Η Αλέκα Παπαρήγα απαντάει σε ερωτήσεις του κοινού για γεγονότα και συμπεράσματα της προηγούμενης δεκαετίας, όπως την περίοδο 2010 - 2012, την οικονομική κρίση, τις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού, το δημοψήφισμα του '15, τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν το ΚΚΕ θέλει να κυβερνήσει, αν ο 21ος αιώνας θα σημαδευτεί από κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις και πολλά ακόμη...

Μείνετε συντονισμένοι! Μπορείτε να εγγραφείτε στο κανάλι της ΚΝΕ στο YouΤube, στο σύνδεσμο bit.ly/2SvwNyV.

Στο ψήφισμα αναφέρουν:

«Η κυβέρνηση επιδίδεται όλο αυτό το διάστημα σε όργιο καταστολής και αξιοποιεί κάθε πιθανό πρόσχημα προκειμένου να εξασφαλίσει νομιμοποίηση για την πολιτική της, να χτυπήσει το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, να τρομοκρατήσει τον λαό και τη νεολαία. Αυτό αποδεικνύει το χτύπημα των συμβολικών δράσεων για το Πολυτεχνείο και για τα 12 χρόνια από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου, η επίθεση στα σωματεία και τους εργαζόμενους μπροστά στην επιτυχημένη πανελλαδική απεργία στις 26 Νοέμβρη. Παράλληλα, με την τρομοκρατία και τον αυταρχισμό ενάντια σε εργαζόμενους, φοιτητές, μαθητές προχωρούν το σχέδιο περιστολής των δικαιωμάτων μας, βάζοντας στο στόχαστρο το κατακτημένο με αγώνες δικαίωμα στην απεργία και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις. Μετά το νομοσχέδιο - έκτρωμα ενάντια στους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, σειρά έχουν τα πανεπιστήμια.

Γι' αυτό, σε χρόνο dt, με κλειστά πανεπιστήμια εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, οι υπουργοί Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη σε συνεργασία με τους πρυτάνεις προχωρούν τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, ετοιμάζουν με απανωτές συσκέψεις τη σύσταση "ειδικού αστυνομικού σώματος για τα ΑΕΙ", μέτρα όπως "face control", κάμερες και κάρτες εισόδου στα πανεπιστήμια.

Η δήθεν "προστασία της φοιτητικής κοινότητας", που περνάει με τα νέα αισχρά μέτρα, είναι η ίδια που ακούγαμε και για την κατάργηση του ασύλου, που δήθεν θα αντιμετώπιζε φαινόμενα όπως οι πιάτσες και το εμπόριο ναρκωτικών, οι ληστείες και επιθέσεις σε φοιτητές σε εστίες και χώρους των πανεπιστημίων. Αυτά τα φαινόμενα υπάρχουν και συντηρούνται μέσα στα πανεπιστήμια χρόνια τώρα και αξιοποιούνται - όπως και ομάδες που δεν έχουν καμία σχέση με τους φοιτητές - ως το καλύτερο άλλοθι της κάθε κυβέρνησης για να ξεδιπλώνει το αντιλαϊκό της έργο, την περαιτέρω καταστολή και συκοφάντηση των αγώνων.

Τα νέα μέτρα στρέφονται ενάντια στους φοιτητές! Η κατάργηση του ασύλου, η αστυνόμευση στις σχολές, η συκοφάντηση και προσπάθεια διάλυσης των συλλογικών μας διαδικασιών, των Γενικών Συνελεύσεων των Φοιτητικών Συλλόγων, έχουν έναν μόνο στόχο: Να μας εκθέσουν απροστάτευτους στην πολιτική τους που μας στερεί τα μορφωτικά μας δικαιώματα. Η "αγωνία" να γίνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια όπως αυτά του εξωτερικού σημαίνει να εκλείψει κάθε συλλογική διεκδίκηση για όσα έχουμε ανάγκη, να γίνουμε "πελάτες" στις σχολές μας. Αυτό ονομάζουν "εκσυγχρονισμό", όταν οι κυβερνήσεις η μία μετά την άλλη μας καταδικάζουν να σπουδάζουμε με διαρκώς χειρότερους όρους. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίοδο που θεσπίζουν την πανεπιστημιακή αστυνομία, "βγάζουν από το συρτάρι" νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, ώστε να ενισχύσουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των σχολών σε βάρος μας, την εμπορευματοποίηση τίτλων και πιστοποιητικών, να ορίσουν επιπλέον "κόφτες", όπως χρονικά όρια φοίτησης και "πλαφόν" βαθμολογιών.

Λένε πως θα φέρουν την αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια για να προστατεύσουν τις νέες φοιτήτριες, τους φοιτητές με ειδικές ανάγκες. Στο έδαφος όμως της πανδημίας οι γυναίκες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι οι πρώτοι που χτυπήθηκαν από την πολιτική της κυβέρνησης, πολλοί απολύθηκαν, αναγκάστηκαν να περιορίσουν και τους βασικούς όρους ειδικής φροντίδας τους, αναλαμβάνοντας εξολοκλήρου το οικονομικό βάρος, με "ατομική ευθύνη" κατά την κυβέρνηση.

Προκαλούν την κοινή λογική! Η κυβέρνηση με συνοπτικές διαδικασίες δίνει 30 εκατ. ευρώ (!) για αστυνομικές δυνάμεις σε κλειστές σχολές, όταν όλο αυτό το διάστημα ρίχνει κροκοδείλια δάκρυα να μας πείσει ότι δεν υπάρχουν χρήματα για προσλήψεις γιατρών - νοσηλευτών και καθηγητών στις σχολές! Μοιράζουν απλόχερα τα εκατομμύρια σε ενίσχυση των μηχανισμών καταστολής, σε επιχειρηματικές δραστηριότητες των Ιδρυμάτων, την ώρα που:

• Στα πανεπιστήμια όλης της χώρας δεν έχει παρθεί το παραμικρό μέτρο προκειμένου να μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν με μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας.
• Δεν έχουν γίνει προσλήψεις ΔΕΠ, μόνιμου προσωπικού καθαριότητας και διαμόρφωση υποδομών για αποφυγή συγχρωτισμού και τήρηση των μέτρων, και μπροστά σε όλα αυτά, αντί το υπουργείο και οι διοικήσεις να αναλάβουν τις ευθύνες τους, βάζουν σε εφαρμογή τις νέες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις.
• Χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα παλεύουν, χωρίς επαρκή τεχνικό εξοπλισμό, να επωφεληθούν τουλάχιστον της τηλεκπαίδευσης.
• Οσοι πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια, μεταπτυχιακά, κόστος διαβίωσης σε συνθήκες που οι οικογένειές τους και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν ακόμα μεγαλύτερες οικονομικές δυσκολίες, δεν είδαν την παραμικρή βοήθεια.
• Οχι μόνο δεν ενισχύθηκαν, αλλά πετσοκόφτηκαν ακόμα περισσότερο οι μετεγγραφές και τα όποια - ήδη ανεπαρκή - επιδόματα και υποτροφίες περιμέναμε εμείς και οι οικογένειές μας.

