Γρηγοριάδης Κώστας

Τα αδικήματα για τα οποία διώκονταν ήταν σχετικά με την παραπλανητική προπαγάνδα της περιόδου του 1999 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ενόψει των εκλογών του Απρίλη του 2000), υπέρ των χρηματιστηριακών επενδύσεων, που παρέσυρε χιλιάδες απληροφόρητων ανθρώπων στη γνωστή τραγωδία να χάσουν τις οικονομίες και τις περιουσίες τους, πολλοί τις οικογένειες και κάποιοι τη ζωή τους.

Αμέσως δύο δικαστικές ενώσεις με ανακοινώσεις τους στιγμάτισαν την υπουργική παρέμβαση. Την έκριναν παράνομη και σαν απειλή κατά της «ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης» και της «ελευθερίας της δικαστικής συνείδησης».

Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, που συγκάλεσε ο πρόεδρός του Γ. Κάπος, με εισήγησή του να εκδοθεί απόφαση με όμοιο περιεχόμενο, προκάλεσε θερμότατο παρασκήνιο «πρωτοβουλιών» του υπουργού για να ανατρέψει την έκδοση τέτοιας απόφασης. Το πέτυχε και μάλιστα με πλειοψηφία 33 έναντι 22 ψήφων αρεοπαγιτών. Η κυβερνητική επέμβαση επικράτησε μέσα στα... φρούρια της δεχόμενης την «κυβερνητική επίθεση» δικαιοσύνης - και με την ψήφο της.

Κι ακόμα: Η «υπουργική» έφεση ασκήθηκε από τον εντεταλμένο εισαγγελέα εφετών. Ομως απορρίφθηκε από το Συμβούλιο των Εφετών, που, αντίστοιχα, επικύρωσε το «αθωωτικό» πρωτοβάθμιο βούλευμα. Που σημαίνει ότι η όποια «παρέμβαση» όλης της «άνω» ιεραρχίας ήταν και πραγματικά και επιστημονικά αβάσιμη, «σφάλμα» που δε συγχωρείται, αφού υποτίθεται ότι όλοι οι «ενδιαφερόμενοι» δεν ήταν αντίδικοι με όποια ιδιοτελή συμφέροντα...

Ο υπουργός Δικαιοσύνης γνώριζε πολύ καλά τη μεγάλη πιθανότητα να αντιδράσουν στην επέμβασή του τα δικαστικά σώματα και οι οργανώσεις τους. Υπάρχουν και άλλα εντελώς όμοια περιστατικά τα τελευταία χρόνια.

Αντίθετα, εντελώς προκλητικά και με τη δημόσια κάλυψή του από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης, κάλεσε στο υπουργείο τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του ζήτησε να «διοχετεύσει» στις δικαστικές διαδικασίες την κυβερνητική βούληση κι επιπλέον εντελώς ανεπιφύλακτα τα ανακοινώνει σε συνεντεύξεις του στον Τύπο. Πρόκειται για μια επίθεση ακόμη και σ' αυτή τη κουτσουρεμένη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας. Ετσι:

Α) Επιχείρησε να επωφεληθεί πολιτικά από την αγανάκτηση του κόσμου που προκαλεί το γεγονός τα δικαστήρια να «αθωώνουν» τους «κλέφτες» και σφετεριστές του μόχθου και της ζωής του και να που η «καλή» κυβέρνηση επεμβαίνει για να τιμωρηθούν.

Β) Κλιμακώνει τον υποβιβασμό της δικαιοσύνης από «αδέσμευτη» και «ανεξάρτητη» και άλλα τέτοια, που τυπικά μεν γράφονται στο Σύνταγμα και τους νόμους, αλλά που στην πραγματικότητα ήταν πάντα μυθεύματα σχετικά με τη θεμελιακή υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, σε μια ολοκληρωτικά και χωρίς έστω τα προσχήματα υπηρετική διαδικασία για τη νομιμοποίηση της οικοδομούμενης αντιλαϊκής κυβερνητικής εξουσίας.

Γ) Ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν αντιστάθηκε με πρωτοβουλία ρήξης απέναντι στην κυβερνητική επίθεση και υπονόμευση. Ο ίδιος δεν πήρε μέρος στη συνεδρίαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Ο αντικαταστάτης που όρισε, διαβίβασε στην Ολομέλεια τη δήλωσή του (του εισαγγελέα Δ. Λινού) ότι δεν εκτίμησε την ενέργεια του υπουργού ως παρέμβαση στα καθήκοντά του και εισηγήθηκε ότι δε συντρέχει λόγος γενικότερου ενδιαφέροντος από την υπουργική επέμβαση κι έτσι «διευκολύνθηκε» η πλειοψηφία της Ολομέλειας να αποφασίσει όπως ο υπουργός απαίτησε, δηλαδή να μην αποφανθεί για τον αν αποτελεί ή όχι επέμβαση η υπουργική πρωτοβουλία.

