Δε θα σταθούμε εδώ σ' όλα τα ζητήματα που αναδεικνύει η πιο πάνω εκτίμηση. Αλλωστε στο κείμενο των Θέσεων αναφέρονται αναλυτικά και συγκεκριμένα και οι αιτίες της καθυστέρησης στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ και τα καθήκοντα που θέτει μπροστά σ' ολόκληρο το Κόμμα η αναγκαιότητα της ισχυροποίησής του ώστε να ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες. Θα καταπιαστούμε με ορισμένες πλευρές του περιεχομένου της κομματικής οικοδόμησης και της σχέσης του με την άνοδο της πολιτικής συνείδησης των μαζών, κάνοντας ορισμένες επισημάνσεις σχετικά μ' αυτό το καθήκον το οποίο απορρέει από το χαρακτήρα και το ρόλο του ΚΚΕ.

Η χάραξη σωστής στρατηγικής και τακτικής, η εξασφάλιση της σωστής σχέσης της τακτικής με τη στρατηγική, και η εξασφάλιση της ικανότητα ολόκληρου το Κόμματος να δρα ενιαία για την προώθηση της στρατηγικής του είναι θεμελιακές προϋποθέσεις προκειμένου να εξασφαλίζεται το θεμελιακό ζήτημα του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Το ΚΚΕ επεξεργάστηκε τη στρατηγική του στο 15ο Συνέδριο με το Πρόγραμμα του Κόμματος, ενώ στο 16ο Συνέδριο επεξεργάστηκε πληρέστερα τις προγραμματικές κατευθύνσεις και τους στόχους του ΑΑΔΜ και προχώρησε στη μεγαλύτερη δυνατή ανάλυση, στις σημερινές συνθήκες, των γενικών κατευθύνσεων της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Επομένως το Κόμμα είναι εξοπλισμένο ώστε να μπορεί να δρα στις σημερινές συνθήκες αποτελεσματικά προκειμένου να ωριμάζει η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού.

Αυτή η αδυναμία δεν πρέπει να παραταθεί, γιατί θα μειώσει την αποτελεσματικότητα δράσης του Κόμματος. Θα καλλιεργήσει το έδαφος για παρεκκλίσεις και λαθεμένες επιλογές είτε προς το δεξιό οπορτουνισμό είτε προς τον "αριστερό" στο όνομα να αποκρουστεί ο δεξιός οπορτουνισμός που αναδύεται ως κίνδυνος, καθημερινά, λόγω της φύσης του ιμπεριαλισμού.

Θα μπορούσε το Κόμμα να βρίσκεται σήμερα σε καλύτερη κατάσταση από πλευράς κομματικής οικοδόμησης, ποιότητας δεσμών με το λαό, με περισσότερες θέσεις στο μαζικό κίνημα, με σχετικά πιο ανεβασμένη εκλογική επιρροή, αν όλα αυτά τα χρόνια, ξεκινώντας από την ΚΕ, είχε συγκεντρωθεί η προσοχή, πιο επίμονα και κυρίως πιο εύστοχα, στο κύριο καθήκον, που ήταν: Να εμπεδωθεί σε βάθος και ουσία η ιδεολογικοπολιτική ενότητα που έχουμε κατακτήσει, με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος, να διασφαλίζεται τεκμηριωμένη, με βάση τη θεωρία και την πείρα, η ενιαία αντίληψη όχι μόνο για το περιεχόμενο της στρατηγικής αλλά και για το πώς αυτή προωθείται στις σημερινές συνθήκες».

Από την παραπάνω εκτίμηση προκύπτει η ανάγκη της φροντίδας του ίδιου του Κόμματος για την εξασφάλιση της ενιαίας αντίληψης με βάση τη θεωρία και την πείρα, όχι μόνο για το περιεχόμενο της στρατηγικής αλλά και για το πώς αυτή προωθείται, ως κρίσιμο ζήτημα στη ζωή και τη δράση του. Ωστε να εξασφαλίζεται η ικανότητα μαχητικής δράσης για την εκπλήρωση των πολιτικών του καθηκόντων, της προώθησης των συμμαχιών του, της οικοδόμησής του πρώτ' απ' όλα στην εργατική τάξη, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στους κλάδους, η άνοδος της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών δυνάμεων προκειμένου να συσπειρώνονται και να δρουν για την κατάχτηση της λαϊκής εξουσίας. Η επισήμανση ότι η καθυστέρηση σ' αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παρεκκλίσεις, έχει σημασία.

Ενα ακόμη ζήτημα που επίσης πρέπει να βρίσκεται στην προσοχή μας, είναι να προβάλλουμε και ζυμώνουμε ολοκληρωμένα τις θέσεις μας για πλευρές στρατηγικής σημασίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που εμφανίζονται ως τάσεις σε όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες, προκειμένου να συμβάλλουμε στο ανέβασμα της πολιτικής συνείδησης των λαϊκών δυνάμεων και στην αναγκαιότητα του αγώνα για το σοσιαλισμό. Η αύξηση της ανεργίας σε συνδυασμό με τη σχετική συρρίκνωση ορισμένων μεταποιητικών κλάδων της οικονομίας, και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το κεφάλαιο επενδύει σε άλλους κλάδους - π.χ. υψηλής οργανικής σύνθεσης, γεγονός που δε συμβάλλει γενικά στη μείωση της ανεργίας - μπορεί να οδηγεί στην προβολή της άποψης για την ανάγκη παραγωγικών επενδύσεων σε αντίθεση π.χ. με έργα υποδομών.

