Να μας λείπει το βύσσινο; Δε θα το λέγαμε. Σε λίγες βδομάδες που τα βύσσινα θα κάνουν την εμφάνισή τους στα καφάσια του μανάβη, δεν πρέπει να τα αγνοήσουμε. Θα αγοράσουμε περίπου 2 κιλά βύσσινο, θα το πλύνουμε καλά, θα αφαιρέσουμε τα κουκούτσια, και σε ένα μεγάλο δοχείο θα το ρίξουμε, αφού προσθέσουμε ένα κιλό ζάχαρη. Θα το αφήσουμε έξω στο μπαλκόνι για ένα μήνα, έπειτα θα προσθέσουμε και ένα μπουκάλι κονιάκ. Θα κλείσουμε ερμητικά το μπουκάλι και θα περιμένουμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Οταν έρθει η ώρα, θα το ανοίξουμε και θα το βάλουμε σε ανάλογο μπουκάλι, αφού πρώτα το σουρώσουμε και το δικό μας, το σπιτικό, λικέρ θα είναι έτοιμο.

Σπιτικό Σραμπ: Ρίχνουμε σε μια σουπιέρα 2/3 κονιάκ, 1/3 χυμό λεμονιού και μερικές φλούδες λεμονιού και πορτοκαλιού. Θα το αφήσουμε έτσι μερικές μέρες και μετά θα προσθέσουμε όσο Σέρι θέλουμε και ανάλογη ζάχαρη. Θα το βάλουμε σε ένα μπουκάλι και δε θα το ανοίξουμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειτα, όταν θέλουμε να το απολαύσουμε, θα το σερβίρουμε σε ποτήρια γεμάτο παγάκια.

Σπιτικό Ρούμι: Σε ένα δοχείο θα ρίξουμε ένα λίτρο ρούμι, 300 γραμμάρια χυμό από πορτοκάλι και εκατό γραμμάρια ζάχαρη. Θα τα αφήσουμε έτσι μερικές εβδομάδες, θα το βάλουμε σ' ένα μπουκάλι και όταν θέλουμε να το πιούμε ή να το προσφέρουμε θα το βάλουμε σε ποτήρια με παγάκια και χυμό από λεμόνι. Και τότε φυσικά θα ευχηθούμε: Εις υγείαν!

Αμέσως μόλις αποκρυπτογραφήσουμε το μήνυμα, θα του δώσουμε το φιλί της ζωής, αλλά και τις πρώτες βοήθειες: θα αλλάξουμε γλάστρα, θα βάλουμε καινούριο χώμα, θα πετάξουμε τα κίτρινα φύλλα, θα ραντίσουμε τις τριανταφυλλιές για να προλάβουμε τη μελίγκρα και θα φυτέψουμε βολβώδη καλοκαιρινής άνθησης: κρίνους, βεγκόνιες, ντάλιες, πανσέδες, γλοξίνες, πελαργόνια. Με μεγάλη υπομονή και ανάλογη στοργή θα δούμε πράματα και θαύματα, χρώματα και αρώματα να πλημμυρίζουν τη βεράντα μας. Αξίζει ο κόπος.

Φωτογραφία: Σπύρος Τσουρέλης

Εγινε για να προσφέρει ζεστασιά, ασφάλεια και θαλπωρή. Για να χωράει όλη την οικογένεια. Το ζευγάρι των χελιδονιών δούλευε υπομονετικά 30 μέρες μέχρι να την ολοκληρώσει. Κουβαλούσαν στα ράμφη τους το κατάλληλο χώμα και μέχρι να το τοποθετήσουν στο σημείο που έπρεπε, είχε γίνει πηλός. Διάλεξαν την ανατολική πλευρά του σπιτιού, για να έχουν σύμμαχό τους τον ήλιο. Η είσοδος της φωλιάς έγινε έτσι ώστε να χωράνε μόνο εκείνα.

