Είμαι της γνώμης ότι οι Θέσεις δεν απαντούν στα ώριμα και επίκαιρα ζητήματα του εργατικού κινήματος.

Πρώτα πρώτα δεν έχουν καμία νέα επεξεργασία για το θέμα του σοσιαλισμού. Ετσι εννιά χρόνια από το 1995 μένουμε στις τοποθετήσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Μένουμε στην αντίληψη ότι στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού υπήρχε σοσιαλισμός και μάλιστα αναπτυγμένος. Και αυτά τη στιγμή που α) δυνάμωναν οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις. Απόδειξη η οικονομική μεταρρύθμιση του 1965 που εισήγαγε ως κριτήριο αποδοτικότητας το κέρδος. β) Δεν απονεκρωνόταν το κράτος. γ)Υπήρχαν ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι διαλύθηκε αυτός ο σχηματισμός. Ο μαρξισμός διδάσκει ότι μια ποιότητα, ένα κοινωνικό σύστημα δε διαλύεται αν δεν υπάρχουν εσωτερικές ανταγωνιστικές αντιθέσεις. δ) Δε δημιουργείτο και δεν αναπτυσσόταν κομμουνιστική συνείδηση. Αυτό είναι φανερό, αν δούμε ότι μετά την αντεπανάσταση στις χώρες αυτές τα ανώτερα στελέχη των κομμουνιστικών κομμάτων ηγούνται της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.

Επίσης μένουμε στην αντίληψη ότι ο σοσιαλισμός είναι μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό. Αυτό είναι λανθασμένο. Οι κλασικοί θεωρούσαν το σοσιαλισμό πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας και ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό θα υπάρξει μεταβατική περίοδος που το κράτος θα είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Ο Β. Ι. Λένιν στα τέλη του 1917 παρατηρούσε: «Η δημοκρατία των σοβιέτ είναι ανώτερη από τη δημοκρατία με συντακτική συνέλευση. Η δημοκρατία του ολοκληρωμένου σοσιαλισμού είναι ανώτερη από τη δημοκρατία των σοβιέτ. Η κομμουνιστική κοινωνία είναι ανώτερη από τη σοσιαλιστική δημοκρατία» («Απαντα» τόμ. 35, σελ. 427, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»). Η δημοκρατία των σοβιέτ, δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι η μεταβατική περίοδος ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Οι θεωρητικοί του Κόμματος, για ν' αποδείξουν ότι ο σοσιαλισμός είναι μεταβατική περίοδος, στηρίζονται στο εξής τσιτάτο του Β. Ι. Λένιν: «Ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός είναι η πληρέστερη υλική προετοιμασία του σοσιαλισμού, είναι τα πρόθυρά του, είναι το σκαλοπατάκι εκείνο της κοινωνικής κλίμακας που ανάμεσα σ' αυτό και στο σκαλοπατάκι που λέγεται σοσιαλισμός, δεν υπάρχουν άλλα ενδιάμεσα σκαλοπατάκια» («Απαντα» τόμος 34, σελ. 193, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).

Αυτό όμως το έγραψε ο Β. Ι. Λένιν το Σεπτέμβρη του 1917 για να απορρίψει τις απόψεις των Εσέρων και των Μονσεβίκων, που δεν ήθελαν να μετατραπεί η επανάσταση σε σοσιαλιστική, αλλά να μείνει στα αστικοδημοκρατικά πλαίσια του Φλεβάρη και όχι για να υποστηρίξει ότι δε θα υπάρχει μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Ακόμη μένουμε στη θέση ότι η εξουσία είχε περάσει στα χέρια της εργατικής τάξης, ενώ ουσιαστικά την εξουσία στη Σοβιετική Ρωσία την ασκούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Β. Ι. Λένιν το 1921 έγραφε: «Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιείται διαφορετικά παρά μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος» («Απαντα», τόμος 43, σελ. 42, έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»). Απ' αυτό είναι φανερό ότι τα όργανα διοίκησης και κύρια οι διευθυντές των εργοστασίων και των επιχειρήσεων δεν ήταν αιρετοί και ανακλητοί.

Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι όσοι έζησαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν μπορούν να μας λύσουν το πρόβλημα γιατί έχουν ευλογήσει όλες τις καταστάσεις από το 20^ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ μέχρι την Περεστρόικα. Εχω προσωπική πείρα και ξέρω καλά το ζήτημα. Αυτοί μόνο στοιχεία, ιδέες, απόψεις μπορούν να μας δώσουν κι όχι να μας λύσουν το πρόβλημα.

