Εκτός από το πολύ αιματηρό και πολύ σχιζοφρενικό, και γι' αυτό απαράδεκτο θρίλερ του Ντέιβ Μάγιερς, «Το Οτοστόπ του Τρόμου», της εταιρείας Platinum Dunes, η οποία ...χρεώνεται και με τις ταινίες «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι», Νο 1 και No 2, «Τρόμος στο Amityville», οι άλλες τέσσερις ταινίες της βδομάδας, θα μπορούσαν, κάτω από προϋποθέσεις, να ήταν από καλές μέχρι πολύ καλές!

Θα ξεκινήσουμε με την πιο αδύνατη στη φόρμα, όμως, την πιο ενδιαφέρουσα σε περιεχόμενο, ταινία, του Ισραέλ Αντριάν Καετάνο, «Το Χρονικό Μιας Απόδρασης». Αναφέρεται στην αληθινή απόδραση τεσσάρων κρατουμένων από μυστικό κολαστήριο της τελευταίας χούντας της Αργεντινής.

Από την τριτοκοσμική Αργεντινή «τσουφ» στη γερασμένη Γερμανία. Εξαιρετική φόρμα! Κουραστικό και αδιάφορο θέμα. Η Μαργκερίτε Φον Τρότα, στην ταινία της «Είμαι η Αλλη Γυναίκα», καταπιάνεται με αστικές αρρώστιες, ψυχονευρώσεις, απωθημένα, που βρίσκουν διέξοδο στις ...φαντασιώσεις! Ολα αυτά κεντημένα με καλή κινηματογραφική ψιλοβελονιά!

Η ταινία του βραβευμένου με Οσκαρ, Ιργουιν Γουίνκλερ, «Οι Σημαδεμένοι» θέλει ιδιαίτερη προσοχή από τον θεατή! Αναφέρεται, με πολύ πονηρό - ύποπτο σωστότερα - τρόπο, στον πόλεμο του Ιράκ και στην επιστροφή στην πατρίδα τεσσάρων «σημαδεμένων» (από το πόλεμο) βετεράνων.

Τέλος, έχουμε τη νοτιοκορεατική αστυνομική ταινία πάθους του Αντριου Λάου, «Daisy». Μια ασιατική ταινία που μεταφέρει το πάθος της και την καλή κινηματογραφική της γραφή στο πολύ όμορφο Αμστερνταμ!

Ο φόβος στον κινηματογράφο έχει, κατά καιρούς, απασχολήσει αρκετούς σοβαρούς επιστήμονες. Το θέμα, ωστόσο, είναι πάντα ανοιχτό για έρευνα και μελέτη! Γεγονός, πάντως, είναι, πως ο φόβος είναι μια πηγή ...πλουτισμού. Ο κινηματογραφικός φόβος τραβάει τον θεατή σαν μαγνήτης και τα ταμεία γεμίζουν!

Βέβαια, άλλο ο φόβος και άλλο η αγωνία. Αλλο ο Χίτσκοκ και άλλο ο Μάγιερς. Ο πρώτος γνωστοποιούσε στον θεατή το τι θα συμβεί στους ήρωές του και «έμπαζε» τον θεατή στο πρόβλημα. Η αγωνία του θεατή, γι' αυτό που γνώριζε εκείνος και δεν το γνώριζαν οι ήρωες της ταινίας του, οι οποίοι θα ήταν και τα θύματα, καθώς και η αδυναμία του θεατή να αποτρέψει το συμβάν, ανέβαζε τους σφυγμούς. Ο δεύτερος «ξαφνιάζει» τον θεατή με το αναπάντεχο! Ενα χέρι κόβει έναν λαιμό! Η εκκένωση είναι ακαριαία! Οι σφυγμοί τινάζονται αυτόματα - και απότομα - στον αέρα! Ο πρώτος απέφευγε το αίμα. Ο δεύτερος δε ζει - και δεν υπάρχει σαν σκηνοθέτης - χωρίς αυτό. Διαλέξτε!

«Το Οτοστόπ του Τρόμου» είναι από τα πιο αιματηρά θρίλερ που έχουμε δει! Οι ήρωες σφάζουν και σφάζονται. Με χυδαίο ρεαλισμό! Με υπερβολική βία. Με βία που φτάνει στην αρρώστια και στη διαστροφή. Από κάποιο σημείο και μετά δε μιλάμε για κινηματογράφο, μιλάμε για φασισμό!