Και έτσι, όλο το σύστημα άνοιξε το δρόμο στις κυβερνητικές επεμβάσεις, προβάλλοντας σαν όριο την προσωπική αντοχή του κάθε δικαστή. Κι ο καθένας πια καταλαβαίνει τι αποτελέσματα θα έχουν οι επεμβάσεις των κυβερνήσεων της «νέας τάξης» στους κατώτερους δικαστές, όταν αυτοί στενάζουν και κάτω από το βάρος τεράστιου όγκου οικονομικών και υπηρεσιακών αναγκών, απειλών και καταπιέσεων...

Ωστόσο, οι ανακοινώσεις των δικαστικών ενώσεων, η πρωτοβουλία του προέδρου του Αρείου Πάγου για τη σύγκληση της Ολομέλειας με τη συγκεκριμένη εισήγησή του, η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών να απορρίψει την κυβερνητική επέμβαση, όπως και η απόφαση του ΔΣΑ, που συμπορεύεται με αυτές των δικαστικών οργάνων, φανερώνουν κάποιες δυνατότητες αντίστασης στο χώρο της Δικαιοσύνης.

Στο πλαίσιο της ΕΕ προετοιμάζεται, με την ανεπιφύλακτη συμμετοχή της Ελλάδας των κυρίαρχων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, όλη η δομή εξουσίας για την κατάπνιξη των εργασιακών, πολιτικών, δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων, όπως και των δικαιωμάτων κοινωνικής πρόνοιας και περίθαλψης και συνακόλουθα για τη συντριβή κάθε λαϊκής αντίδρασης και πολιτικής αντίστασης που θα αναπτυχθεί. Και μόνο μια ανάγνωση των πορισμάτων του «προγράμματος της Χάγης», που αποφάσισε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη σύνοδό του της 2-4 του Νοέμβρη, είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τους τρομακτικούς περιορισμούς στις λαϊκές ελευθερίες και τους μηχανισμούς επιβολής τους, που επισπεύδονται.

Σε συνδυασμό με τη νομοθετημένη ήδη και στην Ελλάδα ευρωτρομονομοθεσία, την ανεξέλεγκτη έκδοση και Ελλήνων, από τις ΗΠΑ μέχρι τη... Λετονία και σε λίγα χρόνια (;) και στην πληθυσμιακά και σε ψήφους κυρίαρχη δύναμη στην ΕΕ Τουρκία, τον Ενιαίο Χώρο Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, όπου η δικαιοσύνη ενοποιείται με την Ασφάλεια για να αποτελέσει μια διαδικασία νομιμοποίησης «γεγονότων» που δε θα μπορεί να ελέγξει, διαφαίνεται ότι τα δικαστήρια θα εξελιχθούν σε πολύ κρίσιμους χώρους για την επιβολή αυτής της εξουσίας.

Ομως υπάρχουν και περιθώρια και δυνατότητες των δικαστών, αν το θέλουν, στην ερμηνεία και την εφαρμογή όλων αυτών των δεσμών υποταγής που οι κυβερνητικές εξουσίες του ετοιμάζουν, ώστε να κρίνεται π.χ. η λαϊκή δράση για τη λύση των προβλημάτων ως τέτοια και όχι ως «τρομοκρατία».

Μπορούν να εμποδίσουν τα έργα της αστυνομοκρατίας για την ποινικοποίηση των κατακτημένων και κατοχυρωμένων συνταγματικά και νομοθετικά ανθρώπινων, δημοκρατικών, ατομικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού για να διεκδικήσει το ψωμί του, να διεκδικήσει κοινωνική πρόνοια, τη συμμετοχή των παιδιών του στην εκπαίδευση, να υπερασπίσει το άσυλο της κατοικίας του και τη διεκδίκηση να μη συντρίβουν τη ζωή του οι κάμερες στις κολόνες και τα «Ζέπελιν» από και μέχρι την πόρτα του σπιτιού του.

Για να διευκολυνθεί, και με τη δική του συμβολή που μπορεί να έχει ακόμη και συνέπειες για τον ίδιο, ο λαϊκός αγώνας, που χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουν πολλοί δικαστές καλύπτει σε μεγάλο βαθμό και διευκολύνει και τις δικές τους διεκδικήσεις και ανάγκες, όπως αυτές προκύπτουν από μεγάλο μέρος των προβλημάτων που κι αυτοί βροντοφωνάζουν στις διακηρύξεις και τις κινητοποιήσεις τους.