Δεύτερον. Υπάρχει πρόβλημα στο Κόμμα επειδή κύρια από το 1956, διαγράφτηκαν στην Τασκένδη 7.000 περίπου κομμουνιστές, γιατί απαντούσαν σε σχετική ερώτηση της καθοδήγησης, ότι δε συμφωνούν με την 6^η Ολομέλεια και το 20^ο Συνέδριο. Ετσι από τότε κύρια η διαφωνία θεωρείται αρχή του φραξιονισμού! Δημιουργήθηκε ένα πνεύμα μη ανάθεσης δουλιάς και μη εκλογής στα όργανα όσων μελών διαφωνούν. Αυτό είναι αντίθετο στο πνεύμα και στο γράμμα των αντιλήψεων του Β. Ι. Λένιν. Στο «Ενα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω» έγραφε: «Εμείς δεν παραμερίζουμε τους μη ισκριστές (μη οπαδούς της εφημερίδας Ισκρα) όχι μόνο από το κόμμα, μα ούτε και από την Κεντρική Επιτροπή και δίνουμε στους αντιπάλους μας μια πολύ σημαντική μειοψηφία» («Απαντα», τόμος 8, σελ, 273, έκδοση «Μέλισσα»). Αυτό είναι σωστό. Είναι δυνατόν να κάνεις θυσίες, να αγωνίζεσαι και να μην μπορείς να πεις τη γνώμη σου; Μέσα στα πλαίσια αυτά και στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (απολογισμός και εκλογή των οργάνων, πειθαρχία της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και πειθαρχία των κατώτερων οργανώσεων στις ανώτερες) πρέπει να είναι δυνατό να δημοσιεύονται απόψεις στο «Ριζοσπάστη», που είναι αντίθετες με τη γραμμή, με δικαίωμα βέβαια απάντησης από την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος ή τη διεύθυνση του «Ρ». Δεν μπορεί π.χ. ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ να λέει το 1960 ότι η Σοβιετική Ενωση μέχρι το 1980 θα φτάσει τον κομμουνισμό και εμείς να εκστασιαζόμαστε, ενώ όχι μόνο στον κομμουνισμό δε θα έφτανε, αλλά ούτε στο σοσιαλισμό με τη δεδομένη ιμπεριαλιστική περικύκλωση.

Η λύση του προβλήματος της γνώμης έχει αποφασιστική σημασία για να μη φεύγουν ή να μη διαγράφονται από το Κόμμα τα στελέχη με προσφορά και αγωνιστικότητα που είναι αναγκαία για να δίνουν ζωντάνια στις κομματικές οργανώσεις, να τις στελεχώνουν. Η ύπαρξη και δημιουργική πρωτοβουλία τους θα εξασφαλίζει το δημοκρατικό πνεύμα, την ελευθερία γνώμης και κριτικής στο εσωτερικό του Κόμματος. Αλλωστε ο Συνασπισμός και το ΝΑΡ την ύπαρξή τους την οφείλουν, κατά πολύ, μιας και δεν έχουν ταυτότητα, στη δυνατότητα που δίνουν στα μέλη τους να συζητούν.

Τρίτον. Η απογραφή του πληθυσμού του 2001 έδειξε ότι η εργατική τάξη από 41,77% το 1981, έφτασε στα 58,64% και η αγροτιά από 18,99% έπεσε στο 9,35%. Κατά συνέπεια, η εργατική τάξη γίνεται κυρίαρχη ή αποκλειστική κινητήρια δύναμη της επανάστασης. Εν τω μεταξύ στόχος του κομμουνιστικού κινήματος είναι να παραλύσει τον παραγωγικό και γενικότερα τον οικονομικό μηχανισμό της αστικής τάξης. Κατά συνέπεια πρέπει να δυναμώσει η δουλιά μας στην εργατική τάξη, τους μετανάστες και ιδιαίτερα στις μονοπωλιακές επιχειρήσεις και τα Σούπερ Μάρκετ. Είναι γνωστές οι δυσκολίες, μιας και τα μονοπώλια, αν αναπτύξεις ανοιχτή συνδικαλιστική, πολιτική δράση, σε πετούν στο δρόμο. Χρειάζεται να δουλεύουμε τουλάχιστον περιφρουρημένα στην αρχή της δράσης.

Τέταρτον: Οι Θέσεις στο σημείο 15 γράφουν: «Ο χαρακτήρας του μετώπου ως κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που καλείται όχι μόνο να αποσπάσει κατακτήσεις αλλά να φέρει σε πέρας και το έργο κατάκτησης λαϊκής εξουσίας, δε διαποτίζει την καθημερινή δουλειά του Κόμματος». Το σημείο αυτό ουσιαστικά βάζει θέμα άμεσης κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας.

