Εντείνονται οι πολεμικές συγκρούσεις αλλά και τα διπλωματικά παζάρια στη Λιβύη, με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα να σπεύδουν να «πιάσουν θέσεις» για τη μοιρασιά της «επόμενης μέρας».

Σε αυτό το πλαίσιο οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, όπως έδειξε εκ νέου μέσα στη βδομάδα και το περιστατικό με την ευρωενωσιακή επιχείρηση «Ειρήνη», «κρατάνε το φανάρι» στην Τουρκία, αντιμετωπίζοντας την επέμβασή της στο πλευρό της κυβέρνησης Σάρατζ ως «ανάχωμα» στις βλέψεις της Ρωσίας, με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ. Τ. Ερντογάν να ξεκαθαρίζει ξανά ότι τα στρατεύματα που είναι στο πλευρό του Σάρατζ θα συνεχίσουν «μέχρι την απελευθέρωση της Σύρτης και της βάσης στην Τζούφνα».

Είχε προηγηθεί επικοινωνία του Ερντογάν με τον Ντ. Τραμπ, με την τουρκική προεδρία να διαρρέει κατόπιν πως οι δυο τους μίλησαν για «νέα εποχή» που η συνομιλία επιβεβαίωσε ότι μπορεί να ξεκινήσει ειδικά στη Λιβύη. Ο Τούρκος Πρόεδρος επικοινώνησε επίσης με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλ. Πούτιν, και όπως επίσημα ανακοινώθηκε εξέφρασαν «αμοιβαία ανησυχία για τις μαζικές ένοπλες συγκρούσεις που συνεχίζονται στη χώρα», ενώ σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κρεμλίνου ο Πούτιν «τόνισε την ανάγκη για κατάπαυση του πυρός το συντομότερο δυνατόν και για επανέναρξη του ενδολιβυκού διαλόγου, βάσει των αποφάσεων της Διεθνούς Διάσκεψης του Βερολίνου της 19ης Γενάρη».

Την Παρασκευή, η φιλοκυβερνητική τουρκική εφημερίδα «Γενί Σαφάκ» ανέφερε ότι στην πρόσφατη συνάντηση των Ερντογάν - Σάρατζ συμφωνήθηκε η δημιουργία δύο τουρκικών στρατιωτικών βάσεων στη Λιβύη - μίας μη επανδρωμένων αεροσκαφών στη Βατίγια και μίας ναυτικής στη Μισράτα - που δηλώνεται ότι θα υποστηρίξουν τις τουρκικές γεωτρήσεις στην περιοχή.

Μερικές μέρες νωρίτερα, στις 6 Ιούνη, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ Σίσι ανακοίνωσε πρωτοβουλία για παύση εχθροπραξιών, συγκρότηση επιτροπών από τις αντιμαχόμενες πλευρές και «ομαλοποίηση» της κατάστασης για μία περίοδο περίπου 18 μηνών μέχρι τη διεξαγωγή εκλογών.

Η πρόταση αυτή φέρεται να έγινε σε συνεννόηση της αιγυπτιακής κυβέρνησης με τη Ρωσία αλλά και τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, ωστόσο απορρίφθηκε από την Τουρκία και το Κατάρ, που θέλουν να εκμεταλλευτούν τη σημερινή συγκυρία για να αναβαθμίσουν παραπέρα τις θέσεις τους στην περιοχή και να αποτρέψουν την Αίγυπτο από το να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις για την «επόμενη μέρα».

Στο μεταξύ, με φόντο τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις κοντά στη Σύρτη και τις προσπάθειες της κυβέρνησης Σάρατζ να εξασφαλίσει την επαναλειτουργία της μεγαλύτερης λιβυκής πετρελαιοπηγής, Σαράρα, ο επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Ζοζέπ Μπορέλ, και οι υπουργοί Εξωτερικών Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας προχώρησαν σε κοινή ανακοίνωση στις 9/6. Εκεί επανέλαβαν ουσιαστικά την πρόταση Σίσι για εκεχειρία, απαιτώντας την άμεση επανέναρξη «εποικοδομητικών διαπραγματεύσεων».

Την ίδια ώρα πάντως που συνεχίζονται οι συγκρούσεις, ανακοινώθηκε ότι επιτροπές των αντιμαχόμενων πλευρών πραγματοποίησαν δύο συνομιλίες με τηλεδιάσκεψη, διατηρώντας ανοιχτό το τραπέζι του παζαριού.

ΓΕΝ

«Γυμνά» και πάλι τα παραμύθια πως η εμπλοκή σε ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς και αποστολές βάζει τάχα φρένο στις τουρκικές διεκδικήσεις

Λιγότερο από ένα 24ωρο πριν, η υποδοχή που επιφύλαξε η ευρωπαϊκή «Irini» στο φορτηγό πλοίο «CIRKIN», που μετέφερε οπλισμό στη Λιβύη υπό την προστασία τουρκικών φρεγατών, ξεγύμνωνε πάλι το μύθο ότι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αποτελούν τάχα «ανάχωμα» στα σχέδια της Τουρκίας, που αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, με την υπογραφή του τουρκο-λιβυκού συμφώνου. Ενώ η ελληνική φρεγάτα «ΣΠΕΤΣΑΙ», συμμετέχοντας στην «Irini», έσπευσε προς αναγνώριση του φορτηγού, ο Ιταλός διοικητής της επιχείρησης διέταξε την επιστροφή του ελικοπτέρου που είχε απογειωθεί γι' αυτόν το λόγο, αφού πρώτα μία από τις τουρκικές φρεγάτες επισήμανε ότι το φορτηγό «βρίσκεται υπό την προστασία της Τουρκικής Δημοκρατίας». Δηλαδή, η «Irini» όχι απλά δεν απέτρεψε, αλλά... κράταγε και το φανάρι για να περάσουν τα όπλα προς τη Λιβύη, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά πως η επέμβαση της Τουρκίας στη Λιβύη γίνεται με τις πλάτες των Ευρωατλαντικών και ξεγυμνώνοντας και πάλι τα παραμύθια της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων, πως δηλώνοντας «παρών» στη λιβυκή κρίση, με την ανάληψη ενισχυμένου ρόλου στις αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές, βάζουν τάχα φρένο στις τουρκικές διεκδικήσεις, αλλά και «εκθέτουν» τάχα την προκλητική συμπεριφορά της «απομονωμένης» Τουρκίας.

Μέσα στην ίδια βδομάδα, η Τουρκία επανέλαβε ότι θα επιταχύνει τις σχεδιαζόμενες γεωτρήσεις της αμφισβητώντας ευθέως την ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ, ξεκαθάρισε ότι «τα γεωτρύπανά μας (...) θα τα συνοδεύουν φρεγάτες. Ερχονται εδώ προετοιμασμένα για το οτιδήποτε» και ότι «έτσι και γίνει το παραμικρό λάθος, θα απαντήσουμε όπως πρέπει», ενώ απευθυνόμενη ειδικά στην Ελλάδα, παρατηρούσε ότι «δεν μένει ήσυχη και πετάει διάφορα...», συμβουλεύοντάς την «να μάθει τα όριά της».

Εκτός όμως από το παραπάνω περιστατικό, αποκαλυπτικοί για το πώς οι ευρωατλαντικοί σχεδιασμοί για τη ΝΑΤΟική συνοχή και τη μείωση της επιρροής των ανταγωνιστών τους όχι μόνο δεν αποτελούν τη λύση, αλλά είναι το πρόβλημα (και) σε ό,τι αφορά την ένταση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, ήταν ακόμα μια φορά οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ, που επανέλαβαν ότι είναι αμερικανοΝΑΤΟική προτεραιότητα «να συνεχίσει η Τουρκία να κοιτά προς τη Δύση και να παίξει εποικοδομητικό ρόλο διεθνώς, στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο», όπως εξήγησε ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ, υπενθυμίζοντας ότι η Ανατολική Μεσόγειος είναι «ζώνη στρατηγικού ανταγωνισμού, όπου οι μεγάλες δυνάμεις - ανταγωνιστές μας εμπλέκονται ισχυρά...», αλλά και ότι «μόνη ωφελημένη από τη διαμάχη Ελλάδας - Τουρκίας θα ήταν η Ρωσία...».

