Παίζουν: Ρόμπερτ Ντόνατ, Μαντλίν Κάρολ, Λούσι Μανχάιμ, Πέγκυ Ασκροφτ, κ.ά.

Παραγωγή: Βρετανία (1935).

Το μενού της βδομάδας θα ήταν αδύνατο να μη περιελάμβανε και το απαραίτητο σκουπιδοειδές, ή, άλλως, το αξιακό επιστέγασμα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, made in USA! (αυτήν τη φορά...). Πρόκειται για πρόσφατη ιμιτασιόν (sic!) του Σβαρτσενεγκερικού «Κόναν» του 1982, που έλαβε τον chic τίτλο «ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ» (!), σε σκηνοθεσία του Μάρκους Νίσπελ. Με μότο του ήρωα το «Ζω, αγαπώ, σφάζω... Είμαι ικανοποιημένος!». ο Γερμανός σκηνοθέτης της ταινίας εξηγεί σε μας τους πτωχούς τω πνεύματι: «Ζούμε σε έναν τεχνητό κόσμο. Περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μας μπροστά στους υπολογιστές, δανειζόμαστε γνώση (sic), δανειζόμαστε αληθινές εμπειρίες (τόσο του κόφτει!). Ο Κόναν σε ταξιδεύει σε έναν κόσμο όπου μπορείς ακόμα να βρεις χώμα κάτω από τα νύχια σου και όπου δεν χρειάζεται να πάρεις άδεια από κανέναν. Αντιμετωπίζεις τα πράγματα με έναν πρωτόγονο τρόπο !». Ιδού, λοιπόν, ο μύθος του Κόναν και οι περιπέτειές του, ενώ διασχίζει την ήπειρο Hyboria αναζητώντας εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα του και τη σφαγή που επακολούθησε στο χωριό του. Ο νεόκοπος, τρισδιάστατος «Κόναν ο Βάρβαρος» απευθύνεται μάλλον σε ορδές, αντιστοίχως, βαρβάρων θεατών! Ομοιος ομοίω...

Απογοητευτική η αμερικάνικη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας παραγωγής 2011, η τρισδιάστατη μεταφορά στον κινηματογράφο της ομώνυμης σειράς κόμικς «ΤΗE GREEN LANTERN» σε σκηνοθεσία Μάρτιν Κάμπελ. Ο χαρακτήρας του Green Lantern που υπηρετεί και προστατεύει το σύμπαν πρωτοεμφανίστηκε στο All American Comics το 1949, έχει δηλαδή ιστορία 70 ετών. Στον κόσμο του σύμπαντος που κινούνται οι παλαιότεροι και δημοφιλέστεροι των ηρώων της DC, μαίνεται ένας πόλεμος μεταξύ αυτών που εξουσιάζουν χρησιμοποιώντας το φόβο και αυτών που προστατεύουν τη ζωή. Οταν ένας σπουδαίος πολεμιστής χάνεται, κάποιος άλλος παίρνει τη θέση του. Και για πρώτη φορά, τη θέση αυτή θα πάρει ένας άνθρωπος.

«ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ», είναι ο τίτλος της συμπαθητικής ρώσικης, τρισδιάστατης διαστημικής περιπέτειας κινουμένων σχεδίων από το 2010, σε σκηνοθεσία Ινα Εβλανίκοβα και Σβιατοσλάβ Ουσάκοφ. Πρωταγωνιστές της ταινίας, δυο σκυλάκια η Μπέλκα και η Στρέλκα, τα πρώτα που έφθασαν στο Διάστημα με τη σοβιετική αποστολή του 1960. Η Μπέλκα, ένα εκπαιδευμένο σκυλάκι τσίρκου, και η Στρέλκα, ένα πανέξυπνο αδέσποτο, θα περάσουν από αμέτρητα τεστ και στρατιωτική εκπαίδευση υπό την καθοδήγηση του Κάζμπεκ, ενός υπέροχου λυκόσκυλου, ώσπου τελικά να κατορθώσουν να επιλεγούν ανάμεσα από δεκάδες διαγωνιζόμενα σκυλιά για να ταξιδέψουν στο Διάστημα και να φέρουν σε πέρας μια μοναδική αποστολή. Μια 3D απόλαυση για όλη την οικογένεια με την απίστευτη περιπέτεια των σκυλο-κοσμοναυτών, με καταστάσεις και γεγονότα δοσμένα μέσα από τη δική τους εκδοχή.

Εν κατακλείδι και αναφορικά με τις πρεμιέρες της βδομάδας: Η προβολή του βρετανικής παραγωγής 2011 θρίλερ «THE VETERAN» σε σκηνοθεσία Μάθιου Χόουπ μετατέθηκε - από την προηγούμενη - στην τρέχουσα βδομάδα. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία ενός στρατιώτη που επιστρέφοντας από το μέτωπο του Αφγανιστάν - το καινούριο πλέον σκηνογραφικό ντεκόρ πολλών βρετανικών θρίλερ - αποκαλύπτει μια συνωμοσία μεταξύ μυστικών υπηρεσιών και εμπόρων ναρκωτικών. Μάλιστα!