Τόσο καιρό κυβέρνηση και πρυτάνεις δεν βρήκαν να πουν κουβέντα για το πώς θα στηριχθεί η εκπαιδευτική διαδικασία εν μέσω πανδημίας, αφήνοντας ξεκρέμαστους χιλιάδες φοιτητές σε όλη τη χώρα, φορτώνοντας το βάρος στην πλάτη μας. Αντί για αυτό, βγάζουν από τα "συρτάρια" μέτρα και σχέδια έτοιμα από καιρό, τα οποία οι φοιτητές με τους αγώνες μας ήδη έχουμε απορρίψει.

Οι σχολές μας δεν έχουν ανάγκες από αστυνομικούς, αλλά από διδακτικό προσωπικό και υποδομές! Ούτε σκέψη για θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας, για κάρτες εισόδου και "face control" στα Ιδρύματα!

Να πάψει ΤΩΡΑ κάθε συζήτηση για νέες αντιδραστικές αλλαγές στα πανεπιστήμια!

Να δοθούν όλα τα απαραίτητα τεχνικά μέσα για την τηλεκπαίδευση στους φοιτητές: Υπολογιστές, δωρεάν ίντερνετ, πρόσβαση σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες και όλο το απαραίτητο υλικό για τα μαθήματα, με ευθύνη του υπουργείου και των Ιδρυμάτων.

• Να παρθούν τώρα όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μπορέσουν να επαναλειτουργήσουν τα πανεπιστήμια με την άρση των μέτρων περιορισμού, να γυρίσουμε στα αμφιθέατρα με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας.
• Αμεσες προσλήψεις προσωπικού διδακτικού, διοικητικού, καθαριότητας, για τη φύλαξη και τη συντήρηση των Ιδρυμάτων και των Εστιών. Αναβάθμιση υποδομών, διαμόρφωση κατάλληλων χώρων.
• Καταγραφή διδακτικών κενών, αναπροσαρμογές της ύλης και μέτρα προκειμένου να μη χάσουμε αναγκαία γνώση, χωρίς να επιβαρυνθούμε περαιτέρω.
• Να δοθεί μόνιμο μηνιαίο επίδομα στέγασης για όλους τους φοιτητές που νοικιάζουν σπίτι.
• Να συνεχιστεί η πρακτική άσκηση όσων φοιτητών το επιθυμούν, ιδιαίτερα σε φορείς που συνεχίζουν να έχουν κανονική λειτουργία. Να εξασφαλιστεί επίδομα 800 ευρώ για όσους διέκοψαν».

• Φοιτητικοί Σύλλογοι της Θεσσαλονίκης απαιτούν να σταματήσει τώρα κάθε συζήτηση για νέα μέτρα καταστολής στα Πανεπιστήμια!
• Αρθρο για τις νομοθετικές ρυθμίσεις που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση ότι θα φέρει στην Παιδεία.
• «Πανδημία και Πανεπιστήμια, εξελίξεις και προβληματισμοί»: Αποσπάσματα από την ομιλία στην αντίστοιχη εκδήλωση της ΤΟ Πανεπιστημίων - Ερευνας Αττικής του ΚΚΕ.
• Εκπαιδευτικοί σέρνονται στα δικαστήρια επειδή εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους!
• Για το βιβλίο με τίτλο «Λογολογίες» του Βασίλη Αλεξίου.

ICON

Σήμερα δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Δημήτρη Κοιλάκου, μέλους του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση.

Ο ομιλητής εισήγαγε το θέμα με την υπόθεση πως οι εξελίξεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση συντελούνταν σε συνθήκες «κανονικότητας», συνδέοντάς τες με ό,τι είχε προηγηθεί και ό,τι ήδη δρομολογείται, χωρίς την επίδραση της πανδημίας στις εξελίξεις, χωρίς να θολώνει το βλέμμα μας από την απολύτως εύλογη και δικαιολογημένη αγωνία για την προστασία της υγείας, αλλά και την αγανάκτηση για τις πολιτικές και τα μέτρα που υιοθετούνται στο όνομα της πανδημίας.

«Στα πανεπιστήμια τους τελευταίους μήνες κυκλοφορούν πολλά λεφτά. Μιλάμε πραγματικά για εκατοντάδες εκατομμύρια, τόσο από τον κρατικό προϋπολογισμό (ακόμα και αν ο προϋπολογισμός για το 2021 προβλέπει στην πράξη δραστικές περικοπές), όσο και από ΕΣΠΑ και άλλους κοινοτικούς πόρους, αλλά και ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις», τόνισε αναφερόμενος ενδεικτικά στις υποδομές τηλεκπαίδευσης, στους συμβασιούχους διδάσκοντες, προγράμματα ΕΣΠΑ με δικαιούχους τους ΕΛΚΕ, για φύλαξη και, τέλος, την επιχορήγηση του προβλέπεται για το ίδρυμα Fulbright, που στηρίζει τους σκοπούς της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ.

«Την ίδια στιγμή, έχουμε πολλαπλασιασμό των νέων ΠΜΣ με δίδακτρα, έναρξη των ξενόγλωσσων προγραμμάτων στα ελληνικά πανεπιστήμια, περαιτέρω αύξηση των προγραμμάτων με δίδακτρα στα λεγόμενα Κέντρα Επιμόρφωσης και Διά Βίου Μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ), ΣΔΙΤ για κτιριακές υποδομές και εστίες κ.ά.

Παράλληλα, επεκτείνονται οι επιχειρηματικές συνεργασίες και συμπράξεις σε ερευνητικό επίπεδο, ιδίως σε τομείς και αντικείμενα που σχετίζονται με τον "πράσινο" και "ψηφιακό" μετασχηματισμό μιας σειράς παραγωγικών και άλλων δραστηριοτήτων, καθώς και σε τομείς που τα τελευταία χρόνια αποκτούν όλο και μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην καπιταλιστική οικονομία της χώρας, όπως φάρμακο, βιοϊατρικά και βιοτεχνολογικά προϊόντα και εφαρμογές, logistics κ.ά.».

«Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει, επίσης, ότι την ίδια περίοδο συνεχίζονται οι αλλαγές σε Προγράμματα Σπουδών σε μια σειρά Τμήματα. Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις μεταξύ των διάφορων περιπτώσεων, βλέπουμε σχεδόν παντού να υιοθετούνται κοινές μεθοδολογικές προσεγγίσεις ως προς τη δομή τους, με κύρια τη μείωση του αριθμού των μαθημάτων που είναι υποχρεωτικά για όλους τους φοιτητές ενός Τμήματος», τόνισε, συμπληρώνοντας την εικόνα με τις θεσμικές παρεμβάσεις του τελευταίου διαστήματος.

