Το αφιέρωμα περιλάμβανε μουσική, απαγγελίες και σύντομη αναφορά στους σημαντικούς σταθμούς της ζωής, της δημιουργίας και του αγώνα του «κορυφαίου Ελληνα ποιητή», που «με το έργο του μιλά στην ψυχή του καθενός». Η ομάδα έχει ήδη διοργανώσει αφιερώματα στους: Χικμέτ, Λοΐζο, στα τραγούδια του αγώνα από όλον τον κόσμο... Οπως αναφέρουν «είναι η απάντησή μας, η άλλη πρόταση στην υποκουλτούρα που μας κατακλύζει».

Τραγούδια από τον «Επιτάφιο», την «Καντάτα για Μακρόνησο», το «Καπνισμένο τσουκάλι», τα «Λιανοτράγουδα» και τη «Ρωμιοσύνη»... ήταν μερικές από τις μελωδικές σελίδες του αφιερώματος που συμπληρώθηκε με σύντομη αναφορά στη ζωή και το έργο του Γ. Ρίτσου. Και τα όνειρα βάφτηκαν κόκκινα, κόκκινα από το χρώμα της ζωής και του αγώνα...

Κορυφώθηκε προχθές το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» στην Αθήνα, με την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα (αναλυτικά παρουσιάζεται στις επόμενες σελίδες), και μαζική παρουσία του κόσμου κι ιδιαίτερα της νεολαίας όλο το τετραήμερο στις - κατά κοινή ομολογία - πολύ όμορφες εκδηλώσεις του. Το φετινό Φεστιβάλ αντανακλούσε, στο σύνολό του, την προσπάθεια που κάνει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ να υπερασπίζονται το δικαίωμα της νεολαίας να χαίρεται τη ζωή, όπως είπε χαρακτηριστικά και η Αλ. Παπαρήγα, που τόνισε, επίσης, ότι «οι χαρές της ζωής είναι αξεχώριστες από τις χαρές του αγώνα».

Αυτό είναι και το μήνυμα του Φεστιβάλ, που συγκέντρωσε την πείρα τριάντα χρόνων στην υπηρεσία των δικαιωμάτων της νέας γενιάς, στην υπηρεσία των αγώνων της για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και στην υπηρεσία του πολιτισμού, της γνήσιας λαϊκής και νεανικής δημιουργίας. Τούτη η πείρα μεταφράστηκε σε φροντισμένα περίπτερα, σε ζωντανούς χώρους, με πολλές δραστηριότητες, με ενδιαφέρουσες συζητήσεις και σ' ένα πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Χιλιάδες μέλη και φίλοι της ΚΝΕ δούλεψαν ακούραστα, τόσο για το στήσιμο, όσο και για τη λειτουργία του 30ού Φεστιβάλ, όπου στις τετραήμερες εκδηλώσεις συμμετείχαν εκατοντάδες καλλιτέχνες, δεκάδες αντιπροσωπείες ξένων οργανώσεων νεολαίας και μαζικοί φορείς. Ολα αυτά τα στοιχεία καθιστούν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ εδώ και τόσα χρόνια μοναδικό νεανικό θεσμό.

«Μπράβο σας παιδιά», «κάθε χρόνο και καλύτερα»... Η ανταπόκριση και τα καλά λόγια του κόσμου γέμισαν τους νέους της ΚΝΕ με ικανοποίηση, αλλά και πείσμα για ακόμα πιο μαζική και γερή Οργάνωση, αφού κάθε χρόνο το Φεστιβάλ αποκαλύπτει τις μεγάλες δυνατότητες της ΚΝΕ να απευθύνεται πλατιά, να συγκινεί, αλλά και να πείθει όλο και περισσότερους νέους για την ανάγκη να ενταχθούν κι οι ίδιοι στην υπόθεση του αγώνα της εργατικής τάξης για να κατακτήσουν το μέλλον που τους ανήκει.

Αυτή η υπόθεση, ο αγώνας για το σοσιαλισμό, ο αγώνας για τη ζωή, είναι κεντρικό στοιχείο του Φεστιβάλ, αφού και η νεολαία μπορεί και πρέπει να πάρει τη δική της θέση στη μεγάλη κοινωνικοπολιτική συμμαχία, στο Μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία.

Υπογράμμισαν ότι στο σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα η εργασία δε διασφαλίζεται με το φόβο, αλλά με τον αγώνα και τη σύγκρουση για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, δίνουν καθημερινά τη μάχη στους χώρους δουλιάς. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, όπως είπαν, δίνουν τη μάχη για το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΚΚΕ, στις 9 Οκτώβρη και μέχρι σήμερα τα μηνύματα από τους χώρους δουλιάς είναι ελπιδοφόρα.

Με τα λόγια αυτά η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα χαιρέτισε τα μέλη της ΚΝΕ, που με μεράκι έστησαν την υπέροχη κόκκινη πολιτεία, που φιλοξένησε για τέσσερις μέρες τις κεντρικές εκδηλώσεις του 30ού Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή». Με τα λόγια αυτά «υποδέχτηκε» τους χιλιάδες και χιλιάδες επισκέπτες της τελευταίας μέρας των εκδηλώσεών του, που έσπευσαν να ακούσουν την ομιλία της.

