ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΜΠΟΡΕΝΣΤΑΪΝ
«Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό»
Ασυνήθιστη η ιστορία ενός Αργεντινού κι ενός Κινέζου που τους ένωσε μια αγελάδα, στη μικρή και διακριτική, τρίτη, μεγάλου μήκους ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Σεμπάστιαν Μπορενστάϊν. Μια δραματική κωμωδία χωμένη σε μια γλυκιά μονοτονία, με τόνους γλυκόπικρους, που ο σκηνοθέτης φροντίζει να μη γέρνουν, ούτε για μια στιγμή, είτε προς το γελοίο, είτε προς το τραγικό, αλλά να ισορροπούν σε ένα αισιόδοξα «ανθρώπινο» που αγγίζει το θεατή από την αρχή ως το τέλος. Η ιστορία με το εκκεντρικό ξεκίνημα και το αυστηρό σενάριο με αποχρώσεις και κρεσέντο, ξετυλίγεται με τρόπο ασύνδετο αρχικά που καταλήγει προβλέψιμος από ένα σημείο κι έπειτα. Οι άκρες του νήματος αποδεικνύουν ότι το κουβάρι είναι πολύ πιο συνδεδεμένο απ' ό,τι θα πίστευε κανείς... Παρόμοιες ταινίες έχουμε ξαναδεί και καθεμιά τους βέβαια φέρνει την υπογραφή του δημιουργού της. Αυτό ακριβώς θα δούμε εδώ ...Πάντως, είναι η ερμηνεία του Ρικάρντο Νταρίν στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα του κατσούφη και μονόχνοτου μεσήλικα, ιδιοκτήτη μικρομάγαζου στην περιφέρεια του Μπουένος Αϊρες, το στοιχείο που καθιστά την ταινία κάτι πολύ παραπάνω από ένα συμπαθητικό αστείο με σουρεαλιστικές διαστάσεις. Η επιλογή της «συνάντησης» από πλευράς Νταρίν, με τον άτυχο νεαρό Κινέζο που φθάνει στην Αργεντινή προς αναζήτηση κάποιου θείου του, μοιραία έφερε αναταραχή στα λιμνασμένα ύδατα της αποχής του από τη ζωή και της βαλτωμένης στη μισανθρωπία ύπαρξής του. Μέσα από την αλληλουχία των αβαθών συγκρούσεων που δήθεν προέρχονται από την διαφορετικότητα των πολιτισμών -χωρίς αυτή να υποτιμάται- βγαίνουν στην επιφάνεια σοβαρά ζητήματα συνείδησης που άπτονται της καθημερινότητας που προσδιορίζουν το χαρακτήρα της ζωής καθενός μας. Μετανάστευση και αλληλεγγύη και κύρια η μνήμη συλλογική (πόλεμος Βρετανίας / Αργεντινής) αφ' ενός, και ατομική/ προσωπική (η αγελάδα από τον ουρανό) αφ' ετέρου... Με θαυμαστή ειρωνεία, πέρα από το ρεαλισμό ο σκηνοθέτης διαφεντεύει την ανθρωπιά που μυρίζει η ατμόσφαιρα και παραπαίει μεταξύ ρεαλιστικού και υπερρεαλιστικού στοιχείου, ορίζοντας την πρακτική των χαρακτήρων.
Παίζουν: Ρικάρντο Νταρίν, Μουριέλ Σάντα Ανα, Ιγκνάσιο Χουάνγκ, κ.ά.
Παραγωγή: ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ, ΙΣΠΑΝΙΑ (2011)
Μενεστρέλοι* στο λυκόφως...