«Κάποια από τα βασικά συμπεράσματα που προκύπτουν από τα παραπάνω, λοιπόν, είναι τα εξής:

α) Το αστικό κράτος, με διαχρονική συνέπεια, παρά τις διαφοροποιήσεις που επιφέρουν οι κυβερνητικές αλλαγές, επιχειρεί να στηρίξει πολιτικά και οικονομικά το μετασχηματισμό των πανεπιστημίων στην κατεύθυνση της εναρμόνισής τους με τις απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.

β) Η διαδικασία αυτή έχει άμεσες επιπτώσεις τόσο στο εκπαιδευτικό, όσο και στο ερευνητικό έργο που παράγεται στα πανεπιστήμια, ενώ καθορίζει και τη μετεξέλιξή τους σε εκπαιδευτικές - επιχειρηματικές μονάδες.

γ) Η μετεξέλιξη αυτή αφήνει ισχυρό αποτύπωμα στους όρους και τις συνθήκες εργασίας και φοίτησης.

δ) Ο τρόπος, τα εργαλεία και τα μέσα με τα οποία συντελούνται αυτές οι αναδιαρθρώσεις καθορίζονται από την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, τη φάση του οικονομικού κύκλου.

Από την άποψη αυτή, έχει σημασία να σταθούμε στη σχέση οικονομίας - πολιτικής, όπως εκδηλώνεται στις εξελίξεις στα πανεπιστήμια, λαμβάνοντας υπόψη ότι είμαστε όχι μόνο σε συνθήκες πανδημίας, αλλά και σε περίοδο καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και ενώ είναι ακόμα ζωντανές οι μνήμες, αλλά και οι συνέπειες της προηγούμενης - αν μπορούμε να τη χωρίσουμε με τείχη - κρίσης, την προηγούμενη δεκαετία.

Τότε, η πολιτική των σκληρών δημοσιονομικών περιορισμών και των "μνημονίων" αντανακλάστηκε και σε αντίστοιχη "μνημονιακή" λειτουργία των πανεπιστημίων.

Τώρα, που η πολιτική διαχείρισης της κρίσης, που επιλέγεται τόσο σε επίπεδο ΕΕ όσο και στη χώρα μας, μοιάζει να είναι διαφορετική και να στηρίζεται στη χρηματοδοτική στήριξη με εργαλεία νεοκεϊνσιανού τύπου, βλέπουμε να διαφοροποιείται και ο τρόπος με τον οποίο τα πανεπιστήμια προσαρμόζονται στις συνθήκες της κρίσης.

Πλέον, οι αναδιαρθρώσεις δεν προωθούνται ως αναγκαία προσαρμογή στα σφιχτά πλαίσια της δημοσιονομικής προσαρμογής (που πάντως παραμένει ως δεδομένη κατάσταση που έχει παράξει συγκεκριμένα αποτελέσματα), αλλά μέσα από τη χρηματοδοτική στήριξη της περαιτέρω προσαρμογής τους στα πρότυπα του περίφημου "σύγχρονου ευρωπαϊκού πανεπιστημίου", που είναι ακριβώς το πανεπιστήμιο που χαρακτηρίζεται από την ιδιαίτερη ένταση των προαναφερθέντων φαινομένων και των συνεπειών τους.

Αν μάλιστα διατηρήσουμε σε κεντρική θέση στο κάδρο της ανάλυσής μας την τρέχουσα οικονομική κρίση, τότε θα δούμε ότι το ευρύτερο πλαίσιο που διαμορφώνεται με τις αντιπαραθέσεις για την κατανομή και διάθεση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και τους τομείς που θα ενισχυθούν, τέμνεται με τις εξελίξεις που αφορούν τον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της Ερευνας, τόσο στη χώρα μας, όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο».

«Το κρίσιμο, τόσο σε ό,τι αφορά την κρίση καθεαυτή, όσο και την επίδρασή της στα πανεπιστήμια, αλλά και τον ρόλο που εναποτίθεται στα πανεπιστήμια στα πλαίσια των αστικών πολιτικών διαχείρισής της, είναι η σύνδεση με τις οικονομικές νομοτέλειες, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση ενός μέρους του παραγόμενου προϊόντος της, τη διαλεκτική παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων παραγωγής.

Είναι γεγονός ότι ο τρόπος εκδήλωσης του φαινόμενου της κρίσης συσκοτίζει την αποκάλυψη των αιτιών της, με την τρέχουσα περίοδο να είναι χαρακτηριστική: Από τη μια ισχύει ότι το ξέσπασμα της κρίσης είχε ήδη τροχιοδρομηθεί πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, όπως αποδεικνύεται από μια σειρά δείκτες και εκτιμήσεις, από την άλλη ισχύει επίσης ότι η πανδημία φαίνεται να επέσπευσε την εκδήλωσή της, να επέδρασε στο συγχρονισμό της και να προσδιόρισε σε σημαντικό βαθμό τη μορφή της και τους τομείς που δέχτηκαν τα πρώτα άμεσα σημαντικά πλήγματα.

Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για ό,τι αφορά την επίδραση της πανδημίας στην πορεία των εξελίξεων στα πανεπιστήμια: Ενώ οι βασικές κατευθύνσεις είχαν χαραχθεί και οι εξελίξεις είχαν προδιαγραφεί και δρομολογηθεί εκ των προτέρων, η πανδημία συνετέλεσε ώστε το κουβάρι να ξετυλιχθεί πιο γρήγορα. Παράλληλα, οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν εξαιτίας της πανδημίας έφεραν πιο ορμητικά στο προσκήνιο προβλήματα που ήταν ήδη γνωστά εκ των προτέρων και αφορούν τόσο τις υποδομές, όσο και τους όρους λειτουργίας των πανεπιστημίων.

Τα πιο χαρακτηριστικά ως προς αυτό είναι όσα έχουν να κάνουν με την ικανοποίηση των διεκδικήσεων για την επαναφορά των πανεπιστημίων σε φυσιολογική λειτουργία, με όλα τα απαιτούμενα μέτρα για τη διασφάλιση της υγείας όσων εργάζονται και σπουδάζουν σε αυτά».

«Δεν είναι ανεξήγητο, λοιπόν, γιατί η κυβέρνηση επιλέγει αυτή τη συγκυρία να δώσει εκατομμύρια για να εξασφαλίσει "σιγή νεκροταφείου" μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, την ώρα που τα αφήνει ανοχύρωτα έναντι όσων πραγματικά απειλούν τη ζωή, τη δουλειά και τις προοπτικές όσων δουλεύουν και εργάζονται σε αυτά.

