Ο Καπετάνιος Πειρατής (το ρόλο/φωνή - στο πρωτότυπο - έχει ο Χιου Γκραντ) με το πιο απροσάρμοστο πλήρωμα όλων των εποχών και τον παπαγάλο του Πόλι, στην περιπέτεια που ρίχνεται για να κερδίσει τον πολυπόθητο τίτλο του «Πειρατή της Χρονιάς», συναντιέται μεταξύ άλλων και με τον ερωτοχτυπημένο με την Βασίλισσα Βικτόρια της Αγγλίας, Δαρβίνο... Μόνο αρνητικό της ταινίας η μεταγλώττιση. Χάρμα οφθαλμών, μην τη χάσετε!

Παραγωγή: Μ. Βρετανία, ΗΠΑ (2012).

Παίζουν: Τομ Κόντι, Τζορτζ Σάμπσον, Φαλκ Χέντσελ, Σοφία Μπουτέλα κ.ά.

Παραγωγή: Μ. Βρετανία (2012).

Το φιλμ αρχίζει με τον τρόπο που πληθώρα ταινιών τρόμου ξεκινά. Μια παρέα πέντε φοιτητών σχεδιάζουν να περάσουν ένα καλοκαιρινό σαββατοκύριακο σε ένα ξύλινο σπίτι γνωστών, χαμένο στην καρδιά του δάσους. Εκεί, όσο περνά η ώρα και σκοτεινιάζει, αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι είναι αποκλεισμένοι και αποκομμένοι, στο έλεος της μοίρας τους. Από το πουθενά αναδύονται τρομαχτικά όντα, υπερφυσικά ζόμπι, σε μια νύχτα σφαγής που στάζει αίμα. Οι νεαροί παλεύουν με νύχια και δόντια για την σωτηρίας τους κι εμείς αναρωτιόμαστε για το ποιος τους οδήγησε εκεί και τους λόγους της κρυφής του πρόθεσης να διαρρήξει τις ισορροπίες στον περιβάλλοντα χώρο και να τους τιμωρήσει.

Το στοιχείο που διαφοροποιεί την απίστευτη αυτή ταινία τρόμου είναι ότι αμέσως μετά τις εισαγωγικές σεκάνς εισβάλλει στην εικόνα μια ομάδα τεχνικών, που από μια αίθουσα ελέγχου που διαθέτει εξοπλισμό υψηλής τεχνολογίας, παρακολουθεί και συνάμα καθορίζει, στοιχηματίζοντας κάθε κίνηση των κατατρομαγμένων νεαρών που παίζουν τη λεία στον τρόμο. Κατ' αυτόν τον τρόπο, συνεχίζεται η ιστορία μέσα σε ένα στροβίλισμα άγριας φαντασίας που αγγίζει το χάος και δόσεις χιουμοριστικών εμβόλιμων αναφορών. Το λεγόμενο στόρι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας φαντασιακά απίστευτης Οδύσσειας που αποσκοπεί στην αποδόμηση των συμβάσεων της ταινίας τρόμου, μέσα από χωρίς έλεος σπιράλ αιματηρής τρέλας που προκαλεί ίλιγγο. Η διπλή αφηγηματική γραμμή της ταινίας, ξετυλίγεται σε δύο τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους τόπους, το σπίτι στο δάσος και την αίθουσα ελέγχου, που νομίζεις ότι ανήκουν σε διαφορετικές ταινίες. Μια υπεραιωνόβια ξύλινη καλύβα και ένας χώρος υπερτεχνολογικός που θυμίζει διαστημικά εργαστήρια. Αυτή η διαφορετικότητα τονίζεται και υπογραμμίζεται από τα χρώματα και το φως.