Αλλά και ο βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αρμόδιος για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Μάθιου Πάλμερ, αφού ξεχώρισε ως στόχο τη «σταθεροποίηση» της περιοχής, όπου «υπάρχουν χώρες που ήταν για πολύ καιρό κάτω από τη ρωσική πίεση», εξέφρασε την ανησυχία της Ουάσιγκτον μήπως «η αυξανόμενη ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας καταλήξει σε κάποιο συμβάν ή ατύχημα που θα οδηγήσει σε μη σκοπούμενες συνέπειες» και ξεκαθάρισε ότι η Ουάσιγκτον θα πρωτοστατήσει για την επίτευξη των επικίνδυνων «διευθετήσεων» σε Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό κ.ο.κ., καλώντας εκ νέου τις δυο χώρες να δουν τις «ευκαιρίες» από τα σχέδια συνδιαχείρισης που προωθούν οι ΗΠΑ σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο και να μην υπονομεύουν την «επενδυτική εμπιστοσύνη» και την «πολιτική σταθερότητα» στην περιοχή.

Μάλιστα, ο Πάλμερ καθαρά κάλεσε «Ελλάδα και Τουρκία να διατηρήσουν τα κανάλια επικοινωνίας ανοικτά» και ξεκαθάρισε ότι οι ΗΠΑ «θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με τους εταίρους μας, Ελλάδα και Τουρκία, ιδιωτικά και δημόσια, όποτε βλέπουμε ότι αυξάνονται οι εντάσεις... Ενθαρρύνουμε τον διάλογο, αφού είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ οι σύμμαχοί μας Ελλάδα και Τουρκία και η κρίσιμη για τη συμμαχία μας νότια πτέρυγά της να έχουν μια ειρηνική και αμοιβαία επωφελή σχέση».

Τα παραπάνω δίνουν ένα σαφέστατο περίγραμμα των όσων δρομολογούνται στο πλαίσιο των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για «διευθετήσεις», που περιλαμβάνουν και τη συνδιαχείριση σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο υπό ΝΑΤΟική εποπτεία.

Καθόλου τυχαία άλλωστε δεν είναι και όσα προβλέπονται, αλλά και ο τρόπος που διαφημίστηκε η συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας για καθορισμό των μεταξύ τους θαλάσσιων ζωνών, που πρώτος ο Πάιατ έτρεξε να χαρακτηρίσει «παράδειγμα για το πώς να γίνονται τέτοιες συμφωνίες με διαφάνεια και εμπλοκή όλων των επηρεαζόμενων μερών».

Αλλωστε, ως «οδηγό» για τις επικίνδυνες διευθετήσεις στην περιοχή είδε τη συμφωνία και ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, που είπε ότι η συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας «δεν μας ανησυχεί», αφού «αποδεικνύει την εγκυρότητα των επιχειρημάτων μας», υποστηρίζοντας ότι «στη συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ιταλία, η Ελλάδα, σε τρία νησιά, στην Κεφαλονιά, στους Στροφάδες και τους Οθωνούς, δεν έδωσε πλήρη επήρεια στα νησιά αυτά (...) Αυτό είναι θετικό για εμάς και μας δίνει το δίκαιο για τη συμφωνία μας με τη Λιβύη. Εμείς με τη Λιβύη ενδέχεται να υπογράψουμε συμφωνία και να κάνουμε βήματα, έτσι ώστε να κάνουμε έρευνες και γεωτρήσεις στην υφαλοκρηπίδα τους».

Την ίδια μέρα, ο Ελληνας πρωθυπουργός διαμήνυε κι αυτός (από το Φόρουμ των Δελφών) ότι «εμείς είμαστε πάντοτε ανοιχτοί σε διάλογο με την Τουρκία, στο ζήτημα που έχουμε στο τραπέζι και είναι η οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών μας», ενώ δίνοντας και «προοπτικές» στο παζάρι, υπογράμμισε: «Μπορούμε να συζητήσουμε έντιμα κι αν τελικά συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε, υπάρχουν πάντα τρόποι να μεταφέρουμε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο, στη Χάγη, ύστερα από κοινή συμφωνία για το πώς μπορούμε να λύσουμε αυτό το ζήτημα, αλλά πάντα με απόλυτο σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο». Ενώ την ώρα που όλη η περιοχή φλέγεται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τη μοιρασιά της λείας, επεμβάσεις στις οποίες είναι βαθιά μπλεγμένη και η ελληνική αστική τάξη, σημείωνε πως τάχα... «δεν είναι η εποχή για τη διπλωματία των κανονιοφόρων, αυτού του τύπου η λογική ανήκει σε άλλους αιώνες».

Χαρακτηριστική είναι και η «χείρα βοηθείας» που τρέχει να προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στον σχεδιασμό αυτό, με τον πρόεδρό του να ξεκαθαρίζει ξανά πως «είμαι διατεθειμένος να δώσω συναίνεση σε κρίσιμες αποφάσεις που δεν μπορεί να τις πάρει η κυβέρνηση», εγκαλώντας τη ΝΔ ότι «ο φόβος της ευθύνης στο όνομα της δήθεν πατριωτικής αδιαλλαξίας μάς οδηγεί σε εθνικές ήττες» και δίνοντας «οδηγίες» για το πώς μπορεί να προχωρήσει παραπέρα ο αμερικανοΝΑΤΟικός σχεδιασμός, με πρώτο βήμα τον μερικό καθορισμό ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αφήνοντας εκτός το Καστελόριζο.

Αλλά και η προπαγανδιστική ομοβροντία των τελευταίων ημερών δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών ότι βρισκόμαστε σε φάση «προετοιμασίας εδάφους» για μια τέτοια εξέλιξη, είτε προηγηθεί μια συμφωνία είτε ένα θερμό επεισόδιο.

Επανέρχονται έτσι στο προσκήνιο τα κάλπικα και εκβιαστικά διλήμματα, ο εφησυχασμός και η προσπάθεια να παρουσιαστεί πως τάχα ανάμεσα στις συμφωνίες που «κλείνουν» οι αστικές τάξεις με βάση τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, «χωράνε» η ειρήνη και συνεργασία των λαών, ο σεβασμός στα κυριαρχικά δικαιώματα κ.λπ.

Προσπαθούν έτσι να κρύψουν πως τα σχέδια αυτά αποτελούν «ναρκοπέδιο» για τους λαούς και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως και το γεγονός ότι οι όποιοι εύθραυστοι συμβιβασμοί και συμφωνίες ανάμεσα στις αστικές τάξεις όχι μόνο δεν φέρνουν πιο κοντά την ειρήνη και την «ασφάλεια», όπως λένε, αλλά βάζουν τις βάσεις για τους επόμενους γύρους της αντιπαράθεσης, την οποία πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Ο γγ του ΝΑΤΟ μπροστά σε χάρτη του Αιγαίου. Οι προωθούμενες επικίνδυνες διευθετήσεις στην περιοχή έχουν τη «σφραγίδα» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και της ελληνικής εμπλοκής στα σχέδιά τους

Ομως, η συμφωνία αυτή δεν αφορά τα λαϊκά συμφέροντα, είναι ένα ακόμα εργαλείο στην υπηρεσία των συμφερόντων των ενεργειακών και άλλων οικονομικών ομίλων, των αστικών τάξεων των δύο κρατών, ενταγμένη στα πολιτικο-στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που διαθέτουν τις δικές τους υποδομές στην περιοχή.

Αυτό το πραγματικό στίγμα επιχειρεί να αποκρύψει η κυβέρνηση με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων γιατί ακριβώς αυτό το βασικό ζήτημα τονίζει ότι όσο το κουμάντο θα το κάνουν οι αστικές τάξεις που έχουν την εξουσία στα χέρια τους, η πολιτική των κρατών και των κυβερνήσεων θα υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα και γι' αυτά θα υπογράφονται διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες και θα αξιοποιούνται για επιχειρηματικές δραστηριότητες, για την οργάνωση της έρευνας και την εκμετάλλευση των θαλάσσιων πόρων.