«Και αν είναι κάτι να μείνει από αυτό το Φεστιβάλ, από τη σημερινή τελευταία βραδιά - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - δεν είναι μόνο ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ υπερασπίζονται το δικαίωμα της νεολαίας να χαίρεται τη ζωή. Από το Φεστιβάλ, από τη σημερινή βραδιά δίνουμε το μήνυμα ότι οι χαρές της ζωής είναι αξεχώριστες από τις χαρές του αγώνα. Ευχαριστούμε τους ανώνυμους και τους επώνυμους, τους εργάτες και τους καλλιτέχνες, που δούλεψαν για την επιτυχία του Φεστιβάλ».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπενθύμισε στους παραβρισκόμενους το επόμενο μεγάλο ραντεβού, τονίζοντας: «Ας μην ξεχνάμε. Δεν είναι η τελευταία μεγάλη μας μαζική συνάντηση σήμερα. Θα συναντηθούμε όλοι εμείς με πολλούς άλλους στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 9ης Οκτώβρη. Για να βροντοφωνάξουμε τις διεκδικήσεις μας: Για δουλιά και εισόδημα, για τα ωράρια εργασίας και τα όρια συνταξιοδότησης. Για την παιδεία και την υγεία, για την κοινωνική ασφάλιση. Για τα ιδιαίτερα προβλήματα των γυναικών. Θα είμαστε όλοι εκεί εργάτες και εργάτριες και υπάλληλοι, ΕΒΕ και αγρότες, επιστήμονες και διανοούμενοι, κομμουνιστές και μη, που μας ενώνουν οι ίδιες ανησυχίες.

Αναφερόμενη στη νεολαία, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε πως ποτέ δεν ήταν μόνη, ούτε θα είναι μόνη της. «Στη μάχη για τη ζωή, για το μέλλον της, θα έχει πάντα δίπλα της την εργατική τάξη και το κόμμα της, το ΚΚΕ. Και μαζί μας χιλιάδες φίλοι, οπαδοί, συναγωνιστές, συμμαχητές, άνθρωποι που μας ενώνουν οι ίδιες έγνοιες, αγωνίες, οι ίδιες ευθύνες, οι ίδιες ανησυχίες, ανεξάρτητα από ιδιαίτερες απόψεις».

«Δε θα ακούσετε από εμάς - συμπλήρωσε - τα συνηθισμένα λόγια για τη νεολαία, ότι είναι η ελπίδα του αύριο, ή για την εξυπνάδα και το δυναμισμό της. Εχουν καταντήσει κοινότοπα, κούφια στο στόμα όλων εκείνων που θέλουν τη νεολαία ντοπαρισμένη με τα ιδεολογήματα της υποταγής και της μοιρολατρίας, υποταγμένη, εξάρτημα του συστήματος, ανέμελη και αδιάφορη, ψηφοφόρο κάθε τρία ή τέσσερα χρόνια.

Διεκδικούμε η νέα γενιά να ζει τα νιάτα της, να χαίρεται τη νεανικότητά της, γιατί όταν φύγει, πίσω δεν ξαναγυρνά. Μέσα από την εκπαίδευση να αποκτά ολοκληρωμένη θεώρηση για τον φυσικό και κοινωνικό κόσμο. Να ξέρει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις, να τις αναπτύσσει, να γενικεύει, να κατακτά επιστημονική μεθοδολογία, στο αποκλειστικά δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Παλεύουμε η νέα γενιά να βρίσκει σταθερή δουλιά, που να αντιστοιχεί στις σπουδές και τα ενδιαφέροντά της. Δε συμβιβαζόμαστε με τα 3ωρα και 4ωρα νεανικά ωράρια, ή τα 10ωρα και 12ωρα. Με την ετεροαπασχόληση και την αλλαγή δουλιάς κάθε τρεις και λίγο. Πάει στράφι η μόρφωση, το πτυχίο, η ειδίκευση. Και, βεβαίως, δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη νεανική ανεργία, όπως και τη γυναικεία, τη γενική.

Το σημερινό σχολείο δεν μπορεί να οδηγήσει στη σωστή σχέση της μόρφωσης με την οικονομία και γενικότερα την κοινωνία. Γιατί το πηδάλιο στο σκάφος της παιδείας το κρατά η πλουτοκρατία μέσω των κομμάτων που την υπηρετούν.

Στα θρανία οι μαθητές διδάσκονται μαθήματα πολιτικής οικονομίας, κοινωνιολογίας, ιστορίας, όλα ανάποδα με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά. Οι αλήθειες ανακατεύονται με ψέματα, τα ιδανικά και οι αξίες με τις αντιδραστικές ιδέες, η διάδοση νέων γνώσεων με τη σύγχρονη αμάθεια. Το περιεχόμενο και ο σκοπός της μόρφωσης βρίσκονται στο ανώτατο πεδίο της στρέβλωσης. Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι ψυχοφθόρα, εντατικοποιημένη, αποπνικτική, φορμαλιστική.

Η νεολαία μαζεύει πολλές πληροφορίες, χρήσιμες και άχρηστες, πληροφορείται για επιστημονικές ανακαλύψεις μέχρι προσωπικά κουτσομπολιά. Κι όμως η σύγχρονη νεολαία είναι περισσότερο παραπληροφορημένη παρά ποτέ. Ζει μετέωρη, δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει τους νόμους της εξέλιξης, δυσκολεύεται να γενικεύσει, να συνθέσει. Είναι πιο χειραφετημένη από τις προηγούμενες γενιές στον τρόπο ζωής, και αυτό βεβαίως είναι καλό, όμως ταυτόχρονα είναι εκτεθειμένη στην ποδηγέτηση.

Και σήμερα, βέβαια, μπορεί να γλιτώσουν πολλά παιδιά από τη χειραγώγηση και το ιστορικό ψέμα, εφόσον βρεθούν σε επαφή με τις αξίες και τη δράση του κινήματος, των αγώνων, της ταξικής πάλης, εφόσον έχουν την τύχη να ζουν το αγωνιστικό παράδειγμα της οικογένειας. Οταν έχουν την τύχη να έρθουν σε επαφή με εκπαιδευτικούς που νιώθουν την ευθύνη τους».

