Μετά το Πάσχα επιφυλάσσει η κυβέρνηση Σημίτη το «δώρο» που έχει επιλέξει να κάνει στους εργαζόμενους με το «αντικοινωνικό πακέτο μέτρων» για τα ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό. Ακολουθώντας προφανώς το «σαβουάρ βιβρ» των «εκσυγχρονιστών», ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του σκέφτηκαν ως εξής: Ας τους αφήσουμε να γιορτάσουν το Πάσχα, να ψήσουν τον οβελία και μετά μπορούμε να τους «ψήσουμε το ψάρι στα χείλη»!

Ο πρωθυπουργός, όμως και οι κάθε είδους συνεργάτες του - που ακολουθούν κατά γράμμα τις συνταγές του διευθυντηρίου των Βρυξελλών για το πανευρωπαϊκό μοντέλο ανατροπής πολύχρονων κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων και στην Ελλάδα - φαίνεται να λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Οι εργαζόμενοι, δεν πρόκειται να υποταχθούν στη λογική του «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» και δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια στη σχεδιαζόμενη λαίλαπα. Δικαιούνται και πρέπει να αμυνθούν, διεκδικώντας αγωνιστικά και με κάθε τρόπο τη διασφάλιση των κοινωνικοασφαλιστικών τους κατακτήσεων και την παραπέρα βελτίωσή τους.

Ενόψει εκλογών ακόμη και οι «θεοί» πείθονται προκειμένου να μη γίνει ακόμη περισσότερο το πολιτικό κόστος, δεδομένου του κακού εγχώριου και διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος, της κρίσης των τρελών αγελάδων αλλά και του αφθώδους πυρετού, γενικά όλων των κακών που ήδη λαμβάνουν χώρα στη γηραιά Αλβιόνα των «Νέων Εργατικών» αλλά κυρίως των μυρίων που έπονται.

Για παράδειγμα, κάποιες χιλιάδες ακόμη απολυμένοι θα έκαναν πολύ βαρύτερο το ήδη βαρύ πολιτικό κλίμα. Ετσι, αυτό και μόνο ήταν αρκετό για τον Βρετανό πρωθυπουργό, Τόνι Μπλερ, να «ξεπέσει» και να παρέμβει προσωπικά τηλεφωνικώς προς τον Πρόεδρο του αμερικανικού κολοσσού της κινητής τηλεφωνίας, της «Μοτορόλα», ώστε να πειστεί η εταιρία να «σκεφτεί» ξανά τις εναλλακτικές λύσεις και να μην κλείσει τη μονάδα παραγωγής της στο Μπάθγκέιτ της Σκοτίας, γεγονός που θα σήμαινε και την άμεση απόλυση των 3.000 εργαζομένων σ' αυτή. Λίγο μετά ανακοίνωσε περιχαρής, ότι το εργοστάσιο δε θα κλείσει.

Η αλήθεια, όμως, είναι αρκετά διαφορετική. Ο πρόεδρος της «Μοτορόλα» συμφώνησε, βέβαια, να μην κλείσει το εργοστάσιο στο Μπαθγκέιτ, αλλά μόνο... προσωρινά. Και πιο συγκεκριμένα, η διοίκηση του αμερικανικού γίγαντα υποσχέθηκε απλώς ότι θα επανεξετάσει τη συγκεκριμένη περίπτωση σε εύθετο χρόνο, δηλαδή μετά τις βρετανικές εκλογές. Με άλλα λόγια, δηλαδή, οι απολύσεις ίσως πραγματοποιηθούν μετά τις εκλογές, όπως έγινε πέρσι και με την «Τζένεραλ Μότορς», που η προσωπική παρέμβαση του Μπλερ και πάλι δε διέσωσε τελικά τις θέσεις εργασίας.

