Κυκλοφορούν από τα «Ελληνικά Γράμματα» και εντάσσονται στη σειρά «Μαθαίνω και Διασκεδάζω».

Προτείνουμε, λοιπόν, να ταξιδέψουμε εκεί που δεν πέρασαν οι πύρινες γλώσσες. Δεν έχουμε μάθει να αποφεύγουμε τα δύσκολα. Το αντίθετο. Γνωρίζουμε τα προβλήματα, τις αιτίες και πώς να τα πολεμάμε. Μια ανάσα θα είναι το σημερινό ανάγνωσμα, για να συνεχίσουμε...

Θα πορευτούμε στα χνάρια που άφησαν ο «Αρπιστής», ο «Αυλητής» και τόσα άλλα «θαύματα» του κυκλαδικού πολιτισμού και να «πετάξουμε» για τις Μικρές Ανατολικές Κυκλάδες. Από τον Πειραιά, τη Νάξο ή την Αμοργό, θα φτάσουμε στον προορισμό μας: Σ' αυτά τα «πολύτιμα πετράδια», που είναι σπαρμένα στο Αιγαίο. Θα μας φιλοξενήσουν και θα μας ανταμείψουν για την επιλογή μας.

Η Δονούσα, το Πάνω Κουφονήσι, η Σχοινούσα και η Ηρακλειά, είναι τα μόνα που κατοικούνται σήμερα. Οι άνθρωποι, που αποφάσισαν να παραμείνουν εκεί, είναι φιλόξενοι, διψασμένοι για επικοινωνία, πρόθυμοι να διηγηθούν ιστορίες από τα παλιά, αλλά και να αποκαλύψουν «μυστικές» ομορφιές του τόπου τους.

Σε μια ώρα με το πλοίο από τη Νάξο, βρισκόμαστε στην Ηρακλειά. Ο,τι μας ζαλίζει, μας μιζεριάζει και μας αγχώνει στις μεγαλουπόλεις, εδώ διαγράφεται, έστω και προσωρινά. Ξεχνάμε τράπεζες, βενζινάδικα, ταξί και, λεωφορεία, γιατί απλά, δεν υπάρχουν! Αν ωστόσο συμβεί κάτι με την υγεία μας, θα φροντίσουν οι δύο γιατροί του νησιού. Είναι ιδανικό νησί για ήσυχες διακοπές και χαλάρωση. Εκεί μας περιμένουν πεντακάθαρες παραλίες με άμμο όπως αυτή του Αγ. Γεωργίου, βοτσαλωτές όπως το Τουρκοπήγαδο και ο Καρβουνόλακκος και βραχώδεις, όπως ο Ξυλομπάτης. Παραδοσιακά καφενεία και γραφικές ψαροταβέρνες με νόστιμους μεζέδες, «επιτρέπουν την είσοδό μας» στην ατμόσφαιρα του νησιού. Εκπληκτική η θέα στα γύρω νησιά, μπορούμε να τη θαυμάσουμε από το Κάστρο στο Λιβάδι.

Η άγρια ομορφιά της Κέρου

Η Σχοινούσα, στο κέντρο του συμπλέγματος των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων, είναι ένα νησάκι - «μινιατούρα», με έντονο κυκλαδίτικο χρώμα κι όλες τις προϋποθέσεις για τις διακοπές του «ερημίτη». Δεν είναι τυχαίο ότι παλιότερα υπήρξε καταφύγιο πειρατών. Οι αποστάσεις μέσα στο νησί είναι μικρές και καλύπτονται από αγροτικά αυτοκίνητα, αν και οι λάτρεις της πεζοπορίας έχουν κάθε λόγο να παραλείψουν αυτό το μέσο. Εχει έναν κύριο οικισμό, τη Χώρα ή Παναγία και δύο μικρούς στα βόρεια του νησιού, τη Μεσαριά και το λιμάνι της Μερσίνης. Σε όλο το νησί υπάρχουν διάσπαρτα μικρά σπίτια, ενώ οι 206 μόνιμοι κάτοικοι, ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Στη Σχοινούσα, αξίζουν ακόμα την επίσκεψή μας, το μεσαιωνικό κάστρο και η εκκλησιά της Παναγιάς της Ακαθής. Δεκαπέντε παραλίες περιστοιχίζουν το νησί, με πιο κοντινή στη Χώρα, τη Μερσίνη. Ακολουθούν η Τσιγκούρα και το Λιβάδι, ενώ λίγο πιο μακριά, μας περιμένουν ο Λιώλιος και η Ψιλή Αμμος.

