Στο όνομα του Σοσιαλισμού (!) και της «φίλιας» κριτικής, ορισμένοι κάνουν συνειδητή οργανωμένη προσπάθεια, προκειμένου να προκαλέσουν συγχύσεις. Δεν είναι καλοδεχούμενοι. Στόχος του ταξικού αντιπάλου είναι ένας -και είτε το θέλουν είτε όχι- σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούνται και αυτές οι προσπάθειες.

Η ουσία της επίθεσης στοχεύει στην προσπάθεια αμφισβήτησης της επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚΕ. Να μεταλλαχθεί, να στραφεί η προσοχή της εργατικής τάξης αλλού. Κορυφαία ζητήματα της αντιπαράθεσης που ανοίγονται με τις θέσεις του 19ου Συνεδρίου, είναι 1) ο ιμπεριαλισμός, 2) η θέση της Ελλάδας και 3) η ανάπτυξη πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ. Ο χαρακτήρα της εποχής, η θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα, η μελέτη των εξελίξεων σε οικονομικό πολιτικό επίπεδο, η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις μας για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας, τον προσανατολισμό της αλλά και τη σπέκουλα που δεχόμαστε σήμερα για να συρθούμε σε συνεργασίες, να αλλάξει το μέτωπο, η συμμαχία και τα χαρακτηριστικά της. Πιο συγκεκριμένα:

Χρησιμοποιούν διαστρεβλωμένα τη λέξη ιμπεριαλισμός, με την έννοια μιας εξωτερικής επεμβατικής πολιτικής, μιας μερίδας ισχυρών κρατών που έρχεται από έξω και από πάνω. Εννοιες όπως η παγκοσμιοποίηση, επιστρατεύονται συχνά για να συσκοτίζουν την πραγματικότητα. Διαχωρίζουν «ντόπιους καπιταλιστές και ξένους ιμπεριαλιστές». Εκφράζεται η πέρα για πέρα αντιεπιστημονική, οπορτουνιστική θεώρηση ότι η Ελλάδα δεν είναι ιμπεριαλιστικό κράτος.

Εδώ και έναν αιώνα, βρισκόμαστε στο τελευταίο «στάδιο» του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό. Ιμπεριαλισμό εννοώντας το μονοπωλιακό καπιταλισμό. Ο Λένιν αποκάλυψε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της εποχής αυτής, τα οποία συνοπτικά είναι α) διαδικασία συγκέντρωσης της παραγωγής (κύριο χαρακτηριστικό του καπιταλισμού), β) ανάπτυξη του μονοπωλίου, γ) εξαγωγή κεφαλαίων και διεθνοποίηση των οικονομικών σχέσεων, δ) πάλη για την κατάκτηση νέων αγορών, ε) σάπισμα του καπιταλισμού, στ) όξυνση της αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας και ζ) δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ποιο από τα παραπάνω στοιχεία δεν πληρεί ο ελληνικός καπιταλισμός;

Δε γελιόμαστε. Γνωρίζουμε και γνωρίζουν ότι η εγχώρια παραγωγή έχει συγκεντρωθεί εδώ και δεκαετίες, ειδικά στη βιομηχανία και την ενέργεια. Υπάρχουν ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι, που δραστηριοποιούνται σε στρατηγικής σημασίας κλάδους. Γνωρίζουν ότι επενδύθηκαν την προηγούμενη δεκαετία τεράστια κεφαλαία σε άλλα κράτη, π.χ. των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια. Ξέρουν ότι ελληνικοί κολοσσοί έχουν σημαντικότατη εγχώρια παραγωγή με κύριο προσανατολισμό στις εξαγωγικές δραστηριότητες (π.χ. ορυκτού πλούτου, εμπορικής ναυτιλίας - μεταφορές, κατασκευές), με αναβαθμισμένο ρόλο τα τελευταία χρόνια. Πού εξυπηρετεί λοιπόν όλη αυτή η επιχειρηματολογία τους;

Χρησιμοποιούν τα περί «υποτέλειας και δουλοφροσύνης της ελληνικής αστικής τάξης», «η εθνική αστική τάξη είναι ανύπαρκτη» κλπ. Κρύβοντας, πρώτον, ότι τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης είναι ενιαία ως τάξη για τον εαυτό της, ως εκμεταλλεύτρια, ανεξαρτήτως πατρίδας. Δεύτερον, κουκουλώνεται ότι δεν επέβαλε κανείς με το ζόρι στην ελληνική αστική τάξη να κάνει τις υπάρχουσες συμφωνίες και συμβιβασμούς.

Αντιθέτως, αυτές είναι προϊόν στρατηγικών επιλογών της κυρίαρχης τάσης μέσα στο ελληνικό κεφάλαιο, για την εξασφάλιση των ιδιαίτερων συμφερόντων του. Παράδειγμα αποτελεί η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Γι' αυτό και τα περισσότερα αστικά κόμματα δεν μπορούν -προς το παρόν τουλάχιστον- να αμφισβητήσουν την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη.

