Εργο της 9χρονης Θεοδώρας Χαραλαμπίδου

Εικαστικά εργαστήρια: Την Τρίτη 14/4 (για παιδιά 5 - 7 ετών) και την Τετάρτη 15/4 (για παιδιά 8 - 12 ετών) με τίτλο «Φαντάσου, ο Picasso, ο Matisse και ο Pollock να έβαφαν τα πασχαλινά αυγά πώς θα έμοιαζαν;». Στις 22/4 (5 - 7 ετών) και στις 23/4 (8 - 12 ετών), υπό τον τίτλο «Φαντάσου την Αθήνα γεμάτη λουλούδια, πώς θα ήταν; Τι λες τη ζωγραφίζουμε;». Στις 24/4 (5 - 7 ετών) και στις 25/4 (8 - 12 ετών), «Φαντάσου μια πεταλούδα να χρωμάτιζε τα εργοστάσια της πόλης, πώς θα φαίνονταν;».

Θεατρικά εργαστήρια: Στις 24/4 (5 - 7 ετών), με αφορμή τις «4 εποχές» του Βιβάλντι «Το τελευταίο λουλούδι του πλανήτη λέει την ιστορία του». Στις 25/4 (8 - 12 ετών), υπό τον τίτλο «Σε ένα κήπο που δεν έρχεται ποτέ η άνοιξη», με αφορμή το παραμύθι του Οσκαρ Ουάιλντ «Ο εγωιστής γίγαντας». Δηλώσεις συμμετοχής στη Γραμματεία του Μουσείου τηλεφωνικώς 10.00 - 14.00 από Τρίτη 31 Μαρτίου στα τηλ.: 210-3312.621, 210-3312.750.

Στο επίκεντρο της ιστορίας του νέου βιβλίου του Γιώργου Κακουλίδη «Η λέσχη της στιγμής», ο Νίκος Εμμανουηλίδης, ποινικός κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού, «βίος και πολιτεία», ο οποίος βγαίνει με εβδομαδιαία άδεια. Ενα «καρφί» τον έχει ενημερώσει στο μεταξύ ότι ο παιδικός του φίλος, ο Εκτορας, «είχε αποχαιρετίσει το μάταιο τούτο κόσμο από τον τρίτο όροφο του σπιτιού του» και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να βγει έξω να μάθει τι είχε συμβεί. Η αναζήτησή του τον οδηγεί στη «λέσχη της στιγμής». Ενα στέκι στο κέντρο της Αθήνας, ανοιχτό σε «όσους σηκώνει το κλίμα», με θαμώνες που «απαιτούν να ζουν κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. Διεκδικούν το δικαίωμα στην υπεράσπιση της στιγμής». Ανθρωποι του κόσμου και του υποκόσμου η ομήγυρη της Λέσχης, «που ασφυκτιούν όλο και περισσότερο σε μια κοινωνία που δε σέβεται την ιερότητα του προσωπικού χρόνου», που τελικά αναπόφευκτα συγκρούονται με την ίδια την πραγματικότητα. Ανθρωποι που όμως κρίθηκαν «άξιοι» να είναι μέλη της «λέσχης της στιγμής». Γιατί «πρέπει να είσαι εμπνευσμένος για να είσαι μέλος της Λέσχης, πρέπει να νιώθεις πως κάθε στιγμή, που είναι η μητέρα της ευγένειας, είναι ο μόνος τρόπος για τον οποίο αξίζει να υπερασπιστείς αυτή την έρημη ζωή. Ο κόσμος αγνοεί τις στιγμές του, τις πετά, νομίζει πως δεν είναι τίποτα. Σκέψου όμως πόσες στιγμές χάνονται...», όπως σημειώνει ένας από τους ήρωες του βιβλίου.

