Εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο γεννιούνται «χωρίς μέλλον». Διαβιούν σε άθλιες συνθήκες, με το θάνατο να απειλεί καθημερινά τη ζωή τους. Τα φετινά στοιχεία για την Κατάσταση των Παιδιών στον Κόσμο αποκαλύπτουν ότι, κατά μέσον όρο, περισσότερα από 26.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν καθημερινά, στην πλειοψηφία τους από αιτίες που μπορούν να προληφθούν. Παρά τα μέσα και τις δυνατότητες της εποχής μας, παρά τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της σημερινής κοινωνίας, τα παιδιά αυτά αφήνονται να πεθάνουν από πνευμονία, διάρροια, ελονοσία, οξύ υποσιτισμό και AIDS. Η σωτηρία τους, πολύ απλά, έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Ως «θετικό» τονίζεται - από «Μη» Κυβερνητικές Οργανώσεις κυρίως - ότι ο ετήσιος αριθμός παιδικών θανάτων έχει μειωθεί στο μισό, από περίπου 20 εκατομμύρια που ήταν το 1960, σε 9,7 εκατ. το 2006. Είναι θετικό, όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Αρκεί, ταυτόχρονα, να επισημανθεί το εξής: Αναλογικά με την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας, την πρόοδο της επιστήμης και την αύξηση του παραγόμενου πλούτου, πρόκειται για ένα έγκλημα που γίνεται σε πλήρη γνώση και συνείδηση των κυβερνήσεων και των διεθνών Οργανισμών, παρά τις δυνατότητες που υπάρχουν. Οταν απλώς υπερτονίζεται ως θετικό, γίνεται για να καλλιεργηθεί η αυταπάτη ότι μπορούν να υπάρξουν βελτιώσεις, ότι δε χρειάζεται να παλεύουμε για ριζικές αλλαγές. Εξάλλου, το κύριο δεν είναι μόνο αν οι παιδικοί θάνατοι μειώνονται, αλλά και τι είδους ζωή επιφυλάσσεται σε αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας.

Υπολογίζεται ότι πάνω από το 80% όλων των θανάτων παιδιών κάτω των 5 ετών παρουσιάστηκαν στην υποσαχάρια Αφρική και τη Νότια Ασία. Το υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας κάτω των 5 ετών στον αναπτυσσόμενο κόσμο εμφανίζεται στη Σιέρα Λεόνε, με 270 θανάτους, για κάθε 1.000 ζώντα νεογνά, και το χαμηλότερο στην Κούβα, με μόλις 7 θανάτους, για κάθε 1.000 ζώντα νεογνά. Στα σοσιαλιστικά κράτη, τα παιδιά ήταν και είναι (στην περίπτωση της Κούβας) οι μεγάλοι «προνομιούχοι». Το ίδιο όμως ισχύει και για τους γονείς τους, για όλους τους εργαζόμενους, τους φοιτητές, τις γυναίκες. Η ίδια αντιμετώπιση περιμένει τα παιδιά και όταν ενηλικιωθούν.

Η «ευαισθησία» του καπιταλισμού και των μηχανισμών του (ΜΚΟ, ΟΗΕ, ΕΕ κλπ.) για τα παιδιά αποδεικνύεται, με μια πρόχειρη ματιά, κάλπικη. Αφορά στη διαχείριση ενός αποτρόπαιου θεάματος, ενός σοβαρού προβλήματος, το οποίο μπορεί να ευαισθητοποιήσει πραγματικά και να προκαλέσει εντάσεις. Κινείται στη λογική ότι μπορεί να μπει μέτρο στην εκμετάλλευση. Για να ξεφτίζει η ιδέα ότι μπορεί και πρέπει αυτή να καταργηθεί.