Δυο αδέρφια έχουν κληρονομήσει από τον πατέρα τους ένα παλαιό βιβλιοπωλείο. Ο μικρός κάνει συνεχείς απόπειρες να αυτοκτονήσει. Ο μεγάλος τον κυνηγάει από πίσω, άλλοτε να τον εμποδίσει και άλλοτε να τον τρέξει στα νοσοκομεία. Στη ζωή τους μπαίνει μια ανύπαντρη μητέρα. Από το σημείο αυτό και μετά τα πράγματα αλλάζουν.

Το σκηνικό είναι η, έτσι κι αλλιώς, πληγωτική Γλασκόβη. Τα πρόσωπα είναι όλα γεμάτα συναισθήματα. Η ατμόσφαιρα μουντή, χωρίς χρώματα, όμοια με τις στιγμές που «αυτοκτονούν οι - ευαίσθητοι - ποιητές». Λίγο πριν χαθεί το φως της μέρας και νυχτώσει. Οταν τα πάντα στη φύση παίρνουν ένα γκρίζο χρώμα! Βλέποντας την ταινία της Λόνε Σέρφιγκ, έχεις την αίσθηση πως ακούς ένα τσέλο, από τα χέρια του Πάμπλο Κοζάλς, να κλαίει.

Και ωστόσο, παρότι είναι διάχυτη η μελαγχολία, το φιλμ είναι αισιόδοξο. Αφού οι άνθρωποι, έστω και πιεσμένοι, δεν το βάζουνε κάτω. Η ανύπαντρη μητέρα κάνει ό,τι μπορεί να επιβιώσει αυτή και το παιδί της. Και όταν βρει ένα κομμάτι χαράς, μια στιγμή ζεστασιάς, θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην τα αποστερηθεί. Ο μεγάλος αδερφός προσφέρει την αφοσίωσή του, στον αδερφό του, την ανύπαντρη μητέρα και το παιδί της, χωρίς να μετράει το κόστος. Η προσφορά, γι' αυτόν, είναι τρόπος ζωής. Και ο μικρός, που δεν αντέχει το βάρος της ζωής και προσπαθεί να ...αναχωρήσει, μόλις συντρέξουν οι ιδιαίτεροι λόγοι, μόλις, δηλαδή, βρεθεί ο σκοπός, μεταλλάσσεται. Παίρνει τα πράγματα στα χέρια του.

Η Σέρφιγκ απομόνωσε τους ήρωές της. Σχεδόν δεν κυκλοφορεί κανένας άλλος στην πόλη. Αυτή η απομόνωση λειτουργεί με γεωμετρική πρόοδο. Εχεις την αίσθηση πως έτσι είναι ολόκληρη η πόλη! Και δεν έχει άδικο. Η Γλασκόβη, αλλά και η κάθε άλλη μεγάλη καπιταλιστική πόλη, μοναξιά προσφέρει και φόβο. Και οι κάτοικοι δείχνουν παγιδευμένοι. Και αγωνίζονται, με όσες δυνάμεις και κουράγιο διαθέτουν, να ξεσφίξουν τη θηλιά που τους πνίγει. Γι' αυτό - και γι' αυτό - ακουμπάει, γαντζώνεται καλύτερα, ο ένας πάνω στον άλλον. Οπως κάνουν οι άνθρωποι στις μεγάλες ανεμοθύελλες, για να αποχτήσουν όγκο, για να μην τους πάρει ο αέρας. (Αυτά, βέβαια, μέχρι να ανακαλύψουν τη συλλογική δράση, την ανώτερη μορφή εξόδου από τα αδιέξοδα).

Η μόνη ένσταση που υπάρχει, είναι η σεξουαλική ολοκλήρωση της σχέσης στοργής που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον «μικρό» και την ανύπαντρη μητέρα και γυναίκα του αδερφού του. Αν αυτή η σχέση έμενε σε υπολανθάνουσα κατάσταση, μέχρι - τουλάχιστον - τη «φυγή» του μεγάλου αδερφού, θα ήταν, κατά τη γνώμη μας, η πράξη τους περισσότερο - ψυχολογικά - δικαιολογημένη. Ομως, η σκηνοθέτης είναι Σκανδιναβή. Και, όπως είναι γνωστό, έχουν διαφορετικά από εμάς «κριτήρια» σε τέτοια ζητήματα!

Παίζουν: Τζέιμι Σάιβς (Γουίλμπουρ), Εντριαν Ρόλινς (μεγάλος αδερφός), Σίρλεϊ Χέντερσεν (ανύπαντρη μητέρα), Μανς Μίκελσεν (Χορστ).