Το αυξημένο κόστος παραγωγής και οι χαμηλές τιμές του προϊόντος δεν αφήνουν περιθώρια κέρδους για τους βαμβακοπαραγωγούς
***
Τα συνολικά έξοδα που κάνει ένας βαμβακοπαραγωγός, ο οποίος δε διαθέτει δικά του αγροτικά μηχανήματα, υπολογίζονται - με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς - σε 70.000 δραχμές το στρέμμα κι αν τα χωράφια του είναι νοικιασμένα, θα πρέπει να προστεθούν άλλες 20.000 δραχμές που είναι το νοίκι, με αποτέλεσμα το στρεμματικό κόστος παραγωγής να φτάνει στις 90.000 δραχμές.
Τα έξοδα του αγρότη, που διαθέτει δικά του αγροτικά μηχανήματα, είναι μειωμένα κατά 10.000-12.000 δραχμές. Για τα καλλιεργητικά ο βαμβακοπαραγωγός, που δεν έχει δικά του μηχανήματα, πληρώνει περί τις 37.000 δραχμές το στρέμμα, και συγκεκριμένα:
***
Στο ψήφισμα της πανελλαδικής αγροτικής σύσκεψης που έγινε την Πέμπτη στον Παλαμά της Καρδίτσας τονίζεται:
«Εμείς οι αγρότες από όλες τις περιοχές της Ελλάδας που βρισκόμαστε σε κινητοποιήσεις, μέσα από τις συντονιστικές επιτροπές, τις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές και συνεταιριστικές οργανώσεις, συγκεντρωθήκαμε σήμερα Πέμπτη 29 Νοέμβρη 2001 στον Παλαμά Καρδίτσας για να συντονίσουμε τον αγώνα μας.
Αφού συζητήσαμε τα προβλήματά μας, διαπιστώσαμε ότι οι χαμηλές ποσοστώσεις και τα εξοντωτικά πρόστιμα συνυπευθυνότητας έχουν δημιουργήσει αδιέξοδα στην αγροτική οικονομία και στους μικρομεσαίους αγρότες, επειδή συρρικνώνουν την αγροτική παραγωγή και αποδεκατίζουν τις τιμές και τις επιδοτήσεις.
Η δραστική περικοπή των κοινοτικών κονδυλίων για τη γεωργία, που αποφασίστηκε στο πλαίσιο της "Ατζέντας 2000", εξανεμίζει το εισόδημά μας και απειλεί με αφανισμό δυναμικές καλλιέργειες όπως τον καπνό, στον οποίο προτείνεται να καταργηθούν οι επιδοτήσεις, με πρόσχημα την προστασία της δημόσιας υγείας, το βαμβάκι και την ελιά, με πρόσχημα τη λειψυδρία, τη νιτροποίηση και την ερημοποίηση.
Οι δημόσιες δαπάνες για τη γεωργία έχουν μειωθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα να μη γίνονται τα αναγκαία έργα υποδομής, να αυξάνεται το κόστος παραγωγής, να μειώνεται η παραγωγικότητα της ελληνικής γεωργίας και το εισόδημα των αγροτών. Τα φαινόμενα της λειψυδρίας έχουν αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, αφορούν όλες σχεδόν τις περιοχές της χώρας και δεν οφείλονται στα αντίξοα καιρικά φαινόμενα, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά στην έλλειψη των αντίστοιχων έργων υποδομής.
Οι συνεταιριστικές οργανώσεις είναι χρεοκοπημένες, συρρικνωμένες, περιθωριοποιημένες, ανήμπορες να στηρίζουν ουσιαστικά το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών, με αποτέλεσμα να "αλωνίζουν" οι εμποροβιομήχανοι και να αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές τα προϊόντα μας.
Η ιδιωτικοποίηση της ΑΤΕ μέσα από το χρηματιστήριο θα εντείνει τον τοκογλυφικό της χαρακτήρα σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών. Η κατάργηση της αλληλέγγυας ευθύνης των συνεταιρισμών, η διαβάθμιση των αγροτών σε έξι κατηγορίες και η προσπάθεια πώλησης στους ιδιώτες των εταιριών μετοχικού ενδιαφέροντος ΑΤΕ - ΑΣΟ, όπως της ΔΩΔΩΝΗΣ, της ΣΕΚΑΠ κ.ά., είναι οι πρώτες αρνητικές συνέπειες της σταδιακής ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ που θα συνεχίσουν με μαζικούς πλειστηριασμούς των περιουσιακών στοιχείων των χρεωμένων αγροτών και των συνεταιριστικών οργανώσεων.
