Διαβάστε σήμερα στο 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» τα εξής θέματα:

Εκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας για τη «Νομισματική Πολιτική»: Με οδηγό τις αντιλαϊκές στρατηγικές επιλογές του εγχώριου κεφαλαίου.

«Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης»: Συνεχίζεται η πορεία προς το λουκέτο...

Αφρική: Την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων μέσω της ζώνης «ελεύθερου εμπορίου» από το Κάιρο ως το Κέιπ Τάουν, εξυπηρετεί η συμφωνία που υπέγραψαν στην Αίγυπτο στις 10 Ιούνη 26 Αφρικανοί ηγέτες.

Γαλλία - Χιλή: Η πρόσφατη επίσκεψη της Χιλιανής Προέδρου στη Γαλλία, ανέδειξε το αυξημένο ενδιαφέρον των γαλλικών μονοπωλίων συνολικά για τη Λατινική Αμερική.

Eurokinissi

Αλ. Τσίπρας - Γ. Στουρνάρας

Και βέβαια δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να ξεσηκώσει μπόλικο επικοινωνιακό κουρνιαχτό, με αφορμή την έκθεση της ΤτΕ για τη «νομισματική πολιτική». Σε αυτό το πλαίσιο, η όποια αντιδικία αφορά στο περίβλημα, τα διαδικαστικά ζητήματα, την απόδοση προσωπικών ευθυνών, όπως για ...«αντιθεσμικές παρεμβάσεις» που τάχα δυσκολεύουν τη συγκυβέρνηση στα παζάρια της με τους «θεσμούς» της τρόικας, λες και αυτά θα μπορούσαν έστω να ανακουφίσουν τα λαϊκά στρώματα από τις επιπτώσεις της οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης.

«Απ' όλες τις διαθέσιμες ενδείξεις μέχρι σήμερα, φαίνεται ότι υπάρχει σοβαρή προσέγγιση στους όρους και η απόσταση που απομένει να διανυθεί για την ολοκλήρωση της συμφωνίας είναι μικρή», διαπιστώνει η έκθεση της ΤτΕ. Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της αντιλαϊκής συμφωνίας, κρίνει ως «κεφαλαιώδους σημασίας» τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, προκειμένου να επεκταθεί ο αναγκαίος χρόνος για τη δημοσιονομική προσαρμογή και να προστεθούν «βαθμοί ελευθερίας στην άσκηση της δημοσιονομικής πολιτικής». Πρόκειται, δηλαδή, για το μείγμα διαχείρισης της πολιτικής που επιδιώκει και η συγκυβέρνηση και προκρίνει η εγχώρια αστική τάξη, προκειμένου να υπάρχουν διαθέσιμα κεφάλαια για την ενίσχυση των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων.

Στη συνέχεια, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ευ. Τσακαλώτος, συναντήθηκε με το διοικητή της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρα. Οπως ανακοίνωσαν «στη συνάντηση, που έγινε σε πολύ καλό κλίμα, διαπιστώθηκαν συγκλίσεις στα θέματα που συζητήθηκαν, τα οποία ήταν η πορεία των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης και των εταίρων, καθώς και η κατάσταση του τραπεζικού συστήματος»...

Την ανάγκη κατάληξης των διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης και «θεσμών» σε μια «αποτελεσματική συμφωνία», τόνισε η πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας και της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών, Λ. Κατσέλη, σε προχτεσινή της ομιλία σε εκδήλωση της ΟΤΟΕ. Η Λ. Κατσέλη (ανέλαβε καθήκοντα από τη σημερινή κυβέρνηση) υποστήριξε τα ίδια ακριβώς με αυτά που προβάλλει και ο διοικητής της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρας, κάτι που βέβαια που δεν αποτελεί ζήτημα «προσωπικών επιλογών».

Σύμφωνα με την πρόεδρο της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών, «αποτελεσματική συμφωνία» σημαίνει να είναι:

α) Υλοποιήσιμη, με ρεαλιστικά πρωτογενή πλεονάσματα.

β) Σταθεροποιητική, που να μειώνει την αβεβαιότητα και να εγγυάται τη δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους στο μέλλον.

γ) Αναπτυξιακή, με διαρθρωτικά μέτρα που θα διοχετεύουν την απαραίτητη ρευστότητα στην αγορά.

Ο επικεφαλής του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας, στο πλαίσιο της ετήσιας γενικής συνέλευσης των επιχειρήσεων - μελών, εστίασε στην «ανάγκη» να κλείσει η αντιλαϊκή συμφωνία και αυτό, γιατί, όπως υποστήριξε, «ο χρόνος τελειώνει και τα χρήματα έχουν εξαντληθεί».

«Η ελληνική οικονομία ήδη υφίσταται τις δυσμενείς επιδράσεις της ακραίας αβεβαιότητας που συνοδεύει τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, υπό την πίεση και του χρόνου για την ολοκλήρωσή τους, καθώς οι εξωτερικές υποχρεώσεις της χώρας δεν θα είναι δυνατό να εξυπηρετηθούν από ένα χρονικό σημείο και μετά». Το παραπάνω επισημαίνει ο ΣΕΒ, στο «εβδομαδιαίο δελτίο για την ελληνική οικονομία». Την ίδια ώρα, από τη σκοπιά του κεφαλαίου, οι βιομήχανοι προειδοποιούν για το λάθος μείγμα της αντιλαϊκής πολιτικής, τόσο προς την πλευρά της συγκυβέρνησης όσο και σε αυτή των δανειστών. «Καθώς οι διαπραγματεύσεις προσεγγίζουν σημείο καμπής, η έμφαση στην αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης αναδεικνύει το αναπτυξιακό έλλειμμα της επιδιωκόμενης συμφωνίας», επισημαίνεται χαρακτηριστικά. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ τονίζει ότι οι προτάσεις της κυβέρνησης και των εταίρων που είδαν το φως της δημοσιότητας, «έρχονται να επισφραγίσουν την καταδίκη της όποιας αναπτυξιακής δυναμικής».