Ο χάρτης που συνόδευε τη συμφωνία του 1977 ανάμεσα σε Ελλάδα και Ιταλία για την υφαλοκρηπίδα

Ποια είναι τα βασικά προβλήματα που δεν επέτρεψαν την υπογραφή συμφωνίας για τέσσερις (4) δεκαετίες; Η κυβέρνηση αποδίδει την καθυστέρηση σε ιταλικές διεκδικήσεις στο θέμα των αλιευτικών ζωνών, ή λέγεται πως υπήρξε προβληματισμός για τον υπολογισμό της επήρειας των νησιών της περιοχής, π.χ των Διαπόντιων νησιών και των Στροφάδων. Πώς ξεπεράστηκαν αυτά; Οι συμβιβασμοί δεν μένουν κρυφοί, κάθε κίνηση επιβάλλεται να τίθεται καθαρά για να ενημερώνεται ο λαός. Αυτό υποστηρίζει το ΚΚΕ.

Ασφαλώς όταν δοθεί στα κόμματα ο πλήρης φάκελος (και τα «ψιλά γράμματα»), θα μπορέσουμε να εξετάσουμε πιο ειδικά τα θέματα αυτά. Με τα σημερινά δεδομένα μπορούμε να πούμε ότι με το άνοιγμα των αλιευτικών ζωνών και την επέκταση του χώρου κίνησης του μεγάλου ιταλικού αλιευτικού στόλου θα οξυνθεί ο ανταγωνισμός και οι συνέπειες των ρυθμίσεων για την αλιεία θα φανούν στην πράξη. Ούτε βεβαίως η αποδοχή π.χ. της μειωμένης επήρειας των Διαπόντιων ή άλλων νησιών είναι μια απλή υπόθεση η οποία δεν αξίζει συζήτηση, όπως λέγεται. Αντίθετα, θα ωφελούσε να τεθούν τα συγκεκριμένα κριτήρια υπολογισμού της επήρειας των νησιών και να ελεγχθεί ακόμα και η προηγούμενη συμφωνία του 1977, γιατί είναι γνωστό πως το παράδειγμα του Ιονίου Πελάγους μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε άλλες θαλάσσιες ζώνες, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, να καθορίσει π.χ. παρόμοιες ρυθμίσεις για το Καστελόριζο ή ακόμα και για τη Γαύδο και τέτοια θέματα δεν μπορούν να καλυφθούν πίσω από πανηγυρισμούς σκοπιμότητας. Η πρόσφατη τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, Μ. Τσαβούσογλου, για το θέμα της μειωμένης επήρειας των νησιών είναι μια προειδοποιητική βολή.

Το ΚΚΕ καυτηρίασε εξαρχής την πρακτική των πανηγυρισμών και θέτει συγκεκριμένα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η συνθετότητα των εξελίξεων δεν χωράει στα καλούπια που επιχειρούν να της βάλουν οι αστικοί χειρισμοί.

• Η Κύπρος αντιμετωπίστηκε ως παράδειγμα οριοθέτησης ΑΟΖ με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και το Λίβανο, περίσσεψαν οι πανηγυρισμοί για το μοίρασμα των «οικοπέδων» και την αδειοδότηση των ενεργειακών μεγαθηρίων, της αμερικανικής «ExxonMobil», της γαλλικής «Total» και της ιταλικής «Eni», αλλά το πρόβλημα της κατοχής διατηρείται. Η Κύπρος έχει χωθεί πιο βαθιά στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που τροφοδοτούν διχοτομικές λύσεις νομιμοποίησης της τουρκικής κατοχής. Τα λαϊκά προβλήματα στην Κύπρο, στην Αίγυπτο και το Ισραήλ οξύνονται και οι τρεις χώρες έχουν μπλεχτεί στο κουβάρι των αντιπαραθέσεων ισχυρών παιχτών, είναι προ πολλού σε πολεμική κατάσταση.
• Πριν από λίγες μέρες στη Βουλή έγινε πολύ λόγος για την αποκαλούμενη «ιστορική συμφωνία» μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ (με το «καπέλο» των ΗΠΑ), για τον αγωγό «East Med». Ακούστηκαν πολλά ευτράπελα για τα οφέλη που θα φέρει, αλλά τα οφέλη αφορούν μόνο τους μεγάλους ενεργειακούς ομίλους και τις κατασκευαστικές εταιρείες. Ο αγωγός είναι ένα επιπλέον στοιχείο των ιμπεριαλιστικών αναμετρήσεων με τη συμμετοχή της Τουρκίας.
• Υπογράφτηκε η Συμφωνία των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζε αλλά αυτή αποτέλεσε το διαβατήριο για την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την ενίσχυσή του στην περιοχή στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία.
• Το 2009 «στήθηκε χορός» για την υπογραφή της Ελληνο-Αλβανικής Συμφωνίας για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών και ειπώθηκε ότι αυτή θα είναι «πιλότος» για τις επόμενες κινήσεις, όπως γίνεται σήμερα με την Ιταλο-Ελληνική Συμφωνία. Ομως, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, με επιλογή τμήματος της αλβανικής αστικής τάξης που εξέφρασε το Σοσιαλιστικό Κόμμα και με τουρκική παρέμβαση, η συμφωνία οδηγήθηκε στο Συνταγματικό Δικαστήριο και ακυρώθηκε.

Μην πάμε μακριά. Προχτές η κυβέρνηση της ΝΔ χαιρέτισε θερμά την αποκαλούμενη «Συμφωνία του Καΐρου» για εκεχειρία στη Λιβύη και έναρξη ειρηνευτικών διαδικασιών, όπως αναφέρθηκε, και μέσα σε λίγες ώρες η συμφωνία παραμερίστηκε, οι πολεμικές συγκρούσεις στη Λιβύη κλιμακώθηκαν με πρωταγωνιστή την Τουρκία που στηρίζεται από το ΝΑΤΟ, όπως ανέφερε πρόσφατα ο γγ του, Γ. Στόλτενμπεργκ.

Αυτή είναι η ιμπεριαλιστική ειρήνη και εναλλάσσεται με τον πόλεμο. Οι διεθνείς σχέσεις μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχουν πολλά «φαρμάκια» και οι αστικές κυβερνήσεις που καταφεύγουν σε ακροβατισμούς εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Η Συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας δεν μπορεί να αυτονομηθεί από τις γενικότερες και επικίνδυνες εξελίξεις στην περιοχή. Υπογράφτηκε μεταξύ δύο κρατών - μελών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που είναι μπλεγμένα μέχρι το λαιμό στο ιμπεριαλιστικό κουβάρι των ανταγωνισμών, με πόλεμο στην περιοχή, με ετοιμοπόλεμες αμερικανικές βάσεις στο έδαφος και των δύο κρατών, με συμμετοχή στις επιχειρήσεις στη Λιβύη (επιχείρηση «IRINI» της ΕΕ) και τις τουρκικές φρεγάτες να αποδιώχνουν «κακήν κακώς» ελληνικό ελικόπτερο που επιχείρησε να ελέγξει φορτηγό πλοίο για τη μεταφορά όπλων, αλλά η αστική πολιτική «το βιολί της».

Αυτές τις μέρες κυβερνητικά και γενικότερα αστικά στελέχη και αναλυτές λένε πολλά και αντιφατικά για τις εξελίξεις στην περιοχή. Η αλήθεια στενάζει μέσα στις συμπληγάδες των αστικών επιδιώξεων, των κυβερνητικών επιλογών και σκοπιμοτήτων.

Πρώτο, η Συμφωνία Ελλάδας - Ιταλίας παρουσιάζεται με «μαγικές ιδιότητες», (σχεδόν) ως πρωτογενής πηγή διεθνούς δικαίου, με το αιτιολογικό πως γίνεται αναφορά στο δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Ομως, τα δικαιώματα των νησιών προβλέπονται στη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 και η συμφωνία του 1977 είχε προσδιορίσει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στη βάση της Μέσης Γραμμής.

