Το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ εξέλεξε επίσης νέα Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου της Οργάνωσης, την οποία αποτελούν οι:

1. Αναπλιώτης Θοδωρής

2. Κοτρόγιαννος Γιώργος

3. Μονσενίγου Δήμητρα

4. Ρεμπάπης Βαγγέλης

5. Σταματέλου Δήμητρα

Το περασμένο Σάββατο, πραγματοποιήθηκε στη Βουδαπέστη συνάντηση Φίλων του ΚΚΕ Τσεχίας και Ουγγαρίας, με αφορμή εκδήλωση που διοργάνωσαν για την 9η Μάη, μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Οι συμμετέχοντες αποφάσισαν να απευθύνουν στην ΚΝΕ, με την ευκαιρία του 10ου Συνεδρίου, τον παρακάτω χαιρετισμό:

«Σύντροφοι, είμαστε μαζί σας, ελπίζουμε σε σας, επενδύουμε στο μέλλον με βάση τις αποφάσεις του Συνεδρίου σας και τις δράσεις που θα αναπτύξετε.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς, οι Λέσχες Φίλων του ΚΚΕ Τσεχίας και Ουγγαρίας».

«Την Κυριακή 9 Μάη ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ, που πραγματοποιήθηκαν 7-9 Μάη στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό.

Η συζήτηση που αναπτύχθηκε επιβεβαίωσε την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ωρίμανση της ΚΝΕ, την ετοιμότητά της να ανταποκριθεί στο βασικό καθήκον της παραπέρα ισχυροποίησής της στο πλευρό του ΚΚΕ.

Υπερψηφίστηκαν οι Θέσεις, η εισήγηση και το κλείσιμο του απερχόμενου ΚΣ, καθώς και η απόφαση του Συνεδρίου.

Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με την εκλογή του νέου Κεντρικού Συμβουλίου και της νέας Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου της Οργάνωσης.

Στην πρώτη του Σύνοδο το νέο ΚΣ επανεξέλεξε για Γραμματέα του τον Γιάννη Πρωτούλη».

Συνάντηση με αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ, Αλέκα Παπαρήγα, είχαν, το Σάββατο το πρωί, οι εκπρόσωποι των 27 Οργανώσεων Νεολαίας, που συμμετείχαν στο 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα, στη σύντομη ομιλία της, αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση, στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα με τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα και στη δράση του ΚΚΕ, σε αυτές τις συνθήκες. Στη συνέχεια απάντησε σε πλήθος ερωτήσεων των εκπροσώπων των Οργανώσεων Νεολαίας. Είναι χαρακτηριστικό για το ενδιαφέρον που είχε η συζήτηση ότι η συνάντηση κράτησε, περίπου, δύο ώρες.

Το ίδιο βράδυ, οι εκπρόσωποι των ξένων αντιπροσωπειών συμμετείχαν σε μια ξεχωριστή εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης που έγινε στο «Συρμό». Απηύθυναν χαιρετισμούς στην ΚΝΕ και το Συνέδριό της, μεταφέροντας, παράλληλα, την εμπειρία τους απ' την πάλη που διεξάγεται στις χώρες τους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ΚΝΕ έδωσε στους εκπροσώπους αναμνηστικά δώρα, τα οποία είχαν φτιάξει οι σύντροφοι που δουλεύουν στο χώρο του μετάλλου, ειδικά για το 10ο Συνέδριο της Οργάνωσης. Την εκδήλωση «συνόδευσε» μουσικό αφιέρωμα στον Νίκο Καββαδία.

Το νέο Κεντρικό Συμβούλιο, που εκλέχτηκε από το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ, έχει 63 μέλη. Συγκεκριμένα, μέλη του νέου ΚΣ (με αλφαβητική σειρά) είναι οι:

