Α. Θεωρώ πως οι προϋποθέσεις για να γίνει κάποιος μέλος του Κόμματος πρέπει να μείνουν οι ισχύουσες, δηλαδή συμφωνία με το Πρόγραμμα και το Καταστατικό. Η προσθήκη της «ιδεολογίας» όπως ερμηνεύεται και στο «Ρ» (Κυριακή 27 Γενάρη 2013 σελ. 10) «με την έννοια ότι το μέλος του ΚΚΕ δεν μπορεί π.χ. να είναι υποστηρικτής διαφόρων μεταφυσικών δογμάτων, θρησκειών κ.λπ.» είναι υπερβολικός έως απαράδεκτος όρος.

Αν κάποιος συμφωνεί με τα: 1. «το ΚΚΕ καθοδηγείται από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και τον προλεταριακό διεθνισμό» (Σχ. Καταστ. Εισαγωγή β) 2. «Θεμελιακή του αρχή είναι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» (Εισαγωγή δ) 3. «Καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού. ... επιχειρεί τη διαλεκτική - υλιστική ερμηνεία των εξελίξεων, τη γενίκευση της πείρας του εργατικού και λαϊκού κινήματος με θεμέλιο την κομμουνιστική ιδεολογία» (Πρόλογος σχεδίου Προγράμματος) σημαίνει πως η όποια θρησκευτική πίστη του είναι ήδη πολύ μειωμένη έως ελάχιστη και δεν απαιτείται τίποτα περισσότερο από την εσωκομματική ιδεολογική δουλειά για να μηδενιστεί.

Πέρα από τα παραπάνω, νομίζω ότι έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το «Τα όπλα που διαθέτει σήμερα το Κόμμα (για τη στρατολογία) είναι: ... Οι δεσμοί επικοινωνίας και σχέσης αναπτύσσονται με τους εργάτες και τις εργάτριες στο έδαφος της ταξικής πάλης. Ωστόσο, αυτή η σχέση δεν επαρκεί για την εθελοντική απόκτηση της τιμημένης ιδιότητας του μέλους του ΚΚΕ, χωρίς να υπάρξει ένας βαθμός προετοιμασίας και γνώσης για τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος και τη στρατηγική για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό (θέση 31)

Επίσης, ανοίγει και ζήτημα με τα υπάρχοντα μέλη. Υπάρχει απάντηση στο τι θα γίνει με αυτά;

Η υλοποίηση των στόχων που μπαίνουν στις Θέσεις 33 και 51 δυσκολεύει πολύ έως γίνεται ανέφικτη, αφού αυτό που ζητάμε από τα υποψήφια μέλη είναι κάτι που δεν το έχει ούτε «Η εργατική τάξη, ακόμα και επαναστατημένη» (Θέση 99).

Ο όρος που προστίθεται, νομίζω πως υπονομεύει και την ίδια την τήρηση του Καταστατικού, αφού εκτός από πρακτικά ανεφάρμοστος είναι και θεωρητικά λάθος.

Συμφωνώ απόλυτα πως μαρξιστής και θρήσκος είναι ιδιότητες αλληλοαποκλειόμενες.

Ομως, αυτή η αντίφαση είναι «αντίφαση που αφορά μονάχα αυτόν, προσωπικά αυτόν, και η πολιτική οργάνωση δεν μπορεί να υποβάλλει τα μέλη της σε εξετάσεις για το αν δεν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στις αντιλήψεις τους και στο πρόγραμμα του κόμματος», όπως λέει ο Λένιν απαντώντας στο ερώτημα, αν μπορεί ένας παπάς να είναι μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και βεβαίως δεν το αποκλείει. Λέει, επίσης, πως «Πρέπει όχι μονάχα να δεχόμαστε, μα και να τραβούμε με κάθε τρόπο στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα όλους τους εργάτες που διατηρούν την πίστη στο θεό, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην παραμικρότερη προσβολή των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων». (Απαντα, τόμος 17 «Η στάση του εργατικού κόμματος απέναντι στη θρησκεία»).

Β. Οι 6 μήνες που προστίθενται για το δόκιμο μέλος (άρθρο 6) νομίζω πως δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Να μείνει το ισχύον.

Γ. Προτείνω να διαγραφεί το άρθρο 46. Προσωπικά θα το θεωρούσα προσβολή αν ήμουν επαγγελματικό στέλεχος. Αλλωστε, το Καταστατικό του ΚΚΕ δεν είναι ΣΣΕ, για να ορίζει ύψος αποζημίωσης (αν είναι, μήπως να προσθέσουμε και ωράριο εργασίας;).

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα και τις Θέσεις για το Συνέδριο του Κόμματος, ξετυλίγεται μία επίθεση στην πολιτική γραμμή μας, στο όνομα ότι αυτή «στενεύει», ότι δεν προχωρήσαμε το ΑΑΔΜ και άλλα γνωστά. Οι οπαδοί αυτής της αντίληψης, πέρα από την αποσπασματική και γεμάτη λογικά άλματα κριτική, είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν στα εξής:

Μιας και το ΚΚΕ κακώς προτάσσει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τον Κεντρικό Σχεδιασμό και τη Λαϊκή Εξουσία, τα οποία για τους κομμουνιστές ταυτίζονται με το σοσιαλισμό και τη Δικτατορία του Προλεταριάτου, τι θα έπρεπε διαφορετικά να προτάσσει;

Οποιος μεταθέτει την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων για «μετά», πώς ακριβώς εναντιώνεται στον καπιταλισμό, «μεταβαίνει» από αυτόν;

Τελικά, η πολιτική συμμαχιών του Κομμουνιστικού Κόμματος αφορά συμφωνίες κορυφής, κομπρεμί για καρέκλες, τηλεοπτικές ρετσέτες και κίνημα - ψηφοσυλλέκτη; `Η μήπως πατάει στην αναγκαιότητα το πολιτικοποιημένο εργατικό κίνημα να προσεταιριστεί τα μικροαστικά στρώματα, ώστε η σοσιαλιστική επανάσταση να είναι νικηφόρα;

Από πού κι ως πού η πάλη ενάντια στα μονοπώλια είναι «στενή», ενώ η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό «φαρδιά»;

Εμπόδισε κανείς τις διάφορες «αριστερές» πολιτικές δυνάμεις που κλίνουν την ενότητα όπου κι αν βρεθούν, να στηρίξουν και να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση; Τελικά υπάρχει ή όχι οπορτουνισμός, και με πολιτικές εκφράσεις; Η πολιτική και ιδεολογική του συντριβή δεν είναι όρος για την αλλαγή των συσχετισμών;

Η αλλαγή συσχετισμών προϋποθέτει ή όχι τον απεγκλωβισμό από την ιδεολογία του καπιταλιστικού μονόδρομου, την υιοθέτηση στην πράξη της γραμμής σύγκρουσης με τα μονοπώλια; Με απλά λόγια, γίνεται να μετράμε βήματα στην αλλαγή συσχετισμών με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατών να λένε ότι με τις απεργίες δε βγαίνει τίποτε και να περιμένουν κυβερνητική αλλαγή;

Απαντώντας σε αυτά τα ζητήματα, αν δεν καταλήγεις μέχρι κεραίας στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, οδηγείσαι σε ένα πράγμα: Στην υιοθέτηση της λογικής του περάσματος στο σοσιαλισμό με μεταρρυθμίσεις, και στο διά ταύτα, ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι υπόθεση του πολύ μακρινού μέλλοντος... Οι συγκεκριμένες απόψεις, δυστυχώς για τους οπαδούς τους, έχουν δύο βασικούς εχθρούς: την κοινωνική πραγματικότητα και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος.

Οποιος κάνει κριτική στη γραμμή του ΚΚΕ, οφείλει να λέει καθαρά τι αντιπροτείνει. Γνωρίζουν πολύ καλά οι θιασώτες της μακροημέρευσης του καπιταλισμού ότι αν μιλήσουν ανοιχτά θα εκτεθούν. Για το λόγο αυτό προτιμάνε την τυφλή κριτική, την ανωνυμία, τον καιροσκοπισμό.

Στην πολιτική δε χωράνε ούτε προθέσεις, ούτε επιθυμίες. Αν θες η εργατική τάξη να κάνει την επανάσταση, καθορίζεις και τα αντίστοιχα καθήκοντα. Και με αυτά κρίνεις τη δράση σου.

Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό ότι το σχέδιο Προγράμματος θέτει ορθά - κοφτά το ζήτημα της Επαναστατικής Κατάστασης. Πρόκειται για τη θέση κλειδί, βάσει της οποίας καθορίζεις τα άμεσα καθήκοντά σου.

Ορίζοντας ότι η επαναστατική κατάσταση προκύπτει αντικειμενικά, ορισμένοι ισχυρίζονται ότι δικαιολογούμε τα λάθη μας. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Το Κόμμα σε μη επαναστατικές συνθήκες οφείλει να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, να εκπαιδεύει την εργατική τάξη και να εκπαιδεύεται το ίδιο. Στις σημερινές συνθήκες, αυτή η θέση πάει να πει ότι έχουμε πολύ μαλλί να ξάνουμε.

