ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εις υγείαν

Τι θα λέγατε να ετοιμάσουμε μια «Μπαλαλάικα»; Ετσι για να κάνουμε λίγο κέφι, γιατί, για να πούμε την αλήθεια, η διάθεσή μας είναι στο λίμιτ ντάουν. Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

3/4 βότκα, 1/4 χυμό λεμονιού, μια κουταλιά της σούπας Μέντα λευκή και πολλά παγάκια. Θα γεμίσουμε τα ποτήρια μέχρι τη μέση θα προσθέσουμε λίγη γκαζόζα και θα το γαρνίρουμε με φέτες λεμονιού.

Και ακόμη, συμφωνείτε να κάνουμε ένα άλλο κοκτέιλ με βάση τη βότκα; Αν ναι, τότε βαφτίστε το όπως εσείς θέλετε, εμείς το λέμε «λίμιτ απ» 3/4 Βότκα, 1/8 χυμό λεμονιού, 1/8 σιρόπι βύσσινο και πολλά παγάκια. Θα χτυπήσουμε τα υλικά στο σέικερ, θα γεμίσουμε τα ποτήρια ως τα 3/4, θα προσθέσουμε σόδα και ένα παγάκι και θα το γαρνίρουμε με φρούτα σε κομμένα σε μικρά κομματάκια. Και φυσικά εις υγείαν...

Στη Λατινική Αμερική

Αν σας γοητεύει ο κουβανέζικος κινηματογράφος, αν η Λατινική Αμερική είναι για σας ένα όνειρο, ένα απωθημένο, ένα πανάκριβο και ανέφικτο ταξίδι, ένα πανάκριβο όνειρο, μια ελπίδα στα βάθη της ψυχής σας, τότε μη χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε το πολιτιστικό κέντρο «Al Andar».

Αν πάτε εκεί, θα έχετε την ψευδαίσθηση ότι είστε στην Κούβα, στο Περού, στην Αργεντινή και γενικά ότι είστε κάτοικος αυτής της μαγικής απέραντης περιοχής.

Το σεμινάριο «Κουβανέζικος Κινηματογράφος» αρχίζει στις 23.11.00 και θα συνεχιστεί μέχρι την 8η Φλεβάρη. Ο κουβανέζικος κινηματογράφος εγγράφεται στην προσπάθεια του νέου λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου να εναντιωθεί στην κυριαρχία του χολιγουντιανού μοντέλου και να εκφράσει ένα αληθινά λατινοαμερικάνικο όραμα του κόσμου, που επιβεβαιώνει την ιδιαίτερη πολιτισμική κληρονομιά της ηπείρου.

Μα, δεν είναι μονάχα αυτό που θα βρείτε στο καλαίσθητο και φιλόξενο «Al Andar». Εμείς έτυχε να το ανακαλύψουμε σχεδόν τυχαία μιαν αλησμόνητη βραδιά τον περασμένο μήνα. Μια βραδιά που ήταν αφιερωμένη στην κουβανέζικη κουλτούρα. Η γοητευτική πρέσβειρα της Κούβας, κ. Αννα Μαρία Γκονζάλες, μίλησε για την πατρίδα της και τον πολιτισμό της, έφαγε με όρεξη τα νόστιμα φαγητά, χάρισε το ζεστό χαμόγελό της χωρίς καμιά τυπικότητα και χόρεψε με κέφι, με ρυθμό και απλότητα. Ηταν ακόμη και η πρέσβειρα της Χιλής, αλλά και όλοι οι φίλοι και οι μαθητές του Πολιτιστικού Κέντρου, που έδωσαν όλο τους το κέφι και την καρδιά τους σε αυτές τις υπέροχες ώρες που περάσαμε στο «Al Andar».

Επίσης στις 16 /11 είχαμε την ευκαιρία να δούμε την εξαιρετική έκθεση του Περουβιανού ζωγράφου Migouel Camagro Huaman. Για αυτό, σας το λέμε ανεπιφύλακτα: Μη διστάζετε και τηλεφωνήστε στο 64.55.047 ή περάστε κατευθείαν από εκεί: Χαριλάου Τρικούπη 170. Θα μας θυμηθείτε.