Είναι φανερό το γεγονός ότι προετοιμάζουν το έδαφος πιέζοντας για την απόσπαση νέων προκλητικών προνομίων και στο πλαίσιο της «επόμενης μέρας», ως αντιστάθμισμα στο «αναπτυξιακό έλλειμμα» της διαφαινόμενης συμφωνίας, π.χ. μέσω φοροελαφρύνσεων, μείωσης του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» (ασφαλιστικές εισφορές, ενεργειακό κόστος κ.ά.), νέες κρατικές ενισχύσεις μέσω διαφόρων «αναπτυξιακών πακέτων» (επενδυτικό ταμείο Γιούνκερ, ΕΣΠΑ) κ.λπ.

Η ΤτΕ δείχνει προς την κατεύθυνση μιας ενδιάμεσης μεταβατικής συμφωνίας, η οποία «δημιουργεί τις συνθήκες προς μια νέα μεσοπρόθεσμη συμφωνία». Αυτή με τη σειρά της θα έχει ως στόχο την «ομαλή μετάβαση της χώρας στις διεθνείς αγορές και θα συνοδεύεται από την υλοποίηση της δέσμευσης του Γιούρογκρουπ της 27ης Νοέμβρη 2012» για την «ελάφρυνση του κρατικού χρέους». Το ζήτημα της ελάφρυνσης του κρατικού χρέους προβάλλει και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Κοινός στόχος τους, είναι να απελευθερώσουν διαθέσιμα κεφάλαια, προκειμένου αυτά να κατευθυνθούν στην ενίσχυση των επενδύσεων του ντόπιου κεφαλαίου μέσα από τα διάφορα «αναπτυξιακά πακέτα», καθώς και σε φοροελαφρύνσεις και νέα προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η ΤτΕ, ως μέλος του συστήματος των κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης, αλλά και με βάση τις στρατηγικές επιλογές του εγχώριου κεφαλαίου, τονίζει ότι «η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις θα είναι η αρχή μιας επώδυνης διαδικασίας, που θα οδηγήσει αρχικά σε πτώχευση και τελικά στην έξοδο της χώρας από τη ζώνη του Ευρώ και -πιθανότατα- από την ΕΕ». Μάλιστα, επισημαίνουν ότι όλα αυτά σημαίνουν «βαθιά ύφεση, δραματική μείωση των εισοδημάτων, πολλαπλασιασμό της ανεργίας» (...), με αποτέλεσμα «η Ελλάδα να μετατραπεί σε μια φτωχή χώρα της νότιας Ευρώπης».

«Βασική απόλυτα καθοριστική προϋπόθεση», προκειμένου να αρθεί η αβεβαιότητα, σύμφωνα με την ΤτΕ, είναι «να αποκλειστεί το ενδεχόμενο πιστωτικού γεγονότος και να διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στο Ευρώ». Αναφέρει ότι αυτό μπορεί να γίνει, εφόσον «επιτευχθεί σύντομα ρεαλιστική συμφωνία» και στη συνέχεια «να εφαρμοστούν με συνέπεια και χωρίς καθυστερήσεις οι όροι της, μέσα σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας».

«Με την άρση της αβεβαιότητας, πρέπει να ξεκινήσει αμέσως η συζήτηση για τη διαμόρφωση της αναπτυξιακής πολιτικής», τονίζεται στην έκθεση.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι άξονες της πολιτικής, σύμφωνα με την ΤτΕ, είναι οι παρακάτω:

-- Συνέχιση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, με κεντρική στόχευση τη μετακίνηση συντελεστών παραγωγής «προς τις αποδοτικές τους χρήσεις», ειδικότερα στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Η συγκυβέρνηση από την πλευρά της, τονίζει την απόφασή της να προχωρήσει στην κρίσιμη μάζα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων της επόμενης μέρας. Μάλιστα, έχει ζητήσει και τη συνδρομή του ΟΟΣΑ, ο οποίος «εξειδικεύεται» γύρω από αυτά τα ζητήματα.

-- Ενίσχυση των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «οι παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας να συνάδουν με τις βέλτιστες πρακτικές σε επίπεδο ΕΕ και να μην αποθαρρύνουν την πρόσληψη νέου προσωπικού στη φάση ανόδου της ελληνικής οικονομίας». Να υπενθυμίσουμε ότι οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ είναι συστατικό στοιχείο και της πολιτικής της συγκυβέρνησης. Εδώ συμβάλλουν και οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Παράλληλα, έμφαση δίνεται στα προγράμματα «εκπαίδευσης και κατάρτισης», δηλαδή στα προγράμματα ανακύκλωσης της επίσημης ανεργίας και στην καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας.

-- Συνεκτικό και στοχευμένο δίκτυο κοινωνικής προστασίας, που θα «ενσωματώνει μεμονωμένες πολιτικές και θα περιλάβει νέες». Πρόκειται για τα συστήματα διαχείρισης των ακραίων φαινομένων φτώχειας. Από την πλευρά της, η πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης Τραπεζών, Λ. Κατσέλη, αναφέρεται στη «διασφάλιση συνθηκών κοινωνικής συνοχής και εργασιακής ειρήνης».

-- Διασφάλιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, με πρωτογενή πλεονάσματα και με παρεμβάσεις «κυρίως διαρθρωτικού χαρακτήρα και λιγότερο φοροεισπρακτικού χαρακτήρα». Οπως και η συγκυβέρνηση, έτσι και η ΤτΕ κάνει λόγο για τη «βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων μέσω περιορισμού των ποικίλων εξαιρέσεων από τις γενικές διατάξεις», που σημαίνει αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, κόψιμο των λεγόμενων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων κ.ά.

Η ΤτΕ τσουβαλιάζοντας όποιες εκπτώσεις φόρου έχουν απομείνει στο λαό (π.χ. το μειωμένο ΦΠΑ για τα νησιά του Αιγαίου) με τις προκλητικές φοροαπαλλαγές υπέρ του κεφαλαίου, αναφέρει ότι οι «φοροαπαλλαγές» κοστίζουν στον κρατικό προϋπολογισμό 3,6 δισ. ευρώ. Παράλληλα, προτρέπει εμμέσως την κυβέρνηση να καταργήσει όσες εκπτώσεις έχουν απομείνει για το λαό και να τις αντικαταστήσει «με στοχευμένη επιδοματική πολιτική». Πρόκειται για τις γνωστές και πάγιες αντιλαϊκές αξιώσεις, που σήμερα έρχεται να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί βέβαια με την απογείωση της φοροεξαχρείωσης απέναντι στο λαϊκό εισόδημα.