Η κυβέρνηση με τη συνδρομή αστών αναλυτών υποστηρίζει ότι η συμφωνία έχει δυναμική η οποία μπορεί να δημιουργήσει θετικό, πολιτικό - νομικό προηγούμενο που μπορεί να στείλει ηχηρό μήνυμα στην Τουρκία και να αλλάξει την κατάσταση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο.

Αυτό δεν είναι απλά υπερβολή αλλά εντελώς εξωπραγματική ερμηνεία της κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή, των στρατηγικών στοχεύσεων της κυβέρνησης Ερντογάν.

Δυστυχώς αυτά λέγονται όταν:

• Εχει τεθεί θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, έχουν αμφισβητηθεί τα ελληνικά σύνορα στο Αιγαίο και τον Εβρο, όπως έγινε πρόσφατα με την αμφισβήτηση του Πρωτοκόλλου του 1926 που καθορίζει τη χερσαία συνοριακή γραμμή Ελλάδας - Τουρκίας, έχουν πυκνώσει οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά.
• Είναι σε εξέλιξη η στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας» και η Τουρκία αξιοποιεί πολύμορφα την απαράδεκτη συμφωνία Ερντογάν - Σάρατζ για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών στην Ανατ. Μεσόγειο. Συνεχίζεται η τουρκική κατοχή εδαφών της Συρίας και παραμένουν τα γεωτρύπανα στην κυπριακή ΑΟΖ, είναι διάχυτες οι απειλές για έρευνες ή και γεωτρήσεις νότια της Κρήτης ή σε άλλο σημείο στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, σε «οικόπεδα» που προβλέπεται να κινηθεί η Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου, η οποία έλαβε σχετική αδειοδότηση από τις τουρκικές αρχές.

Η κυβερνητική και οι άλλες αστικές δυνάμεις επιμένουν στην πεπατημένη σε συνθήκες που είναι υπαρκτός ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου και η ελληνική κυβέρνηση έφτασε μέχρι του σημείου να μιλάει επίσημα για πολεμική προετοιμασία!

Δεύτερο, η κυβέρνηση της ΝΔ προσανατολίζεται σε συμφωνία με την Αίγυπτο για μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, με το αιτιολογικό πως η Αίγυπτος έχει πρόβλημα για συνολική συμφωνία, δεν επιθυμεί αντιπαράθεση με το τουρκικό κράτος. Επί της ουσίας προσβλέπει κι αυτή, όπως και το Ισραήλ, σε βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία για την αποτελεσματική αξιοποίηση των υδρογονανθράκων προς όφελος των αστικών τάξεων και παίρνει μέρος στα παζάρια για τον έλεγχο της περιοχής.

Τι σημαίνει όμως μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου; Σημαίνει εξαίρεση του συμπλέγματος της Μεγίστης, του Καστελόριζου που είναι βασικό «κλειδί» στην υπόθεση στην οριοθέτηση των ΑΟΖ στην περιοχή αυτή. Στελέχη της ΝΔ και αστοί αναλυτές που αντιτάχθηκαν σ' αυτήν τη λύση την προηγούμενη περίοδο, σήμερα την υιοθετούν αντιστρέφοντας τα δικά τους επιχειρήματα, όπως δείχνουν σχετικές δηλώσεις.

Διάφοροι αναλυτές (ορισμένοι του οπορτουνιστικού ρεύματος) μειώνουν τη σημασία των δικαιωμάτων των νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και τα παρουσιάζουν υποτιμητικά ως «μαξιμαλισμό». Ομως, με την πρακτική της «διαγραφής» ελληνικών νησιών και με κανόνα τη μειωμένη επήρεια βάλλεται ο ενιαίος χαρακτήρας της ελληνικής επικράτειας και των νησιωτικών συμπλεγμάτων (π.χ. Δωδεκάνησα), πράγμα που οδηγεί στην ακύρωση του δικαιώματος των νησιών σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, όπως ισχύει για την ηπειρωτική χώρα, σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Με την εξαίρεση του Καστελόριζου από μια συμφωνία με την Αίγυπτο παύει η Ελλάδα να έχει σύνορα με την Κύπρο.

Συνολικά, μέσα από τις διάφορες κινήσεις που είναι σε εξέλιξη προετοιμάζεται το κλίμα για συμβιβασμούς χωρίς αρχές, με πολλούς κινδύνους για τα κυριαρχικά - εδαφικά δικαιώματα της χώρας. Διαμορφώνεται το έδαφος για προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης (με άγνωστο το περιεχόμενο του σχετικού συνυποσχετικού που θα συμφωνηθεί ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα) με στόχο τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και θαλάσσιων ζωνών της Ανατ. Μεσογείου. Σε αυτό συγκλίνουν οι απανωτές τοποθετήσεις του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα και οι κινήσεις του πρέσβη των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ, που από κοινού με την ΕΕ, πάνω και κάτω από το τραπέζι, προσπαθούν πάση θυσία να εξασφαλίσουν την παραμονή της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε την Ελληνο-Ιταλική Συμφωνία ως θετική γιατί παίζει στο συνολικό παιχνίδι των αστικών παζαριών. Μιλάει για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης (χωρικών υδάτων) από τα 6 στα 12 μίλια για την περιοχή του Ιονίου Πελάγους. Η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα, όπως και στις άλλες χώρες, στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, ανεξάρτητα από το αν ένα κράτος θα το ασκήσει ή όχι. Φυσιολογικά, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης θα έπρεπε να γίνει πριν από την οριοθέτηση της ΑΟΖ ώστε να καθοριστεί το τμήμα που έχει πλήρη κυριαρχία (αιγιαλίτιδα ζώνη) και το τμήμα που ασκούνται κυριαρχικά δικαιώματα (ΑΟΖ), αλλά λόγω των γενικότερων επιπλοκών και τριβών εκτιμήθηκε διαφορετικά, και μετατέθηκε για ύστερο χρόνο. Ομως, η επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο Πέλαγος και η εξαίρεση της περιοχής του Αιγαίου (που ισχύει το τουρκικό casuς belli - αιτία πολέμου) μπορεί να δημιουργήσουν κακό προηγούμενο, «νομιμοποιώντας» τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, και τα θέματα αυτά απαιτούν πολύ προσεκτική εξέταση.

Η πολιτική του ΚΚΕ θέτει ως βασικό ζήτημα την τήρηση των συνόρων, των συνθηκών που τα καθορίζουν και την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αντιμετωπίζει τα γεγονότα - συμπεριλαμβανομένης της Συμφωνίας Ελλάδας-Ιταλίας - στη σύνδεσή τους με τις γενικότερες εξελίξεις.

Το Κόμμα μας μελετά καλά τη μεγάλη εικόνα, την κατάσταση που έχει διαμορφώσει στην περιοχή το πλέγμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στη Ρωσία και την Κίνα, που οξύνονται στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης και η εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς συνιστά καθοριστικό παράγοντα όξυνσης των προβλημάτων και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Οι εξελίξεις αυτές αφορούν άμεσα την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τους νέους και τις νέες, που τα συμφέροντά τους συνδέονται με την ανάπτυξη της πάλης, μαζί με το ΚΚΕ, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, το κλείσιμο των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, τη μη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Η πολιτική της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων είναι στην υπηρεσία της αποκαλούμενης στρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης, των οικονομικών ομίλων και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Αυτή η πολιτική είναι συνένοχη για ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο ή ακόμα και πολεμική εμπλοκή και ο λαός καλείται να της την καταλογίσει.

Τα δεινά που γεννάει ο καπιταλισμός στους ανθρώπους του μόχθου πολλαπλασιάζονται. Ο κίνδυνος εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο συναντιέται με την υψηλή ανεργία, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, τους άθλιους μισθούς και συντάξεις, την εμπορευματοποίηση και τις τραγικές ελλείψεις στην Υγεία, τη συνεχή υποβάθμιση της μόρφωσης των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και τόσα άλλα προβλήματα.