Αναμφίβολα υπάρχουν διαβαθμίσεις και εξαρτήσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη. Η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι άλλο ένα κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος. Υφίσταται ανεξάρτητα από τη θέληση των ίδιων. Η οικονομική συνεπώς και η πολιτική ανισομετρία που συνοδεύει την παραγωγή, είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού (Λένιν). Λειτουργεί και συνδέεται με τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, παρ' όλες τις συμφωνίες.

Μοναδικές παραβιάσεις αυτής της ανισομετρίας συμβαίνουν στις κρίσεις και στον πόλεμο. Από δω βγαίνει εξάλλου ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι πραγματοποιήσιμη και σε μια χώρα μονάχα, όπου θα σπάσει ο κρίκος. Από δω καθορίζεται και η στάση των κομμουνιστών σε ενδεχόμενο πολέμου, να στρέψουν τα όπλα αντίστροφα.

Συνεπώς, το ελληνικό κεφάλαιο δεν είναι δέσμιο, παίρνει το μερίδιο που του αναλογεί και πάντα προσπαθεί να πλασαριστεί σε υψηλότερες θέσεις.

Αυτοί σε όλα αυτά κλείνουν τα μάτια, η διαστρέβλωση είναι σκόπιμη. Υποβαθμίζουν το ρόλο και τις επιδιώξεις της ντόπιας πλουτοκρατίας, για να αφήνουν ανοιχτό πεδίο για συμμαχία με μερίδα της «πατριωτικής αστικής τάξης» και επιδιώκουν να υπάρχει αυτό στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ ως στόχος. Ματαιοπονούν.

Από τις θεωρήσεις αυτές προκύπτει και η αμφισβήτησή τους σχετικά με την πολιτική συμμαχιών και την επιτυχία της. Λένε ότι «από τις Θέσεις επιδιώκεται η συσπείρωση δυνάμεων μόνο σε συνθήκες επαναστατικές» ή ότι «συμμαχούμε με τον εαυτό μας» κ.ά. Συστήνουν συμμαχία για το επιμέρους ζήτημα, για το πιο εφικτό -αυτό που καταλαβαίνει ο λαός- για το ενδιάμεσο σκαλοπάτι. Μέτωπο με κοντά ποδάρια, στο όνομα της «τακτικής συσπείρωσης δυνάμεων μεσαίων στρωμάτων». Εισάγονται δηλαδή από την πίσω πόρτα οι επιμέρους στόχοι, τα στάδια, η «σταδιακή πάλη για το σοσιαλισμό» και το χαμήλωμα των απαιτήσεων.

Στο διά ταύτα, δε συνδέεται η οργανωμένη πάλη με το σκοπό. Μπαίνει ο στρατηγικός στόχος στο πάνω ράφι - και αυτό είναι διαφωνία πάνω στη στρατηγική. Η πρόταση πάλης και διεξόδου του ΚΚΕ κατατίθεται καθημερινά στους χώρους σήμερα και είναι για το ΣΗΜΕΡΑ.

Δεν μπορεί παρά η πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων στην πάλη για το σοσιαλισμό να διαπερνά σαν νήμα τη δράση σου παντού, πάντα, να δουλεύεται ενιαία. Να είναι στη βάση της στρατηγικής σου επιδίωξης. Εδώ χρειάζεται η τέχνη των κομμουνιστών, να συνδέσουν τον καθημερινό αγώνα της ε.τ. για την ανακούφισή της με την ανάγκη της οργανωμένης πάλης για την οριστική διέξοδο, το Σοσιαλισμό.

Σημ.1: Για το ζήτημα της συμμετοχής σε συνασπισμό κυβέρνησης με «αντιιμπεριαλιστικό πρόσημο»: δεν αποδείχθηκε ποτέ και πουθενά ότι μια κυβέρνηση συνέβαλλε στην επαναστατική διαδικασία, το αντίθετο. Τις αντικειμενικές λενινιστικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό δεν μπορεί να τις ελέγξει ο υποκειμενικός παράγοντας, πόσο μάλλον να τις καθορίσει ένα κόμμα. Γι αυτό η εργατική τάξη πρέπει να στοχεύει να αποκτήσει τα κλειδιά της οικονομίας, να πάρει τα μέσα παραγωγής.

Σημ.2: Ασκώντας κριτική στην ΚΕ, με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα, ορισμένοι φορτώνουν τις απώλειες σε λανθασμένη γραμμή, στο τρίπτυχο Αποδέσμευση - Διαγραφή του χρέους - Λαϊκή Εξουσία. Λένε ότι ο Λένιν έκανε επανάσταση με το «ψωμί - γη - ελευθερία», εμείς γιατί να μην προκρίνουμε την Αποδέσμευση; Ουσιαστικά για να αποσυνδέσουν την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ από το στρατηγικό στόχο. Ξεχνούν(;) όμως ότι το σύνθημα αυτό, πρώτον έπεσε σε επαναστατική περίοδο, δεύτερον, ήταν άμεσα συνδεδεμένο με το ζήτημα της εξουσίας και το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» που είχαν ρίξει οι μπολσεβίκοι. Αλλά η επιλεκτικότητα και η μηχανιστική μεταφορά είναι προσόν του οπορτουνισμού.