Οσον αφορά το πρώτο άρθρο για τη «Βιομηχανία Ζάχαρης», το ΚΚΕ ψήφισε «παρών», ασκώντας έντονη κριτική, γιατί, με την ΠΝΠ, η κυβέρνηση το μόνο που έκανε, ήταν μία ένεση στην ΕΒΖ 30 εκατομμυρίων, αφήνοντας άθικτο το καθεστώς που δημιούργησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με βάση τις κατευθύνσεις και την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σημαίνει ότι η «Βιομηχανία Ζάχαρης» οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε εκποίηση και κλείσιμο.

Μάλιστα, αυτά τα 30 εκατομμύρια ευρώ τα πήρε από έναν ειδικό λογαριασμό που είχε δημιουργηθεί από τον εκκαθαριστή της ΑΤΕ, για την αποπληρωμή των αποζημιώσεων και δεδουλευμένων, που διεκδικούν και δικαστικά οι εργαζόμενοι της Αγροτικής Τράπεζας!

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, έχοντας στρατηγική τη συγκέντρωση της παραγωγής στα «χέρια» των μονοπωλιακών ομίλων, συνθλίβοντας μικρούς παραγωγούς και φτωχούς αγρότες, από κοινού με τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, έβαλαν επί της ουσίας σε τροχιά διάλυσης μία βιομηχανία που είναι στρατηγικής σημασίας, γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διατροφή του λαού, αλλά και την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας.

Τη δεκαετία του 1990, η ΕΒΖ βρισκόταν ανάμεσα στις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζάχαρης στην Ευρώπη και ήταν μία από τις σημαντικότερες γεωργικές βιομηχανίες στην Ελλάδα, με πέντε εργοστάσια, τα οποία βρίσκονταν στις περιοχές: Λάρισα, Ξάνθη, Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες και Ορεστιάδα. Η δυνατότητα παραγωγής τους ήταν 350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο. Απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, μόνιμους και εποχιακούς και έδινε δουλειά σε πολλούς μικροεπαγγελματίες και μεταφορείς, σε τευτλοεξαγωγείς (ιδιοκτήτες μηχανημάτων εξαγωγής των τεύτλων από το χώμα στα χωράφια).

Περισσότεροι από 20.000 αγρότες εξασφάλιζαν εισόδημα από την τευτλοκαλλιέργεια. Η μεταποίηση κάλυπτε επαρκώς τις ανάγκες της χώρας σε ζάχαρη, που υπολογίζονται σε 320.000 τόνους το χρόνο και σε διάφορα παραπροϊόντα (μελάσα, ζαχαρόπιτα, νωπό πολτό, τευτλόσπορο). Παράλληλα, μπορούσε να κάνει και εξαγωγές.

Ηδη από το 1997, η Ευρωπαϊκή Ενωση, με στόχευση να ενισχύσει τη δράση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, άρχισε να επιβάλει πλαφόν και να προωθεί μέτρα, με στόχο τη μείωση της παραγωγής ζάχαρης στη χώρα, επομένως και της τευτλοκαλλιέργειας. Μάλιστα, σε βάρος των τευτλοπαραγωγών πάρθηκαν μέτρα που μείωναν το εισόδημά τους, όπως αλλαγές στην κατανομή των ποσοστώσεων, στον υπολογισμό του μέσου όρου του ζαχαρικού τίτλου, μείωση τιμών, επιβολή προστίμων, ώστε να αποθαρρυνθούν και να εγκαταλείψουν σταδιακά την καλλιέργεια.

Το 2003, στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης της πολιτικής της ΕΕ για τη ζάχαρη, προδιαγράφτηκε καθαρά η κατεύθυνση για δραστική μείωση της τευτλοκαλλιέργειας στη χώρα μας και συρρίκνωση των εργοστασίων της ΕΒΖ. Αποφασίστηκε και η μείωση του αριθμού των εργαζομένων που απασχολούσε η ΕΒΖ.

Μέχρι το 2005, η ποσόστωση για την Ελλάδα που επέβαλε η ΕΕ ήταν 318.000 τόνοι. Από το 2005-2006, με την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, κυβερνήσεις και ΕΕ επέβαλαν τη δραστική μείωση της παραγωγής στο 50%!

Ακόμα, ενώ μέχρι το 2005 οι τευτλοπαραγωγοί έπαιρναν μία τιμή γύρω στα 50-51 ευρώ τον τόνο, από το 2006 η ελάχιστη τιμή έπεσε στα 32,9 ευρώ τον τόνο. Μέσα σ' ένα χρόνο, δηλαδή, έχασαν 70-80 ευρώ το στρέμμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από 428.000 στρέμματα που είχαν καλλιεργηθεί το 2005, το 2006 να καλλιεργηθούν περίπου 270.000 στρέμματα. Η μείωση της ελάχιστης τιμής συνεχίστηκε, για να φτάσει το 2009 στα 26,3 ευρώ τον τόνο!

Το 2007, το Συμβούλιο υπουργών Γεωργίας της ΕΕ, με στόχο να μειώσει παραπέρα την παραγωγή, προσπάθησε να την καταστήσει ασύμφορη, επιδοτώντας τους αγρότες για να την εγκαταλείψουν, προκειμένου να βαθύνει η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση.

Το 2006, η ΕΒΖ είχε ήδη κλείσει τα εργοστάσια στη Λάρισα και την Ξάνθη, ανακοινώνοντας ότι θα τα μετατρέψει σε μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης. Τα εργοστάσια δεν επαναλειτούργησαν. Αντίθετα, ξηλώθηκαν και τα μηχανήματά τους, όπως έγινε στη Λάρισα.

