Εννοείτε ότι κανείς εξ αυτών, δεν είχε ιδρώσει από αγωνία, όταν το 1990, κατά τη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του τότε Προέδρου Αλμπέρτο Φουτζιμόρι κατά πολιτικών και οργανώσεων που κινούνταν στους χώρους της Αριστεράς, είχε διατάξει τα τανκς να εισβάλουν στο σπίτι του Γκαρσία, εξαναγκάζοντάς τον να γίνει επί μία δεκαετία πολιτικός εξόριστος στην Κολομβία.
Πάντως, δε δυσκολεύτηκαν να ανασύρουν τους κινδύνους της αναπάντεχης επιστροφής του Γκαρσία στην πολιτική ζωή, υπενθυμίζοντας όλα τα δεινά της εκλογής του στα 35 του χρόνια, όπως της πολιτικής των ανεξέλεγκτων δαπανών και των παραβιάσεων - σύμφωνα με καταγγελίες - των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η «έγκυρη» «Ουάσιγκτον Ποστ», αναλύοντας τα αποτελέσματα, αναρωτήθηκε «τι συνέβη και τα αποτελέσματα σημαδεύτηκαν από την πολιτική ανάσταση του Γκαρσία και του "κάποτε νεκρού" αριστερού κινήματος;». Φυσικά, στο ερώτημα δεν απάντησε, γιατί θα έπρεπε να απαντήσει και για το ποιος ευθύνεται για την «ωμή δολοφονία» του κινήματος. Και δεν ήταν μόνο ο Φουτζιμόρι...
Οπως και ο Γκαρσία δεν αντιπροσωπεύει την Αριστερά συλλήβδην. Απλά, ήταν η ίσως η μοναδική υπάρχουσα λύση στην προσπάθεια χειραγώγησης διά της νομιμοποίησης στο πρόσωπο του Τολέδο, της πολύμηνης αναταραχής και κοινωνικής δυσφορίας.