Για το καλό. Ετσι λένε οι χαρτοπαίκτες, όταν τούτες τις μέρες προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη μανία τους, αλλά και να μυήσουν στα μυστικά και στα «τυχερά» της τράπουλας τον αδαή. Για το καλό εκείνο, για το καλό το άλλο και καλό δεν είδαμε μέχρι τώρα. Σε μερικούς από μας δεν αρέσει καθόλου το αλκοόλ. Ομως, να που, για το καλό, όλο και μας προσφέρουν κάτι να πιούμε, ένα ποντς χριστουγεννιάτικο ή ένα μπλάντι μέρι. Το παίρνουμε και το κρατάμε αμήχανα στα χέρια μας - έτσι για να μη χαλάσουμε την ατμόσφαιρα - και αναρωτιόμαστε τι, άραγε, περιέχουν αυτά τα όμορφα και λαμπερά χρωματιστά ποτήρια. Δηλητήριο; Αναισθητικό; Παραισθησιογόνες ουσίες; Αμα μείνεις σταθερός και δεν ξεπεράσεις το ένα ποτήρι, τίποτε απ' όλα αυτά. Ετσι, όμως, και συνεχίσεις, έτσι και δεις για λίγα λεπτά - τόσο διαρκεί το όμορφο συναίσθημα που σου προκαλεί - τη ζωή ωραιότερη τότε, είναι που γίνεται και δηλητήριο, και αναισθητικό και παραισθησιογόνο. Ας δούμε, όμως, τι περιέχει ένα «χριστουγεννιάτικο ποντς»: Ενα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ένα φλιτζάνι κονιάκ, ένα φλιτζάνι σκούρα ζάχαρη, ένα ώριμο λεμόνι, γλυκάνισο και τέσσερα φυλλαράκια κανέλας και ένα κουτάκι soda water. Θα μπουν όλα σε ένα μπολ και θα μείνουν στο ψυγείο τέσσερις ώρες. Οταν έρθει η ώρα να σερβιριστεί, βάζουν πολλά παγάκια και ρίχνουν το κουτάκι με τη σόδα. Τα υπέρ είναι η πρόσκαιρη ευφορία, τα κατά είναι η ζάχαρη που παχαίνει και το αλκοόλ που δυστυχώς συνηθίζεται. Ενήλικες είμαστε, ας πάρουμε μόνοι μας την απόφαση. Θα το πιούμε ή απλά θα το κρατούμε όλο το βράδυ; Ιδού η απορία.

Τέτοια μέρα που είναι σήμερα, στο σύνορο Κορυδαλλού και Νίκαιας, όπου παραστρατημένοι νέοι από τη μια και την άλλη γειτονική συνοικία αλληλοχτυπιούνται κατά καιρούς, όπως το τελευταίο διάστημα, σύχναζαν και οι νέοι της γενιάς μου μια φορά κι έναν καιρό, που η πατρίδα ήταν υπόδουλη στους Γερμανούς, όχι για να φιλονικήσουν μεταξύ τους, αλλά για να ενώσουν τη δύναμη αντίστασης απέναντι στους ξένους και ντόπιους συνεργάτες τους. Οργανωμένοι στην ΕΠΟΝ οι περισσότεροι γράφανε στους τοίχους, κυρίως σε μάντρες, που ήταν πάμπολλες εκείνη την εποχή, συνθήματα για τη λευτεριά και βοηθούσαν παντοιοτρόπως, όσο το επιτρέπανε οι δυνατότητές τους, τους μαχητές του ΕΑΜ, όταν το επέβαλε η περίσταση.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Συμπιεσμένες μύριες μνήμες στο σκοτισμένο μνημονικό, δυσκολεύεται κανείς να δώσει σε κάποια προτεραιότητα να ξανοιχτεί στο φως της δημοσιότητας. Ομως, οι αλυσιδωτές εκρήξεις των στρατώνων της περιοχής, που η μια ήταν ισχυρότερη από την άλλη και αναστάτωσαν ολόκληρο τον Πειραιά, κάνουνε ΜΠΑΜ!