Βέβαια, «θυμάμαι ότι ο ψυχίατρος ανέφερε συχνά στην ομήγυρη της Λέσχης ότι οι ασθενείς του αποτελούσαν μιαν ιδιόμορφη πρωτοπορία, όσον αφορά το επίμαχο θέμα της στιγμής. Κάθε μέρα, ανάλογα με το πώς έχουν ξυπνήσει και τα όνειρα που έχουν δει, δίνουν κι έναν άλλο σχηματισμό στο δάσος τους. «Δε ζητούν τίποτα περισσότερο από τη χαρά της στιγμής, όπως εκδηλώνεται. Κύριοι, ποιοι από εμάς εδώ μπορούμε να το ισχυριστούμε αυτό; Εγώ μιλώ, γιατί έχω εικόνα. Εσείς, ώρες ώρες, μου θυμίζετε χριστιανικό σύλλογο, που οι κυρίες του ανταλλάσσουν απόψεις γύρω από τα μαρτύρια των αγίων. Σ' εμένα όμως ξεσπάνε τα κύματα των απελπισμένων που αποφάσισαν, στην άχρωμη ζωή τους, να ζήσουν τις στιγμές τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Και ιδού τα αποτελέσματα: εργάτες αλκοολικοί, μητέρες τιναγμένες στον αέρα, οι οποίοι το μόνο που ζητούν είναι να μην επιστρέψουν ποτέ στα ίδια. Και πρέπει εγώ να λύσω το πρόβλημα;... Με τι; Με τη φαρμακολογία; Μα αυτή αναχαιτίζει τις στιγμές - τις στιγμές που μας αναστατώνουν και γίνονται η πρώτη ύλη για την ελευθερία μας. Πρέπει κάθε φορά να προσπαθώ να βρω εκείνη τη στιγμή που θα τους οδηγήσει αγόγγυστα στο σπίτι, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν δριμύτεροι μπροστά μου. Κι εγώ, με τη σειρά μου, θα παίξω τότε το παιχνίδι πως πρώτη φορά τους βλέπω γιατί, διαφορετικά, θα πρέπει να τους κρατήσω μέσα για τα καλά και να τους τρομάξω τόσο, ώσπου να μάθουν να βιώνουν τις στιγμές τους σιωπηλά, σαν να βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση παρανομίας, να συναντιούνται όπως οι πρώτοι χριστιανοί».

Το νέο βιβλίο «Η λέσχη της στιγμής» του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη, τιμημένου το 1994 με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, συνεργάτη του Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη», κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο «Α. Α. Λιβάνης».

Η κυρά - Δέσποινα Πολεντάκη στο μαντρί της, στην Ανω Νεάπολη πριν από λίγα χρόνια

«Οι ανθρωπινές παρεμβάσεις στο όρος Αιγάλεω, είναι συνεχείς από την αρχαία εποχή με κορύφωση τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρουμε: Το αρχαίο τείχος, που κατέβαινε από την ψηλότερη κορυφή του προς την Ιερά οδό. Η αρχαία Ιερά οδός στο στενό του Δαφνιού ένωνε τις ιερές πόλεις των Αθηνών και της Ελευσίνας. Εκεί υπάρχει το παράξενο ιερό της θεάς Αφροδίτης το Αφροδίσιον, κοινώς ντουλαπάκια. Η Μονή του Δαφνιού με τα εξαιρετικά ψηφιδωτά της, που είναι χτισμένη πάνω στο αρχαίο ιερό του θεού Απόλλωνα και διάσπαρτα υπάρχουν σε διάφορα σημεία αρκετά εξωκκλήσια. Στην πορεία του χρόνου, δημιουργήθηκαν διάφορα ασβεστοκάμινα διασκορπισμένα στους πρόποδες του βουνού που χρησιμοποιούσαν την ασβεστολιθική του πέτρα για την παρασκευή ασβέστη. Ακολούθησαν τα νταμάρια που έκοβαν τις πέτρες του βουνού και έφτιαχναν οικοδομικά υλικά. Οι τεράστιες πληγές που άνοιξαν στις πλαγιές του, ήδη από τη δεκαετία του 1960 ολοένα και πλήθαιναν και ανέβαιναν σε πιο ακατοίκητες περιοχές, ώσπου οι πόλεις τα εκτόπισαν και μεταφέρθηκαν αλλού. Τώρα όσα νταμάρια δεν οικοπεδοποιήθηκαν, χρησιμοποιούνται σαν αθλητικά κέντρα, χώροι αναψυχής, παιδότοποι, θέατρα βράχων και για άλλες χρήσεις από τους όμορους δήμους.

Τις περασμένες δεκαετίες στην περιοχή Σχιστού, υπήρχε χωματερή σκουπιδιών που μόλυνε ποικιλοτρόπως τη γύρω περιοχή. Σήμερα, έχει μπαζωθεί και οι προσπάθειες που έγιναν για ανάπλασή της και χρήση της από τους πολίτες, έμειναν ημιτελείς. Εκεί κοντά, αναπτύσσεται ραγδαία το Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού, με τεράστια κτίρια ιδιωτικών επιχειρήσεων και φυσικά το βουνό είναι κατάσπαρτο από πυλώνες της ΔΕΗ, ενώ στις κορυφές του υπάρχουν "δάση" από κεραίες κινητής τηλεφωνίας...

