Το νέο βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγί κυκλοφόρησε από τις «Εκδόσεις το Αστυ» με τον τίτλο «Ο χρόνος στην Ελληνική Τραγωδία» και με τον εξαιρετικό υπότιτλο: «Μια μόνο μέρα ταπεινώνει και ανυψώνει πάλι όλα τα ανθρώπινα» Τη μετάφραση έκαναν οι: Χρήστος και Σοφία Λουμάνη, ενώ την επιμέλεια η Θεώνη Πάγκαλου - Ζερβού.

«Το βιβλίο ασχολείται με όλες τις χρονικές κατηγορίες. Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον αλλά και η διάρκεια και η στιγμή, όπως ο αφηρημένος χρόνος και ο συγκεκριμένος χρόνος μιας ζωής ή μιας απουσίας και, τέλος, ο χρόνος ως ηλικιακός δείκτης (νεότητα και γήρας), ανιχνεύονται και αξιολογούνται με βάση τα συμφραζόμενα και τις ιδεολογικές προθέσεις του καθενός από τους τραγικούς ποιητές, στους οποίους η συγγραφέας αφιερώνει από ένα ξεχωριστό κεφάλαιο» σημειώνει στον πρόλογό της η κυρία Χαρά Μπακονικόλα. Εμείς θα ευχηθούμε να έχουν πολλαπλασιαστεί οι αναγνώστες της ντε Ρομιγί, αυτής της ξεχωριστής συγγραφέως που έγινε Ελληνίδα από την «εκλεκτική συγγένεια» που την ενώνει με την Ελλάδα

Χανγκόβερ πικ μι απ. Τι θα χρειαστούμε; Ενα αυγό, 3/5 Πορτό, 1/5 βενεδικτίνη 1/ 5 ανθόγαλο και παγάκια. Τα ρίχνουμε στο σέικερ και τα χτυπάμε

Και η F.B I να μας «πικ ας απ». Κατευθείαν στο ποτήρι ρίχνουμε 1/4 κονιάκ, 3 σταγόνες Κουραχάο, δυο σταγόνες Φερνέ Μπρανκά και δύο παγάκια. Ανακατεύουμε και τα γεμίζουμε με σαμπάνια ή με αφρώδες λευκό κρασί.

Λίγες σταγόνες αγκοστούρα, αρκετές σταγόνες περνί, ένα δάκτυλο μαρτίνι ξηρό και ένα δάκτυλο σέρι ξηρό, μας κάνουν ένα κοκτέιλ Μπραζίλ. Ανακατεύουμε τα υλικά μέσα στο σέικερ με πολλά παγάκι και έπειτα σερβίρουμε σε μεγάλο ποτήρι για κοκτέιλ.

Αμουρ, σημαίνει αγάπη. Θα αγαπήσουμε λοιπόν και θα αγαπηθούμε με λίγες σταγόνες αγκοστούρα, αρκετές σταγόνες μαρασκίνο και δυο δάχτυλα XERES. Ρίχνουμε τα υλικά σ' ένα ποτήρι για ανακάτεμα και τα σερβίρουμε σε ένα ποτήρι για σέρι.

Μακάο. Ενα δάκτυλο Τζιν, ένα δάκτυλο χυμός ψιθίου, δυο δάκτυλο λικέρ από βερίκοκο και δυο δάχτυλα κρέμα από ροδάκινο. Τα βάζουμε στο σέικερ και τα χτυπάμε με πάγο. Θα τα σερβίρουμε σε χαμηλό ποτήρι με παγάκια Και φυσικά θα ευχηθούμε «Εις υγείαν»!

Μας δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, να επισκεφτούμε την Ακρόπολη, που θεωρείται το κόσμημα όλου του πλανήτη. Την Ακρόπολη, που από μακριά αγναντεύουμε καθημερινά και όλο λέμε να πάμε και ποτέ δεν πηγαίνουμε. Να, όμως, που βρεθήκαμε εδώ και βλέπουμε τον Ιερό Βράχο και καμαρώνουμε. Είναι δικός μας, καταδικός μας, κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει... Ελπίζουμε...

