Ηταν το 1871. Η Ελλάδα μόλις έβγαινε από τη μακραίωνη σκλαβιά της, όταν είδε το φως της μέρας στη Βαρειά της Μυτιλήνης, ο Θεόφιλος, γιος του τσαγκάρη Γαβριήλ και της Πηνελόπης, κόρης ενός αγιογράφου. Ανήσυχος και ονειροπαρμένος, ζώντας σε έναν κόσμο δικό του, ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, όπως ήταν ολόκληρο το όνομά του, δεν έδειξε καμιά επιμέλεια ούτε στα Γράμματα, ούτε στην τέχνη του σοβατζή, στην οποία τον ώθησαν οι δικοί του. Μοναδικό του «μεράκι» ήταν να ζωγραφίζει. Σε χαρτιά, σε κεραμίδια, σε ξύλα κι όποια άλλη επιφάνεια τού ήταν προσιτή... Είκοσι πίνακες του «αλαφροΐσκιωτου» λαϊκού καλλιτέχνη Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, παρουσιάζονται (15/9 - 31/10), στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη. Η...