Αυτό είναι εκρηκτικό μείγμα, γεμίζει βάσανα το λαό μας και απαιτεί αποφασιστική απάντηση. Θέτει στην ημερήσια διάταξη το δυνάμωμα της πάλης κατά του πραγματικού αντιπάλου, της αστικής τάξης και της εξουσίας της, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό, που μπορεί να αξιοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, να εγγυηθεί την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και να εργαστεί για την οικοδόμηση αμοιβαία επωφελών σχέσεων με τα άλλα κράτη και τους λαούς της περιοχής, δίνοντας λύσεις στην οδυνηρή κληρονομιά του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Από την πλευρά του ο πρέσβης χαρακτήρισε τη βάση «κόσμημα στο στέμμα» και «ναυαρχίδα» της διμερούς στρατιωτικής συνεργασίας, εστιάζοντας στο πόσο «κρίσιμη» είναι η διμερής συνεργασία στη Σούδα για «την προώθηση της ασφάλειας και της σταθερότητας στην περιοχή». «Καμία έκπληξη για το γεγονός ότι είναι σήμερα πιο δραστήρια από ποτέ», σημείωσε χαρακτηριστικά, παραπέμποντας στην κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ανατ. Μεσόγειο και ευρύτερα, τονίζοντας πως η Σούδα «είναι η πιο σημαντική πλατφόρμα μας για την προβολή της αμερικανικής δύναμης σε μια στρατηγικά δυναμική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Από τη Συρία έως τη Λιβύη έως το σημείο ελέγχου της Μαύρης Θάλασσας (Δαρδανέλια), αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό πλεονέκτημα για τις ΗΠΑ, καθώς η αεροπορική μας δύναμη, το Ναυτικό και άλλοι πόροι χρησιμοποιούνται για την υποστήριξη των υποχρεώσεων της Συμμαχίας μας».

Σημείωσε ακόμα ότι «αυτός είναι ο πιο σημαντικός χώρος για την καθημερινή συνεργασία μεταξύ ελληνικών και αμερικανικών δυνάμεων» και, δείχνοντας το απύθμενο βάθος της εμπλοκής των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, δήλωσε «εξαιρετικά περήφανος για τη συνεργασία που έχουμε εδώ και τον τρόπο με τον οποίο συνεργάζονται όλες οι υπηρεσίες μας με το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό στην προβλήτα του κόλπου της Σούδας, με την ελληνική Πολεμική Αεροπορία, και τον ελληνικό στρατό στο NAMFI (Πεδίο Βολής Κρήτης), κάθε μέρα με τους Ελληνες ομολόγους μας».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην «εμβάθυνση της συνεργασίας μας με την κοινότητα των ελληνικών Ειδικών Δυνάμεων», με αφορμή και την άσκηση που παρακολούθησαν στον κόλπο της Σούδας, και επίδειξη προσωπικού της Special Operations Command Europe (η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των αμερικανικών δυνάμεων που επιχειρούν στην Ευρώπη), με ταχύπλοα σκάφη Ανορθόδοξου Πολέμου. Δήλωσε «εντυπωσιασμένος από τη δουλειά» που κάνουν οι Αμερικανοί κομάντος στην περιοχή, αλλά και «από τις δυνατότητες να επεκτείνουμε τη δουλειά μας εδώ (σ.σ. στη Σούδα) μετά και την επικύρωση της επικαιροποιημένης Συμφωνίας Αμυντικής Συνεργασίας», δείχνοντας το δρόμο που τους άνοιξαν διαδοχικά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, με την κατάπτυστη «ανανεωμένη» Συμφωνία για τις βάσεις.

Ακολούθως ο Πάιατ μετέβη στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής, το οποίο χαρακτήρισε «κορυφαίο πολύπλευρο εκπαιδευτικό κέντρο», «σύμβολο του ηγετικού ρόλου της Ελλάδας στη Συμμαχία και "κλειδί" των προσπαθειών μας για την αύξηση της διαλειτουργικότητας και των κοινών εκπαιδεύσεων» μονάδων του ΝΑΤΟ σε ζητήματα θαλάσσιας ασφάλειας, ναυτικών επιχειρήσεων κ.λπ., φέρνοντας ως παράδειγμα την προετοιμασία στελεχών στο Κέντρο για την ανάπτυξη της ιμπεριαλιστικής αποστολής της ΕΕ «Irini» και εκφράζοντας ξανά τη στήριξη στην επιχείρηση, που όπως δείχνουν και οι πρόσφατες εξελίξεις «κρατάει το φανάρι» στην τουρκική επέμβαση στη Λιβύη, για την ανακοπή της ρωσικής επιρροής.

Σημειωτέον, πρεσβεία και υπουργείο Αμυνας βρίσκονται σε διαρκείς συνεννοήσεις το τελευταίο διάστημα, καθώς επίκειται επίσημη επίσκεψη του υπουργού Αμυνας στην Ουάσιγκτον.

Εξάλλου, καθώς Τετάρτη και Πέμπτη συνέρχονται σε τηλεδιάσκεψη οι υπουργοί Αμυνας του ΝΑΤΟ, την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες συνάντηση του Ελληνα πρέσβη στο ΝΑΤΟ, Σπ. Λαμπρίδη, με την Αμερικανίδα ομόλογό του, Κέι Μπέιλι Χάτσισον. Η Αμερικανίδα μιλούσε κατόπιν για «σπουδαία συζήτηση», που εστίασε στις «προετοιμασίες» των δύο πλευρών ενόψει της τηλεδιάσκεψης των υπουργών Αμυνας, η οποία, κατά την Χάτσισον, θα καλύψει μία «ευρεία γκάμα σημαντικών θεμάτων στην κορυφή της διατλαντικής ατζέντας ασφάλειας».

Σε ανάλογο φόντο, την Παρασκευή είχαν τηλεδιάσκεψη ο Αμερικανός πρέσβης των ΗΠΑ στην ΕΕ Ρ. Γκίντγουιτζ με τον μόνιμο αντιπρόσωπο της Ελλάδας στην ΕΕ, πρέσβη Ι. Βράιλα. Σύμφωνα με τον Αμερικανό, κάλυψαν ζητήματα όπως η «ενδυνάμωση των διατλαντικών σχέσεων» και η «στρατηγική σχέση της Ελλάδας στα σχέδια ενεργειακής διαφοροποίησης».

Αλλωστε, σε υλοποίηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, την Παρασκευή συναντήθηκαν στην Αθήνα οι υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Σερβίας, με τον Ν. Δένδια να δηλώνει κατόπιν ότι επανέλαβε στον Ι. Ντάτσιτς τη «σταθερή στήριξη» της κυβέρνησης στην «ευρωπαϊκή προοπτική» της Σερβίας, καθώς «πάγιος στόχος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι η ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ευρωπαϊκή οικογένεια», που τάχα «θα προσφέρει τις απαραίτητες εκείνες προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός χώρου ειρήνης, σταθερότητας και ασφάλειας, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, που λειτουργούν αποσταθεροποιητικά για την περιοχή» - μια αιχμή κατά της Ρωσίας, η δράση της οποίας έχει μπει στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ, αλλά και της Κίνας, που διευρύνει τη δράση της στην περιοχή.

INTIME NEWS

Πάιατ και Παναγιωτόπουλος επιθεωρούν τις εργασίες αναβάθμισης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, που θα αξιοποιηθεί για τα επιχειρηματικά και στρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ

Πρόκειται σίγουρα για ένα βήμα παραπέρα κλιμάκωσης της τουρκικής επιθετικότητας στην περιοχή, καθόλου άσχετο με την ένταση στο Αιγαίο και τη Νότια Κρήτη επ' αφορμή του τουρκo-λιβυκού συμφώνου για τον καθορισμό των ΑΟΖ.