1. Αβραμόπουλος Σωτήρης

2. Αγαθοκλέους Αννα

3. Αγγελόπουλος Σωτήρης

4. Αλωνιστιώτης Θοδωρής

5. Αμπατιέλος Νίκος

6. Αναστασόπουλος Λουκάς

7. Αντωνίου Τάσος

8. Βαΐου Μπάμπης

9. Βασιλοπούλου Δώρα

10. Βενέτη Ελευθερία

11. Βενιζέλος Αρης

12. Βιτάλης Δημήτρης

13. Γαλανόπουλος Τάσος

14. Γεωργιάδου Γεωργία

15. Γκιόκας Γιάννης

16. Δάγκα Βιβή

17. Ελταχήρ Γιώργος

18. Ευαγγελίδης Αρης

19. Θάνος Αριστείδης

20. Καλύβας Αντώνης

21. Κλεφτογιάννης Γιάννης

22. Κλιγκόπουλος Γρηγόρης

23. Κυγιάκη Ελένη

24. Κυριαζίδου Βαγγελιώ

25. Μακρής Μάκης

26. Μακρής Μαρίνος

27. Μαμάκας Σταμάτης

28. Μαρίνης Σπύρος

29. Μαρούπας Βαγγέλης

30. Μαστρολέων Δέσποινα

31. Μεταξάς Βασίλης

32. Μητικάρη Ελένη

33. Μητρόπουλος Βασίλης

34. Μπακάλης Δημήτρης

35. Μπιζαϊντές Θανάσης

36. Μπολέτης Θοδωρής

37. Μπορμπότης Κώστας

38. Μπούτζα Γιάννα

39. Νάτσιος Χρήστος

40. Παναγής Γιώργος

41. Παντελίδης Γιάννης

42. Παπαγεωργόπουλος Παναγιώτης

43. Παπαδημητράτου Ναυσικά

44. Παπαρίζος Γιάννης

45. Παπασωτηρίου Βασίλης

46. Παρίσης Σωτήρης

47. Πατσής Γιάννης

48. Πρωτούλης Γιάννης

49. Σιδέρης Γιώργος

50. Σκουλλής Σταύρος

51. Σπεθογιάννη Καλλιόπη

52. Σταματόπουλος Νίκος

53. Τάκας Πόλυς

54. Τάτσης Γιώργος

55. Τούσσας Νίκος

56. Τραβασάρος Τάσος

57. Τσιακίλος Γιώργος

58. Τσίγκα Βούλα

59. Χαρός Θοδωρής

60. Χαστάς Θανάσης

61. Χιώνης Θοδωρής

62. Χοροζάνη Σίσσυ

63. Χρηστίδης Θανάσης

Πιστεύουμε ότι οι εργασίες του Συνεδρίου επιβεβαίωσαν με ακόμα πιο δυνατό τρόπο την ανοδική πορεία της ΚΝΕ και νομίζουμε ότι το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ θα έχει μια σημαντική θέση ανάμεσα στα Συνέδρια της ΚΝΕ και ανάμεσα και στα επόμενα Συνέδρια, όσο και αν αυτά καταγράψουν μια ακόμα μεγαλύτερη ανοδική πορεία της ΚΝΕ. Γιατί το 10ο Συνέδριο μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ένα σημείο στροφής στην ωρίμανση της ΚΝΕ. Η ΚΝΕ ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Ταυτόχρονα, είναι ένα Συνέδριο που βάζει πάρα πολύ μεγάλες ευθύνες στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας, πριν απ' όλα και αρχής γενομένης από το ΚΣ της ΚΝΕ. Πολλαπλασιάζει τις ευθύνες των κομματικών μελών που δουλεύουν στην ΚΝΕ. Βεβαίως, αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνουν και οι ευθύνες του Κόμματος.

Ιδιαίτερα τώρα, στις συνθήκες της βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, που δεν εξελίσσεται μόνο στην Ελλάδα ή σε μία χώρα, αλλά παγκόσμια, η ανάκαμψη είναι δύσκολη. Φαίνεται ότι θα οξύνεται κατά κύματα. Οι ίδιοι είναι ανήσυχοι για την πορεία της κρίσης. Ακριβώς τούτη την ώρα δεν μπορεί παρά να ανεβαίνει στα σκαλοπάτια της επικαιρότητας αυτό που λέμε ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συγκεντρώνουν δυνάμεις στο έδαφος της πάλης για τα προβλήματα, για την υπόθεση του σοσιαλισμού. Μήπως βάζοντας αυτό το θέμα ισχύει αυτό που μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε πρόταση συμμαχίας; Οτι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να συμμαχήσουμε με τον εαυτό μας και όσους συμφωνούν μαζί μας για το σοσιαλισμό; Αφήστε τους να λένε, αρκεί βεβαίως εμείς να ξέρουμε και να δίνουμε τη σωστή απάντηση. Γιατί, σύντροφοι, τονίζουμε την υπόθεση του σοσιαλισμού; Γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, δεν υπάρχει ούτε κοινωνία, ούτε οικονομία, ούτε βάση, ούτε εποικοδόμημα πολιτικό που να βρίσκεται ανάμεσα στα δυο συστήματα και να μπορεί αυτό το ενδιάμεσο στάδιο να δώσει μια απάντηση στα μεγάλα προβλήματα εφ' όλης της ύλης που ήδη υπήρχαν. Δεν ανέκυψαν τώρα με την κρίση, αλλά με την κρίση γίνονται ακόμα πιο ισχυρά, πιο παραστατικά. Και αυτό που πρέπει να το έχουμε πολύ καλά στο νου μας, παίρνοντας υπόψη ότι μετά τη νίκη της αντεπανάστασης, η "ασθένεια των σταδίων" επανέρχεται με διάφορους τρόπους. Και όχι μόνο σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, αλλά και σαν ερώτημα και επιλογή για το αν πρέπει να συνδράμουμε για να βγει ο τόπος από την κρίση ή για να αντιμετωπίσουμε τον πόλεμο ή τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού να στηρίξουμε διάφορες μορφές ή διάφορες παραλλαγές αστικής διακυβέρνησης.