Τα τεράστια εκπαιδευτικά κενά σε εργαστήρια, μαθήματα, πρακτικές, διπλωματικές, που έχουν συσσωρευτεί στις πλάτες των φοιτητών, που δεν έχουν πάρει ακόμα τα συγγράμματά τους και σε ένα μήνα ξεκινούν εξεταστική, δεν αφορούν την "αριστεία" και την "ομαλότητα" που ευαγγελίζονται οι αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στόχος των μέτρων είναι η διασφάλιση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στα πανεπιστήμια, το χτύπημα της οργανωμένης συλλογικής δράσης φοιτητών και εργαζομένων, που διεκδικούν τα δικαιώματά τους ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών, της μόρφωσης και των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Η λειτουργία των πανεπιστημίων με επιχειρηματικούς όρους είναι αναπόδραστη συνέπεια του ρόλου που καλούνται να επιτελέσουν και της αναπόφευκτης προσαρμογής τους στα πλαίσια της οικονομίας που υπηρετούν.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι αρνητικές επιπτώσεις στην οργάνωση και το περιεχόμενο των σπουδών, τους όρους φοίτησης, τον τρόπο οργάνωσης και το κίνητρο της ανάπτυξης της έρευνας, τις εργασιακές σχέσεις στα ιδρύματα διαρκώς θα επιτείνονται».

«Στις εξελίξεις που συντελούνται στα πανεπιστήμια, δύο απαντήσεις μπορούν να δοθούν: `Η από τη σκοπιά του κεφαλαίου ή από τη σκοπιά των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Τις συνέπειες της πρώτης επιλογής τις βιώνουμε εδώ και χρόνια, όποια παραλλαγή κι αν έχει δοκιμαστεί σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας και των ιδρυμάτων. Τώρα είναι η ώρα με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας να ανοίξουμε το δρόμο στη δεύτερη προοπτική.

Σε αυτή την κατεύθυνση, ο ρόλος των μελών ΔΕΠ που αρνούνται να συμβιβαστούν με την κατάσταση που διαμορφώνεται είναι κρίσιμος.

Είναι σημαντική η ευθύνη που πέφτει στις πλάτες μας, να πάρουμε πρωτοβουλίες για να ενισχύσουμε την οργάνωση της πάλης και την αγωνιστική διεκδίκηση για τους όρους, τις συνθήκες και το περιεχόμενο της δουλειάς μας, το διδακτικό και ερευνητικό μας έργο.

Να απαντήσουμε στη διαλυτική κατάσταση στους περισσότερους Συλλόγους ΔΕΠ, με πρωτοβουλίες οργάνωσης από κοινού της πάλης με τους χιλιάδες συμβασιούχους εργαζόμενους, διδάσκοντες και ερευνητές, που βρίσκονται στην "γκρίζα ζώνη", χωρίς συνδικαλιστική έκφραση, σπάζοντας στεγανά και διαχωρισμούς που ευνοούν τον καθημαγμό του κινήματος μέσα στα ιδρύματα.

Το πρώτο βήμα μπορεί και πρέπει να γίνει τώρα, με:

-- την αγωνιστική διεκδίκηση για ασφαλές άνοιγμα των ιδρυμάτων, που επ' ουδενί δεν έχει διασφαλιστεί ούτε για το επόμενο εξάμηνο,

-- το αντιπάλεμα των νέων μέτρων για την ένταση της καταστολής στα ιδρύματα,

-- τη νέα φάση αναδιαρθρώσεων για την προώθηση της αστικής στρατηγικής στα ιδρύματα.

Τα μικρά και μεγάλα προβλήματα σε κάθε ίδρυμα, από τις καθυστερήσεις στις πληρωμές των συμβασιούχων και τη διεκδίκηση για την προκήρυξη όλων των απαιτούμενων θέσεων μελών ΔΕΠ, μέχρι τη σύγκρουση με την επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων, μπορούν να αποτελέσουν αφορμές για να οργανωθούν εστίες αγωνιστικής διεκδίκησης.

Αυτός ο αγώνας μπορεί να έχει νικηφόρα προοπτική στο βαθμό που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, την πολιτική που θυσιάζει ζωές, δουλειές, σπουδές, προοπτικές και ανάγκες στο βωμό της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων.

Σε αυτόν το δρόμο, για να μπει σε lockdown η πολιτική που θυσιάζει τη ζωή και τα δικαιώματά μας, οι δυνάμεις του ΚΚΕ είναι και θα είναι, όπως πάντα, στην πρώτη γραμμή».

RIZOSPASTIS

Οι πρωτοβουλίες αυτές αναδεικνύονται σε κεντρικά θέματα της επικαιρότητας, σε μια επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει από την ουσία των εξελίξεων (τόσο στα της Εκπαίδευσης όσο και ευρύτερα) σε μια περίοδο που η λαϊκή οργή και αγανάκτηση σιγοβράζει. Είναι αυτή η περίοδος που οι προσπάθειες και οι πρωτοβουλίες των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έχουν κατορθώσει να ανεβάσουν το επίπεδο ετοιμότητας και μαχητικότητας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της νεολαίας, να προετοιμάζουν ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά τον επόμενο γύρο της διαρκούς αναμέτρησης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί, αλλά και δεκάδες σωματεία εκπαιδευτικών, φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητικά συμβούλια, σύλλογοι και ομοσπονδίες γονέων επισημαίνουν ότι είναι απαράδεκτο να υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στο σύστημα πρόσβασης στα πανεπιστήμια που θα επηρεάσει όσους πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα στις φετινές πρωτόγνωρες συνθήκες.

Κι όμως, η κυβέρνηση αποφασίζει να προκαλέσει τους δεκάδες χιλιάδες μαθητές που προετοιμάζονται για τις φετινές εισαγωγικές εξετάσεις χωρίς να ξέρουν καν την ύλη και έχοντας κάνει τσάτρα - πάτρα μαθήματα για δεύτερη σερί χρονιά (ό,τι τέλος πάντων κατορθώνουν να διδάξουν οι εκπαιδευτικοί προσπαθώντας να ξεπεράσουν τα ανυπέρβλητα προβλήματα που έχουν προκαλέσει οι κυβερνητικοί χειρισμοί σε σχέση με την τηλεκπαίδευση). Σαν να μην έφτανε αυτό, μάλιστα, η κυβέρνηση εμπαίζει αυτούς που αναγκάζει να τζογάρουν για τις προοπτικές των σπουδών τους, επικαλούμενη επιχειρήματα που δεν στέκουν στην κοινή λογική. Η συμπλήρωση μηχανογραφικού σε δύο δόσεις μοιάζει περισσότερο με τη συμπλήρωση δύο δελτίων Τζόκερ και επ' ουδενί δεν εξασφαλίζει εισαγωγή σε σχολή προτίμησης κι όχι όπου τύχει να βρεθεί ο υποψήφιος από σπόντα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι τέτοιες αλλαγές στο σύστημα πρόσβασης θα βελτιώσουν τις συνθήκες που οδηγούν τους μαθητές σε αποτυχία στις εξετάσεις. Τι σχέση έχουν οι αλλαγές με τις συνθήκες που οδηγούν τους μαθητές σε αποτυχία στις εξετάσεις;