Σημαίνει ότι το κάθε όργανο, ο κάθε κομμουνιστής κρίνεται καθημερινά, με κριτήρια την κομματική οικοδόμηση, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Σημαίνει δουλειά επίμονη, καθημερινή, χαμάλικη. Και η ανταπόκριση σε αυτά προϋποθέτει να γινόμαστε ικανοί, επιστήμονες και τεχνίτες της επαναστατική πάλης.

Δύο παραδείγματα, με βάση το εξής. Το ΚΚΕ πρέπει να πατήσει για τα καλά πόδι στις μεγάλες Βιομηχανικές Ζώνες της χώρας. Ορισμένες συγκεντρώνουν δεκάδες χιλιάδες βιομηχανικούς εργάτες, μονάδες με εκατοντάδες εργάτες. Εκεί κατά κανόνα απουσιάζει η συνδικαλιστική οργάνωση, κυριαρχεί η τρομοκρατία, είναι διάχυτες φασιστικές αντιλήψεις.

1. Ενα μέλος μας, ή ένας οπαδός που πιάνει δουλειά σε ένα εργοστάσιο, ποιους ανασχετικούς παράγοντες πρέπει να αντιμετωπίσει. Ενδεικτικά μόνο, την ίδια την καπιταλιστική παραγωγή, με την ιδεολογική θολούρα που προκαλεί, την ανοιχτή τρομοκρατία και την απευθείας ιδεολογική δουλειά του εργοδότη, την απέχθεια στην οργάνωση και το σαράκι της αναποτελεσματικότητας της πάλης, που έχει δημιουργήσει ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, τη φαγωμάρα μεταξύ των εργατών, τους ρουφιάνους του εργοδότη και, τέλος, το γενικό επίπεδο της ταξικής πάλης έξω από το χώρο.

Ολα αυτά εκ πρώτης όψεως φαίνονται βουνό, αξεπέραστο. Στο όνομα των δυσκολιών είναι εύκολο να βάζουμε ταβάνι, να δίνουμε γενικές οδηγίες και να του λέμε βρες άκρη μόνος σου. Αυτό όμως είναι καταστροφή. Αυτά τα ζητήματα πρέπει να μονοπωλούν την ΚΟΒ, τα όργανα. Σταθερά πρέπει να οργανώνουμε πώς θα ξεπεραστούν και, κυρίως, τι δυνατότητες υπάρχουν.

Γιατί υπάρχουν, για την ακρίβεια λανθάνουν σοβαρές δυνατότητες. Η μείωση του μισθού και σε όσους δε μίλαγαν είναι τέτοια δυνατότητα. Η στιβαρή, τίμια στάση του κομμουνιστή στο χώρο δουλειάς επίσης. Η καλή επαφή με εργάτες που έχουν τη διάθεση να σηκώσουν κεφάλι, το ίδιο. Η μεταφορά πείρας, η ανάδειξη χώρων - φάρων σε μία ζώνη επίσης πολύ σημαντική.

2. Ο κύριος παράγοντας για μας είναι η ιδιοποίηση της υπεραξίας, αυτή κάνει τον εργάτη νεκροθάφτη των καπιταλιστών. Ωστόσο, αυτός από μόνος του δε βγάζει τον εργάτη στο δρόμο. Συνήθως τον βγάζει η απλήρωτη δουλειά, οι απολύσεις, το κλείσιμο του εργοστασίου. Δηλαδή, ό,τι έρχεται σε αντίθεση με το «αστικό» δίκαιο. Ο εργοδότης που πληρώνει στην ώρα του, που δεν παρανομεί βγαίνει κι από πάνω, καλλιεργεί τη φήμη του ευεργέτη. Συνήθως, όμως, έτσι δουλεύουν οι ιδιοκτήτες των πιο σημαντικών χώρων, εκείνων με νευραλγική σημασία, κι αυτό έχει πολύ σοβαρή επίδραση γενικά στην περιοχή, ότι υπάρχουν καλοί και κακοί εργοδότες.

Με τα δεδομένα αυτά, πιο εύκολα στοχοπροσηλώνουμε εκεί όπου ξεσπάνε προβλήματα, απ' ό,τι στις άλλες μονάδες. Εννοείται ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτε να πέσει κάτω. Ομως, η ιεράρχηση των χώρων πρέπει να γίνεται με τα δικά μας κριτήρια, αθόρυβα και σταθερά.

Εδώ έχει μεγάλη πρακτική αξία η δουλειά έξω από το εργοστάσιο, εδώ κρίνεται όχι μόνο η κλαδική, αλλά και η εδαφική ΚΟΒ. Να εντοπίζονται και να προσεγγίζονται μεθοδικά οι περιπτώσεις - κρίκοι, που μπορούν να σου ανοίξουν δρόμο.

Μελετάμε προσεκτικά την κατάσταση, εντοπίζουμε τις δυνατότητες που υπάρχουν και ρίχνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κάνουμε τη δυνατότητα πραγματικότητα. Αυτός ο τρόπος δουλειάς θα φέρει στο Κόμμα εργάτες - διαμάντια, θα δώσει στην εργατική τάξη άξιους κομμουνιστές, για να σταθεί στο ύψος της.

Στο σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος αναφέρονται τα καθήκοντα του Κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση, ότι η δράση μας σήμερα σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι τέτοια, που να προετοιμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα για τις επαναστατικές συνθήκες. Η δουλειά που κάνουμε σήμερα θα βρει τότε έκφραση και το βασικότερο καθήκον είναι η συσπείρωση της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ, αποφασισμένης για την επανάσταση.

Από τη δράση μας όλο το προηγούμενο διάστημα βγαίνει πείρα που έχει να κάνει με τη δουλειά μας σε αυτόν τον άξονα, είναι από τις πιο σημαντικές η πείρα που βγαίνει από τη χαλυβουργία, έχουμε και από τη δράση μας σε άλλους χώρους δουλειάς τέτοια πείρα, αρνητική και θετική.

Βασικό χαρακτηριστικό ενός κομμουνιστή, που πρέπει να σταθεί η προσοχή μας, είναι η εμπιστοσύνη που δείχνει στην εργατική τάξη, ανεξάρτητα από τα σκαμπανεβάσματα που μπορεί να εμφανίζει στη συνείδησή της. Πολλές φορές μένει σα σύνθημα, στην πράξη δεν έχει κατακτηθεί. Αυτή η εργατική τάξη θα κάνει την επανάσταση, δε θα αντικατασταθεί από κάποια άλλη. Σε όλους αυτούς που σήμερα συναντάμε ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης όπως «δεν πρόκειται να γίνει τίποτα», «δεν είμαι διατεθειμένος να αγωνιστώ», «τουλάχιστον έχουμε δουλειά, κάτι είναι και αυτό», πρέπει να βλέπουμε αυτό που θέλουμε να γίνουν, να ηγηθούν δηλαδή στην επαναστατική διαδικασία.

Αποκτά, λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία το πώς θα γίνουμε ικανοί να δουλεύουμε με κοινωνικοταξικά κριτήρια και όχι με κριτήριο την πολιτική τοποθέτηση του κάθε εργάτη. Με αυτήν τη λογική, αντικειμενικά θα αποκλείσουμε μεγάλο ποσοστό της εργατικής τάξης από τη στρατηγική του Κόμματος, κάτι που δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε. Είναι λογική που δείχνει ανυπομονησία από την πλευρά μας, αλλά και δυσκολία στο να απαντήσουμε στα ερωτήματα ή και στις αντιρρήσεις που μας βάζει αυτός ο κόσμος. Κρύβει όμως και κατά τη γνώμη μου μια αντίληψη στο εξής ζήτημα: οι κινητήριες δυνάμεις, αυτές δηλαδή που θέλουμε να αποτελέσουν τα φύτρα του επαναστατικού εργατικού λαϊκού μετώπου, ποιες θα είναι; Το ΚΚΕ και οι οπαδοί του, ή γενικά αυτοί που είναι «αριστεροί»; Εμείς μιλάμε για λαϊκή συμμαχία, συμμαχία δηλαδή κοινωνικών δυνάμεων που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και όχι για συμμαχία των αριστερών ή όσων σήμερα συμφωνούν με το ΚΚΕ, και μάλιστα καθοριστικός θα είναι ο ρόλος της εργατικής τάξης. Οσο αυτό θα κατακτιέται, τόσο θα γινόμαστε πιο ικανοί να δρούμε σε συνθήκες που και αυθόρμητα θα μπαίνουν στην πάλη λαϊκές μάζες.