Εμείς, αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, παίρνοντας υπόψη ότι δεν είναι δυνατό να συμφωνήσουν όλοι με το σοσιαλισμό, και όταν λέμε όλοι δεν εννοούμε ότι δεν μπορούμε να πείσουμε τους εργαζόμενους για το σοσιαλισμό. Αρα είναι αναγκαία μια πρόταση εξουσίας για όσους δεν συμφωνούν. Παίρνοντας υπόψη την κοινωνικοταξική διάρθρωση της κοινωνίας, ότι εκτός από την εργατική τάξη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα υπάρχουν πολυάριθμα μικροαστικά στρώματα, όπου, όχι στο σύνολό τους, αλλά ένα μέρος αντικειμενικά, ανεξάρτητα πώς το βλέπει πολιτικά, έχει συμφέρον να συστρατευθεί μαζί μας στην πάλη για το σοσιαλισμό. Ιδιαίτερα αυτοί που δεν κερδίζουν από την υπεραξία, δεν εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη. Αλλά και οι μικροϊδιοκτήτες που ακόμα και αν καταφέρουν να επιβιώσουν στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ζήσουν όπως ζουν και οι πιο φτωχοί εργάτες. Αυτό λοιπόν είναι, η συμμαχία της εργατικής τάξης με αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις είναι που επιβάλλουν σε εμάς να μη βάζουμε σαν όρο απαίτησης να συμφωνήσουν στο πώς βλέπουμε εμείς το σοσιαλισμό, ή το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ή τις αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ωστόσο, σύντροφοι, είναι αδύνατον στην υπόθεση αυτής της συμμαχίας να εφεύρουμε κάτι το ενδιάμεσο. `Η υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν εφευρίσκεται για λόγους συμμαχίας.

Τι τους λέμε, λοιπόν: Δε συμφωνείτε με το σοσιαλισμό, έχετε επιφυλάξεις; Να συμφωνήσουμε καταρχήν ότι πρέπει να παλέψουμε για μια άλλη εξουσία. Που θα είναι εργατική λαϊκή και που θα έχει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά. Την κοινωνικοποίηση, τον παραγωγικό συνεταιρισμό, τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό κοινωνικό έλεγχο. Για εμάς αυτό είναι σοσιαλισμός, εμείς το ταυτίζουμε με το σοσιαλισμό. Βεβαίως, αυτή η περιγραφή δεν μπορεί να δώσει ολόκληρη την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό, αλλά σε αυτά ελάτε να συμφωνήσουμε. Βεβαίως, μέσα στο κίνημα, μέσα στις μαζικές οργανώσεις, προσπαθείς να συσπειρώσεις γύρω από τους αντιιμπεριαλιστικούς, αντιμονοπωλιακούς στόχους. Αλλά πρέπει σήμερα πιο δυνατά μέσα στο κίνημα αυτό το μέτωπο, η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία να βγαίνει πιο δυνατά, πιο καθαρά, διαφορετικά δεν μπορούμε να δώσουμε τη σωστή διέξοδο. Θα φτιάχνουμε προτάσεις τμηματικές και που ο αντίπαλος θα τις καταρρίψει και εξαιτίας των μεγάλων αντιφάσεων που θα έχουν. Ετσι είναι προτάσεις ιμιτασιόν. Ιδιαίτερα όμως, σύντροφοι, στην εργατική τάξη, στα εργατόπουλα, αυτό το θέμα του σοσιαλισμού πρέπει να το αναδείξουμε. Διότι η εργατική τάξη δεν είναι σύμμαχος. Η εργατική τάξη είναι η επαναστατική δύναμη που επεξεργάζεται μέσα από την καθοδήγηση του Κόμματος την πρόταση συμμαχίας.