Αλλωστε, αυτή η κλιμάκωση είναι ένα βήμα παραπέρα από τις γνωστές έως σήμερα παραβιάσεις του εναέριου χώρου στο Αιγαίο, τις λεγόμενες υπερπτήσεις στα ελληνικά νησιά, την αμφισβήτηση επήρειας στον καθορισμό της ΑΟΖ των ελληνικών νησιών. Η τουρκική αστική τάξη και η κυβέρνησή της τον τελευταίο χρόνο για πρώτη φορά πραγματοποίησαν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, υπερπτήσεις πάνω από τα χερσαία σύνορα της χώρας μας, ενώ παράλληλα προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το Προσφυγικό δημιουργώντας πίεση στα χερσαία σύνορα.

Αυτή η κατάσταση γέννησε δικαιολογημένη ανησυχία στους κατοίκους της περιοχής, για την πιθανότητα η κατάσταση να οξυνθεί παραπέρα μέχρι την περίπτωση ακόμη και στρατιωτικής εμπλοκής και επεισοδίου.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να καλλιεργήσει τον εφησυχασμό, πως τα τελευταία γεγονότα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, πως λίγο πολύ ορισμένες από τις στρατιωτικές κινήσεις της Αγκυρας ήταν κινήσεις πανικού, αφού δεν τα κατάφερε με το Προσφυγικό να σπάσει τα σύνορα.

Οι ερμηνείες αυτές δεν διαφέρουν πολύ από αυτά που ισχυρίζονταν πρωτύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, πως ο Ερντογάν ήταν αποδυναμωμένος και έκανε κινήσεις πανικού με τις συνεχόμενες προκλήσεις.

Και οι δύο καλλιέργησαν και συνεχίζουν να καλλιεργούν μαζί με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα πως η Τουρκία είναι διεθνώς απομονωμένη, πως η ένταση στις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις, η προσέγγιση με τη Ρωσία θα φέρουν οφέλη στην Ελλάδα, αφού αναγορεύεται στον πιο αξιόπιστο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή.

Μάλιστα, σε ορισμένα τοπικά μέσα ο Αμερικανός πρέσβης, που κουβαλάει τα παράσημα της διάλυσης της Ουκρανίας, του πραξικοπήματος και της ενίσχυσης των φασιστικών ομάδων, προβάλλεται ως ο μέγας ευεργέτης της περιοχής, αφού λειτουργεί σαν ατζέντης επιχειρηματικών ομίλων από τις ΗΠΑ, που ενδιαφέρονται για τα λιμάνια Αλεξανδρούπολης και Καβάλας, αλλά και την οδική και σιδηροδρομική Εγνατία, πέρα από τους αγωγούς και αποθήκες του φυσικού αερίου. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι παρεμβάσεις του σε παράγοντες της Τοπικής Διοίκησης, κυβερνητικά στελέχη στην περιοχή, αλλά και εκπροσώπους επιχειρηματικών ομίλων, για να «αποκρουστεί» κάθε προσπάθεια διείσδυσης του ρωσικού και κινεζικού παράγοντα.

Αυτή η προπαγάνδα είχε αναπαραχθεί και στο παρελθόν ακόμη και από την κοινοπραξία του ΤΑΡ, που υποστήριζε πως «απ' όπου θα περνάει ο αγωγός φυσικού αερίου δεν θα πέφτουν βόμβες, δεν θα γίνονται πόλεμοι» και μάλιστα προέβαλλε πως ο αγωγός περνάει τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Τουρκία, άρα διασφαλίζει την ειρήνη ανάμεσά τους.

Τα παραπάνω επιχειρήματα για τους γνωστούς ιμπεριαλιστικούς προστάτες καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι μπροστά στον ρου των απανωτών γεγονότων, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην περιοχή μας, όπου αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ότι η εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης και της κυβέρνησης πάει χέρι χέρι με την αμφισβήτηση των συνόρων, την αύξηση της έντασης στην περιοχή.

Αλλο παράδειγμα: Μήπως εμπόδισε η ΝΑΤΟική αρμάδα για το Προσφυγικό την αμφισβήτηση των «θαλάσσιων συνόρων», όπως διατεινόταν ο πρώην ακροδεξιός υπουργός Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ ή είχαμε νέα ρεκόρ πρόκλησης, με αποκορύφωμα τον εμβολισμό πλοίου του ελληνικού Λιμενικού από τουρκικό πλοίο;

Αλήθεια, κάνουν πως δεν ξέρουν ότι πάγιος στόχος των ΗΠΑ είναι το κράτημα της Τουρκίας στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, στόχος για τον οποίο έχει αναλάβει ρόλο η ελληνική αστική τάξη; Αγνοούν ότι αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τις σχέσεις των δύο κρατών;

Οι δηλώσεις Στόλτενμπεργκ (με αποκορύφωμα τον εμβολισμό της ακταιωρού), οι παραινέσεις στελεχών του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ για να λύσουν με συνεννόηση και χωρίς εμπλοκή τα δύο μέλη του ΝΑΤΟ τα μεταξύ τους προβλήματα, οι τελευταίες παρεμβάσεις πως δεν μπορεί να μείνει έξω από τον ενεργειακό χάρτη της ΝΑ Μεσογείου η Τουρκία, είναι ενδεικτικές και πολλές φορές περνάνε στα ψιλά.

Πάνω απ' όλα είναι πιο χαρακτηριστικές οι ίδιες οι δηλώσεις του Πάιατ για τη βάση της Αλεξανδρούπολης και το ρόλο της, αφού πιο καθαρά δεν μπορούσε να πει πως επιλέγεται το συγκεκριμένο σημείο γιατί διευκολύνει στην επιτήρηση της δραστηριότητας της Ρωσίας στην περιοχή και όχι φυσικά για να προασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Αλλωστε, οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο δεν εμπόδισαν την κατοχή της.

Αλλωστε, το ίδιο σαθρό επιχείρημα, πως οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί μας θα μας προστατέψουν από την τουρκική επιθετικότητα, χρησιμοποίησαν η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της στην περιοχή, στην πρόσφατη κρίση με το Προσφυγικό στον Εβρο.

Μάλιστα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο προστάτης θα ήταν η Frontex και η ΕΕ, που δήθεν θα απέτρεπαν τις προκλήσεις της τουρκικής στρατοχωροφυλακής. Γεγονός που διαψεύστηκε από τους πυροβολισμούς που συνεχίστηκαν ακόμη και κατά του κατασταλτικού μηχανισμού της Frontex. Ακόμα μεγαλύτερο στραπάτσο ήταν αυτό των προηγούμενων ημερών με τη Λιβύη, που το τουρκικό ναυτικό παρεμπόδισε τη ναυτική δύναμη που υποτίθεται επιτηρούσε το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη να σταματήσει φορτηγό πλοίο με οπλισμό από Τουρκία που κατευθυνόταν για τη στήριξη της κυβέρνησης Σάρατζ.

Είναι καθαρό πως ο λαός μας δεν μπορεί να περιμένει από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (ΝΑΤΟ, ΕΕ) προστασία από τις προκλήσεις της αστικής τάξης της Τουρκίας. Είναι οι ίδιοι που πρωταγωνιστούν στην αλλαγή συνόρων με βάση τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που υπηρετούν. Είναι οι ίδιοι που μαζί με την ελληνική κυβέρνηση έδωσαν πράσινο φως στην τουρκική κυβέρνηση να προχωρήσει στην επέμβαση στη Συρία και να ανατρέψει στην πράξη τη Συνθήκη της Λοζάνης.

Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να πιστεύει πως κυβερνήσεις και κόμματα, που έχουν δώσει τα πάντα για να προωθηθούν σχέδια αστάθειας, επεμβάσεις όπως σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και Ιράκ στο παρελθόν, και στη Συρία πριν λίγο καιρό, μπορούν να υπερασπιστούν την ειρήνη και την ευημερία του λαού μας, αφού τα κριτήριά τους αφορούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης της χώρας μας και όχι του λαού.

Οι εθνικιστικές κραυγές, που συνδυάζονται συνήθως με τη λογική αλλαγής ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, απλά εναλλάσσουν τις παλιές με νέες αυταπάτες για χώρες και συμμάχους που δήθεν θα είναι σίγουρο αποκούμπι και χωρίς ανταλλάγματα σε μια πιθανή εμπλοκή. Και αυτά δοκιμάστηκαν στο πεδίο της οικονομίας και με τη λογική που προέβαλλαν δυνάμεις όπως η σημερινή ΛΑΕ, με τραγικά για το λαό αποτελέσματα.

