Μακάρι οι πολεμικές δαπάνες στη χώρα μας και στην Τουρκία να μειώνονταν πραγματικά και σε «μηδενικά» επίπεδα και όχι εικονικά όπως γίνεται τώρα υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Οι κομμουνιστές πάντα αγωνίζονταν και θα αγωνίζονται για να σταματήσουν οι δύο λαοί να πληρώνουν βαρύ φόρο υποτέλειας στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τους εμπόρους του πολέμου της νέας τάξης. Θα ήταν όμως αφέλεια να πίστευε κανείς ότι οι ηγεσίες των δύο κρατών μελών του ΝΑΤΟ με τις μεγαλύτερες πολεμικές δαπάνες, μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους για «αμοιβαία μείωση» των εξοπλισμών. Και δεν μπορούν να το κάνουν για τους λόγους που δεν το έκαναν την περασμένη δεκαετία όπου συνολικά οι δαπάνες του ΝΑΤΟ για εξοπλιστικά προγράμματα μειώθηκαν κατά 24%, αλλά σε Ελλάδα και Τουρκία συνεχώς αυξάνονται. Δεν μπορούν να το κάνουν γιατί δεν τους ενδιαφέρουν οι αμυντικές ανάγκες των χωρών τους αλλά αυτές του ΝΑΤΟ και ο ρόλος τους στην περιοχή στο πλαίσιο της νέας τάξης. Αλλά και στην περίπτωση που υπάρξει κάποια «συγκράτηση» των αμυντικών δαπανών, αυτή δε θα αφορά κυρίως τα εξοπλιστικά προγράμματα με τα οποία έχουν γίνει οι καλύτεροι πελάτες των πολεμικών βιομηχανιών. Ας σταματήσει λοιπόν η κυβέρνηση να εμφανίζεται ως «ειρηνοποιός» και «καταλύτης» για τη μείωση των εξοπλισμών μεταξύ των δύο χωρών.