Επιστροφή 275,5 εκατ. ευρώ για παρατυπίες σε γεωργικές ενισχύσεις ζητά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από τους «15». Τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα πρέπει να επιστρέψουν συνολικά 275,5 εκατ. ευρώ για γεωργικές ενισχύσεις που κατέβαλαν παράτυπα την περίοδο (1995-1998). Αυτό αποφάσισε χτες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, όπως ανακοίνωσε ο Επίτροπος αρμόδιος για τη γεωργία, Φραντς Φίσλερ, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στις Βρυξέλλες.

Από την Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά να επιστρέψει 9,1 εκατ. ευρώ (περίπου 3 δισ. δραχμές). Τα οκτώ εκατ. ευρώ ζητείται να καταβληθούν από τον τομέα των οπωροκηπευτικών και τα υπόλοιπα από τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποστηρίζει ότι το ποσό αυτό δεν έχει δικαιολογηθεί με ικανοποιητικούς ελέγχους από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές.

Τα μεγαλύτερα ποσά επιστροφής καταλογίζονται στη Γαλλία (102,9 εκατ. ευρώ), στην Ιταλία (84,2 εκατ. ευρώ), στη Γερμανία (21,9 εκατ. ευρώ) και στη Μεγάλη Βρετανία (21 εκατ. ευρώ). Τα κράτη - μέλη μπορούν, είτε να δεχτούν να επιστρέψουν τα ποσά είτε να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αν όμως καταδικαστούν, κινδυνεύουν να τους επιβληθούν υψηλά πρόστιμα. Υπενθυμίζεται ότι ο ετήσιος προϋπολογισμός της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής ανέρχεται σε περίπου 40 δισ. ευρώ και καταβάλλεται απευθείας στις χώρες - μέλη. Την ευθύνη να διανεμηθεί το ποσό αυτό στους αγρότες φέρουν τα ίδια τα κράτη - μέλη υπό τη μορφή άμεσων ή έμμεσων ενισχύσεων. Σημειώνεται ότι από τα 275,5 εκατ. ευρώ που ζητείται να επιστραφούν, τα 160 εκατ. ευρώ αφορούν επιδοτήσεις στις εξαγωγές που καταβλήθηκαν παράτυπα.

Και όμως, στη Λισαβόνα οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ θα αποφασίσουν γι' αυτό που η Κομισιόν ονομάζει «κοινωνική ανανέωση» και ο πρόεδρος της Ρ. Πρόντι...«αναγέννηση» της Ευρώπης, με «κυριότερες μεσοπρόθεσμες προτεραιότητες να συνεχιστεί η μισθολογική συγκράτηση και να ολοκληρωθούν οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις των φορολογικών συστημάτων και των συστημάτων κοινωνικών παροχών, και ιδιαίτερα η κρίσιμη αναδιάρθρωση των συντάξεων».

Το κεφάλαιο και τα κράτη της ΟΝΕ του Μάαστριχτ, θα «ανανεώνουν», λέει, την ευρωπαϊκή κοινωνία, αρπάζοντας το ψωμί των χαμηλόμισθων, περικόπτοντας φάρμακα και συντάξεις των ηλικιωμένων, εγκαταλείποντας ανέργους, άρρωστους και εξαθλιωμένους. Οταν γενικεύουν τη βαρβαρότητα μέσα στις ίδιες τις κοινωνίες τους, μη σας εκπλήσσει μετά που εξαπολύουν γενοκτονία κατά των φυλών της Αφρικής, της Μ. Ανατολής και του πρώην «τρίτου κόσμου» ή βομβαρδίζουν γυναικόπαιδα στη Σερβία. Αυτοί δεν έχουν ιερό και όσιο, αρκεί «να διατηρήσουμε και να ισχυροποιήσουμε τη μεγέθυνση των οικονομικών μας» (Κ. Σημίτης).

Το Μάαστριχτ «άνοιξε την αυλαία» με την περιβόητη «Λευκή Βίβλο» του τότε προέδρου της Κομισιόν Ζακ Ντελόρ, με βασικό στόχο την «ευελιξία της αγοράς εργασίας» και μια απλή «συνάντηση» του Συμβουλίου «για τη σύγκλιση των στόχων και των πολιτικών κοινωνικής προστασίας» (27.7.1992). Η κατάργηση της μόνιμης και σταθερής εργασίας με ασφαλές εισόδημα, ασφάλιση και σύνταξη δεν είναι αίτημα... κακών αφεντικών, αλλά ανάγκη του κεφαλαίου για τη «διαρκή προσαρμογή», που επιβάλλει η νέα τεχνολογία στη μετάβαση από τη βιομηχανική κοινωνία στην «κοινωνία της πληροφορίας», όπου διαπιστώνεται υψηλή κερδοφορία και στρατηγική εμπέδωση της ηγεμονίας.