Παίζουν: Σον Μπιν, Σοφία Μπους, Ζάκαρι Νάιτον, Νιλ Μακ Ντόνοου, Κάιλ Ντέιβις.

«Δύο άνδρες - ένας πράκτορας της Ιντερπόλ και ένας αδίστακτος δολοφόνος - είναι ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα, μία νεαρή και όμορφη ζωγράφο. Και οι δυο είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα πάντα για να την κατακτήσουν. Η σύγκρουσή τους είναι αναπόφευκτη»!

Μη γυρίσετε σελίδα! Η «υπόθεση» είναι, πράγματι, τετριμμένη. Μια ακόμα ερωτική αστυνομική ιστορία! Η «διαφορά» στη Daisy είναι το πάθος! Και τα πρόσωπα, μεταφορείς αυτής της «καυτής» ερωτικής λάβας. Τρεις Ασιάτες, τρία καινούρια, για μας τους ...Δυτικούς, «εργαλεία». Και, ακόμα, ο χώρος. Το πανέμορφο Αμστερνταμ.

Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται μέσα σε ένα θαυμάσιο σκηνικό. Σε μια πλατεία-ζωγραφιά του Αμστερνταμ. Εκεί τα τρία κεντρικά πρόσωπα, σαν σε θεατρική παράσταση, ξεδιπλώνουν τα πάθη τους. Και ενώ οι «σφαίρες πέφτουν σαν το χαλάζι», δεν είναι η αστυνομική δράση εκείνη που αποσπά το κυρίως ενδιαφέρον. Το κυρίως ενδιαφέρον βρίσκεται στην τρυφερότητα. Η οποία τρυφερότητα, με εξαίρεση την «αθώα» νεαρή ζωγράφο, προέρχεται από ανθρώπους που λόγω ...επαγγέλματος (κακοποιός-αστυνομικός) δεν το περιμένει ο θεατής.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Αντριου Λάου, παρότι έχει υπηρετήσει ταινίες δράσης (και η Daisy διαθέτει αρκετή δράση), δεν έχει χάσει την ...ανθρωπιά του. Στην ουσία, άσχετα αν έχει καταχωρηθεί σαν δημιουργός ταινιών περιπέτειας, είναι ένας λεπτολόγος και τρυφερός σκηνοθέτης. Στη Daisy υπάρχουν άπειρες σκηνές γεμάτες ρομαντισμό και ποίηση! Οι οποίες σκηνές σπρώχνουν στο βάθος την περιπέτεια και ο θεατής επιστρέφοντας σπίτι του στις αποσκευές του μεταφέρει ατόφια κομμάτια ομορφιάς.

Δε μιλάμε, βέβαια, για αριστούργημα. Μιλάμε για μια όμορφη, τρυφερή ταινία, η οποία, επιπλέον, διαθέτει και σασπένς, για όσους δεν ικανοποιούνται μόνον με τον έρωτα και το πάθος.

Παίζουν: Τζουν Τζιγιούν, Τζουνγκ Ουσούνγκ, Λι Σούνγκε, Ντέιβιντ Σιανγκ.

Στις αρχές του '70 όλα έμοιαζαν ...επαναστατικά για τον δυτικογερμανικό κινηματογράφο. Μια μεγάλη ομάδα δημιουργών, και ανάμεσά τους και η Φον Τρότα, μπήκε δυναμικά στη μάχη της αμφισβήτησης και της κριτικής. Με το κύλισμα του χρόνου, η έλλειψη γερών ιδεολογικών βάσεων τους διέλυσε!.. Αλλος αυτοκτόνησε, άλλος έφυγε για την Αμερική, άλλος βολεύτηκε και σώπασε. Η μεγάλη ομάδα έσκασε (πολιτικά) σαν φούσκα.