Το καλοκαίρι, κατ' εξοχήν περίοδος των κινηματογραφικών επανεκδόσεων, πνέει τα λοίσθια... Αυτή τη βδομάδα ξαναβγαίνουν στις αίθουσες κλασικά φιλμ που αν δεν έχετε δει, φροντίστε να τα δείτε... Οι επανεκδόσεις τελικά μπορούν να κάνουν σπουδαία δουλειά ...δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να δει στα σινεμά της γειτονιάς του ταινίες καλές, παλιές και δυσεύρετες ώστε να διαμορφώσει, μέσα από γνώση κι εμπειρία, απαραίτητο αισθητήριο και κριτήριο. Οι επανεκδόσεις μοιάζουν με, κατά κάποιο τρόπο, κινηματογραφικά πανεπιστήμια που προβάλλουν και ξαναπροβάλλουν την ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ετσι στον κινηματογράφο «ΑΛΕΚΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ» φιλοξενούνται από σήμερα έως και την Κυριακή δύο δημιουργίες του Φρανσουά Τρυφό. Σήμερα Πέμπτη 6/9 και αύριο Παρασκευή 7/9 προβάλλεται η εμβληματική ταινία του γαλλικού Νέου Κύματος «400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ» (1959) που διακρίθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Καννών 1959, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ζαν-Πιέρ Λεό. Το Σάββατο 8/9 και την Κυριακή 9/9 προβάλλεται η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του Τρυφό «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ» (1980), με πρωταγωνιστές την Κατρίν Ντενέβ και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Στον κινηματογράφο «ΘΗΣΕΙΟΝ» τώρα, προβάλλονται τρία κλασικά αριστουργήματα. Σήμερα Πέμπτη 6/9 και αύριο Παρασκευή 7/9 το μιούζικαλ του Στάνλεϊ Ντόνεν «FUNNY FACE» (1957) με την Οντρεϊ Χέπμπορν και τον Φρεντ Αστέρ. Το Σάββατο 8/9 και την Κυριακή 9/9 η ταινία «SABRINA» (1954) του Μπίλι Γουάιλντερ, πάλι με την Οντρεϊ Χέπμπορν και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και τέλος την Δευτέρα 10/9, Τρίτη 11/9 και Τετάρτη 12/9 θα προβάλλεται η θρυλική και ανεπανάληπτη «ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ» (1942) του Μάικλ Κουρτίζ, με την Ινγκριντ Μπέργκμαν, τον Πολ Χενράιντ και τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Οσο για την «ΝΙΝΟΤΣΚΑ» (1939) του Ερνστ Λούμπιτς, τα λέμε παρακάτω...
Επίσης, προβολή του βωβού βουκολικού δράματος «φουστανέλας» «ΑΣΤΕΡΩ» με ζωντανή μουσική από τους Burger Project και είσοδο δωρεάν, στο θερινό κινηματογράφο «Λαϊς» στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, σήμερα το βράδυ στις 21.00...
Πρεμιέρα έχει σήμερα και η αμερικανική παραγωγή δράσης του 2012 «ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ» σε σκηνοθεσία: Μαμπρούκ Ελ Μεχρί, με τους Μπρους Γουίλις, Σιγκούρνι Γουίβερ, Τζόζεφ Μόουλ, κ.ά.
Τέλος, το Σάββατο μαζικά στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 11.00 το πρωί στην Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Κοτζιά)...
*Μενεστρέλος: Πλανόδιος διασκεδαστής, τραγουδιστής, παραμυθάς κλπ. στη Δ. Ευρώπη το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.
ΚΡΙΤΙΚΗ:
Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ
ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ
«Στη Ρώμη με αγάπη»
Προορισμός της φετινής «πενθήμερης» του Γούντι Αλεν η Ρώμη. Μετά το Λονδίνο «MATCH POINT» (2005), τη Βαρκελώνη «VICKY CHRISTINA BARCELONA» (2008) και τελευταία το Παρίσι «ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ» (2011), το ετήσιο πρόγραμμα εκδρομών στην Ευρώπη, τον έφερε στην καρδιά της αιώνιας πόλης, όπου - υπό τους ήχους του αθάνατου «Volare»- οι τουριστικές ατραξιόν, τα αρχαία και οι φημισμένες ταράτσες της που βλέπουν στην Πιάτσα ντι Σπάνια, συνθέτουν το σκηνογραφικό φόντο των τεσσάρων, ανεξάρτητων και αυτόνομων ιστοριών της σπονδυλωτής του ταινίας (κατ' εξοχήν ιταλικό είδος!). Ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να διασταυρώνονται στα σοκάκια του Τραστέβερε, αλλ' όμως ποτέ δεν «υφαίνονται» μαζί. Στη φετινή εκδρομή και 44ηταινία του, ο ίδιος ο Γούντι Αλεν στέκεται πίσω και μπροστά στην κάμερα. Ωστόσο δυστυχώς το φιλμ σαν σύνολο (ίσως, το χειρότερό του...) δίνει την αίσθηση του αυτόματου πιλοταρίσματος με ελάχιστα μόνο ενσταντανέ στιγμιαίων συμπαθητικών εξάρσεων...Οι σκηνές της ταινίας είναι μάλλον ακατάστατα συραμμένες, η λίστα των στερεότυπων και των κλισέ του αμερικανικού βλέμματος μακριά, οι διάλογοι όχι ιδιαίτερα σπιρτόζοι και τα δυνατά «σημεία» αδύναμα και προβλέψιμα. Η ταινία βουτηγμένη στην καλοδεχούμενη νοσταλγία και στην αυτονόητη, χαριτωμένη ελαφράδα, δίνει την εντύπωση της πολύ μακριάς και το ατελείωτο διεθνές καστ μοιάζει να περιφέρεται χωρίς ουσιαστικά να έχει να κάνει κάτι...
