Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από την κεντρική ομιλία του Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ, Γιάννη Πρωτούλη.

«Τιμή και δόξα στους λαούς της Ευρώπης και στα κινήματα αντίστασης, γιατί με τις θυσίες τους και τα εκατομμύρια θύματα νίκησαν το φασισμό. Οι λαοί πήραν τα όπλα κατά του φασισμού και η ιστορία του πολέμου δείχνει ότι στην καπιταλιστική Ευρώπη, στις περισσότερες χώρες, στην ηγεσία των κινημάτων αντίστασης δεν ήταν τα κόμματα εξουσίας και οι κυβερνήσεις, αλλά ριζοσπαστικές δυνάμεις και κυρίως τα Κομμουνιστικά Κόμματα που πότισαν με το αίμα τους

-- τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, το Παρίσι, το Βελιγράδι και όλες τις πόλεις τις Ευρώπης,

-- τις πόλεις, τα χωριά και τα βουνά της Ελλάδας. Κανένας δεν θα μπορέσει να σβήσει από την Ιστορία το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. Τις μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες του Κόκκινου Στρατού, της Κόκκινης Αεροπορίας, του Κόκκινου Ναυτικού. Ο,τι κερδήθηκε ή χάθηκε με πολύ αίμα δεν μπορεί να σβηστεί με βρώμικο μελάνι».

«Ορισμένοι λένε ότι ο πόλεμος ήταν μια μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις της δημοκρατίας και αυτές του ολοκληρωτισμού και κάποιοι προσθέτουν στις τελευταίες και τον κομμουνισμό. Είναι ολοκληρωτισμός η θυσία εκατομμυρίων κομμουνιστών; Είναι ολοκληρωτισμός η στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στην αντίσταση του λαού μας που έδειξε στην πράξη τι σημαίνει πατριωτισμός;

Τέτοια άρθρα γράφονται σήμερα στις κυριακάτικες εφημερίδες. Είναι οι ίδιες εφημερίδες που υπήρχαν και τότε, τα ίδια μέσα που καλούσαν στα πρωτοσέλιδά τους το λαό να υποταχθεί στη Βέρμαχτ όταν έμπαινε στην Ελλάδα το 1941, που μετατράπηκαν σε φερέφωνα του Γ' Ράιχ και σήμερα ονομάζουν ολοκληρωτισμό τον κομμουνισμό, αυτούς που έχυσαν το αίμα τους και οργάνωσαν την αντίσταση. Η Ιστορία έχει δείξει ότι χωρίς τους αγώνες και τις θυσίες της Σοβιετικής Ενωσης, των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη δε θα κερδιζόταν ο πόλεμος».

«Ο φασισμός γεννήθηκε μέσα στον καπιταλισμό. Είναι γέννημα του καπιταλισμού. Αποτελεί πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αναστολή της λειτουργίας αστικών θεσμών, η ανοιχτή οργάνωση της βίας, η μαζική ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο φασισμός είναι ιμπεριαλισμός».

«Ποιοι έφεραν το φασισμό στην εξουσία; Οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους, συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά, η Καθολική Εκκλησία, που έβλεπαν στον "εθνικοσοσιαλισμό" τη δύναμη κρούσης κατά του επαναστατικού κινήματος. Ασπάζονταν ανεπιφύλακτα τα κηρύγματα του "εθνικοσοσιαλισμού" για "κοινωνική συναίνεση", "κοινά συμφέροντα εργατών - εργοδοτών", "κοινωνική ειρήνη".

Ξεχωριστός ήταν ο ρόλος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας στη σφαγή της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Γερμανία (1918 - 1919), γιατί τότε μπήκε το σπέρμα του χιτλερισμού. Η σοσιαλδημοκρατία είχε σημαία της: "Κύριος εχθρός είναι ο μπολσεβικισμός". Τους Χίτλερ και Μουσολίνι βοήθησε συνολικά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία».

«Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος βγήκε από την κοιλιά του καπιταλισμού. Τον γέννησε η μεγάλη κρίση του Μεσοπολέμου (1929 - 1933), κρίση οικονομική αλλά και πολιτική. Η σημαντική λαϊκή βάση, που απέκτησε ο εθνικοσοσιαλισμός, ήταν αποτέλεσμα της αγανάκτησης των μαζών από την αντιλαϊκή πολιτική της φιλελεύθερης διαχείρισης. Η αγανάκτηση πήρε αντιδραστική έκφραση, οι ελπίδες για επίλυση των λαϊκών προβλημάτων, της φτώχειας, της ανεργίας, της απόλυτης εξαθλίωσης, συνδέθηκαν με τις σοβινιστικές επιδιώξεις της "μεγάλης Γερμανίας" και τη ρατσιστική αλαζονεία, αποδείχνοντας, με δραματικό τρόπο, ότι η κρίση δε συνεπάγεται πάντα και οπωσδήποτε θετικές εξελίξεις».

«Σήμερα που ξανακούει η νεολαία όλες αυτές τις φαιδρότητες που η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της ονομάζουν πατριωτισμό να σκεφτεί: Η αστική τάξη δεν είναι δυνατό να υποστηρίζει τον πατριωτισμό που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και αποτελεί την υλοποίηση της διεθνιστικής πολιτικής σε κάθε χώρα».

«Υπάρχει μια μεγάλη εμπειρία από την Ελλάδα. Οταν ο λαός μας, που με αίμα και αμέτρητες θυσίες πολέμησε τον κατακτητή, διεκδίκησε να κάνει κουμάντο στον τόπο του και να διαφεντεύει τον ιδρώτα του, τον Δεκέμβρη του '44, ο Τσόρτσιλ πήρε στρατό από την Ιταλία, αποδυναμώνοντας το μέτωπο και τις μάχες κατά των Γερμανών, και τον έφερε στην Αθήνα γιατί, όπως είπε, "στην Αθήνα κρίνεται η εξουσία".

Η αστική τάξη δεν πολέμησε το φασισμό. Υπεράσπισε αταλάντευτα το ταξικό της συμφέρον. Αυτός είναι ένας λόγος, που εξηγεί, γιατί οι δυνάμεις, οι οποίες ηγήθηκαν στα περισσότερα αντιστασιακά κινήματα, ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα και όχι τα αστικά, παρότι το εθνικοαπελευθερωτικό πλαίσιο της πάλης δεν απειλούσε από μόνο του την αστική κυριαρχία».

Και κατέληξε, με τα λόγια της Διακήρυξης της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 65 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών: «Η ανάγκη θα φέρει και την οργή. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία, για να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κριτήριο της οικονομικής, κοινωνικής οργάνωσης και ανάπτυξης».