Παράλληλα, συνεχίστηκε η πολιτική εξευτελιστικών τιμών για τους αγρότες, ενώ το κόστος παραγωγής εκτινασσόταν στα ύψη. Για παράδειγμα, μεταξύ 2013-2014, η μείωση των τιμών έφτασε να είναι στο εξευτελιστικό ποσό των 3 έως 4,7 ευρώ ανά τόνο, μειώνοντας το καθαρό εισόδημα των παραγωγών κατά 30-35 ευρώ ανά στρέμμα. Ετσι, η παραγωγή ήταν μικρότερη και από την ποσόστωση που έχει επιβάλλει η ΕΕ. Η ποσόστωση είχε καθοριστεί σε 160.000 τόνους το χρόνο, όμως υπολογίζεται ότι σε αυτό το διάστημα, παράχθηκαν 40.000 τόνοι, από 3.000 τευτλοπαραγωγούς! Οι άλλοι 120.000 που υπολείπονταν, συμπληρώθηκαν είτε με φασόν για λογαριασμό της ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια, είτε ένα μέρος εισάχθηκε από τις θυγατρικές της στη Σερβία.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δίνοντας επί της ουσίας τη χαριστική βολή στην ΕΒΖ, με την ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας και το διαχωρισμό της σε «καλή» και «κακή», «πέρασαν» την ΕΒΖ στην «κακή» ΑΤΕ, ενώ τα δάνειά της τα ανέλαβε η Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία παραδόθηκε η «καλή» ΑΤΕ. Τώρα, η «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης» έχει βρεθεί να χρωστάει στην Τράπεζα Πειραιώς 143 εκατομμύρια ευρώ. Ενώ, από τη στιγμή που η «κακή» ΑΤΕ τέθηκε σε διαδικασία εκκαθάρισης, η ΕΒΖ βρίσκεται στα χέρια του εκκαθαριστή με σκοπό να εκποιηθεί!

Στη διάρκεια της συζήτησης της ΠΝΠ στη Βουλή, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Π. Λαφαζάνης, ανέφερε ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση, με την ΠΝΠ, δε δίνει καμία προοπτική στη «Βιομηχανία Ζάχαρης», ομολογώντας ότι δεν έχει κανένα σχέδιο για τη βιομηχανία και αυτό ...«γιατί δεν μπορούσαμε μέσα σε δύο μήνες να έχουμε σχέδιο για τη "Βιομηχανία Ζάχαρης"».

Προσπάθησε να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση, με τη ρύθμιση αυτή, «δείχνει την πρόθεσή της για την προστασία της παραγωγικής βάσης της χώρας», όμως τελικά αποκαλύφτηκε. Δεν έδωσε καμία απάντηση όταν το ΚΚΕ έφερε τη συζήτηση στο διά ταύτα, που αφορά την αλλαγή του καθεστώτος των εργοστασίων, ώστε να μην κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή με εκποίηση, τον άμεσο εκσυγχρονισμό τους, καθώς τα μηχανήματα είναι πάνω από 40 ετών και άλλα.

Συγκεκριμένα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος, ανέφερε: «Βεβαίως, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν τεράστιες ευθύνες για την πορεία εξέλιξης των πραγμάτων από το 2006, όταν αποφασίστηκε μέσω της αναθεώρησης της ΚΑΠ η μείωση κατά 50% των ποσοστώσεων και γίναμε εισαγωγική χώρα στη ζάχαρη από εξαγωγική που ήμασταν. Μάλιστα, ούτε καν αυτή τη μειωμένη ποσόστωση δεν μπορούμε σήμερα να αξιοποιήσουμε. Από τα πέντε εργοστάσια, έκλεισαν άμεσα τα δύο και τώρα λειτουργεί μόνο το ένα». Και έθεσε το ερώτημα:

«Εσείς το αλλάζετε αυτό το καθεστώς; Η Τράπεζα Πειραιώς είναι τράπεζα που ελέγχεται από το ελληνικό Δημόσιο. Το 60% του μετοχικού της κεφαλαίου δεν είναι του ελληνικού Δημοσίου; Αλλάξτε το, λοιπόν! Αφαιρέστε την ΕΒΖ από τον εκκαθαριστή! Πάρτε την από κει, εφόσον σκοπός του εκκαθαριστή είναι να την εκποιήσει! Γιατί δεν τα αλλάζετε αυτά»;

Τις προτάσεις του ΚΚΕ παρουσίασε στη διάρκεια της συζήτησης η βουλευτής του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου, οι οποίες είναι στόχοι πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που έρχονται σε σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ, την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. «Είναι, δηλαδή, σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία είναι δεσμευμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εξυπηρετεί τις στρατηγικές και τα συμφέροντα της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών».

«Πρώτον, να αλλάξει το ιδιοκτησιακό και να γίνει η "Βιομηχανία Ζάχαρης" αποκλειστικά και καθαρά κρατικό περιουσιακό στοιχείο.

Δεύτερον, να εκσυγχρονιστούν μηχανολογικά και τεχνολογικά τα εργοστάσια - των οποίων τα μηχανήματα είναι πάνω από 40 ετών - και να αποκτήσουν έτσι τη δυνατότητα να παράγουν σε χαμηλότερο κόστος και να διαμορφώνουν καλύτερη τιμή και στη λαϊκή κατανάλωση. Γινόμαστε έτσι αυτάρκεις, αλλά υπάρχουν και δυνατότητες εξαγωγής.

Αν ρωτάτε με τι λεφτά και τι πόρους, σας απαντώ ότι προ ημερών ο αναπληρωτής υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης μάς ενημέρωσε ότι υπάρχουν 800 εκατομμύρια ευρώ, περίπου, από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, που κινδυνεύουν να επιστραφούν, αν δε χρησιμοποιηθούν μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Τρίτον, με σημασία πρώτη: Απειθαρχία στην Κοινή Αγροτική Πολιτική και την Ευρωπαϊκή Ενωση για περιορισμούς και ποσοστώσεις. Ανάπτυξη, δηλαδή, για το λαό και όχι για τις τράπεζες και τα μονοπώλια. Αυτό σημαίνει ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και με εργατικό - λαϊκό έλεγχο, για τη λαϊκή ευημερία.