Στην πρώτη από τις ιστορίες της ταινίας, που παρουσιάζονται με χρονική «ακαταστασία», μια αμερικανιδούλα τουρίστρια συναντά τυχαία, ερωτεύεται και αποφασίζει να παντρευτεί νεαρό Ιταλό. Ακολουθεί συνάντηση των γονιών του ζευγαριού, έναυσμα πολιτισμικής και ταξικής σύγκρουσης. Ο Γούντι Αλεν υποδύεται τον πατέρα της νύφης, έναν εκκεντρικό σκηνοθέτη όπερας, συνταξιούχο πια που αρνείται να «πεθάνει» καλλιτεχνικά (αλλά και κυριολεκτικά). Σε ένα ζευγάρι Αμερικανών φοιτητών αρχιτεκτονικής επικεντρώνεται η δεύτερη ιστορία και στην επίσκεψη μιας νευρωτικής φίλης, ηθοποιού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση της σχέσης του ζευγαριού. Σ' αυτήν την ιστορία γίνεται χρήση ενός «τρικ» από το φιλμ «PLAYITAGAIN, SAM» (1972) στο οποίο ο ήρωας, νευρωτικός κριτικός κινηματογράφου, συνομιλεί με μια «αόρατη» φιγούρα που θυμίζει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και που μόνο ο κριτικός βλέπει. Σ' αυτήν την ιστορία του, «ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ», ο Αλεκ Μπάλντουιν ενσαρκώνει μια εκδοχή της παραπάνω φιγούρας, έναν κυνικό μεσήλικα αρχιτέκτονα, που «συνομιλεί» με τον εαυτό του, όταν ήταν φοιτητής αρχιτεκτονικής στη Ρώμη... Στα επόμενα δύο επεισόδια υπάρχει απουσία αμερικανικού δάκτυλου, αλλά εμφανής φόρος τιμής στον Φελίνι και καταλυτικά δηκτική σάτιρα (τραγικά επιφανειακή και λειψή όμως) της φτήνιας των ιδιωτικών - κυρίως - μπερλουσκονικής έμπνευσης ΜΜΕ. Η ιστορία ενός νιόπαντρου ζευγαριού επαρχιωτών από το βορρά, από το Πορντενόνε, που ταξιδεύει στην πρωτεύουσα, χάνεται στη χαοτική μεγαλούπολη και στο τέλος ξαναβρίσκεται... Στο μεσοδιάστημα όμως, καθένας τους, έχει προλάβει να ζήσει τη δική του φαντασίωση! Νευραλγικός χαρακτήρας στο επεισόδιο, η όλο ζωντάνια πόρνη της Πενέλοπε Κρουζ. Αυτό είναι το κομμάτι που παραπέμπει στην ταινία «ΛΕΥΚΟΣ ΣΕΪΧΗΣ» (1952) του Φελίνι, ενός από τους σκηνοθέτες που δεδηλωμένα θαυμάζει ο Αλεν.
Στην τελευταία ιστορία - τη λιγότερο επιτυχημένη - πρωταγωνιστεί ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ένας ανώνυμος υπαλληλίσκος, υποκείμενο της ανόδου και της πτώσης μιας εφήμερης ασημαντότητας ή πώς τα ΜΜΕ μεταμορφώνουν ένα μικροαστικό ανθρωπάριο σε διασημότητα μιας χρήσης.
Παρότι η ταινία ανήκει στις λιγότερο καλές του σκηνοθέτη, αναγνωρίζει κανείς αναντίρρητα την υπογραφή του, με τα αστεία και τις αναφορές του στην ψυχανάλυση, το θάνατο, το Στρίνμπεργκ, τον αθεϊσμό... Ετσι, αν σας αρέσει ο Γούντι Αλεν, ή αν σας αρέσει η Ρώμη, να το δείτε. Ολο και κάτι θα βρει καθένας σ' αυτό...
