«Ούτε με τους τρομοκράτες, ούτε με τους πολεμοκάπηλους». Το βρήκαν το καινούριο σλόγκαν στην ηγεσία του ΣΥΝ και πιστεύουν ότι με αυτό «καθάρισαν», τόσο απέναντι στο σύστημα, όσο και κυρίως με το ΚΚΕ, για το οποίο, εντελώς προβοκατόρικα, αφήνουν άθλιες υπόνοιες ότι είναι με τους ...τρομοκράτες!. Οφείλουν, όμως, οι του ΣΥΝ πρώτα να μας πουν ποιοι είναι οι τρομοκράτες (για να τους καταγγείλουμε και εμείς...). Συμμερίζονται, άραγε, ή υιοθετούν τον ορισμό της τρομοκρατίας που δίνει η Κομισιόν, με τον οποίο η διαδήλωση της Γένοβας, για παράδειγμα, θα χαρακτηριζόταν τρομοκρατική εκδήλωση; Επίσης, μήπως έχουν ανακαλύψει τους τρομοκράτες που χτύπησαν στο Μανχάταν ή έχουν υιοθετήσει αυτά που λένε ο Μπους, η CIA και το FBI, χωρίς, «περιττές», αποδείξεις; Ας αφήσουν, λοιπόν, στην άκρη τα προσχήματα. Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έχει τα κότσια να πει όχι στην «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» και τον πόλεμο που ξεκινούν οι ΗΠΑ και οι «σύμμαχοί» τους και δίνει εξετάσεις υποταγής στο σύστημα. Αλλά αυτό ήταν πάντα, εκφραστές της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού με την άρχουσα τάξη.

ΥΓ: Αλήθεια, γιατί σε κανένα κείμενό τους δεν υπάρχει θέση, για τη μη εμπλοκή της χώρας μας στους όποιους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς;

Αναρωτιόμαστε αν το CNN, όπως και πολλά ακόμη ξένα και εγχώρια ΜΜΕ, ανακάλυψε τώρα τα δεινά της γυναίκας στα πλαίσια του θεοκρατικού καθεστώτος του Αφγανιστάν. Το πρώτο, για παράδειγμα, έκανε πρόσφατα και ειδική εκπομπή για το θέμα, με τον υπ' αριθμόν ένα, μάλιστα, παρουσιαστή του, τον πολύ Λάρι Κιγκ.

Την απάντηση, βέβαια, τη γνωρίζουμε. Οπως γνωρίζουμε ακόμη ότι το CNN, όπως και πολλοί άλλοι, ενίσχυε πολύμορφα και με όλα τα μέσα τους «μουτζαχεντίν», τους Ταλιμπάν και τους κάθε λογής «πολεμιστές της πίστης», όπως τους ονόμαζε ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Ρήγκαν, ενάντια στο λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς του Αφγανιστάν, όταν το τελευταίο - ανάμεσα σε πολλά άλλα - έβγαζε και τη γυναίκα από τα σκοτάδια του ισλαμικού μεσαίωνα.

Εχει και η υποκρισία τα όριά της, δε συμφωνείτε;

Ο «εσμός» των «εθνοκάπηλων» που «έπεσαν με τα μούτρα στη δουλιά», επιχειρώντας να «ξεριζώσουν» από τις καρδιές και το μυαλό των Ελλήνων τον «αντιαμερικανισμό» και από περήφανους πατριώτες και διεθνιστές, να τους μετατρέψουν σε «φοβισμένα ανθρωπάκια» και υποτακτικούς των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, είναι ό,τι χειρότερο έχει γεννηθεί στην Ελλάδα. Είναι οι απόγονοι των «γενίτσαρων» της Τουρκοκρατίας και των «κουίσλιγκ» της γερμανικής κατοχής.

Και είτε δρουν ως «ακριβοπληρωμένοι προπαγανδιστές» της αμερικανικής πρεσβείας, είτε εμφανίζονται σαν «τραυλά παπαγαλάκια» μιας κυβέρνησης και μιας... αντιπολίτευσης δειλών και υποταγμένων, είναι το ίδιο «σιχαμεροί» και «αξιολύπητοι»...

Το χειρότερο είναι ότι όλοι αυτοί οι «εθνοκάπηλοι», που «συμβουλεύουν», εκβιάζουν και απειλούν, μέσω των ΜΜΕ, τους Ελληνες να «συμμορφωθούν» πλήρως με τις απαιτήσεις του Μπους, θέλουν να εμφανίζονται σαν «πατριώτες», που αγωνιούν για τα «εθνικά συμφέροντα».

Αλλά ποιος απειλεί τα συμφέροντα της χώρα μας; Οι «σύμμαχοι» Αμερικανοί, όπως παραδέχονται και οι «εθνοκάπηλοι», γιατί - όπως λένε - αν οι Ελληνες δε συνταχθούν με τις ΗΠΑ, ο Μπους θ' αγριέψει και θα τιμωρήσει την Ελλάδα! Και ρωτάμε: Τι «σόι» πατριωτισμός είναι αυτός, που απαιτεί από τους Ελληνες υποταγή και αναγνωρίζει στον Μπους το «δικαίωμα» να τιμωρεί τη χώρα μας, όποτε κι όπως του «γουστάρει»;