Η Αλ. Παπαρήγα διευκρίνισε πως «δεν πετάμε στο καλάθι των αχρήστων τις όποιες κατακτήσεις απέσπασε το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας, στην Ευρώπη, παγκοσμίως, στον τομέα της παιδείας, σε ορισμένα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Αλλωστε, συμβάλλαμε σ' αυτές με όλες τις δυνάμεις μας. Δε μας χαρίστηκαν».

Ομως προ πολλού - όπως τόνισε στη συνέχεια - και ειδικότερα από τις αρχές της δεκαετίας του '90, αποδυναμώθηκαν, στη θέση τους προωθούνται αντιδραστικές ρυθμίσεις με ψευτομοντέρνα επιχειρήματα. Κυριαρχεί η αντεπίθεση, ο ρεβανσισμός, μέτρα και επιλογές που αποτελούν εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος. Δε ζούμε, απλώς, τη φάση των τσιγκούνικων παροχών, αλλά της κατάργησης κατακτήσεων, περίοδο επίθεσης. Θέλουν να γονατίσουν τους εργαζόμενους, να ζητούν λίγα και, τέλος, να μη ζητούν καθόλου.

«Αυτό που μας ενδιαφέρει - σημείωσε - ενδιαφέρει ευτυχώς και άλλους εκτός από εμάς, είναι πώς θα μπει φρένο και κυρίως πώς θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Πώς ο λαός, η νεολαία θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, να στείλουν στην ανεργία την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς της».

Η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στην αλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση μετά τις εκλογές του Μάρτη, υπογραμμίζοντας με γλαφυρότητα πως οι εκλογές «άλλαξαν τον καπετάνιο στο κυβερνητικό σκάφος, μα η πορεία του σκάφους παραμένει η ίδια».

Καμία αυταπάτη, καμία ελπίδα για το τι θα προκύψει από την πολιτική της ΝΔ, σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, τονίζοντας ότι «όποιοι έχουν αυταπάτες ότι η αλλαγή στην κυβέρνηση σημαίνει και αλλαγή στην πολιτική, θα διαψευστούν. Και όχι μόνο, θα πληρώσουν βαρύ τίμημα, όπως και όλος ο λαός. Δυστυχώς, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, δηλαδή από την κάλπη, δε βρίσκεις το δίκιο σου».

Ακολούθως σημείωσε: «Δε χρειάζεται μια τετραετία για να κριθεί η Νέα Δημοκρατία. Αν ήθελε αλλαγές προς όφελος του λαού, το πρώτο που θα έκανε θα ήταν να καταργήσει τις αντιλαϊκές επιλογές του ΠΑΣΟΚ στις ιδιωτικοποιήσεις και, γενικότερα, στις εργασιακές σχέσεις, στην παιδεία και στην υγεία, στο ασφαλιστικό, στην εξωτερική πολιτική, απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Η ΝΔ δεν άλλαξε και ούτε θα αλλάξει τίποτε. Οι ιδιωτικοποιήσεις επί ΠΑΣΟΚ γίνονται αποδεκτές, υπόσχεται να τρέξει πιο γρήγορα, να ολοκληρώσει ό,τι δεν πρόλαβε το ΠΑΣΟΚ. Οι αντεργατικοί νόμοι παραμένουν σε ισχύ. Οι αλλαγές που θα κάνει, θα είναι στην ίδια ρότα, άρα προς το χειρότερο. Τα κίνητρα και οι διευκολύνσεις προς την πλουτοκρατία του τόπου παραμένουν και αν κάτι αλλάξει, είναι να γίνουν πιο παχυλά και πλουσιοπάροχα. Ηδη ο πρωθυπουργός έδωσε αφειδώς υποσχέσεις στο μεγάλο κεφάλαιο στη ΔΕΘ.

Οταν η ΝΔ υπόσχεται ότι θα εξασφαλίσει καλό επιχειρηματικό περιβάλλον, δεν υπόσχεται μόνο νέες παροχές στο κεφάλαιο, σιγουρεύει ότι θα δεχτεί όλες τις νέες, ακόμα πιο σκληρές απαιτήσεις του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων. Αναφέρεται και στους επιχειρηματίες που δρουν στο χώρο της παιδείας και της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης.

Το ΠΑΣΟΚ τι κάνει; Βρυχάται συνεχώς. Ετοιμάζει, ακούμε, το νέο ανένδοτο αγώνα του. Ποια είναι τα όπλα του ΠΑΣΟΚ κατά της ΝΔ;

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν κυβερνά, δεν έχει τιμόνι. Λες και το τιμόνι της κυβέρνησης δεν είναι η απελευθέρωση των αγορών, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι συνθήκες της ΕΕ και οι επιλογές του ΝΑΤΟ, οι δεσμεύεις από τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ.

Τι κάνει το ΠΑΣΟΚ; Κυνηγά αλληλοσυγκρουόμενες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, ψάχνει και βρίσκει διαφορές ανάμεσα σε υπουργούς και υφυπουργούς, ψάχνει και βρίσκει φαινόμενα κακοδιοίκησης, λάθη και αμέλειες. Δε χτυπά όμως τη ΝΔ στο ψαχνό, γιατί δεν μπορεί και δε θέλει να το κάνει.

