Τρία ζητήματα ήταν πάντα βασικά και κρίσιμα στην ενενηνταπεντάχρονη μέχρι σήμερα πορεία του Κόμματος. Πρώτο, η στρατηγική του και όλα όσα την αφορούν. Δεύτερο, το επίπεδο του ταξικού εργατικού κινήματος και του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων. Και τρίτο, το ποσοτικό και ποιοτικό δυνάμωμα των γραμμών του Κόμματος με νέο αίμα, η πρωτοπόρα, καθημερινή δράση των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται και, πρωτίστως, στους χώρους δουλειάς.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Παρά τα σοβαρά βήματα, που έχουν γίνει τα προηγούμενα χρόνια, παραμένει η μεγάλη απόσταση από τις αντικειμενικές ανάγκες. Οι σύγχρονες συνθήκες και οι πρωτόγνωρες δυσκολίες βάζουν μπροστά μας σύνθετες και πολύ ψηλότερες απαιτήσεις. Η αντιμετώπιση και το ξεπέρασμα των αδυναμιών, των καθυστερήσεων και των προβλημάτων παίρνουν καθημερινά και περισσότερο επιτακτικό χαρακτήρα.

Πρώτο: Η βαθύτερη κατανόηση, δημιουργική εξειδίκευση και αποτελεσματική εφαρμογή στην πράξη της στρατηγικής του Κόμματος αποτελεί σήμερα πρωταρχική ανάγκη και αναντικατάστατη προϋπόθεση για την παραπέρα πορεία. Απ' όλο το Κόμμα, την ΚΝΕ, κάθε κρίκο, κάθε σύντροφο και συντρόφισσα χωριστά. Οπως και η σε ανάλογη βάση συσπείρωση και συστράτευση του στενού -τουλάχιστον- περίγυρου των οπαδών και φίλων του Κόμματος. Αυτό απαιτεί και συνεπάγεται πολλά, όπως γίνεται φανερό κι από τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Πρωτίστως, όμως, απαιτεί την αποφασιστική αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κάθε λογής αυταπατών, περί φιλολαϊκής κυβέρνησης στο πλαίσιο του συστήματος. Κι όχι μόνο, γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή τέτοια δυνατότητα, ενώ, το ενδεχόμενο αποδοχής της θέσης αυτής από το Κόμμα θα συνιστούσε -σε τελευταία ανάλυση- προδοσία της εργατικής τάξης και απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του, με όλα όσα αυτά συνεπάγονται. Οι αυταπάτες αυτές εμποδίζουν και υπονομεύουν την αποτελεσματική και επιτακτικά αναγκαία σήμερα αντιμετώπιση των γενικότερων κοινοβουλευτικών αυταπατών, που είναι κυρίαρχες στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ακόμη και σε μεγάλη μερίδα των οπαδών του Κόμματος. Εμποδίζουν και υπονομεύουν την αντιμετώπιση και ξεπέρασμα των κυρίαρχων λογικών της ανάθεσης στους «ειδικούς» (στα κόμματα και την κυβέρνηση με τις βουλευτικές εκλογές, στα ΔΣ με τις αρχαιρεσίες, κλπ.), έως και της πρακτικής του «καναπέ». Συσκοτίζουν και νοθεύουν το πραγματικό, ταξικό περιεχόμενο και ρίζα των προβλημάτων, που βασανίζουν σήμερα την εργατική τάξη και το λαό και, γενικότερα, την κρίσιμη σχέση οικονομίας και πολιτικής. Εμποδίζουν τη βαθύτερη κατανόηση των σύγχρονων όρων διεξαγωγής της ταξικής πάλης, της διάταξης και των στόχων των τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, του ταξικού χαρακτήρα και ρόλου του αστικού κράτους, όπως και αυτού της ΕΕ και της Ευρωζώνης, του σύγχρονου καπιταλισμού γενικότερα. Και, βέβαια, οι αυταπάτες αυτές δε βοηθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση μιας σειράς αποπροσανατολιστικών ιδεολογημάτων, που θέλουν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης στην υποτέλεια και υποταγή, στην ανικανότητα και διαφθορά ή στην κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων της Μέρκελ και όχι των νεοκεϋνσιανικών απόψεων Ομπάμα. Αλήθεια, σε τι απ' όλ' αυτά οφείλεται η κυβερνητική εμπειρία του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, μαζί με την κατάληξή της; Η απάντηση, βέβαια, δε βρίσκεται σε κανένα από τα παραπάνω. Τη δίνουν οι θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Ακριβώς αυτές, που έδιναν το δικαίωμα και τη σιγουριά στην Αλέκα Παπαρήγα, να δηλώνει τον περασμένο Ιούνη, λίγο πριν τις εκλογές: «Οποια κυβέρνηση και αν σχηματισθεί, ανεξάρτητα από τα συνθήματά της, τελικά θα συμμορφωθεί με τις δεσμεύσεις της ΕΕ και τις κατευθύνσεις των μονοπωλίων». Φιλολαϊκή πολιτική δε γίνεται, με τον πλούτο, τα μέσα παραγωγής του και, γενικότερα, με την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων και της αστικής τάξης. Χωρίς κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και απαλλαγή της χώρας από τις ευρωενωσιακές και όποιες άλλες αλυσίδες και δεσμεύσεις. Και αυτά -όπως διδάσκει όλη η μέχρι σήμερα, θετική ή αρνητική, εγχώρια και διεθνής εμπειρία - θα προχωρήσουν και θα κατακτηθούν με όρους σκληρής ταξικής αναμέτρησης και σύγκρουσης, πέρα κι έξω από τα όρια, τους κανόνες και την υποκρισία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή, της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Δεύτερο: Στις σημερινές συνθήκες, η επιτακτική ανάγκη ενίσχυσης του ταξικού εργατικού κινήματος και, γενικότερα, του αγωνιστικού προσανατολισμού των λαϊκών στρωμάτων, συναγωνίζεται τις πολύμορφες δυσκολίες και εμπόδια. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και δυνατότητες. Στο πλαίσιο αυτό, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι εξής παράγοντες:

α. Να πολλαπλασιασθούν οι ανάλογες πρωτοβουλίες από τα κάτω, πρώτα και κύρια, στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, παίρνοντας υπόψη, όμως, ότι σήμερα απαιτείται -πολύ περισσότερο από παλιότερα- κατάλληλο σχέδιο, οργάνωση και διάταξη δυνάμεων, πρωτοβουλία και ευρηματικότητα, σωστή επιλογή ζητημάτων και μορφών, καλή προετοιμασία και συνεχή εξοπλισμό των συντρόφων, αποτελεσματικό συνδυασμό καθημερινής προπαγάνδας και ζύμωσης, πολιτικοποίησης και ιδεολογικής διαπάλης, επιμονή και υπομονή, στοχοπροσήλωση και ευλυγισία, συνεχή διεύρυνση και αξιοποίηση των συσπειρωμένων, κλπ, κλπ.

β. Η συνεχής, πολύ πιο γρήγορη και αποτελεσματική συσσώρευση, γενίκευση, ανταλλαγή και αξιοποίηση της θετικής και αρνητικής εμπειρίας από την καθημερινή δράση του Κόμματος.

Τρίτο: Εξ ίσου -αν όχι περισσότερο- επιτακτική ανάγκη αποτελεί σήμερα και η ενίσχυση των γραμμών του Κόμματος και της ΚΝΕ με νέες δυνάμεις. Η αποτελεσματική απάντηση στην ανάγκη αυτή προϋποθέτει -εκτός των άλλων- και τα εξής:

α. Την πρωτοπόρα και, μάλιστα, σύμφωνα με τις σημερινές απαιτήσεις, παρουσία και δράση των κομμουνιστών, ακόμη περισσότερο όλων όσοι έχουν μαζική ιδιότητα, παντού όπου δουλεύουν, ζουν ή σπουδάζουν. Γεγονός, το οποίο απαιτεί -μαζί με αρκετά άλλα- την καθημερινή ιδεολογική αναμέτρηση με τα κάθε λογής αντίπαλα ιδεολογήματα. Την καθημερινή ανάδειξη του ριζικά διαφορετικού χαρακτήρα και ρόλου του ΚΚΕ, της πολιτικής του, των κομμουνιστικών αξιών και ιδανικών.

β. Την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των πολύμορφων, αρνητικών συνεπειών -πρώτα και κύρια, ιδεολογικών- από τις ανατροπές του 1990-91. Οπως και αυτών, που προστίθενται χρόνια τώρα στις λαϊκές συνειδήσεις, από τη διογκούμενη συνεχώς σήψη του αστικού πολιτικού συστήματος, τα ιδεολογήματα του τύπου «όλοι το ίδιο είναι», τη συστηματική και πολύμορφη συκοφάντηση του Κόμματος, κλπ.

γ. Να πάρουμε υπόψη, ότι στις νεότερες και νευραλγικές για το σήμερα και ιδιαίτερα για το αύριο ηλικίες, έως 30 - 35 χρόνων, έχει δημιουργηθεί, στον έναν ή άλλο βαθμό, μια στρεβλή, αρνητική, ακόμη και εχθρική, εικόνα για το Κόμμα και την ΚΝΕ. Γεγονός, το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, ειδική και αποτελεσματική αντιμετώπιση.