(δεύτερο μέρος)
Στους πελώριους αυτούς ορεινούς όγκους, στα ματωμένα υψώματα, κάθε βράχος και ρεματιά έχει να σου «αφηγηθεί» μία ιστορία. Η μελέτη αυτή δίνει αμείλικτα συμπεράσματα για το δίκιο, την υπεροχή, τον ηρωισμό και την αντοχή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και των μαχητών του. Πλησιάζουμε λίγο πιο κοντά τον τιτάνιο αυτό αγώνα. Η «ιστορία», η «σκηνοθεσία» και η «πένα» των αστών εκεί πάνω ξεθωριάζει. Η ομορφιά των ιδανικών μας, η ομορφιά των βουνών μας δεν αντέχει τη βρωμιά και τη σαπίλα του συστήματος αυτού που κέρδισε μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Ο αγώνας συνεχίζεται...
Ενάντια στη λαθεμένη λογική που λέει ότι οι διακοπές για τους νέους ή θα είναι άπιαστο όνειρο ή «αραλίκι» κι εκτόνωση μακριά από την ανάγκη για γνωριμία με τον τόπο μας και την ιστορία του!
Μπορεί να συναντά δυσκολίες μια τέτοια προσπάθεια αλλά αξίζει. Σχεδόν επιβάλλεται για εμάς τους νεότερους μια επίσκεψη, μια εκδρομή, μια διάσχιση στα βήματα των μαχητών του ΔΣΕ με το βιβλίο στο χέρι, με προετοιμασία, συντροφικότητα και σύνεση. Και όπως αποδείχτηκε στην περίπτωσή μας... στην πρώτη ευκαιρία θες να ξαναπάς!
Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στην ξεκούραση. Επιβεβλημένη η επίσκεψη στη Φλώρινα, στο μνημείο για τους περίπου 800 μαχητές - νεκρούς και τραυματίες - που θάφτηκαν εκεί σε ομαδικό τάφο, μετά τη μάχη της Φλώρινας. Τιμή, μνήμη και υπόσχεση συνέχισης του αγώνα. Το χρέος που υπάρχει να ανεργεθεί μνημείο αντίστοιχο της θυσίας τους είμαστε σίγουροι πως θα εκπληρωθεί. Η απόφαση έχει ήδη παρθεί. Γραμμή για Πρέσπες και Μικρολίμνη για διανυκτέρευση.
Στη δεύτερη βδομάδα πια, τη Δευτέρα επισκεπτόμαστε τα χωριά των Πρεσπών, Πύλη, Βροντερό, το φυλάκιο Κούλα. Διαβάζουμε για τη ζωή στην «Ελεύθερη Ελλάδα». Φτάνουμε στη σπηλιά του Ζαχαριάδη έξω από την Πύλη αλλά και στη σπηλιά του Νοσοκομείου έξω από το Βροντερό. Η ομορφιά της Μικρής Πρέσπας μας κατακλύζει και η μέρα τελειώνει με το νησάκι του Αγίου Αχίλλειου. Διανυκτέρευση ξανά στη Μικρολίμνη.
Παραμένουμε και την Τρίτη στις όμορφες Πρέσπες και πάμε Ψαράδες. Το απόγευμα γραμμή για τον όγκο της Βάρμπας με προσέγγιση από την Κρυσταλοπηγή και το ύψωμα Ρουσελίτσα. 8 άτομα ανεβαίνουμε στο ύψωμα και μένουμε άναυδοι. Ενας ολόκληρος οικισμός, διατηρημένος αρκετά καλά κι εκτεταμένος, με πολλά σπίτια και τείχος να το περιβάλλει, υπολείμματα των μαχών και άλλα. Ενθουσιασμένοι τριγυρνάμε κοιτώντας και φωτογραφίζοντας. Με το ζόρι κατεβαίνουνε για να μη μας πιάσει νύχτα. Διανυκτέρευση έξω από το Πισοδέρι.
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, Πέμπτη ήδη κι αρχίζουμε τη διάσχιση του αυχένα που περνά από Πλατύ και Κούλα. Ανατολικά κάτω από το 2128 η Τριανταφυλλιά, δυτικά η Βυσινιά. Τα εκτεταμένα δάση γύρω μας και η συνείδηση ότι έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε ακόμα στην περιοχή, δε μας «αφήνουν» να φύγουμε αλλά οι υποχρεώσεις του καθενός προς το παρόν υπερισχύουν. Αποχαιρετισμός και επιστροφή με την ίδια υπόσχεση όπως πέρυσι... «θα ξανάρθουμε!!!».
«Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας ιπποπότης. Πάει να πει, ένας ιπποπόταμος σαν όλους τους άλλους, μονάχα που ετούτος φορούσε... πανοπλία! Επειδή η ζωή του ιπποπότη μόνο εύκολη δεν ήταν, αποφάσισε να φύγει στα όρη στα βουνά, ακολουθώντας τη ζωή του ιππότη. Κάπου εκεί - ποιος ξέρει; - ίσως έβρισκε και τη νεράιδά του, που, όπως όλες οι νεράιδες, είναι ικανές για όλα...». Στο δρόμο του συναντά έναν ολόκληρο κόσμο με πλάσματα που είναι διαφορετικά όπως κι εκείνος (το σκουληκατσίκι, το κουνουπαπί, τον κροκόσκυλο κ.ά.), για να οδηγηθεί στην αγελάδα με τα φτερά, που δεν είναι άλλη από τη νεράιδα του!
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος μετατρέπει ένα παιχνίδι λέξεων και εικόνων σε μια ευχάριστη αφήγηση ή ανάγνωση για τα παιδιά. Με την αμεσότητα του λόγου και την αλλεπάλληλη διαδοχή των περίεργων πλασμάτων, οδηγεί το παιδί στο να συναισθανθεί την ύπαρξη των πολλών και διαφορετικών πραγμάτων που συνθέτουν τον κόσμο γύρω του, καθώς και τη δύναμη της υπέρβασης και την πραγματοποίηση του ονείρου. Η εικονογράφηση του βραβευμένου Βασίλη Παπατσαρούχα δίνει έμφαση στην αποτύπωση των πλασμάτων της ιστορίας, αφήνοντας περιθώριο στη φαντασία.