Η οξύτατη κοινωνική πόλωση και σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και τρία χρόνια ως αποτέλεσμα της βίαιης ανακατανομής εισοδήματος και μεταφοράς πλούτου από την εργασία στο κεφάλαιο, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια αλλαγή των ταξικών συσχετισμών, οι οποίες θα καθορίσουν την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού και τον τρόπο ένταξής του στις περιφερειακές ολοκληρώσεις για πολλές δεκαετίες.

Σε κοινωνικό επίπεδο η εργατική τάξη και τα γύρω από αυτήν κοινωνικά στρώματα μέσα από αυτή την ιστορικών διαστάσεων, για τα ελληνικά δεδομένα, σύγκρουση έχει ηττηθεί κατά κράτος. Και έχει ηττηθεί, διότι, παρά την τεράστια κοινωνική αντίσταση που εκδηλώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν κατάφερε να αποτρέψει, στο ελάχιστο, την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών, χάνοντας κατακτήσεις ενός αιώνα. Οι αιτίες αυτής της εξέλιξης θα πρέπει να αναζητηθούν στην κατάσταση που βρίσκεται η εργατική τάξη, σήμερα, να αντισταθεί, από την άποψη της ικανότητας, που αυτή διαθέτει, εξαιτίας της πολιτικής διάσπασης των κοινωνικών και πολιτικών της οργανώσεων.

Ποιος είναι, όμως, ο ρόλος ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, πιστού στη μεθοδολογία της μαρξιστικής - λενινιστικής παράδοσης, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση; Πώς πρακτικά θα προσπαθήσει να υλοποιήσει το στόχο της «συγκέντρωσης δυνάμεων» και της κατάκτησης της πλειοψηφίας για τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας; Αν λάβουμε υπόψη μας ότι απουσιάζει η σοσιαλιστική συνείδηση από την εργατική τάξη, πώς θα τεθεί ως στόχος η εξουσία, εφόσον η εργατική τάξη δεν έχει πειστεί από τους κομμουνιστές για έναν τέτοιο στόχο;

Η απάντηση των Θέσεων σε αυτά τα ερωτήματα είναι η λαϊκή συμμαχία με σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό (Θέση 62). Πολύ σωστά. Και πιο κάτω συνεχίζει: «...στις δοσμένες συνθήκες... υπερασπίζεται το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, μισθούς, συντάξεις...» κ.λπ.

Ομως, με ποιες δυνάμεις συγκροτείται η λαϊκή συμμαχία; Σύμφωνα με τις Θέσεις, «η λαϊκή συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων». Και συνεχίζει, λέγοντας ότι το ΚΚΕ «...θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις» (Θέση 66).

Ομως, στο ερώτημα, τι θα γίνει εάν δυνάμεις πολιτικές, εκτός του ΚΚΕ, θελήσουν να συνεργαστούν μαζί του για τη στήριξη της λαϊκής συμμαχίας, στην υπεράσπιση και διεκδίκηση των άμεσων αιτημάτων της, κ.λπ., οι Θέσεις απαντάνε ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει πολιτική συνεργασία με αυτές τις δυνάμεις (Θέση 67).

Η θέση αυτή όμως είναι εντελώς ξένη με τη λενινιστική αντίληψη για τις συμμαχίες. Από το 1905, ακόμη, ο Λένιν υπογράμμιζε πως «...οι εργάτες που συμμερίζονται τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών και παλεύουν στις γραμμές του προλεταριάτου δεν είναι συνεπείς, (...) γιατί... διατηρούν μη προλεταριακές αντιλήψεις. Ενάντια σ' αυτή την ασυνέπεια είμαστε υποχρεωμένοι να διεξάγουμε ιδεολογικό αγώνα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο (...). Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε τις απόψεις των σοσιαλιστών - επαναστατών απόψεις όχι σοσιαλιστικές... Ωστόσο για σκοπούς αγωνιστικούς έχουμε υποχρέωση να βαδίζουμε μαζί διατηρώντας πλήρη κομματική αυτοτέλεια, ενώ το Σοβιέτ είναι ίσα - ίσα μια οργάνωση αγωνιστική και τέτοια πρέπει να είναι (...) Οσο για την ασυνέπειά τους, αυτήν εύκολα θα την παραμερίσουμε, γιατί υπέρ των απόψεών μας συνηγορεί η ίδια η ιστορία, συνηγορεί σε κάθε βήμα η πραγματικότητα (...) Εχουμε την ακράδαντη πεποίθηση πως η πραγματική πάλη, η κοινή δουλειά μέσα από τις ίδιες γραμμές θα πείσει για την αλήθεια του μαρξισμού όλα τα βιώσιμα στοιχεία και θα πετάξει έξω καθετί το μη βιώσιμο. Και για τη δύναμή μας, για τη συντριπτική δύναμη των μαρξιστών μέσα στους κόλπους του Σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος της Ρωσίας, δεν αμφιβάλλουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο» (Λένιν, Απαντα, τ. 12, σ. 65). Αυτά, λοιπόν, έγραφε ο Λένιν για τις συμμαχίες, το Νοέμβρη του 1905, αναπτύσσοντας τις ιδέες του επιστημονικού μαρξισμού στο πρακτικό πεδίο της τακτικής.

Οσο και αν ψάξει κανείς δε θα βρει γραμμένο σε καμιά σελίδα του μαρξισμού ότι την πρόταση συμμαχίας την απευθύνεις μόνο στο τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που έχει «προλεταριακές αντιλήψεις» και έχει αποδεχθεί τους σκοπούς και την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος (λαϊκή εξουσία). Ολη η ιστορία του κινήματος είναι ιστορία μετωπικών δράσεων των κομμάτων και των οργανώσεων της εργατικής τάξης. Τέτοιο παράδειγμα ήταν η Κομμούνα του Παρισιού: «Η πιο ένδοξη σελίδα στην ιστορία του γαλλικού προλεταριάτου - η Παρισινή Κομμούνα - δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μπλοκ όλων των οργανώσεων και των αποχρώσεων της γαλλικής εργατικής τάξης, ενωμένων ενάντια στην μπουρζουαζία...» (Απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Γαλλικό ΚΚ, 11/6/1922). Επίσης, ανάλογο παράδειγμα ήταν τα Σοβιέτ στα οποία συμμετείχαν οι πάντες. Τον Φεβρουάριο του 1917, την πλειοψηφία στα Σοβιέτ την είχαν οι μενσεβίκοι. Οι μπολσεβίκοι δεν έφτιαξαν δικά τους Σοβιέτ. Αλλαξαν τους συσχετισμούς από τα μέσα. Καταλάβαιναν ότι το πρόβλημα δεν ήταν οργανωτικής φύσης, αλλά ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας. Εφάρμοσαν ενιαιομετωπική τακτική και κέρδισαν την πλειοψηφία. Αυτός ήταν για τους μαρξιστές ο δρόμος της αλλαγής συσχετισμών μέσα στο κίνημα. Σε αυτό το δρόμο θεωρώ ότι είναι αναγκαίο να βαδίσει το ΚΚΕ εάν θέλει να κερδίσει την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και να ηγεμονεύσει στα συνδικάτα.

Το ερώτημα είναι το εξής: Ενα τέτοιο μέτωπο πρέπει να απευθύνεται μόνο στη βάση ή να απευθύνεται και στις ηγεσίες των άλλων αριστερών κομμάτων;

Οι Θέσεις της ΚΕ απαντάνε πως πρέπει να είναι μέτωπο κοινής δράσης από τα κάτω. Να μην συμπεριλαμβάνει άλλες πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ που θα στηρίζει, διά της συμμετοχής των μελών του, τη λαϊκή συμμαχία. Η απάντηση σε αυτή την τακτική έρχεται, πάλι, από την Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς με την απόφασή της, στις 6 Μαρτίου 1922: «Εάν μπορούσαμε απλώς να ενώσουμε τις εργατικές μάζες γύρω από τη σημαία μας ή γύρω από τα τρέχοντα πρακτικά συνθήματά μας και να παρακάμψουμε τις ρεφορμιστικές οργανώσεις, είτε αυτές είναι κόμμα είτε συνδικάτο, αυτό φυσικά θα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά τότε δεν θα υπήρχε και το ίδιο το ζήτημα του ενιαίου μετώπου στη σημερινή μορφή του».