Ο χάρτης της νέας τριμερούς «ενιαίας αγοράς» TFTA

Οι 26 ηγέτες (ανάμεσά τους και ο οικοδεσπότης της οικονομικής αφρικανικής διάσκεψης κορυφής, Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ Σίσι,) υπογράφοντας τη συμφωνία για την «Τριμερή Περιοχή Ελεύθερου Εμπορίου» («Tripartite Free Trade Area» γνωστή και ως TFTA) συμφώνησαν να διασυνδέσουν τρία περιφερειακά οικονομικά μπλοκ με απώτερο στόχο τη συγκρότηση μιας ενιαίας καπιταλιστικής αγοράς «ελεύθερης» κυκλοφορίας αγαθών, υπηρεσιών και ατόμων στα χνάρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οχι, βεβαίως, προς όφελος των λαών της περιοχής, που, παρά την καπιταλιστική ανάπτυξη, εξακολουθούν να δίνουν τη σκληρή μάχη της επιβίωσης και της αξιοπρεπούς διαβίωσης εγκλωβισμένοι στη φτώχεια. Αλλά προς όφελος των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων που θεωρούν πως η δεδομένη γεωπολιτική συγκυρία και οι επόμενες δεκαετίες του 21ου αιώνα ευνοούν την ανάπτυξη των υποδομών σε κάθε επίπεδο της αφρικανικής οικονομικής ζωής, με γνώμονα τις νέες ανάγκες πολυεθνικών ομίλων και μικρότερων επιχειρήσεων. Οχι μόνον για πρώτες ύλες (όπως γινόταν έως πρότινος), αλλά, παράλληλα, και για φθηνό, αρκούντως εκπαιδευμένο, εργατικό δυναμικό που θα μπορεί να απορροφήσει ένα μέρος των νέων προϊόντων και υπηρεσιών, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στη δημιουργία και την ανάπτυξη νέων, τοπικών αγορών.

Τα ντόπια και ξένα μονοπώλια, σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού που υπάρχει στο νοητό άξονα Δύσης - Ανατολής, (π.χ. ΗΠΑ, ΕΕ - Κίνα, Ινδία, Ρωσία) φαίνεται, δηλαδή, πως στη δεδομένη περίοδο ευνοούν και σχεδιάζουν νέα συγκροτημένα, «ενοποιημένα» δίκτυα σύγχρονων, φθηνότερων και γρηγορότερων δικτύων παραγωγής, μεταφοράς και διανομής προϊόντων και υπηρεσιών στους τομείς της βιομηχανίας, της μεταποίησης και του εμπορίου από την μία άκρη της Αφρικής στην άλλη. Με εξαίρεση ίσως το δυτικό τμήμα της που παραμένει υπό τη στενότερη «παρακολούθηση» κυρίως των γαλλικών μονοπωλίων και το οποίο δείχνει, επί του παρόντος τουλάχιστον, πως μένει στο περιθώριο της υπό συγκρότησης εμπορικής ζώνης που θα συμπεριλαμβάνει τις ακόλουθες χώρες: Αίγυπτο, Λιβύη, Σουδάν, Αιθιοπία, Ερυθραία, Τζιμπουτί, Κένυα, Τανζανία, Ουγκάντα, Ρουάντα, Μπουρούντι, ΛΔ Κονγκό, Μποτσουάνα, Λεσότο, Μαδαγασκάρη, Μαλάουι, Ναμίμπια, Μαυρίκιος, Σεϋχέλες, Μοζαμβίκη, Νότια Αφρική, Αγκόλα, Σουαζιλάνδη, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε, Νησιά Κομόρος.

Οι παραπάνω χώρες ανήκουν με τον έναν ή άλλο τρόπο σε ένα ή και περισσότερα από τα τρία μεγάλα μπλοκ που έχουν στηθεί στην περιοχή από τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90. Αποκαλείται συνεπώς Τριμερής Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου επειδή θα προκύψει από την ενοποίηση των ακόλουθων οικονομικών περιφερειακών οργανισμών: α) Της Κοινής Αγοράς Ανατολικής και Νότιας Αφρικής (COMESA), που δημιουργήθηκε το 1994, συμπεριλαμβάνοντας 20 χώρες που εκτείνονται από τη Λιβύη έως τη Σουαζιλάνδη β) Της Κοινότητας Ανατολικής Αφρικής (EAC) που ιδρύθηκε το 1967, κατέρρευσε 10 χρόνια αργότερα και ανασυγκροτήθηκε το 2000 με την Κένυα να παίζει δεσπόζοντα ρόλο και γ) της Νοτιοαφρικανικής Αναπτυξιακής Κοινότητας (SADC), που συγκροτήθηκε το 1980 από εννιά χώρες που επιδίωκαν τη μεταξύ τους δημιουργία μίας ζώνης ελεύθερου εμπορίου...

Ωστόσο, η ιδέα για τη δημιουργία της ΤFTA δεν είναι καινούρια. Δεν ξεκίνησε καν το 2008 στην πρωτεύουσα της Ουγκάντας, Καμπάλα, όταν μπήκαν τα θεμέλιά της στη διάρκεια περιφερειακής αφρικανικής διάσκεψης κορυφής, αλλά το 1890. Οταν ο Βρετανός στυγνός πλουτοκράτης, αποικιοκράτης και ρατσιστής, Σέσιλ Ρόουντς, είχε μεταξύ άλλων μετατρέψει σε αποικία τη σημερινή Ζάμπια και Ζιμπάμπουε βαφτίζοντάς τες με το δικό του όνομα, (Βόρεια και Νότια) Ροδεσία. Ενα από τα «όνειρα» του Ρόουντς ήταν η δημιουργία μιας βρετανικής, εμπορικής «κόκκινης γραμμής στο χάρτη» που θα ξεκινούσε από το Κάιρο και θα κατέληγε στο Κέιπ Τάουν της Ν. Αφρικής. Δεν είναι, εντούτοις, τυχαίο ότι τότε το «όνειρο» του Ρόουντς δεν εκπληρώθηκε γιατί προσέκρουσε στην όξυνση της αντιπαράθεσης της Βρετανίας με μία άλλη αποικιοκρατική δύναμη στην Αφρική: Τη Γαλλία, η οποία είχε καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του βορειοδυτικού και δυτικού τμήματος της «Μαύρης Ηπείρου», θέλοντας παράλληλα να δημιουργήσει μία μεγάλη εμπορική ζώνη μεταξύ των εκεί αποικιών της, που θα τροφοδοτούσε τα γαλλικά μονοπώλια με διάφορες πρώτες ύλες και φθηνό εργατικό δυναμικό μια εκτενή περιοχή από την Αλγερία και τη Μαυριτανία μέχρι τη Σενεγάλη, το Μάλι και το Νίγηρα...