Είναι επικίνδυνες γιατί αποκρύβουν τι υπάρχει πίσω από την τουρκική προκλητικότητα στην περιοχή, πως αυτή οξύνεται όσο η λεία των δρόμων και πηγών Ενέργειας αυξάνεται. Πως δεν είναι στο DNA του τουρκικού λαού ο ανθελληνισμός, όπως αντίστοιχα στου ελληνικού ο μισοτουρκισμός. Πως οι λαοί, είτε βρεθούν στη θέση του νικητή, είτε του ηττημένου σε έναν πόλεμο, πληρώνουν πάντα τις συνέπειες και κερδισμένοι βγαίνουν όσοι αρπάζουν τα λάφυρα, δηλαδή η μια ή η άλλη αστική τάξη. Αλλωστε, είναι χαρακτηριστική και ελπιδοφόρα η κινητοποίηση χιλιάδων Τούρκων αγωνιστών κατά της επέμβασης της Τουρκίας στη Συρία.

Επίσης επικίνδυνη είναι η θέση της λεγόμενης συνδιαχείρισης του Αιγαίου, η λεγόμενη λογική να τα βρούμε για να μην έχουμε χειρότερα. Αυτή η γραμμή δουλεύεται όλο και περισσότερο έμμεσα ή άμεσα από στελέχη τόσο της κυβέρνησης όσο και της αστικής αντιπολίτευσης. Είναι μύθος πως ένας συμβιβασμός σήμερα διασφαλίζει διά παντός την ειρήνη και την ασφάλεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Κύπρος, η Συρία, οι νέες απαιτήσεις της τουρκικής αστικής τάξης όχι μόνο στα ανατολικά του Αιγαίου, αλλά και στα νότια της Κρήτης. Τέτοιο παράδειγμα ήταν μια σειρά Συνθήκες που υπογράφτηκαν κάτω από τον διαρκή μεταβαλλόμενο συσχετισμό στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που οι ίδιοι που τις υπέγραψαν τις παραβίασαν, με αποκορύφωμα σήμερα την αμφισβήτηση από την Τουρκία της Συνθήκης της Λοζάνης.

Μαζί με τους υπόλοιπους λαούς, ο λαός μας με πρωτεργάτες τους κομμουνιστές χρειάζεται να παλέψει για ευημερία και αλληλεγγύη των λαών αναμεταξύ τους, για να ξεριζωθεί η αιτία κάθε πολέμου και αλλαγής συνόρων στην περιοχή, το σύστημα της εκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που γεννά ο καπιταλισμός.

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, με τίτλο «Το αποτύπωμα της Ρωσίας στο πληροφοριακό περιβάλλον των Δυτικών Βαλκανίων», το επιμελήθηκε το ΝΑΤΟικό «Κέντρο Αριστείας Στρατηγικής Επικοινωνίας» (NATO Strategic Communications Centre of Excellence), και στο πλαίσιό του πραγματοποιήθηκαν 4 διαφορετικές έρευνες για τη διερεύνηση των «εργαλείων επιρροής» της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια, με έμφαση στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης.

Δεν πρόκειται βέβαια για κάποια «ακαδημαϊκή καταγραφή» από την πλευρά του ΝΑΤΟ.

Σκοπός του εν λόγω ΝΑΤΟικού Κέντρου, που εδρεύει στη Ρίγα της Λετονίας, είναι η «θετική και άμεση συνεισφορά στην επίτευξη της επιτυχίας των επιχειρήσεων, των αποστολών και των δραστηριοτήτων του ΝΑΤΟ, ενσωματώνοντας τον στρατηγικό σχεδιασμό επικοινωνιών σε όλο τον επιχειρησιακό και πολιτικό σχεδιασμό (...) στην κατανόηση και την υποστήριξη για συγκεκριμένες πολιτικές, επιχειρήσεις και άλλες δραστηριότητες του ΝΑΤΟ σε όλο το σχετιζόμενο κοινό, στη συμβολή στην ευαισθητοποίηση του κοινού και την κατανόηση των στόχων του ΝΑΤΟ στο πλαίσιο μιας ευρύτερης και συνεχούς άσκησης δημόσιας διπλωματίας».

Οπως αναφέρει η ιστοσελίδα του Κέντρου, η «Στρατηγική Επικοινωνία» του ΝΑΤΟ αξιοποιεί συντονισμένα τις δραστηριότητες και τις δυνατότητες της συμμαχίας για την προώθηση των στόχων του ΝΑΤΟ. Σε αυτές περιλαμβάνονται και οι «Ψυχολογικές Επιχειρήσεις» - (Psychological Operations), οι οποίες ορίζονται ως εξής: «Προγραμματισμένες ψυχολογικές δραστηριότητες που χρησιμοποιούν μεθόδους επικοινωνίας και άλλα μέσα που απευθύνονται σε εγκεκριμένα ακροατήρια, προκειμένου να επηρεάσουν τις αντιλήψεις, τις στάσεις και τη συμπεριφορά, επηρεάζοντας την επίτευξη πολιτικών και στρατιωτικών στόχων».

Υπό αυτό ακριβώς το «πρίσμα», της επίτευξης των βρώμικων σχεδιασμών του ΝΑΤΟ στην περιοχή, της αποτελεσματικότερης «διείσδυσης» της προπαγάνδας του στους λαούς της περιοχής και της πολύπλευρης θωράκισης απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά και απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, διαβάζονται και οι ΝΑΤΟικές αυτές εκθέσεις.

Οι εκθέσεις αυτές εστιάζουν στις προπαγανδιστικές δραστηριότητες της Ρωσίας στην Αλβανία, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στο προτεκτοράτο του Κοσόβου, στη Βόρεια Μακεδονία, στο Μαυροβούνιο και τη Σερβία. Επίσης, προσδιορίζουν τα «τρωτά σημεία» που καθιστούν τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων ευάλωτες στην επιρροή των ανταγωνιστών του ευρωατλαντικού άξονα. Τέλος, αναλύονται τα «αφηγήματα» της Μόσχας σχετικά με τα Δυτικά Βαλκάνια αλλά και ο ρόλος των ΜΜΕ της περιοχής στη διάδοσή τους.

Η πρώτη έκθεση, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη, έχει τίτλο «Στρατηγικά Συμφέροντα και Εργαλεία Επιρροής της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια», ενώ ακολούθησε η ταυτόχρονη δημοσίευση, στις 30 Απρίλη, των άλλων τριών, με τίτλους: «Κίνδυνοι και αδυναμίες στα Δυτικά Βαλκάνια», «Τα αφηγήματα της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια: Ανάλυση του "Sputnik" Σερβίας» και «Εντοπίζοντας τα αφηγήματα της Ρωσίας στα ΜΜΕ των Δυτικών Βαλκανίων».

Αν και υποστηρίζεται πως η Νοτιοανατολική Ευρώπη βρίσκεται έξω από την «προνομιακή σφαίρα γεωπολιτικού ενδιαφέροντος» της Ρωσίας, η έκθεση τονίζει ότι η Ρωσία εντοπίζει στα Δυτικά Βαλκάνια μια ευκαιρία να υπονομεύσει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες των χωρών της περιοχής «να μεγιστοποιήσει την επιρροή της έναντι της Δύσης». «Οι ενέργειες της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια», αναφέρεται σε άλλο σημείο, «στοχεύουν στο πάγωμα του υφιστάμενου status quo (στις περιπτώσεις της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και του προτεκτοράτου του Κοσόβου) και στην πρόληψη της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ».

Ως κύριο εργαλείο επιρροής παρουσιάζεται η συνεργασία της Ρωσίας με «τοπικούς κατόχους ισχύος» στη Σερβία και τη Δημοκρατία της Σερβίας στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, καθώς και η εφαρμογή τακτικών όπως οι εκστρατείες παραπληροφόρησης και η «μυστική υποστήριξη ριζοσπαστικών αντιδυτικών παραγόντων» (κόμματα και άλλες πολιτικές οργανώσεις). Ως κύριο παράδειγμα εφαρμογής των παραπάνω αναφέρονται «οι προσπάθειες της Ρωσίας να εμποδίσει την ένταξη του Μαυροβουνίου στο ΝΑΤΟ και να διακόψει τη διαδικασία αλλαγής ονόματος της Βόρειας Μακεδονίας».