Επομένως, στο ερώτημα πώς θα επιτευχθεί ο στόχος «συγκέντρωσης δυνάμεων» για την ανατροπή και τη λαϊκή εξουσία, η Κομμουνιστική Διεθνής προτείνει ξεκάθαρα το Ενιαίο Μέτωπο. Και αυτό γιατί η εργατική τάξη σήμερα δεν διαθέτει σοσιαλιστική συνείδηση, αλλά μένει να την αποκτήσει. Δεν είναι συγκροτημένη σε τακτικό στρατό, αλλά διάσπαρτη, και μόνο «αντάρτικο» αγώνα μπορεί να διεξαγάγει. Μπορεί να ενωθεί μόνο όταν οι πολιτικοί της εκπρόσωποι δημιουργήσουν ένα ενιαίο κέντρο αγώνα και δείξουν αποφασισμένοι να διεξαγάγουν μαζί της κοινή πάλη για τα πιο άμεσα ζωτικά της συμφέροντα. Με ποια αιτήματα και με ποιο πρόγραμμα είναι μια συζήτηση που είναι ανοιχτή, αρκεί να υπάρχει θέληση.

Το οργανωμένο ταξικό κίνημα είναι αυτό που θα κινήσει τα νήματα της αλλαγής - ανατροπής της πολιτικής εξουσίας.

Πώς όμως θα γίνει μπορετό στις σημερινές συνθήκες;

Γνωρίζουμε τις αλλαγές που ήρθαν στον εργατικό συνδικαλισμό από τη μεταπολίτευση και μετά και οι οποίες οξύνθηκαν στον ύψιστο βαθμό με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, την επίθεση του κεφαλαίου προς αυτές, με την αντεπαναστατική ανατροπή που έγινε κατά τις δεκαετίες του 1980-1990.

Ομως σήμερα μετά την υπογραφή των μνημονίων ΙΙ και III τα μέτρα στρατηγικού χαρακτήρα που λαμβάνονται για τη θωράκιση του κεφαλαίου, της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και αυτά που μέλλονται να ληφθούν από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, το λαό θα τον γονατίσουν ακόμα περισσότερο.

Μόνη ελπίδα τεράστιας σημασίας για την εργατική τάξη παραμένει η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και απαλλαγή από τις αυταπάτες με τις οποίες θολώνει τα νερά ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός.

Απαραίτητη προϋπόθεση η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα επέλθει από τη δουλειά από κάτω με την απόκτηση δεσμών ισχυρών στη βάση, με τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, με την ενεργοποίηση νέων δυνάμεων που παραμένουν αδρανείς για διάφορους λόγους μακριά από τα συνδικάτα, με απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή της κυρίαρχης ιδεολογίας και πολιτικής, τις απόψεις των οπορτουνιστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων.

Οπως έχει διαμορφωθεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση σήμερα επιβάλλει και επιτείνει την όξυνση της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης σε κάθε χώρο δουλειάς και σε πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η διαπάλη μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα δε θα είναι μια στενά συνδικαλιστική αντιπαράθεση μέσα σε ένα στενό διοικητικό πλαίσιο. Θα είναι μια σκληρή ιδεολογική - πολιτική πάλη των κομμουνιστών καθώς και των συμπορευόμενων φίλων και οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος εναντίον της αστικής και οπορτουνιστικής επιρροής στην εργατική τάξη, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και στους μηχανισμούς της, που με την επίδρασή τους οι δυνάμεις των αστικών κομμάτων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, πλειοψηφούν σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η συσπείρωση μεγάλων εργατικών μαζών με τη συνεπή συνδικαλιστική δύναμη, το ΠΑΜΕ, που παλεύει πιστά για την αναμέτρηση με το κεφάλαιο και ενάντια της πολιτικής της ΕΕ, είναι η μόνη δύναμη που εγγυάται την απαλλαγή των δεσμών της εργατικής δύναμης.

Ετσι η αντιμετώπιση αυτών των δυνάμεων απαιτεί:

• Εντονη και επιχειρηματολογημένη ιδεολογικοπολιτική πάλη εντός των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και στους τόπους δουλειάς μας με απλά σταράτα λόγια.
• Βαθιά γνώση των τεκταινομένων στην πολιτική κονίστρα για τις αλλαγές των εργατικών συνθηκών όπως σήμερα εκφράζονται με τις νέες διατάξεις που ψηφίζονται γι' αυτό, κινεζοποίηση μισθών, ανασφάλιστη εργασία, νόμος Σέρκας κλπ.
• Καθημερινή ανάγνωση - μελέτη του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ - ΚΟΜΕΠ και όποιων άλλων βοηθημάτων για τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας.

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως χρειάζεται ενιαία αντιμετώπιση του οικονομικού με την πολιτική πάλη. Για να έχουμε ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα στους κλάδους χρειάζεται ταυτόχρονη απαίτηση αιτημάτων των διάφορων συνδικάτων, Κατά αυτό τον τρόπο φανερώνεται η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, πολύ δε περισσότερο αναδεικνύεται η ανάγκη πολιτικοποίησης της πάλης των εργαζομένων με προσανατολισμό στην πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.

Οι ΚΟΒ πρέπει να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση της λαϊκής συμμαχίας. Αυτό θα επιτευχθεί με τη γνωστοποίηση, σπίτι το σπίτι κάθε γειτονιάς, των καθηκόντων της δημιουργίας ενός λαϊκού κυττάρου που στοχεύει στα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, μεροκάματο, σταθερή δουλειά, ασφάλεια, υγειονομική περίθαλψη - όχι στη βοήθεια των διαφόρων ΜΚΟ, όχι στην ελεημοσύνη και στα λεγόμενα φιλανθρωπικά συσσίτια. Πρώτιστος παράγων είναι η αφύπνιση του λαϊκού αισθήματος και η συμμετοχή του στο εργατικό κίνημα, στην ταξική πάλη, η συσπείρωσή του σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και ιμπεριαλιστικής ειρήνης, ως η Θέση 65, με απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια την απεμπλοκή μας από το ΝΑΤΟ, την κατάργηση των ξένων βάσεων και επιστροφή των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεών μας από όπου ευρίσκονται.

Κατ' αρχάς κρίνεται σκόπιμο να τονιστεί η σε γενικές γραμμές συμφωνία του γράφοντος με το κείμενο των Θέσεων για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος που δόθηκε στη δημοσιότητα από την ΚΕ. Εν συνεχεία είναι απαραίτητο να τονιστεί πως ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όξυνσης και εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης η καθημερινή δράση και πάλη για τα οξύτατα λαϊκά προβλήματα είναι απολύτως αναγκαίο να συνδυάζεται με την αυτομόρφωση γύρω από θέματα μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας και ιδεολογίας γενικότερα καθώς ιδίως στη φάση αυτή η αστική τάξη και τα επιτελεία της βομβαρδίζουν καθημερινά το λαό με διάφορες θεωρίες και ιδεολογήματα με απώτερο πάντα σκοπό τη σύγχυση, την καλλιέργεια αυταπατών και τη γενικότερη χειραγώγησή του. Τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματος θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή εξοπλισμένα και σε ετοιμότητα ώστε ν' απαντούν με πληρότητα και σαφήνεια σε όλα αυτά τα ιδεολογήματα και τα ψευτοεπιχειρήματα που προβάλλει καθημερινά ο ταξικός αντίπαλος.