Δεν είναι, από την άλλη, τυχαίο ούτε το γεγονός ότι και πάλι, σήμερα, από το χάρτη της νέας μεγάλης εμπορικής ζώνης TFTA απουσιάζουν και πάλι οι χώρες που αποτέλεσαν τον σκληρό πυρήνα των αποικιών της Γαλλίας στην Αφρική...

Σε κάθε περίπτωση, οι ηγέτες των 26 χωρών της υπό ενοποίησης των παραπάνω τριών οικονομικών μπλοκ εμφανίζονται διατεθειμένοι να καταβάλουν κάθε προσπάθεια για την επίτευξη του στόχου, θεωρώντας ότι η (περίπου έως το 2017 - 20) συγκρότηση μίας ενιαίας αγοράς 625.000.000 ανθρώπων με συνολικό ΑΕΠ πάνω από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια (δηλαδή αρκετά πάνω από το 60% του ΑΕΠ όλων των αφρικανικών χωρών) θα ξεπερνά σε ανάλογα μεγέθη τις συνδυασμένες δυνάμεις ΗΠΑ - ΕΕ με σημερινούς όρους... Μία τέτοια προοπτική, θεωρούν οι ηγέτες και οι αστικές τάξεις των χωρών της περιοχής, θα εξοικονομήσει πόρους και κεφάλαια στα ντόπια και ξένα μονοπώλια, αφού θα μειώσει τους δασμούς και τους φόρους και κατά συνέπεια και το κόστος παραγωγής, δίχως αυτό απαραίτητα να ευνοεί σημαντικά την εργατική τάξη, που θα παραμείνει στον κλοιό της εκμετάλλευσης των καπιταλιστών...

Από τη συνάντηση στο Σαρμ Ελ Σέιχ για τη δημιουργία της ζώνης ελεύθερου εμπορίου TFTA

«Αν νομίζετε πως οι παραπάνω παράγραφοι περιγράφουν την Αφρική, σφάλλετε! Περιγράφουν την άποψη ειδικών για τις μελλοντικές προοπτικές ανάπτυξης της τότε αναπτυσσόμενης Κίνας και άλλων ασιατικών χωρών, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μία "πρόβλεψη" που διαψεύστηκε οικτρά από τα γεγονότα" σημείωνε πριν τρία χρόνια η πρώην υπουργός Οικονομίας της Νιγηρίας και στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, Δρ. Ενγκόζι Οκόντζο Ιγουεάλα, προλογίζοντας το βιβλίο «Το γρηγορότερο δισεκατομμύριο: Η ιστορία πίσω από την Οικονομική Επανάσταση της Αφρικής» μιας ομάδας οικονομολόγων με επικεφαλής τον Τσαρλς Ρόμπερτσον.

Οι συγγραφείς του βιβλίου απηχούν τις απόψεις διαφόρων οικονομολόγων και ιδρυμάτων οικονομικών αναλύσεων που προβλέπουν πως το μέλλον, και δη, οι επόμενες δεκαετίες αυτού του αιώνα «ανήκουν στην Αφρική», καθώς προβλέπουν σημαντικές δυνατότητες μεγάλης καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Το Αφρικανικό ΑΕΠ που σήμερα φθάνει τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια προβλέπεται, βάσει μακροοικονομικών δεδομένων, πως θα ξεπεράσει έως το 2050 τα 29 τρισεκατομμύρια δολάρια. Εως τότε, σημειώνουν, η Αφρική θα παράγει περισσότερο ΑΕΠ από αυτό που παράγουν σήμερα μαζί ΗΠΑ και Ευρωζώνη. Οι αναλυτές μπορεί να κάνουν αυτές τις πολύ αισιόδοξες προβλέψεις, υποστηρίζοντας ότι στηρίζονται σε δεδομένα βάθους χρόνου και όχι σε ευσεβείς πόθους. Παραβλέπουν, ωστόσο, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις για νέους πόρους, πρώτες ύλες, ενεργειακές πηγές και οδούς εμπορίου, που ενίοτε παίρνουν τη μορφή ιδιαίτερα καταστρεπτικών πολέμων... (π.χ. περίπτωση του πετρελαιοπαραγωγού Νοτίου Σουδάν που σπαράσσεται από σφοδρές συγκρούσεις λίγα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του από το Σουδάν),

Φέρνουν ως παράδειγμα ότι την τελευταία 10ετία «δημιουργήθηκε στην Αφρική περισσότερος πλούτος από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στην Ιστορία της». Πρόκειται, λένε, για «μετασχηματισμό» της αφρικανικής οικονομίας και από κάτω προς τα πάνω (νέες επιχειρήσεις ακόμη και ολόκληροι νέοι τομείς οικονομικής δραστηριότητας που έχουν ξεπηδήσει και αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς) και από πάνω προς τα κάτω. Ισχυρίζονται ακόμη οι «θετικές προοπτικές ανάπτυξης» στην Αφρική οφείλονται στο «θετικό περιβάλλον που δημιούργησαν κάποιες κυβερνήσεις» και στις βελτιωμένες μακρο-οικονομικές συνθήκες με χαρακτηριστικά το χαμηλό πληθωρισμό, το χαμηλό χρέος, απογειώνοντας την ανάπτυξη προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Υποστηρίζουν ακόμη ότι «ο ιδιωτικός τομέας στην Αφρική θριαμβεύει γιατί στηρίζεται από καλύτερη διακυβέρνηση». Δεν μας λένε όμως ποιοι επωφελούνται από αυτόν τον πλούτο! Γιατί, είναι βέβαιο, το «Ελ Ντοράντο», που σχεδιάζουν τα επιτελεία των μονοπωλίων για την Αφρική του 21ου αιώνα δεν αφορά την εργατική τάξη, αλλά το μεγάλο κεφάλαιο και τους αστούς που έτσι και αλλιώς καταφέρνουν να εξασφαλίζουν την ευημερία τους ανεξαρτήτως «διακυβέρνησης» και άλλων «συνθηκών»...

Ακόμη και στα πιο αισιόδοξα σενάρια της υπό συγκρότησης αφρικανικής μεγάλης ζώνης ελεύθερου εμπορίου, οι συνθήκες ζωής για την εργατική τάξη δεν αναμένεται να βελτιωθούν, αφού τα μέσα παραγωγής θα παραμένουν στα χέρια των πλουτοκρατών.