Ολες σχεδόν οι εκθέσεις των μεγάλων ξένων «οίκων» (πολυεθνικών), αλλά και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ) που βλέπουν τις τελευταίες μέρες το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι οι οικονομίες των τριών μεγάλων «κέντρων» του ιμπεριαλισμού βρίσκονται στα πρόθυρα της ύφεσης (ΗΠΑ, ΕΕ) ή έχουν μπει ήδη βαθιά σε αυτή (Ιαπωνία). Από την άλλη, είχε ήδη ξεκινήσει και μετά το τρομοκρατικό χτύπημα επιταχύνθηκε μια προσπάθεια στήριξης των κερδών των πολυεθνικών με ευθεία κρατική παρέμβαση σε διάφορους τομείς και με ποικίλους τρόπους (φθηνό χρήμα, φορολογικά κίνητρα, δάνεια (αγύριστα), επιχορηγήσεις, κρατικές παραγγελίες κ.ο.κ.). Γενικότερα καταβάλλονται συστηματικές προσπάθειες αποφυγής της οικονομικής κρίσης, στο πλαίσιο πάντα ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου το κράτος περνάει τώρα περισσότερο στο «προσκήνιο» προς το γενικότερο όφελος των μονοπωλίων και του συστήματος. Οι νέες ισορροπίες της καπιταλιστικής οικονομίας και η νέα διάρθρωσή της, που θα προκύψει μετά την κρίση, είναι ένα θέμα που θα φανεί βέβαια αργότερα. Κάποιοι αστείοι όμως «θεωρητικοί» του νεοφιλελευθερισμού, που έφριτταν και στηλίτευαν την παρέμβαση του κράτους στην οικονομία, στην καλύτερη περίπτωση έχουν λουφάξει και στη χειρότερη δε διστάζουν να εμφανίζονται νοσταλγοί του Κέυνς. Αλλά τους απολογητές ποτέ δεν τους πιάνεις πουθενά.

Και το «θάμα» έγινε. Το «φως» της Οκτωβριανής Επανάστασης οδήγησε το «ξυπνό», το αταλάντευτα ταξικό τμήμα της ελληνικής εργατιάς, να δημιουργήσει την ΕΓΣΣΕ (μετέπειτα ΓΣΕΕ)και κλαδικά σωματεία. Οι αγώνες της πρωτοπόρας εργατιάς και των συνδικαλιστών της στα χρόνια 1918-1948 έγραψαν πολλά συλλογικά και ατομικά «έπη». Χρειάστηκαν αμέτρητες, πολύμορφες θυσίες. Ποταμοί αιμάτων σε δρόμους, σε ασφαλίτικα μπουντρούμια, σε φυλακές και ξερονήσια. Πλήθος μάρτυρες - ήρωες ώστε να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι τα στοιχειώδη δικαιώματά τους. Και για να ανθρωπέψει η ζωή τους, χρειάστηκαν «μάχες» σε δύο μέτωπα. Και με το δηλωμένο ταξικό αντίπαλο, την κεφαλαιοκρατία, αλλά και με διαφόρους, αλήστου μνήμης, συνδικαλιστές - νεροκουβαλητές της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεών της. Το βιβλίο του Γιώργου Μαυρίκου

«Κυνηγούν»

τον τρομοκράτη,

α, τι ψέμα

τι απάτη,

βρε, εμάς

έχουν στο μάτι,

στόχο έχουν

τους πολίτες

οι μεγάλοι λωποδύτες!

*

«Κυνηγούν»

το μουσουλμάνο,

όμως άλλο

έχουν πλάνο

και σε μας

θα πέσουν πάνω,

τους λαούς

μες στο τσουβάλι,

θέλει η σπείρα,

βρε, να βάλει!

*

«Κυνηγούν»

τον τρομοκράτη,

και δεσμά

πίσω απ' την πλάτη

για εμάς

έχουν οι σκάρτοι,

σηκωθείτε,

αντισταθείτε,

μ' αλυσίδες

πριν βρεθείτε!

Γρηγοριάδης Κώστας

Ωστόσο, το αντιδραστικό παραλήρημα του Ιταλού πρωθυπουργού στο Βερολίνο φαίνεται πως δεν ήταν μία από τις «συνήθεις περιπτώσεις γκάφας», αλλά η «φωναχτή σκέψη» άλλων Ευρωπαίων εταίρων (τύπου Τόνι Μπλερ, Τζορτζ Ρόμπερτσον)...

Οταν είπε στους Ιταλούς δημοσιογράφους, που τον συνόδευαν στο Βερολίνο (Τρίτη), πως ο «δυτικός πολιτισμός είναι ανώτερος του ισλαμικού κόσμου», δεν του «ξέφυγε» μία φορά. Προσπάθησε να το διατυπώσει και με άλλο τρόπο όταν δήλωσε πως «η Δύση θα πρέπει να συνεχίσει να κατακτά λαούς, όπως έκανε και με τον κομμουνισμό, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει σύγκρουση με έναν άλλο πολιτισμό, τον ισλαμικό, που έχει μείνει καθηλωμένος στο επίπεδο που ήταν πριν 1.400 χρόνια». Ούτε ταύτισε «κατά λάθος» τους πολέμιους της «παγκοσμιοποίησης» με τους «ισλαμιστές τρομοκράτες», αλλά, αντίθετα, υπερασπίστηκε αυτή την πεποίθηση με το ακλόνητο επιχείρημα πως και οι δύο «είναι εχθροί του δυτικού πολιτισμού»...

Ο Μπερλουσκόνι δεν είπε παρά πιο χοντροκομμένα τις σκέψεις του Τζορτζ Ουόκερ Μπους, του Τόνι Μπλερ, του Τζορτζ Ρόμπερτσον ή του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Πράγμα που φάνηκε κατόπιν, από τις χλιαρές αντιδράσεις των Βρυξελλών (πλην του προέδρου της Κομισιόν, Ρομάνο Πρόντι) και του Λονδίνου. Απ' τη μια ο Μπλερ ετύρβασε περί άλλα λέγοντας πως ο Μπερλουσκόνι «είναι υπερήφανος για τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας», απ' την άλλη ο γγ του ΝΑΤΟ σχολίασε πως επρόκειτο «για απλή παρεξήγηση»...