Βέβαια, το ενδεχόμενο μετεκλογικών απολύσεων ουδόλως θα «πειράξει» τον Τόνι Μπλερ, αφού πια δε θα έχει τίποτα να χάσει στο πολιτικό επίπεδο. Η ανανέωση της πρωθυπουργικής θητείας θα έχει ήδη κριθεί. Οσο για το κύρος του ως πρωθυπουργός που σαν ικέτης τρέχει πίσω από τις επιχειρήσεις, είναι χαμένο από καιρό!

Μεγάλη απήχηση στο θεσσαλικό λαό βρίσκουν οι θέσεις της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ για το πρόβλημα της λειψυδρίας. Το δείχνει η προβολή των πρωτοβουλιών του Κόμματος γι' αυτό το ζήτημα στα τοπικά ΜΜΕ. Το δείχνει, κυρίως, η υποδοχή που βρίσκουν τα στελέχη του Κόμματος όταν περιοδεύουν στα χωριά της περιοχής και συζητούν με τους αγρότες. Το δείχνουν, τέλος, οι αντανακλαστικές αντιδράσεις των τοπικών παραγόντων της κυβέρνησης - αλλά και κάποιων άλλων «καλοθελητών» - που επιχειρούν να μειώσουν τη σημασία και την απήχηση των πρωτοβουλιών του ΚΚΕ για την ενημέρωση και κινητοποίηση του λαού της περιοχής.

Οι προτάσεις της Επιτροπής Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ για την επίλυση του προβλήματος της λειψυδρίας, είναι σαφείς, επιστημονικά τεκμηριωμένες και στοχεύουν στην «καρδιά» του προβλήματος. Αυτό αναγνωρίζεται από όλους τους ενδιαφερόμενους στη Θεσσαλία και γίνεται σιγά σιγά συνείδηση ότι το πρόβλημα της λειψυδρίας είναι πολιτικό και τελικά με πολιτικά μέσα θα λυθεί...

Μακάρι οι πολεμικές δαπάνες στη χώρα μας και στην Τουρκία να μειώνονταν πραγματικά και σε «μηδενικά» επίπεδα και όχι εικονικά όπως γίνεται τώρα υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Οι κομμουνιστές πάντα αγωνίζονταν και θα αγωνίζονται για να σταματήσουν οι δύο λαοί να πληρώνουν βαρύ φόρο υποτέλειας στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τους εμπόρους του πολέμου της νέας τάξης. Θα ήταν όμως αφέλεια να πίστευε κανείς ότι οι ηγεσίες των δύο κρατών μελών του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες πολεμικές δαπάνες, μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους για «αμοιβαία μείωση» των εξοπλισμών. Και δεν μπορούν να το κάνουν για τους λόγους που δεν το έκαναν την περασμένη δεκαετία όπου συνολικά οι δαπάνες του ΝΑΤΟ για εξοπλιστικά προγράμματα μειώθηκαν κατά 24%, αλλά σε Ελλάδα και Τουρκία συνεχώς αυξάνονται. Δεν μπορούν να το κάνουν γιατί δεν τους ενδιαφέρουν οι αμυντικές ανάγκες των χωρών τους αλλά αυτές του ΝΑΤΟ και ο ρόλος τους στην περιοχή στο πλαίσιο της νέας τάξης. Αλλά και στην περίπτωση που υπάρξει κάποια «συγκράτηση» των αμυντικών δαπανών, αυτή δε θα αφορά κυρίως τα εξοπλιστικά προγράμματα με τα οποία έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες των πολεμικών βιομηχανιών. Ας σταματήσει λοιπόν η κυβέρνηση να εμφανίζεται ως «ειρηνοποιός» και «καταλύτης» για τη μείωση των εξοπλισμών μεταξύ των δύο χωρών.