Μέσα στον κόσμο θα ανέβει η πίεση το επόμενο διάστημα. Γνωρίζουμε ότι θα λένε κάντε κάτι, το λένε, μαζευτείτε όσοι μπορείτε, προβάλλετε μια άλλη πρόταση. Αλλοι το εννοούν να προβάλλουμε μια πρόταση διεξόδου από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ και να καθίσουμε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι για να βρούμε κοινή πρόταση διεξόδου. Αλλοι - πιο πολιτικοποιημένοι - λένε έστω να βρεθείτε μόνο οι αριστερές δυνάμεις, προβάλλετε μια πρόταση διεξόδου. Δεν έχουμε την πολυτέλεια στα 92 μας χρόνια και με όλες τις εμπειρίες που έχουμε ζήσει, και στο ελληνικό κίνημα και στο παγκόσμιο, να κοροϊδέψουμε τον κόσμο με μία πρόταση συμμαχίας, η οποία θα έχει το σπέρμα της διάλυσης, όχι όταν κρίνεται η υπόθεση του σοσιαλισμού, αλλά από αύριο.

Χρειάζεται, Κόμμα και ΚΝΕ να αποκτήσουμε όλοι μια βαθύτερη γνώση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν αρκεί να περιγράφεις την ταξική αδικία. Χρειάζεται πολύ καλά να αφομοιώσουμε θεωρητικά, αλλά και μέσα στις εξελίξεις, τι σημαίνει καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Δεν είναι μόνο οι συνέπειες και τα προβλήματα των εργαζομένων, είναι όλη η λειτουργία του. Αλλιώς δε θα μπορούμε να εξηγήσουμε, ώστε να καταλάβουν οι εργαζόμενοι πού οφείλεται η κρίση. Τι τους λένε όλοι; Η κρίση είναι ο "καζινοκαπιταλισμός", φταίει το τραπεζικό σύστημα που έκανε δάνεια επισφαλή, φταίνε οι κερδοσκόποι, τα λαμόγια, οι κλέφτες κτλ. Μέχρι που χτες ο Παπανδρέου έβγαλε ότι ένα υπουργείο έβαλε κουρτίνες 28.000 ευρώ... Αν είναι δυνατόν. Δηλαδή, ο καπιταλισμός να περνάει κρίσεις γιατί υπάρχουν μίζες! Υπάρχουν, αλλά ο καπιταλισμός ζωογονείται και από αυτά γιατί εξαγοράζει κτλ.

Αρα, λοιπόν, πρέπει να γνωρίζουμε καλά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Και, αν θέλετε, είναι ένα ζήτημα πώς και το κομμουνιστικό κίνημα αξιολογούσε τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό στάδιο. Πάλευες τον ιμπεριαλισμό, αλλά την ίδια ώρα υιοθετήθηκαν και απόψεις περί δυνατότητας ειρηνικής άμιλλας ανάμεσα στα δύο συστήματα, μειώθηκε η επαγρύπνηση, το ότι ο ιμπεριαλισμός δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει το 1/3 της Γης, χωρίς να προσπαθεί να το ανακτήσει. Και επομένως η πίεση, η διάβρωση, ήταν σημαντική.

Αρα, λοιπόν, βεβαίως πρέπει να ξέρουμε τι είναι σοσιαλιστική οικονομία, σοσιαλιστική κοινωνία, τι είναι σοσιαλισμός, κομμουνισμός, γιατί κάνουμε αυτό τον ορισμό "σοσιαλισμός - κομμουνισμός". Αλλά υστερούμε ακόμα, και στην προπαγάνδα, και στη διαφώτιση, και αυτό θέλει συστηματική δουλειά. Και στην κατανόηση σε βάθος από εμάς αυτής της λειτουργίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η σχέση που έχει η οικονομική βάση και το ιδεολογικοπολιτικό εποικοδόμημα.

