Και τώρα μόνοι μας! Ο κινηματογράφος και εμείς, για να συνεχίσουμε το ...έργο μας! Να προσπαθούμε να βρούμε από το καλό το καλύτερο. Απορρίπτοντας, πολλές φορές με πόνο είναι αλήθεια, αφού δεν είναι πάντα τα κακά έργα κακών προθέσεων, την προχειρότητα, την καλλιτεχνική απάτη και τη φθήνια! Μπήκαμε, λοιπόν, στο Φθινόπωρο. Δε λέμε ακόμα «καλό χειμώνα», γιατί η πατρίδας μας, πέρα από τις κατά καιρούς επίκτητες καταιγίδες, έχει θαυμάσιο καιρό και - ενίοτε - καλή διάθεση.

Δυο αδέρφια έχουν κληρονομήσει από τον πατέρα τους ένα παλαιό βιβλιοπωλείο. Ο μικρός κάνει συνεχείς απόπειρες να αυτοκτονήσει. Ο μεγάλος τον κυνηγάει από πίσω, άλλοτε να τον εμποδίσει και άλλοτε να τον τρέξει στα νοσοκομεία. Στη ζωή τους μπαίνει μια ανύπαντρη μητέρα. Από το σημείο αυτό και μετά τα πράγματα αλλάζουν.

Το σκηνικό είναι η, έτσι κι αλλιώς, πληγωτική Γλασκόβη. Τα πρόσωπα είναι όλα γεμάτα συναισθήματα. Η ατμόσφαιρα μουντή, χωρίς χρώματα, όμοια με τις στιγμές που «αυτοκτονούν οι - ευαίσθητοι - ποιητές». Λίγο πριν χαθεί το φως της μέρας και νυχτώσει. Οταν τα πάντα στη φύση παίρνουν ένα γκρίζο χρώμα! Βλέποντας την ταινία της Λόνε Σέρφιγκ, έχεις την αίσθηση πως ακούς ένα τσέλο, από τα χέρια του Πάμπλο Κοζάλς, να κλαίει.

Και ωστόσο, παρότι είναι διάχυτη η μελαγχολία, το φιλμ είναι αισιόδοξο. Αφού οι άνθρωποι, έστω και πιεσμένοι, δεν το βάζουνε κάτω. Η ανύπαντρη μητέρα κάνει ό,τι μπορεί να επιβιώσει αυτή και το παιδί της. Και όταν βρει ένα κομμάτι χαράς, μια στιγμή ζεστασιάς, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην τα αποστερηθεί. Ο μεγάλος αδερφός προσφέρει την αφοσίωσή του, στον αδερφό του, την ανύπαντρη μητέρα και το παιδί της, χωρίς να μετράει το κόστος. Η προσφορά, γι' αυτόν, είναι τρόπος ζωής. Και ο μικρός, που δεν αντέχει το βάρος της ζωής και προσπαθεί να ...αναχωρήσει, μόλις συντρέξουν οι ιδιαίτεροι λόγοι, μόλις, δηλαδή, βρεθεί ο σκοπός, μεταλλάσσεται. Παίρνει τα πράγματα στα χέρια του.

Η Σέρφιγκ απομόνωσε τους ήρωές της. Σχεδόν δεν κυκλοφορεί κανένας άλλος στην πόλη. Αυτή η απομόνωση λειτουργεί με γεωμετρική πρόοδο. Εχεις την αίσθηση πως έτσι είναι ολόκληρη η πόλη! Και δεν έχει άδικο. Η Γλασκόβη, αλλά και η κάθε άλλη μεγάλη καπιταλιστική πόλη, μοναξιά προσφέρει και φόβο. Και οι κάτοικοι δείχνουν παγιδευμένοι. Και αγωνίζονται, με όσες δυνάμεις και κουράγιο διαθέτουν, να ξεσφίξουν τη θηλιά που τους πνίγει. Γι' αυτό - και γι' αυτό - ακουμπάει, γαντζώνεται καλύτερα, ο ένας πάνω στον άλλον. Οπως κάνουν οι άνθρωποι στις μεγάλες ανεμοθύελλες, για να αποχτήσουν όγκο, για να μην τους πάρει ο αέρας. (Αυτά, βέβαια, μέχρι να ανακαλύψουν τη συλλογική δράση, την ανώτερη μορφή εξόδου από τα αδιέξοδα).

Η μόνη ένσταση που υπάρχει, είναι η σεξουαλική ολοκλήρωση της σχέσης στοργής που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον «μικρό» και την ανύπαντρη μητέρα και γυναίκα του αδερφού του. Αν αυτή η σχέση έμενε σε υπολανθάνουσα κατάσταση, μέχρι - τουλάχιστον - τη «φυγή» του μεγάλου αδερφού, θα ήταν, κατά τη γνώμη μας, η πράξη τους περισσότερο - ψυχολογικά - δικαιολογημένη. Ομως, η σκηνοθέτης είναι Σκανδιναβή. Και, όπως είναι γνωστό, έχουν διαφορετικά από εμάς «κριτήρια» σε τέτοια ζητήματα!

Παίζουν: Τζέιμι Σάιβς (Γουίλμπουρ), Εντριαν Ρόλινς (μεγάλος αδερφός), Σίρλεϊ Χέντερσεν (ανύπαντρη μητέρα), Μανς Μίκελσεν (Χορστ).