Οσο για τις επανεκδόσεις, σημαντικότατες και ευτυχώς που υπάρχουν, κύρια για ένα νεότερο, ανήσυχο και διψασμένο για ποιότητα κοινό.

Η ταινία, που αναγιγνώσκεται σε πολλά επίπεδα, κινείται σε πλαίσια γαλλικού νατουραλισμού με τα ζευγάρια να ζουν ταυτόχρονα και την αρχή και το τέλος μιας ερωτικής σχέσης. Το κουαρτέτο φαίνεται να μην έχει να κάνει τίποτα σημαντικότερο από έρωτα, ή, μάλλον, από τη διατήρηση της αίσθησης τού να επιθυμείς και να αισθάνεσαι επιθυμητός. Κανείς τους δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις μικροαστικές του καταβολές: Από τη μια, να βιώνουν ως ανατρεπτική και ζωογόνα την ελευθερία και τη διέγερση που πηγάζει από την ερωτική «παράβαση» και, από την άλλη, να θέτουν (και οι δύο γυναίκες) ερωτήματα που στην προοπτική τους οδηγούν μοιραία σε θεσμούς (οικογένεια π.χ.), στους οποίους γύρισαν την πλάτη: «Αν με γνώριζες πρώτη τι θα γινόταν;», «Θα ήθελες να είμαι εγώ η μητέρα των παιδιών σου;», ρωτούν η Ρασέλ και η Τέρι, αντίστοιχα.

Η φαινομενική ηρεμία του στιλ δεν είναι παρά επιφανειακή κάτι σαν δόλωμα, υπόγεια τα πράγματα βράζουν. Η γραμμική σκηνοθεσία παρεμβάλλεται από βαρύγδουπα φιλοσοφίζουσες φράσεις σε voice off «είναι δυνατόν να αγαπάς δύο πρόσωπα ταυτόχρονα;», που ξεπηδούν από την Ρασέλ και το «κλεμμένο» της ημερολόγιο, ενώ συνδετικές μουσικές γέφυρες τυλίγουν τη δράση σε πέπλο θλίψης και τύψεων. Τίποτα δε γίνεται με χαρά.

Ηγετική φιγούρα η Ρασέλ, αφηγείται ξεκάθαρα το πώς η ίδια ξεκίνησε την ιστορία, ασυνείδητα αρχικά, με δική της ανοχή, απόρροια των τύψεων και της αδυναμίας της να διαχειριστεί την απιστία, της βραδιάς με τον Βενσάν. Εκείνη καθοδήγησε - ενστικτωδώς - εξαρχής τα πράγματα στο «χύμα», κατάσταση που επιτρέπει και χωράει άκριτα οτιδήποτε. Το διαβάζουμε στο ημερολόγιό της. Εκείνη αυτοδιορίστηκε στο ρόλο του σκηνοθέτη. Οι υπόλοιποι ως ζόμπι ακολούθησαν το ρεύμα. Εως ότου η Ρασέλ συνειδητοποιήσει την αδυναμία της να ελέγξει τη φορά που διαφαίνεται να παίρνουν τα πράγματα. Ετσι επιβάλλει τη λύση της συμφωνίας. Βάζει τέλος με το μαχαίρι και ορίζει ότι όλα επιστρέφουν μονομιάς στην αρχική κατάσταση. Οι τρεις υπόλοιποι συμμορφώνονται χωρίς την παραμικρή ένσταση ή αντίδραση. Ενήλικες άνθρωποι με ενήλικα συναισθήματα να συμπεριφέρονται ως αυτό που έζησαν να πέρασε από πάνω τους, χωρίς να αφήσει ίχνη! Δηλαδή, οτιδήποτε κι αν βιώνουν αυτά τα πολύ μοντέρνα όντα, οτιδήποτε βλέπουν στην τηλεόραση, το σινεμά, μπροστά στα ίδια τους τα μάτια... είναι διαθέσιμοι να το αντιμετωπίσουν ως αέρα... Μήπως με την ελευθεριάζουσα, τραχιά ρεαλιστική, αντι-αισθησιακή αφήγηση το ψυχολογικό αυτό, ερωτικό θρίλερ, δίχως σκοτωμένους και αίματα, διερευνά την έννοια της συναίνεσης και της συνενοχής, στην καθημερινότητα του μεταμοντέρνου ανθρώπου που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας με την ανικανότητά του να σηκώσει κεφάλι και να ορθώσει ανάστημα στη θέληση και τις επιλογές του;

Οι ρόλοι φαινομενικά αβαρείς και ανύπαρκτοι εκτός συζητήσεων και κρεβατιού, οι ερμηνευτές εξαίρετοι μηδενός εξαιρουμένου. Κορύφωση απόλυτη η σεκάνς του αλευριού που προαναγγέλλει το τέλος του παιχνιδιού. Τα σώματα καλυμμένα από τη λευκή σκόνη ίδια φαντάσματα ή πλάσματα της φαντασίας που ξεπλένονται στη λίμνη και επιστρέφουν στις μπουρζουά νόρμες της ζωής τους, που έδειξαν ότι δεν μπορούν να ζήσουν έξω απ' αυτές!