Την κρίση την εμφανίζουν ως κρίση του πολιτικού συστήματος, ενώ είναι κρίση στο πεδίο της οικονομίας. Είναι κρίση που προκύπτει - καθαρά πράγματα - από την υπεραξία. Η κρίση είναι στο DNA του καπιταλισμού. Ωστόσο, τι λένε τώρα: "έχασε το κύρος του το πολιτικό σύστημα", "κρίση αξιοπιστίας", τώρα τελευταία χρησιμοποιούν "κρίση δημόσιου χρέους". Καλά το δημόσιο χρέος σε όλες τις χώρες, στον καπιταλιστικό κόσμο, πώς έγινε;

Η επίθεση στο Κόμμα θα δυναμώνει, είναι επίθεση για να μην ανέβει το κίνημα, αυτή είναι η ουσία. Και εδώ πρέπει να δούμε μία πλευρά του πώς πρέπει να το δώσουμε και στη νεολαία. Εκλογικά το Κόμμα ήταν χθες στο 8%. Σύσσωμα τα ΜΜΕ, αλλά και μέσα στη Βουλή γράφεται και ακούγεται το εξής πράγμα: Οτι η αστική τάξη της χώρας και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις έκαναν ένα σοβαρό λάθος. Οτι έδειξαν ανοχή στο ΚΚΕ. Και λένε ότι το έκαναν το λάθος από το '74 και μετά, ότι δηλαδή ενώ το ΚΚΕ έχει μια ορισμένη δύναμη, δεν έχει μεγάλη εκλογική δύναμη - έτσι μετρούν τη δύναμη - η ιδεολογία και οι απόψεις του επηρεάζουν πολύ περισσότερο κόσμο. Και μάλιστα φτάνουν να λένε πως κάνουμε ό,τι θέλουμε. Βεβαίως, μακάρι να κάναμε ό,τι θέλαμε, δεν είναι έτσι, ποτέ δεν έδειξαν ανοχή προς το ΚΚΕ. Αλλά ο αντίπαλος εκτιμά ένα πράγμα που εμείς ενδεχομένως δεν το έχουμε αξιολογήσει σαν αποτέλεσμα της δουλειάς μας. Δηλαδή, υπάρχουν διεργασίες στον κόσμο και πρέπει να τις μεταπλάσουμε αυτές τις διεργασίες σε συνεχή αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική - αντικαπιταλιστική συνείδηση - και εδώ θέλει δουλειά. Οτι ακόμα και εκείνοι που δεν μας ψηφίζουν, που έχουν επιφυλάξεις ή και αντίθετες απόψεις, ή ακόμα και ένα βάρος προκαταλήψεων, στήνουν αυτί, ακούν και επηρεάζονται από το Κόμμα. Θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν τα επόμενα χρόνια - δεν βάζουμε τίποτα αριθμητικά πλάνα - αυτό το κλίμα δεν το αξιοποιήσουμε, πριν προσπαθήσει ο αντίπαλος να το παρεμποδίσει.

Τα ναρκωτικά και το είδος του φαινομένου έχει σχέση με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ομως, δε σημαίνει ότι όλοι οι νέοι που ζουν στον καπιταλισμό δικαιολογείται να πάρουν ναρκωτικά. Υπάρχει ένα υπόστρωμα προσωπικό. Μπορεί ο προοδευτικός νέος, ο αγωνιστής, να έχει προσωπικό υπόστρωμα - αφήστε τα κοινωνικά αίτια - που θα τον οδηγήσει να παίρνει ναρκωτικά, να εξαρτάται από ουσίες; Καμία εξάρτηση, λοιπόν, και από πουθενά. Να ανοίγουμε το μέτωπο πάλης στα ναρκωτικά, όχι διαχωρισμούς. Στεγνά προγράμματα κτλ. Αυτός είναι ο κομμουνιστικός ανθρωπισμός απέναντι σε αυτά τα παιδιά.

Δε θα συγχωρηθεί άλλο, αν η ΚΝΕ δε δώσει έμφαση στη δουλειά πάνω στο γυναικείο ζήτημα. Και οι δυο πιέζονται και το αγόρι και το κορίτσι, αλλά σε αυτήν την κοινωνία, που υποτίθεται είναι η γυναίκα μοντέρνα κτλ., δεν έχεις την κλασική ανισότητα της γυναίκας, που υπήρχε στο χωριό που εσείς δε ζήσατε. Ομως, η γυναίκα σηκώνει και σήμερα πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη και υποχωρεί απ' όποια κοινωνική δραστηριότητα. Δεν μπορεί να θεωρείται κουσούρι το να είσαι μωρομάνα, εδώ είναι ένα θέμα για όλους.