Παίζουν: Ελεν Πέιτζ, Πενέλοπε Κρουζ, Ρομπέρτο Μπενίνι, Ιζαμπέλα Φεράρι, Ορνέλα Μούτι, Αλεκ Μπάλντουιν, Τζέσι Εϊζενμπεργκ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ (2012)
ΕΡΝΣΤ ΛΟΥΜΠΙΤΣ
«Νινότσκα»
Πλημμυρίδα αγοραίου αντικομουνισμού, ασύστολα χοντροκομμένου, που επικαλύπτει πλήρως την όποια μπουρζουά «κομψότητα» της ταινίας και το όποιο, μορφικού κάλλους, «άγγιγμα του Λούμπιτς». Ο φτηνιάρικος αντικομμουνισμός παρών σε κάθε πλάνο και κάθε σκηνή, καθιστά τον άξονα της ρομαντικής ερωτικής ιστορίας ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, τουλάχιστον επίφαση της αντισοβιετικής προπαγάνδας. Η κωμωδία του Λούμπιτς, κεφαλαιοποιώντας τη θρυλική μυστικιστική κινηματογραφική περσόνα της σοβαρής Γκάρμπο είναι «πολύ αστεία και απολαυστική - όπως αναφέρει κάποιο μπλογκ. Μόνο που αν, αυτός που την παρακολουθεί είναι φανατικός κομμουνιστής δεν πρόκειται να διασκεδάσει καθόλου». Δεν είναι ζήτημα συνειδητοποιημένου κομμουνιστή θεατή ή αριστερούλη του ευρωενωσιακού φιλελευθερισμού ή άλλου τύπου μικροαστού...Πρόκειται πρωτίστως για ζήτημα αισθητικής και καλού γούστου! Γιατί, ως γνωστόν η έννοια της αισθητικής συμπεριλαμβάνει και τα στοιχεία της γνώσης και της αλήθειας. Κατακόρυφη αντισοβιετική προπαγάνδα - το φιλμ είναι γνωστό σαν ένας από τους καταπέλτες στο σταλινικό καθεστώς - λοιπόν, ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη περάσει τας θύρας ... Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στην Ευρώπη ένα μήνα μετά την Ναζιστική εισβολή στην Πολωνία. Και το σημαντικότερο, προπαγάνδα ειδικού βάρους μια που δεν προέρχεται από τα «θύματα» των μπολσεβίκων, τους Ρώσους εμιγκρέδες στο Παρίσι ή τους Γάλλους ευγενείς και αστούς ομοϊδεάτες τους. Οχι αυτοί είναι «κύριοι» υπεράνω ιδεολογιών! Η αντισοβιετική προπαγάνδα, υφασμένη με υφάδι και στημόνι, βγαίνει κατευθείαν από τους κομισάριους του Σοβιετικού κράτους, τους απεσταλμένους στο Παρίσι για να πουλήσουν κατασχεμένα τσαρικά κοσμήματα για σκληρό συνάλλαγμα με το οποίο θα αγοραστούν τρακτέρ που θα οργώσουν τη γη και θα δώσουν τροφή στο λαό της χώρας.
Βέβαια είναι να αναρωτιέται κανείς, γιατί η συγκεκριμένη ταινία του Λούμπιτς να στριμώχνεται, στα σύγχρονα - ψιλοαγοραία - εγχειρίδια ιστορίας του κινηματογράφου, ανάμεσα στα διεθνή κινηματογραφικά αριστουργήματα της υπέρ - γόνιμης χρονιάς του 1939. Ενδεικτικά αναφέρονται «Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ» του Ζαν Ρενουάρ και το «ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ» του Μαρσέλ Καρνέ στη Γαλλία, το «ZANGIKU MONOGATARI» (Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΟΥ) του Κένζι Μιζογκούτσι στην Ιαπωνία όπως και οι θρυλικές ταινίες του Βίκτορ Φλέμινγκ «ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ» και «Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ» και «Η ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΑΜΑΞΑ» του Τζον Φορντ και η «ΡΕΒΕΚΑ» του Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Το σοφιστικέ, το στιλιστικά άρτιο και το κομψό στοιχείο του Λούμπιτς, όπως και η ιδεολογική αντιπαράθεση καπιταλισμού/σοσιαλισμού, αρχίζει και τελειώνει στην ανάδειξη της πολυτέλειας στο περιβάλλον των ευγενών κι όχι σε καμιά παρισινή υγρή κι ετοιμόρροπη σοφίτα με τον τούρκικο καμπινέ έξω στον υπαίθριο χώρο. Βιομηχανία ονείρων και ψευδαισθήσεων το σινεμά ...
