Περιεχόμενο βγαλμένο από τις πιο λαμπρές θυσίες της ταξικής πάλης, των μαζών που μπαίνουν σε κίνηση για λευτεριά, δικαιοσύνη, για να κάνουν οι εργάτες και οι λαϊκοί άνθρωποι κουμάντο στον τόπο τους. Περιεχόμενο δοσμένο με μεράκι από 60 περίπου νέους, μέλη και φίλους της ΚΝΕ, που δούλεψαν δίπλα σε επαγγελματίες καλλιτέχνες με αυτοθυσία, πείσμα και μεράκι, αναδεικνύοντας το διαχρονικό περιεχόμενο της προοδευτικής τέχνης που εμπνέεται από τους αγώνες του λαού.

Το πλήθος μπαίνει στη σκηνή με σημαίες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Προτάσσουν τα λάβαρα και όλο το γήπεδο «δονείται», χειροκροτούν ρυθμικά στο άκουσμα «Βροντάει ο Ολυμπος...» και «Με το τουφέκι μου στον ώμο...», τα κόκκινα λάβαρα των χιλιάδων νέων κομμουνιστών υψώνονται και ανεμίζουν με το «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους...».

3 του Δεκέμβρη 1944: Ολοι στην πλατεία Συντάγματος. Ακούγονται ριπές όπλων από το κτίριο της Βουλής. «Δολοφόνοι», φωνάζουν σοκαρισμένοι. «Μα πώς μπορεί να χτύπησαν οι σύμμαχοι και οι Ελληνες;». Εκείνη τη στιγμή οι γυναίκες σηκώνουν το πανό: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Οι χιλιάδες που παρακολουθούν συγκλονισμένοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Το πλήθος πάνω στη σκηνή φωνάζει ανάμεσα σε άλλα: «Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο...», «εμείς κουβαλάμε τον δικό μας θεό, τη δύναμή μας»!

Συμμετέχοντας με το δικό τους τρόπο οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι φωνάζουν εκείνη τη στιγμή το σύνθημα: «Και τότε και τώρα ίδιος ο εχθρός, ανθρώπινος δε γίνεται ο καπιταλισμός».

«Οι ρίζες των παλιών νεκρών εκδίκηση γυρεύουν». «Πίσω δεν πρόκειται πια ποτέ να πάμε. Και μπροστά μας περιμένει μόνο η νίκη». Ξαναντηχεί το «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». Βροντάει ο Ολυμπος και πάλι, γεννιέται ο ΔΣΕ... και ο «διάλογος» της σκηνής με το κοινό στο γήπεδο συνεχίζει, αφού όσα παίζονται στη σκηνή τα συμπληρώνει το σύνθημα του κόσμου: «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ, να ποιο είναι το ΚΚΕ!». «Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο...», ακούγεται το μελοποιημένο ποίημα του Γ. Ρίτσου και συμπληρώνουν τα συνθήματα του κόσμου: «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές»!

Η παράσταση κλείνει με αισιοδοξία. Το μέλλον μοιάζει πιο σίγουρο. Πάνω στη σκηνή ζωντάνεψαν για λίγη ώρα οι άθλοι του λαού όταν αυτός συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. Οι σημαίες χτυπούν στο πάτωμα ρυθμικά, ακούγονται τα λόγια από τους ηθοποιούς: «Τώρα πεινάνε και όσοι εργάζονται!». «Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε από το λαό θυσίες!».

«Εδώ είμαι. Η γη χτυπάει με 80 σφυγμούς. Κάτι γίνεται. Κάτι γίνεται. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ...».

Χιλιάδες γροθιές υψώθηκαν στο άκουσμα της Διεθνούς.