Δημόσιοι αγροτικοί οργανισμοί, που θα μπορούσαν να παίζουν αναπτυξιακό παραγωγικό ρόλο, όπως ο Οργανισμός Βάμβακος, Καπνού, Ελαιόλαδου κ.ά., διαλύονται, ενώ άλλοι όπως ο ΕΛΓΑ συρρικνώνονται και το αντικείμενό τους μεταφέρεται στις ιδιωτικοασφαλιστικές εταιρίες. Οι εταιρίες που εμπορεύονται τα αγροτικά εφόδια και μηχανήματα, στα πλαίσια της ανεξέλεγκτης αγοράς, κερδοσκοπούν σε βάρος των αγροτών, αυξάνοντας το κόστος παραγωγής τις τελευταίες δεκαετίες. Το κόστος παραγωγής αυξάνεται χρόνο με το χρόνο, οι τιμές και οι επιδοτήσεις των αγροτικών προϊόντων μειώνονται και η ψαλίδα ανάμεσα στις τιμές του αγρότη και του καταναλωτή συνεχώς μεγαλώνει.
Η εγκατάλειψη και ο οικονομικός μαρασμός της υπαίθρου, μαζί με τα υποβαθμισμένα κοινωνικά δικαιώματα του αγρότη στη σύνταξη, στην περίθαλψη, στον πολιτισμό και στη μόρφωση, ερημώνουν την ύπαιθρο, γηράζουν σε επικίνδυνο βαθμό τον αγροτικό πληθυσμό.
Ολοι ενωμένοι δηλώνουμε ότι δεν αποδεχόμαστε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα που έχουν δημιουργήσει οι αντιαγροτικές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στα χωριά μας και τα χωράφια μας. Γι' αυτό θα αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις στις πολιτικές που μας ξεκληρίζουν.
Συνεχίζουμε τη δράση μας πανελλαδικά, ξεκινώντας με νομαρχιακά συλλαλητήρια, σε όλη την Ελλάδα, τη Δευτέρα 10 Δεκέμβρη. Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας και διεκδικούμε:
Καλούμε τους επαγγελματοβιοτέχνες, τους εργατοϋπαλλήλους, τη νεολαία να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα μας.
Επειδή η επιβίωση της αγροτιάς και η αναζωογόνηση της υπαίθρου αποτελεί μια επιτακτική εθνική ανάγκη και δεν αφορά μόνο τους αγρότες».
Για το εύρος, τη δυναμική και την προοπτική του νέου αγροτικού ξεσηκωμού μιλούν στον «Ρ» αγροτοσυνδικαλιστές από διάφορες περιοχές της χώρας. Ο Σπ. Τσιοτινός, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Τρικάλων «Η Ανοιξη», τονίζει: «Ενωμένοι στον αγώνα οι αγρότες όλης της Ελλάδας και με τη συμπαράταξη των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, μπορούμε να δώσουμε με επιτυχία τη μάχη για να μην ξεκληριστεί η μικρομεσαία αγροτιά και περάσει η γη και η παραγωγή στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών- νεοτσιφλικάδων».
Ο Γ. Ρίσκος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης, τόνισε: «Η ανάγκη για πανελλαδικό συντονισμό, που έχει αναδειχτεί εδώ και χρόνια, φαίνεται να πραγματοποιείται. Η ανάγκη αυτή προβάλλει επιτακτική, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αφού όλα τα προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς έχουν κοινή "ρίζα" στην αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Και με τον αγώνα μας αυτή την πολιτική πρέπει να την ανατρέψουμε».
Ο Β. Αρμενιάκος, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Κέρκυρας, είναι σαφής: «Οι ελαιοπαραγωγοί της Κέρκυρας, όπως όλης της χώρας, έχουν προβλήματα ανάλογα με αυτά των βαμβακοπαραγωγών, των καπνοπαραγωγών. Είναι χαρακτηριστικό ότι και για τους ελαιοπαραγωγούς σταματά η επιδότηση το 2004, με εντολές της ΕΕ και τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο πανελλαδικός συντονισμός είναι το καινούριο στοιχείο που αποκτά ο ξεσηκωμός των αγροτών. Είναι κάτι καινούριο σε σχέση με την "εποποιία" του '96 και πιστεύουμε ότι θα 'χει αποτελέσματα ο αγώνας μας».
