Είναι η κούραση, είναι το ευρώ που μας αναστάτωσε, είναι η πολιτική κατάσταση, είναι οι εκπτώσεις, είναι το κομπιουτεράκι, που μας έχει σπάσει τα νεύρα, προσπαθώντας να κάνουμε τη μετατροπή του νομίσματος, είναι η κόπωση που μας κληρονόμησαν οι γιορτές, τι είναι αυτό που μας κάνει να μην έχουμε διάθεση να απομακρυνθούμε από την Αθήνα; Ισως να είναι κάτι από όλα αυτά ή όλα αυτά μαζί. Γεγονός είναι η άρνηση, που μας διακατέχει και η αμετάκλητη απόφασή μας, αυτήν την Κυριακή να μείνουμε εδώ, στη μαρτυρική πόλη, με τις τρομερές ασχήμιες, αλλά και τις απίστευτες ομορφιές. Οπως και να το κάνουμε, η Αθήνα έχει μια γοητεία και η γοητεία παραμένει μέχρι το τέλος. Ποτέ δε χάνεται, ποτέ δεν πεθαίνει.

Μας δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, να επισκεφτούμε την Ακρόπολη, που θεωρείται το κόσμημα όλου του πλανήτη. Την Ακρόπολη, που από μακριά αγναντεύουμε καθημερινά και όλο λέμε να πάμε και ποτέ δεν πηγαίνουμε. Να, όμως, που βρεθήκαμε εδώ και βλέπουμε τον Ιερό Βράχο και καμαρώνουμε. Είναι δικός μας, καταδικός μας, κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει... Ελπίζουμε...

Ο Βράχος της Ακρόπολης είχε κατοικηθεί ήδη από τη Νεολιθική Εποχή. Στους Μυκηναϊκούς Χρόνους οχυρώθηκε με τείχη. Στην Πρώιμη Ιστορική Εποχή, στη θέση των ανακτόρων, υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα και την Αθηνά. Στα Αρχαϊκά Χρόνια, ο ναός καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε δυο φορές. Τη δεύτερη φορά στολίστηκε με υπέροχα γλυπτά αετώματα. Μετά την καθιέρωση των Παναθηναίων, το 566 π.Χ., οικοδομήθηκαν στη δυτική πρόσβαση τα πρώτα Προπύλαια, ένας βωμός της Αθηνάς Νίκης και διάφοροι άλλοι ναοί και ιερά, αφιερωμένα σε θεούς, ημίθεους και ήρωες. Ομως, δυστυχώς, το 480 π.Χ. τα ιερά της Ακρόπολης, αλλά και ολόκληρη η πόλη των Αθηνών κάηκαν από τους Πέρσες.

Η σημερινή διαμόρφωση του οχυρωμένου χώρου οφείλεται στον Περικλή, που, με βασικό συνεργάτη τον Φειδία, ξανάχτισε τα ιερά της Ακρόπολης, αφού προηγουμένως ολοκλήρωσε την ανοικοδόμηση των τειχών, που είχε αρχίσει ο Κίμων. Πρώτα χτίστηκε ο ναός της Αθηνάς Παρθένου, ο Παρθενώνας, στα 447-438. Τα Προπύλαια χτίστηκαν από τον αρχιτέκτονα Μνησικλή - στη θέση των πρώτων Προπυλαίων. Ο ιωνικός αμφιπρόστυλος ναός της Αθηνάς Νίκης, της Απτέρου Νίκης όπως λέγεται, χτίστηκε γύρω στα 420 από τον Καλλικράτη. Το Ερεχθείο χτίστηκε το 420 στη θέση του ναού της Αθηνάς και του Ποσειδώνα και αφιερώθηκε στη λατρεία των δύο θεών. Στη Ρωμαϊκή Εποχή προστέθηκε ένας μικρός κυκλικός ναός του Αυγούστου, που δυστυχώς δε διασώθηκε.

Στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης απλώνεται το θέατρο του Διονύσου. Οι γιορτές του θεού, τα Μεγάλα Διονύσια καθιερώθηκαν από τον Πεισίστρατο. Εκεί ερμηνεύτηκαν πρώτη φορά οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου και πολλών άλλων μεγάλων ποιητών. Δυτικά του θεάτρου Διονύσου και σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, που οικοδομήθηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό, στη μνήμη της συζύγου του, Ρηγίλλης, που πέθανε το 160 μ.Χ.

Περνάμε απέναντι, στο λόφο στου Φιλοπάππου, στο κεντράκι πλάι, στον Αγιο Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη, καθόμαστε για να ξαποστάσουμε. Ξέρουμε πως και την επόμενη Κυριακή, εδώ θα βρεθούμε, έχουμε τόσα πολλά ακόμη να δούμε. Παραγγέλνουμε έναν καφέ, και ανοίγουμε ένα βιβλίο σχετικό με την πόλη μας, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Φιλιππότη»: «Αθηναϊκές αναμνήσεις» είναι ο τίτλος και ο συγγραφέας του, ο Ισίδωρος Σαπήρας.

...εκείνα τα χρόνια... διαβάζουμε:

«Δεν έχω γεννηθεί στο Μοναστηράκι, αλλά κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, στη συνοικία του Μακρυγιάννη, στην οδό Τσάμη Καράτση, σ' ένα παλιό, μικρό αθηναϊκό σπίτι με χαγιάτι του και στην αυλή, που το μεγαλύτερο μέρος της σκέπαζε μια τεράστια μουριά. Για τρία χρόνια έμεινα με τους γονείς μου, σε μια από τις πρώτες πολυκατοικίες της Αθήνας, στην αρχή της λεωφόρου Συγγρού, σχεδόν απέναντι από τους στύλους του Ολυμπίου Διός....».

Ετσι αρχίζει ο συγγραφέας τις «Αθηναϊκές Αναμνήσεις» του, και εμείς το παίρνουμε απόφαση: Δεν πρόκειται να το κουνήσουμε από εδώ, εάν δεν τελειώσουμε αυτήν τη νοσταλγική, συναρπαστική ανάγνωση.