Τα «κίνητρα» για τη μετατροπή του εργαζόμενου σε «απασχολήσιμου» παρ' όλα αυτά δεν απέδωσαν, εδώ και μια δεκαετία, τα αναμενόμενα παρά την ψευδεπίγραφη ετικέτα «ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων». Εξάλλου, η ΟΝΕ αντιμετώπιζε τα δικά της «εσωτερικά» προβλήματα «συντονισμού» και «εποπτείας» σε «εθνικό» και διεθνικό επίπεδο. Τον Ιούνη 1997, στο Αμστερνταμ, όταν, πλέον η «ζώνη ΕΥΡΩ» άρχισε να διαφαίνεται σαν μια επικείμενη πραγματικότητα, το Σύμφωνο Σταθερότητας (ΣΣ) επιβάλλεται ξαφνικά από τις ευρωπαϊκές «μεγάλες δυνάμεις» και αποφασίζεται ομόφωνα, με συνοπτικές διαδικασίες, η επέκταση, στο διηνεκές, του Μάαστριχτ (1992), όχι τόσο στις δεδομένες νομισματικές και συναλλαγματικές, όσο κυρίως στις δημοσιονομικές και κοινωνικές πολιτικές.

Αποφασίζεται ότι «θα χρειαστεί να ισχυροποιήσουμε τους δεσμούς μιας επιτυχούς και βιώσιμης ΟΝΕ, μιας σωστά λειτουργούσης εσωτερικής αγοράς και της απασχόλησης. Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό στόχο το να αναπτυχθεί ειδικευμένο, καταρτισμένο και ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό, και να καταστούν οι αγορές εργασίας ευαίσθητες στις οικονομικές μεταβολές. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι γενικής εμβέλειας σε αντιδιαστολή με περιορισμένα ή ευκαιριακά μέτρα. Οι οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές αλληλοενισχύονται. Τα συστήματα κοινωνικής προστασίας θα πρέπει να εκσυγχρονιστούν (...) Τα συστήματα φορολογίας και κοινωνικής προστασίας θα πρέπει να γίνουν ευνοϊκότερα για την απασχόληση και να συμβάλουν έτσι στη βελτίωση της λειτουργίας των αγορών εργασίας».

Ηδη από το 1992 με τη «σύσταση» του Συμβουλίου είχε καθοριστεί ότι «οι κοινοί στόχοι θα λειτουργούν ως καθοδηγητικές αρχές για την ανάπτυξη των συστημάτων ασφάλισης, ενώ τα κράτη - μέλη διατηρούν την ευχέρεια να καθορίζουν πώς θα χρηματοδοτούνται και θα οργανώνονται τα συστήματά τους». Το Σύμφωνο Σταθερότητας του Αμστερνταμ αποτελούσε «σταθερή πολιτική καθοδήγηση», που έπρεπε να εφαρμοστεί «αυστηρώς και εγκαίρως» και βασιζόταν στη «σαφή υποχρέωση εκ της συνθήκης» (Μάαστριχτ, άρθρο 109 Ε), σύμφωνα με την οποία «στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ τα κράτη - μέλη αποφεύγουν τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα (...) αποφασιστική σημασία έχει η εξασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας ».

Παρά το μασκάρεμα πίσω από την κοινοτική «ξύλινη» γλώσσα, γινόταν φανερό ότι οι κυβερνήσεις είχαν στην ΟΝΕ «πρωταρχικό» στόχο τη «μείωση των δημοσίων δαπανών». Βασική συνιστώσα αυτών των δημοσίων δαπανών αποτελούν οι δαπάνες για την κοινωνική προστασία που το 1997 αντιστοιχούν στο 28,5% του κοινοτικού ΑΕΠ, το δε μεγαλύτερο τμήμα τους (63%) απορροφάται από τις συντάξεις και τις υπηρεσίες υγείας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολονίας, (3/4 Ιούνη 1999) αποφασίζει ομόφωνα τη «στενότερη συνεργασία για την προώθηση της απασχόλησης και των οικονομικών μεταρρυθμίσεων στην Ευρώπη», όπου «ιδιαίτερη σημασία έχει η αναθεώρηση των φορολογικών συστημάτων και των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης». Μάλιστα «δεδομένης της προοδευτικής γήρανσης του πληθυσμού, οι περί συντάξεως ρυθμίσεις πρέπει να στηρίζονται στην ευθύνη απέναντι στις μέλλουσες γενεές» (!)

Σύμφωνα με τους «Γενικούς Προσανατολισμούς» του 1999 τα κράτη - μέλη καλούνται:

• Να επανεξετάσουν τα συνταξιοδοτικά συστήματα και τα συστήματα υγείας, ώστε «να ανταποκριθούν στη χρηματοοικονομική επιβάρυνση που συνιστά για τις δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας ή γήρανσης του πληθυσμού.
• Να επανεξετάσουν και να προσαρμόσουν τα φορολογικά συστήματα και τα συστήματα παροχών.

