Αν μας έχει περισσέψει λίγο ψητό ή βραστό κοτόπουλο, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε μια ωραία σαλάτα. Βράζουμε 200γρ. ρύζι (για πιλάφι) και το σουρώνουμε ξεπλένοντάς το με κρύο νερό. Βράζουμε επίσης ένα καρότο και από μια χούφτα καλαμπόκι και αρακά. Οταν είναι έτοιμα, τα βάζουμε στη σαλατιέρα και προσθέτουμε 4 - 5 ελιές ψιλοκομμένες, 100γρ. περίπου λευκό τυρί σε κομματάκια (φέτα ή άλλο), αλάτι, πιπέρι και το κοτόπουλο. (Αντί για κοτόπουλο, μπορούμε να βάλουμε ζαμπόν). Στο τέλος, ρίχνουμε από πάνω λίγο λάδι και ψιλοκομμένο μαϊντανό. Συνοδεύει ωραία τα ελαφρά γεύματα.

Στο πιο όμορφο βουνό της αττικής γης ας βαδίσουμε σήμερα. Στον Εθνικό Δρυμό, την ψυχή μας θα γεμίσουν ρεματιές, λόφοι, κοιλάδες με πεύκα, πουρναροτόπια, ελατοσκέπαστες κορυφές, πηγές και σπήλαια. Το περίπλοκο και δαιδαλώδες ανάγλυφο της Πάρνηθας χρειάζεται προσοχή. Υπάρχουν σηματοδοτημένα μονοπάτια με στοιχεία προσανατολισμού που είναι εύκολα και κρύβουν ξεχωριστές ομορφιές, ενώ από τα ειδικά ενημερωτικά ταμπελάκια στις κατάφυτες πλαγιές, παίρνουμε πληροφορίες για την πανίδα της.

Ο πυρήνας του Δρυμού καταλαμβάνει 38.400 στρέμματα και εκτείνεται στα βόρεια του νομού Αττικής, στα σύνορα με το νομό Βοιωτίας. Περιλαμβάνει τις ψηλότερες κορυφές της Πάρνηθας, Καραμπόλα (1.413 μ.), Ορνιο (1.350 μ.), Πλατύ Βουνό (1.163 μ.), Κυρά (1.160 μ.) κλπ., το λιβάδι Μπάφι, το οροπέδιο της Μόλας, τις τοποθεσίες Αγία Τριάδα, Μετόχι κ.ά.

Ομως, προτού την «κατακτήσουμε» ας γνωρίσουμε κάποια στοιχεία της ιστορίας της.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι ήταν κατοικημένη από τους προϊστορικούς χρόνους. Κατά την αρχαιότητα, την Πάρνηθα περιπολούσαν φρουροί, οι κυνηγοί απολάμβαναν τα θηράματά της, οι λάτρεις του Δία και του θεού των Δασών (του Πάνα), αλλά και οι «ανθρακείς» των περιοχών Φυλής και Αχαρνών, την είχαν κατακτήσει. Η ονομασία της έχει συγγενή ρίζα με τον Πάρνωνα και τον Παρνασσό. Πρώτη φορά εμφανίζεται σε κείμενο του κωμικού Αντιφάνη, κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα, όπου αναφέρεται ως Πάρνης. Πλήθος ιστορικές μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα οδηγούν σε συμπεράσματα ότι κατοικούνταν και ήταν πολυσύχναστη κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους. Εχουν διασωθεί αρκετές αρχαίες ονομασίες (τόπων, ποταμών κλπ.). Αξίζει να αναφέρουμε το Χάραδρο (ή ρέμα Μόλας), που εκβάλλει στη λίμνη του Μαραθώνα, την κορυφή Φελέα (Μπελέτσι) πάνω από τα Κιούρκα, τον ποταμό Κελόδωνα (φαράγγι Γιαννούλας) και το λατρευτικό σπήλαιο του Πάνα (στην ανατολική όχθη του ποταμού), που ονομαζόταν και Νυμφαίο, γιατί μαζί με το θεό των δασών λάτρευαν και τις Νύμφες. Στη Δεκέλεια ήταν και ο τάφος του αρχαίου τραγικού ποιητή Σοφοκλή, από όπου και καταγόταν.

