Η πορτογαλική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), η Κομισιόν, πλήθος ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και η ελληνική, επιβεβαίωσαν τη βδομάδα που πέρασε ότι το έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας (23-24 Μάρτη) θα δώσει το «πράσινο φως» για την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου και του «κοινωνικού Μάαστριχτ» κατά των εργαζομένων, με στόχο τη ριζική ανατροπή «κεκτημένων» δεκαετιών «σε θέματα μισθών, ασφάλισης και εργασιακών δικαιωμάτων» (Κ. Σημίτης).

Η δημιουργία ενός «νέου κοινωνικού μοντέλου», που να συνάδει με τις ανάγκες και τους στόχους «αναδιάρθρωσης» του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου για κέρδη, συσσώρευση και ηγεμονία, αποτελούσε στρατηγικό στόχο του Μάαστριχτ από το 1992, που ενισχύθηκε και επεκτάθηκε σταδιακά με το Αμστερνταμ (1997), τη θέση σε ισχύ του «τρίτου σταδίου» της ΟΝΕ, από 1.1.1999, και την πολιτική αυταρχική αναθεώρηση που άρχισε και θα ολοκληρωθεί εντός του 2000. Η ίδια η ΟΝΕ του Μάαστριχτ και η «παγκοσμιοποίηση» του άγριου «ανταγωνισμού» του κεφαλαίου, προϋποθέτουν «επιτάχυνση» των ρυθμών εκμετάλλευσης και εργατικής καταστολής και νέους, σκληρότερους «κύκλους» λιτότητας, φτώχειας, ανεργίας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Παρ' όλη την εντυπωσιακή συσσώρευση πλούτου, η «ανανέωση» αφορά αποκλειστικά σε μείωση των πενιχρών μισθών, συντάξεων και παροχών τον εργαζόμενου λαού. Στην τελευταία δίμηνη έκδοση «maniere de voir» της γαλλικής «Le Monde diplomatique» ο διευθυντής, Ign. Ramonet, κάνοντας χρήση επίσημων εκθέσεων του ΟΗΕ, κάνει λόγο για «εντυπωσιακές καταστροφές» της «δεύτερης καπιταλιστικής επανάστασης», της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» και της «νέας οικονομίας». Σύμφωνα με τον Ign. Ramonet, η «ανενδοίαστη και χωρίς φρένο κερδοσκοπία» έχει ήδη προκαλέσει 20 εκατ. ανέργους και 50 εκατ. φτωχούς στην ΕΕ, ένα δισ. ανέργων και υποαπασχολουμένων σ' όλο τον πλανήτη, όπου 3 δισ., ο μισός πληθυσμός της Γης, ζει με λιγότερο από 500 δρχ. τη μέρα, με 30 εκατ. ετησίως να πεθαίνουν από πείνα, 800 εκατ. να τελούν υπό χρόνιο υποσιτισμό και 1,5 δισ. να μην έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Ταυτόχρονα, οι τρεις πιο πλούσιοι του πλανήτη κατέχουν περισσότερο πλούτο απ' ό,τι συνολικά οι σαράντα οχτώ πιο φτωχές χώρες του πλανήτη, ενώ ο ΟΗΕ ισχυρίζεται ότι με μόλις το 4% του πλούτου των 225 μεγαλυτέρων περιουσιών θα μπορούσε να δώσει επαρκή τροφή, νερό, παιδεία και υγεία στο σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού επί της Γης. Ενώ ο ετήσιος τζίρος εργασιών των τραπεζών ξεπερνά το ένα τρίτο του παραγόμενου πλούτου της υφηλίου.