Σήμερα και στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων, αλλά και κάτω από την παρέμβασή μας, κινητοποιούνται εργαζόμενοι, δείχνουν εμπιστοσύνη στο Κόμμα, στο ΠΑΜΕ. Μάλιστα, σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης, είναι πιο εύκολο σε σχέση με παλιότερα να στραφεί κάποιος απέναντι στον εργοδότη του. Πρόκειται για κόσμο ανώριμο που μπορεί πρώτη φορά να προσεγγίζει το κίνημα, την ταξική πάλη. Αυτό προφανώς και δε σημαίνει ότι έχει κερδηθεί με το Κόμμα και η πείρα μάς το επιβεβαιώνει. Μπορεί, σήμερα, ένας εργάτης να κινητοποιείται για τα δεδουλευμένα, για τις απολύσεις, αλλά από αυτό, μέχρι το σημείο να κατανοήσει ότι πρόκειται για πάλη ανάμεσα σε τάξεις και ότι η τελική έκβαση είναι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, ο δρόμος είναι μακρύς. Κυριαρχούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η συνδικαλιστική πάλη και πολλά ακόμα που μπαίνουν και από τις Θέσεις της ΚΕ.

Είναι ζητούμενο, λοιπόν, αν εμείς στους χώρους που αναπτύσσονται αγώνες κάνουμε προσπάθεια να μπολιάσουμε τη στρατηγική μας, γιατί αν δεν το κάνουμε, υπάρχουν 2 πιθανά ενδεχόμενα: είτε οι εργαζόμενοι να «κερδίσουν» κάτι από αυτά που διεκδικούν και να πουν «τώρα λύθηκε το πρόβλημα», ή να μην έχουν κάποιο άμεσο αποτέλεσμα και να τους κερδίσει η λογική του «δεν πρόκειται να γίνει τίποτα». Με άλλα λόγια, αν εμείς δουλεύουμε αποσπασματικά, αφήνουμε τη στρατηγική μας στην άκρη σαν κάτι που θα το πούμε αργότερα γιατί «δεν είναι ώριμο να το καταλάβουν οι εργάτες», φέρουμε ευθύνη για όποια πισωγυρίσματα στην ίδια τη συνείδηση της εργατικής τάξης. Αφήνουμε περιθώρια για αυταπάτες, ότι μπορεί στον καπιταλισμό να βελτιωθεί η κατάσταση της εργατικής τάξης.

Ετσι μπορούμε να βοηθάμε την εργατική τάξη να κατανοήσει ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς, ότι χρειάζεται σύγκρουση εφ' όλης της ύλης και με όλες τις μορφές με την κυριαρχία του κεφαλαίου, οικονομική και πολιτική.

Υπάρχουν ζητήματα που η κατανόησή τους είναι κλειδί για να κάνει βήματα η συνείδηση της εργατικής τάξης και πολλές φορές τα λέμε συνθηματικά. Εχουν να κάνουν με το χαρακτήρα της κρίσης, που η άρχουσα τάξη και τα παρακλάδια της, την παρουσιάζουν με χίλιους δύο τρόπους και λέξεις, αρκεί να μην πουν αυτό που πραγματικά είναι. Κρίση γέννημα - θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αντίστοιχα, οι εξελίξεις στον κάθε κλάδο και μέσα στην κρίση, και η διέξοδος που προτείνει το Κόμμα, ενώ χρειάζεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση να φωτίζουμε από τη σκοπιά της στρατηγικής μας τον κάθε κλάδο. Για παράδειγμα στον κλάδο του εμπορίου, πώς με απλά λόγια θα δώσουμε αυτό που μπαίνει και από τις θέσεις, για κοινωνικοποίηση του χονδρικού και λιανικού εμπορίου; Τι σημαίνει αυτό για τον εμποροϋπάλληλο, αλλά και τον αυτοαπασχολούμενο που συντηρεί το μαγαζί με το ζόρι και γιατί τον συμφέρει αυτή η προοπτική;

Η δουλειά με τέτοια χαρακτηριστικά είναι που θα αφήσει αποκρυσταλλώματα στους χώρους που παρεμβαίνουμε, γιατί δίνουμε μάχες, έχουμε καταφέρει μετά από σοβαρές προσπάθειες να κινητοποιήσουμε κόσμο, υπάρχει κόσμος που κάνει βήματα στο πλευρό των σωματείων και του ΠΑΜΕ, υπάρχει νέος κόσμος που αγκαλιάζει τα ταξικά σωματεία, όμως η κομματική οικοδόμηση είναι πίσω. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως είναι ο μόνος δρόμος που μπορούμε να βαδίσουμε. Τα σωματεία είναι σχολεία ταξικής διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης και έχουμε κάνει βήματα στη λειτουργία τους. Ο κομμουνιστής όμως μέσα στο σωματείο δεν μπορεί να δρα μόνο για τη σύμβαση, ή το μεροκάματο. Είναι ευθύνη μας να πολιτικοποιούμε την πάλη, να ξεχωρίζουμε τους πρωτοπόρους εργάτες, να κάνουμε τέτοια δουλειά μαζί τους ώστε να στρατολογούνται στο Κόμμα.

Κλείνοντας, θεωρώ ότι Κόμμα και ΚΝΕ, έχουμε εφόδια να ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα που μπαίνουν και από τις Θέσεις, είναι η ίδια η στρατηγική μας, οι επεξεργασίες μας, η μελέτη των αντικειμενικών εξελίξεων, η μεθοδολογία που μπαίνει για το πώς μπορούμε να δουλέψουμε.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων της ΚΕ.

Συχνά χρησιμοποιούμε την έκφραση «ανώριμες πολιτικά δυνάμεις» προσπαθώντας να εξηγήσουμε αδυναμίες στην παρέμβασή μας σε τμήματα των εργαζομένων που δεν έχουν πολιτική πείρα, έχουν απαξιωμένο τον οργανωμένο αγώνα και τη συλλογική δράση. Με τη μετάθεση ευθυνών στο χαρακτηριστικό της ανωριμότητας ξεμπερδεύουμε με αδυναμίες που έχουμε εντοπίσει στη δουλειά μας όπως στην παρέμβασή μας στη νεολαία, στις γυναίκες, στην παρακολούθηση των εξελίξεων στις εσωτερικές μεταβολές στους κλάδους, στις αλλαγές των εργασιακών σχέσεων, στην παρέμβαση άλλων δυνάμεων, της εργοδοσίας.

Το ανώριμο πολιτικά κομμάτι πώς το αντιμετωπίζουμε; Ως ένα κομμάτι που δε θα αποκτήσει ποτέ πολιτική πείρα; Τι μέτρα παίρνουμε για να ωριμάσουμε αυτό το κομμάτι; Πάνω σε αυτές τις αδυναμίες υπάρχουν διατυπωμένες απόψεις στον προσυνεδριακό διάλογο που ρίχνουν την ευθύνη στη γραμμή, σε χειρισμούς καθοδηγητικών οργάνων, υιοθετούν ως φάρμακο τη διάχυση, σκορπούν σύγχυση ψάχνοντας απαντήσεις στη διαχείριση του καπιταλισμού. Η κριτική που αντιμετωπίζει τους συσχετισμούς στα σωματεία βάζοντας σε δοσομετρητή νούμερα και ποσοστά εντοπίζοντας συρρίκνωση, είναι ρηχή, στερείται πολιτικής ανάλυσης και κυρίως δε στέκεται σε ουσιαστικά προβλήματα που καλούμαστε να λύσουμε. Είναι άλλο πράγμα η αντιμετώπιση των αδυναμιών και άλλο η εκτίμηση με βάση τα κουκιά ως αποκλειστικό δείκτη επαλήθευσης της πολιτικής γραμμής. Ψήφους μπορείς να μαζέψεις με δεκάδες τρόπους.

Η έκφραση «δουλεύουμε με τη γραμμή μας» πώς κατανοείται στην πράξη; Πώς δουλεύουμε μπροστά σε ένα άμεσο πρόβλημα, στα βάσανα που προκύπτουν στην καθημερινή ζωή της εργατικής οικογένειας; Σε μια απόλυση λ.χ. η πάλη για την ανάκληση αξιοποιώντας τη συνδικαλιστική δράση, μας αρκεί; 'Η το καθήκον είναι να διατυπώνουμε θέση πως στο σοσιαλισμό δε θα υπάρχει ανεργία και τέλος; Στην πραγματική ζωή η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των επαναστατικών δυνάμεων δε θα γίνει επειδή καταφέραμε μια ανάκληση, ούτε φυσικά αν κλίνουμε το σοσιαλισμό σε κάθε πτώση. Θα γίνεται με πολύ ζόρι όταν θα καταφέρνουμε πιο εύστοχα να δένουμε το στοιχείο πως η αύξηση στο μισθό σημαίνει καλύτερο όρο εκμετάλλευσης και πως η οριστική λύτρωση θα καθορίζεται με την είσοδο δυνάμεων στην πάλη για την κατάργησή της. Από αυτό πηγάζει ο αναβαθμισμένος ρόλος των σωματείων. Σωματεία που θα έχουν καθοριστικό ρόλο στους οικονομικούς αγώνες, που νυχθημερόν θα πρέπει να βρίσκουν λύση στο πιο μικρο βάσανο του εργάτη, πιάνοντας χώρο στη ζωή του και παράλληλα θα απελευθερώνουν δυνάμεις που θα διεκδικούν συνολικά τον πλούτο που παράγουν.