Σήμερα, έχει 59 πηγές και 32 πηγάδια. Μέχρι το 1960 είχε και από τα δύο 120 τον αριθμό. Τα δάση του έλατου και του πεύκου, μαζί με 1.000 περίπου ποικιλίες φυτών, καλύπτουν ένα σπάνιο ανάγλυφο που αποτελείται από 15 κορφές ύψους πάνω από 1.000 μ. και 81 κορφές ύψους πάνω από 400 μ.

Η πανίδα του εθνικού Δρυμού είναι ιδιαίτερα πλούσια σε είδη, φτωχή όμως σε πληθυσμούς. Τριάντα είδη θηλαστικών συμπληρώνουν και καθιστούν την περιοχή μοναδικό και προνομιούχο φυσικό περιβάλλον στον αττικό χώρο (αλεπούδες, κουνάβια, ασβοί, σκίουροι, λαγοί, τρωκτικά, τσακάλια). Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του εθνικού Δρυμού Πάρνηθας είναι τα εκατό περίπου ελάφια που ζουν ελεύθερα. Η ορνιθοπανίδα της περιοχής περιλαμβάνει 113 είδη πουλιών, μεταξύ των οποίων χρυσαετοί, γεράκια, πετροπέρδικες, μπούφοι, τσαλαπετεινοί, δρυοκολάπτες, κορυδαλλοί.

Ωστόσο, ο χαρακτήρας του βουνού, με την αδιαφορία της πολιτείας, υφίσταται δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, μεγάλη υποβάθμιση.

Ας κατατάξουμε, πριν μας αγκαλιάσει το βουνό, τον εαυτό μας στη «σωστή κατηγορία» και ας ξεκινήσουμε, έχοντας μαζί τα απαραίτητα εφόδια, όπως νερό, χάρτες και προσοχή για σίγουρη επιστροφή.

Μια διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι να ακολουθήσουμε τον κεντρικό δρόμο που ακολουθεί την πορεία Μενίδι - Μετόχι - ελατόδασος - μονή Αγίας Τριάδας - Μπάφι - κορυφή Ορνιο - κορυφή Καραμπόλα.

Μια κλασική διαδρομή πεζοπορίας, ξεκινά από το τελεφερίκ. Ακολουθώντας το σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι, θα οδηγηθούμε στις θέσεις Φλαμπούρι και Μπάφι σε δύο, δυόμισι ώρες. Εκεί υπάρχουν και καταφύγια όπου τα Παρασκευοσαββατοκύριακα παρέχουν φαγητό, αλλά και διαμονή κατόπιν συνεννόησης.

Το καταφύγιο «Φλαμπούρι», σε υψόμετρο 1.158 μ. ανήκει στον Ορειβατικό Σύνδεσμο Αχαρνών. (πληροφορίες - κρατήσεις στο τηλ. 210/24.61.528).

Το καταφύγιο «Μπάφι» βρίσκεται σε υψόμετρο 1.115 μ. νότια της κορυφής Ορνιο. Διαθέτει 100 κρεβάτια, δύο τραπεζαρίες για φαγητό, τζάκι και ντους. Ανήκει στον Ορειβατικό Σύνδεσμο Αθηνών. (Για πληροφορίες - κρατήσεις: Ο.Σ. Αθηνών, τηλ.: 210/ 32.12.429, τηλ. καταφυγίου: 210/ 24.69.050).

Στο Φλαμπούρι, οι μυημένοι (αλλά και οι αρχάριοι με συνοδεία) στο περπάτημα μπορούν να φτάσουν και από το μονοπάτι της Χούνης, που ξεκινάει στο τέλος της οδού Θράκης στους Θρακομακεδόνες. H διάσημη Χούνη, η χαράδρα στη βάση των ορθοπλαγιών στο Φλαμπούρι, απαιτεί περίπου δύο ώρες περπάτημα για τους εξοικειωμένους και πάνω από τρεις ώρες για τους πρωτόπειρους.