Προπολεμικά, ήταν κέντρο εκπαιδεύσεως νεοσυλλέκτων του πεζικού και τα παιδιά της ηλικίας μου μετά το σχολείο πλησίαζαν το συρματόπλεγμα που τα χώριζε από τα φανταράκια και χαχάνιζαν ώρες με τα καμώματά τους, όταν στη διάρκεια των ασκήσεων έκαναν διάφορες γκάφες, για τις οποίες οι βαθμοφόροι πότε ξεφώνιζαν αυστηρά, πότε ξεκαρδίζονταν από τα γέλια!

Υστερα ήρθε μια μέρα φοβερή, αλλιώτικη από τις προηγούμενες! Οι Ιταλοί, μας κήρυξαν αναίτια τον πόλεμο και ο στρατός τους μπήκε στην Ηπειρο! Αστραπιαία τότε, η «στρατώνα», όπως τη λέγαμε, άδειασε και οι στρατιώτες τρέξανε κι έβαλαν τα στήθια τους οδόφραγμα για να σταματήσουν τον εχθρό και να συντρίψουν τα φιλόδοξα όνειρα του Μουσολίνι, που γρήγορα κατάλαβε ότι οι Ελληνες δεν είναι του χεριού του!

Το πρώτο διάστημα της κακούργας γερμανικής Κατοχής, στο στρατόπεδο «φιλοξενήθηκαν» Αγγλοι αιχμάλωτοι κι εμείς (πού να ξέραμε τη μετέπειτα συμπεριφορά της πατρίδας τους στα Δεκεμβριανά) τους πηγαίναμε, με κίνδυνο της ζωής μας, τσιγάρα και ό,τι άλλο μπορούσαμε να τους προσφέρουμε. Αργότερα, οι ξύλινοι θάλαμοι των νεοσυλλέκτων μεταβληθήκανε από τους κατακτητές σε αποθήκες πυρομαχικών παντός είδους και διαμετρήματος, από σφαίρες και χειροβομβίδες μέχρι τορπίλες που οι περίοικοι αποκαλούσαν «γουρούνες»! Κάποιες από αυτές κατά την ανατίναξη προσγειώθηκαν ολόγυρα στους δρόμους και τα σπίτια μαζί με ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς από τα σύνεργα του θανάτου και, ενώ όλα έγιναν εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα, τη στιγμή των τρομερών εκρήξεων, δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα.

Αυτό συνέβη τον Απρίλη του 1944 και όλοι οι δρόμοι σε μεγάλη απόσταση είχαν σκεπαστεί με φλεγόμενα βλήματα. Θύματα και σοβαροί τραυματισμοί σημειώνονται μετά, όταν κάποιοι για να κερδίσουν κάποια χρήματα προσπαθούσαν να βγάλουν από τις λογής λογής βόμβες, την εκρηκτική τους ύλη. Πρέπει να σημειωθεί ότι ...το φιτίλι το άναψαν οι ίδιοι οι Γερμανοί, βλέποντας ότι δεν τους χωράει άλλο ο τόπος και προτίμησαν να τα ανατινάξουν, παρά να πέσουν στα χέρια του ΕΛΑΣ.

Στο σύνορο Κορυδαλλού και Νίκαιας, όπου μερικά παραβατικά παιδιά εκτρέπονται σε πράξεις βίας δι' ασήμαντον αφορμή, οι νέοι της Κατοχής ξεχώριζαν από τα σκόρπια πυρομαχικά της έκρηξης, εκείνα που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στην οργάνωση της ΕΠΟΝ στις οδομαχίες με τους Γερμανοτσολιάδες. Ενας από τη μεγάλη παρέα, ο Γιάννης ο παραγκάς, τον λέγαμε έτσι για να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους Γιάννηδες επειδή έμενε σε παράγκα, τρύπωσε στη «στρατώνα», για να βρει κάτι καλύτερο από τα υλικά πολέμου που είχαν διασκορπιστεί ολόγυρα κι εκεί άφησε την τελευταία του πνοή από σφαίρα φρουρού. Ηταν ένα ξεχωριστό παιδί σε όλα και στην τόλμη του! Πηδούσε τις μάντρες, σαν γάτος σκαρφάλωνε στις κολόνες, στα δέντρα, οδηγούσε το φορτηγάκι του πατέρα του και καβαλούσε άλογα στον ιππόδρομο!