Στην κατεύθυνση αυτή μπορούν και θα πρέπει να συμβάλλουν ακόμη πιο συστηματικά:

Τα κομματικά έντυπα («Ριζοσπάστης» και ΚΟΜΕΠ) με αρθρογραφία γύρω από ζητήματα καθημερινής ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης, όπως είναι οι συνέπειες του οπορτουνισμού στο κομμουνιστικό κίνημα ή το ζήτημα της «ενωμένης αριστεράς».

Οι διάφορες μπροσούρες και μικρές εκδόσεις της Σ.Ε. για ιδεολογικοπολιτικά θέματα. Τέτοιες θεματικές εκδόσεις βοηθούν ιδιαίτερα στην καλύτερη προσέγγιση και μελέτη της μαρξιστικής ιδεολογίας και θεωρίας από τα νεότερα σε ηλικία μέλη, στελέχη, και όχι μόνο, καθώς είναι συνοπτικές και στοχευμένες.

Πολύ σημαντικό ρόλο επίσης μπορεί και πρέπει να παίξει το ειδησεογραφικό πόρταλ του Κόμματος (www.902.gr), το οποίο θα πρέπει να συνεχίσει να ενημερώνεται καθημερινά και συνεχώς για τις εξελίξεις και στο οποίο ανεβαίνουν και θα πρέπει να συνεχίσουν να ανεβαίνουν καθημερινά διάφορα βίντεο από τις πολύμορφες εκδηλώσεις και παρεμβάσεις του Κόμματος σε πολλά επίπεδα αλλά και από λαϊκές κινητοποιήσεις γενικότερα. Η σημασία της λειτουργίας του πόρταλ θα πρέπει να αποτιμάται πάντα με γνώμονα την ιδιαίτερη εξοικείωση των νέων ανθρώπων με το διαδίκτυο και τις νέες τεχνολογίες.

Ολα τα παραπάνω βέβαια δεν συνεπάγονται σε καμία μα καμία περίπτωση την ανάλωση των κομματικών μελών και στελεχών στη στείρα και αποσπασματική θεωρητική γνώση που θα είναι αποκομμένη από την καθημερινή δράση. Το αντίθετο μάλιστα: Η όσο το δυνατό καλύτερη και βαθύτερη θεωρητική γνώση θα πρέπει να μετατρέπεται σε όπλο αξιοποιήσιμο στην καθημερινή δράση των μελών και στελεχών του Κόμματος και της ΚΝΕ. Οπως άλλωστε έχει πει και ο μεγάλος Δάσκαλος Δ. Γληνός, «η μόρφωση δεν είναι ζήτημα γνώσης, είναι ζήτημα ζωής».

Πολύ θετική είναι, τέλος, η πρωτοβουλία που πάρθηκε ώστε να μπορούν και άτομα με προβλήματα όρασης που ενδιαφέρονται να μελετήσουν το ντοκουμέντο των Θέσεων του Συνεδρίου μετά τη δημοσίευσή του να το πετύχουν μέσω του πόρταλ με τη μορφή αρχείου ήχου. Είναι μία πραγματικά αξιέπαινη προσπάθεια που θα πρέπει όμως να συνεχιστεί οπωσδήποτε και με την ηχογράφηση και των τελικών ντοκουμέντων που θα εγκριθούν από το Συνέδριο καθώς επίσης και με άλλα κομματικά ντοκουμέντα.

Αρκετοί είναι καταπώς φαίνεται οι σύντροφοι που στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου εκφράζουν την πεποίθηση ότι το ΚΚΕ σφάλλει που δεν υιοθετεί τη γραμμή περί πατριωτικού χαρακτήρα «Μετώπου» παλλαϊκής αντίστασης στη «νεοαποικιοποίηση» της Ελλάδας, στερώντας τον εαυτό του από μαζική πολιτική υποστήριξη.

Εφόσον αυτά τα επιχειρήματα επικαλούνται το πρακτικό στοιχείο της συσπειρωτικής δύναμης αυτού του προτάγματος δεν θα εξετάσω τις θεωρητικές τους προϋποθέσεις, που κατά τη γνώμη μου στηρίζονται στην ανησυχητική για κομμουνιστές σύγχυση μεταξύ της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού και θεωρητικών μοντέλων περί εξάρτησης και οιονεί αποικιακών σχέσεων όπως αυτά του ιδιαίτερα επιδραστικού για τη ρητορική του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 Σαμίρ Αμίν, καθώς και στη λήθη για τις αντιφάσεις που οδήγησαν στην αδυναμία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ να εκμεταλλευτεί τον ιμπεριαλιστικό Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής ανατροπής της αστικής τάξης.

Θα περιοριστώ λοιπόν μόνο στο «πρακτικό», χρησιμοθηρικό ακόμα, αν θέλετε, ερώτημα του κατά πόσο η πραγματικότητα δικαιώνει την αναμονή ότι μια τέτοια γραμμή θα συσπείρωνε τις μάζες γύρω από το ΚΚΕ και θα έδινε ώθηση στο εργατικό κίνημα.

Ποιοι ήταν οι κομματικοί εκφραστές αυτής της γραμμής, που πράγματι δεν υιοθέτησε το ΚΚΕ, στην περίοδο από το 2010 ως σήμερα (αφήνοντας έξω «άτυπους» φορείς όπως η Νέα Σπορά και ο Εργατικός Αγώνας);

• Ηταν ο Δημήτρης Καζάκης και το κόμμα το οποίο δημιούργησε, το ΕΠΑΜ. Το κόμμα αυτό οδηγήθηκε σε συνεργασία με τον Στέλιο Παπαθεμελή και συνετρίβη στις εκλογές.
• Ηταν μέλη και τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως ο Γ. Δελαστίκ, ο Π. Μαυροειδής, ο Ευτύχης Μπιτσάκης και άλλοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχασε μέλη που μετακόμισαν επισήμως στον ΣΥΡΙΖΑ (μαζί τους, ο Μπιτσάκης), πήρε χαμηλότερο ποσοστό από τον πανελληνίως άγνωστο Θάνο Τζήμερο στις εκλογές και δεν έχει καταφέρει να ανασυγκροτηθεί στοιχειωδώς ως πολιτική γραμμή και πρόταση ως τώρα.
• Ηταν τάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γύρω από το Αριστερό Ρεύμα, την ΚΟΕ και από φιγούρες όπως ο Μανόλης Γλέζος. Το Αριστερό Ρεύμα έχει επιβεβαιώσει την απόλυτη αδυναμία του να ελέγξει ή να επηρεάσει σε οποιαδήποτε τέτοια κατεύθυνση τον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η γραμμή που κυριάρχησε άνετα και άκοπα δεν έχει καμία σχέση με την ιδέα του παλλαϊκού Μετώπου. Η ΚΟΕ έχει γίνει βασιλικότερη του βασιλέως και έχει καταπιεί όλα της τα ανάλογα προεκλογικά συνθήματα. Και ο Γλέζος παραμένει πολιτικά ασήμαντος για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ρόλος του ήταν εξ αρχής απλώς και μόνο «συμβολικός/συναισθηματικός».
• Ηταν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, το οποίο ήταν και παραμένει περιθωριακής σημασίας και χαρακτήρα κίνημα με ελάχιστη και ασταθή βάση στήριξης και με λειτουργία κυρίως ως φόρουμ συζητήσεων.