Επίσης, η όμορφη τοποθεσία του Αϊ - Γιώργη στο Κεραμίδι αξίζει την επίσκεψή μας. Το μονοπάτι ξεκινάει κοντά στην μπάρα πυροφύλαξης πάνω από το τελεφερίκ. O χώρος είναι ιδανικός για πικ νικ, και θα χρειαστούμε περίπου 2,5 - 3 ώρες πεζοπορίας. Ξεχωριστό είναι και το «δάσος των γιγάντων» ψηλά στο βουνό. Για να το απολαύσουμε, θα πρέπει να ανακαλύψουμε το μονοπάτι που κάνει το γύρο του.

Πληροφορίες για την επίσκεψή μας στην Πάρνηθα, μπορούμε να πάρουμε και από το δασαρχείο Πάρνηθας (τηλ.: 210/24.40.003-5).

Ωστόσο, ακόμα και στις υπώρειες, η Πάρνηθα έχει τρόπους να γοητεύει. Από το τέρμα της λεωφόρου Τατοΐου ξεκινά ο κλειστός για τα αυτοκίνητα δρόμος που οδηγεί στα πρώην βασιλικά κτήματα. Στο δάσος που περιτριγυρίζει το ανάκτορο και γύρω από τα όμορφα, πλην εγκαταλειμμένα, κτίρια έχουμε δει να πεζοπορούν ακόμα και γονείς με μωρά σε καροτσάκια.

Το βουνό θα μας χαρίσει απλόχερα όλες τις ομορφιές του, όποτε κι αν το επισκεφτούμε. Το μόνο που χρειάζεται από εμάς, είναι ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Κυκλοφόρησε το ενδιαφέρον βιβλίο «Τα αδιέξοδα της Ελληνικής Οικονομίας» που περιλαμβάνει άρθρα, των τελευταίων ετών, της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη (υφηγήτρια στο ΑΠΘ και καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, με πλούσιο βιογραφικό). Τα άρθρα αναφέρονται στα προβλήματα και τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας, αναλύοντας και καυτηριάζοντας τις καθυστερημένες διαρθρώσεις, που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας των άτυχων επιλογών της μακροοικονομικής πολιτικής.

Η πρώτη ενότητα περιλαμβάνει άρθρα που αναφέρονται στην «ανερμάτιστη οικονομική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων». Η δεύτερη αναδεικνύει την άνιση κατανομή του εισοδήματος, τα αίτιά της και τις δυσμενείς κοινωνικοοικονομικές της συνέπειες. Στην τρίτη ενότητα γίνεται κριτική της ανωριμότητας και της αστάθειας του ελληνικού χρηματιστηρίου, ενώ στην τέταρτη εξετάζονται οι οικονομικές σχέσεις της Ελλάδας με την ΕΕ και τον υπόλοιπο κόσμο. Παραθέτουμε, ενδεικτικά, δύο αποσπάσματα του βιβλίου: «Η μακρόχρονη λιτότητα, όπως και η περιθωριοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, εξουθενώνει τον κοινωνικό ιστό της Ευρώπης και οι "μη έχοντες και κατέχοντες" αντιδρούν, ήδη, έντονα εναντίον του Μάαστριχτ. Αυτό, με εντυπωσιακή ταχύτητα μεταλλάσσεται από "επίγειο παράδεισο" σε "αποδιοπομπαίο τράγο"». «Και αυτή η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να αποφύγει το "προπατορικό αμάρτημα". Εννοώ, την παροχή κινήτρων στους επιχειρηματίες, με τη μορφή φοροαπαλλαγών, προκειμένου να εξασφαλιστούν ακόμη πιο υψηλά κέρδη, που με βάση την πάγια εσφαλμένη υπόθεση αυτά θα επενδυθούν. Και διερωτώμαι, πόσες ακόμη αποτυχίες θα χρειαστούν, στο χώρο αυτό, για να γίνει επιτέλους συνειδητό ότι οι παράγοντες που προσδιορίζουν τη ροπή για αποταμίευση είναι, εντελώς, διαφορετικοί από τους αντίστοιχους για τη ροπή προς επένδυση». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σμπίλιας ΑΕΒΕ» (Δεριγνύ 8, Αθήνα).