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού στη Ραφήνα έχει ένα στολίδι στο μπαλκόνι του, που το καμαρώνει πέντε χρόνια τώρα. Κάθε χειμώνα τα αποχαιρετά και κάθε άνοιξη τα καρτερά...

Ολες οι χελιδονοφωλιές είναι άξιες θαυμασμού και προστασίας, αυτή εδώ είναι και ένα έργο τέχνης. Δεν είναι;

Πόρος

Ναι, «και το πλοίο φεύγει», ενώ απαλά χαϊδεύει τα γαλάζια, τα ήρεμα, τα φιλικά νερά του Αργοσαρωνικού. Τα πέντε κύρια νησιά Σαλαμίνα-Αίγινα, Πόρο, Υδρα, Σπέτσες υπομονετικά μάς περιμένουν. Ομως, σήμερα, εμείς δε θα κατέβουμε, χρόνο δεν έχουμε. Θα περιοριστούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή και την υπέροχη θέα από το κατάστρωμα. Τι κι αν αυτά τα στολίδια τα έχουμε επισκεφτεί αμέτρητες φορές; Συνεχίζουν να μας μαγεύουν, να μας ενδιαφέρουν, να μας γοητεύουν, να μας αιχμαλωτίζουν, να μας συναρπάζουν.

Την ιστορία των νησιών τη γνωρίζουμε... Ετσι νομίζουμε τουλάχιστον. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που το αεράκι φυσά γλυκά νιώθουμε την ανάγκη να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας. Η Σαλαμίνα, που να την στην είσοδο του κόλπου της Ελευσίνας, είναι στενά συνυφασμένη με τη γειτονική της Αίγινα μέχρι που προσαρτήθηκε από το Σόλωνα στο κράτος της Αθήνας. Το νησί αυτό έχει συνδέσει το όνομά του με μια από τις μεγαλύτερες ναυμαχίες της παγκόσμιας ιστορίας, που διαδραματίστηκε στα νερά του το 480 π.Χ. ανάμεσα στον ελληνικό στόλο και τον περσικό.

Η Σαλαμίνα, ο υγρός τάφος του στόλου του Ξέρξη, παρουσιάζεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας, κοντινή αλλά και μακρινή συνάμα, αινιγματική, σιωπηλή, μυστικοπαθής. Εχει πολλά να αποκρύψει, πολλά να λησμονήσει αλλά και πάρα πολλά να διηγηθεί.

Αίγινα

Ξαναγυρίζουμε στο σήμερα, στο σήμερα που κάνει την Αίγινα να μοιάζει με παράδεισο, που απέχει λίγη ώρα από την Αθήνα αλλά που με το που θα πατήσεις εκεί το πόδι σου νιώθεις ότι είσαι μακριά. Εχουμε λουστεί στις ωραίες παραλίες της, και φέτος το καλοκαίρι θα ξαναβουτήξουμε στα γαλανά ήρεμα νερά της. Προς το παρόν ας ανοίξουμε τα μάτια μας για να χωρέσει όλο το τοπίο που ξανοίγεται μπροστά μας. Κάποια φωνή, εσωτερική θα είναι, μάς ρωτά αν έχουμε επισκεφτεί το Αρχαιολογικό Μουσείο που τα εκθέματά του, γλυπτά και ανάγλυφα, είναι από το ναό της Αφαίας, αν έχουμε διαβεί την πόρτα της βιβλιοθήκης που διαθέτει 7.000 τόμους και στεγάζεται στο Κυβερνείο του Καποδίστρια, το σπίτι που φιλοξένησε για χρόνια τον Νίκο Καζαντζάκη, με βιβλία, φωτογραφίες και προσωπικά αντικείμενα του συγγραφέα ή τα ερείπια του ναού του Ελάνιου Δία. Οχι, αλλά το καλοκαίρι θα πάμε. Τώρα θα κάνουμε μια βόλτα μέχρι το μικρό, γραφικό, ειδυλλιακό και καταπράσινο Αγκίστρι. Τίποτε δε μας βιάζει. Δικό μας είναι το πλοίο, δική μας η Κυριακή.