Ο Θ. Χελάκης, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αιγιάλειας, είπε: «Κυβέρνηση και ΝΔ θέλουν η μεγαλύτερη παραγωγική τάξη της χώρας, αφού δεν έχουν αφήσει άλλη, να έχει λιγότερες απαιτήσεις, να ζει με λιγότερα και να τη μειώσουν. Είναι επιτακτική ανάγκη να εντείνουμε τον ενωμένο αγώνα μας για να μπορέσουμε ν' ανατρέψουμε την εφαρμοζόμενη πολιτική».
Η εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ, για την παραγωγική ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, δίνει τη λύση στο αγροτικό πρόβλημα της χώρας
Λένε πολλοί ότι για να έχει μέλλον η ελληνική γεωργία είναι αναγκαίο να συγκεντρωθεί η γη και η παραγωγή σε λίγα χέρια. Μ' αυτόν τον τρόπο - συνεχίζουν - η γεωργία θα εκσυγχρονιστεί και τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα θα καταστούν ανταγωνιστικά στην παγκοσμιοποιημένη αγορά, εξασφαλίζοντας την αύξηση του αγροτικού εισοδήματος στη χώρα μας.
Για να γίνουν, δε, όλα αυτά - καταλήγουν - πρέπει να προχωρήσουν και να ολοκληρωθούν οι αναδιαρθρώσεις που προωθούνται στον αγροτικό τομέα, όπως είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, οι καταργήσεις και οι συρρικνώσεις των δημόσιων αγροτικών οργανισμών - μετά το «χέρι» που μπήκε στην Υπηρεσία Εγγείων Βελτιώσεων (ΥΕΒ), στους Οργανισμούς Βάμβακος, Καπνού, Γάλακτος, Ελαιολάδου, Σταφίδας και στις δραστηριότητες του Δημοσίου στη σποροπαραγωγή, στην πιστοποίηση των προϊόντων ποιότητας, στη γεωργική εκπαίδευση, σειρά παίρνουν η Αγροτική Τράπεζα, ο ΕΛΓΑ κ.ά. - και η δημιουργία νέων «θεσμικών φορέων», που θα βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση, όπως είναι η τράπεζα γης κ.ά.
Αυτό που δε λένε, όμως, οι θιασώτες των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που προωθούνται στον αγροτικό τομέα είναι ότι αυτή η διαδικασία έχει πολλές και καταστροφικές «παρενέργειες» για τη μικρομεσαία αγροτιά της Ελλάδας και «λύνει» το αγροτικό πρόβλημα προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης κι όχι υπέρ των συμφερόντων της αγροτιάς και του ελληνικού λαού.
Η πρώτη, άμεση και δραματική, «παρενέργεια» είναι το ξεκλήρισμα χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτών, οι οποίοι, φεύγοντας από το χωράφι και το χωριό, έχουν ως «εναλλακτικές λύσεις» είτε να περιφέρονται, «σαν την άδικη κατάρα», στις ελληνικές ανεργουπόλεις, είτε «να πάρουν των ομματιών τους» για τη «μαύρη και σκληρή» ξενιτιά, ή να μετατραπούν σε «κολίγους» των «νεοτσιφλικάδων», που θα έχουν πάρει, «για ένα κομμάτι ψωμί», τα χωράφια τους.
Βεβαίως, με τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στα χέρια λίγων αγροτοκαπιταλιστών, μπορεί ν' αυξηθεί το αγροτικό εισόδημα - εκτός των άλλων και γιατί η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ελληνικές κυβερνήσεις θα εφαρμόζουν τότε μια άλλη, «φιλοαγροτική», πολιτική - μόνο που αυτό θα καταλήγει στις τσέπες λίγων και κανένα όφελός δε θα 'χει ο ελληνικός λαός. Ούτε και τα προβλήματα που σχετίζονται με την υγιεινή διατροφή των Ελλήνων θα επιλυθούν, καθώς οι αγροτοκαπιταλιστές για το μόνο που θα ενδιαφέρονται θα είναι πώς ν' αυξήσουν τα κέρδη τους. Και προκειμένου να το πετύχουν, δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε «μέσο» και «μέτρο», αδιαφορώντας αν προκαλέσουν βλάβες στην υγεία του καταναλωτή. Βλέπουμε, άλλωστε, τι γίνεται με τα μολυσμένα κρέατα που έρχονται από τις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η αγροτική οικονομία αποτελεί «φέουδο» των καπιταλιστών.