Κομματική δουλειά στα σωματεία δεν είναι η μεταφορά των ευθυνών του Κόμματος σε αυτά, αλλά η βοήθεια που πρέπει να δοθεί ώστε αυτά να αποκτήσουν πλούσια εσωτερική ζωή. Η εμπειρία δείχνει πως συνήθως προσεγγίζουμε ένα ευρύ ακροατήριο με όρους γενικής προπαγάνδας, που μας συνοδεύει όμως ως τρόπος δουλειάς και σε μικρότερο κοινό που έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Η απάντηση στην εκμετάλλευση δεν είναι απλά να λέμε πως ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος, αλλά πιάνοντας καθημερινά μια-μια τις πλευρές της εκμετάλλευσης, να τις αντιμετωπίζουμε αγωνιστικά. Εκμετάλλευση είναι το χτύπημα στις συλλογικές συμβάσεις, το τσάκισμα των μισθών, η ανασφάλιστη εργασία κοκ. Δεν επιτρέπεται να υπάρχει σωματείο που αυτά τα ζητήματα θα τα παλεύει με όρους προπαγάνδας, θα τα υποτιμά, θα τα αντιμετωπίζει γενικόλογα. Η μαζικοποίηση των σωματείων και η κατοχύρωση της ταξικής τους γραμμής περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους, με την αταλάντευτη στάση απέναντι στο σύστημα που γεννά και οξύνει την εκμετάλλευση.

Πάνω σε αυτή τη βάση επιδιώκουμε συγκέντρωση δυνάμεων. Να δένεται το καθημερινό πρόβλημα του εργάτη με την προοπτική χωρίς χοντροκομμένους χειρισμούς αλλά με επιμονή και σχέδιο που θα δημιουργεί και θα βαθαίνει δεσμούς. Διαφορετικά, ενισχύουμε την οπτική του εργαζόμενου απέναντί μας ως μεσολαβητές, σε μια αγωνιστική διεκδίκηση θα μας ακολουθεί ως εκεί που αντέχει, θα μας εμπιστεύεται, αλλά μέχρι εκεί. Για το σοσιαλισμό δε θα τον έχουμε αν δε συζητάμε γι' αυτόν. Ετσι σπάει στην πράξη η κοινοβουλευτική αντίληψη, φεύγει η ομίχλη της αστικής νομιμότητας που μπορεί στα λόγια να την εξορκίζουμε αλλά φαίνεται ότι μας κατατρώει, δηλαδή να είμαστε επαναστάτες στο όνομα και από πίσω να ριζώνουμε τη μεταρρύθμιση ως πανάγαθο. Ετσι αλλάζουν οι συσχετισμοί και όχι με διαβουλεύσεις σε επίπεδο ηγεσιών και κόλπα πάνω στις πλάτες του λαού.

Είναι άλλο πράγμα η εκλαΐκευση των Θέσεων, η αναζήτηση της πιο επιτυχημένης εύρεσης του νήματος που θα δώσει στο καθημερινό πρόβλημα πιο πολιτικοποιημένη διάσταση και άλλο το νέρωμα, η υποχώρηση στη λογική των «δεν πείθουμε», «δεν κερδίζουμε». Η αναζήτηση αιτιών με βάση το τελευταίο, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην άμβλυνση χαρακτηριστικών, στην αναθεώρηση. Απόψεις που ήθελαν το Κόμμα να περιφέρεται στις πλατείες υποτιμώντας τους σχεδιασμούς του ταξικού αντιπάλου στο σκάκι της πολιτικής αναμόρφωσης του συστήματος, συμμέτοχο στα καλέσματα οπορτουνιστών και μηχανισμών για τεχνητή όξυνση και εκτόνωση μακριά από τις πραγματικές λαϊκές διαθέσεις, πρέπει να ηττηθούν. Οπως πρέπει να ηττηθούν απόψεις που διακρίνουν ως προνομιακό χώρο την πολιτική συνεργασία με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού, προσδοκώντας σε τέντωμα της γραμμής συσπείρωσης, ώστε η λαϊκή συμμαχία να γίνει πολυσυλλάβως δεξαμενή.

Η περίοδος των εκλογών ανέδειξε το στοιχείο πως το Κόμμα έχασε από τα δεξιά. Δε «χάσαμε» διότι δεν ήμασταν αρκετά επαναστάτες αλλά διότι δεν μπήκαμε σε λογικές κυβερνώσας αριστεράς και διαχείρισης του συστήματος. Αυτός είναι τίτλος τιμής και όχι τροφή για προβληματισμό πάνω στη γραμμή του Κόμματος. Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες σε συντρόφους και οπαδούς, θα πρέπει να τερματιστούν.

Θέλουμε Κόμμα παντός καιρού και όχι Κόμμα που να προσαρμόζεται στον καιρό. Αυτό σημαίνει Κόμμα πολιτικά και οργανωτικά δεμένο σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης, δυνατές ΚΟΒ στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, ντελάληδες του σοσιαλισμού σε κάθε εργατικό χώρο. Κόμμα μη ανεκτό από τον ταξικό αντίπαλο, που δε θα υποκλίνεται στην επικαιρότητα, δε θα ετεροκαθορίζεται στις πιέσεις. Κόμμα πειθαρχημένο που δε θα παρασύρεται από λογικές που θα ξεγελούν ή θα ξεπερνούν την ταξική πάλη και τους νόμους της, που δε θα ακολουθεί τυφλά την ημερήσια διάταξη του αντιπάλου αλλά με σταθερό τιμόνι θα παρεμβαίνει σε αυτήν χωρίς να χάνει τον προσανατολισμό του. Κόμμα που στις Σειρήνες των γρήγορων αποτελεσμάτων με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται στη γραμμή και στις συμμαχίες του, δε θα αφαιρείται από το βασικό του καθήκον που είναι το ρίζωμα στα εργοστάσια και στους τόπους δουλειάς, στους ανερχόμενους κλάδους, στους κλάδους στρατηγικής σημασίας. Αυτός είναι ο απαράβατος όρος ύπαρξης του Κόμματός μας. Εκεί θα κριθεί το παιχνίδι στα φουρτουνιάσματα της ταξικής πάλης. Αυτή είναι η ευθύνη τού σήμερα και της προοπτικής.

Στη βάση αυτή πρέπει να αποκρουστούν απόψεις που θέλουν το Κόμμα κοκτέιλ κομμουνιστικής αναφοράς και καπιταλιστικής διαχείρισης, που δίνουν στη θεωρία και στις Θέσεις μας στατικό περιεχόμενο μακριά από την ανάλυση των εξελίξεων. Οταν αυτές οι απόψεις αναζητούν καταστατική θωράκιση ώστε να μπει στη ζωή του Κόμματος θεσμοθετημένα η διαφωνία, χτυπώντας τα καθοδηγητικά όργανα και δημιουργώντας παράκεντρα καθοδήγησης, αποτελούν δηλητήριο στις φλέβες του. Είναι απόψεις επικίνδυνες για το χαρακτήρα του Κόμματος που πρέπει να αποκρουστούν στη ρίζα τους πολιτικά και ιδεολογικά και όχι μόνο στο συναίσθημα.

Τρία ζητήματα ήταν πάντα βασικά και κρίσιμα στην ενενηνταπεντάχρονη μέχρι σήμερα πορεία του Κόμματος. Πρώτο, η στρατηγική του και όλα όσα την αφορούν. Δεύτερο, το επίπεδο του ταξικού εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Και τρίτο, το ποσοτικό και ποιοτικό δυνάμωμα των γραμμών του Κόμματος με νέο αίμα, η πρωτοπόρα, καθημερινή δράση των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται και, πρωτίστως, στους χώρους δουλειάς.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Παρά τα σοβαρά βήματα, που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει η μεγάλη απόσταση από τις αντικειμενικές ανάγκες. Οι σύγχρονες συνθήκες και οι πρωτόγνωρες δυσκολίες βάζουν μπροστά μας σύνθετες και πολύ ψηλότερες απαιτήσεις. Η αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών, των καθυστερήσεων και των προβλημάτων παίρνουν καθημερινά και περισσότερο επιτακτικό χαρακτήρα.