Ο Βράχος της Ακρόπολης είχε κατοικηθεί ήδη από τη Νεολιθική Εποχή. Στους Μυκηναϊκούς Χρόνους οχυρώθηκε με τείχη. Στην Πρώιμη Ιστορική Εποχή, στη θέση των ανακτόρων, υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα και την Αθηνά. Στα Αρχαϊκά Χρόνια, ο ναός καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε δυο φορές. Τη δεύτερη φορά στολίστηκε με υπέροχα γλυπτά αετώματα. Μετά την καθιέρωση των Παναθηναίων, το 566 π.Χ., οικοδομήθηκαν στη δυτική πρόσβαση τα πρώτα Προπύλαια, ένας βωμός της Αθηνάς Νίκης και διάφοροι άλλοι ναοί και ιερά, αφιερωμένα σε θεούς, ημίθεους και ήρωες. Ομως, δυστυχώς, το 480 π.Χ. τα ιερά της Ακρόπολης, αλλά και ολόκληρη η πόλη των Αθηνών κάηκαν από τους Πέρσες.

Στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης απλώνεται το θέατρο του Διονύσου. Οι γιορτές του θεού, τα Μεγάλα Διονύσια καθιερώθηκαν από τον Πεισίστρατο. Εκεί ερμηνεύτηκαν πρώτη φορά οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου και πολλών άλλων μεγάλων ποιητών. Δυτικά του θεάτρου Διονύσου και σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, που οικοδομήθηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό, στη μνήμη της συζύγου του, Ρηγίλλης, που πέθανε το 160 μ.Χ.

Περνάμε απέναντι, στο λόφο στου Φιλοπάππου, στο κεντράκι πλάι, στον Αγιο Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη, καθόμαστε για να ξαποστάσουμε. Ξέρουμε πως και την επόμενη Κυριακή, εδώ θα βρεθούμε, έχουμε τόσα πολλά ακόμη να δούμε. Παραγγέλνουμε έναν καφέ, και ανοίγουμε ένα βιβλίο σχετικό με την πόλη μας, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Φιλιππότη»: «Αθηναϊκές αναμνήσεις» είναι ο τίτλος και ο συγγραφέας του, ο Ισίδωρος Σαπήρας.

...εκείνα τα χρόνια... διαβάζουμε:

Αποψη της Αθήνας από το λόφο του Αστεροσκοπείου, το 1957

Ετσι αρχίζει ο συγγραφέας τις «Αθηναϊκές Αναμνήσεις» του, και εμείς το παίρνουμε απόφαση: Δεν πρόκειται να το κουνήσουμε από εδώ, εάν δεν τελειώσουμε αυτήν τη νοσταλγική, συναρπαστική ανάγνωση.

Ρουμελιώτικη: 1/2 του κιλού φύλλο μπακλαβά, ένα κιλό τυρί φέτα, δέκα αυγά και βούτυρο λιωμένο για τα φύλλα.

Σε μια λεκανίτσα λιώνουμε το τυρί, έτσι ώστε να γίνει σαν χοντροκομμένος τραχανάς. Χτυπάμε τα αυγά ελαφρά και τα ρίχνουμε μέσα στο τυρί. Τα ανακατεύουμε καλά. Παίρνουμε ένα μέτριο ταψί, το βουτυρώνουμε και στρώνουμε τρία φύλλα αλείφοντάς τα με βούτυρο. Επειτα ρίχνουμε τη γέμιση και τοποθετούμε άλλο ένα φύλλο, το βουτυρώνουμε και ρίχνουμε και άλλη γέμιση. Εξακολουθούμε έτσι μέχρι που να τελειώσουν τα φύλλα, τέλος βάζουμε τρία φύλλα, τα ραντίζουμε με βούτυρο, κόβουμε γύρω γύρω όσα περισσεύουν, χαράζουμε την επιφάνεια με μυτερό μαχαίρι, ελαφριά σε λωρίδες και τα ραντίζουμε με νερό. Βάζουμε το ταψί στο φούρνο και το ψήνουμε για 45 λεπτά. Καλή όρεξη...