Ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις τους, οι λαοί παλεύουν ενάντια στις αρνητικές συνέπειες, της παγκοσμιοποίησης των ιμπεριαλιστικών χωρών (η φωτογραφία είναι από τη μεγάλη διαδήλωση στη Γένοβα το 2001)
Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο γίνεται η εξής εκτίμηση: «... Διαμορφώνονται νέες συμμαχίες, προσωρινές ή μονιμότερες, σε περιφερειακό επίπεδο, όπως στη Νοτιοανατολική Ασία, στη Λατινική Αμερική, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ηγεμονία των ΗΠΑ».
Επειδή αυτές οι συμμαχίες και ποιά κράτη συμμετέχουν σ'αυτές δεν είναι ευρέως γνωστά, παραθέτουμε συγκεκριμένα στοιχεία σχετικά μ'αυτό το ζήτημα προκειμένου να υπάρχει έστω και συνοπτικά η εικόνα αυτών των διεργασιών και των εξελίξεων. Ας το δούμε.
Στη Λατινική Αμερική
1. Υπάρχει η πρόσφατη «άτυπη» συμμαχία μεταξύ Βραζιλίας, Βενεζουέλας και Αργεντινής που αναδείχτηκε κυρίως μετά την κρίση και τις εκλογές του 2003 στην Αργεντινή, στην οποία αναμένεται να «προσχωρήσει» τώρα και η Ουρουγουάη με κύριο σκοπό την αντιμετώπιση των δεσμεύσεών τους απέναντι στο χρέος και σε δάνεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ορισμένων άλλων ρυθμίσεων των ΗΠΑ σε βάρος των χωρών αυτών, όπως επίσης και όσον αφορά στην ομαλοποίηση των σχέσεων με την Κούβα. (Εννοείται ότι η «συμμαχία» αυτή έχει την αμέριστη, εμφανή ή λιγότερο εμφανή, υποστήριξη της κυβέρνησης της Κούβας).
2. Υπάρχει επίσης η «συμμαχία» της ομάδας των 77 «χωρών του Νότου» που έκανε «δυναμικά» την εμφάνισή της στη Σύνοδο του ΠΟΕ στο Κανκούν του Μεξικού το 2003 και η οποία κατάφερε για πρώτη φορά να μπλοκάρει απόφαση του ΠΟΕ. Η απόφαση αφορούσε σε ρυθμίσεις για τα αγροτικά προϊόντα και είχε υποστηριχτεί από κοινού από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Η συμμαχία αυτή είναι η «διεύρυνση» με χώρες της Αφρικής κυρίως, ιδιαίτερα με τη συμμετοχή της «αμερικανοκρατούμενης» Νοτίου Αφρικής, ενός σχήματος από 21 «χώρες του Νότου» που είχε εμφανιστεί και σε προηγούμενες συνόδους του ΠΟΕ, στο οποίο συμμετείχαν βασικά οι: Βραζιλία, Ινδία, Μαλαισία, Ταϊλάνδη κ.λπ.
Γενικότερα, υπάρχουν προσπάθειες για άτυπες συνεννοήσεις και συμμαχίες αυτού «του πόλου» είτε στον ΟΗΕ (ενάντια στο εμπάργκο κατά της Κούβας, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων στη σύνοδο του Γιοχάνεσμπουργκ το 2002 σε αντιπαράθεση με ΗΠΑ, αλλά και με την ΕΕ, χωρίς όμως την εμφανή συμμετοχή Κούβας, Βιετνάμ, Κίνας) είτε σε ΠΟΕ, ΔΝΤ κλπ. σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ (αντίσταση στη «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», ανάγκη για μια άλλη παγκοσμιοποίηση, αξιοποίηση των θετικών και αντιμετώπιση των αρνητικών συνεπειών της παγκοσμιοποίησης κ.λπ., αντίσταση στην απελευθέρωση εσωτερικών αγορών, αγροτικά προϊόντα, «κοινωνικό αντιντόμπιγκ», περιβαλλοντολογικές ρυθμίσεις σε βάρος της βιομηχανικής ανάπτυξης, κλωστοϋφαντουργικά και άλλοι «παραδοσιακοί κλάδοι», ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στην ενέργεια, υδάτινοι πόροι, παραγραφή χρέους, αύξηση αναπτυξιακής βοηθείας στο 0,7 % του ΑΕΠ, AIDS, καταπολέμηση φτώχειας κλπ. κλπ.). Συνήθως, εμφανίζεται η Γαλλία ως «υποστηρικτής» των φτωχότερων χωρών, προβάλλοντας διάφορα ταμεία (φτώχεια, AIDS, αναπτυξιακή βοήθεια κ.λπ.) όχι όμως παίρνοντας και το μέρος τους στις μεγάλες αντιπαραθέσεις στον ΠΟΕ.
