Στο επίκεντρο της ιστορίας του νέου βιβλίου του Γιώργου Κακουλίδη «Η λέσχη της στιγμής», ο Νίκος Εμμανουηλίδης, ποινικός κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού, «βίος και πολιτεία», ο οποίος βγαίνει με εβδομαδιαία άδεια. Ενα «καρφί» τον έχει ενημερώσει στο μεταξύ ότι ο παιδικός του φίλος, ο Εκτορας, «είχε αποχαιρετίσει το μάταιο τούτο κόσμο από τον τρίτο όροφο του σπιτιού του» και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να βγει έξω να μάθει τι είχε συμβεί. Η αναζήτησή του τον οδηγεί στη «λέσχη της στιγμής». Ενα στέκι στο κέντρο της Αθήνας, ανοιχτό σε «όσους σηκώνει το κλίμα», με θαμώνες που «απαιτούν να ζουν κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής τους χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. Διεκδικούν το δικαίωμα στην υπεράσπιση της στιγμής». Ανθρωποι του κόσμου και του υποκόσμου η ομήγυρη της Λέσχης, «που ασφυκτιούν όλο και περισσότερο σε μια κοινωνία που δε σέβεται την ιερότητα του προσωπικού χρόνου», που τελικά αναπόφευκτα συγκρούονται με την ίδια την πραγματικότητα. Ανθρωποι που όμως κρίθηκαν «άξιοι» να είναι μέλη της «λέσχης της στιγμής». Γιατί «πρέπει να είσαι εμπνευσμένος για να είσαι μέλος της Λέσχης, πρέπει να νιώθεις πως κάθε στιγμή, που είναι η μητέρα της ευγένειας, είναι ο μόνος τρόπος για τον οποίο αξίζει να υπερασπιστείς αυτή την έρημη ζωή. Ο κόσμος αγνοεί τις στιγμές του, τις πετά, νομίζει πως δεν είναι τίποτα. Σκέψου όμως πόσες στιγμές χάνονται...», όπως σημειώνει ένας από τους ήρωες του βιβλίου.

Βέβαια, «θυμάμαι ότι ο ψυχίατρος ανέφερε συχνά στην ομήγυρη της Λέσχης ότι οι ασθενείς του αποτελούσαν μιαν ιδιόμορφη πρωτοπορία, όσον αφορά το επίμαχο θέμα της στιγμής. Κάθε μέρα, ανάλογα με το πώς έχουν ξυπνήσει και τα όνειρα που έχουν δει, δίνουν κι έναν άλλο σχηματισμό στο δάσος τους. «Δε ζητούν τίποτα περισσότερο από τη χαρά της στιγμής, όπως εκδηλώνεται. Κύριοι, ποιοι από εμάς εδώ μπορούμε να το ισχυριστούμε αυτό; Εγώ μιλώ, γιατί έχω εικόνα. Εσείς, ώρες ώρες, μου θυμίζετε χριστιανικό σύλλογο, που οι κυρίες του ανταλλάσσουν απόψεις γύρω από τα μαρτύρια των αγίων. Σ' εμένα όμως ξεσπάνε τα κύματα των απελπισμένων που αποφάσισαν, στην άχρωμη ζωή τους, να ζήσουν τις στιγμές τους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Και ιδού τα αποτελέσματα: εργάτες αλκοολικοί, μητέρες τιναγμένες στον αέρα, οι οποίοι το μόνο που ζητούν είναι να μην επιστρέψουν ποτέ στα ίδια. Και πρέπει εγώ να λύσω το πρόβλημα;... Με τι; Με τη φαρμακολογία; Μα αυτή αναχαιτίζει τις στιγμές - τις στιγμές που μας αναστατώνουν και γίνονται η πρώτη ύλη για την ελευθερία μας. Πρέπει κάθε φορά να προσπαθώ να βρω εκείνη τη στιγμή που θα τους οδηγήσει αγόγγυστα στο σπίτι, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν δριμύτεροι μπροστά μου. Κι εγώ, με τη σειρά μου, θα παίξω τότε το παιχνίδι πως πρώτη φορά τους βλέπω γιατί, διαφορετικά, θα πρέπει να τους κρατήσω μέσα για τα καλά και να τους τρομάξω τόσο, ώσπου να μάθουν να βιώνουν τις στιγμές τους σιωπηλά, σαν να βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση παρανομίας, να συναντιούνται όπως οι πρώτοι χριστιανοί».

Το νέο βιβλίο «Η λέσχη της στιγμής» του ποιητή Γιώργου Κακουλίδη, τιμημένου το 1994 με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη, συνεργάτη του Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη», κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο «Α. Α. Λιβάνης».