Πρώτο: Η βαθύτερη κατανόηση, δημιουργική εξειδίκευση και αποτελεσματική εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής του Κόμματος αποτελεί σήμερα πρωταρχική ανάγκη και αναντικατάστατη προϋπόθεση για την παραπέρα πορεία. Απ' όλο το Κόμμα, την ΚΝΕ, κάθε κρίκο, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Οπως και η σε ανάλογη βάση συσπείρωση και συστράτευση του στενού -τουλάχιστον- περίγυρου των οπαδών και φίλων του Κόμματος. Αυτό απαιτεί και συνεπάγεται πολλά, όπως γίνεται φανερό κι από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί την αποφασιστική αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κάθε λογής αυταπατών, περί φιλολαϊκής κυβέρνησης στο πλαίσιο του συστήματος. Κι όχι μόνο, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια δυνατότητα, ενώ, το ενδεχόμενο αποδοχής της θέσης αυτής από το Κόμμα θα συνιστούσε -σε τελευταία ανάλυση- προδοσία της εργατικής τάξης και απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Οι αυταπάτες αυτές εμποδίζουν και υπονομεύουν την αποτελεσματική και επιτακτικά αναγκαία σήμερα αντιμετώπιση των γενικότερων κοινοβουλευτικών αυταπατών, που είναι κυρίαρχες στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ακόμη και σε μεγάλη μερίδα των οπαδών του Κόμματος. Εμποδίζουν και υπονομεύουν την αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κυρίαρχων λογικών της ανάθεσης στους «ειδικούς» (στα κόμματα και την κυβέρνηση με τις βουλευτικές εκλογές, στα ΔΣ με τις αρχαιρεσίες, κλπ.), έως και της πρακτικής του «καναπέ». Συσκοτίζουν και νοθεύουν το πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο και ρίζα των προβλημάτων, που βασανίζουν σήμερα την εργατική τάξη και το λαό και, γενικότερα, την κρίσιμη σχέση οικονομίας και πολιτικής. Εμποδίζουν τη βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της διάταξης και των στόχων των τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, του ταξικού χαρακτήρα και ρόλου του αστικού κράτους, όπως και αυτού της ΕΕ και της Ευρωζώνης, του σύγχρονου καπιταλισμού γενικότερα. Και, βέβαια, οι αυταπάτες αυτές δε βοηθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας σειράς αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων, που θέλουν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης στην υποτέλεια και υποταγή, στην ανικανότητα και διαφθορά ή στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων της Μέρκελ και όχι των νεοκεϋνσιανικών απόψεων Ομπάμα. Αλήθεια, σε τι απ' όλ' αυτά οφείλεται η κυβερνητική εμπειρία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μαζί με την κατάληξή της; Η απάντηση, βέβαια, δε βρίσκεται σε κανένα από τα παραπάνω. Τη δίνουν οι θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Ακριβώς αυτές, που έδιναν το δικαίωμα και τη σιγουριά στην Αλέκα Παπαρήγα, να δηλώνει τον περασμένο Ιούνη, λίγο πριν τις εκλογές: «Οποια κυβέρνηση και αν σχηματισθεί, ανεξάρτητα από τα συνθήματά της, τελικά θα συμμορφωθεί με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και τις κατευθύνσεις των μονοπωλίων». Φιλολαϊκή πολιτική δε γίνεται, με τον πλούτο, τα μέσα παραγωγής του και, γενικότερα, με την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Χωρίς κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και απαλλαγή της χώρας από τις ευρωενωσιακές και όποιες άλλες αλυσίδες και δεσμεύσεις. Και αυτά -όπως διδάσκει όλη η μέχρι σήμερα, θετική ή αρνητική, εγχώρια και διεθνής εμπειρία - θα προχωρήσουν και θα κατακτηθούν με όρους σκληρής ταξικής αναμέτρησης και σύγκρουσης, πέρα κι έξω από τα όρια, τους κανόνες και την υποκρισία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Δεύτερο: Στις σημερινές συνθήκες, η επιτακτική ανάγκη ενίσχυσης του ταξικού εργατικού κινήματος και, γενικότερα, του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, συναγωνίζεται τις πολύμορφες δυσκολίες και εμπόδια. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και δυνατότητες. Στο πλαίσιο αυτό, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι εξής παράγοντες:

α. Να πολλαπλασιασθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες από τα κάτω, πρώτα και κύρια, στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, παίρνοντας υπόψη, όμως, ότι σήμερα απαιτείται -πολύ περισσότερο από παλιότερα- κατάλληλο σχέδιο, οργάνωση και διάταξη δυνάμεων, πρωτοβουλία και ευρηματικότητα, σωστή επιλογή ζητημάτων και μορφών, καλή προετοιμασία και συνεχή εξοπλισμό των συντρόφων, αποτελεσματικό συνδυασμό καθημερινής προπαγάνδας και ζύμωσης, πολιτικοποίησης και ιδεολογικής διαπάλης, επιμονή και υπομονή, στοχοπροσήλωση και ευλυγισία, συνεχή διεύρυνση και αξιοποίηση των συσπειρωμένων, κλπ, κλπ.

β. Η συνεχής, πολύ πιο γρήγορη και αποτελεσματική συσσώρευση, γενίκευση, ανταλλαγή και αξιοποίηση της θετικής και αρνητικής εμπειρίας από την καθημερινή δράση του Κόμματος.

Τρίτο: Εξ ίσου -αν όχι περισσότερο- επιτακτική ανάγκη αποτελεί σήμερα και η ενίσχυση των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ με νέες δυνάμεις. Η αποτελεσματική απάντηση στην ανάγκη αυτή προϋποθέτει -εκτός των άλλων- και τα εξής:

α. Την πρωτοπόρα και, μάλιστα, σύμφωνα με τις σημερινές απαιτήσεις, παρουσία και δράση των κομμουνιστών, ακόμη περισσότερο όλων όσοι έχουν μαζική ιδιότητα, παντού όπου δουλεύουν, ζουν ή σπουδάζουν. Γεγονός, το οποίο απαιτεί -μαζί με αρκετά άλλα- την καθημερινή ιδεολογική αναμέτρηση με τα κάθε λογής αντίπαλα ιδεολογήματα. Την καθημερινή ανάδειξη του ριζικά διαφορετικού χαρακτήρα και ρόλου του ΚΚΕ, της πολιτικής του, των κομμουνιστικών αξιών και ιδανικών.

β. Την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των πολύμορφων, αρνητικών συνεπειών -πρώτα και κύρια, ιδεολογικών- από τις ανατροπές του 1990-91. Οπως και αυτών, που προστίθενται χρόνια τώρα στις λαϊκές συνειδήσεις, από τη διογκούμενη συνεχώς σήψη του αστικού πολιτικού συστήματος, τα ιδεολογήματα του τύπου «όλοι το ίδιο είναι», τη συστηματική και πολύμορφη συκοφάντηση του Κόμματος, κλπ.

γ. Να πάρουμε υπόψη, ότι στις νεότερες και νευραλγικές για το σήμερα και ιδιαίτερα για το αύριο ηλικίες, έως 30 - 35 χρόνων, έχει δημιουργηθεί, στον έναν ή άλλο βαθμό, μια στρεβλή, αρνητική, ακόμη και εχθρική, εικόνα για το Κόμμα και την ΚΝΕ. Γεγονός, το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, ειδική και αποτελεσματική αντιμετώπιση.

Στο όνομα του Σοσιαλισμού (!) και της «φίλιας» κριτικής, ορισμένοι κάνουν συνειδητή οργανωμένη προσπάθεια, προκειμένου να προκαλέσουν συγχύσεις. Δεν είναι καλοδεχούμενοι. Στόχος του ταξικού αντιπάλου είναι ένας -και είτε το θέλουν είτε όχι- σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται και αυτές οι προσπάθειες.

Η ουσία της επίθεσης στοχεύει στην προσπάθεια αμφισβήτησης της επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚΕ. Να μεταλλαχθεί, να στραφεί η προσοχή της εργατικής τάξης αλλού. Κορυφαία ζητήματα της αντιπαράθεσης που ανοίγονται με τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου, είναι 1) ο ιμπεριαλισμός, 2) η θέση της Ελλάδας και 3) η ανάπτυξη πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ. Ο χαρακτήρα της εποχής, η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα, η μελέτη των εξελίξεων σε οικονομικό πολιτικό επίπεδο, η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις μας για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, τον προσανατολισμό της αλλά και τη σπέκουλα που δεχόμαστε σήμερα για να συρθούμε σε συνεργασίες, να αλλάξει το μέτωπο, η συμμαχία και τα χαρακτηριστικά της. Πιο συγκεκριμένα:

Χρησιμοποιούν διαστρεβλωμένα τη λέξη ιμπεριαλισμός, με την έννοια μιας εξωτερικής επεμβατικής πολιτικής, μιας μερίδας ισχυρών κρατών που έρχεται από έξω και από πάνω. Εννοιες όπως η παγκοσμιοποίηση, επιστρατεύονται συχνά για να συσκοτίζουν την πραγματικότητα. Διαχωρίζουν «ντόπιους καπιταλιστές και ξένους ιμπεριαλιστές». Εκφράζεται η πέρα για πέρα αντιεπιστημονική, οπορτουνιστική θεώρηση ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστικό κράτος.