Μικρές ιδέες

Περίεργα κίτρινη

Θυμάστε την ταινία «Είμαι περίεργα κίτρινη;» ή έστω τον τίτλο της; Μην τυραννάτε τη μνήμη σας, ακόμη και εάν δε σας λέει τίποτε, ίσως το χρώμα να είναι της αρεσκείας σας. Για ένα εργένικο δωμάτιο τι περισσότερο άραγε χρειάζεται, από ένα φωτεινό χρώμα, από μια αναπαυτική κίτρινη πολυθρόνα που θα ακουμπάτε εσείς, η... μπάλα σας, τα γράμματά σας και ό,τι άλλο θέλετε. Ακόμη από ένα τηλέφωνο (που θα το κατεβάζετε όταν εσείς δε θέλετε να απαντήσετε), από καλοσχεδιασμένα βαράκια που θα τονώνουν τους τους μύες των χεριών σας, από μια βιβλιοθήκη, που όχι μόνο θα φιλοξενεί τα βιβλία, αλλά και τα... αθλητικά σας παπούτσια. Μοιάζει ακατάστατο, αλλά στην ουσία δεν είναι. Είναι ένας χώρος ζεστός, φιλικός, προσιτός και εφικτός. Κάντε λοιπόν και εσείς κάτι πρωτότυπο στο δωμάτιό σας. Δώστε του λίγη ζωντάνια, χρώμα, φως και, κυρίως, την υπογραφή της δικής σας προσωπικότητας. Και μετά φωνάξτε μας να το δούμε. Θα σας φέρουμε και κίτρινες τουλίπες, εσείς οι άνδρες ενώ αγαπάτε τα άνθη δεν μπαίνετε στον κόπο να τα αγοράζετε. Γιατί άραγε;

Αθηναϊκές στιγμές του 2001

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έρχεται στο γραφείο μας «Το Αθηναϊκό Ημερολόγιο». Σήμερα, κρατάμε στα χέρια μας το ημερολόγιο του «2001», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, συμπληρώνοντας δώδεκα χρόνια παρουσίας στον εκδοτικό χώρο, με τις υπογραφές του Γιάννη Κ. Καιροφύλα και του Στρατή Φιλιππότη. Αυτό το ημερολόγιο θα μας μεταφέρει στα χρόνια του Χαριλάου Τρικούπη, όταν και τότε, δυστυχώς, οι παίκτες, συγνώμη, οι επενδυτές του χρηματιστηρίου περνούσαν τις μέρες τους αγωνιώντας για τις τιμές, που όλο και έπεφταν, όπως και σήμερα. Ακόμη, τούτος ο καλαίσθητος αλλά και πολύτιμος τόμος θα ξαναζωντανέψει τις μέρες της μεγάλης σύγκρουσης του πρώτου φοιτητικού σωματείου με το φανατικό υπερασπιστή της καθαρεύουσας, τον καθηγητή Μιστριώτη. Επίσης στις σελίδες του, ο αναγνώστης θα βρει μαρτυρίες, ανέκδοτα, διηγήματα, αναμνήσεις και σελίδες άγνωστες από την ιστορία, όπως εκείνες που αποκαλύπτουν ότι η σεμνοτυφία μιας χανούμισσας έγινε αιτία του ακρωτηριασμού του αγάλματος του Ξυλοθραύστη. Επίσης, προβάλλονται με ιδιαίτερη έμφαση περιοχές της Αθήνας, όπως το Μοναστηράκι, η Νεάπολη, οι Αέρηδες, η Κυψέλη, που γνώρισε κάποτε δόξες, όσο και να μοιάζει απίστευτο.... Ο δωδέκατος τόμος περιλαμβάνει αφιερώματα για τις αθηναϊκές μέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη και για τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από το θάνατο των Γεωργίου Δροσίνη, Γρηγορίου Ξενόπουλου και Αγγελου Σικελιανού.