Ας σκεφθούν καλά οι εργαζόμενοι. Μήπως έχουν διαφορά το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην αποδοχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και όλων των συνθηκών και επιλογών της ΕΕ; Μήπως διαφωνούν στη στρατηγική του ΝΑΤΟ, στη λεγόμενη πάλη κατά της τρομοκρατίας, δηλαδή κατά των λαών; Μήπως διαφωνούν στο "προληπτικό χτύπημα", που πρώτες οι ΗΠΑ εξήγγειλαν και το υιοθέτησαν η ΕΕ και τώρα και η ηγεσία της Ρωσίας;

Μήπως διαφωνούν στην έξοδο εθνικών στρατευμάτων για στρατιωτικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, μήπως διαφωνούν στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, που κηρύσσουν κυριολεκτικά τον πόλεμο κατά των αραβικών λαών, κατά των λαών της Βορείου Αφρικής; Μήπως διαφωνούν στη συμμόρφωση στα δόγματα των ΗΠΑ, στις πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις της χώρας;

Οι διαφορές τους περιστρέφονται στο αν υπάρχουν καλές και κακές μίζες, στις διαδικασίες των ιδιωτικοποιήσεων, στο αν θα πάρει τη δουλιά ο ένας επιχειρηματικός όμιλος ή ο άλλος.

Η αντίθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα υπάρχει στο ποιος θα είναι στο κυβερνητικό τιμόνι, στο ποιος θα ελέγχει τον κρατικό μηχανισμό, μόνο που ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να μπει ανάμεσά τους. Δεν έχει νόημα να ψάχνεις ποιος είναι ο καλύτερος από τους δύο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οσο ένα μεγάλο μέρος του λαού αισθάνεται ως διαιτητής στον μεταξύ τους καυγά, δεν υπάρχει ελπίδα».

«Η μάχη - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - για την επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν τους εργαζόμενους, και με οξύτητα τη νεολαία και τις γυναίκες, θα προκόψει, αν πάει χέρι χέρι με τη μάχη των ιδεών, με τη χειραφέτηση από τα κοινά ιδεολογήματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, από τα ιδεολογήματα της πλουτοκρατίας. Από τα ιδεολογήματα της συναίνεσης και της ψευτοανανέωσης.

Η εργατική τάξη της χώρας, η νεολαία, ιδιαίτερα εκείνη που ανήκει στα φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορούν σήμερα να προσπαθήσουν να καταλάβουν καλύτερα τι σημαίνει ταξική πολιτική. Τι σημαίνει "νέα τάξη πραγμάτων". Πιστεύουμε ότι σήμερα, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που μπαίνουν, υπάρχουν περισσότερες και πειστικότερες αποδείξεις για να καταλάβει ο νέος και η νέα τι σημαίνει καπιταλισμός και τι σοσιαλισμός. Τι κρύβεται πίσω από τον ουδέτερο όρο της παγκοσμιοποίησης, τι σημαίνει ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση και υπεραξία.

Δεν απαιτούμε, όλοι και όλες να σκέπτονται σαν και μας για όλα τα ζητήματα, πολύ περισσότερο να χρησιμοποιούν τους δικούς μας όρους, που προκύπτουν από τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ομως αυτό που έχει σημασία είναι να δεις κατάφατσα την πραγματικότητα, να τη δεις με την πείρα της ζωής, από τη σκοπιά των δικών σου δικαιωμάτων και συμφερόντων.

Η νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να γίνει το πρόσχημα για τη συμμόρφωση στην κυρίαρχη πολιτική του σήμερα. Για λάθη του σοσιαλισμού μιλούν και τα αστικά κόμματα στον τόπο μας, οι απολογητές του καπιταλισμού, οι πρώην κομμουνιστές που προτίμησαν να πάνε με το ρεύμα των νικητών.

Και εμείς μιλάμε για λάθη, για ελλείψεις και αστοχίες. Για λάθη που ίσως μπορεί να τα εξηγήσει κανείς, αφού είχαμε να κάνουμε με μια πρώτη απόπειρα οικοδόμησης ενός νέου συστήματος χωρίς προηγούμενη πείρα, όμως υπάρχουν και λάθη που δε δικαιολογούνται.

Αυτοί και εμείς δεν εννοούμε τα ίδια πράγματα όταν προβληματιζόμαστε και κρίνουμε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, γιατί ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες, γιατί δεν έχουμε τα ίδια κριτήρια. Αυτοί είναι πολέμιοι του σοσιαλισμού και υπερασπιστές του καπιταλισμού. Εμείς θέλουμε να μάθουμε τι συνέβη, για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στον αγώνα για το σοσιαλισμό, να αξιοποιήσουμε την πείρα και τα επιτεύγματα, να αποφύγουμε τα λάθη. Επειδή, παρά την ήττα και την υποχώρηση, η εποχή μας παραμένει εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό».

«Καμία ανοχή στη ΝΔ, καμία εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ» τόνισε αμέσως μετά η Αλ. Παπαρήγα, συμπληρώνοντας: «Καμία εμπιστοσύνη στα ιδεολογήματά τους. Κανένα κύρος στα συνθήματα της ψευτοανανέωσης, της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας.

Εμείς συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στα όπλα που πρέπει να αποκτήσει ο λαός για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Δεν αδιαφορούμε, όταν σωματεία, μαζικές οργανώσεις, μαραζώνουν, είναι στα χέρια των μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας, των δυνάμεων της συναίνεσης. Δεν ανεχόμαστε να στήνει η εργοδοσία συνδικάτα ή να εξαγοράζει τη σιωπή διοικητικών συμβουλίων με πίεση, με εκβιασμό.

Θέλουμε περισσότερο και καλύτερα να συμβάλουμε, μαζί με όλους εκείνους που έχουμε τις ίδιες διαπιστώσεις, να κυριαρχήσουν τα ταξικά σωματεία, ταξικές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Να βοηθήσουμε, όσο εξαρτάται από εμάς, ως δύναμη που δρα στο μαζικό κίνημα, να ηττηθούν οι δυνάμεις εκείνες που εμφανίζονται ως τάχα εκπρόσωποι των εργαζομένων, ενώ στην πραγματικότητα είναι διαμεσολαβητές ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργαζόμενους, με ένα στόχο: Να αναγκάζουν τους εργαζόμενους να διαπραγματεύονται τι θα χάσουν.