Η Επιτροπή Ξένων Επενδύσεων (CIEChile) που έχουν συγκροτήσει, μεταξύ άλλων, τα υπουργεία Οικονομίας, Οικονομικών, Εξωτερικών και Σχεδιασμού της κυβέρνησης της Χιλής διαφημίζει στην ιστοσελίδα της ως προτέρημα της χώρας το γεγονός ότι το 2010 έγινε το πρώτο κράτος της Λατινικής Αμερικής που εντάχθηκε στον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ). Δηλαδή, τη διακρατική ένωση που επεξεργάζεται και εξειδικεύει νέες αντιλαϊκές συνταγές κατά χώρα, από την οποία και η σημερινή ελληνική συγκυβέρνηση έχει πάρει εκλεκτές συμβουλές (π.χ. για την κλιμάκωση της αντιασφαλιστικής επίθεσης).

Μεταξύ άλλων, η CIEChile περηφανεύεται επειδή η χώρα ήταν με βάση στοιχεία του ΟΗΕ το 2012 11η μεγαλύτερη παραλήπτρια διεθνώς Αμεσων Ξένων Επενδύσεων, επειδή βρίσκεται σταθερά στην πρώτη 20άδα των πιο ελκυστικών προορισμών για επενδύσεις, διεθνώς.

Παραθέτοντας κλάδους από τους οποίους οι επενδυτές θα μπορούσαν να προσδοκούν αυξημένα κέρδη, αναφέρεται στην τεράστια ακτογραμμή της χώρας (σχεδόν 4.300 χιλιόμετρα) που ευνοεί μια μεγάλη ποικιλία υδατοκαλλιεργειών (η Χιλή είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός σολομού στον κόσμο).

Μεταξύ άλλων, επισημαίνεται ότι η χώρα προσφέρει «ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη εναλλακτικών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ)». Ενδεικτικό είναι πως τον Απρίλη του 2014, αντιπροσωπεία της MEDEF, με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τις «Vinci Airports», «BNP Paribas», (την τότε) «GDF-Suez» και συνολικά 15 εταιρείες επισκέφτηκαν το Σαντιάγο και συζήτησαν με στελέχη της κυβέρνησης τις ευκαιρίες που προσφέρει η χώρα ειδικά σε κλάδους όπως η Ενέργεια, οι Μεταφορές και οι Υποδομές.

Στο διαδίκτυο, κυκλοφορούν δηλώσεις στελεχών μεγάλων εταιρειών από τον τομέα των ΑΠΕ που υποστηρίζουν ότι στη βόρεια Χιλή και συγκεκριμένα την έρημο Ατακάμα (σ.σ. στην περιοχή εκτός από μεγάλα φωτοβολταϊκά πάρκα φιλοξενούνται και ορισμένα από τα πιο σημαντικά ορυχεία της Χιλής) «υπάρχει αναμφισβήτητα μια από τις μεγαλύτερες πηγές ηλιακών πόρων». Αντίστοιχες δηλώσεις έχουν γίνει και για τις προοπτικές που προσφέρει η Παταγονία (περιλαμβάνει περιοχές της νότιας Χιλής και Αργεντινής) στην ανάπτυξη της Αιολικής Ενέργειας.

Μεταξύ άλλων, σε επιχειρηματικές ιστοσελίδες που καταγράφουν αναλυτικά τις επενδυτικές ευκαιρίες στην Ενέργεια, υπάρχουν δημοσιεύματα με τίτλους όπως «η Χιλή είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία αγορά ανανεώσιμων μορφών Ενέργειας».

Τα παραπάνω δείχνουν ότι η Χιλή θα βρεθεί στο επίκεντρο του μονοπωλιακού ενδιαφέροντος, ενόψει και της Παγκόσμιας Συνδιάσκεψης για το Κλίμα που θα γίνει το Δεκέμβρη του 2015 στο Παρίσι, η οποία, με το πρόσχημα της «αντιμετώπισης των κλιματικών αλλαγών» στρώνει το έδαφος για την ανάπτυξη νέων επιχειρηματικών σχεδιασμών που θα δώσουν διέξοδο σε λιμνάζοντα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια.

Associated Press

Από παλιότερη κινητοποίηση ανθρακωρύχων στη βόρεια Χιλή, όπου εκτός από σημαντικά ορυχεία συγκεντρώνονται όλο και περισσότερα ηλιακά πάρκα

Σ' αυτή τη βάση, καταγράφονται μια σειρά από οικονομικές συνεργασίες, καθώς οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου επιχειρούν ανοίγματα με τα οποία προσδοκούν να προστατέψουν τη δική τους κερδοφορία αλλά και να επιφέρουν ανακατατάξεις που θα πλήξουν τους ανταγωνιστές τους. Τέτοια είναι τα ανοίγματα που επιχειρούνται, για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά στη Λατινική Αμερική. Σε μια περιοχή που οι ΗΠΑ μπορεί να θεωρούν «πίσω αυλή» τους, ωστόσο τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται όλο και πιο αποφασιστικά κινεζικά, ρωσικά αλλά και ευρωπαϊκά κεφάλαια.

Αυτό δημιουργεί νέα δεδομένα όχι μόνο για τις «ισορροπίες» στη συγκεκριμένη γεωγραφική ζώνη αλλά και στις συμμαχίες και διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχουν τα αντίστοιχα κέντρα.

Το πώς κάθε φορά ισχυροποιούνται οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να αλληλεπιδρά με τις εξελίξεις ευρύτερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τους συμβιβασμούς και τις αντιθέσεις, ειδικά σε μια περίοδο που οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης (όπου είναι θετικοί) ανατροφοδοτούν διαρκώς την όξυνση του ανταγωνισμού, γεμίζοντας τον παγκόσμιο χάρτη με μικρότερες ή μεγαλύτερες εστίες έντασης, πάντα το ίδιο επικίνδυνες για τους λαούς.

Η πρόσφατη επίσκεψη της Προέδρου της Χιλής, Μιτσέλ Μπατσελέ, στην Ευρώπη (όπου μεταξύ άλλων βρέθηκε για να πάρει μέρος στη Σύνοδο ΕΕ - CELAC) ανέδειξε συν τοις άλλοις το ενδιαφέρον που αναπτύσσουν και γαλλικά μονοπώλια για τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και γενικά για τη Λατινική Αμερική.