Καθ' οδόν: Στο Αργοστόλι

Αποψη του Αργοστολίου

Σχεδόν όλοι οι φίλοι, συνάδελφοι και γνωστοί είχαν επισκεφτεί, όχι μόνο μία αλλά πολλές φορές, την Κεφαλλονιά. Και όλοι μιλούσανε με ζέση, με ενθουσιασμό για το τεράστιο νησί του Ιονίου με την υπέροχη θάλασσα, με τα σπήλαια, τις δασωμένες πλαγιές, τη χρυσή άμμο, τη γαλάζια θάλασσα και τους εύθυμους, λίγο παράξενους, κατοίκους, που διακρίνονται για τις ελεύθερες ιδέες τους και το ιδιότυπο χιούμορ τους. Και ανέφεραν -προκλητικά θα λέγαμε-, ονόματα και τοποθεσίες, που εμείς οι αδαείς αγνοούσαμε εντελώς, μέχρι πρότινος. Και κάπου μέσα βαθιά στην ψυχή μας ζηλεύαμε λιγάκι, αλλά δεν το ομολογούσαμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Και έτσι, απόφαση το είχαμε πάρει πως για μας η Κεφαλλονιά θα παράμενε μια «χαμένη Ατλαντίδα», μια «χαμένη ευκαιρία», που ποτέ δε μας δόθηκε, ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. Ενα απωθημένο. Να όμως που ποτέ κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή. Πριν ένα μήνα, χωρίς να προλάβουμε να το καλοσκεφτούμε βρεθήκαμε στο Αργοστόλι. Για δουλιά εννοείται, έτσι ώστε να μπορούμε να πάρουμε μια ελάχιστη δόση από το όνειρό μας, τις ελάχιστες φυσικά ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας.

Γνωσιολογία στον αέρα...

Καθώς πετούσαμε για σαράντα πέντε, ο νους μας πήγαινε στο Ρόκο Χοϊδά, στον Διονύση Λαυράγκα, στον Γεράκη που έγινε και βασιλιάς του Σιάμ,(!), στους Κεφαλλονίτες καστανάδες που είχαμε συναντήσει πριν από χρόνια στη Νέα Υόρκη. Και αναρωτιόμαστε τι είναι εκείνο το ιδιαίτερο που χαρακτηρίζει τη γη που τους γέννησε για να τους κάνει έτσι ξεχωριστούς, ταξιδευτές, ατρόμητους, φανατικούς. Μοναδικούς, γοητευτικούς, συμπαθητικούς, κάποιες φορές αφόρητους, αλλά εξαιρετικούς...

Πλατύς Γιαλός

Ετσι στα βιαστικά, λοιπόν, μέσα στο αεροπλάνο, κάναμε ένα ταξίδι γνώσεων. Διαβάσαμε λίγο για την προϊστορία του νησιού και την ιστορία του, έτσι ώστε να μην πιαστούμε αδιάβαστοι.... Το νησί, λοιπόν, πρωτοκατοικήθηκε την Προϊστορική Εποχή και ήταν πυκνοκατοικημένο την τελευταία φάση της Εποχής του Χαλκού. Τότε πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο και αναπτύχθηκαν τέσσερις μεγάλες πόλεις: Κράνη, Σάμη, Πρόννοι, Πάλη. Στη διάρκεια των Περσικών Πολέμων, η πόλη Πάλη πήρε μέρος στη μάχη των Πλαταιών. Στη Β` Αθηναϊκή Συμμαχία, η πόλη Πρόννοι τάχθηκε με τους Αθηναίους, ενώ οι υπόλοιπες πόλεις με τους Σπαρτιάτες. Τη ρωμαϊκή εποχή στο νησί παρέμενε εξόριστος ο αδελφός του Μάρκου Αντώνιου, ο Γάιος. Η Κεφαλλονιά πέρασε διαδοχικά από τους Νορμανδούς, στο βασιλιά της Σικελίας Γουλιέλμο Β`, στους Ορσίνι, στους Ανδεγαβούς και τέλος στην ιταλική οικογένεια των Τόκο, η οποία ακολούθησε φιλελληνική πολιτική. Μετά τον πρώτο Ρωσοτουρκικό Πόλεμο, μαζί με τη Λευκάδα και την Ιθάκη, πέρασε για μικρό διάστημα στους Τούρκους και στη συνέχεια στους Βενετούς( 1500), που είχε σαν αποτέλεσμα να σημειωθεί οικονομική και πνευματική ανάπτυξη. Οι κάτοικοι πρωτοστάτησαν στις εξεγέρσεις όλων των περιόδων για την εξασφάλιση της ελευθερίας τους, ενώ την εποχή της Αγγλοκρατίας η Κεφαλλονιά είχε τις πιο ριζοσπαστικές λέσχες απ' όπου και ξεκίνησαν οι μεγάλες εξεγέρσεις.