3. Υπάρχουν διεργασίες σε εξέλιξη στη Λατινική Αμερική, με στόχο την παρεμπόδιση της δημιουργίας της ΑΛΚΑ, του «σχεδίου για την ολοκλήρωση των Αμερικανικών κρατών ολόκληρης της ηπείρου» που προωθούν με κάθε τρόπο οι ΗΠΑ. Παρά την τυπική απόφαση για τη δημιουργία του σχήματος αυτού, οι ΗΠΑ δεν μπορούν για την ώρα να προχωρήσουν στην άμεση ανάπτυξη και εφαρμογή του, λόγω των επιφυλάξεων και αντιστάσεων χωρών όπως Βραζιλία, Βενεζουέλα, Βολιβία, Αργεντινή, Κούβα κλπ. και προσπαθούν με «διμερείς συμφωνίες» να τις δεσμεύσουν. Ωστόσο, η κυβέρνηση της Βραζιλίας και ενδεχομένως και άλλες λατινοαμερικανικές κυβερνήσεις αλλά και σειρά πολιτικών δυνάμεων των συσπειρώσεων που κέρδισαν το τελευταίο διάστημα εκλογικά σε χώρες της Λατινικής Αμερικής «ερωτοτροπούν» με ένα σχήμα ολοκλήρωσης «όπως αυτό της ΕΕ» που δήθεν «σέβεται την εθνική κυριαρχία, είναι σε ισότιμη βάση και μέσω των κοινοτικών πόρων και προγραμμάτων που προέρχονται από τις πλουσιότερες χώρες βοηθιούνται και οι φτωχότερες χώρες».
4. Ορισμένες άλλες περιφερειακές καπιταλιστικές συσπειρώσεις και συνεργασίες ομάδων χωρών της Λατινικής Αμερικής όπως η ομάδα MERCOSUR, η ομάδα των χωρών των Ανδεων κλπ. υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια και αποτελούν αντικείμενο σκληρού ανταγωνισμού της ΕΕ με τις ΗΠΑ που κυρίως τις ηγεμονεύουν.
5. Η ΕΕ επιδρά στη Λατινική Αμερική, πέρα από την αυξανόμενη μετά το Μάαστριχτ επιρροή των χωρών - μελών της, ιδιαίτερα των Ισπανίας, Ιταλίας και Γαλλίας (αντιπαράθεση με τα αμερικανικά μονοπώλια για την αγορά των ιδιωτικοποιημένων δημόσιων επιχειρήσεων, φυσικού πλούτου κλπ.) και «απ' ευθείας» μέσω της «Ευρω-Λατινοαμερικάνικης Συμφωνίας Πλαίσιο» (στα «πρότυπα της Ευρωμεσογειακής συνεργασίας», αλλά με μικρότερες φιλοδοξίες), αλλά και μέσω των «συμφωνιών του Λόμε» που αφορούν στις χώρες της Καραϊβικής με εξαίρεση την Κούβα που δε γίνεται δεκτή.
Στην Ασία
1. Ακόμα από το προηγούμενο συνέδριο είχαμε αναφερθεί στη «συνεργασία της Σαγκάης» (Κίνα, Ρωσία, Καζαχστάν, Κιργιζία και Τατζικιστάν) που φιλοδοξεί να προωθήσει τη συνεργασία σ' όλους τους τομείς, από την ενέργεια μέχρι και την «καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας». Το σχήμα αυτό αναπτύσσεται συνεχώς όχι τόσο στην κατεύθυνση της επέκτασης όσο στην «εμβάθυνση».