Επομένως, παίρνοντας υπόψη τις δυσκολίες, τα ελαστικά ωράρια, την ανάγκη να επιβιώσουμε, να ανεξαρτητοποιηθούμε από την οικογένειά μας για να μη μας βάζει και εκβιασμούς "φύγε από το Κόμμα για να σου δώσω βοήθεια". Παίρνοντας υπόψη τις σύγχρονες ανάγκες, ότι ζούμε στο 2010 και όχι στο 1930, το ζήτημα είναι πώς θα τα μοντάρουμε ούτως ώστε να μη χάνεται κανένας; Για να μην οδηγούν στο ξέκομμα οι όποιες προσαρμογές γίνονται, πρέπει να έχει λύσει ο καθένας και προσωπικά την επιλογή. Δε θέλω να σας κάνω μάθημα ηθικής. Πρέπει ο καθένας να το λύσει αυτό το ζήτημα έγκαιρα, γιατί αν κανείς πάει να το λύσει αύριο - μεθαύριο - αντιμεθαύριο θα έχει υπαρξιακά προβλήματα.

Είστε μια γενιά, η οποία πρέπει να προετοιμαστεί, γιατί έχετε να λύσετε πιο σύνθετα ζητήματα και πρέπει να γίνετε καλύτεροι από μας. Εχετε να λύσετε αυτό που λέμε το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Που δεν είναι περνάω από μία πόρτα και μπαίνω σε ένα σαλόνι. Είστε η γενιά της ανατροπής. Η ικανότητα να ανταποκριθεί κανείς την κατάλληλη στιγμή προετοιμάζεται από σήμερα, δεν κατακτιέται αυθόρμητα εκείνη τη στιγμή. Επομένως πρέπει να βλέπετε τις ευθύνες και εσείς. Και δεν εννοώ ότι δεν τις βλέπετε.

Η ΚΕ, ήδη, έχει πάρει απόφαση, έχει εκτιμήσει τις ελλείψεις και σε ποια ζητήματα δεν έχει προχωρήσει με βάση τις αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης. Και αν η ευθύνη η δικιά σας είναι μια, η δική μας είναι διπλή, γιατί δε μιλάμε τώρα για την ΚΝΕ του 2010, μιλάμε για το Κόμμα του αύριο».

Τραγούδησαν: Γιώργος Γεωργακάκης, Βαγγέλης Κορακάκης, Βασίλης Κορακάκης, Γιάννης Λάρδης, Βασίλης Λέκκας, Σταυρούλα Μανωλοπούλου, Νατάσα Μουσάδη, Ευγενία Παναγιωτοπούλου, Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Ειρήνη Σακκαλή, Κώστας Σταυρόπουλος, Θοδωρής Στούγιος, Γιάννης Τσαχτσίρας, Θανάσης Τσίτσικας, Πάνος Τσίτσικας.

Συμμετείχαν οι ηθοποιοί: Μιχαηλάρη Αριάδνη, Μόσχοβος Νίκος, Συλελλόγλου Καλυψώ, Τσάτσης Λευτέρης, καθώς και η Θεατρική και η Ομάδα Χορού της ΚΝΕ.

Ενορχηστρώσεις: Κουφαλάκος Δημήτρης, Τσίτσικας Πάνος, Φευγαλάς Στέφανος.

Επαιξαν οι μουσικοί: Βρέλλη Ευγενία, Γιαννούχος Δημήτρης, Καραλιάς Γιάννης, Κορακάκης Βασίλης, Κουφαλάκος Γιώργος, Κουφαλάκος Δημήτρης, Λομποτέσης Μπάμπης, Σταυρόπουλος Κώστας, Στούγιος Θοδωρής, Τουμανίδης Μιχάλης, Τράγκας Φίλιππος, Τσανέλης Λευτέρης, Τσίτσικας Πάνος.

Περιεχόμενο βγαλμένο από τις πιο λαμπρές θυσίες της ταξικής πάλης, των μαζών που μπαίνουν σε κίνηση για λευτεριά, δικαιοσύνη, για να κάνουν οι εργάτες και οι λαϊκοί άνθρωποι κουμάντο στον τόπο τους. Περιεχόμενο δοσμένο με μεράκι από 60 περίπου νέους, μέλη και φίλους της ΚΝΕ, που δούλεψαν δίπλα σε επαγγελματίες καλλιτέχνες με αυτοθυσία, πείσμα και μεράκι, αναδεικνύοντας το διαχρονικό περιεχόμενο της προοδευτικής τέχνης που εμπνέεται από τους αγώνες του λαού.

Το πλήθος μπαίνει στη σκηνή με σημαίες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Προτάσσουν τα λάβαρα και όλο το γήπεδο «δονείται», χειροκροτούν ρυθμικά στο άκουσμα «Βροντάει ο Ολυμπος...» και «Με το τουφέκι μου στον ώμο...», τα κόκκινα λάβαρα των χιλιάδων νέων κομμουνιστών υψώνονται και ανεμίζουν με το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...».