Ενα χαρισματικό, πανέξυπνο αγοράκι, ο Μικελίνο, μεγαλώνει στην Ιταλία του 1935. Ενα παιδί, ένα αστέρι που θα έπρεπε, κάτω από κανονικές, φυσιολογικές συνθήκες, να διαπρέψει σε όλους τους τομείς, μεταμορφώνεται, αργά αλλά σταθερά, σε σατανά, σε πατροκτόνο, σε δολοφόνο. Γιατί άραγε; Ο Μικελίνο τα έχει όλα. Είναι όμορφος, ευφυής, πατριώτης, καλός καθολικός, και αφοσιωμένος χριστιανός. Τότε, τι φταίει; Ο αναγνώστης με κομμένη την ανάσα παρακολουθεί τη ζωή του Μικελίνο, την καθοδήγηση από τους γονείς, τους ιερωμένους και τους δασκάλους του Μικελίνο. Τι φταίει; Αυτό το εξάχρονο αγοράκι ζει μέσα στην ανομία, στη διαστροφή και το μίσος που αυτοαποκαλείται καλοσύνη.

Ο πατέρας έχει σχέσεις με την υπηρέτρια, η μητέρα με τον ιερέα, η εξαδέλφη του με ένα στρατιώτη που σκοτώνεται στον πόλεμο και στη συνέχεια θα «παρηγορηθεί» στην αγκαλιά του μικρού, ενώ η ίδια του η χώρα έχει σχέση με τη φασιστική παράνοια. Ο καθηγητής του, ένας μέγας πατριώτης, και αρχηγός της εθνικής οργάνωσης Μπαλίλλα, γιορτάζει την άλωση του Μακαλλέ πάνω στο τρυφερό σωματάκι του Μικελίνο. Αλίμονο, έπονται και άλλες, πολλές νίκες των ιταλικών στρατευμάτων και αυτό σημαίνει ότι έρχονται αλλεπάλληλες κακοποιήσεις της ψυχής, και όχι μόνο, του άτυχου παιδιού.

Ο Μικελίνο θα αλώνεται, θα παραμορφώνεται, θα βιάζεται και θα βασανίζεται καθημερινά. Από όλους. Από το διεστραμμένο δάσκαλο, από τον ηλίθιο πατέρα, από την «αγνή» μητέρα του και φυσικά από το νοσηρό περιβάλλον της εποχής, μέσα στο οποίο ζει και κινείται ο τραγικός μικρός ήρωας του Αντρέα Καμιλιέρι. Ο Μικελίνο με ενθουσιασμό φορά τη στολή του Γιου της Λύκαινας και με το μουσκέτο στον ώμο γίνεται τέλειος φασίστας, τέλειος καθολικός. Ως πολεμιστής που είναι οφείλει να καθαρίσει την κοινωνία από τα μιάσματα, από τους αμαρτωλούς, από τους Αβησσυνούς, από τους κομμουνιστές. Ο δάσκαλός του και βιαστής του, ο πνευματικός καθοδηγητής του και εραστής της μάνας του, αλλά και ο ίδιος του ο πατέρας, τον έχουν ...σοφά καθοδηγήσει και του έχουν υποδείξει το δρόμο που θα τον οδηγήσει εκεί που επιθυμεί. Θα γίνει ο εκλεκτός του Ντούτσε και του Χριστού. Απερίφραστα του δηλώνουν πως:

Ο κομμουνιστής δεν είναι άνθρωπος, αλλά ζώο, οπότε δεν είναι αμαρτία αν τον σκοτώσεις. Αυτή είναι η πρώτη υποχρέωση ενός στρατιώτη που υπηρετεί το τάγμα του Χριστού, και του στρατού Ντούτσε.

Μέσα στο μυαλό του αγοριού ωριμάζει η σκέψη.

Ο συμμαθητής του, ο γιος του ράφτη, του κομμουνιστή πρέπει να πεθάνει. Εκείνος, ο Μικελίνο είναι ο τυχερός που θα αναλάβει την αποστολή. Την ευθύνη να τον εκτελέσει... Και, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή τύψη, ο μικρός εκτελεί ένα άλλο παιδί! Εν ψυχρώ. Αυτή είναι η αρχή ...των εκκαθαρίσεων του δυστυχισμένου αγοριού που είναι ταυτόχρονα και θύμα και θύτης. Εν ολίγοις, το βιβλίο του Αντρέα Καμιλιέρι «Η Αλωση του Μακαλλέ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη», δεν είναι μόνο ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα, δυστυχώς είναι και πολύ επίκαιρο.