Οι νεαροί πρωταγωνιστές της ταινίας δε γίνονται, χωρίς λόγο, όλο και πιο ανόητοι όσο προχωρά η εξέλιξη της αφήγησης, όπως συμβαίνει σε πολλές ταινίες. Εδώ, οι πέντε νέοι εξαναγκάζονται, εξωθούνται στην αποχαύνωση, άρα γίνονται όλο και πιο ανίκανοι να ενεργήσουν. Πειράματα σαν κι αυτό που θα παρακολουθήσουμε πραγματοποιούνται ταυτόχρονα στις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες ΗΠΑ, Ιαπωνία, Σουηδία... Πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα επιτηρητών, οι οποίοι μπορεί να είναι υπάλληλοι ή του κράτους, ή του παρακράτους, το πιθανότερο όμως ιδιωτικών εταιρειών ... δεδομένου ότι αναφέρεται στο φιλμ ότι ο πελάτης που έχει παραγγείλει το πείραμα παρακολουθεί και θέλει να μείνει ικανοποιημένος από τη συμπεριφορά των πειραματόζωων και την έκβαση του πειράματος. Με κάμερες και μικρόφωνα παντού... συνδεδεμένα με πρωτοποριακό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας και υπό τον έλεγχο και την καθοδήγηση των δύο υψηλόβαθμων επιτηρητών επικεφαλής του πειράματος, οι πέντε νέοι, δέχονται «διαταγές» που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Ετσι, δημιουργείται μια παράξενη αίσθηση μετακινηματογράφου. Ο ρόλος των δύο επιτηρητών ταυτίζεται σχεδόν με εκείνον του σκηνοθέτη. Οι επιτηρητές στα κρυφά και ο σκηνοθέτης επί σκηνής, διευθύνουν αυτοί τους ανθρώπους / ηθοποιούς προορισμένους να υποδυθούν κάτι. Επίσης, μέσα από τη λειτουργία του αφηγηματικού μηχανισμού των δύο επιτηρητών, ο σκηνοθέτης της ταινίας προσπαθεί να εκμαιεύσει απαντήσεις, ψάχνοντας στα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, στο ερώτημα: γιατί το κοινό αγαπά το είδος της ταινίας τρόμου, γιατί του αρέσει να βλέπει στην οθόνη να σφάζονται άνθρωποι.

«ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ» ψελλίζει αποσπασματικά και υποδόρια, έξυπνες ερωτήσεις και σκέψεις, στο διά ταύτα όμως δεν ξεφεύγει από την ακατάσχετη μπουρδολογία. Σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για το εύλογο ερώτημα τού γιατί της αναγκαιότητας περιθωριοποίησης, αντικειμενοποίησης και καταστροφής τού, τουλάχιστον, νεολαιίστικου κοινού. «Μας έκαναν να επιλέξουμε το πώς θα πεθάνουμε», λέει κάπου στο τέλος μια νεαρή της παρέας.

Παίζουν: Ρίτσαρντ Τζένκινς, Μπράντλεϊ Γουίτφορντ, Τζέσι Γουίλιαμς, Κρις Χέμσγουόρθ, Φραν Κραντζ, Κρίστεν Κόνολι, κ.α.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

Εν ολίγοις, δεν υπάρχει κανείς λόγος να πάρουν οι γονείς από το χέρι τα παιδιά τους και να πάνε να δουν την ταινία. Ας νοικιάσουν καλύτερα το κλασικό βίντεο του Ντίσνεϊ από το 1937.

Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Λίλι Κόλινς, Σον Μπιν, Αρμι Χάμερ, Νάθαν Λέιν, Μάικλ Λέρνερ κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

Παίζουν: Μελ Γκίμπσον, Πέτερ Στόρμαρε, Ντιν Νόρις, Μπομπ Γκάντον, Ντολόρες Ερέδια κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2012).

«Ο παράς είναι πάντα κάλπικος». Αυτό το μοτίβο επισφραγίζει καθένα από τα τέσσερα αυτοτελή επεισόδια της ταινίας, ενώ παράλληλα συνιστά και την κεντρική έννοια, γύρω από την οποία περιστρέφεται η ζωή και η συμπεριφορά των χαρακτήρων της κάθε ιστορίας. Ταινία εμβληματική, κλασική, που εξακολουθεί να διαθέτει σφρίγος και να πάλλεται από τα ταπεινά, τα καθημερινά, τα ανθρώπινα, τις αλήθειες και τα συναισθήματα. Καθόλου τυχαία, ο θεωρητικός Ζορζ Σαντούλ την ενέταξε μεταξύ των καλύτερων ταινιών του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Παίζουν: Βασίλης Λογοθετίδης, Ιλια Λιβυκού, Ελλη Λαμπέτη, Δημήτρης Χορν, Ταϋγέτη, Δημήτρης Μυράτ, Μίμης Φωτόπουλος κ.ά.

Παραγωγή: Ελλάδα (1955).