Μια τέτοια άποψη, χωρίς την ανάδειξη του ζητήματος ότι αυτό ως τάση εμφανίζεται στις καπιταλιστικές οικονομίες, και χωρίς την ανάδειξη ότι η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, ότι το κεφάλαιο επενδύει σε τομείς και κλάδους που προσδοκά το μέγιστο κέρδος, μπορεί να δημιουργεί στις λαϊκές συνειδήσεις την άποψη για τη διεκδίκηση παραγωγικών επενδύσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, ως μέσο σωστής και όχι «στρεβλής» όπως λένε ορισμένα ρεύματα, οικονομικής ανάπτυξης, που θα λύνει και το πρόβλημα της ανεργίας. Αλλά έτσι χάνεται το κύριο που είναι η αναγκαιότητα κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, η αναγκαιότητα της πολιτικής πάλης για το σοσιαλισμό.

Ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις τους, οι λαοί παλεύουν ενάντια στις αρνητικές συνέπειες, της παγκοσμιοποίησης των ιμπεριαλιστικών χωρών (η φωτογραφία είναι από τη μεγάλη διαδήλωση στη Γένοβα το 2001)

Επειδή αυτές οι συμμαχίες και ποιά κράτη συμμετέχουν σ'αυτές δεν είναι ευρέως γνωστά, παραθέτουμε συγκεκριμένα στοιχεία σχετικά μ'αυτό το ζήτημα προκειμένου να υπάρχει έστω και συνοπτικά η εικόνα αυτών των διεργασιών και των εξελίξεων. Ας το δούμε.

Η συμμαχία αυτή είναι η «διεύρυνση» με χώρες της Αφρικής κυρίως, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή της «αμερικανοκρατούμενης» Νοτίου Αφρικής, ενός σχήματος από 21 «χώρες του Νότου» που είχε εμφανιστεί και σε προηγούμενες συνόδους του ΠΟΕ, στο οποίο συμμετείχαν βασικά οι: Βραζιλία, Ινδία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη κ.λπ.

Γενικότερα, υπάρχουν προσπάθειες για άτυπες συνεννοήσεις και συμμαχίες αυτού «του πόλου» είτε στον ΟΗΕ (ενάντια στο εμπάργκο κατά της Κούβας, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων στη σύνοδο του Γιοχάνεσμπουργκ το 2002 σε αντιπαράθεση με ΗΠΑ, αλλά και με την ΕΕ, χωρίς όμως την εμφανή συμμετοχή Κούβας, Βιετνάμ, Κίνας) είτε σε ΠΟΕ, ΔΝΤ κλπ. σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ (αντίσταση στη «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ανάγκη για μια άλλη παγκοσμιοποίηση, αξιοποίηση των θετικών και αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης κ.λπ., αντίσταση στην απελευθέρωση εσωτερικών αγορών, αγροτικά προϊόντα, «κοινωνικό αντιντόμπιγκ», περιβαλλοντολογικές ρυθμίσεις σε βάρος της βιομηχανικής ανάπτυξης, κλωστοϋφαντουργικά και άλλοι «παραδοσιακοί κλάδοι», ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ενέργεια, υδάτινοι πόροι, παραγραφή χρέους, αύξηση αναπτυξιακής βοηθείας στο 0,7 % του ΑΕΠ, AIDS, καταπολέμηση φτώχειας κλπ. κλπ.). Συνήθως, εμφανίζεται η Γαλλία ως «υποστηρικτής» των φτωχότερων χωρών, προβάλλοντας διάφορα ταμεία (φτώχεια, AIDS, αναπτυξιακή βοήθεια κ.λπ.) όχι όμως παίρνοντας και το μέρος τους στις μεγάλες αντιπαραθέσεις στον ΠΟΕ.

Κατά την κινεζική εξωτερική πολιτική αυτό το σχήμα μπορεί να προωθήσει την «ολοκλήρωση στην Ανατολική Ασία ως προεργασία για την ασιατική ολοκλήρωση, με δεδομένη την ανάγκη για συλλογική αντιμετώπιση κρισιακών φαινομένων όπως ήταν η κρίση του 1997 και το γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η παγκόσμια αγορά έχει διασπαστεί με την εμφάνιση "μονοπωλιακών αγορών" όπως η ΕΕ, η ΝΑΦΤΑ και η Αφρικανική Ενωση».

Η προσπάθεια αυτή, πέρα από τις διμερείς διακρατικές συμφωνίες κάθε είδους και ενδεχόμενα και άλλα σχήματα, προωθείται τώρα και στο επίπεδο της πολιτικής συνείδησης, μέσω των «συναντήσεων των ασιατικών πολιτικών κομμάτων» που γίνονται κάθε 2 χρόνια, ξεκινώντας από τις Φιλιππίνες, μετά στην Ταϊλάνδη και τελευταία στο Πεκίνο. Στις συναντήσεις αυτές συμμετέχουν αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, οικονομικοί παράγοντες κλπ., όλα τα νόμιμα πολιτικά κόμματα απ' όλες τις «ασιατικές» χώρες, κόμματα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, αστικά ή κομμουνιστικά κόμματα.