Εδώ και έναν αιώνα, βρισκόμαστε στο τελευταίο «στάδιο» του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό. Ιμπεριαλισμό εννοώντας το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Ο Λένιν αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής αυτής, τα οποία συνοπτικά είναι α) διαδικασία συγκέντρωσης της παραγωγής (κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού), β) ανάπτυξη του μονοπωλίου, γ) εξαγωγή κεφαλαίων και διεθνοποίηση των οικονομικών σχέσεων, δ) πάλη για την κατάκτηση νέων αγορών, ε) σάπισμα του καπιταλισμού, στ) όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας και ζ) δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ποιο από τα παραπάνω στοιχεία δεν πληρεί ο ελληνικός καπιταλισμός;

Δε γελιόμαστε. Γνωρίζουμε και γνωρίζουν ότι η εγχώρια παραγωγή έχει συγκεντρωθεί εδώ και δεκαετίες, ειδικά στη βιομηχανία και την ενέργεια. Υπάρχουν ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι, που δραστηριοποιούνται σε στρατηγικής σημασίας κλάδους. Γνωρίζουν ότι επενδύθηκαν την προηγούμενη δεκαετία τεράστια κεφαλαία σε άλλα κράτη, π.χ. των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια. Ξέρουν ότι ελληνικοί κολοσσοί έχουν σημαντικότατη εγχώρια παραγωγή με κύριο προσανατολισμό στις εξαγωγικές δραστηριότητες (π.χ. ορυκτού πλούτου, εμπορικής ναυτιλίας - μεταφορές, κατασκευές), με αναβαθμισμένο ρόλο τα τελευταία χρόνια. Πού εξυπηρετεί λοιπόν όλη αυτή η επιχειρηματολογία τους;

Χρησιμοποιούν τα περί «υποτέλειας και δουλοφροσύνης της ελληνικής αστικής τάξης», «η εθνική αστική τάξη είναι ανύπαρκτη» κλπ. Κρύβοντας, πρώτον, ότι τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης είναι ενιαία ως τάξη για τον εαυτό της, ως εκμεταλλεύτρια, ανεξαρτήτως πατρίδας. Δεύτερον, κουκουλώνεται ότι δεν επέβαλε κανείς με το ζόρι στην ελληνική αστική τάξη να κάνει τις υπάρχουσες συμφωνίες και συμβιβασμούς.

Αντιθέτως, αυτές είναι προϊόν στρατηγικών επιλογών της κυρίαρχης τάσης μέσα στο ελληνικό κεφάλαιο, για την εξασφάλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων του. Παράδειγμα αποτελεί η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και τα περισσότερα αστικά κόμματα δεν μπορούν -προς το παρόν τουλάχιστον- να αμφισβητήσουν την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη.

Αναμφίβολα υπάρχουν διαβαθμίσεις και εξαρτήσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι άλλο ένα κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος. Υφίσταται ανεξάρτητα από τη θέληση των ίδιων. Η οικονομική συνεπώς και η πολιτική ανισομετρία που συνοδεύει την παραγωγή, είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού (Λένιν). Λειτουργεί και συνδέεται με τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, παρ' όλες τις συμφωνίες.

Μοναδικές παραβιάσεις αυτής της ανισομετρίας συμβαίνουν στις κρίσεις και στον πόλεμο. Από δω βγαίνει εξάλλου ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι πραγματοποιήσιμη και σε μια χώρα μονάχα, όπου θα σπάσει ο κρίκος. Από δω καθορίζεται και η στάση των κομμουνιστών σε ενδεχόμενο πολέμου, να στρέψουν τα όπλα αντίστροφα.

Συνεπώς, το ελληνικό κεφάλαιο δεν είναι δέσμιο, παίρνει το μερίδιο που του αναλογεί και πάντα προσπαθεί να πλασαριστεί σε υψηλότερες θέσεις.

Αυτοί σε όλα αυτά κλείνουν τα μάτια, η διαστρέβλωση είναι σκόπιμη. Υποβαθμίζουν το ρόλο και τις επιδιώξεις της ντόπιας πλουτοκρατίας, για να αφήνουν ανοιχτό πεδίο για συμμαχία με μερίδα της «πατριωτικής αστικής τάξης» και επιδιώκουν να υπάρχει αυτό στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ως στόχος. Ματαιοπονούν.

Από τις θεωρήσεις αυτές προκύπτει και η αμφισβήτησή τους σχετικά με την πολιτική συμμαχιών και την επιτυχία της. Λένε ότι «από τις Θέσεις επιδιώκεται η συσπείρωση δυνάμεων μόνο σε συνθήκες επαναστατικές» ή ότι «συμμαχούμε με τον εαυτό μας» κ.ά. Συστήνουν συμμαχία για το επιμέρους ζήτημα, για το πιο εφικτό -αυτό που καταλαβαίνει ο λαός- για το ενδιάμεσο σκαλοπάτι. Μέτωπο με κοντά ποδάρια, στο όνομα της «τακτικής συσπείρωσης δυνάμεων μεσαίων στρωμάτων». Εισάγονται δηλαδή από την πίσω πόρτα οι επιμέρους στόχοι, τα στάδια, η «σταδιακή πάλη για το σοσιαλισμό» και το χαμήλωμα των απαιτήσεων.

Στο διά ταύτα, δε συνδέεται η οργανωμένη πάλη με το σκοπό. Μπαίνει ο στρατηγικός στόχος στο πάνω ράφι - και αυτό είναι διαφωνία πάνω στη στρατηγική. Η πρόταση πάλης και διεξόδου του ΚΚΕ κατατίθεται καθημερινά στους χώρους σήμερα και είναι για το ΣΗΜΕΡΑ.

Δεν μπορεί παρά η πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων στην πάλη για το σοσιαλισμό να διαπερνά σαν νήμα τη δράση σου παντού, πάντα, να δουλεύεται ενιαία. Να είναι στη βάση της στρατηγικής σου επιδίωξης. Εδώ χρειάζεται η τέχνη των κομμουνιστών, να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα της ε.τ. για την ανακούφισή της με την ανάγκη της οργανωμένης πάλης για την οριστική διέξοδο, το Σοσιαλισμό.

Σημ.1: Για το ζήτημα της συμμετοχής σε συνασπισμό κυβέρνησης με «αντιιμπεριαλιστικό πρόσημο»: δεν αποδείχθηκε ποτέ και πουθενά ότι μια κυβέρνηση συνέβαλλε στην επαναστατική διαδικασία, το αντίθετο. Τις αντικειμενικές λενινιστικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να τις ελέγξει ο υποκειμενικός παράγοντας, πόσο μάλλον να τις καθορίσει ένα κόμμα. Γι αυτό η εργατική τάξη πρέπει να στοχεύει να αποκτήσει τα κλειδιά της οικονομίας, να πάρει τα μέσα παραγωγής.

Σημ.2: Ασκώντας κριτική στην ΚΕ, με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα, ορισμένοι φορτώνουν τις απώλειες σε λανθασμένη γραμμή, στο τρίπτυχο Αποδέσμευση - Διαγραφή του χρέους - Λαϊκή Εξουσία. Λένε ότι ο Λένιν έκανε επανάσταση με το «ψωμί - γη - ελευθερία», εμείς γιατί να μην προκρίνουμε την Αποδέσμευση; Ουσιαστικά για να αποσυνδέσουν την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ από το στρατηγικό στόχο. Ξεχνούν(;) όμως ότι το σύνθημα αυτό, πρώτον έπεσε σε επαναστατική περίοδο, δεύτερον, ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα της εξουσίας και το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» που είχαν ρίξει οι μπολσεβίκοι. Αλλά η επιλεκτικότητα και η μηχανιστική μεταφορά είναι προσόν του οπορτουνισμού.

Η παρέμβασή μας στις μικρότερες ηλικίες είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον του Κόμματος, αποτελεί σοβαρή και σύνθετη δουλειά υποδομής και αν το καλοσκεφτούμε απορρέουν μια σειρά καθήκοντα από τις Θέσεις της ΚΕ ειδικότερα για την παρέμβαση μας στους μαθητές, που χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να σκεφτούμε σοβαρά, να μελετήσουμε πείρα θετική και αρνητική, να αντιστοιχήσουμε την παρέμβασή μας με τις απαιτήσεις αλλά και τις ανάγκες που υπάρχουν. Πιο συγκεκριμένα:

Οικοδόμηση γερών ΟΒ στα σχολεία που ιεραρχούμε, που συγκεντρώνονται παιδιά εργατών, ανέργων, μεταναστών. Αυτά τα παιδιά είναι που θα αποτελέσουν την αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, θα βρεθούν σε σχολές μαθητείας, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους. Αυτή είναι η δουλειά με κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά και βλέποντας μπροστά μπορεί να παίξει ρόλο στη βελτίωση της κοινωνικής εργατικής σύνθεσης του Κόμματος. Επόμενα, η δουλειά υποδομής στους μαθητές αποκτά βαρύνουσα σημασία για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα.

Κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση του δυναμικού μας. Είναι σημαντική παρακαταθήκη για το Κόμμα και την ΚΝΕ, το δυναμικό μας από την πιο μικρή ηλικία να διαπαιδαγωγείται με τις αξίες της εργατικής τάξης και του Κόμματός της, να τρέφει σεβασμό και αγάπη για την εργατική τάξη και τα παιδιά της, να συγκρούεται, στο βαθμό των δυνατοτήτων του, με το αστικό σχολειό, να μαθαίνει να δουλεύει με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση για την υπόθεση του σοσιαλισμού, να αντιλαμβάνεται πως η δράση μας σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, μπορεί να εξασφαλίσει τη νικηφόρα δράση μας σε επαναστατικές συνθήκες. Είναι σημαντικό να μαθαίνουμε από νεαρή ηλικία στο σύντροφο πως ό,τι κι αν κάνει στη ζωή του, σκοπός του είναι να υπηρετεί από όποιο πόστο κι αν βρεθεί την υπόθεση της εργατικής τάξης. Ετσι μπορούμε να ενισχύουμε και τον προσανατολισμό των μαθητικών μας δυνάμεων σε σχολές μαθητείας και σε μεγάλους εργασιακούς χώρους. Να αντιλαμβάνεται ο σύντροφος τα χαρακτηριστικά που πρέπει να χτίσει για να γίνει επαναστάτης, να το επιδιώκει όχι μόνο για τον ίδιο αλλά για να πλάσει αυτά τα χαρακτηριστικά στον περίγυρό του, στο χώρο που βρίσκεται. Να κατοχυρώνεται με άλλα λόγια, βήμα το βήμα ως «λαϊκός ηγέτης». Να επιδιώκει και να έχει στο νου του ότι θα είναι μεγάλη τιμή για τον ίδιο να γίνει μέλος του Κόμματος.

Εξειδίκευση της στρατηγικής του Κόμματος με σκοπό την πλατιά διαφωτιστική δουλειά, την ανάπτυξη ισχυρών δεσμών με τα παιδιά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η διάδοση των επαναστατικών ιδεών σήμερα, σε συνθήκες που ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός, μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην αλλαγή του, στην προετοιμασία της αυριανής εργατικής τάξης για να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, να εκφραστεί με λίγα λόγια σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Είναι τα ίδια παιδιά που θα οικοδομήσουν άλλωστε το σοσιαλισμό. Οπως έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά της. Ποιο είναι το καθήκον: Να προωθήσουμε τη στρατηγική του Κόμματος σε αυτό το τμήμα της νεολαίας. Η επεξεργασία του σχεδίου, της εξειδίκευσης, είναι ανάγκη να γίνει από κοινού Κόμματος - ΚΝΕ. Για παράδειγμα, δε χρειάζονται σκέψεις, ιδέες ώστε από κοινού να καταλήγουμε στη δράση που θα αναπτύσσει η κάθε κομματική ομάδα, ποιο το περιεχόμενό της, ακόμα και ποια η θεματολογία που θα συζητάει;

Προσέλκυση των νεότερων ηλικιών στο εργατικό κίνημα και τους συμμάχους του, ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Η πείρα από τους χώρους δουλειάς, τα σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές μπολιασμένη στις μαθητικές κοινότητες, στα μαθητικά συμβούλια, βοηθάει στην ωρίμανση του μαθητή, στην απόκτηση από νωρίς της αντίληψης ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι φίλοι του, σε ποια μεριά ανήκει ο ίδιος, στην καλλιέργεια εμπιστοσύνης στην τάξη του, στη δύναμή του. Ταυτόχρονα με αγωνιστικές διεργασίες, συζήτηση στην τάξη, συνέλευση του σχολείου, συντονισμό με άλλες τάξεις και σχολεία, διεκδικήσεις, ο μαθητής μπορεί να μάθει τι χρειάζεται να κάνει για να πάρει τη ζωή στα χέρια του, την οργάνωση από τα κάτω, την ταξική αλληλεγγύη ώστε ως αυριανός εργαζόμενος με καλύτερους όρους, να γίνει οργανωτής της πάλης κόντρα στους εκμεταλλευτές του. Να διαπαιδαγωγούνται με άλλα λόγια οι μαθητές που υποφέρουν από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού κόντρα στο φόβο, τη μοιρολατρία, στη λογική ότι «τίποτα δεν αλλάζει», κάνοντας σε αυτές τις ηλικίες πράξη το σύνθημα «δίνουμε ζωή στο σχολείο, κάνουμε τη ζωή σχολείο». Προϋπόθεση βέβαια γι' αυτό είναι η οργάνωση της πάλης πάνω στα οξυμένα προβλήματα σε κάθε σχολειό, να βγαίνει «το πρόβλημα» έξω από τα κάγκελα του σχολείου, στη γειτονιά, στο σύλλογο γονέων, καθηγητών, να γίνεται η σύνδεση με το ταξικό σωματείο. Για παράδειγμα τα σχολεία που έχουν κτιριακά προβλήματα, δεν είναι υπόθεση που πρέπει να πάρει πάνω του το σωματείο των οικοδόμων; Πώς θα βάζουμε στη ζωή το σύνθημα «εργάτη κάνε υπόθεση δική σου, το μέλλον και τη μόρφωση που θα 'χει το παιδί σου»; 'Η αντίστοιχα στα ΕΠΑΛ, δε είναι αναγκαίο ένα σχέδιο «περικύκλωσης» αυτών των σχολείων με σκοπό την οργάνωση μαθητών στα σωματεία, τη μαζικοποίησή τους; Με προσανατολισμό αυτή η προσπάθεια να πατήσει στο σχολείο, την ειδικότητα, το σωματείο, το χώρο δουλειάς.

Ολα τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, είναι στοιχεία του «Κόμματος παντός καιρού», μια σειρά πτυχές αποτελούν προετοιμασία για άλλες συνθήκες. Είναι καθαρό πως όσο καλύτερα προετοιμαζόμαστε σήμερα, τόσο δυναμώνουμε τις προϋποθέσεις για την τελική νίκη.

Τέλος, να μη διστάσουμε να συζητήσουμε για τα ζητήματα που ανοίγονται στις Θέσεις, στο σχέδιο Προγράμματος με τους μαθητές, με τις απαιτούμενες βέβαια προσαρμογές. Είναι όπλο στα χέρια μας και ως τέτοιο πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Το σχολείο των αστών και οι μηχανισμοί που έχουν στα χέρια τους στο σύνολό τους, ζυμώνουν το «ανέφικτο του σοσιαλισμού», παρουσιάζουν ως «επαναστατικές» και «ελευθεριακές», λύσεις στην πραγματικότητα ανώδυνες για το σύστημα, κάνουν ωμό αντικομουνισμό ταυτίζοντας τον κομμουνισμό με το φασισμό, εξυψώνουν στα μάτια των μαθητών τους αστικούς θεσμούς. Μονόδρομος από την πλευρά μας είναι να αναδείξουμε ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος όσο ποτέ. Τώρα είναι η ώρα κάθε μαθητής που προέρχεται από εργατική - λαϊκή οικογένεια να πάρει τη θέση του στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Τώρα είναι η ώρα να δυναμώσει το Κόμμα του, το ΚΚΕ.

Ενα από τα σημεία - κλειδιά που αναδεικνύει ο προσυνεδριακός διάλογος είναι το εξής: Μια μειοψηφία συντρόφων και φίλων δε φαίνεται να διαφωνεί με τη συγκεκριμένη άρνηση του Κόμματος να συμμετάσχει σε κυβέρνηση «αλά ΣΥΡΙΖΑ» αλλά με τη γενική άρνηση που εκφράζουν οι θέσεις για συμμετοχή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης. Για να θεωρητικοποιηθεί αυτή η βασική διαφωνία, εμφανίζεται ο εμπλουτισμός της στρατηγικής του Κόμματος ως άρνηση των επεξεργασιών του 15ου Συνεδρίου, ως και ρήξη με το Μαρξισμό. Το ολοκληρωτικό ξερίζωμα των κοινοβουλευτικών αυταπατών ρήξη με το Μαρξισμό! Βέβαια, κοινό χαρακτηριστικό όσων διαφωνούν με αυτή τη θέση είναι ότι αποφεύγουν να περιγράψουν, έστω γενικόλογα, τα χαρακτηριστικά αυτής της κυβέρνησης, τις προτεραιότητές της, τα μέτρα λαϊκής ανακούφισης που θα πάρει. Ο λόγος είναι απλός: Αν το κάνουν, θα φανερωθεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η γύμνια του προβαλλόμενου επιχειρήματος.