Πού, λοιπόν, είδαν όσοι μιλούν σήμερα για ΑΑΔΜ (και άσχετα με το τι ακριβώς έχουν καταλάβει ότι έλεγε το 15ο Συνέδριο) την ανταπόκριση του λαού στην ιδέα του Παλλαϊκού Μετώπου για την υποτιθέμενη «απο-αποικιοποίηση της Ελλάδας»; Και πού βασίζουν τη βεβαιότητά τους ότι αυτό ήταν που έλειπε από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για να του δώσει την πολιτική δύναμη να βάλει φρένο στη σημερινή καπιταλιστική επέλαση; Γιατί, αν ήταν τόσο καλή ιδέα ως ανταπόκριση στη σημερινή συγκυρία, οδήγησε όσους το υιοθέτησαν στην εκλογική αποτυχία και όσους έδρεψαν εκλογικούς καρπούς στην εγκατάλειψή του; Μήπως η μόνη πραγματική πολιτική χρηστικότητα του επιχειρήματος της «αποστασίας» του Κόμματος από τη σωστή πολιτική γραμμή είναι, τουναντίον, η υπόσκαψη της θαρραλέας και διαυγούς προσπάθειάς του να απευθυνθεί στις πραγματικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της εποχής; Ας το σκεφτούν καλά οι σύντροφοι που εκφράζουν τέτοιες απόψεις τούτο.

Το συμπέρασμα που αντλώ είναι ότι πολλοί σύντροφοι δεν έχουν μελετήσει επαρκώς όχι μόνο τις Θέσεις της ΚΕ αλλά και τις επισταμένες ιστορικές και θεωρητικές μελέτες που τις προοικονομούν, στον Β' Τόμο του Δοκιμίου της Ιστορίας ή στην αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ, ιδιαίτερα πάνω στο ζήτημα του ιμπεριαλισμού, των σύγχρονων μορφών οπορτουνισμού, περιλαμβανομένου του «νέου αριστερού πατριωτισμού», και του πολέμου. Οι μελέτες αυτές δείχνουν ξεκάθαρα τις ιστορικές και πολιτικές αιτίες του αδιέξοδου μιας πολιτικής μετώπου που δεν βάζει ξεκάθαρα το ταξικό ζήτημα μπροστά, αλλά και της δυνητικής επικινδυνότητας, για τους κομμουνιστές σήμερα, της αποδοχής λογικών του είδους «σοσιαλισμός αργότερα». Θέλω να χαιρετίσω την ευθυκρισία και τη ζωντανή μαρξιστική - λενινιστική σκέψη που επιδεικνύει η ΚΕ στη σημερινή συγκυρία και ελπίζω να βρει στο συνέδριο την ολόθερμη στήριξη που της αξίζει. Το προσχέδιο Θέσεων του 19ου Συνεδρίου αποτελεί μια σπουδαία παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα στον 21ο αιώνα, και όχι μόνο για την Ελλάδα.

Σύντροφοι, για την επιτυχία του 19ου Συνεδρίου θέλω να συμβάλω και εγώ με τις σκέψεις μου.

Θέλω να επισημάνω πόσο σωστή ήτανε η απόφαση να μη συμμετέχουμε στη λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πλέον πιο ήρεμα και ψύχραιμα βλέπουμε πόσο σωστή ήταν αλλά τελικά θα αποδειχτεί και ιστορική. Γιατί, σύντροφοι, εμείς την πολιτική μας δεν την καθορίζουμε με βάση την εκλογική δύναμη και δεν παίξαμε και ούτε θα παίξουμε τυχοδιωκτικά παιχνίδια για να έχουμε εκλογικά οφέλη. Δεν περιμένουμε να πάρουμε την εξουσία με το κοινοβούλιο εάν ο λαός δεν είναι έτοιμος να παλέψει ταξικά, και αυτό φάνηκε από τα εκλογικά αποτελέσματα, χάνοντας τη μισή εκλογική δύναμη. Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση πρώτα στα κομματικά μέλη ότι πρώτη φορά μπήκε τόσο καθαρά ο όρος της λαϊκής εξουσίας.

Πολλοί μας έλεγαν καλά όλα αυτά, αλλά μόνο στη δεύτερη παρουσία μπορούν να γίνουν. Σύντροφοι, πότε το Κόμμα δεν ήταν πάντα μπροστά στα σημερινά προβλήματα του λαού; όπως Υγεία, Παιδεία, ανασφάλιστη εργασία, ανεργία, συλλογικές συμβάσεις, ελαστικά ωράρια, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, χαράτσια, εφορία και τόσα άλλα σκληρά μέτρα. Εμείς σύντροφοι πρέπει να έχουμε καθαρή πολιτική, είμαστε Κόμμα Κομμουνιστικό και όχι οπορτουνιστικό και δεν επιδιώκουμε ψήφο διαμαρτυρίας.

Η ψήφος στο ΚΚΕ έχει άλλη βαρύτητα, δεν είναι ψήφος διαχείρισης του συστήματος. Ο ψηφοφόρος θα πρέπει να ξέρει ότι θα χρειαστεί να παλέψει για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά της καπιταλιστικής εξουσίας. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως αν δεν αλλάξουμε το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα, να παλέψουμε στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα λαϊκά στρώματα, στους αγρότες, λύση δεν θα υπάρξει. Και ας λένε οι οπορτουνιστές ότι θα λυθούνε όλα όταν έρθουν στην κυβέρνηση χωρίς ρήξη με τον καπιταλισμό. Ετσι όμως αποπροσανατολίζουν το λαό, λέγοντάς του ότι την κρίση την έφερε το μνημόνιο και όχι η κρίση το Μνημόνιο, ότι φταίει ο καζινοκαπιταλισμός, ο κλεφτοκαπιταλισμός, ο Μερκελισμός, ενώ πίνει νερό στο όνομα του Ομπάμα. Σύντροφοι, αν και εμείς δεν πιστεύουμε στη δευτέρα Παρουσία, αυτά που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα λύσει τα προβλήματα χωρίς να έρθει σε ρήξη με την άρχουσα τάξη, δε γίνονται ούτε στην τρίτη Παρουσία.

Για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, μας κατηγορούν ότι δεν τηρούμε τη δημοκρατία στις αποφάσεις του Κόμματος, ενώ η αστική τάξη την τηρεί και τη γευτήκαμε με τις απεργίες που βγαίνουν παράνομες, με επιτάξεις... ενώ αυτοί που σέβονται τη δικαιοσύνη, όταν το δικαστήριο έβγαλε παράνομο το χαράτσι της ΔΕΗ ο υπουργός κατάργησε την απόφαση του δικαστηρίου.

Σύντροφοι, μεγαλύτερη δημοκρατία από το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό δεν υπάρχει, η μειοψηφία να πειθαρχεί στην πλειοψηφία, τι πιο απλό και δημοκρατικό; Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του και να την υποστηρίζει πάντα, όμως μέσα στα όργανα και η πλειοψηφία να αποφασίζει. Από αυτόν τον όρο δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε χιλιοστό, δε θα κάνουμε λάστιχο το Καταστατικό.

Εύχομαι καλή επιτυχία στο Συνέδριο και καλές αποφάσεις.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλες και φίλοι,

Κατ' αρχάς θέλω να πω ότι συμφωνώ βέβαια απολύτως με τις Θέσεις για το Συνέδριο, και ευχαριστώ πολύ την Κεντρική Επιτροπή σαν σχετικά νέο μέλος για την περαιτέρω διαφώτιση ειδικά στα θέματα της Επαναστατικής Κατάστασης και της μετάβασης από τον καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Απλά, θα ήθελα να υποβάλω μερικές παροτρύνσεις και προτάσεις σχετικά με την πρακτική δουλειά ειδικά της Βάσης (δηλ. των ΚΟΒ), στην οποία ανήκω. Από τη συνεχή επαφή με τον κόσμο της περιοχής μας, και από τη δική μου εμπειρία σαν μητέρα και δασκάλα, έχω μαζέψει με την πάροδο του χρόνου διάφορες εμπειρίες, που μ' έχουν οδηγήσει σε μερικά δικά μου συμπεράσματα.