3 του Δεκέμβρη 1944: Ολοι στην πλατεία Συντάγματος. Ακούγονται ριπές όπλων από το κτίριο της Βουλής. «Δολοφόνοι», φωνάζουν σοκαρισμένοι. «Μα πώς μπορεί να χτύπησαν οι σύμμαχοι και οι Ελληνες;». Εκείνη τη στιγμή οι γυναίκες σηκώνουν το πανό: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Οι χιλιάδες που παρακολουθούν συγκλονισμένοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Το πλήθος πάνω στη σκηνή φωνάζει ανάμεσα σε άλλα: «Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο...», «εμείς κουβαλάμε τον δικό μας θεό, τη δύναμή μας»!

Συμμετέχοντας με το δικό τους τρόπο οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι φωνάζουν εκείνη τη στιγμή το σύνθημα: «Και τότε και τώρα ίδιος ο εχθρός, ανθρώπινος δε γίνεται ο καπιταλισμός».

«Οι ρίζες των παλιών νεκρών εκδίκηση γυρεύουν». «Πίσω δεν πρόκειται πια ποτέ να πάμε. Και μπροστά μας περιμένει μόνο η νίκη». Ξαναντηχεί το «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι, γεννιέται ο ΔΣΕ... και ο «διάλογος» της σκηνής με το κοινό στο γήπεδο συνεχίζει, αφού όσα παίζονται στη σκηνή τα συμπληρώνει το σύνθημα του κόσμου: «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ, να ποιο είναι το ΚΚΕ!». «Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο...», ακούγεται το μελοποιημένο ποίημα του Γ. Ρίτσου και συμπληρώνουν τα συνθήματα του κόσμου: «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές»!

Η παράσταση κλείνει με αισιοδοξία. Το μέλλον μοιάζει πιο σίγουρο. Πάνω στη σκηνή ζωντάνεψαν για λίγη ώρα οι άθλοι του λαού όταν αυτός συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Οι σημαίες χτυπούν στο πάτωμα ρυθμικά, ακούγονται τα λόγια από τους ηθοποιούς: «Τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται!». «Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε από το λαό θυσίες!».

«Εδώ είμαι. Η γη χτυπάει με 80 σφυγμούς. Κάτι γίνεται. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ...».

Χιλιάδες γροθιές υψώθηκαν στο άκουσμα της Διεθνούς.

Επισήμανε πως «κανείς σήμερα δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα ήταν εκείνα που διαδραμάτισαν τον κύριο και αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση και καθοδήγηση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Είμαστε περήφανοι για το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, που υπήρξε εμπνευστής, καθοδηγητής και ο κύριος αιμοδότης της Αντίστασης στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής κατοχής, το Δεκέμβρη του 1944 και στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και βρίσκεται και σήμερα στην πρωτοπορία των αγώνων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων για την κοινωνική πρόοδο και το σοσιαλισμό». Για να καταλήξει: «Το μήνυμα των ημερών μας είναι: Αφύπνιση των εργαζομένων όλου του κόσμου, επαγρύπνηση και ενιαίο μέτωπο αγώνα κατά των ιμπεριαλιστών. Ο τροχός της Ιστορίας όσα πισωγυρίσματα κι αν έχει στο δρόμο του, νομοτελειακά θα τραβήξει μπροστά».

Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Γιάννη Πρωτούλη.

«Τιμή και δόξα στους λαούς της Ευρώπης και στα κινήματα αντίστασης, γιατί με τις θυσίες τους και τα εκατομμύρια θύματα νίκησαν το φασισμό. Οι λαοί πήραν τα όπλα κατά του φασισμού και η ιστορία του πολέμου δείχνει ότι στην καπιταλιστική Ευρώπη, στις περισσότερες χώρες, στην ηγεσία των κινημάτων αντίστασης δεν ήταν τα κόμματα εξουσίας και οι κυβερνήσεις, αλλά ριζοσπαστικές δυνάμεις και κυρίως τα Κομμουνιστικά Κόμματα που πότισαν με το αίμα τους

-- τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι, το Βελιγράδι και όλες τις πόλεις τις Ευρώπης,

-- τις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της Ελλάδας. Κανένας δεν θα μπορέσει να σβήσει από την Ιστορία το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. Τις μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες του Κόκκινου Στρατού, της Κόκκινης Αεροπορίας, του Κόκκινου Ναυτικού. Ο,τι κερδήθηκε ή χάθηκε με πολύ αίμα δεν μπορεί να σβηστεί με βρώμικο μελάνι».