Εικόνες απ'την Ηρακλειά

Ενας μικρός οικισμός είναι χτισμένος στο Πάνω Κουφονήσι. Οι ακτές του σχηματίζουν όμορφους κολπίσκους με μικρές αμμουδιές. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως σημαντικά ευρήματα από τους τάφους στην περιοχή Επάνω Μύλος. Με καΐκι, μπορούμε να πάμε στο Κάτω Κουφονήσι, που είναι σχεδόν έρημο και στην Κέρο που «μας χάρισε» τα δυο σημαντικά ειδώλια, τον Αρπιστή και τον Αυλητή. Στην Κέρο, ο τόπος είναι βραχώδης και δεν υπάρχουν κτίσματα, αλλά μερικά μαντριά ενός βοσκού. Από εκεί προέρχονται τα νόστιμα αγριοκάτσικα που προσφέρονται στα γύρω νησιά.

Οι χρυσές αμμουδιές και το ήρεμο τοπίο των Μικρών Ανατολικών Κυκλάδων, περιμένουν να τα ανακαλύψουμε. Αυτά τα νησάκια διαθέτουν φυσικές καλλονές που ξεχωρίζουν στο Αιγαίο. Εκεί θα μας δοθεί η ευκαιρία να ξεκουραστούμε στις δεκάδες απάνεμες αμμουδιές, να κολυμπήσουμε στα πεντακάθαρα, διαυγή νερά, να μαγευτούμε από το τιρκουάζ και το γαλάζιο σε όλους του τους τόνους. Να περπατήσουμε σε μονοπάτια που οδηγούν σε εκπλήξεις και να γευτούμε αγνά προϊόντα, νοστιμιές της τοπικής κουζίνας, λαχταριστούς θαλασσινούς μεζέδες δίπλα στη θάλασσα ή σε χωριά της ενδοχώρας πλάι στα κάτασπρα σπίτια.

Σήμερα εμείς πήραμε μόνο μια «μυρωδιά» απ' το άρωμά τους...

Ο ήλιος δύει και πρέπει να αφήσουμε πίσω τη Δονούσα...

Σχοινούσα

Πριν από 4.000 χρόνια περίπου, κάτοικοι των Κυκλάδων δημιουργούσαν έργα τέχνης, που θαυμάζονται απ' όλο τον κόσμο

«Η "υποκειμενική παραφροσύνη" του Δον Κιχότη είναι εντελώς αντίθετη από την "αντικειμενική παραφροσύνη", την οποία του προσάπτουν όλοι αυτοί που τον περιβάλλουν. Και ιδιαίτερα με το σκεπτικισμό τους οι άνθρωποι της αριστοκρατίας της Μαδρίτης. Στην πραγματικότητα, του αποδίδουν την παραφροσύνη που οι ίδιοι έχουν, χωρίς να το ξέρουν, όπως "ο άφρων πλούσιος" της παραβολής. Και όπως σήμερα πολλοί "κατέχοντες" τα πλούτη και "εκλεκτοί" μεταξύ των ανθρώπων ή εξουσιαστές λαών που εξοντώνουν μ' εξωφρενική βία άλλους λαούς».