2. Με βάση την ΑΣΕΑΝ που υπάρχει για δεκαετίες, ως ένα ανοιχτά αντισοσιαλιστικό σχήμα υπό την απόλυτη ηγεμονία των ΗΠΑ (με τη συμμετοχή των πιο αντιδραστικών καθεστώτων της περιοχής: Ινδονησία, Ταϊβάν, Χονγκ Κονγκ, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη, Αυστραλία) οικοδομείται τώρα ένα νέο σχήμα, το ΑΣΕΑΝ + 3, δηλαδή + Κίνα, Ιαπωνία και Ν. Κορέα.
Κατά την κινεζική εξωτερική πολιτική αυτό το σχήμα μπορεί να προωθήσει την «ολοκλήρωση στην Ανατολική Ασία ως προεργασία για την ασιατική ολοκλήρωση, με δεδομένη την ανάγκη για συλλογική αντιμετώπιση κρισιακών φαινομένων όπως ήταν η κρίση του 1997 και το γεγονός ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 η παγκόσμια αγορά έχει διασπαστεί με την εμφάνιση "μονοπωλιακών αγορών" όπως η ΕΕ, η ΝΑΦΤΑ και η Αφρικανική Ενωση».
3. Είναι μια εντεινόμενη προσπάθεια, τα τελευταία 6 χρόνια, από την Κίνα για τη διαμόρφωση μιας «ασιατικής ολοκλήρωσης στα πρότυπα της ΕΕ», όπως διατείνεται η κινεζική ηγεσία. Η ΕΕ αποτελεί, κατά τη γνώμη της Κίνας, πρότυπο συνεργασίας και «συλλογικής επίλυσης των προβλημάτων ασφάλειας και αμοιβαίας καχυποψίας των ευρωπαϊκών χωρών» απαλλαγμένο τόσο από την ηγεμονία των ΗΠΑ όσο και απ' αυτήν της ΕΣΣΔ. (China Daily, 22.10.2004).
Η προσπάθεια αυτή, πέρα από τις διμερείς διακρατικές συμφωνίες κάθε είδους και ενδεχόμενα και άλλα σχήματα, προωθείται τώρα και στο επίπεδο της πολιτικής συνείδησης, μέσω των «συναντήσεων των ασιατικών πολιτικών κομμάτων» που γίνονται κάθε 2 χρόνια, ξεκινώντας από τις Φιλιππίνες, μετά στην Ταϊλάνδη και τελευταία στο Πεκίνο. Στις συναντήσεις αυτές συμμετέχουν αρχηγοί κρατών, πρωθυπουργοί, οικονομικοί παράγοντες κλπ., όλα τα νόμιμα πολιτικά κόμματα απ' όλες τις «ασιατικές» χώρες, κόμματα στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, αστικά ή κομμουνιστικά κόμματα.
4. Αν και για την ώρα με «περιορισμένο περιεχόμενο» δε θα πρέπει να υποτιμηθούν οι διεργασίες γύρω από την «ομάδα των 6 για την επίλυση του πυρηνικού προβλήματος της Κορέας» (ΗΠΑ, Ρωσία, Ιαπωνία, Κίνα, Ν. Κορέα, ΛΔ της Κορέας).
5.Υπάρχει αναβάθμιση του ρόλου της Κίνας στον APEC, στο «Συμβούλιο Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας - Ειρηνικού», «η μοναδική διεθνής οικονομική οργάνωση με τη συμμετοχή της Κίνας», πριν αυτή γίνει μέλος του ΠΟΕ το 2001, με την οποία γίνεται το 70% του εξωτερικού εμπορίου της Κίνας και το 73% των ξένων επενδύσεων σ' αυτή, αποτελείται από τις εξής χώρες: Κίνα, Ταϊβάν, Χονγκ Κονγκ, Βιετνάμ. Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Αυστραλία, Ρωσία, Ν. Κορέα, Ιαπωνία, Μπρούνεϊ, Ινδονησία, Παπούα, Ν. Γουινέα, Ν. Ζηλανδία, ΗΠΑ, Μεξικό, Περού, Χιλή.
6. Τέλος υπάρχει η εγκαθίδρυση των περιοδικών ετήσιων συναντήσεων κορυφής (πρόεδροι, πρωθυπουργοί κλπ.) και άλλων μορφών συνεργασίας μεταξύ της ΕΕ και των ασιατικών χωρών.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
Αύριο η συγκέντρωση «Γκλόρια» 