Ο αδελφός του ο Γιώργος, ενεργό μέλος κι εκείνος στην αντιστασιακή, εναντίον των κατακτητών και των συνεργατών τους, δράση, σκοτώθηκε στο μνημόσυνο των εκτελεσθέντων τη μέρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς από σφαίρες πολυβόλου ταγματασφαλιτών, που ρίχτηκαν μέσα στο πλήθος, αδιακρίτως μετά από μερικούς μήνες. Ομως, η ιστορία του στρατώνα έχει και συνέχεια, ίσως άλλοτε επανέλθουμε στο χώρο αυτό.

«Ζούσε κάποτε ένα αγόρι που το λέγανε Νικολάι και που πολύ συχνά καθόταν και σκεφτόταν ποια μπορεί να είναι η σωστή πράξη που θα έπρεπε να κάνει στη ζωή του. «Θέλω να γίνω καλός άνθρωπος» έλεγε στους φίλους του, «αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω». Ετσι ξεκινά το ωραίο παραμύθι του Jon J Murth «Οι τρεις ερωτήσεις», σε μετάφραση Μάνου Κοντολέων, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγκυρα». Πρόκειται για μια πραγματικά πανέμορφη ιστορία για το σημαντικό, το καλό και το σπουδαίο, βασισμένη σε ένα παραμύθι του Λέοντα Τολστόι. Η εξαιρετική εικονογράφηση έγινε από τον ίδιο τον συγγραφέα.

Μα, γιατί με λένε όλοι κακιά; Γιατί και μόνο στη σκέψη μου, ανατριχιάζουν; Γιατί μου χρεώνουν όλα τα κακά της μοίρας τους; Γιατί θυμώνουν με τα μαγικά μου, αφού όλοι θα ήθελαν να κάνουν μαγικά; Γιατί ξεχνούν ότι είμαι σύντροφος από παλιά; Μια επισκέπτρια των ονείρων είμαι μόνο! Μια φίλη χάρτινη είμαι, φιγούρα των παραμυθιών είμαι μόνον εγώ! «Το παράπονο της Μάγισσας» του Νικόλα Ανδρικόπουλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγκυρα», είναι ένα πολύ όμορφο παραμύθι και είναι αφιερωμένο με τρυφερότητα σε όλα τα παιδιά που τις χάρτινες μάγισσες άδικα φοβούνται.

Στα 1949, μια νεαρή Αμερικανίδα συγγραφέας, που λατρεύει τους κλασικούς συγγραφείς και αναζητεί τα έργα τους σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία, διαβάζει μια καταχώριση ενός βιβλιοπωλείου που εδρεύει στο Λονδίνο στην οδό Τσάρινγκ Κρος αριθμός 84. Και από εκείνη τη στιγμή αποφασίζει να στέλνει αποκλειστικά τις παραγγελίες της στον υπεύθυνο πωλήσεων του εν λόγω βιβλιοπωλείου, στον Φρανκ Ντόελ. Η αλληλογραφία αυτή διήρκεσε 20 ολόκληρα χρόνια και τελικά έγινε βιβλίο, όταν η Helene Hanff, ενώ ετοιμαζόταν να συναντήσει επιτέλους τον άγνωστο φίλο της, μαθαίνει το θάνατό του και το κλείσιμο του μαγαζιού, που την τροφοδοτούσε με κλασικά αριστουργήματα για ολόκληρες δεκαετίες. Τότε η συγγραφέας, δηλαδή όταν διαβάζει την επιστολή η οποία την πληροφορεί ότι ο «προσωπικός της βιβλιοπρομηθευτής» δεν υπάρχει πια, θα ανοίξει το κουτί με τις ατάκτως ερριμμένες επιστολές και θα διαπιστώσει ότι από μόνες τους συγκροτούν ένα εξαιρετικό βιβλίο. Και πράγματι, πρόκειται για ένα τρυφερό και βιβλιοφιλικό λογοτέχνημα που συγκροτείται από τις αυθεντικές επιστολές και αποτελεί ταυτόχρονα ένα πραγματικό μάθημα αγγλικής λογοτεχνίας. Είναι ένα ντοκουμέντο μιας εποχής, αλλά ταυτόχρονα και ένα συναρπαστικό κείμενο. «84, Charing Cross road» της Helene Hanff, σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά, από τις εκδόσεις Πόλις.