Υποκειμενική παραφροσύνη και κοινωνικό καθεστώς, ιδεαλισμός και ρεαλισμός, θεωρία και πράξη, απώλεια και σωτηρία και τέλος, αγάπη κραταιά ως ο θάνατος... Αξονες μιας νοητής συνομιλίας των πέντε μεγάλων στοχαστών με την ιπποτική μορφή του Θερβάντες. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μαΐστρος».

Το «Αντιός, Χέμινγουεϊ» του Λεονάρντο Παδούρα θα μπορούσε να ήταν ένα ωραίο αστυνομικό μυθιστόρημα αν ήταν μόνο αυτό. Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο, αφού ο Κουβανός συγγραφέας παραθέτει ένα σωρό στοιχεία σχετικά με τον ολέθριο ρόλο του FBI απέναντι στο φαινόμενο Χέμινγουεϊ. Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1960, ένα αγοράκι περπατάει με τον παππού του στο ψαροχώρι Κοχιμάρ, όταν έχει τη μοναδική αλλά και μοιραία ευκαιρία να δει από κοντά τον μυθικό Αμερικανό συγγραφέα Ερνεστ Χέμινγουεϊ που ζούσε στην Κούβα. Η εικόνα αυτή αποτυπώνεται στη μνήμη του και η δύναμή της μένει αναλλοίωτη από το χρόνο. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, ένας τυφώνας ξεριζώνει το αιωνόβιο δέντρο στον κήπο του σπιτιού του Χέμινγουεϊ στην Αβάνα, που τώρα είναι πια μουσείο, και φέρνει στην επιφάνεια ένα πτώμα, ένα σήμα που προκαλεί ανησυχία... Πρόκειται για ένα αίνιγμα, ένα μυστήριο που θέλει λύση. Ο Κόντε, το παιδάκι που περπατούσε με τον παππού του στο ψαροχώρι, έχει τώρα γίνει συγγραφέας, αφού για παρά πολλά χρόνια υπήρξε αστυνομικός και θα αποδεχτεί την πρόταση των παλαιών συναδέλφων του να ασχοληθεί προσωπικά με την υπόθεση, δηλαδή με την εξιχνίαση της υπόθεσης. Αργά, μεθοδικά, προσεκτικά αλλά και ποιητικά, ο Παδούρα αφηγείται τη ζωή του Αμερικανού συγγραφέα στην Κούβα. Δεν τον εξωραΐζει, δεν τον αγιοποιεί αλλά εξηγεί μερικά πράγματα, τα οποίοι οι περισσότεροι αγνοούμε. Ο Χέμινγουεϊ δεν έπασχε από μανία καταδιώξεως όταν έλεγε ότι οι πράκτορες του Χούβερ τον παρακολουθούσαν και τον παρενοχλούσαν. Και ήταν άδικο που οι γιατροί κατόπιν «ανωτέρας διαταγής» τον υπέβαλλαν σε θεραπεία με ηλεκτροσόκ, καίγοντάς του τον εγκέφαλο αφού έβαλαν τους δικούς τους να διαδώσουν ότι ίσως και να ήταν ομοφυλόφιλος. Με άλλα λόγια, σκοπός τους ήταν να καταστρέψουν και το μυαλό του αλλά και τη φήμη του. Κι αυτό γιατί; Μόνο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Και γι' αυτές, αφού τον παρακολουθούσαν από το 1930, αλλά και για μια τρομερή ανακάλυψη που είχε κάνει ο συγγραφέας του «Για ποιον χτυπάει η καμπάνα». Για κάτι πολύ σοβαρό, κάτι που είχε σχέση με την παροχή πετρελαίου στους ναζί... Αυτά είναι μυστικά που σκοτώνουν... Οσο για τη δική του καμπάνα, ο Χέμινγουεϊ είχε την αξιοπρέπεια να τη χτυπήσει μόνος του. Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο μυθιστόρημα, όπου η γοητεία της ιστορίας υποκλίνεται μπροστά στην ομορφιά της Κούβας, η οποία και «κλέβει την παράσταση». Κυκλοφορεί από τον «Καστανιώτη».