Το απαράδεκτο σύστημα πρόσβασης που προτείνει η κυβέρνηση όχι μόνο περιορίζει τις επιλογές και τις δυνατότητες των υποψήφιων φοιτητών, αλλά παράλληλα στρώνει το έδαφος για να ενταθεί η κατηγοριοποίηση πανεπιστημιακών σχολών και αποφοίτων. «Κουμπώνει» έτσι με τις υπόλοιπες νομοθετικές πρωτοβουλίες για την εκ νέου διαμόρφωση της αγοράς υπηρεσιών Εκπαίδευσης στις διάφορες βαθμίδες (με εμβληματικές εδώ τις παρεμβάσεις για την Τεχνική - Επαγγελματική Εκπαίδευση και τα κολέγια). Ταυτόχρονα, προετοιμάζει τον εξαγγελθέντα νέο γύρο συγχωνεύσεων και κλεισίματος Τμημάτων, μετά από τη λαίλαπα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σημειωτέον, δε, ότι έχει ήδη συνδέσει τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων με την αξιολόγηση των επιδόσεών τους.

Χιλιάδες μέλη ΔΕΠ, φοιτητές και νέοι επιστήμονες διατρανώνουν ενυπόγραφα την εναντίωσή τους στα σχέδια για την ίδρυση «Πανεπιστημιακής Αστυνομίας» και την ένταση της καταστολής στα ιδρύματα. Δεκάδες σύλλογοι ΔΕΠ, σωματεία εργαζομένων στα πανεπιστήμια και σύλλογοι φοιτητών με τις αποφάσεις τους δηλώνουν αποφασισμένοι να αντιπαλέψουν οργανωμένα, με όρους κινήματος, την υλοποίηση τέτοιων σχεδιασμών. Ακόμα και πολλά ακαδημαϊκά όργανα, πρυτάνεις, Σύγκλητοι και Τμήματα δηλώνουν επίσης, σε διάφορους τόνους, τη διαφωνία τους με το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των κυβερνητικών πρωτοβουλιών.

Κι όμως, η κυβέρνηση εξακολουθεί να προκαλεί. Η απόφαση να διατεθούν εκατομμύρια ευρώ για νέους μηχανισμούς και μέσα καταστολής και οτιδήποτε άλλο πέρα από τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και των ιδρυμάτων, για τις οποίες η κυβέρνηση δεν δίνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεκάρα, μόνο οργή προκαλεί! Πολύ δε περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή η απόφαση επιχειρείται να υλοποιηθεί στις σημερινές συνθήκες, όταν τίποτε δεν έχει γίνει για να διασφαλιστεί η δυνατότητα επαναφοράς των ιδρυμάτων σε κανονική λειτουργία κι ενώ καλά καλά οι φοιτητές δεν έχουν πάρει ακόμα τα συγγράμματα για τα μαθήματά τους κι ενώ η εξεταστική ξεκινά σε λίγες μόλις βδομάδες.

Οσο κι αν επιχειρείται να αξιοποιηθούν ως αφορμή και άλλοθι οι ευκαιρίες που προσφέρουν μηχανισμοί «γνωστών - αγνώστων» σκοπιμοτήτων και διασυνδέσεων, η προώθηση του δόγματος «νόμος και τάξη» για την αντιμετώπιση της δράσης του εργατικού και φοιτητικού κινήματος και της οργανωμένης συλλογικής αγωνιστικής διεκδίκησης ενόψει της επικείμενης θύελλας που προκαλεί η αστική πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του λαού, προς όφελος του κεφαλαίου, καμία σχέση δεν έχει με την αντιμετώπιση των υπαρκτών προβλημάτων λειτουργίας των πανεπιστημίων.

Οπως, φυσικά, καμία λύση δεν προσφέρουν στα πραγματικά προβλήματα των πανεπιστημίων και των φοιτητών μέτρα για διαγραφές φοιτητών, που αυτήν τη φορά έρχονται με τη μορφή ανώτατου ορίου φοίτησης ν+0,5ν. Αλήθεια, ποιο από τα μέτρα που προωθούνται έρχεται να απαντήσει στους λόγους που οδηγούν σε παρατεταμένη φοίτηση; Μήπως αλλάζουν κάπως οι όροι και οι συνθήκες των σπουδών, ώστε να διευκολύνονται οι φοιτητές να επικεντρώνουν απερίσπαστοι σε αυτές; `Η συμβαίνει το αντίθετο, με τους προς διαγραφή φοιτητές να μοιάζουν με «ζεστά ψωμάκια» που ορέγονται όσοι πουλάνε υπηρεσίες πιστοποίησης προσόντων και δεξιοτήτων και ψάχνουν να βρουν νέους τρόπους διεύρυνσης του τζίρου αυτής της αγοράς; Η πελατεία διευρύνεται, αφού σε όσους δεν μπορούν να ολοκληρώσουν το Ενιαίο Λύκειο, προστίθενται και όσοι δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τις πανεπιστημιακές τους σπουδές, με εκατοντάδες «μαγαζιά» κατάρτισης πολλαπλών επιπέδων να έχουν ήδη ανοίξει τις... στοργικές (και ακριβοπληρωμένες) αγκαλιές τους να τους υποδεχτούν.

Η ανάδειξη της πλευράς αυτής έχει σημασία, κυρίως γιατί γίνεται συστηματική προσπάθεια από διάφορες πλευρές να συσκοτιστεί το ουσιαστικό περιεχόμενο της πρόσφατης απαράδεκτης νομοθετικής παρέμβασης της κυβέρνησης για την υποχρεωτική εγγραφή αποφοίτων κολεγίων σε συγκεκριμένα αντικείμενα ως μέλη των αντίστοιχων επιμελητηρίων. Από τη μια πλευρά, η κυβέρνηση υπερτονίζει τη διάσταση της αναγκαστικής υλοποίησης υποχρεωτικών αποφάσεων των ευρωενωσιακών οργάνων, από την άλλη διάφορες δυνάμεις επιμένουν να προβάλλουν την ανάγκη διαμεσολάβησης των επιμελητηρίων σε ό,τι έχει να κάνει με την απόδοση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αποφοίτους διαφόρων βαθμίδων Εκπαίδευσης και Κατάρτισης. Ετσι, όμως, συσκοτίζεται το μείζον ζήτημα, που αφορά την πολυκατηγοριοποίηση αποφοίτων και δικαιωμάτων, στη βάση της «ρύθμισης» των ζητημάτων που αφορούν την αγορά εκπαιδευτικών υπηρεσιών, με αποτέλεσμα να μένουν στο απυρόβλητο η επιχειρηματική λειτουργία όλων των εκπαιδευτικών δομών (δημόσιων και ιδιωτικών) και η εμπορευματοποίηση που διαπερνά οριζόντια όλες τις βαθμίδες. Σημειωτέον, δε, ότι η επέκταση της τηλεκπαίδευσης, με την αφορμή και της πανδημίας, αποτελεί όχημα για περαιτέρω ένταση της πολυκατηγοριοποίησης και της επιχειρηματικής λειτουργίας των ιδρυμάτων μέσω της εμπορίας διαφοροποιημένων εκπαιδευτικών προϊόντων.