Απ' ό,τι έχω καταλάβει από το κείμενο, το ένα μισό από τις προϋποθέσεις για την επαναστατική κατάσταση έχει ήδη σχεδόν δημιουργηθεί (δηλ. το αστικό κράτος δεν είναι πια σε θέση να διαχειριστεί τη χώρα και τα οικονομικά της), ενώ το άλλο μισό όχι: ο λαός ΔΕΝ είναι ακόμα έτοιμος, παρ' όλες τις δυσκολίες και στερήσεις που υφίσταται, να λάβει ΔΡΑΣΗ. Περιμένει να πάρουν άλλοι την κατάσταση στα χέρια τους, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή (πράγμα ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ επικίνδυνο), δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι πρέπει ο ΙΔΙΟΣ να απελευθερωθεί από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Σχεδόν όλοι έχουν πρόβλημα διαβίωσης, αλλά το αντιμετωπίζουν με λάθος τρόπους (ελεημοσύνη, ΜΚΟ, εθελοντισμός, εκκλησία κ.λπ.) - πράγμα που δείχνει καθαρά ότι τους λείπει η κατάλληλη καθοδήγηση. Κατά τη γνώμη μου, βάση για την κινητοποίηση και συνειδητοποίηση του λαού θα είναι οι Λαϊκές Επιτροπές, οι οποίες δημιουργούνται και διευρύνονται αυτή τη στιγμή σε όλες τις περιοχές, και όπου όλοι ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης μπορούν να συμμετέχουν (κι εμείς, το Κόμμα, βέβαια πρέπει με διπλωματικό τρόπο να τους καθοδηγήσουμε, να τους οδηγήσουμε σιγά σιγά στη σωστή κατεύθυνση) - και δυστυχώς οι Επιτροπές σε πολλές περιοχές, όπως και στη δική μας (η οποία είναι και δύσκολη, επειδή περιέχει ακόμα πάρα πολλά μικροαστικά στοιχεία), είναι ακόμα πολύ πίσω!

Κάνουμε συγκεντρώσεις πίσω από κλειστές πόρτες, συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι, ενώ πρέπει να βγαίνουμε ΕΞΩ στον κόσμο, στους δρόμους, στις πλατείες, μαζικά, με εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις σε κεντρικά σημεία, για να μας γνωρίσουν και να τους γνωρίσουμε (η περιοχή μας έχει δεκάδες χιλιάδες κατοίκους!), να ασχοληθούμε με τα προβλήματά τους, να τους προσφέρουμε λύσεις, και να τους εξηγήσουμε με ΑΠΛΑ λόγια, γιατί τελειώνει ο καπιταλισμός (γιατί βασίζεται στην εκμετάλλευση, και οι ίδιοι είναι οι εκμεταλλευόμενοι!), και τι είναι και πώς λειτουργεί η Σχεδιασμένη Οικονομία, και ότι είναι η ΜΟΝΗ λύση και όχι, όπως το παρουσιάζει ο εχθρός, ένα μακρινό και μη ρεαλιστικό όνειρο!

Να τους εξηγήσουμε με απλό τρόπο πώς θα γίνει η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, τι σημαίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, και ότι το νέο σύστημα θα είναι μια ΑΜΕΣΗ δημοκρατία, και όχι όπως τώρα μια δήθεν «δημοκρατία» στην οποία έχεις την επιλογή να ψηφίζεις ή τον έναν ή τον άλλον ψεύτη και εκμεταλλευτή, ενώ το βάρβαρο σύστημα παραμένει πάντα το ίδιο και εξαρτιέται από ξένες καπιταλιστικές - ιμπεριαλιστικές «συμμαχίες» οι οποίες φέρνουν την πείνα, την απελπισία και τον πόλεμο!

Να τους εξηγήσουμε ΠΩΣ θα αλλάξει η ζωή τους: Δουλειά για όλους χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και εκφοβισμό, δωρεάν Παιδεία και Υγεία, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, πρόσβαση στη γνώση και την ψυχαγωγία για όλους κ.λπ. κ.λπ.!

Αυτή η δουλειά θα πρέπει να γίνει (σε πολύ στενή συνεργασία με την ΚΝΕ βέβαια, και προπαντός και μέσω Ιντερνετ, στο οποίο η νεολαία είναι κυριολεκτικά κολλημένη) και ειδικά για τους νέους, για τους έφηβους, για τους μαθητές, που, «χάρη» στη διαπαιδαγώγηση ειδικά των, δυστυχώς στη μεγάλη πλειοψηφία ακόμα, εντελώς κολλημένων στο αστικό σύστημα μανάδων, αλλά και των δασκάλων και καθηγητών του συστήματος, μένουν «αιώνια μωρά» χωρίς το παραμικρό αίσθημα ευθύνης - ενώ υποτίθεται ότι θα πρέπει να γίνει η γενιά που θα κάνει την Επανάσταση!

Γι' αυτούς τους σκοπούς πρέπει να παλεύουμε όλοι, και με όλα τα μέσα, και ιδιαίτερα εμείς οι ΚΟΒες που θα παίζουμε καθοριστικό ρόλο στις Επιτροπές Αγώνα. Και γι' αυτό η κάθε ΚΟΒ πρέπει να είναι όχι μόνο μια γροθιά, αλλά μια ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, και πρέπει να είμαστε πάνω από όλα απλοί ΑΝΘΡΩΠΟΙ για να καταλάβουμε και να βοηθήσουμε τους άλλους απλούς ανθρώπους που έχουν ανάγκη από καθοδήγηση, αλλά και από συμπόνια και κατανόηση - ο κάθε Μπολσεβίκος πρέπει να είναι και Προλετάριος, και στην καρδιά και στο μυαλό!

• Ανάκαμψη και ανάπτυξη σε ποιο πλαίσιο και ποιας χώρας;

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε σε εμάς πρώτα, αλλά και στον παραέξω κόσμο, ότι στις δεδομένες παγκόσμιες συνθήκες, οι μέχρι σήμερα οικονομικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ιαπωνία, ΕΕ), σταδιακά αποδυναμώνονται. Η παντοδυναμία τους απειλείται και κινδυνεύει από τις ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις (BRIKS). Στα πλαίσια του ανταγωνισμού που αυτές επέβαλαν με την GATT και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, βρίσκονται αντιμέτωπες με τις ανερχόμενες οικονομικές ελίτ χωρών που διαθέτουν σε αφθονία αυτό που οι ίδιες προσπαθούν να επιβάλουν στο ζωτικό τους οικονομικό χώρο, τη φθηνή εργατική δύναμη, και με τις οποίες αντιμάχονται για τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και πρώτων υλών.

Στα πλαίσια του μεταξύ τους ανταγωνισμού, η δυνατότητα επικράτησης, οποιουδήποτε από τους ανταγωνιζόμενους, θα καθορισθεί από τη δυνατότητά του να ελέγξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες (οικονομικά και γεωγραφικά) αγορές, και έχοντας συμπιέσει στο μέγιστο δυνατό τα κοστολόγια της παραγωγής του, κάτι που αυτόματα «μικραίνει» οικονομικά τις αγορές στις οποίες απευθύνονται.

Αυτό από μόνο του οδηγεί σε νέο κύκλο αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού, με στόχο όχι μόνο την εξουδετέρωση και το ξεκαθάρισμα στο εσωτερικό των χωρών τους, αλλά και με κάθε μέσο των αντίπαλων χωρών και οικονομιών.

«Το κεφάλαιο τρομάζει η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος ... όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος γίνεται τολμηρό. Με 10% αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% θετικά τολμηρό, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μην ριψοκινδυνεύει να το πράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα» Καρλ Μαρξ.

Το ξεπέρασμα της από του αστούς αποκαλούμενης «κρίσης χρέους» των περίπου 8 τρισ. ευρώ στο χώρο της ΕΕ, δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την καταστροφή - διαγραφή των ψίχουλων του ελληνικού χρέους των περίπου 350 δισ.

