Παπαγεωργίου Βασίλης

Προέχει, άραγε, ο αποπροσανατολισμός; Οσο κι αν είναι αυτός ισχυρό στοιχείο, όσο κι αν έτσι λειτουργεί η όλη υπόθεση, το πιο ουσιώδες βρίσκεται στο ότι μέσα από την προεδρολογία, την οποία όλοι (πλην του ΚΚΕ) καλλιεργούν και όλοι αρνούνται (!) ότι την καλλιεργούν, εξελίσσεται μια μεγάλη ιδεολογική επίθεση κατά του λαού, που έχει ως σήμα της κατατεθέν τη... μαγική λέξη της εποχής: Συναίνεση!

Ως προς τι συναίνεση (δηλαδή ταξική συνεργασία, δηλαδή υποταγή της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων στην αντιλαϊκή πολιτική και στο κεφάλαιο);

Συναίνεση ως προς τα πάντα, για να προκόψει το έθνος, αφού όταν οι Ελληνες είναι ενωμένοι, θαυματουργούν!!

Το φαινόμενο, βεβαίως, δεν είναι σημερινό! Εδώ και αρκετά χρόνια κατέλαβε εξέχουσα θέση στο οπλοστάσιο των κυρίαρχων. Βοήθησε σε αυτό και το γενικό «ανάθεμα» που έριξε στην ταξική πάλη και τις αξίες της ο σύγχρονος οπορτουνισμός που αυτοονομάστηκε «ανανέωση».

Το σχετικώς καινούριο είναι ότι η όλη διαδικασία για τον Πρόεδρο αξιοποιείται για να ενισχυθεί αυτό το ιδεολόγημα που το έχουμε ήδη γνωρίσει με τις ονομασίες «κοινωνικοί εταίροι», «κοινωνική συνοχή», «εργασιακή ειρήνη» κ.ά. Καθότι, όπως λένε οι ένθερμοι της συναίνεσης, ο θεσμός του Προέδρου συμβολίζει και εγγυάται την ενότητα του έθνους, άρα δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κομματικών ή άλλων αντιπαραθέσεων!

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, τα κέρδη της πλουτοκρατίας καλά κρατούν, χάρη στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Την ίδια στιγμή η επίθεση σαρώνει χιλιάδες από τα μικρομεσαία στρώματα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και στην ευρύτερη περιοχή μας γίνονται πιο απειλητικοί για το λαό, ενώ η κρατική καταστολή δυναμώνει...

Το ΚΚΕ παλεύει για την ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου. Παλεύει για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας που θα βαδίσει για τη λαϊκή εξουσία. Αν το ΚΚΕ αποδεχόταν αυτό το πλαίσιο και μετά την εκλογή Προέδρου έλεγε στο λαό ότι πρέπει να αγωνιστεί για την ανατροπή του πλαισίου, αυτό θα ισοδυναμούσε με γελοιότητα.

Βεβαίως, όταν ένα κόμμα αποφασίσει να πάρει μέρος στην εκλογή του Προέδρου, πολύ περισσότερο με πρώτο (ή το πρώτο) στέλεχός του, επιβεβαιώνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή του... Να, γιατί το ΚΚΕ επιδιώκει η Προεδρία της Δημοκρατίας να μένει άβατο για το ίδιο...

1. Τον ύψιστο θεσμό τους τον περνοδιαβαίνουν σαν σε πασαρέλα στις λεγόμενες παρουσιάσεις βιβλίων και σε άλλες εκδηλώσεις της πλάκας.

2. Ολοι τους αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να προκηρυχτούν πρόωρες εκλογές περίπου ως κατάρα. Μάλιστα, το κάθε κόμμα επιχειρεί, κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (αλλά και ο ΣΥΝ), να ρίξει στα άλλα την ευθύνη αν οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές! Είναι οι ίδιοι που όποτε τους συμφέρει ονοματίζουν τις εκλογές τη γιορτή της Δημοκρατίας και όποτε δεν τους συμφέρει τις εξορκίζουν με τον απήγανο! Και εξαίρουν τη συναίνεση!..

3. Βεβαίως, τα επιχειρήματά τους ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν. Για τον κόσμο τα λένε.

Αν η ΝΔ εκτιμούσε ότι θα έπαιρνε ποσοστό μεγαλύτερο ή και το ίδιο με του Μάρτη, το πιο πιθανό (αν όχι βέβαιο) είναι ότι θα προχωρούσε στις εκλογές, αφού έβρισκε πρώτα έναν τρόπο να φορτώσει στο ΠΑΣΟΚ το... αδιέξοδο.

Αν το ΠΑΣΟΚ εκτιμούσε ότι στα σίγουρα θα μείωνε τη διαφορά με τη ΝΔ και ότι θα «τσιμπούσε» κάτι παραπάνω από το ποσοστό του Μάρτη, είναι πολύ πιθανό ότι θα υπονόμευε τη διαδικασία, αφού όμως πρώτα έβρισκε έναν τρόπο να φορτώσει στη ΝΔ τη μη... συναίνεση!

Τώρα, όμως, τίποτε από τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνεται και η διελκυστίνδα καλά κρατεί. Πάντα, βεβαίως, υπό τη σκιά της συναίνεσης!..

Το ΚΚΕ δε φοβάται τις εκλογές, ούτε και θα έχει κάποιο... πρόβλημα αν αυτές δε γίνουν. Και είναι γνωστό ότι το Κόμμα μας ποτέ δεν εξάρτησε τη στάση του στο ένα ή στο άλλο θέμα με βάση προσδοκώμενα πολιτικά κέρδη. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε τυχοδιωκτισμό και όχι πολιτική με βάση τις αρχές του, που λένε ότι στο λαό πρέπει να μιλάς με ειλικρίνεια, κοιτάζοντάς τον στα μάτια και σύμφωνα με αυτό που θεωρείς συμφέρον του. Τα κόλπα και οι συναλλαγές πίσω από την πλάτη του λαού ταιριάζουν κυρίως στα αστικά κόμματα και όχι στο ΚΚΕ. Με κόλπα δεν αλλάζει η συνείδηση, ζημιώνεται περισσότερο. Οι ελιγμοί και οι συμβιβασμοί στην πολιτική ασφαλώς και είναι αναγκαίοι, με τον όρο ότι προωθούν το κίνημα στην πάλη κατά των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού.

Το συμπέρασμα, επομένως, είναι μόνο ένα: Στην ολομέτωπη επίθεση χρειάζεται εφ' όλης της ύλης αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συμμαχία τους. Αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε βάρος όλων των «συναινούντων». Πάλη με προοπτική.