Τα ερωτήματα που θέτει είναι: α) Το αντιμονοπωλιακό μέτωπο θα κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία, θα εγκαθιδρύσει τη δικτατορία του προλεταριάτου; β) Η υπόθεση της λαϊκής εξουσίας είναι σύνθημα δράσης ή ζύμωσης;

Κώστας Κάππος

Αγαπητοί σύντροφοι,

Παίρνοντας το θάρρος να συμμετάσχω στον προσυνεδριακό διάλογο του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ευελπιστώ ότι από τις παρεμβάσεις των μελών, φίλων και συνεργατών του Κόμματος θα αποτυπωθεί μια πλατφόρμα δράσης, που να είναι κατανοητή από τις πλατιές μάζες των εργαζομένων της χώρας και ουσιαστική για την ανάπτυξη, περαιτέρω ενδυνάμωση του Κόμματος.

Η σημερινή συγκυρία είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αρνητική για όλο τον πλανήτη.

13 χρόνια τώρα, μία σιδερένια μέγκενη σφίγγει την αναπνοή όλων των Λαών και των φιλικά προσκείμενων και των εχθρικά προς τη μέγκενη (ΗΠΑ).

Εχει επικρατήσει ο χειρότερος έλεγχος δικτατορίας, με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Καταστρατηγηθήκανε παντελώς όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και όποιος είναι υποτακτικός στον κοσμοκράτορα, αναλαμβάνει και διοικεί ολόκληρα κράτη, τάχα με δημοκρατικές διαδικασίες. Ολοι οι νόμοι φτιάχνονται για να διαφυλαχτούν τα πολλά... των λίγων. Ολοι οι νόμοι παίρνονται για να αφαιμαχθούν των πολλών... τα λίγα. Και το χειρότερο, πολλοί από τους εργαζόμενους νομίζουν ότι με μία μικρή ιδιοκτησία έπαψαν να είναι προλετάριοι.

Πιστεύω ότι όλοι στον κόσμο, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι έχουμε τα ίδια βασικά προβλήματα, όπως και δικαιώματα βέβαια. Ξέρουμε όμως ότι στη μικρή Ελλάδα δεν κυβερνάει η κυβέρνηση, τουλάχιστον στα βασικά και εθνικά θέματα. Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ πιστεύουν ακράδαντα στο Μαρξισμό - Λενινισμό και ξέρουν ότι είναι πάντα μια σύγχρονη και επαναστατική κοσμοθεωρία.

Και ότι όλες οι αποφάσεις του Κόμματος είναι πάντα πατριωτικές, εθνικές. Ομως αυτή η αντίληψη πρέπει να διαδοθεί σε όλο το λαό, ώστε να γίνει πιο κατανοητή και η Συμμαχία που θέλουμε να επιτύχουμε να φαντάζει πιο εφικτή.

Μήπως ήρθε η ώρα το Κόμμα να τολμήσει να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του καπιταλισμού και έξω από τη χώρα, ώστε να φοβηθούν λίγο οι έχοντες και κατέχοντες;

Να δυναμώσει η συνεργασία των ΚΚ στα πλαίσια της ΕΕ.

Ας μη χαθεί ο εθνικός χαρακτήρας των κομμάτων, όπως και των κρατών επίσης, θα έχουμε όμως περισσότερη δύναμη στην πάλη μας και θα είμαστε πιο πολλοί στον κοινό αγώνα. Πρόσφατα στο συλλαλητήριο της 9.10.2004, πολλοί από εμάς ακούσαμε στις γειτονιές και στις δουλιές ότι το ΚΚΕ πρώτη φορά είχε τόσο κόσμο.

Γιατί δεν το κάνουμε αυτό και στην τελική συγκέντρωση των εκλογών; Δε θα επηρεάσει κανέναν να είναι πανελλαδική;

Η εφημερίδα μας μπορεί, εκτός τις εξορμήσεις, να έβαζε κουπόνια για την αγορά της και να παραδίδει διάφορα προοδευτικά βιβλία ή κομματικά, αυξάνοντας έτσι την κυκλοφορία της και αγοράζοντάς την πιο πλατιές μάζες. Ισως κι αν κυκλοφορούσε απόγευμα να ήταν καλύτερα, χωρίς να αναθεωρήσουμε βασικές μας αρχές, να ήταν πάλι ο καθημερινός μας σύντροφος.