Αυτό το «ζοφερό» μέλλον θέλουν για τον Ελληνα αγρότη όσοι προωθούν - κι όσοι συμφωνούν, βεβαίως - αυτές τις «εκσυγχρονιστικές» αναδιαρθρώσεις στη γεωργία μας, ισχυριζόμενοι, μάλιστα, ότι είναι «μονόδρομος» για την ανάπτυξη της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. Δεν είναι, όμως, έτσι. Υπάρχει η εναλλακτική λύση - την προτείνει το ΚΚΕ - η οποία, αν εφαρμοστεί, μπορεί να οδηγήσει στην επίλυση του αγροτικού προβλήματος της Ελλάδας, προς όφελος των αγροτών και του ελληνικού λαού.
Το ΚΚΕ προτείνει μια διαφορετική ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, με στόχους:
Η ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας - η οποία θα αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας σ' όλους τους τομείς - θα στηρίζεται σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς, που θα δημιουργούν τα μικρομεσαία αγροτικά νοικοκυριά.
Με τη συλλογική καλλιέργεια μπορούν ν' αντιμετωπιστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής γεωργίας - μικρός και πολυτεμαχισμένος κλήρος, έλλειψη έργων υποδομής κ.ά. - να μειωθεί το κόστος παραγωγής, ν' αυξηθεί η παραγωγικότητα και να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων. Ταυτόχρονα, μπορεί να προωθηθεί η καθετοποίηση της αγροτικής παραγωγής και να στηριχτεί μια αξιόλογη συνεταιριστική μεταποιητική βιομηχανία.
Καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας λαϊκής αγροτικής οικονομίας θα παίζει ο Δημόσιος Αγροτικός Τομέας, με τις κεντρικές και περιφερειακές υπηρεσίες, τους αγροτικούς οργανισμούς και τα ιδρύματα έρευνας.
Ο Δημόσιος Αγροτικός Τομέας θα είναι αυτός που:
Με δεδομένο ότι σήμερα, για να παραμένει ο νέος άνθρωπος στην ύπαιθρο, δεν του αρκεί να έχει ένα εισόδημα, το ΚΚΕ υπογραμμίζει στην πρότασή του ότι οποιοδήποτε αναπτυξιακό πρόγραμμα της γεωργίας, για να πετύχει, πρέπει να συνοδεύεται με πρόγραμμα ικανοποίησης των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών του αγρότη και της αγρότισσας.
Προς τούτο χρειάζεται:
Η πρόταση του ΚΚΕ είναι ρεαλιστική, αλλά δύσκολη στην εφαρμογή της κι απαιτεί τη συσπείρωση λαϊκών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, καθώς θα υπάρξουν συγκρούσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους εμποροβιομήχανους, τις πολυεθνικές και τις πολιτικές δυνάμεις, που διαχειρίζονται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Τελικά, η υλοποίηση αυτής της πρότασης απαιτεί μια λαϊκή εξουσία, που θα αναδειχτεί και θα στηριχτεί από την πάλη ενός Δημοκρατικού, Αντιμονοπωλιακού, Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου, στο οποίο θα συσπειρώνονται και θα εκφράζονται όλα τα λαϊκά στρώματα, με την ηγεσία της εργατικής τάξης και του κόμματός της, του ΚΚΕ.
(τα πολύπαθα νησιά)
ΔΕΝ είναι η πρώτη φορά, που η στήλη σκύβει πάνω στα βάσανα και τις δοκιμασίες της πολύπαθης Σάμου. Τα τελευταία χρόνια η πολύδροση, η «Ανθεμούσα», η γλυκοστάφυλη Σάμος αντάμα με τη συντρόφισσά της την Ικαριά, έζησαν της φωτιάς την πύρινη λαίλαπα, που σαρωτική καρβούνιασε τα πανέμορφα δάση τους, αλλά κι αφάνισε όλα όσα ανάστησε του ξωμάχου της γης ο ιδρώτας.