Ο Αρθούρος, γιος Ρωμαίου πατέρα και Βρετανίδας μητέρας, διοικεί μια ομάδα ιπποτών στη Βρετανία για λογαριασμό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία πέφτει και οι Ρωμαίοι αποσύρονται, αφήνοντας τους άγρια διχασμένους κατοίκους του νησιού να τα βρουν μόνοι τους! Ο Αρθούρος αρπάζει την ευκαιρία. Αντί να φύγει στη Ρώμη, όπου επιτέλους θα ζήσει σαν ελεύθερος πολίτης αυτός και οι ιππότες του, σαν ανταμοιβή για την προσφορά του στη Ρώμη, παραμένει στο νησί και χρησιμοποιώντας φωτιά και τσεκούρι ενώνει όλες τις αντιμαχόμενες ομάδες, βάζοντας τα θεμέλια για τη σημερινή Βρετανία!

Πάνω στο μύθο του Αρθούρου έχουν γυριστεί πολλές ταινίες. Ετούτη είναι η πιο βίαιη. Μιλάμε για ακραίες καταστάσεις. Τόσο ακραίες που να σου προκαλούν στομαχική αναστάτωση. Αν, πάντως, αντέξεις όλο αυτό το σφαγείο και πεις «εντάξει, ταινία είναι, δεν είναι αλήθεια», τότε πράγματι θα δεις ένα κινηματογραφικό επίτευγμα. Θα δεις τρομερούς σχεδιασμούς, τρομερές μάχες, μοναδικές μονομαχίες. Θα δεις πολύ καλούς ηθοποιούς, μακιγιαρισμένους με μοναδικό τρόπο. Θα δεις ακριβά ντεκόρ, κοστούμια, καταπληκτικούς χώρους. Θα θαυμάσεις τις τεχνικές δυνατότητες της κινηματογραφικής τέχνης.

Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, ο συγκεκριμένος Αρθούρος, συγκρινόμενος με άλλους προηγούμενους, είναι άνθρωπος με υπόσταση, σκεπτόμενος, αρκετά «διανοούμενος», θα έλεγε κανείς, και πιο κοντά στην πραγματικότητα. Προσπαθεί να εξηγήσει «λογικά» μερικά πράγματα σε σύγκριση με τους άλλους που μόνο πολέμαγαν. Η ταινία δε στέκεται μόνον στη θρυλούμενη τόλμη του αρχηγού των ιπποτών, αλλά και στη δύναμη του μυαλού του. Στη διορατικότητά του. Εχεις την αίσθηση πως οι δημιουργοί προσπαθούν να εξομοιώσουν τον Αρθούρο τους με τον Μεγάλο Πέτρο της Ρωσίας ή τον Ασπαρούχ της Βουλγαρίας. Αν έτσι έχουν (ιστορικά) τα πράγματα τότε δε χρειαζότανε τόση βία. Γιατί η ίδια η ιστορία παρουσιάζει τρομερό ενδιαφέρον.

Εγώ, λοιπόν, στάθηκα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Στην προσπάθεια και τους αγώνες του ανθρώπου, γενικά, να φτιάξει τη ζωή του κάτω από τρομερά δύσκολες και εχθρικές συνθήκες, αλλά και στο ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία. Είδα πως ετούτα τα δυο δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά. Και είδα, ακόμα, πως το επίπεδο της μιας περίπτωσης είναι συνυφασμένο με το επίπεδο της άλλης. Δεν μπορεί να βάζει άλλα αιτήματα ο λαός και άλλες να είναι οι επιδιώξεις της προσωπικότητας. Στον Αρθούρο ο λαός, όλες οι αντιμαχόμενες ομάδες του λαού, είχαν εξαντληθεί από τους πολέμους. Και ο Αρθούρος έπιασε το σφυγμό τους. Τους ένωσε. Βοήθησε, καλύτερα, να ενωθούν.

Παίζουν: Κλάιβ Οουεν, Κίρα Νάιτλι, Στίβεν Ντιλέιν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Γιόν Γκράφαντ.

Η ταινία, μας πληροφορούν οι διανομείς της, το πρώτο τριήμερο της προβολής της στην Αμερική, ήρθε πρώτη σε εισπράξεις (30 εκατ. δολάρια). Και κάνεις το σταυρό σου! Σκέφτεσαι πως κανένα Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) δεν μπορεί να σε σώσει, αν εσύ δεν αποφασίσεις να σωθείς! Αν δεν αποφασίσεις τι σου χρειάζεται και, στη συνέχεια, δεν ερευνάς τι αγοράζεις. Οσο εσύ θα γεμίζεις το καρότσι σου στα «πολιτιστικά» super market άκριτα και επιπόλαια, τόσο ετούτοι θα παράγουν νοθευμένα προϊόντα.

Ενα μικρό γυμναστήριο πάει για κλείσιμο. Ενα μεγαλύτερο γυμναστήριο θέλει να το απορροφήσει. Συγκροτούνται δυο ομάδες «Dodgeball» (ένα «σπορ» που η μια ομάδα προσπαθεί να εξοντώσει την άλλη σκοτώνοντάς την - αν αυτό είναι δυνατόν - με την μπάλα που την πετάει με δύναμη στον αντίπαλο).

Ακόμα και η παραπάνω υπόθεση θα μπορούσε να γίνει ταινία. Αν οι δημιουργοί της είχαν τέτοιο σκοπό. Ετούτοι θέλανε να την «πέσουνε» πάνω στους ανόητους και να τους κλέψουν το πορτοφόλι. Ελπίζουμε να μη βρεθούν τόσες χιλιάδες ανόητοι και στη χώρα μας και γίνει - κι εδώ - νούμερο 1 στο box office.

Παίζουν: Πίτερ ΛαΦλερ, Μπεν Στίλερ (και παραγωγός επίσης, παρακαλώ), Κριστίν Τέιλορ, Ριπ Τορν κ.ά.