Οχι δεν πρέπει στην Ελλάδα να γίνει αυτό που διαβάζουμε αυτές τις μέρες, συνδικάτα στη Γερμανία και αλλού να αποφασίζουν ποιοι θα απολυθούν και να δίνουν έτοιμους καταλόγους στην εργοδοσία. Και, μάλιστα, να θεωρείται αυτό εκπροσώπηση των εργαζομένων και εργατική συμμετοχή!».

«Υποστηρίζουμε - σημείωσε στη συνέχεια η ομιλήτρια - τη συσπείρωση κατά κλάδο και τομέα οικονομίας, τη συνεργασία ανάμεσα στους κλάδους, την ταξική αδελφική αλληλεγγύη όλων των εργατοϋπαλλήλων.

Η εργατική τάξη μια γροθιά, μια δύναμη, έτσι πρέπει να αισθάνεται, ανεξάρτητα αν δουλεύει στον ιδιωτικό ή στο δημόσιο τομέα, αν έχει σταθερές ή ελαστικές εργασιακές σχέσεις, αν είναι Ελληνες ή αλλοδαποί. ΟΧΙ στο δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης είναι όπλο για απόσπαση κατακτήσεων, ακόμα και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες».

«Θέλουμε - υπογράμμισε συνεχίζοντας - να συμβάλουμε, με την πείρα και τη δράση μας, στην ανάπτυξη της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και στα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα, στους αυτοαπασχολούμενους, στη μικρομεσαία αγροτιά. Την κοινωνική συμμαχία με τα κινήματα της νεολαίας και των γυναικών, με τα κινήματα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και για τα δημοκρατικά δικαιώματα, για το περιβάλλον, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, για την καταπολέμηση των ναρκωτικών και άλλα. Με τους μισθωτούς επιστήμονες, με τους ανθρώπους της διανόησης και του Πολιτισμού που αντιστέκονται.

Οσο δεν προχωρά η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τα άλλα λαϊκά στρώματα, το κίνημα δε θα μπορεί να ανοίξει ελπιδοφόρους δρόμους, δε θα υπάρξουν αισθητές, ουσιαστικές διαφοροποιήσεις και ανακατατάξεις στον πολιτικό συσχετισμό.

Μας προβληματίζει ότι οι εργαζόμενοι σήμερα προβάλλουν μειωμένες απαιτήσεις και αιτήματα στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις, όταν μάλιστα τα πράγματα φτάσουν στο παρά πέντε. Πιστεύοντας ότι όσο λιγότερα ζητάς τόσο καλύτερα, πέφτοντας στην παγίδα ότι η οικονομία τάχα δεν πάει καλά, έχει ελλείμματα. Χρέη και ελλείμματα υπάρχουν, όμως αυτά δεν τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι.

Μας απασχολεί ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν διαμορφώσει ένα πλήρες συνεκτικό πλαίσιο στόχων πάλης και αιτημάτων, που να περιλαμβάνουν όλες τις σύγχρονες απαιτήσεις και τα δίκαια αιτήματα της ελληνικής οικογένειας. Για δουλιά, μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, για παιδεία και υγεία, για την ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών, για την παιδεία, για το περιβάλλον, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό, για τα κυριαρχικά δικαιώματα, σε σταθερή και καθαρή εναντίωση προς τις επιλογές του ιμπεριαλισμού.

Οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις είναι σημαντικές, δεν αρκεί όμως να αναπτύσσονται δυναμικά όταν ξεσπά ο πόλεμος. Ο πόλεμος έχει μια σχετικά μακρόχρονη φάση προετοιμασίας, τότε πρέπει να είμαστε σε θέση να παρεμβαίνουμε.

Ο αγώνας κατά της ΕΕ του ΝΑΤΟ, κατά της ελληνικής συμμετοχής, κατά του "προληπτικού" χτυπήματος, πρέπει να είναι μόνιμος, δεμένος με τα καθημερινά προβλήματα.

Επιμένουμε στην ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, στην κοινωνική συμμαχία όλων των εργαζομένων, γιατί αυτό είναι το έδαφος που θα βοηθήσει και στην αποτελεσματικότητα των αγώνων, αλλά και στην οικοδόμηση του κοινωνικοπολιτικού Μετώπου των αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Με ενότητα πρωτοβουλιών από τα πάνω και τα κάτω.

Οταν λέμε μονοπώλια, δε μιλάμε επιλεκτικά για μια χούφτα μονοπωλιακών ομίλων, αλλά συνολικά για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο, που εξουσιάζει και καθορίζει την οικονομία και την πολιτική. Μιλάμε για πάλη που θα οδηγήσει στην κατάργηση των πολιτικοστρατιωτικών εξαρτήσεων της χώρας, μέσω ΕΕ και ΝΑΤΟ, των γνωστών ελληνοαμερικανικών συμφωνιών.

Θέλουμε να δώσουμε αυξημένη συνεισφορά, για ένα παγκόσμιο κίνημα των λαών, που δεν μπορεί να το βάλει στο χέρι ο αντίπαλος, δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο ένας ιμπεριαλιστής εναντίον του άλλου, για να πάρει τη μεγαλύτερη φέτα από τη διανομή των αγορών».