Σε ό,τι αφορά την σουηδέζα Γκάρμπο είναι η πρώτη της, επίσημη αμερικανική κωμωδία και το τελευταίο της «μεγάλο» φιλμ. Προϋπήρξαν 26 βέβαια, προτού η ίδια αποφασίσει να αποσυρθεί ανεπιστρεπτί από τη βιομηχανία. Η Γκάρμπο στο ρόλο της σκληροτράχηλης, σοβαρής κομισάριου/ρομπότ, όχι μόνο γελάει για πρώτη φορά στην οθόνη, αλλά δεν παραμένει για πολύ αλώβητη στη λαμπερή υλική πολυτέλεια που της προσφέρει ο έρωτας ενός «μπον βιβέρ» Γάλλου ευγενούς! Γεγονός είναι ωστόσο ότι από τη στιγμή που αλλαξοπιστεί γίνεται και ενοχλητικά ελαφρόμυαλη, όπως ακριβώς οι υπόλοιπες κομψές κυρίες, τις οποίες αποζητά και το σύγχρονο αγοραστικό κοινό, κυρίες χωρίς σοβαρές, βαρετές δηλαδή κουβέντες αλλά να μπουρδολογούν χαριτωμένα...
Παίζουν:Γκρέτα Γκάρμπο, Μέλβιν Ντάγκλας, Μπέλα Λουγκόζι, κ.α.
Παραγωγή: ΗΠΑ (1939)
ΛΕΝ ΓΟΥΑΪΖΜΑΝ
«Ολική επαναφορά»
Οι ταινίες «δυστοπίας» στο μεγαλύτερό τους μέρος καταχωρούνται υπό τον γενικό τίτλο της επιστημονικής φαντασίας. Η δυστοπία, είναι έννοια αντιθετική της ουτοπίας και μια τέτοια κινηματογραφική κατασκευή μπορεί να έχει διαφορετικά σημεία εκκίνησης. Μπορεί μια ταινία να στέκεται απαντητικά σε ένα θεωρητικό, ουτοπικό κοινωνικό όραμα... ή μπορεί να περιγράφει, γενικά και αόριστα, όψεις ενός απευκταίου κοινωνικού περιβάλλοντος... ή τέλος, να εστιάζει την κριτική της σε υπάρχοντα προβλήματα και σε υπάρχουσες συμπεριφορές στην υπάρχουσα κοινωνία. «
Είσαι ικανοποιημένος για το πώς έγινε η ζωή σου;» ακούγεται στην ταινία του Γουάιζμαν που κατασκευάζει μια φαντασιακή εικόνα στην οποία τα προβλήματα αυτά παρουσιάζονται αναγνωρίσιμα, μεγεθυμένα ως προς την μελλοντική τους προοπτική, εάν, η κοινωνία (μας) συνεχίσει να πορεύεται την ίδια πορεία.Το «TOTAL RECALL» του Λεν Γουάιζμαν βασίζεται στο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας του Phillip K. Dicks με τίτλο «We can remember it for you whole sale». Το μυθιστόρημα μετέφερε για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη το 1990 ο Πολ Βερχόφεν, με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ στον κεντρικό ρόλο. Ο Λεν Γουάιζμαν μάλλον διείδε κάτι παραπάνω στο κείμενο κι έκανε μια ακόμα βερσιόν, ένα μάλλον ανώνυμο προϊόν χωρίς αυτοσαρκασμό και χιούμορ και χωρίς την αίσθηση του κιτς και τη χυδαιότητα του πρωτότυπου του 1990. Ο Σβαρτσενέγκερ αντιπροσώπευε την ωμή βία, ο Φαρέλ με μικρότερο σωματικό όγκο είναι πιο έξυπνος, με εκλεπτυσμένη τεχνική στις πολεμικές τέχνες. Η γλώσσα της εικόνας είναι πιο σκοτεινή από του πρωτότυπου, χωρίς να είναι το ίδιο αιματηρή. Η ιδέα του Γουάιζμαν είναι η ίδια με του πρωτότυπου και η φιλμική του εκδοχή - αντιγραφή πολλών άλλων φιλμ του είδους - παραπέμπει σε πατρόν για δράση ντουζίνας, με κουτάκια επιλογών που όλα τους έχουν σταυρωθεί. Η ταινία δεν απαιτεί ιδιαίτερη συγκέντρωση όταν οι σκληροί τρέχουν πάνω κάτω, κυνηγιούνται ακατάπαυστα προς όλες τις κατευθύνσεις και πυροβολούν οτιδήποτε κινείται. Πρόκειται για μονότονο όργιο δράσης που αναισθητοποιεί τις αισθήσεις και ο θεατής αντιμετωπίζει δυσκολία ταύτισης ή συγκίνησης. Το φιλμ πρέπει να εκληφθεί γι' αυτό που είναι, για ποπ κορν και τίποτα παραπάνω!