Στις 14.7.1999 η Κομισιόν εκδίδει ανακοίνωση με τον τίτλο «συντονισμένη στρατηγική για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνικής προστασίας». Οι επιταγές του «Γενικού Επιτελείου» των Βρυξελλών είναι σαφείς, «τα συστήματα κοινωνικής προστασίας πρέπει να αντανακλούν και να ανταποκρίνονται στην εμφάνιση νέων εργασιακών διευθετήσεων, όπως οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου και μερικής απασχόλησης, καθώς και στην αύξηση του μεγέθους της αυτοαπασχόλησης».

Ο σχεδιασμός και η μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων «προϋποθέτουν την εξεύρεση σωστής ισορροπίας μεταξύ κεφαλαιοποιητικών και διανεμητικών (PAYG) συστημάτων», δηλαδή μεταξύ ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών και κρατικών Ταμείων, «πρέπει να αποθαρρύνουν την πρόωρη έξοδο από την αγορά εργασίας και να ενθαρρύνουν την ευελιξία των συνταξιοδοτικών ρυθμίσεων».

Στις 28.2.2000 η Κομισιόν εκδίδει νέα «Ατζέντα για την οικονομική και κοινωνική ανανέωση της Ευρώπης».

Ενόψει της Συνόδου στη Λισαβόνα, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης επισημαίνει:

• «Η αύξηση του ΑΕΠ συνοδεύεται από αύξηση των ανισοτήτων στο νέο υπόδειγμα που αναπτύσσεται»,
• «τα φορολογικά συστήματα πρέπει να αναθεωρηθούν»,
• «υπάρχουν νέες διαστάσεις στο ζήτημα της ισορροπίας των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης».

Είναι φανερή η απόλυτη συμμόρφωση στις επιταγές των πολυεθνικών και του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.

Η πορτογαλική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), η Κομισιόν, πλήθος ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και η ελληνική, επιβεβαίωσαν τη βδομάδα που πέρασε ότι το έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας (23-24 Μάρτη) θα δώσει το «πράσινο φως» για την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του «κοινωνικού Μάαστριχτ» κατά των εργαζομένων, με στόχο τη ριζική ανατροπή «κεκτημένων» δεκαετιών «σε θέματα μισθών, ασφάλισης και εργασιακών δικαιωμάτων» (Κ. Σημίτης).

Η δημιουργία ενός «νέου κοινωνικού μοντέλου», που να συνάδει με τις ανάγκες και τους στόχους «αναδιάρθρωσης» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου για κέρδη, συσσώρευση και ηγεμονία, αποτελούσε στρατηγικό στόχο του Μάαστριχτ από το 1992, που ενισχύθηκε και επεκτάθηκε σταδιακά με το Αμστερνταμ (1997), τη θέση σε ισχύ του «τρίτου σταδίου» της ΟΝΕ, από 1.1.1999, και την πολιτική αυταρχική αναθεώρηση που άρχισε και θα ολοκληρωθεί εντός του 2000. Η ίδια η ΟΝΕ του Μάαστριχτ και η «παγκοσμιοποίηση» του άγριου «ανταγωνισμού» του κεφαλαίου, προϋποθέτουν «επιτάχυνση» των ρυθμών εκμετάλλευσης και εργατικής καταστολής και νέους, σκληρότερους «κύκλους» λιτότητας, φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Παρ' όλη την εντυπωσιακή συσσώρευση πλούτου, η «ανανέωση» αφορά αποκλειστικά σε μείωση των πενιχρών μισθών, συντάξεων και παροχών τον εργαζόμενου λαού. Στην τελευταία δίμηνη έκδοση «maniere de voir» της γαλλικής «Le Monde diplomatique» ο διευθυντής, Ign. Ramonet, κάνοντας χρήση επίσημων εκθέσεων του ΟΗΕ, κάνει λόγο για «εντυπωσιακές καταστροφές» της «δεύτερης καπιταλιστικής επανάστασης», της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» και της «νέας οικονομίας». Σύμφωνα με τον Ign. Ramonet, η «ανενδοίαστη και χωρίς φρένο κερδοσκοπία» έχει ήδη προκαλέσει 20 εκατ. ανέργους και 50 εκατ. φτωχούς στην ΕΕ, ένα δισ. ανέργων και υποαπασχολουμένων σ' όλο τον πλανήτη, όπου 3 δισ., ο μισός πληθυσμός της Γης, ζει με λιγότερο από 500 δρχ. τη μέρα, με 30 εκατ. ετησίως να πεθαίνουν από πείνα, 800 εκατ. να τελούν υπό χρόνιο υποσιτισμό και 1,5 δισ. να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Ταυτόχρονα, οι τρεις πιο πλούσιοι του πλανήτη κατέχουν περισσότερο πλούτο απ' ό,τι συνολικά οι σαράντα οχτώ πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, ενώ ο ΟΗΕ ισχυρίζεται ότι με μόλις το 4% του πλούτου των 225 μεγαλυτέρων περιουσιών θα μπορούσε να δώσει επαρκή τροφή, νερό, παιδεία και υγεία στο σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού επί της Γης. Ενώ ο ετήσιος τζίρος εργασιών των τραπεζών ξεπερνά το ένα τρίτο του παραγόμενου πλούτου της υφηλίου.