Η ουσιαστική σύμπλευση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ σε ό,τι αφορά τον πυρήνα των προωθούμενων αλλαγών δεν κρύβεται από τις όποιες λεκτικές κορόνες και από την προσπάθεια να αξιοποιηθούν οι εξελίξεις σαν μοχλός για να εμφανιστεί ο έτερος διεκδικητής των ηνίων της αστικής διαχείρισης ως εκφραστής της αγανάκτησης πλατιών λαϊκών δυνάμεων, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πλήττονται από τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στην Εκπαίδευση.

Αν περιοριστούμε μόνο στα ζητήματα της επικαιρότητας, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι η διαφορά της πρότασης Κεραμέως για την πρόσβαση από την πρόταση Γαβρόγλου, αφορά μόνο την εισαγωγή ενός συντελεστή επί του μέσου όρου της βαθμολογίας και τα φληναφήματα που δήθεν ιδεολογικοποιούν τις προτεινόμενες παρεμβάσεις.

Θα πρέπει, επίσης, να θυμίσουμε ότι αντίστοιχα επιχειρήματα με αυτά που τώρα επικαλείται η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά το ζήτημα των κολεγίων είχε επικαλεστεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2017, όταν (και πάλι με τροπολογία της τελευταίας στιγμής) προώθησε την απλοποίηση και επιτάχυνση των διαδικασιών για την αναγνώριση των πτυχίων των κολεγίων, δίνοντας και τη δυνατότητα σε αποφοίτους κολεγίων με αναγνωρισμένη επαγγελματική ισοτιμία να μπορούν να συμμετέχουν στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ για εισαγωγή στο Δημόσιο.

Τέλος, αξίζει να επισημανθεί πως το «Σχέδιο Πισσαρίδη», σε ό,τι αφορά τα της Εκπαίδευσης, περιέχει σε αναθεωρημένη μορφή σχεδόν κάθε πρόταση που είχε εξαγγελθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έμελλε να υλοποιηθεί επί των ημερών της. Το πλέον εύγλωττο παράδειγμα είναι η πρόταση για ενός είδους επανίδρυση των ΤΕΙ, αυτήν τη φορά με τη μορφή προγραμμάτων κατάρτισης, περιορισμένης διάρκειας και προσαρμόσιμων κάθε φορά στις στοχεύσεις κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, ως προς το περιεχόμενο, τη γεωγραφική τους θέση και τη δομή τους. Πρόταση που αποτελεί επί της ουσίας μια διαφορετική εκδοχή των διετών προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης υπό την αιγίδα των πανεπιστημίων, που προέβλεπε ο νόμος Γαβρόγλου.

Αν μη τι άλλο, καλύτερο «μυστικοσύμβουλο» δεν θα μπορούσε να βρει η κυβέρνηση..!

Οσοι ορέγονται να δουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια να λειτουργούν σαν επιχειρηματικοί όμιλοι, με τμήματα HR (Διαχείρισης Ανθρώπινων Πόρων) να επιλέγουν ποιος είναι κατάλληλος να σπουδάσει, σεκιούριτι στην είσοδο, τα όργανα καταστολής να προστατεύουν την επιχειρηματική τους λειτουργία, και πλασιέ «πιστοποιημένων εκπαιδευτικών υπηρεσιών και προϊόντων» να ψαρεύουν πελάτες μέσα κι έξω από αυτά, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αποφασιστικότητα και τη δυναμική αντίδραση όσων πλήττονται από την πολιτική της κυβέρνησης, που συνεχίζει στο δρόμο των προκατόχων της.

Η σπουδή της κυβέρνησης να υιοθετήσει και να προωθήσει σχεδόν κάθε πρωτοβουλία για την Ανώτατη - και όχι μόνο - Εκπαίδευση που άφησαν ημιτελή και δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν οι προκάτοχοί της (από την αναγνώριση των κολεγίων μέχρι το σύστημα πρόσβασης, κι από τα δίδακτρα σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά μέχρι τη θέσπιση δομών κατάρτισης κατ' επιταγή του ΣΕΒ) αποδεικνύει την αγαστή σύμπλευση των αστικών κομμάτων με τις επιταγές του κεφαλαίου για τις αναδιαρθρώσεις στην Εκπαίδευση.

Η κυβέρνηση είναι γελασμένη αν νομίζει ότι θα μπορέσει σε αυτήν τη συγκυρία να καταφέρει ένα ακόμα σοβαρό πλήγμα στα δικαιώματα της νεολαίας σε σπουδές, δουλειά και ζωή. Η δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ όλο το προηγούμενο διάστημα, ακόμα και στις συνθήκες του lockdown, στα σωματεία και τους συλλογικούς φορείς των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, των φοιτητών, των μελών ΔΕΠ, σε όλους τους χώρους της Εκπαίδευσης, οι πρωτοβουλίες στις οποίες συνεχίζουμε να πρωτοστατούμε, έχουν αποδείξει ότι μπορεί να οργανωθούν σε όλους τους χώρους της Εκπαίδευσης εστίες αντίστασης και πάλης για την αγωνιστική διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών μας. Να μην τολμήσει η κυβέρνηση να φέρει τέτοιες αλλαγές ούτε τώρα ούτε ποτέ!

Οι εννέα εκπαιδευτικοί, μέλη του τότε ΔΣ, διώκονται μετά από μήνυση του εργοδότη της εταιρείας και θα δικαστούν με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης διά του τύπου, στις 7 Ιανουαρίου, στο Η' Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στην πρώην Σχολή Ευελπίδων.

Η υπόθεση ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2017, οπότε η εργοδοσία της συγκεκριμένης εταιρείας αρχικά δεν αναγνώρισε την αναρρωτική άδεια που είχε λάβει η εργαζόμενη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και στη συνέχεια προχώρησε στην απόλυσή της. Επίσης, απέλυσε τρεις ακόμα συναδέλφους της που την υπερασπίστηκαν και υπέβαλε μήνυση στην απολυμένη και σε όσους κατήγγειλαν τις πρακτικές της.