ΝΩΠΟΣ ο εφιάλτης από την τελευταία λαμπάδα, που το 2000 χτύπησε για μια ακόμη φορά τη Σάμο με τεράστιες ζημιές στις αγροτικές καλλιέργειες, σε σπίτια, σε δρόμους και φυσικά στα δάση, στον ανεκτίμητο αυτό πράσινο πλούτο, που στολίζει το νησί. Η καμένη γη μυρίζει ακόμη. Υστερα απ' όλα αυτά, τ' άλλα ήταν αναμενόμενα...
ΚΑΙ ΣΤΗΝ έφοδο αυτή του νερού της πλημμύρας «πρωταγωνιστές» τα ρέματα, οι χείμαρροι, τ' αυλάκια που παρέσυραν θερμοκήπια, ζώα, σπίτια, εικόνα μεγάλης βιβλικής καταστροφής στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, ενώ οι πολλές κατολισθήσεις μπλόκαραν για πολλές ώρες το οδικό δίκτυο του νησιού, για πολλές επίσης ώρες κλειστό και το αεροδρόμιο. Μια νέα μεγάλη καταστροφή που χτυπά την τοπική σαμιώτικη οικονομία. Και φέρνει τον κόσμο σε απελπισία και σε αδιέξοδα.
ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς, πως ύστερα από τις διαδοχικές καταστροφικές πυρκαγιές του 1994, αλλά και τις περσινές, η κυβέρνηση θα προωθούσε όλα τ' αναγκαία μέτρα για να υπάρξει προστασία και θωράκιση του νησιού από τις πλημμύρες, οι οποίες βρίσκονταν... προ των πυλών κι έφτασαν τούτη τη βδομάδα και τα σάρωσαν όλα.
ΟΙ ΣΑΜΙΩΤΕΣ οι Ικαριώτες, κι όχι βέβαια μόνον αυτοί, γνωρίζουν από πρώτο χέρι ποιοι είναι οι φταίχτες για τις καταστροφές που φτάνουν τη μια με τις φωτιές, που για να σβήσουν οι φλόγες πρέπει να φτάσουν στ' ακρογιάλια... Και ν' ακουμπήσουν τη θάλασσα, και την άλλη, με τις νεροποντές και τις πλημμύρες, που επίσης αφανίζουν και πνίγουν τα πάντα...
ΠΡΩΤΟΣ, πρώτιστος φταίχτης για την καταστροφή την απανωτή είναι το κράτος, που υποτίθεται θα 'πρεπε να 'ναι ο άγρυπνος φύλακας και προστάτης του εθνικού πλούτου μας, της θάλασσας και της ακρογιαλιάς μας είναι αυτοί, που τα ξεπουλάνε, τα βγάζουν στο σφυρί. Τα παραδίδουν στους εργολάβους και τις πολυεθνικές, στους καναλάρχες.
ΜΠΟΛΙΚΑ βέβαια κάθε φορά τα λόγια από τα προεκλογικά μπαλκόνια και τα «παράθυρα» των καναλιών οι υποσχέσεις για μέτρα, έργα κι άλλα. Ομως, την ώρα της πράξης είναι ολότελα ανίκανοι αλλά κι απροετοίμαστοι για να αντιμετωπίσουν τις δοκιμασίες από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες. Ετσι, είτε την ώρα της φωτιάς, είτε της πλημμύρας οι κυβερνητικοί τιτλούχοι είναι απλοί θεατές για να εξαγγείλουν τα ψίχουλα της ντροπής σ' εκείνους που 'χασαν ολόκληρο το βιος της ζωής τους. Καμιά φορά και τη ζωή τους.
ΤΗΝ ίδια στιγμή, έχουν θέσει σε «ημερήσια διάταξη» και χρήση τον όρο και τη φράση «ακραία καιρικά φαινόμενα» που νομίζουν πως τους βολεύει για ν' απαλλαγούν από τις τεράστιες ευθύνες που πέφτουν επάνω τους για το λαμπάδιασμα, για τις πλημμύρες, που σε πολλές περιπτώσεις είναι βαρύτατες εγκληματικές οι ευθύνες τους, δε συγκαλύπτονται. Και φυσικά οι τεράστιες αυτές ζημιές που υπέστησαν σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να καλυφθούνε με τις πενταροδεκάρες, τα ψίχουλα και τα ξεγελάσματα. Είναι ιδρώτας, βάσανα μιας ολόκληρης ζωής. Και δεν ξοφλιέται με της κυβέρνησης τα ψίχουλα, της πρόκλησης και της ντροπής.