Για χάρη του διαλόγου, το παρόν άρθρο επιχειρεί να κάνει ό,τι δεν κάνουν οι διαφωνούντες: Να περιγράψει μια τέτοια «Αριστερή Κυβέρνηση» (εφεξής ΑΚ) ώστε να φανερωθούν τα αδιέξοδά της. Είναι δεδομένο ότι μια ΑΚ θα εκλεγεί από το λαό για να αντιμετωπίσει τα μείζονα προβλήματα του τελευταίου. Αν το ζήτημα εξεταστεί κοινωνικοταξικά (υπάρχει άλλος τρόπος;), τα μεγαλύτερα προβλήματα ανά τάξη / στρώμα που θα κληθεί να υπηρετήσει η ΑΚ έχουν ως εξής:

-- Εργατική τάξη: Τεράστια ανεργία και μεγάλη υποτίμηση της τιμής της εργατικής δύναμης (ΕΔ). Αυτά δεν αγγίζονται. Για την ανεργία νομίζω συμφωνούμε όλοι, η ΑΚ δε θα μπορούσε να λύσει αυτό που ο καπιταλισμός δεν έχει καταφέρει να λύσει εδώ και κάμποσους αιώνες, το πρόβλημα των κρίσεων. Η αειφόρος ανάπτυξη που ονειρεύονται οι αστοί, και συνεπάγεται μικρή ανεργία, προϋποθέτει άρνηση των κρίσεων. Αυτό δε γίνεται, το έχουμε λυμένο. Οι μισθοί όμως; Κάποιοι πιστεύουν ότι τα μεροκάματα δε θα καταβαραθρωθούν από μια κυβέρνηση με συμμετοχή του ΚΚΕ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη από αυτή: Οταν το εργατικό κίνημα διεκδικούσε, σε περιόδους ανάπτυξης, 1.400 ευρώ μεικτά, το αίτημα χαρακτηριζόταν «μαξιμαλιστικό». Και εμείς οι ίδιοι βέβαια γνωρίζαμε ότι αυτή η διεκδίκηση δεν είναι εφικτή στο σημερινό καπιταλισμό. Αποτελεί όμως σύνθημα που επιβάλλεται να ζυμωθεί στο ταξικό κίνημα για να αναδείξει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τις αντικειμενικές δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίησή τους σε μια άλλου τύπου εξουσία (όχι κυβέρνηση). Στο Πέραμα, άλλωστε, μας λένε ότι «έπρεπε να χαμηλώσετε τις διεκδικήσεις για να μη φύγουν τα καράβια»! Αυτό δε δείχνει το ανεδαφικό της θέσης για σταθερά μεροκάματα στο γερασμένο δυτικό καπιταλισμό; Αν λοιπόν το ΚΚΕ κρατούσε με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τα μεροκάματα στα προ κρίσης επίπεδα, ποιος θα επένδυε στην Ελλάδα; Κανείς. Ας είναι καλά η Βουλγαρία, η Ρουμανία κ.λπ. Αυτό όμως σημαίνει κλείσιμο εργοστασίων, αύξηση της ανεργίας, επέκταση της μερικής απασχόλησης, υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, αύξηση της φορολόγησης των μισθωτών. Ανθρακες ο θησαυρός...

-- Φτωχομεσαία αγροτιά: Παίρνεται ως δεδομένη η έξοδος από την ΕΕ που αποτελεί την ελάχιστη προϋπόθεση για άσκηση αγροτικής πολιτικής φιλικής προς τους μικρομεσαίους αγρότες. Μέτρα εχθρικά στις ισχυρές αγροτοκτηνοτροφικές καπιταλιστικές μονάδες και μια κάποια εκδίωξή τους από τον πρωτογενή τομέα για να «ανασάνει» ο μικρός αγρότης θα σήμαιναν χρήση χειρότερων μηχανημάτων (ούτε μεγάλοι συνεταιρισμοί μπορούν να ανταγωνιστούν τα μονοπώλια), άρση της καθετοποίησης στην παραγωγή που έχουν πετύχει όμιλοι όπως η «ΦΑΓΕ», απώλεια οικονομιών κλίμακας. Σε τελική ανάλυση, μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας, αύξηση του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας, αύξηση των τιμών στα ράφια. Ο,τι πιθανόν θα κέρδιζε ο λαός από μια κάποια πάταξη των μεσαζόντων λόγω αυστηρότερων κρατικών ελέγχων θα το έχανε πολλαπλάσια από τις αυξημένες τιμές. Εξάλλου, αν μιλάμε σήμερα για «θάλασσα εισαγωγών» φανταστείτε τι θα γινόταν σε περίπτωση περαιτέρω μείωσης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων (αλήθεια, πόσο κάνει σήμερα το Milbona στα Lidl, παρότι έρχεται από Γερμανία, σε σχέση με το ΔΕΛΤΑ;). Συνεπώς, πτώση των πωλήσεων για τις ελληνικές εταιρείες, απολύσεις και μειώσεις μισθών πάντα στο όνομα της επιβίωσης της επιχείρησης...

-- Φτωχοί ΕΒΕ: Στενάζουν από τα λουκέτα, τη ραγδαία προλεταριοποίηση, τα δυσβάσταχτα χρέη που τους πνίγουν. Με οικονομικούς όρους, μιλάμε για συγκέντρωση / συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε κλάδους όπου η κυριαρχία των μονοπωλίων παρουσιάζει κάποια υστέρηση (κύρια ορισμένοι τομείς εμπορίου και υπηρεσιών). Εστω ότι η ΑΚ παίρνει μέτρα ενίσχυσης των μικρομεσαίων (π.χ., αύξηση φορολογίας ΑΕ και μείωση σε ΟΕ - ΕΕ, διατήρηση κάποιων επαγγελμάτων ως «κλειστών», κρατικές επιδοτήσεις σε «μικρούς») σε βάρος των μονοπωλίων. Καταρχήν αυτή η απόφαση θα όξυνε το φαύλο κύκλο της μείωσης ανταγωνιστικότητας, κλεισίματος επιχειρήσεων, ανεργίας. Περαιτέρω, τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια στους φθίνοντες κλάδους δε θα έβρισκαν πεδία τοποθέτησης σε νέους, πιο κερδοφόρους, αφού η πολιτική απόφαση του ΚΚΕ δε θα επέτρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο (αν το επέτρεπε μιλάμε για φιλομονοπωλιακή πολιτική, όχι πολιτική υπέρ των μικρομεσαίων ΕΒΕ). Ο,τι θα κέρδιζαν οι τελευταίοι από μειωμένους φόρους θα το έχαναν από την τεράστια έλλειψη κρατικών εσόδων (από κάπου πρέπει να μαζέψεις τελικά για στοιχειώδη Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια ή μήπως ούτε αυτά θα κάλυπτε η ΑΚ;).

-- Γυναίκες: Υποφέρουν από διπλή εκμετάλλευση, που εδράζεται στην άνιση αμοιβή για ίση εργασία. Στον καπιταλισμό, όπου η ΕΔ είναι εμπόρευμα, η άνιση αμοιβή για ίση εργασία έχει αντικειμενική βάση: Η γυναίκα είναι πιο ακριβή γιατί τεκνοποιεί, δηλαδή τα έξοδα αναπαραγωγής της ΕΔ είναι μεγαλύτερα. Επειδή ακριβώς έχει αντικειμενικό συμφέρον να μη την προσλάβει (είναι πιο ακριβή), ο καπιταλιστής την «πατάει στο λαιμό» και την πληρώνει λίγο. Θα το λύσει αυτό η ΑΚ; Μα ΕΔ θα υπάρχει ως εμπόρευμα. Εξάλλου, η ίση αμοιβή για ίση εργασία είναι νομικά κατοχυρωμένη σε όλο τον «προηγμένο κόσμο». Μάλλον υπάρχει λόγος που δεν εφαρμόζεται...

Αφού λοιπόν η ΑΚ δεν μπορεί να λύσει όλα τα παραπάνω (και πολλά άλλα) γιατί θα σχηματιστεί; Για να επαναφέρει το επίδομα ανεργίας στα 450 ευρώ; Για να βάλει πλαφόν στις τιμές της ΔΕΗ; Για να σφραγίσει βιβλιάρια ανέργων; Μα τέτοιες ελάχιστες νίκες δεν προϋποθέτουν το ΚΚΕ στην κυβέρνηση. Στη Βουλγαρία (σήμερα) πετυχαίνουν μειώσεις στη ΔΕΗ επειδή ξεσηκώνονται στοιχειωδώς. Χωρίς υποτίμηση στα λαϊκά προβλήματα, και εμείς άλλωστε τα βιώνουμε, αλλά θα κάνει κυβέρνηση το ΚΚΕ για να προσφέρει στο λαό ψίχουλα που αντικειμενικά η μακροημέρευση του καπιταλισμού θα τα πάρει πίσω εν ριπή οφθαλμού; Και σε αυτό το στόχο θα υποτάξουμε τα πάντα;

Αν, σύντροφοι και φίλοι, δεν είναι αυτό οπορτουνισμός, τότε τι είναι;