Στο πλαίσιο καταδίκης της εργοδοτικής επίθεσης εκφράστηκε η συμπαράσταση και από το ΔΣ της Α' ΕΛΜΕ, με ψήφισμα που εξέδωσε στις 6 Μάρτη 2018. Δέκα μέρες αργότερα, μετά από μήνυση που κατέθεσε η εργοδοσία, η Εισαγγελία κίνησε τη διαδικασία του αυτοφώρου και διέταξε την άμεση σύλληψη των συνδικαλιστών. Ετσι, στις 16/3, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη της τότε προέδρου της Α' ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, Δέσποινας Δάσιου, και του αντιπροέδρου, Χρήστου Φιλίππου.

Την ίδια μέρα και τις επόμενες, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων από φορείς και σωματεία που κατήγγειλαν αφενός τη σπουδή του εισαγγελέα να διατάξει συλλήψεις και αφετέρου την επιχείρηση ποινικοποίησης της έκφρασης αλληλεγγύης και εκφοβισμού - καταστολής της δράσης των εργατικών σωματείων που υπερασπίζονται τα εργατικά δικαιώματα. Εκφράστηκε μαζικά επίσης η απαίτηση να σταματήσει η δίωξή τους.

Παρά το γεγονός ότι το επόμενο διάστημα ο εργοδότης δικάστηκε και καταδικάστηκε σε αποζημίωση για την απόλυση της εργαζόμενης, αντί η υπόθεση να μπει στο αρχείο, τα εννέα μέλη του ΔΣ της Α' ΕΛΜΕ δικάζονται για την αλληλεγγύη τους.

Δεκάδες Σωματεία απαιτούν να σταματήσει η δικαστική ομηρία των μελών του ΔΣ της Α' ΕΛΜΕ, με την απαλλαγή τους από κάθε κατηγορία, καταγγέλλοντας προσπάθεια φίμωσης του Σωματείου. Οπως αναφέρουν, «η πράξη αυτή στρέφεται ενάντια στο σωματείο, στο δικαίωμα και στην υποχρέωση που έχει να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους, να εκφράζει την αλληλεγγύη του και τελικά ενάντια στη λειτουργία του».

Μάλιστα, σημειώνουν ότι «η δίκη αυτή αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση του αυταρχισμού της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, είναι μια ενέργεια που έρχεται ως συνέχεια της ποινικοποίησης και της καταστολής των αγώνων των μαθητών, των καθηγητών, των σωματείων, του χτυπήματος από τα ΜΑΤ, της σύλληψης και κράτησης ανήλικων μαθητών και κυρίως ως συνέπεια των προηγούμενων αλλά και προάγγελος του νέου συνδικαλιστικού νόμου που έρχεται».

Ψηφίσματα συμπαράστασης έχουν εκδώσει: ΟΛΜΕ, ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης (Β', Γ', Δ', Ε'), ΕΔΟΘ (Νομαρχιακό Τμήμα Θεσσαλονίκης της ΑΔΕΔΥ), ΕΛΜΕ Αθήνας (Γ', Ε', Ζ'), ΕΛΜΕ Α. Λιοσίων - Ζεφυρίου - Φυλής. Επίσης, οι ΕΛΜΕ Εύβοιας, Ημαθίας, Σερρών, Τρικάλων, Πιερίας, Χίου, Λάρισας, Ιωαννίνων, Δράμας, Πειραιά, Β' Εβρου, Καλλιθέας - Ν. Σμύρνης - Μοσχάτου, Α' Δυτικής Αττικής (Ελευσίνα), Ηρακλείου, Χανίων, Φωκίδας, Κεφαλονιάς - Ιθάκης, Λήμνου, Χαλκιδικής, Α' Πέλλας, Σάμου.

Οι ΣΕΠΕ Αθήνας «Αριστοτέλης», Αιγάλεω, Περιστερίου «Ελλη Αλεξίου», Ηλιούπολης «Μ. Παπαμαύρος», Ανατολικής Αττικής «Κ. Σωτηρίου», Βύρωνα - Καισαριανής - Παγκρατίου «Ρόζα Ιμβριώτη», «Αλέξανδρος Δελμούζος», Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος», Λήμνου, Υπαίθρου Θεσσαλονίκης, Λαγκαδά, «ΒΑΡΝΑΛΗΣ», Ικαρίας - Φούρνων, Χαλκίδας, Κερατσινίου - Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης», Κορυδαλλού - Αγίας Βαρβάρας.

Επίσης τα Σωματεία Βιβλίου - Χάρτου Ν. Θεσσαλονίκης, Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας, Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη», ΠΟΠΟΚΠ, ΠΕΝΕΝ-ΣΣ-ΝΑΤ, Εργαζομένων «Vodafone» - «WIND» - «VICTUS», ΔΕΥΑ Σερρών, Ενιαίος Σύλλογος Υπαλλήλων ΥΠΠΟ, Εργαζομένων «Θεαγένειου» Νοσοκομείου, ΣΕΕΝ ΕΑ, ΣΕΦΙΕ, Διοικητικού Προσωπικού ΑΠΘ, Ιδιωτικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, Εργαζομένων Υπ. Γεωργίας Μακεδονίας - Θράκης, Μετάλλου Κ. Μακεδονίας, Υπαλλήλων Υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης, Εργαζομένων Δήμου Θεσσαλονίκης, ΣΕΤΕΠΕ Θεσσαλονίκης - Πιερίας - Χαλκιδικής.

«[...] η απίσχναση, μέσα από την υποχρηματοδότηση ή την πλήρη εγκατάλειψη των ανθρωπιστικών επιστημών (εκτός των εργαλειακών ή καθαρά προπαγανδιστικών πλευρών τους), η κυριαρχία σ' αυτές του laisser - faire και η κυριαρχία ενός ανταγωνισμού χωρίς καμιά σχεδόν αναφορά σε κάποια ηθική, πολιτική ή κοινωνική υπευθυνότητα, πέρα από τη στήριξη σε μια τεχνοκρατούμενη, αξιολογική δήθεν ουδετερότητα, έχουν ως συνέπεια μια προϊούσα αποικιοποίηση, σε ό,τι αφορά και την παραγωγή της σκέψης από τους νόμους της φιλελεύθερης αγοραίας οικονομίας. Αποικιοποίηση που δεν σημαίνει τίποτε άλλο, παρά πως σε ένα σημαντικό βαθμό η σύγχρονη επιστημονική και διανοούμενη παραγωγή φέρει πάνω της τη σφραγίδα του εμπορεύματος, τόσο με την έννοια ότι (κατατιθέμενη σε papers, βιογραφικά κ.ο.κ) παράγεται για ν' αυξήσει την διανοούμενη εμπορική αξία της προσωπικότητας [...]όσο και γιατί [...] θα πρέπει να περιτυλιχθεί την ετικέτα της απόλυτης πρωτοτυπίας, του novum, που υπακούοντας στις ανάγκες αξιοποίησης του κεφαλαίου, το οποίο όταν δεν επεκτείνεται - στη γλώσσα της κυκλοφορίας: Οταν δεν προσφέρει κάτι νεότερο - μειονεκτεί στον ανταγωνισμό».