Τέτοια άρθρα γράφονται σήμερα στις κυριακάτικες εφημερίδες. Είναι οι ίδιες εφημερίδες που υπήρχαν και τότε, τα ίδια μέσα που καλούσαν στα πρωτοσέλιδά τους το λαό να υποταχθεί στη Βέρμαχτ όταν έμπαινε στην Ελλάδα το 1941, που μετατράπηκαν σε φερέφωνα του Γ' Ράιχ και σήμερα ονομάζουν ολοκληρωτισμό τον κομμουνισμό, αυτούς που έχυσαν το αίμα τους και οργάνωσαν την αντίσταση. Η Ιστορία έχει δείξει ότι χωρίς τους αγώνες και τις θυσίες της Σοβιετικής Ενωσης, των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη δε θα κερδιζόταν ο πόλεμος».

«Ο φασισμός γεννήθηκε μέσα στον καπιταλισμό. Είναι γέννημα του καπιταλισμού. Αποτελεί πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αναστολή της λειτουργίας αστικών θεσμών, η ανοιχτή οργάνωση της βίας, η μαζική ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο φασισμός είναι ιμπεριαλισμός».

Ξεχωριστός ήταν ο ρόλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στη σφαγή της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία (1918 - 1919), γιατί τότε μπήκε το σπέρμα του χιτλερισμού. Η σοσιαλδημοκρατία είχε σημαία της: "Κύριος εχθρός είναι ο μπολσεβικισμός". Τους Χίτλερ και Μουσολίνι βοήθησε συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία».

«Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βγήκε από την κοιλιά του καπιταλισμού. Τον γέννησε η μεγάλη κρίση του Μεσοπολέμου (1929 - 1933), κρίση οικονομική αλλά και πολιτική. Η σημαντική λαϊκή βάση, που απέκτησε ο εθνικοσοσιαλισμός, ήταν αποτέλεσμα της αγανάκτησης των μαζών από την αντιλαϊκή πολιτική της φιλελεύθερης διαχείρισης. Η αγανάκτηση πήρε αντιδραστική έκφραση, οι ελπίδες για επίλυση των λαϊκών προβλημάτων, της φτώχειας, της ανεργίας, της απόλυτης εξαθλίωσης, συνδέθηκαν με τις σοβινιστικές επιδιώξεις της "μεγάλης Γερμανίας" και τη ρατσιστική αλαζονεία, αποδείχνοντας, με δραματικό τρόπο, ότι η κρίση δε συνεπάγεται πάντα και οπωσδήποτε θετικές εξελίξεις».

«Σήμερα που ξανακούει η νεολαία όλες αυτές τις φαιδρότητες που η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της ονομάζουν πατριωτισμό να σκεφτεί: Η αστική τάξη δεν είναι δυνατό να υποστηρίζει τον πατριωτισμό που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και αποτελεί την υλοποίηση της διεθνιστικής πολιτικής σε κάθε χώρα».

«Υπάρχει μια μεγάλη εμπειρία από την Ελλάδα. Οταν ο λαός μας, που με αίμα και αμέτρητες θυσίες πολέμησε τον κατακτητή, διεκδίκησε να κάνει κουμάντο στον τόπο του και να διαφεντεύει τον ιδρώτα του, τον Δεκέμβρη του '44, ο Τσόρτσιλ πήρε στρατό από την Ιταλία, αποδυναμώνοντας το μέτωπο και τις μάχες κατά των Γερμανών, και τον έφερε στην Αθήνα γιατί, όπως είπε, "στην Αθήνα κρίνεται η εξουσία".

Η αστική τάξη δεν πολέμησε το φασισμό. Υπεράσπισε αταλάντευτα το ταξικό της συμφέρον. Αυτός είναι ένας λόγος, που εξηγεί, γιατί οι δυνάμεις, οι οποίες ηγήθηκαν στα περισσότερα αντιστασιακά κινήματα, ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα και όχι τα αστικά, παρότι το εθνικοαπελευθερωτικό πλαίσιο της πάλης δεν απειλούσε από μόνο του την αστική κυριαρχία».

Και κατέληξε, με τα λόγια της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 65 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών: «Η ανάγκη θα φέρει και την οργή. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία, για να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κριτήριο της οικονομικής, κοινωνικής οργάνωσης και ανάπτυξης».