Τελειώνοντας, φέρνω ένα παράδειγμα από εκλογές σε πρώην κράτος μέλος της ΕΣΣΔ, την ΟΥΚΡΑΝΙΑ, πώς καταλήστεψαν τις ψήφους του ΚΚ, γιατί ο Βίκτωρ Γιανούκοβιτς εκμεταλλεύτηκε τα φιλικά αισθήματα των περισσοτέρων Ουκρανών και είπε ότι θα βάλει τη χώρα στην Ενωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας - Μολδαβίας - Καζαχστάν - Λευκορωσίας, θα εκδώσει διπλή υπηκοότητα, θα κάνει τη ρωσική γλώσσα δεύτερη επίσημη του κράτους (αλλά δεν τους είπε ότι θα τους καταληστεύει χειρότερα από τώρα) και πήρε αυτός 40% και το ΚΚ 5% και όλη η Ανατολική Ουκρανία από ΣΟΥΜΙ - ΚΙΕΒΟ - ΝΤΟΝΕΤΣΚ - ΠΟΛΤΑΒΑ - ΧΛΕΝΙΤΣΚΙ μέχρι και η Κριμαία, παραπλανήθηκε!!!

Σήμερα δυστυχώς πρέπει να πολεμάμε με όλα τα μέσα που διαθέτει και ο αντίπαλος.

Βασικός μας στόχος όμως να είναι πάντα η άνοδος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην εξουσία, εφαρμόζοντας τη δικτατορία του προλεταριάτου, που απώτερος σκοπός της είναι η αταξική κοινωνία.

Ευχαριστώ και εύχομαι ευόδωση των αποφάσεων του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ.

Πάρις Λ. Μαραβελάκης

Δημ. Υπάλληλος

Νέος Κόσμος

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες.

Διάβασα με μεγάλη προσοχή τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας για το 17ο Συνέδριο, που θα γίνει στο πρώτο 15ήμερο του Φλεβάρη 9-12 του 2005.

Το Δεκέμβρη του 2000 είχε γίνει το 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Από τότε πέρασαν 4 χρόνια γεμάτα από καθημερινή σκληρή δουλιά των Κομματικών Οργανώσεων Βάσης (ΚΟΒ) και όλων των μελών, ανεξαρτήτου ηλικίας. Πρέπει να πούμε ότι η τεράστια αυτή ήταν για το Κόμμα μας μια δύσκολη κατάσταση, που δημιούργησε επιπρόσθετα προβλήματα από την πολιτική των «εκσυγχρονιστών» της διακυβέρνησης της χώρας μας από το λεγόμενο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ, όπου και σήμερα συνεχίζουν την παραπληροφόρηση της πολιτικής ορθότητας του Κόμματός μας στις πλατιές λαϊκές μάζες και με τη σημερινή κυβέρνηση του Καραμανλή.

Το Κόμμα μας, σύντροφοι και φίλοι, απαντά στα καθημερινά οξυμένα προβλήματα της χώρας μας, στους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων στρωμάτων του λαού μας, πάντα με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές και με όλο τον προοδευτικό κόσμο της πατρίδας μας.

Η ανθρωπότητα ζει σήμερα νέες πληγές, την πιο αχαλίνωτη και απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση για το μοίρασμα των αγορών, την καθυπόταξη χωρών, τοπικούς πολέμους, νέα δεσμά εξάρτησης και υποδούλωσης, τη δολοφονική δράση του παγκόσμιου τρομοκράτη και χωροφύλακα του NATO, που είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.

Αγαπητοί φίλοι, ο ιμπεριαλισμός με το πιστόλι στον κρόταφο επιβάλλει συμφωνίες, οι οποίες στην ουσία μετατρέπουν λαούς σε ομήρους, το εργατικό λαϊκό κίνημα δέχεται σήμερα πρωτοφανή επίθεση για να υποκύψει στη γραμμή της συναίνεσης των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ώστε να μην ακουμπήσουν σε καμιά δύναμη και η φωνή αντίστασης, παρ' όλα αυτά, σύντροφοι και φίλοι, ο αγώνας δε σταματά σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως και στη χώρα μας.

Τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες να συσπειρώσουν όλες τις προοδευτικές δυνάμεις τους, όπου αυτό φάνηκε από τις ομιλίες των εκπροσώπων που έκαναν στην πρόσφατη συνάντηση που οργάνωσε το ΚΚΕ και προηγούμενα σε βαλκανικό και διεθνές επίπεδο και είναι το μόνο κόμμα Ελλάδας που οργανώνει, κατά καιρούς, τέτοιες συναντήσεις.

Οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών άρχισαν πια να νοσταλγούν τις κατακτήσεις που έχασαν, να κάνουν συγκρίσεις και να συνειδητοποιούν ότι οι περίφημες μεταρρυθμίσεις που τους υποσχέθηκαν δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο άγριος καπιταλισμός που παλινορθώθηκε στις χώρες αυτές.

Ολοι μας, λίγο πολύ, γνωρίζουμε τους ηρωικούς αγώνες, που κατά καιρούς, στην ιστορία του ηρωικού ΚΚΕ και του μαχόμενου ελληνικού λαού έχουν αναπτυχθεί σ' αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα. Κι ας προσπαθούν ορισμένοι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές, ανανεωτές κομμουνιστές, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα να ενοχοποιήσουν την πολιτική αυτού του κόμματος, που λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Κάνουν όλοι αυτοί λογαριασμό χωρίς τον ξενοδόχο, που λέει μια παροιμία.

Στις νέες συνθήκες, καθώς επίσης και στις νέες προοπτικές που ανοίγονται μπροστά μας, δηλαδή στην εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα, όπως αναλυτικά αναφέρεται στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ η κατεύθυνση παραπέρα οικοδόμησης του ΑΑΔΜ. πάλης, περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναδεικνύεται ο μόνος δρόμος για να βγει η χώρα μας από τη βαθιά κρίση που διέρχεται η ελληνική κοινωνία γενικά.

Η κατάσταση εμφανίζεται σύνθετη και περίπλοκη. Το ΜΠΚ το ταξικό έχει να αντιμετωπίσει από εδώ και μπρος νέες προκλήσεις και δυσκολίες συνάμα στην πορεία προς το 17° Συνέδριό μας, που θα πραγματοποιηθεί σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός χρειάζεται από την πλευρά μας να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, να γίνει ένας σωστός προγραμματισμός ανοίγματος συζητήσεων, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, συζητήσεων απ' όλους μας, με οπαδούς, φίλους και γενικότερα με όλους τους εργαζόμενους στο χώρο που βρίσκεται και εργάζεται ο καθένας μας. Με τις Θέσεις του ΚΚΕ, που στοχεύουν στην ανάπτυξη της πάλης και τη λαϊκή συσπείρωση των εργαζομένων.

Ομως το κύριο που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, είναι ότι όπου κι αν βρισκόμαστε, όπου κι αν ζούμε και εργαζόμαστε, γύρω μας, κοντά μας υπάρχουν δυνάμεις που είναι έτοιμες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μπουν στην πάλη, που μπορούν να μη συμφωνήσουν σε όλα με το Κόμμα μας. Αλλά και δυνατόν σ' ένα ή και περισσότερα ζητήματα να παλέψουμε από κοινού με αυτές τις δυνάμεις. Τέτοια παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά, π.χ. δημιουργούνται επιτροπές αγώνα στα επιμέρους καυτά προβλήματα, όπως των εργατών, αγροτών, συνταξιούχων, γιατρών, μαθητών, γυναικών, νεολαίας κ.ά., διότι η λαίλαπα της ακρίβειας, της λιτότητας, της ανεργίας δεν είναι αναπόφευκτη, αγαπητοί φίλοι. Δεν είναι μοιραίο να πλουτίζουν οι πλούσιοι και να φτωχαίνουν οι φτωχοί.

Δεν είναι μοιραίοι οι πολιτικοί τυχοδιωκτισμοί και η υποτέλεια στους ξένους. Γι' αυτό λέει το Κόμμα μας, αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο πια, μπορεί και πρέπει ν' αλλάξει. Η λύση, σύντροφοι, βρίσκεται στη συσπείρωση όλων των δυνάμεων του μετώπου. Για την πραγμάτωση αυτών των σκοπών, χρειάζεται να ενισχυθεί το ΚΚΕ, η μόνη δύναμη που αντιστέκεται και παλεύει για μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική.

Με αυτή τη βεβαιότητα το Κόμμα μας εκθέτει ανοιχτά τιςΘθέσεις για συζήτηση στο Κόμμα και στο λαό μας. Οσο κι αν είναι δύσκολος ο δρόμος που ακολουθούμε, είναι μονόδρομος και θα πετύχουμε στην εκπλήρωση των καθηκόντων που βάζουν οι Θέσεις της ΚΕ του για το 17ο Συνέδριό του. Η κεντρική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ, με στόχο τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, απαιτεί όλα τα σφυριά, όλες οι δυνάμεις να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στο ενιαίο αυτό καθήκον. Μ' αυτές τις σκέψεις, εύχομαι κάθε επιτυχία στο 17ο Συνέδριό μας.

Συντροφικά,

Καπουτσής Παναγιώτης