Καμία έκπληξη, λοιπόν, από την Φον Τρότα και την ταινία της «Είμαι η Αλλη Γυναίκα». Σε μια Γερμανία που συγκλονίζεται, σε έναν κόσμο που συγκλονίζεται (πόλεμοι, εκατομμύρια μετανάστες, καθημερινές δημοκρατικές και εργασιακές εκπτώσεις, κυνήγι μαγισσών, θέσπιση σκληρών «αντιτρομοκρατικών» νόμων, παρακολουθήσεις κ.ά., στα οποία η πατρίδα της παίζει πρωτεύοντα ρόλο), να η απάντηση - και η οργή - της τέχνης: Ενας πετυχημένος μηχανικός (η προσωποποίηση του γιάπη) συναντάει μια γυναίκα η οποία έχει διπλή ζωή (το πρωί δικηγόρος, το βράδυ πόρνη)! Ο γιάπης δεν το βάζει κάτω. Προχωράει και έρχεται αντιμέτωπος με την οικογένεια της διπρόσωπης (δυο προσωπικότητες ή και περισσότερες) γυναίκας. Η οποία οικογένεια είναι χειρότερη από την κόρη. Απάτες, μοιχείες, υπολανθάνουσες αιμομειξίες, ερωτικά απωθημένα κλπ., κλπ.!

Και, λοιπόν; Δεν έχει λοιπόν! Η Φον Τρότα δεν είναι ο Μπουνιουέλ. Ο οποίος με αφορμή την παραπάνω ιστορία, μιλώντας αλληγορικά, θα δημιουργούσε ένα πολιτικό «κατηγορώ» για την αστική τάξη. Αυτή απο-ιδεολογικοποίησε το ζήτημα, το στέγνωσε από κάθε πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό, περιορίστηκε, με άλλα λόγια, στην απλή εικονογράφηση! Αρκέστηκε στα εξωτερικά στοιχεία της ιστορίας της. Παγιδεύτηκε στο ναρκισσισμό της εικόνας. Εφτιαξε, τελικά, μια ωραία τούρτα τελείως ...άγευστη όμως!

«Ανέφικτοι» έρωτες και «σκοτεινά» πάθη! Πού αυτά; Στο φεγγάρι; Δε ζητάει κανένας σηκωμένες γροθιές (από την Τρότα). Ζητάει, όμως, από την ταλαντούχα και κάποτε ...πολιτικοποιημένη δημιουργό, να εντάξει την ιστορία της στο χρόνο και στο χώρο. Τότε οι ήρωες θα αποκτήσουν αξία. Γιατί μόνον τότε θα ξέρει ο θεατής τίνος αποτέλεσμα είναι ετούτοι οι δυστυχισμένοι! Θα ξέρει από ποιο εργοστάσιο βγήκαν!

Το «κρίμα» στην περίπτωση είναι διπλό! Ο κινηματογράφος της Φον Τρότα είναι γεμάτος χαρίσματα! Εξαιρετική κινηματογραφική αφήγηση, λεπτές ερμηνείες, υπαινικτικές μουσικές και ήχοι, πολύ καλό γούστο! Ολα αυτά, όμως, ακουμπισμένα πάνω σε ένα σαραβαλιασμένο τραπέζι. Ενα φύσημα του αγέρα και τα πάντα περνάνε στη λησμονιά. Ο θεατής δεν παίρνει τίποτα (βαθύ) για το σπίτι.

Παίζουν: Κάτια Ρίεμαν, Ογκαστ Ντίελ, Αρμιν Μίλερ-Σταλ, Κάριν Ντορ, Μπάρμπαρα Αουερ, Μπερναντέτ Χερβάγκεν, Ντίτερ Λέιζερ, Πίτερ Λερχμπάουμερ.

Αργεντινή 1977. Πέρα από τις επίσημες συλλήψεις της χούντας (30.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους!) η μυστική αστυνομία έχει οργανώσει και ...μυστικές συλλήψεις. Συλλαμβάνει, στην ουσία απάγει, όποιον θεωρεί ύποπτο (ή χρήσιμο) και τον μεταφέρει σε «άγνωστη» διεύθυνση. Συνήθως μια απομακρυσμένη βίλα ή κάποιο παρατημένο αγρόκτημα. Εκεί, αφού κανένας δε γνωρίζει για τη σύλληψη και επομένως κανένας δε θα κατηγορηθεί για τυχόν «ατύχημα», κατά την ανάκριση, οι απαχθέντες υφίστανται απάνθρωπα βασανιστήρια. Από τη στιγμή της απαγωγής μέχρι την εξόντωση (ή τη - σπάνια - δραπέτευση) ο κρατούμενος βρίσκεται με δεμένα τα μάτια. Δεν πρέπει να δει τους απαγωγείς!