Το τελευταίο τμήμα της ομιλίας της Αλ. Παπαρήγα στο 30ό Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» ήταν αφιερωμένο στο επικείμενο Συνέδριο του ΚΚΕ, μια κορυφαία στιγμή της δράσης του. Οπως τόνισε: «Αυτά περίπου είναι τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν, από τη σκοπιά του Κόμματος, και στο 17ο Συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί στις 9-12 Φλεβάρη του 2005, όπως ανακοίνωσε η ΚΕ.

Σύντομα θα κυκλοφορήσουν στο λαό σε χιλιάδες αντίτυπα οι Θέσεις της ΚΕ για διάλογο, συζήτηση.

Στο Συνέδριο, πέρα από τον απολογισμό δράσης που θα κάνουμε, θα συζητήσουμε με απαιτητικότητα και με μεγάλη αυστηρότητα πώς το ΚΚΕ θα γίνει πιο ικανό, πιο αποτελεσματικό, πιο δυναμικό στον αγώνα για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων, στον αγώνα για το δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει για τις τύχες του, στον αγώνα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της καταπίεσης. Θα συζητήσουμε πώς το ΚΚΕ θα αναλάβει περισσότερες ευθύνες για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, για το πώς θα αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης. Θα συζητήσουμε για το πώς το ΚΚΕ θα ισχυροποιηθεί ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Για το πώς θα γίνει ικανό, ώστε να δώσει πληρέστερες και ουσιαστικότερες απαντήσεις και με διεθνείς συνεργασίες για το μεγάλο ζήτημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Διατρέξαμε 14 χρόνια, δύσκολα, πρωτόγνωρα. Το 14ο Συνέδριο είχε τη δική του μεγάλη συμβολή, καθώς αποκατέστησε τη φυσιογνωμία του Κόμματος. Το 15ο Συνέδριο επεξεργάστηκε το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες, την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος. Το 16ο Συνέδριο ανέπτυξε καλύτερα τις προγραμματικές θέσεις και το πλαίσιο της συνεργασίας που προτείνουμε για τη συγκρότηση του Μετώπου, έδωσε τις γενικές γραμμές της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Τώρα δεν υπάρχουν δικαιολογίες, πρέπει και μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να αποβάλουμε αδυναμίες και ελλείψεις, να καλύψουμε κενά. Να αντιστοιχιστούμε με τις απαιτήσεις των καιρών. Τα προβλήματα οξύνονται, μπροστά μας έχουμε ακόμα πιο σοβαρά ζητήματα, ακόμα πιο δύσκολες μέρες, αλλά και δυνατότητες αντιστροφής εμφανίζονται.

Δε θα συζητήσουμε μόνο μεταξύ μας. Ζητούμε από όλους εκείνους που, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες απόψεις τους, συμφωνούν ότι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι όφελος για το λαό, να μας πουν τη γνώμη τους, θέλουμε κυρίως τις κριτικές παρατηρήσεις τους.

Το ΚΚΕ δε ζει σε έναν κλειστό πύργο, είμαστε ανοιχτοί στο λαό και στην κοινωνία, κρίνουμε και κρινόμαστε.

Μαχητικά και δυναμικά θα συνεχίσουμε. Πίσω δεν κάνουμε, θέλουμε να πάμε μπροστά, πιο μπροστά. Κανείς δεν μπορεί να μας τρομοκρατήσει, να μας φοβίσει.

Με την εργατική τάξη και τη νεολαία, με όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, με το λαό.

ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ, ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ».

Κ. Μακεδόνας και Γλυκερία

Τη μελωδική «σκυτάλη» πήρε ο συνθέτης Μάριος Τόκας, ο οποίος «ξενάγησε» το κοινό στην πολύχρονη μουσική του «διαδρομή», συντροφιά με τους τραγουδιστές Κ. Χατζηχρηστοδούλου, Μαρ. Αλεξίου και Γ. Φανάρα. Κομμάτια λυρικά, δυνατά ζεϊμπέκικα, αλλά και ένα μικρό αφιέρωμα στην Κύπρο, τη δική του πατρίδα, που «έχει μοιραστεί στα δυο...». Μέσα από τραγούδια που υμνούν τη φιλία «των απλών ανθρώπων της Κύπρου». Μια φιλία, που όπως είπε, «έχει ένα μεγάλο εχθρό: την τουρκική κατοχή». Ανάμεσα στα τραγούδια του και ένα σε ποίηση Γ. Ρίτσου, που ο συνθέτης το αφιέρωσε «σ' έναν σπουδαίο άνδρα, τον Χαρίλαο Φλωράκη».

Αφροδίτη Μάνου και Μαρία Δημητριάδη

Τις προηγούμενες ημέρες την εξέδρα της κεντρικής σκηνής «στόλισαν» αξιόλογοι καλλιτέχνες. Την Πέμπτη οι Μίλτος Πασχαλίδης, Διονύσης Τσακνής, Γλυκερία, Κώστας Μακεδόνας, την Παρασκευή ιδιαίτερη στιγμή ήταν η συνάντηση της Μαρίας Δημητριάδη με την Αφροδίτη Μάνου. Το πρόγραμμα πλαισίωσαν την ίδια μέρα ο Παντελής Θαλασσινός και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Την προτελευταία μέρα του Φεστιβάλ, το Σάββατο το βράδυ τραγούδησαν στην κεντρική σκηνή ο Βασίλης Λέκκας και ο Γιάννης Σπάθας, ο Πάνος Κατσιμίχας και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Παντελής Θαλασσινός

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μανόλης Μητσιάς

Β. Λέκκας

Πάνος Κατσιμίχας

Ελένη Βιτάλη

Μάριος Τόκας

Οι αθλητές μετά την απονομή των μεταλλείων στον αγώνα δρόμου. Ενα εγχείρημα που, αν και στα σπάργανα, πέτυχε