« Η ΟΑ, ο κυβερνήτης και το πλήρωμα, σας ευχαριστούν που πετάξατε μαζί μας». Η φωνή της αεροσυνοδού μάς επαναφέρει στο σήμερα, στο τώρα. Κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και ενώ είχαμε αφήσει μια μελαγχολική φθινοπωρινή Αθήνα, θα βρεθούμε σε μια εύθυμη καλοκαιρινή κεφαλονίτικη μέρα, μια μέρα λουσμένη στο φως, και στο γαλάζιο. Μην περιμένει ο αναγνώστης η αφήγησή μας να είναι εκτενής και απόλυτα σαφής. Κλεφτά είδαμε ό,τι είδαμε, με αποτέλεσμα αποσπασματικά να τα διηγηθούμε.

Ξαφνικός έρωτας

Λένε πως οι Κεφαλονίτες, παρ' όλο που αγαπούν τον τόπο τους είναι σπαρμένοι και στις τέσσερις γωνιές της μικρής μας Γης. Ισως να υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια σ' αυτό, επίσης όμως μια άλλη αλήθεια: το νησί αυτό προσελκύει και μαγεύει αλλοδαπούς που έρχονται και από τα πιο απίθανα μέρη του κόσμου, τα πιο μακρινά ίσως. Τους μαγεύει και τους αιχμαλωτίζει συνάμα, με την ελευθερία του, την ομορφιά του, την καλαισθησία του. Ενα παράδειγμα είναι ο Λέσλι, ο ναυτικός που έφτασε στην Κεφαλονιά με το εμπορικό καράβι το 1958, τότε που υπήρχε μια παγκόσμια κρίση στη ναυτιλία. Κατέβηκε από το πλοίο, ο τότε νεαρός ναυτικός, και ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον τόπο. Αργότερα ερωτεύτηκε μια ντόπια, την παντρεύτηκε, έκανε δυο κόρες, και λίγο αργότερα ένας άλλος, μεγάλος έρωτας τον περίμενε να τον ελευθερώσει από κάθε προκατάληψη: ο Κομμουνισμός. Ο Λέσλι, έγινε δραστήριο μέλος της Νομαρχιακής του ΚΚΕ.

Φυσικά, ο Λέσλι δεν ήταν άσχετος με τις προοδευτικές ιδέες. Μέσα στα καράβια είχε δει, ζήσει και μάθει αρκετά, τόσα ώστε να έχουν καλλιεργήσει το έδαφος και να υπάρχει μέσα στην ψυχή του, ο σπόρος που αργότερα θα γινόταν δέντρο, που θα τον μετέτρεπαν σε ένα υποδειγματικό και αγαπητό από όλους, μέλος του Κόμματος. Ο Λέσλι, πολιτογραφήθηκε Κεφαλλονίτης. Στην αρχή έδινε χρήματα στις εξορμήσεις και μια μέρα, έτσι απλά, είπε: «Θα ήθελα να γίνω και εγώ μέλος του Κόμματος». Και έγινε. Από τότε έχουν περάσει χρόνια και ο Λέσλι, ακούραστος και ενθουσιώδης κάθε πρωί και κάθε απόγευμα θα πάει με το ποδήλατό του στην Οργάνωση. Είναι εκείνος που θα την ανοίξει, είναι εκείνος που θα κάνει ό,τι δουλιά τού αναθέσουν, είναι εκείνος που θα ρωτήσει τους γηραιότερους συντρόφους τους αν έχουν πάρει «Ριζοσπάστη», και αν όχι, με προθυμία θα είναι εκείνος που θα τους τον προμηθεύσει. Με λίγα λόγια είναι το ευγενικό καμάρι της οργάνωσής του. Και όχι μόνον.

Γέφυρα των στεναγμών

Οπως είπαμε και παραπάνω, μια γεύση μονάχα πήραμε από το Αργοστόλι και από τα γύρω χωριά.