Στην περιοδεία, ξεχώρισε μάλλον η 4ήμερη παραμονή της Μπατσελέ στη Γαλλία, στη διάρκεια της οποίας παραβρέθηκε σε συνάντηση που οργάνωσε η MEDEF (η Ενωση των Γάλλων βιομηχάνων) για να επισημάνει πόσο «ανταγωνιστική» είναι η χώρα της και τι «πρότυπο σταθερότητας» αποτελεί, κλείνοντας το μάτι στους μεγαλοεπιχειρηματίες για τους ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης (πάνω από 4%) που έχει η Χιλή τα τελευταία χρόνια, τη γοργή ανατροπή εργασιακών σχέσεων, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που προωθούνται, όπως και την όλο και στενότερη πρόσδεση της Παιδείας στις ανάγκες των μονοπωλίων (ενάντια στην οποία γίνονται μια σειρά από αγώνες που εισπράττουν την άγρια καταστολή της κυβέρνησης Μπατσελέ).

Ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, στο δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν της ομολόγου του, τόνισε πως η Γαλλία είναι σήμερα ο δεύτερος μεγαλύτερος Ευρωπαίος προμηθευτής της Χιλής και πάνω από 200 γαλλικές εταιρείες δραστηριοποιούνται στη χώρα. «Εχουμε αποφασίσει να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας για να διατηρήσουμε την τεχνολογική καινοτομία στις χώρες μας», πρόσθεσε, ανακοινώνοντας ότι «τρία κοινά κέντρα αριστείας στον τομέα της ενεργειακής απόδοσης, των θαλάσσιων πηγών ενέργειας και των νέων τεχνολογιών στην πληροφορική θα ιδρυθούν σύντομα στη Χιλή».

Από τη μεριά της, η Μπατσελέ αναφέρθηκε στην «επανενεργοποίηση της συνεργασίας στον διαστημικό τομέα, που θα μπορούσε στο μέλλον να οδηγήσει στη δημιουργία μιας διαστημικής υπηρεσίας με τη στήριξη της Γαλλίας».

Μεταξύ άλλων συμφωνιών που υπογράφτηκαν στη διάρκεια της επίσκεψης Μπατσελέ στη Γαλλία, οι εταιρείες ADP («Aeroports de Paris») και «Vinci Airports» ανέλαβαν (μέσα από τη σταθερή συνεργασία που έχουν με την ιταλική «Astaldi») να κατασκευάσουν νέο τερματικό σταθμό στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, Σαντιάγκο.

Επίσης, ο ενεργειακός όμιλος «Engie» (όπως μετονομάστηκε τον Απρίλη η GDF Suez) ανέλαβε τη σύνδεση των δικτύων ηλεκτροδότησης στο βορρά και στο κέντρο της Χιλής. Η «Engie» δραστηριοποιείται σήμερα στον τομέα της παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και στο φυσικό αέριο, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Εκτός από τις Υποδομές και την Ενέργεια, η ιστοσελίδα της Γαλλικής Προεδρίας σημείωνε ότι οι δύο πλευρές συμφώνησαν «στην εμβάθυνση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης» τους αλλά και στην ενίσχυση των διμερών επενδύσεων και σε κλάδους όπως η διαχείριση υδάτων, ωστόσο ευρέως δεν έγιναν γνωστές άλλες πληροφορίες για το περιεχόμενο των συνομιλιών ή και πιθανών συμφωνιών.

Σήμερα, στη Χιλή δραστηριοποιούνται ήδη γαλλικοί κολοσσοί, όπως η ενεργειακή «Solaire Directe», που ασχολείται με την παραγωγή ηλιακής ενέργειας. Μόλις τον περασμένο Μάη η εταιρεία ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να επενδύσει ακόμα 130 εκατομμύρια δολάρια στη χώρα, για την ανάπτυξη των σχεδίων ηλιακών πάρκων «Ντενερσόλ» και «Κάντο ντελ Αγουα», που βρίσκονται στην έρημο Ατακάμα (βόρεια Χιλή). Η κατασκευή των ηλιακών πάρκων αναμένεται να ξεκινήσει στα τέλη του 2015.

Είναι η τρίτη τέτοια επένδυση για τη «Solaire Directe» στην περιοχή, μετά το σχέδιο «Αντακολό» που κατασκευάστηκε το 2013 και το «Λος Λόρος», του οποίου η κατασκευή θα ξεκινήσει επίσης τις επόμενες βδομάδες.

Κατά τ' άλλα, στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής την εμφάνισή τους κάνουν τα τελευταία χρόνια όλο και πιο δυναμικά και όμιλοι όπως αυτός της «Airbus» (πλειοψηφούν τα γαλλικά κεφάλαια). Ο συγκεκριμένος ανακοίνωσε στις αρχές του περασμένου Μάη ότι πούλησε 100 αεροσκάφη τύπου «Α320neo» στην κολομβιάνικη εταιρεία «Avianca». Η συμφωνία - της οποίας η συνολική αξία εκτιμάται στα 10 δισ. δολάρια - ήταν «η μεγαλύτερη παραγγελία που έγινε ποτέ στην ιστορία της αεροπορίας της Λατινικής Αμερικής», όπως ισχυρίστηκε τουλάχιστον η ίδια η «Airbus».

Ανάμεσα σε άλλες «παρουσίες» είναι κι αυτή της εταιρείας παροχής συμβουλών και «αποτροπής ρίσκου» «Amarante», που σήμερα έχει παρουσία σε Βραζιλία και Βενεζουέλα ενώ ετοιμάζει θυγατρικές σε Κολομβία, Περού και Εκουαδόρ.

Επιπλέον, η εταιρεία κατασκευής καλωδιακών συστημάτων μεταφοράς (π.χ. τελεφερίκ) «Poma Pomagalski S.A.», της οποίας σχέδια βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη σε Βολιβία, Χιλή και Μεξικό. Τέτοια συστήματα έχουν σχετικά πιο ευρεία χρήση σε λατινοαμερικανικές μεγαλουπόλεις (στην Ευρώπη είναι ακόμα λιγότερο διαδεδομένα) και εκτιμάται ότι το κόστος (όπως και ο χρόνος) κατασκευής τους είναι πολύ μικρότερο σε σχέση π.χ. με μετρό ή τραμ.