Εκτός όλων αυτών των ορατών επεμβάσεων του ανθρώπου, το όρος Αιγάλεω δέχεται και τις αόρατες, όμως πολύ επικίνδυνες για όλους μας αλλαγές των κλιματολογικών συνθηκών, την ανομβρία, το φαινόμενο τον θερμοκηπίου και πάνω απ' όλα την ατμοσφαιρική μόλυνση από το λεκανοπέδιο της Αθήνας και το υπερβιομηχανοποιημένο Θριάσιο Πεδίο.

Μια πρώτη σκέψη για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και στο βουνό της γειτονιάς μας, είναι να προφυλάξουμε όσο γίνεται, τη "μοναδικότητά" του. Να το αφήσουμε να βρίσκει μόνο του το δρόμο προς την καλύτερη επιβίωση και συμβίωση των οργανισμών που φιλοξενεί και οι επεμβάσεις μας να είναι πάντα προς όφελος της χλωρίδας και της πανίδας του. Πρέπει να σταματήσει η αθρόα εισβολή αυτοκινήτων και μηχανών σε όλη του την έκταση. Οι κυνηγοί, οι φυσιολάτρες, αλλά και οι απλοί πολίτες, ας το γνωρίσουν με την πεζοπορία και τον υγιή τρόπο ζωής. Ας κλαδέψουμε τα δέντρα του, ώσπου να προσαρμοστούν στο δασικό τρόπο ζωής, με προσοχή όπου βρίσκεται καταφύγιο ζώου. Ας ελέγξουμε λίγο τις κάμπιες που κατατρώνε τα πεύκα. Ας περιοριστεί η βόσκηση και γενικά η επαφή μας να γίνεται με σεβασμό στο βουνό που δίνει ζωή σε μας και στις επόμενες γενιές που θα συζήσουν μαζί του.

Το κολχικό είναι φυτό ποώδες, βολβόριζο, με πολλά είδη, όλα δηλητηριώδη και φαρμακευτικά με μεγάλη προσοχή στη χρήση τους

Παρ' όλο που το όρος Αιγάλεω είναι το μικρότερο βουνό της Αττικής, συναγωνίζεται τα άλλα βουνά σε ποικιλία χλωρίδας και πανίδας. Η έρευνα έδειξε ότι συγκεντρώνει εκατοντάδες είδη φυτών και ζώων. Πολλά από αυτά, υπάρχουν στο λεύκωμα που φιλοδοξεί να είναι μια υγιής πρώτη επαφή με το όρος Αιγάλεω, για πολλούς κατοίκους της πόλης μας και όχι μόνο. Οι φωτογραφίες είναι ένα μέρος από τους "θησαυρούς" του βουνού μας και επιλέχτηκαν σαν αντιπροσωπευτικές για τα διάφορα είδη χλωρίδας και πανίδας. Μερικά από τα είδη που παρουσιάζονται είναι σπάνια ή ελάχιστα φωτογραφημένα σε άλλες περιοχές της πατρίδας μας. Ολα τα φυτά που παρουσιάζονται είναι αυτοφυή του βουνού, φωτογραφημένα στο φυσικό περιβάλλον τους. Η παρουσίαση των ειδών, γίνεται με αλφαβητική σειρά και υπάρχουν μικρές λεζάντες για το κάθε είδος.

Ελπίζουμε ότι αυτό το λεύκωμα θα είναι αφετηρία καλής γνωριμίας με το όρος Αιγάλεω, κυρίως για όσους μένουν κοντά του και στην ουσία το αγνοούν».

Τα μανιτάρια (αμανίτες) ευδοκιμούν σε περιοχές με υψηλή υγρασία, γι' αυτό και στο όρος Αιγάλεω υπάρχουν λίγα είδη από το φθινόπωρο έως την άνοιξη

Η μεγάλη πράσινη σαύρα, συναντάται στα ψηλότερα τμήματα του βουνού

Κάμποσα γεράκια ζουν στο βουνό

Πολύχρωμες πεταλούδες στολίζουν την άνοιξη το όρος Αιγάλεω

Εικόνα από τον εγκαταλειμμένο οικισμό του Προφήτη Ηλία, στην Ανω Νεάπολη