Με αυτό λοιπόν το πλαίσιο πρέπει ξανά και ξανά να τονίζουμε ότι η όποια δυνατότητα αναιμικής ανάπτυξης και ανάκαμψης της χώρας μας, προορίζεται, περιορίζεται και προγραμματίζεται, για τους όχι μόνο οικονομικά μεγάλους αλλά και πολιτικά ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους. Για δε τον ελληνικό λαό, όπως και για τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, επιφυλάσσεται, ετοιμάζεται και προορίζεται, για άλλη μια φορά, και από χειρότερη θέση, ο ρόλος του αιμοδότη, μεταφορικά και κυριολεκτικά, της όποιας αναπτυξιακής διαδικασίας.

• Για την πορεία της εκλογικής δύναμης του Κόμματος στις αναμετρήσεις του 2012.

Δεν είναι σωστή η εκτίμηση της ΚΕ για τον καθορισμό του διαφορετικού πλαισίου στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Χρειαζόταν και έπρεπε να εξειδικεύσουμε τι σημαίνει λαϊκή αντεπίθεση και πώς αυτή διεξάγεται στα πλαίσια των εκλογικών αναμετρήσεων. Με τη θέση και τη στάση που κρατήσαμε στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, και στο μεσοδιάστημα, δεν πείσαμε τον ελληνικό λαό ότι το κάλεσμα για λαϊκή αντεπίθεση πριν από τις εκλογές δεν στηριζόταν μόνο στην πρόθεσή μας για αλλαγή εξουσίας και στην αγανάκτησή του, αλλά και σε συγκεκριμένες και σωστά επεξεργασμένες θέσεις και προτάσεις από την πλευρά μας για το πώς και τι θα έπρεπε να κάνει ο λαός για την επιτυχία αυτής της αντεπίθεσης.

Αντιθέτως, η ΚΕ υπερασπίζεται την άποψη ότι από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση έπρεπε να περάσουμε σε άμυνα (για τη μείωση των απωλειών), γιατί δεν είχε εξειδικεύσει τα μέτωπα και την τακτική, ώστε να είναι σε θέση το κόμμα να καθοδηγήσει τη λαϊκή αντεπίθεση και σε περίοδο εκλογικών αναμετρήσεων. Με την αδυναμία μας να καθοδηγήσουμε τη λαϊκή αντεπίθεση, και στη συνέχεια να ζητάμε όντας οι μεγάλοι χαμένοι της αναμέτρησης, την επίσπευση της δεύτερης αναμέτρησης, μην έχοντας καλά - καλά προετοιμάσει την εκ του αποτελέσματος επιβεβλημένη πλέον, άμυνα της δεύτερης αναμέτρησης για τη μείωση των απωλειών, καταφέραμε τελικά να απογοητεύσουμε όχι μόνο τις λαϊκές προσδοκίες, αλλά και ένα μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων και φίλων του Κόμματος.

Παρόλα αυτά, η άρνηση συμμετοχής σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Για τους παραπάνω χειρισμούς, και εκτός από τις ευθύνες της ΚΕ, πιστεύω ότι σοβαρότατο ρόλο έπαιξε και η αδύναμη επαφή μας με τη λαϊκή πλειοψηφία, μιας και απουσιάζουμε από πολλούς χώρους που αυτή δραστηριοποιείται.

• Για τη Λαϊκή εξουσία.

Για την επιτυχή έκβαση της λαϊκής αντεπίθεσης και την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας, είναι σωστό το γενικό πλαίσιο της ΚΕ. Αναγκαίο όμως είναι να παρθεί μια σειρά από συγκεκριμένα οργανωτικά και ιδεολογικά μέτρα που θα έχουν σαν στόχο, να αποδεσμεύσουν δυνάμεις από την οργανωτική δουλειά και να εξοπλίσουν μέλη και στελέχη, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν στη δουλειά των μαζικών φορέων και να ψηθούν στο καμίνι της καθημερινότητας του ελληνικού λαού. Προϋπόθεση για το παραπάνω είναι να αξιοποιηθούν τα νέα εργαλεία της επιστήμης και της τεχνολογίας στη συλλογή και επεξεργασία στοιχείων, για την ενίσχυση της επιτελικής δουλειάς και των βοηθητικών επιτροπών της ΚΕ. Αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών για τη γρήγορη διάχυση από πάνω προς τα κάτω και αμφίδρομα, της κοινοβουλευτικής, συνδικαλιστικής και πολιτικής εμπειρίας. Υπάρχει ανάγκη δημιουργίας και ανάπτυξης τεχνικού μηχανισμού που θα υποστηρίζει όλα τα παραπάνω, από την ΚΕ μέχρι τις ΚΟΒ. Ιδιαίτερη προσοχή και προετοιμασία για τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού που θα είναι πιο αναγκαίος στις συνθήκες που αναφέρονται στη θέση 60 (υποχώρηση ταξικής πάλης και πολεμικές συγκρούσεις).

Κατά την ανάπτυξη και υλοποίηση των παραπάνω, δεν πρέπει να ξεφεύγει από την προσοχή μας ότι ο άμεσος στόχος μας που είναι οι κοινωνικές ομάδες των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων, είναι αυτές που πρώτα εξαθλιώνονται και πιο εύκολα στρέφονται σε αντιδραστική παρά προοδευτική κατεύθυνση, γιατί είναι και οι πιο καθυστερημένες. Υπάρχει γι' αυτό, μεγαλύτερη ανάγκη για όσο το δυνατόν πιο εκλαϊκευμένη απόδοση των θέσεών μας, κάτι που μπορεί να γίνει καλύτερα όταν υπάρχουν συγκεκριμένες και αναλυτικές επεξεργασίες για τα καθημερινά προβλήματα του λαού μας από ανάλογες θεματικές βοηθητικές επιτροπές.

• Για το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ.

Οι σωστής κατεύθυνσης προτάσεις της ΚΕ πρέπει να γίνουν πιο συγκεκριμένες με επεξεργασία από βοηθητική επιτροπή, και να οριστικοποιηθούν σε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.

Ενότητα «Η αντικειμενική βάση της συμμαχίας των λαϊκών δυνάμεων με την εργατική τάξη» (άρθρο 61 των ΘΕΣΕΩΝ) και Ενότητα «Ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας» (άρθρα 62 - 68 των ΘΕΣΕΩΝ):

Οι ενότητες αυτές, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν την πεμπτουσία των κατευθύνσεων που δίνουν οι Θέσεις στον τομέα της μαζικής δράσης. Γι' αυτόν το λόγο όμως θα έπρεπε να είχε δοθεί κάπως μεγαλύτερη προσοχή στο σχετικό κείμενο, τόσο από πλευράς διατύπωσης όσο και από πλευράς διάρθρωσης. Η διατύπωση πλατειάζει, είναι περιγραφική και στερείται αυστηρότητας και ακριβολογίας. Τα δύο πρώτα μειονεκτήματα (ο πλατειασμός και η περιγραφικότητα) θα μπορούσαν να παραβλεφθούν ή να θεωρηθούν ήσσονος σημασίας, αν έλλειπε το τρίτο (η χαλαρή, μη αυστηρή διατύπωση).

Τι εννοώ;

Η έννοια της Λαϊκής Συμμαχίας (Λ.Σ.), το περιεχόμενό της, ο χαρακτήρας της, πρόκειται ασφαλώς την επόμενη περίοδο να απασχολήσουν το σύνολο των κομματικών μελών, και όχι μόνο. Πλήθος τα σχετικά ερωτήματα που πρόκειται ν' αντιμετωπίσουμε, είτε θα γεννηθούν σ' εμάς τους ίδιους, κατά τη συμμετοχή μας στην καθημερινή δράση, είτε θα μας τα θέσουν φίλοι ή εχθροί του Κόμματος. Να αναφέρω ένα, από τα πιο κεφαλαιώδη, αλλά και από τα πλέον εύλογα, τα πλέον αναμενόμενα:

Ποιος, με βάση τη γενική πολιτική του τοποθέτηση, μπορεί να γίνει δεκτός στη Λ.Σ. (η οποία δεν έχει, βέβαια, τη μορφή κόμματος, συλλόγου, σωματείου κ.λπ.) ως φίλος μέλος;

Πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να συναγάγει την απάντηση, ενώ θα 'πρεπε αυτή να ήταν, ας μου επιτραπεί η έκφραση, σερβιρισμένη στο πιάτο, ρητά διατυπωμένη δηλαδή.

Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση που δίνουν οι Θέσεις είναι:

Φίλος της Λ.Σ. μπορεί να γίνει εκείνος που:

1) έχει «αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική» (sic) τοποθέτηση και

2) τάσσεται υπέρ της προοπτικής της λαϊκής εξουσίας.

[άρθρο 62: «Η Λ.Σ. είναι σε συμφωνία... ...προς την εργατική λαϊκή εξουσία].

Ερωτήματα παρεπόμενα της άνω απάντησης:

α) Απαιτείται αθροιστικά να συντρέχουν και οι δύο προϋποθέσεις ή αρκεί μία από αυτές; (οποιαδήποτε από τις δύο;).

β) «Αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική τοποθέτηση»: Τι νόημα έχει αυτός ο όρος «αντιμονοπωλιακός αντικαπιταλιστικός»; Ο αντικαπιταλιστικός δεν είναι και αντιμονοπωλιακός; Είναι! Ενώ, βέβαια, ο αντιμονοπωλιακός δεν είναι κατ' ανάγκη και αντικαπιταλιστικός. Λοιπόν; Πλατειασμός σε βάρος της σαφήνειας.

γ) Αυτός που τάσσεται υπέρ της λαϊκής εξουσίας, της εξουσίας δηλαδή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μπορεί να είναι... φιλοκαπιταλιστής; Οχι! Είναι σίγουρα αντικαπιταλιστής. Ενώ ο όρος «αντικαπιταλιστής» δεν συνεπάγεται κατ' ανάγκη τον οπαδό της λαϊκής εξουσίας, καθόσον υπάρχουν πλείστες όσες τριτοδρομικές και ρεφορμιστικές θεωρίες «ειρηνικής» μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Αρα, αν θέτουμε αθροιστικά και τις δύο προϋποθέσεις του άρ. 62, αυτές συμπυκνώνονται θαυμάσια στην εξής μία: «εκείνος που τάσσεται υπέρ της εργατικής λαϊκής εξουσίας».

Αν, από την άλλη, αρκούμαστε στην ικανοποίηση μιας από τις δύο προϋποθέσεις, τότε:

1) είτε δεχόμαστε, όπως πιο πάνω, «εκείνον που τάσσεται υπέρ της εργατικής λαϊκής εξουσίας»

2) είτε θα πρέπει να δεχτούμε «εκείνον που έχει αντικαπιταλιστική κατεύθυνση», το οποίο, όπως ήδη ανέπτυξα, είναι μάλλον ανεπαρκές...

Αρα συμπεραίνουμε ότι όλη αυτή η απεραντολογία, ο πλατειασμός του άρθρου 62 πού καταλήγει; Στο εξής λιτό (και σαφές): «Η λαϊκή συμμαχία στην καθημερινή της δράση, όπως αυτή περιγράφεται στο κείμενο των Θέσεων, έχει ως όραμα την εργατική λαϊκή εξουσία».

Είναι έτσι ή κάνω λάθος; Δεν υποστηρίζω ότι αποκλείεται να κάνω λάθος, αλλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι, αν κάνω λάθος, ευθύνομαι κατά κύριο λόγο εγώ. Είμαι της γνώμης ότι σ' αυτή την περίπτωση κατά κύριο λόγο ευθύνεται το κείμενο των Θέσεων, επειδή αφήνει περιθώρια πολλαπλής ανάγνωσης. Τα δικά μας κείμενα δεν πρέπει να θυμίζουν (στη διατύπωση, όχι στην ουσία) θεολογικά κείμενα, διότι τότε και η προσπάθεια ερμηνείας τους θα απαιτεί... θεολογικές επιδόσεις.

Υπάρχει ένας αντίλογος, ότι τάχα στενεύουμε ασφυκτικά τα όρια αποδοχής προσέγγισης του εργατόκοσμου στη Λ.Σ., διότι στην ουσία ζητάμε από τους ανθρώπους να έχουν ασπαστεί το σοσιαλισμό (σχετικά, και η κριτική για την «εγκατάλειψη» του ΑΑΔΜ και την «υποκατάστασή» του από τη Λ.Σ.). Δεν αναφέρομαι σ' αυτές τις απόψεις, παρά μόνο για να τοποθετηθώ ως προς αυτές, τοποθετούμενος ταυτόχρονα πάνω στις Θέσεις, ως ακολούθως:

1) Σήμερα το ΑΑΔΜ δεν δίνει απάντηση στα οξυμένα προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η εργατική τάξη, σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, που εκδηλώνεται τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια. Σήμερα θα ήταν ευνουχισμός του κινήματος ο περιορισμός του στα όρια του ΑΑΔΜ. Ορθά λοιπόν σήμερα το κίνημα το προσανατολίζει το ΚΚΕ στην ανάπτυξη της Λ.Σ.

2) Είναι, από την άλλη, γεγονός ότι όσο πιο συγκεκριμένος, με μεγαλύτερη ακρίβεια προσδιορισμένος γίνεται ο στόχος, ο προσανατολισμός του κινήματος (παράβαλε: Λ.Σ. έναντι ΑΑΔΜ) τόσο πιο πολύ στενεύει ο κύκλος των εργαζομένων στους οποίους απευθύνεται (αντίστοιχα παράβαλε: στενότερος κύκλος με κίνημα προσανατολισμένο στο χτίσιμο της Λ.Σ. απ' ό,τι στο χτίσιμο του ΑΑΔΜ).

Τι θα επιλέξουμε;

Η απάντηση φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι προϋποθέτει ιεράρχηση προτεραιοτήτων: Ασφαλώς και το σωστό προσανατολισμό επιζητούμε και τις πλατιές μάζες των εργαζομένων θέλουμε να εντάξουμε στη δράση που σχεδιάζουμε. Ποιο αξιολογούμε πρώτο και ποιο δεύτερο; Αυτή την αξιολόγηση πρέπει να την κάνουμε, σε κάθε περίπτωση. Ομως, όχι γενικώς αλλά καθόσον αφορά την κρίση μας για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της Λ.Σ., υφίσταται πράγματι τέτοιο δίλημμα, δηλαδή να επιλέξουμε έναν «αυστηρό» στόχο (τη Λ.Σ. εν προκειμένω, όπως δίνεται στο κείμενο των θέσεων), με αποτέλεσμα να στενεύουμε τον κύκλο των δυνάμει συνοδοιπόρων μας ή να επιλέξουμε έναν πιο «ήπιο» στόχο (π.χ. το ΑΑΔΜ), με αποτέλεσμα να διευρύνουμε τον κύκλο των δυνάμει συνοδοιπόρων μας; Υπάρχει τέτοιο δίλημμα ή είναι απατηλό;

Εξαρτάται από το πώς βλέπουμε τη λειτουργία των Λαϊκών Επιτροπών, της Λ.Σ.:

Αν δεχόμαστε να έρθουν μαζί μας στη δράση της Λ.Σ. όσοι ομολογούν ότι συμφωνούν με το πλαίσιο αρχών της (αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός κ.λπ.), δίκην καταστατικού συλλόγου, τότε πράγματι υπάρχει τέτοιο δίλημμα.

