Γρηγοριάδης Κώστας

Μέχρι τις εκλογές του περασμένου Μάρτη, η ηγεσία της ΝΔ κατηγορούσε τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για διαφθορά και «πράσινο» κράτος, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, φαινόμενα διαπλοκής, κλπ. Τώρα, ο Γ. Παπανδρέου κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ, για κομματισμό και «γαλάζιο» κράτος, αναξιοπιστία και αλλοπρόσαλλη πολιτική, προβλήματα συνεννόησης και συντονισμού μεταξύ των στελεχών της. Να 'στε σίγουροι ότι, αργά ή γρήγορα, στο ...αντιπολιτευτικό οπλοστάσιο της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θα μπουν και τα επιχειρήματα της διαφθοράς, της διαπλοκής, κλπ.

Αυτή είναι η πορεία και η σημερινή εικόνα των εκπροσώπων του δικομματισμού. Οι εργαζόμενοι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους και, κυρίως, ας πάρουν τις αποφάσεις τους...

Τελικά, τα «δικά μας» ή τα «δικά σας» παιδιά αναλαμβάνουν θέσεις στο δημόσιο τομέα; Και στις Διευθύνσεις της Εκπαίδευσης ποιοι προωθούνται και ποιοι ξηλώνονται, τα «πράσινα» ή τα «γαλάζια παιδιά»; Και στα Πανεπιστήμια ποιοι μεταγράφονται παράνομα και «λιγότερο παράνομα», ο γιος του Τσιτουρίδη ή η κόρη του Βούγια; Τελικά, η απάντηση είναι μια: Τα «δικά τους» παιδιά, στο «δικό τους» σύστημα. Και των δυο, χωρίς εξαιρέσεις. Και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού αυτό το σύστημα υπηρετούν και οι δύο, έτσι το έφτιαξαν και έτσι το συντηρούν σε απόλυτη σύμπλευση, παρά τους μεταξύ τους σκυλοκαυγάδες - για τα μάτια του κόσμου. Οσο για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, που δε διαθέτει πολιτικούς δεσμούς αίματος και μάλιστα πρώτου βαθμού συγγένειας με το δικομματισμό, συνεχίζει να λιώνει τις σόλες για μια δουλιά ημιαπασχόλησης ή για την ανεύρεση μιας κάπως φτηνής γκαρσονιέρας, που θα στεγάσει τις μορφωτικές προσδοκίες του πρωτοετή γιου ή της κόρης. Ετσι έχουν τα πράγματα: Τα «παιδιά τους» και το σύστημά τους από τη μια, οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας από την άλλη...

Μπορεί οι νυν κυβερνώντες - όπως και οι προηγούμενοι - να στηρίζουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας στους κεφαλαιοκράτες και, ιδιαίτερα, στην προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Μπορεί να έλεγαν πολλά και διάφορα τα προηγούμενα χρόνια, για τις σχετικές ευεργετικές επιπτώσεις, από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και την υιοθέτηση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Η πραγματικότητα, όμως, τους διαψεύδει και, μάλιστα, κατηγορηματικά. Οι κεφαλαιοκράτες - εγχώριοι και ξένοι - προτιμούν χώρες, όπου προσδοκούν πολύ μεγαλύτερη κερδοφορία. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει η πρόσφατη έκθεση της UNC - TAD του ΟΗΕ. Η κατάταξη της χώρας, όσον αφορά στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, υποχωρεί το 2003 κατά 10 θέσεις κι έτσι η Ελλάδα κατέλαβε την 127η θέση. Αντίθετα, στην κατάταξη των χωρών που επενδύουν στο εξωτερικό βρίσκεται στην 51η θέση...

Και, βέβαια, κάθε άλλο παρά ωφέλιμες για τους εργαζόμενους και το λαό είναι οι λύσεις, τις οποίες έχει εξαγγείλει και επεξεργάζεται η κυβέρνηση. Δηλαδή, η δημιουργία ενός κατάλληλου επενδυτικού κλίματος, ικανού να προσελκύσει τα ξένα κεφάλαια. Με άλλα λόγια, η διαμόρφωση όρων και προϋποθέσεων, ώστε οι κεφαλαιοκράτες (εγχώριοι και ξένοι) να κερδίζουν όσα ή και περισσότερα από άλλες χώρες, ώστε να μας κάνουν τη χάρη και να προτιμήσουν τη δική μας. Η ωφέλιμη για το λαό λύση βρίσκεται στη ριζική αλλαγή του «μοντέλου ανάπτυξης», όπως θα 'λεγε και ο κ. Αλογοσκούφης.

Στην πραγματικότητα, όμως, η ριζική αυτή αλλαγή έχει πρωτίστως πολιτικό περιεχόμενο. Απαιτεί τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, την κατάκτηση της εξουσίας και την εφαρμογή ενός προγράμματος λαϊκής οικονομίας. Μόνον έτσι, θα δοθούν ριζικές και ουσιαστικές λύσεις στα κοινωνικά προβλήματα. Μόνον έτσι, θα περάσουν στα χέρια του οργανωμένου λαού τα απαραίτητα μέσα γι' αυτές τις λύσεις, πρώτα και κύρια, ο παραγόμενος πλούτος και οι πηγές του. Μόνον έτσι, θα γίνουν κινητήριος μοχλός της ανάπτυξης οι κοινωνικές ανάγκες και η ικανοποίησή τους, βάζοντας στην άκρη το κεφαλαιοκρατικό κέρδος. Μόνον έτσι, θα αντικατασταθεί το σημερινό, άναρχο και προς όφελος της πλουτοκρατίας μοντέλο ανάπτυξης, από το δημοκρατικό κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, προς όφελος του λαού.