Το βιβλίο της Μ. Τζιέλσκα ανατρέχει σε όλες τις υπάρχουσες αρχαίες «πηγές» (φιλολογικές αναφορές, μνημεία κ.ά.), καθώς και σε παλαιότερες μελέτες ιστορικών και αρχαιολόγων και συμβάλλει στην προώθηση της έρευνας γύρω από το μυθικό και ιστορικό πρόσωπο του Απολλώνιου. Του «Σωτήρα που εστάλη από τους ουρανούς να σώσει την ανθρωπότητα», όπως τον θεωρούσαν οι οπαδοί του. Του «διδασκάλου της αλχημείας, της φιλοσοφίας και κοσμογονίας», κατά τους Αραβες λάτρεις του. Τον «θεοίς κεχαρισμένον άνδρα», κατά τον Ιεροκλή. Τον «υιό του Διός», του οποίου την - πυθαγόρειας καταγωγής - φιλοσοφία φοβήθηκαν και δίωξαν ο Νέρων και άλλοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, σύμφωνα με τον φανατικό θαυμαστή και βιογράφο του Απολλώνιου, τον Φιλόστρατο. Ο Πορφύριος έγραφε πως ο Απολλώνιος ήταν «ανήρ φιλοσοφία πάση κεκοσμημένος» και ισχυριζόταν ότι «τα θαύματα του Χριστού δεν ήταν και τίποτα εξαιρετικό». Ο επίσκοπος Μαγνησίας Μακάριος, μάλιστα, στο απολογητικό έργο του «Υποκριτική», βασιζόμενος στις ιστορίες του Πορφύριου, έβαζε έναν ειδωλολάτρη να απορεί: Πώς ο Χριστός, αν και θεός, άφησε να τον σταυρώσουν, ενώ ο Απολλώνιος, αν και ήταν άνθρωπος, δεν άφησε τον Δομιτιανό που τον δίκαζε να τον ταπεινώσει; Πώς; «Χάθηκε από μπροστά του και εμφανίστηκε στη Δικαιάρχεια την ίδια ημέρα».

Πάσχα

θα έχουμε

λαμπρό

κι ανάσταση

μεγάλη

εάν πιστέψει

ο λαός

ότι μονάχα

η πάλη

μπορεί να κάνει

θαύματα

για μια πορεία

άλλη.

* * *

Πάσχα

θα έρθει

αληθινό

κι ο κόσμος

θα γιορτάσει

εάν στο «κλούβιο»

σύστημα

ευθέως αντιδράσει

και μ' ένα

«τσούγκρισμα» γερό

σαν το αυγό

το σπάσει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Εννοείτε ότι κανείς εξ αυτών, δεν είχε ιδρώσει από αγωνία, όταν το 1990, κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του τότε Προέδρου Αλμπέρτο Φουτζιμόρι κατά πολιτικών και οργανώσεων που κινούνταν στους χώρους της Αριστεράς, είχε διατάξει τα τανκς να εισβάλουν στο σπίτι του Γκαρσία, εξαναγκάζοντάς τον να γίνει επί μία δεκαετία πολιτικός εξόριστος στην Κολομβία.

Πάντως, δε δυσκολεύτηκαν να ανασύρουν τους κινδύνους της αναπάντεχης επιστροφής του Γκαρσία στην πολιτική ζωή, υπενθυμίζοντας όλα τα δεινά της εκλογής του στα 35 του χρόνια, όπως της πολιτικής των ανεξέλεγκτων δαπανών και των παραβιάσεων - σύμφωνα με καταγγελίες - των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η «έγκυρη» «Ουάσιγκτον Ποστ», αναλύοντας τα αποτελέσματα, αναρωτήθηκε «τι συνέβη και τα αποτελέσματα σημαδεύτηκαν από την πολιτική ανάσταση του Γκαρσία και του "κάποτε νεκρού" αριστερού κινήματος;». Φυσικά, στο ερώτημα δεν απάντησε, γιατί θα έπρεπε να απαντήσει και για το ποιος ευθύνεται για την «ωμή δολοφονία» του κινήματος. Και δεν ήταν μόνο ο Φουτζιμόρι...

Οπως και ο Γκαρσία δεν αντιπροσωπεύει την Αριστερά συλλήβδην. Απλά, ήταν η ίσως η μοναδική υπάρχουσα λύση στην προσπάθεια χειραγώγησης διά της νομιμοποίησης στο πρόσωπο του Τολέδο, της πολύμηνης αναταραχής και κοινωνικής δυσφορίας.