Σχετικά με «τους κινδύνους και τις αδυναμίες» της περιοχής που μπορούν «να εκμεταλλευτούν οι εχθρικοί παράγοντες για να αποκτήσουν επιρροή σε χώρες της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων», η έρευνα κατέληξε σε έναν «δείκτη διαπερατότητας για τη μέτρηση της ευπάθειας της κάθε χώρας σε κακόβουλη επιρροή». Οι «ευπάθειες» αξιολογούνται στους τομείς της κοινωνίας, της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής «ασφάλειας», αποτυπώνοντας έτσι και το πώς οι ΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί διαπερνούν σε όλα τα μήκη και πλάτη τα κράτη της περιοχής.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η Β. Μακεδονία και η Αλβανία αναγνωρίζονται συνολικά ως λιγότερο ευάλωτες, ενώ η Βοσνία - Ερζεγοβίνη θεωρείται η πιο ευάλωτη χώρα της περιοχής, με τη Σερβία να ακολουθεί. Σχετικά «ασφαλείς» κατατάσσονται επίσης το Μαυροβούνιο και, φυσικά, το προτεκτοράτο του Κοσόβου, σε μεγάλο βαθμό λόγω της «σχετικά σταθερής εξωτερικής πολιτικής τους». Το Κόσοβο μάλιστα θεωρείται ότι «έχει διατυπώσει σαφώς τους στόχους περιφερειακής εξωτερικής πολιτικής» - που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν και τα σχέδια για αλλαγές συνόρων! - αλλά και τον δυτικό προσανατολισμό του, πράγμα που σε παρόμοιο βαθμό διαπιστώνεται και για το Μαυροβούνιο, καθώς προσχώρησε πρόσφατα στο ΝΑΤΟ.

Οι άλλες δύο εκθέσεις επικεντρώνουν στο χώρο των ΜΜΕ. Αρχικά πραγματοποιήθηκε η έρευνα στο σερβόφωνο τμήμα του ρωσικού διαδικτυακού ιστότοπου ειδήσεων «Sputnik», που χαρακτηρίζεται «χρηματοδοτούμενος από το Κρεμλίνο».

Στο πλαίσιό της, παρακολουθήθηκαν για διάστημα ενός έτους (από το Γενάρη έως και το Δεκέμβρη του 2018) και αναλύθηκαν 7.193 άρθρα για την Αλβανία, τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, τη Βόρεια Μακεδονία και τη Σερβία, καθώς και για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, και με βάση τα συμπεράσματα της έκθεσης ο ιστότοπος καταγράφεται ως «ένα από τα κύρια κανάλια ρωσικής επιρροής στο χώρο των ΜΜΕ στα Δυτικά Βαλκάνια», ενώ επισημαίνεται πως «κατέχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει ακροατήρια που μιλούν σερβοκροατικές διαλέκτους σε πολλές χώρες της περιοχής και το περιεχόμενό του αναδημοσιεύεται από τοπικά ΜΜΕ».

Με βάση αυτό το συμπέρασμα, σε επόμενη έρευνα, από το 2018 μέχρι και τον Ιούνη του 2019, μελετήθηκαν πέντε συγκεκριμένες «αφηγήσεις» στη διαδικτυακή πλατφόρμα που σχετίζονται με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Οπως αναφέρει η αντίστοιχη έκθεση, οι αφηγήσεις αυτές υποστηρίζουν ότι η ΕΕ είναι «αδύναμη, μη ενωμένη και ηγεμονική» και ότι το ΝΑΤΟ είναι επίσης «αδύναμο και όχι ενωμένο», «μη επωφελές» για τα κράτη της περιοχής αλλά και «επιθετικό».

Ολη η παραπάνω ενδελεχής έρευνα καταλήγει σε μια σειρά από συστάσεις προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα μέτρα αντιμετώπισης της ρωσικής επιρροής στην περιοχή, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι για τους σκοπούς του ΝΑΤΟ «είναι ζωτικής σημασίας να διερευνήσουμε όχι μόνο τις δραστηριότητες και τα κανάλια της Ρωσίας στο χώρο των ΜΜΕ των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά, το σημαντικότερο, να κατανοήσουμε πώς και γιατί οι αφηγήσεις που προωθούνται από τα ΜΜΕ που χρηματοδοτούνται από το Κρεμλίνο αντηχούν στο τοπικό κοινό». Ζητάει δε η παραπέρα «έρευνα» «να εξετάσει βαθύτερα το ρόλο των τοπικών παραγόντων που συνεργάζονται με το Κρεμλίνο και τους υποστηρικτές του, για την καλύτερη αξιολόγηση των μοχλών της επιρροής της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια».

Το Κέντρο Στρατηγικής Επικοινωνίας του ΝΑΤΟ καλεί σε συνέχιση της διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και της σταθερής «ανταλλαγής μηνυμάτων» σχετικά με τη διαδικασία, ως απαραίτητο μέτρο για να αποφευχθεί το «αίσθημα εγκατάλειψης από τη Δύση».

Τονίζει επίσης την ανάγκη... «ευαισθητοποίησης» των δημοσιογράφων σχετικά με τις απειλές και τις μεθόδους εχθρικής επιρροής, και συνιστά «οι προσπάθειες (...) να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών τρωτών σημείων του χώρου των ΜΜΕ των Δυτικών Βαλκανίων» και ιδιαίτερα στη δημιουργία «εναλλακτικής λύσης» στα ΜΜΕ που υποστηρίζονται από τη Μόσχα, με αντίστοιχα δηλαδή ΝΑΤΟικά ΜΜΕ. «Η κατανόηση των θεμάτων και των στιλ αναφοράς που είναι ελκυστικά για το τοπικό κοινό πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για την παροχή εναλλακτικών λύσεων από τις πληροφορίες που διανέμονται από τα ρωσικά χρηματοδοτούμενα ΜΜΕ», σημειώνεται.

Οι εκθέσεις καταλήγουν πως απαιτείται από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να μοιραστούν με τις χώρες της περιοχής «βέλτιστες πρακτικές και διδάγματα» που έχουν αντλήσει στην «αντιμετώπιση της εχθρικής επιρροής».

Μία από αυτές τις «βέλτιστες πρακτικές», που εφαρμόστηκαν ενεργά στην Ελλάδα όλη την περίοδο της πανδημίας, είναι η λειτουργία του «Digital Communication Network of SouthEDigital Communication Network of Southeast Europe Hub» (DCN - SEE), που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη.

Διόλου τυχαία, τη δραστηριότητά του στην «καταπολέμηση της παραπληροφόρησης» επαίνεσε την Τετάρτη στην ομιλία της στο Φόρουμ των Δελφών η Λία Γκάμπριελ, πρώην αξιωματικός πληροφοριών του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ και νυν ειδική απεσταλμένη και συντονίστρια του Κέντρου Παγκόσμιας Ενασχόλησης (Global Engagement Center - GEC) του αμερικανικού ΥΠΕΞ, επιφορτισμένη με την «καταπολέμηση της προπαγάνδας από ξένους παράγοντες όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βόρεια Κορέα και το ISIS».

Μιλώντας με τον Ν. Παναγιώτου, αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και επικεφαλής του DCN - SEE, σε συζήτηση με τίτλο «Καταπολέμηση της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης στην εποχή του Covid-19» τόνισε πως το δίκτυο του οποίου τμήμα είναι το DCN - SEE και το οποίο αποτελείται από χιλιάδες «ανεξάρτητους δημοσιογράφους» και άλλου είδους προπαγανδιστές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, σε 30 χώρες, αποτελεί ένα από τα κύρια εργαλεία αντιμετώπισης της «παραπληροφόρησης» και της «κακόβουλης επιρροής».