Τα αντιπροσωπευτικότερα φιλμ του είδους, μεταξύ άλλων : «BLADE RUNNER» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ, «TERMINATOR» (1984) του Τζέιμς Κάμερον, «BRAZIL» (1985) του Τέρι Γκίλιαμς, «ROBOCOP» (1987) του Πολ Βερχόφεν, «DELIKATESSEN» (1991) των Ζαν-Πιέρ Ζενέ και Μαρκ Καρό ή το παλαιότερο «FAHRENHEIT 451» (1966) του Φρανσουά Τριφό... πιστοποιούν ότι, παρότι οι ταινίες δυστοπίας αναφέρονται στο εγγύς ή απώτερο μέλλον, μιλούν ουσιαστικά για την εποχή που παράγονται και φέρουν ανεξίτηλο το στίγμα των κυρίαρχων σχέσεων της εποχής τους. Τα φιλμ πραγματεύονται το σήμερα, αποκαλύπτουν τάσεις και αναδεικνύουν προβλέψεις αναμεμειγμένες με πληθώρα ιστορικών αναφορών και παραστάσεις από το μέλλον. Ενας «ρετρό φουτουρισμός» που οπτικοποιεί τη συνύπαρξη ταυτόχρονα διαφορετικών χρονικών εποχών με το παρελθόν να παίζει σημαντικό ρόλο ως επιμέρους στοιχείο. Το ότι υπάρχει στην εικόνα - ακόμα και υπό τροποποιημένα σχήματα - αυξάνει την αξιοπιστία, την εγκυρότητα της μελλοντικής εποχής.
Ενας χημικός πόλεμος κατέστησε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη ακατοίκητες. Κατοικήσιμες φαίνεται να απομένουν μόνο η Μητρόπολη (η Βρετανία) όπου ζει η ανώτερη τάξη και η Αυστραλία, που αποκαλείται «αποικία». Φουτουριστική, διαστημική σκηνογραφία πνιγηρής και εγκλωβισμένης πανταχόθεν china town με κόκκινα φανάρια, δυστοπικές κατασκευές του μέλλοντος, στέγες και μπαλκόνια «α λα Καζμπάχ», ανυψωμένους αυτοκινητόδρομους και οχήματα που κρατιούνται στις λωρίδες με ηλεκτρομαγνητισμό. Εν μέσω ασφυκτικού συνωστισμού και υγρής ζέστης μένει ο βιομηχανικός εργάτης Κουέιντι, σε ένα διαμέρισμα - «βόθρο» και τελευταία υποφέρει από εφιάλτες. Αποφασίζει να απευθυνθεί στην εταιρεία «Recall» που με χημικές ουσίες επαναφέρει τη χαμένη μνήμη των καθαρών όμως. Κάτι πάει στραβά. Ο Ντάγκλας αποκαλύπτεται ένα είδος σούπερ πράκτορα που ξαφνικά μπαίνει στο κέντρο της σύγκρουσης διεφθαρμένου καθεστώτος/υπόγειων δυνάμεων της αντίστασης. Γίνεται κεντρική φιγούρα σε μια γιγαντιαία συνωμοσία χωρίς ταμπεραμέντο, ψυχολογικούς λαβύρινθους και επεξεργασμένους χαρακτήρες.
Πανόραμα μεταμοντερνισμού και αποσπασματικότητας με τους καλούς από την μια - η αντίσταση δεν είναι τρομοκρατία! - και τους κακούς - δυνάμεις καταστολής, μυστικοί πράκτορες, στρατιές συνθετικών δυνάμεων, μισθοφορικών δυνάμεων καταστολής. Ενα ενδιαφέρον και πλούσιο σε υλικό φιλμ, για περαιτέρω σπουδή ... Αν σας αρέσει το είδος...
Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Τζέσικα Μπίελ, Μπράιαν Κράνστον, Ιθαν Χόουκ κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ, ΚΑΝΑΔΑΣ (2012)
Feeds