Πρώτος τερμάτισε, μετά από 51 λεπτά και 18 δεύτερα, ο Στράτος Φράγκος. Ενώ από τις γυναίκες πρώτη τερμάτισε η Ανθή Πανταζή. Ακολούθησαν (ανά ηλικιακή κατηγορία):

ΑΝΔΡΕΣ (μέχρι 29 ετών): Γ. Μίτσεφ, Γ. Αιγυπτιάδης, Αλ. Παπαθανασίου. (30-39 ετών): Κοκότσης Λεωνίδας, Ντίνας Πέτρος, Σέφτσικ Μάρεκ. (40-49 ετών): Γ. Κούρος, Μ. Μπαράκος, Θ. Κοκορές. (50-59 ετών): Γ. Τριανταφύλλου, Αρ. Μάρας, Β. Κουκουμτζής.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ (μέχρι 29 ετών): Στ. Τσουκαλά. (30-39 ετών): Ελ. Σπυροπούλου, Φ. Σολιδάκη, Π. Φυτίλη.

Το πιο όμορφο, σπουδαίο και μαζικό μέσο του πολιτισμού, το βιβλίο, βρίσκεται στο στόχαστρο της μονοπωλιακής συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, διεθνώς και στον τόπο μας. Το μέλλον της μακραίωνης τέχνης της γραφής, δηλαδή του έντυπου βιβλίου, λόγω της πλημμύρας των πολυμέσων, που επίσης κατέχει το μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο είναι ασαφές και αβέβαιο, διεθνώς και στον τόπο μας. Το μεγάλο εκδοτικό κεφάλαιο «πνίγει» με σωρούς σαβουρομπέστ-σέλερ την αληθινή πνευματική δημιουργία και αλώνει μεγάλης πνευματικής προσφοράς εκδοτικούς οίκους. Τη δεινή κατάσταση - και στον τόπο μας - του ποιοτικού βιβλίου, της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων εκδοτών -βιβλιοπωλών και το κυριότερο του μορφωτικού παρόντος και μέλλοντος του λαού μας, ανέδειξε η προχτεσινοβραδινή συζήτηση που οργάνωσε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο χώρο του ελεύθερου δημιουργικού χρόνου, με θέμα «Το βιβλίο στην υπηρεσία των κερδών, η κατασκευή των μπεστ σέλερ», με ομιλητές τη συγγραφέα Ζωή Βαλάση, τον ζωγράφο και καθηγητή ΜΜΕ Αστέριο Λάμπρου και τον οικονομολόγο - διευθυντή των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», Γιάννη Σκυλλά, με συντονίστρια από μέρους του ΚΣ της ΚΝΕ την Βαγγελιώ Πλατανιά.

Η Ζωή Βαλάση, συγγραφέας εξαιρετικών γνωστικών και λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά, υπογραμμίζοντας την αξία του βιβλίου για τη μορφωτική καλλιέργεια του ανθρώπου, τόνισε την ανάγκη διαβάσματος «βιβλίων κλασικών, που δε διαφημίζονται, δεν είναι της μόδας».

Αποκαλυπτικά ήταν τα στοιχεία που παρουσίασε ο Γιάννης Σκυλλάς: Από τους 500 Ελληνες εκδότες μόνο οι 50 αντέχουν να εκδώσουν πάνω από 10 τίτλους ετησίως, ενώ 10 εκδότες συγκεντρώνουν το 60% του ετήσιου τζίρου της βιβλιοαγοράς. Μερικοί οίκοι κατέχουν το χώρο του επιστημονικού βιβλίου και ετοιμάζονται από το 2005 να καταλάβουν και το σχολικό βιβλίο, αφού η ευρωενωσιακή πολιτική οδηγεί στην κατάργηση του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων. Και ας μην πούμε για τις 500 Δημόσιες Βιβλιοθήκες, που είναι ουσιαστικά «νεκρές» και τα βιβλία που πλήρωσε ο λαός μέσω του Β΄ ΚΠΣ είναι «θαμμένα» μέσα στις κλειστές βιβλιοθήκες.

Την Κυριακή το βράδυ, στο χώρο του Ελεύθερου Δημιουργικού Χρόνου, με πρόσκληση των εκδόσεων «Σύγχρονη Εποχή», και παρουσιάστρια μια ΚΝίτισσα, ο μελετητής του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού Νέαρχος Γεωργιάδης μίλησε για το βιβλίο που συνέγραψε με την Τάνια Ραχματούλινα, με τίτλο «Ο Θόδωρος Δερβενιώτης και το μετεμφυλιακό τραγούδι» («Σύγχρονη Εποχή»). Παρόντες στην εκδήλωση ήταν η Τάνια Ραχματούλινα και ο εκδότης της «Σύγχρονης Εποχής», Δημήτρης Παπαλεωνίδας.

Σ' αυτό το βιβλίο - βιογραφία της προσωπικής ζωής, των ιδεών, της ΕΑΜικής δράσης, των διώξεων και εξοριών, αλλά και του πλουσιότατου έργου (συνθετικού, μαεστρικού, μουσικοδιδασκαλικού) του Θόδωρου Δερβενιώτη, «παρευλάνουν» πολλά βιογραφικά στοιχεία πολλών άλλων δημιουργών και ερμηνευτών του λαϊκού μας τραγουδιού. Περιγράφονται - πολύτιμα για τη μελέτη του μεταπολεμικού ελληνικού τραγουδιού - γεγονότα και πρόσωπα.