Παίζουν: Ελοντί Μπουσέ, Μαρίνα Φουά, Ροζντί Ζεμ, Νικολά Ντιβοσέλ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2010).

Credit: Janus Films.

Εξαιτίας ενός εχθρικού προς την ταινία άρθρου που δημοσιεύτηκε στο «Osservatore Romano» το φιλμ απαγορεύτηκε πάραυτα από το υπουργείο Τουρισμού και Πληροφοριών του φρανκικού καθεστώτος, ενώ ο διευθυντής του Ισπανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου υποχρεώθηκε σε πρόωρη συνταξιοδότηση μόνο και μόνο γιατί παρέλαβε ο ίδιος το βραβείο από το φεστιβάλ. Μέχρι και ο δικτάτορας Φράνκο ζήτησε να δει την ταινία. Την είδε μάλιστα δυο φορές και δε βρήκε κάτι ιδιαίτερα προσβλητικό. Αρνιόταν όμως να πάει κόντρα στην απόφαση του υπουργού του κι έτσι η ταινία συνέχισε να παραμένει απαγορευμένη στην Ισπανία.

Την πρώτη φορά που ο φίλος μου Γκουστάβο Αλατρίστε είδε την ταινία έδειχνε έκπληκτος και δεν έκανε το παραμικρό σχόλιο. Επειτα ξανάδε το φιλμ στο Παρίσι, δυο φορές στις Κάννες και στο τέλος στην Πόλη του Μεξικού. Μετά από την τελευταία αυτή φορά, θα ήταν η πέμπτη ή έκτη, ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μου, φανερά ικανοποιημένος και μου είπε:

Λουίς, η ταινία είναι καταπληκτική, τώρα κατάλαβα τα πάντα!

Εγώ τον κοίταξα αμήχανος - αφηγείται ο Μπουνιουέλ στο βιβλίο του «Ο τελευταίος στεναγμός». Κι εγώ που νόμιζα ότι η ταινία μου αφηγείται μια τόσο απλή ιστορία ...

Παίζουν: Σίλβια Πινάλ, Φερνάντο Ρέι, Φρανθίσκο Ραμπάλ, Μαργκαρίτα Λοθάνο, κ.ά.

Παραγωγή: Ισπανία, Μεξικό (1961).

Μόνο η πρώτη μέρα προβολής της εναγωνίως αναμενόμενης ταινίας του Μορέτι, σε 380 αίθουσες σε όλη την Ιταλία, απέφερε εισπράξεις 227.132 ευρώ και δίχασε την κοινή γνώμη. Η μεγαλόσχημα φιλόδοξη αυτή ταινία - ένα φιλμ πανέξυπνο και πανέμορφο, «ανοιχτό» προς πάσα δυνατή και πιθανή ερμηνεία - δεν έχει να κάνει με την Εκκλησία αλλά με τους θεσμούς, η κρίση συνείδησης του νεοεκλεγέντα πάπα που επιμένει στην άρνηση ανάληψης του ρόλου στο συγκεκριμένο «θεατρικό» θέαμα, δεν είναι αδυναμία, είναι τόλμη! Η αφήγηση αριστουργηματικά ρευστή, σε τόνους ήπιου legato, με υφασμένη μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε κωμωδία και δράμα, με γεύση σαρδόνιας ειρωνείας, ασέβειας και αποκάλυψης. Η ταινία ανήκει σε κείνη την αλληγορική, την τυπικά λατινική, παράδοση που υιοθετήθηκε από μαέστρους σαν τον Μπουνιουέλ, για παράδειγμα, που στην ταινία του «Βιριδιάνα» (σε επανέκδοση αυτή τη βδομάδα) η αλληγορική παραβολή στηρίζεται και τρέφεται από μια ακατάπαυστη ειρωνεία.

Ο εκλεπτυσμένος, ειρωνικός αλλά ουδέποτε κοινότυπος Νάνι Μορέτι - ο οποίος για πληθώρα λόγων μπορεί να χαρακτηριστεί ιδρυτής του Νέου Ιταλικού Κινηματογράφου - μας έχει δώσει αποστασιοποιημένες αυτοβιογραφικές κωμωδίες, θυμωμένες, γεμάτες επιθετικότητα και διάχυτο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό. Οι ταινίες του αυτές συνιστούν όχημα εξορκισμού αυτού, που οι ίδιες οι ταινίες αναπαριστούν! Με την αναγωγή του χιούμορ σε δομική αρχή και «ποιητική» της φιλμογραφίας του, ο Μορέτι επιχειρεί να σχεδιάσει το προφίλ μιας ολόκληρης γενιάς, διερευνώντας την ύπαρξη νέων κατευθύνσεων που η γενιά αυτή θα μπορούσε να πάρει...

Παίζουν: Μισέλ Πικολί, Νάνι Μορέτι, Μαργκερίτα Μπούι, Ρενάτο Σκάρπα, Γέρζι Στουρ, Ενρίκο Ιανέλο, Φράνκο Γκρατσιόζι κ.ά.

Παραγωγή: Ιταλία (2011).