O Δημήτρης Κολιαράκης, ο κομμουνιστής ναυτεργάτης, ο αγωνιστής του ταξικού ναυτεργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, προχτές Παρασκευή έφυγε από τη ζωή στα 95 του χρόνια. Μια ζωή ταγμένη στον αγώνα της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, μια ζωή αφιερωμένη στο ΚΚΕ. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα γίνει αύριο Δευτέρα στις 2 το μεσημέρι στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας στον Πειραιά.

Η ζωή και δράση του Δημήτρη Κολιαράκη αποτελεί πλούσια παρακαταθήκη, λαμπρό παράδειγμα για τους νέους ανθρώπους. Μέσα από τις γραμμές της ΠΕΜΕΝ, της θρυλικής ΟΕΝΟ, μέσα από τις γραμμές του Κόμματος, όπου αναδείχθηκε σε στέλεχος, αφιερώθηκε στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του έμεινε αταλάντευτα πιστός στον αγώνα για τη σοσιαλιστική κοινωνία.

Γεννήθηκε στο Λαύριο το 1914. Παιδί πολύτεκνης εργατικής οικογένειας, οι οικονομικές δυσκολίες τον ανάγκασαν να βιώσει την εργοδοτική εκμετάλλευση από πολύ νωρίς. Στα 13 του χρόνια βγήκε στο μεροκάματο, στα μηχανουργεία του Πειραιά και ταυτόχρονα πήγαινε σε νυχτερινή ναυτική σχολή. Στα 24 χρόνια του είχε πάρει πια το δίπλωμα του Β΄ Μηχανικού Εμπορικού Ναυτικού. Εγινε μέλος της ΠΕΜΕΝ το 1934, αναλαμβάνοντας δράση στο ταξικό ναυτεργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με την κατάρρευση του μετώπου, αρχίζει η συμμετοχή του στο Κόμμα. Οπως σημειώνει ο ίδιος στο βιογραφικό του σημείωμα που έγραψε τον Οκτώβρη του 2005, καθοδηγούμενος από «το εθνεγερτήριο σάλπισμα του Νίκου Ζαχαριάδη» συνδέθηκε «με συντρόφους της λεγόμενης τότε παλιάς Κεντρικής Επιτροπής» και «αμέσως μετά την ανασυγκρότηση του Κόμματος» εντάχθηκε στην Κομματική Οργάνωση Πειραιά.

Από την πρώτη στιγμή που εντάχθηκε στο Κόμμα ανέλαβε ευθύνες στελέχους. Ηταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ στον Πειραιά, συμμετείχε στο Εργατικό Τμήμα της ΚΕ του Κόμματος, ήταν γραμματέας της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΑΚ και στις πρώτες μεταδεκεμβριανές εκλογές εκλέχθηκε στη διοίκηση της ΠΕΜΕΝ. Αγωνιστική δράση ανέπτυξε συνολικά στο εργατικό λαϊκό κίνημα και ανταποκρίθηκε με αποφασιστικότητα σε όποια καθήκοντα αναλάμβανε από το Κόμμα του.

Για πρώτη φορά τον συλλάβανε στην κατοχή. Ηταν ένας από τους 10 αγωνιστές που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο στη δίκη της θρυλικής ΟΕΝΟ. Σύνολο έκανε 12 χρόνια φυλακή και 4 εξορία. Ο Μήτσος Κολιαράκης αναφέρει στο σημείωμά του ότι κατάφερε να «πραγματώσει» μία φιλοδοξία του: «Ως την τελευταία πνοή της ζωής μου με βίαιο ή φυσιολογικό θάνατο να φέρνω τον τίτλο του μέλους του ηρωικού και τιμημένου ΚΚΕ, που από την ίδρυσή του πορεύεται σταθερά και αταλάντευτα στην πλατιά λεωφόρο της προλεταριακής επανάστασης για την λαϊκή κυριαρχία, το σοσιαλισμό και την αταξική κοινωνία στην Ελλάδα και στον κόσμο».