Αυτή είναι η αλήθεια. Οπως αλήθεια είναι ότι αυτοί οι δυο δρόμοι ανάπτυξης στέκουν μπροστά στους εργαζόμενους και το λαό: Ο δρόμος που πορεύεται μέχρι σήμερα η χώρα και συνεχίζει η σημερινή κυβέρνηση, από τη μια, και η πρόταση του ΚΚΕ, από την άλλη. Τρίτος δεν υπάρχει.

Εντάξει, να δεχτούμε ότι ο Σάββας Τσιτουρίδης έγινε το «εξιλαστήριο θύμα» για να «διασκεδαστεί» η «άτολμη» και ύποπτη πολιτικά στάση του Κ. Καραμανλή στην υπόθεση «Σινούκ». Να δεχτούμε, επίσης, ότι έπεσε θύμα της «ΠΑΣΟΚικής μπαμπεσιάς» και της «κοινωνικής υποκρισίας». Δεν πρέπει, όμως, και να τον αθωώσουμε, όταν μάλιστα κατηγορείται για διαφθορά, μια «αρρώστια» του καπιταλισμού βεβαίως, η οποία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στη χώρα μας και σχετίζεται, άμεσα, με τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας.

Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνουμε, είναι τι εννοούν όσοι ισχυρίζονται ότι ο αποπεμφθείς υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ήταν πετυχημένος. Αν πετυχημένος εννοείται ο υπουργός που διαχειρίζεται, με συνέπεια, την κυβερνητική πολιτική, στη βάση των εντολών και των κατευθύνσεων που έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τότε, πράγματι, ο Σ. Τσιτουρίδης ήταν πετυχημένος. Αν, όμως, πετυχημένος υπουργός θεωρείται όποιος εργάζεται υπέρ των συμφερόντων του λαού, τότε είναι αποτυχημένος, αφού, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προηγούμενους του ΠΑΣΟΚ, συνέχισε την ίδια αντιαγροτική πολιτική την ΕΕ, που οδηγεί χιλιάδες μικρομεσαίους αγρότες στη χρεοκοπία και στο ξεκλήρισμα...

Μετά από δίχρονη διαπραγμάτευση, η «ΣΕ» μπόρεσε να πάρει τα δικαιώματα έκδοσης των τεσσάρων τόμων στα ελληνικά. Τα κείμενα που περιλαμβάνει ο 14ος τόμος γράφτηκαν από τον Ιούλη του 1934 μέχρι τον Απρίλη του 1941. Είναι προφανής η τεράστια σημασία αυτής της περιόδου και όσον αφορά στην ιστορία της ΕΣΣΔ, αλλά και των διεθνών εξελίξεων. Επομένως τα κείμενα του ηγέτη της ΕΣΣΔ, ο οποίος είχε το διπλό καθήκον να συνεχίσει την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και την υπεράσπισή της από τον ιμπεριαλισμό - και άμεσα από το ναζιστικό - «φωτίζοντας» τη συμβολή αυτού του μεγάλου επαναστάτη, «εξηγούν» τα αίτια της κατασυκοφάντησής του.

Γρηγοριάδης Κώστας

Πολλοί τον χαρακτηρίζουν χαρισματικό. Αλλοι «τηλεοπτικό αστέρα», που μπήκε εύκολα στην καρδιά της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων, εκ των οποίων το 60% φαίνεται να τον τίμησε με την ψήφο του. Κυρίως, γιατί υποσχέθηκε το «όνειρο»: Βελτίωση της οικονομίας και αύξηση των θέσεων εργασίας. Ξερίζωμα της διαφθοράς. Ενίσχυση της ασφάλειας. Δίχως, βεβαίως, να εξηγήσει πώς. («Ισως δε χρειαζόταν, εάν σκεφθείς πως το 60% των Ινδονήσιων έχει βγάλει μόλις το δημοτικό και σχηματίζει πολιτική άποψη από την τηλεόραση», σχολίαζε δηκτικά ξένος πολιτικός αναλυτής...)

Επιπλέον, η εκλογή του 55χρονου ε.α. στρατηγού (απόφοιτος και της Αμερικανικής Στρατιωτικής Σχολής Διοίκησης και Γενικού Επιτελείου) προκάλεσε πολύ θετικές αντιδράσεις στις ΗΠΑ και στα θεσμικά όργανα του διεθνούς κεφαλαίου. Ισως, γιατί προεξοφλούν σαν «εύκολες» τις από δω και μπρος υποχωρήσεις της Τζακάρτα, ειδικά στον τομέα της «αντιτρομοκρατικής συνεργασίας» και των σκληρών μέτρων της Παγκόσμιας Τράπεζας...

Ωστόσο, πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται, εάν και τι, τελικώς, θα καταφέρει ο νέος Πρόεδρος. Για παράδειγμα, η παράταξή του («Δημοκρατικό Κόμμα») ελέγχει μόλις το 6% των μελών της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης, η οποία εξουσιάζεται από το (πρώην κόμμα του Σουχάρτο) Γκολκάρ και το «Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα Ινδονησίας» της Προέδρου Σουκαρνοπούτρι...

Κοντολογίς, της εύκολης εκλογικής νίκης του Γιουντχογιόνο έπεται μια μάλλον δύσκολη περίοδος διακυβέρνησης, ιδιαίτερα στα «εντός των τειχών» ζητήματα...