Με δεμένα, λοιπόν, τα μάτια και γυμνοί οι κρατούμενοι υφίστανται του κόσμου τα βασανιστήρια: φάλαγγες, εικονικές εκτελέσεις, απόπειρες πνιγμού, κ.λπ. Και αφάνταστες ταπεινώσεις: Αναγκαστικό ξεγύμνωμα, φαγητό με τα χέρια, δέσιμο στο κρεβάτι κ.λπ. Στόχος είναι να σπάσει το ηθικό τους και να «καρφώσουν». Η πίεση είναι τέτοια, που πολλά από τα θύματα, μην έχοντας πραγματικές πληροφορίες, μη γνωρίζοντας πραγματικούς αντάρτες, αναγκάζονται και δίνουν τυχαία ονόματα. Η μυστική αστυνομία, όμως, δεν απογοητεύεται. Οσους περισσότερους συλλαμβάνει τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να πέσει πάνω σε «λαυράκια»!

Τέσσερις απαχθέντες, τέσσερα νεαρά άτομα, κάποια από τα οποία τελείως άσχετα με το αντιστασιακό κίνημα, βλέποντας ότι η παραμονή τους στη «βίλα» ισοδυναμεί με θανάτωση αποφασίζουν και το σκάνε. Τέσσερα κορμιά, τέσσερα τελείως γυμνά κορμιά, πηδάνε από το παράθυρο και χάνονται στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.

Στα «ελαττώματα» της ταινίας είναι και το γεγονός ότι δε δίνει αρκετές πολιτικές και ιστορικές πληροφορίες, ιδιαίτερα στον ξένο (μη Αργεντινό ή Λατινοαμερικανό) θεατή. Καλό θα είναι, λοιπόν, πριν μπείτε στην αίθουσα να συγκεντρώσετε κάποιες βασικές γνώσεις για το χρόνο και το χώρο, για το πραξικόπημα και τη φύση του, για να μπορέσετε να παρακολουθήσετε σωστότερα το έργο. Το τελευταίο και πιο αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα της Αργεντινής, που ήρθε για να σταματήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις (1969 - 1975), έγινε στις 24 Μάρτη του 1976 και κράτησε μέχρι το 1982, όταν νέες λαϊκές κινητοποιήσεις και ο πόλεμος των Μαλδίβων νήσων (Φόκλαντς) έφεραν το τέλος του.

Η δικτατορία «συνήθιζε» να απάγει τους «υπόπτους» μέσα στη νύχτα με αυτοκίνητα χωρίς πινακίδες, να τους μεταφέρει σε άγνωστα μέρη, όπου βασανίζονταν με απάνθρωπες μεθόδους και μετά τους σκότωνε. Στη συνέχεια με ελικόπτερο μεταφέρονταν πάνω από τον ωκεανό και πέταγαν τα πτώματά τους στη θάλασσα, χωρίς καμιά πιθανότητα να βρεθούν ποτέ. Κανένας δεν ξέρει πόσα, πραγματικά, είναι τα θύματα. Ο αριθμός που έγινε γνωστός και φτάνει τις 30 με 40 χιλιάδες θεωρείται ελλειμματικός!

Αυτό, πάνω κάτω, είναι το πλαίσιο, μέσα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία! Οταν θα βλέπετε τους τέσσερις δραπέτες πρέπει να φέρνετε στο νου σας και τις υπόλοιπες σαράντα χιλιάδες των θυμάτων. Και, επίσης, να μην ξεχνάτε το κίνημα των μητέρων ((Madres de Plaza de Mayo -Εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις τους μπροστά στο προεδρικό μέγαρο). Των μητέρων που εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να αναζητούν τα παιδιά τους ή έστω τα πτώματά τους! Το κίνημα των μητέρων που, πια, έχει πάρει πλατύτερες διαστάσεις! Εχει συνδεθεί με το πολιτικό, συνδικαλιστικό διεκδικητικό κίνημα! Με το κίνημα των εργοστασίων υπό κατάληψη, με το κίνημα των φτωχών, με τους άστεγους και τους πεινασμένους!

Παίζουν: Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα (δεύτερος εξάδελφος του Τσε Γκεβάρα - ο τερματοφύλακας της ταινίας), Πάμπλο Ετσάρι, Ναζαρένο Σαζέρο.