Αντίθετα, αν δεχόμαστε να έρθουν μαζί μας στη δράση της Λ.Σ. εργαζόμενοι χωρίς να προαπαιτείται η συμφωνία τους με τις αρχές και το χαρακτήρα της Λ.Σ., αλλά απλώς η μη εναντίωσή τους σ' αυτά, η μη εχθρική στάση τους, παράλληλα με τη συμφωνία τους, εξυπακούεται, με το εκάστοτε πρόγραμμα δράσης της Λ.Σ., τότε δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα. Και νομίζω ότι αυτό πρέπει να εφαρμόζεται και, βέβαια, τούτο να γίνει καθαρό στη διατύπωση των κομματικών ντοκουμέντων.

Η ανάγκη προσέγγισης στη Σοσιαλιστική Επανάσταση, καθιστά αναγκαία πέρα των άλλων και την πολιτική των συμμαχιών του Κόμματος. Πρόκειται για ταχτική μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Σε αυτή την ανάγκη απαντούσε σωστά το 15ο Συνέδριο με την ταχτική του Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ).

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου ανατρέπουν αυτήν τη λογική και αντιπροτείνουν τη Λαϊκή Συμμαχία, που έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Οσα προτείνονται για τη συγκρότηση - σύνθεση - δράση κλπ της Λαϊκής Συμμαχίας, δε βοηθούν στη συγκέντρωση πλατιών δυνάμεων, δε βοηθούν στην προσέγγιση στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Ετσι δημιουργείται σοβαρότατο κενό ταχτικής. Οι διαφορές του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή Συμμαχία είναι μεγάλες. Το ΑΑΔΜ πρόκειται για συμμαχία κοινωνική αλλά και πολιτική, για συσπείρωση Αντιμονοπωλιακή - Αντιιμπεριαλιστική - Δημοκρατική. Συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης μονοπωλίων - ιμπεριαλισμού από τη μια και του λαού από την άλλη.

Αντίθετα στη Λαϊκή Συμμαχία γίνεται λόγος για συσπείρωση μόνο κοινωνική και (όχι πολιτική), αποκλείει καθαρά τη συμμαχία ακόμα και την κοινή δράση με άλλα πολιτικά κόμματα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία είναι σήμερα ως ένα μικρό βαθμό διαμορφωμένη με κοινό πλαίσιο του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΥ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, που αποτελούν τους φορείς συγκρότησής της. Πρέπει να έχει σαφή αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Δηλαδή συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης Καπιταλισμός - Σοσιαλισμός, που συγκεντρώνει πολύ λιγότερες λαϊκές δυνάμεις. Αφαιρείται ο αντιιμπεριαλιστικός και δημοκρατικός προσανατολισμός που περιλαμβανόταν στο ΑΑΔΜ.

Δηλαδή, στη Λαϊκή Συμμαχία θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το αντιμονοπωλιακό και το αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της, θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τους άλλους φορείς που δημιούργησε το Κόμμα.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη.

Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του.

Με τη Λαϊκή Συμμαχία δε θα γίνει δυνατό να συγκεντρωθούν μαζικά άλλες δυνάμεις που έχουν χαμηλή πολιτική πείρα.

Αν θέλουμε συσπείρωση ευρύτερων μαζών, θα πρέπει να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, που θίγονται ή καταστρέφονται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που υφίστανται στο «πετσί» τους την κρατική καταστολή. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες καπιταλισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική συνείδηση και να συμφωνούν με το ΚΚΕ στη δικτατορία προλεταριάτου, γι' αυτό και προβάλαμε τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.

Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία δε θα παίρνει μέρος σε κανενός είδους εκλογές και φυσικά δε θα διεκδικεί εξουσία. Επίσης η Λαϊκή Συμμαχία θα αποτελέσει το πρόπλασμα για τη συγκρότηση του Επαναστατικού Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου, που αν νικήσει θα εγκαθιδρύσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, δηλαδή τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Δεν είναι φανερό ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό; Τι σημαίνει πρόπλασμα; Kαι εφόσον η Λαϊκή Συμμαχία δεν έχει πολίτικο χαρακτήρα, δεν θα παλεύει για την εξουσία, είναι σχεδόν αδύνατον να μετεξελιχθεί σε Επαναστατικό Μέτωπο, δε θα βοηθήσει στην προσέγγιση της Επανάστασης.

Επίσης, είναι φανερό, ότι υποβαθμίζεται ο αντιιμπεριαλιστικός - δημοκρατικός χαρακτήρας της Συμμαχίας. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Θέσεις και άλλα κείμενα, δε θεωρούν τη χώρα μας εξαρτημένη, αλλά χώρα με κάποιες εξαρτήσεις. Στην πραγματικότητα η εξάρτηση έγινε τα τελευταία χρόνια πιο ισχυρή (συνεχής παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μεγαλύτερη συμμετοχή στη νέα τάξη πραγμάτων, πολυεθνικά μονοπώλια ελέγχουν πιο βαθιά την ελληνική οικονομία). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω γίνονται χωρίς τη θέληση και με τη σύμφωνη γνώμη του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και του πολιτικού του προσωπικού. Η άποψη της ανισόμετρης «αλληλεξάρτησης» υποβαθμίζει το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μια εξαρτημένη χώρα.

Το 15ο Συνέδριο απαντούσε καθαρά και ρεαλιστικά σε όλα τα παραπάνω ζητήματα. Ελεγε ότι το Μέτωπο θα είναι Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό - Δημοκρατικό και όχι Αντικαπιταλιστικό. Οι επεξεργασίες του 15ου ήταν στη λογική του Λένιν και της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και το σχηματισμό Εργατικής Κυβέρνησης, στη λογική των Μετώπων που αλλού νίκησαν (π.χ Ανατ. Ευρώπη - Λαϊκές Δημοκρατίες), αλλού ηττήθηκαν (π.χ. ΕΑΜ, Χιλή). Ο Λένιν έφτασε μάλιστα στο να συμμαχήσει στην Επαναστατική κυβέρνηση με τους αριστερούς Εσέρους και να δεχθεί ολόκληρο το αγροτικό τους πρόγραμμα, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της αγροτιάς. Στην ίδια λογική του Λένιν βρίσκονταν η ταχτική της μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε Σοσιαλιστική, καθώς και η δημιουργία εθνικοαπελευθερωτικών, αντιφασιστικών, αντιιμπεριαλιστικών κλπ Μετώπων που θα οδηγούσαν τελικά στη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτήν τη θεωρητική αντίληψη και πρακτική πείρα του Παγκόσμιου Κομουνιστικού Κινήματος πρέπει να την αξιοποιούμε και όχι να την απορρίπτουμε. Στηριγμένο σε αυτή την αντίληψη και πρακτική το 15ο Συνέδριο έβαζε (πέρα από την επαναστατική κυβέρνηση χωρίς εκλογές) ως ενδεχόμενο το σχηματισμό με εκλογές αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης σε συνθήκες βέβαια οξυμένης ταξικής πάλης. Μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, όχι για να διαχειριστεί το σύστημα (όπως θέλουν οι οπορτουνιστές), αλλά με τη στήριξη και τη συμμετοχή του λαού να πάρει τα «κλειδιά» του κράτους , στα χέρια της, να ξεσηκώνει το λαό, να προωθήσει τα πρώτα μέτρα του Προγράμματός της. Ετσι ώστε να συμβάλλει στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, στο να ανοίξει ο δρόμος για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ;

Δεν επηρέασε αυτή η πολιτική μας γραμμή που σε συνδυασμό με την πόλωση στις εκλογές του Ιούνη να έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα; Δε συμβάλλει στις μεγάλες δυσκολίες που έχουμε στην οικοδόμηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, στην αύξηση των δυνάμεών μας, στη λειψή σύνδεση με τις μάζες;

Κατά τη γνώμη μου σε συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλοι θα έπρεπε να είναι οι δείκτες επιρροής του Κόμματος. Και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να είναι ανοδικοί. Μπορούμε βέβαια να ακολουθήσουμε το «μοναχικό» δρόμο. Οι δυσκολίες όμως θα είναι τεράστιες, μέχρι και αξεπέραστες.