Η πρώτη πρόκληση ήταν να διασχίσουμε με τα πόδια τη γέφυρα του Δράπανου, που κατασκεύασαν οι Αγγλοι το 1813, τη γέφυρα με τις χαρακτηριστικές καμάρες που ενώνει την πόλη με την απέναντι ακτή. Αυτή η γέφυρα, η όμορφη, η ιστορική, η λειτουργική αλλά και διακοσμητική, η γέφυρα που σφύζει από ζωή, που ακουμπά τα πόδια της στα γαλήνια νερά, ενώ λούζεται από το φλογερό ήλιο, είναι η γέφυρα που κάποτε λούστηκε με αίμα. Ηταν τότε στα 1948, στην εποχή των εκτελέσεων. Οι «σφαγείς» μετέφεραν πάνω σε φορτηγά τα ματωμένα πτώματα των ανθρώπων που είχαν πεθάνει για τις ιδανικά τους. Μια μέρα που περνούσε ένα τέτοιο φορτηγό με «φρέσκια πραμάτεια» και το όχημα αιμορραγούσε, κάποιος ονόματι Ευσταθίου, που είχε έρθει παιδί στην Κεφαλονιά μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή είχε καταφέρει με χίλια ζόρια να βρει μια ασήμαντη δουλίτσα, για να κερδίζει τον επιούσιο: να καθαρίζει δηλαδή τη γέφυρα και τα απόβλητα. Μια μέρα, καθώς καθάριζε είδε το ανατριχιαστικό θέαμα: τα πτώματα σπαρταρούσαν και στάζανε και το τελευταίο αίμα που τους είχε απομείνει. Ο Πρόσφυγας δεν άντεξε, δε σκέφτηκε τις συνέπειες και φώναξε με όλη τη δύναμη της ψυχής του: «Αίσχος! Αίσχος!». Φυσικά, έχασε τη δουλιά του και βρέθηκε στη φυλακή. Τι απέγινε δεν ξέρουμε. Είχε αρετή και τόλμη ο άνθρωπος εκείνος. Να ζει άραγε; Ποιος ξέρει; Ανατριχιάζουμε και εμείς και καθώς προχωρούμε βλέπουμε τον παλιό μύλο, εκεί που ο Αμο Παμπαλόνι είχε την πυροβολαρχία του. Επιστρέφουμε και πάλι πεζή. Μπαίνουμε μέσα στην καθολική εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ο παπάς έχει κάνει καλή δουλιά. Με ενδιαφέρον κοιτάμε την εξαιρετική έκθεση φωτογραφίας στους τοίχους, αριστερά καθώς μπαίνουμε: όλες οι φωτογραφίες των πεσόντων της μεραρχίας «Ακουι». Νέα όμορφα, υγιή παιδιά, που δεν πρόλαβαν να γεράσουν. Οι ναζί δεν τους το επέτρεψαν. Δίπλα οι φωτογραφίες με τα άψυχα σώματά τους. Τραγικό, συγκλονιστικό θέαμα.

Λίγο αργότερα κόβουμε ένα εισιτήριο στο σπίτι που έχει μετατραπεί σε μουσειακό χώρο «Φωκά- Κοσμετάτου». Στην αυλή υπάρχουν παλιές φωτογραφίες από το Αργοστόλι και τα σκηνικά από την πολυσυζητημένη ταινία, καθώς και μια τεράστια νάρκη. Αληθινή νάρκη! Στο μέσα χώρο, δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο ούτε μια ματιά να ρίξουμε.

Μικρές δόσεις

Ο Νίκος Φωκάς μάς συναντά τυχαία στο δρόμο. Ευγενικός και πρόθυμος, όπως πάντα, γίνεται ο ξεναγός μας. Και επιτέλους, παίρνουμε μια μικρή δόση από την ομορφιά του τοπίου. Κάνουμε με το αυτοκίνητο μια υπέροχη βόλτα στα Φαρακλάτα, στα Διλινάτα, στα Προκοπάτα, στα Κουρκουμελάτα- πρότυπο χωριού που ξαναχτίστηκε από τον Βεργωτή μετά το μεγάλο σεισμό-, και σε πολλά πανέμορφα χωριά που το όνομά τους αυτή τη στιγμή μας διαφεύγει. Σταθήκαμε στον Πλατύ Γιαλό. Θαυμάσαμε την παραλία και ορκιστήκαμε με την πρώτη ανοιξιάτικη ευκαιρία να κολυμπήσουμε μέσα στα υγρά σπλάχνα του. Μένουν πολλά μέρη, άλλωστε, που δεν είδαμε. Θα πάμε στη Σάμη, στο Ληξούρι, το Φισκάρδο και σε όλες αυτές τις μαγευτικές τοποθεσίες, που τούτη τη φορά δεν κατορθώσαμε να επισκεφτούμε. Ας είναι καλά το πανέμορφο αυτό φιλόξενο νησί και οι κάτοικοί του. Ας είμαστε καλά και εμείς για να μην αθετήσουμε την υπόσχεσή μας.