Αυτά επισημαίνει ο Βασίλης Αλεξίου σε μία από τις «θεωρητικές δοκιμές» που συγκροτούν το τελευταίο του βιβλίο με τον ευρηματικό τίτλο «Λογολογίες», ο οποίος εύστοχα δηλώνει την πρόθεση του συγγραφέα να συγκεντρώσει κείμενα που γράφτηκαν με διάφορες αφορμές, «ως λόγος που προέκυψε από τη συνομιλία με τον λόγο των άλλων».

Το συγκεκριμένο δοκίμιο αναφέρεται σε ένα από τα πιο σημαντικά και ακανθώδη θεωρητικά ζητήματα της Γλωσσολογίας και της Θεωρίας της Λογοτεχνίας, τη μεταφορά. Ωστόσο, ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να παραθέσω το συγκεκριμένο απόσπασμα, ανάμεσα στα πολλά που κέντρισαν την προσοχή μου, είναι γιατί αποκαλύπτει τη θέση του συγγραφέα απέναντι στο φαινόμενο της εμπορευματοποίησης της σκέψης και της γνώσης, φαινόμενο που έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις σύγχρονες συνθήκες της σήψης και της παρακμής του καπιταλισμού. Πρόκειται για μια θέση - άποψη, διατυπωμένη με παρρησία, η οποία φανερώνει τη στάση ζωής και το ήθος του συγγραφέα, τόσο ως κριτικού όσο και ως ακαδημαϊκού δασκάλου.

Αυτό το κριτικό ήθος, τόσο σπάνιο στις μέρες μας, δεν έχει καμία σχέση με την «τεχνοκρατούμενη, αξιολογική δήθεν ουδετερότητα». Αντίθετα, έχει διαστάσεις πολιτικές και κοινωνικές, αντανακλάται σε όλα τα κείμενα του βιβλίου και διαμορφώνει το ύφος και την κριτική οπτική του συγγραφέα. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε όταν ο συγγραφέας διερευνά την «ηθική του λόγου» του Μιχαήλ Μπαχτίν, όταν γράφει για την «αργοπορημένη» συνάντησή του με την ποίηση του Ρίτσου, όταν επιχειρεί τη συγκριτική ανάγνωση του έργου του Μπρεχτ και του Βάρναλη, όταν ερμηνεύει την πεζογραφία του Δ. Χατζή, για να αναφέρω ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα.

Θεωρητικό εργαλείο του Αλεξίου για την προσέγγιση των κειμένων είναι η Θεωρία της Λογοτεχνίας, ένα δύσκολο, χαοτικό και - σε πολλές περιπτώσεις - αμφιλεγόμενο επιστημονικό πεδίο. Ωστόσο, επειδή ο ίδιος γνωρίζει σε βάθος, όπως άλλωστε φαίνεται και στα κείμενά του, όλες τις νεότερες θεωρητικές τάσεις, ταυτόχρονα όμως διαθέτει τόσο την αναγκαία φιλολογική σκευή για να προσεγγίζει ερμηνευτικά τα κείμενα, όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ξένης λογοτεχνίας, όσο και την ικανότητα να σκέφτεται διαλεκτικά, δεν αποδέχεται τις απόψεις της σύγχρονης λογοτεχνικής θεωρίας ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες, όπως συμβαίνει συνήθως στην ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά τις εξετάζει κριτικά σε σχέση με την ιστορική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Ετσι, πετυχαίνει να διαμορφώσει μια διαλεκτική κριτική οπτική με σαφή μαρξιστικά χαρακτηριστικά.

Επιπλέον, η επιλογή του δοκιμίου ως κειμενικού είδους για να εκφράσει τις απόψεις του, του επιτρέπει να κινηθεί με την ελευθερία του λογοτέχνη σε ένα πεδίο επιστημονικό, όπως είναι η Θεωρία της Λογοτεχνίας, και να σπάσει το φράγμα μιας αυστηρής και πολλές φορές αποστεωμένης ορολογίας, χωρίς ωστόσο να γίνεται ανακριβής. Εξοχο δείγμα αυτού του συνδυασμού της διαλεκτικής οπτικής με τη λογοτεχνική γραφή είναι το δοκίμιό του για τα όρια της μεταφοράς (Τα όρια της μεταφοράς και οι μεταφορές των ορίων, σελ. 37 - 60).

Το βιβλίο του Βασίλη Αλεξίου είναι σημαντικό και αξίζει να διαβαστεί από όσους αγαπούν και μελετούν τη λογοτεχνία, γιατί σε μια εποχή όπου ο οδοστρωτήρας του μεταμοντερνισμού έχει οδηγήσει στην άνευ όρων και ορίων απομυθοποίηση έργων και συγγραφέων, στην άνευ όρων και ορίων αποδόμηση της λογοτεχνικής αξίας, επιχειρεί να υπερασπιστεί τη «χαμένη τιμή» της λογοτεχνίας, με γνώση, με παρρησία και κυρίως με ήθος. Προπαντός, όμως, αξίζει να διαβαστεί για έναν ακόμα λόγο που ο συγγραφέας τον επισημαίνει, με αγωνία θα έλεγε κανείς, στην υποδειγματική συγκριτική μελέτη του έργου του Βάρναλη και του Μπρεχτ (σελ. 129 - 143), την οποία είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στο Επιστημονικό Συνέδριο του ΚΚΕ για τον Βάρναλη. Γράφει:

«Υπάρχει όμως ένας επιπλέον λόγος που στις μέρες μας, στους δικούς μας σκοτεινούς καιρούς, κάνει επιτακτικά αναγκαίο το να υπερασπίσουμε το έργο τους, τη ζωντάνια τους, τους αγώνες και τις αγωνίες τους. Για να μη σκυλευτεί η μνήμη τους, η φωνή τους, για να μην αδειάσει η τέχνη τους από την επαναστατική αλήθεια των κάτω και του "κάτω" που περιέχει, "για να μη γίνει εργαλείο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης και της κομφορμιστικής της παράδοσης". Και αυτόν το λόγο μάς τον θυμίζει ο αγαπημένος φίλος του Μπρεχτ, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, στον οποίο ανήκουν τα λόγια που μόλις είπα και αυτά με τα οποία αμέσως σε λίγο θα κλείσω:

"Ούτε οι νεκροί θα είναι ασφαλείς, αν ο εχθρός νικήσει. Και αυτός ο εχθρός δεν έχει πάψει να νικά"».