Ο Ν. Γεωργιάδης επισήμανε ότι ο Θόδωρος Δερβενιώτης είναι «μια κορυφή του λαϊκού μας τραγουδιού» γιατί στο ενεργητικό του έχει πάνω από 800 τραγούδια, γιατί «από τα χέρια του βγήκαν πολλοί σπουδαίοι ερμηνευτές, μεταξύ των οποίων Τσιγγάνοι», και πολλοί οργανοπαίκτες - σπουδαστές της μουσικής σχολής του. Κυρίως, γιατί είναι ο κορυφαίος συνθέτης του μετεμφυλιακού τραγουδιού. Ενός ταξικού, γιατί «ο ίδιος ήταν ταξικοποιημένος».

Ο Θ. Δερβενιώτης «έγραψε τραγούδια για τους φαταούλες της άρχουσας τάξης, για τη φτωχολογιά, για το δράμα της μετεμφυλιακής μετανάστευσης. Στο όνομα και στο πρόσωπο του Δερβενιώτη συμπυκνώνονται τα ονόματα και τα πρόσωπα όλων των στιχουργών και ερμηνευτών που συνεργάστηκαν στο έργο του. Ενός ανθρώπου που έμεινε αταλάντευτος στην κομμουνιστική ιδεολογία του και αυτό το πλήρωσε με εξορία και τον επαγγελματικό παραγκωνισμό του. Ο Δερβενιώτης δεν παρακολούθησε απλώς τα γεγονότα, μπήκε μέσα σ' αυτά, έγινε μέρος των αγώνων, κι αυτοί με τη σειρά τους μπήκαν στο έργο του, στις δεκαετίες 1940, 1950 και 1960», επισήμανε μεταξύ άλλων ο Ν. Γεωργιάδης.

Ο Β. Κορακάκης και η κομπανία του

Ακολούθησε ο σπουδαίος, παλιός και «πιστός» φιλοξενούμενος του Φεστιβάλ, ο Λάκης Χαλκιάς με την ορχήστρα του, σε ένα αφιέρωμα στον μεγάλο συνθέτη του λαϊκού μας τραγουδιού, Βασίλη Τσιτσάνη, με αφορμή τη συμπλήρωση φέτος 20 χρόνων από το θάνατό του. Ο Λάκης Χαλκιάς ευχήθηκε στην ΚΝΕ να γιορτάσει, όχι μόνο τα 30 χρόνια του Φεστιβάλ, αλλά και τα 100, υπογραμμίζοντας τη σημαντική πολιτιστική προσφορά της Οργάνωσης στη νεολαία. Για την επιλογή του στο αφιέρωμα στον Τσιτσάνη, ο τραγουδιστής είπε, μεταξύ άλλων, ότι, εκτός από τη θλιβερή επέτειο της απουσίας του, η αναφορά στον συνθέτη αποτελεί και μια απάντηση στην «κατάντια αυτού που ονομάζεται "λαϊκό" τραγούδι σήμερα». Πρόσθεσε πως ο Τσιτσάνης είναι μεγάλος συνθέτης, γιατί εξέφρασε για μια μακρόχρονη και δύσκολη ιστορική περίοδο τους πόθους και τους καημούς του ελληνικού λαού, τις χαρές και τις λύπες του.

Ο Αγάθωνας με το συγκρότημά του

Τις προηγούμενες μέρες, στο λαϊκό γλέντι στο φιλόξενο χώρο του Φεστιβάλ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες συνόδευσαν τους χιλιάδες θαμώνων του, ο Γιάννης Λέμπεσης και η «Λαϊκή Στράτα», η Γιώτα Βέη, ο Βαγγέλης Κορακάκης, ο Δημήτρης Κοντογιάννης, ο Αγάθωνας και τα λαϊκά συγκροτήματα «Δρόμος», «Ραστ», «Παλαϊνά Σεφέρια».

Τζαζ του μεσοπολέμου παρουσίασε το βράδυ του Σαββάτου στη «Νεανική Σκηνή», το μουσικό σχήμα με τον κινηματογραφικό τίτλο «Take the money and run». Το τετραμελές συγκρότημα ερμήνευσε τραγούδια από το δίσκο του «How the story goes». Λίγο αργότερα, ο Λάκης Παπαδόπουλος πρόσφερε μια δυνατή «γεύση» από την εικοσάχρονη μουσική του διαδρομή. Ο γνωστός «Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ», ένας δημιουργός που δεν έχει πάψει να βλέπει με διορατικότητα, χιούμορ, αλλά και καυστική ματιά τα πράγματα, παρουσίασε τραγούδια, που γεννήθηκαν από το πάντρεμα της ιδιαίτερης στιχουργικής και μουσικής γραφής του, ξεσηκώνοντας το πολυπληθές νεανικό ακροατήριό του.

«Πλημμύρισε» ηλεκτρικούς ήχους η Νεανική Σκηνή την τελευταία μέρα του Φεστιβάλ. Τα νεανικά συγκροτήματα «Εξώδικον», «Bluesburger» και «Φτηνό ευέλικτο μουσικό δυναμικό» επιβεβαίωσαν τη διαπίστωση ότι η ελληνική ροκ σκηνή δεν έχει μόνο «περιτύλιγμα», αλλά και ουσία. Μέχρι αργά τη νύχτα ο κόσμος, κυρίως νεολαία, απόλαυσε μπαλάντες, δυναμικά ορχηστρικά κομμάτια και πρωτότυπα τραγούδια των καλλιτεχνών σε ξένους, αλλά και ελληνικούς στίχους.

Το συγκρότημα του Γ. Λεμπέση

Δ. Κοντογιάννης

Εμίν Ιγκούς

Γ. Βέη

Σ. Βαζούρα

Λ. Παπαδόπουλος

«Apurimac»

Λ. Χαλκιάς

«Magic de spell»