Φυσικά, θέλει αρετή και τόλμη να είσαι Αμερικανός δημιουργός -και παραγωγός - και να πεις την αλήθεια! Θέλει αυταπάρνηση! Γιατί θα τα βάλεις με την πιο άγρια και φασιστική πολεμική μηχανή της σύγχρονης ιστορίας και, βέβαια, θα υποστείς τις «συνέπειες του νόμου», που λέει και το τραγούδι. Αυτά τα ...ηρωικά και τα ...μεγαλειώδη, όταν μιλάμε για την τέχνη, δεν είναι παρά τα στοιχειώδη. Τα τελείως απαραίτητα για να δημιουργηθεί ένα αληθινό, ένα πραγματικό έργο τέχνης.

«Οι Σημαδεμένοι», λοιπόν, δεν είναι ένα αληθινό έργο τέχνης! Δε διαθέτει αρετή, ούτε τόλμη, δε λέει την αλήθεια. Δε μιλάμε για τη φόρμα. Αυτή είναι αξιοπρεπέστατη. Μιλάμε για το περιεχόμενο. Το οποίο είναι αναντίστοιχο της φόρμας. Το περιεχόμενο, λοιπόν, παίρνει κομμάτια της αλήθειας, όχι ολόκληρη την αλήθεια, κομμάτια της, και τα παρουσιάζει δήθεν ουδέτερα στην οθόνη. Και αυτά όχι μόνα τους, αλλά γαρνιρισμένα με τόνους ψεμάτων και ζητάει, μέσα από αυτή τη μείξη, να περάσει τη σκοπιμότητά της. Που δεν είναι άλλη από το να δικαιολογηθεί, και να ηθικοποιηθεί, ο πόλεμος στο Ιράκ!

Η ταινία, βέβαια, προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα. Ομως, οι προθέσεις της - και η αποστολή της; - την προδίδουν. Εκεί που δείχνει κριτική απέναντι στον πόλεμο και στους υπεύθυνους του πολέμου, τραβάει από τα σκουριασμένα ντουλάπια του αμερικανικού πατριωτισμού, του υποτιθέμενου πατριωτισμού, όλες τις φθηνές εθνικιστικές και «αντιτρομοκρατικές» δικαιολογίες και προσπαθεί με αυτές να χρυσώσει το χάπι. Και μόνον η σκηνή του τέλους της ταινίας φτάνει για να την αποκαλύψει. Η σκηνή στην οποία ο δήθεν ψυχικά πληγωμένος, σχεδόν διαλυμένος βετεράνος, επιστρέφει στο Ιράκ, παρότι διαφωνεί με τον πόλεμο - γιατί εκεί βρίσκονται οι φίλοι του, οι συμπολεμιστές του, όπως λέει! Δεν του περνάει καν από το μυαλό (πώς να του περάσει βέβαια, αφού δεν έχει μυαλό, αφού οι Αμερικανοί φαντάροι δεν είναι παρά πολεμικά εξαρτήματα της πολεμικής μηχανής της πατρίδας τους, μηχανές είναι τα ξόανα) ότι αντί να πάει αυτός εκεί, να ξαναπάει δηλαδή στον άδικο πόλεμο, όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε, να μείνει στην πατρίδα του και να αγωνιστεί να γυρίσουν πίσω και οι άλλοι! Να σταματήσει ο άδικος πόλεμος. Να σταματήσει η παραγωγή νέων διαλυμένων βετεράνων! Να σταματήσουν οι θάνατοι και οι καταστροφές.

Βέβαια, τότε θα μιλάγαμε για μια άλλη ταινία!.. Τώρα μιλάμε για μια πονηρή απόπειρα. Οπου μετά από μια 20λεπτη μάχη στην αρχή της ταινίας στο Ιράκ, τέσσερις στρατιώτες επιστρέφουν διαλυμένοι στην πατρίδα τους. Αφού αμπελοφιλοσοφήσουν, με αρκετά διακριτικό τρόπο είναι αλήθεια, οι τρεις ενσωματώνονται με το σύστημα στην πατρίδα και ο τέταρτος επιστρέφει στο Ιράκ, για να ολοκληρώσει το έργο της φασιστικής πολεμικής μηχανής και που, τελικά, για να είμαστε ρεαλιστές, είναι και δικό του έργο! «Εξω για πάντα, και από παντού, ακόμα και από τις κινηματογραφικές αίθουσες, πονηροί Αμερικανοί»!

Παίζουν: Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζέσικα Μπιλ, Μπάιαν Πρέσλι, Κέρτις Τζάκσον, Κριστίνα Ρίτσι.