Ενα ποιητικό χρονολόγιο της δεκαετίας του '40. Μια παρέα ανθρώπων μάς «παίρνει» μαζί της και μας λέει την ιστορία της, όλο φως, ελπίδα και ζωή. Ερχεται να μας γεμίσει ελπίδα για τον Ανθρωπο, έρχεται σήμερα να μας γεμίσει δύναμη. Μια εμπνευσμένη παράσταση, που «επιτρέπει» να ακουστεί καθαρά ο λόγος του ποιητή. Μια παράσταση που ειδικά στις μέρες μας συμβάλλει να διατηρείται η μνήμη ζωντανή, να «συναντηθεί» και ένας νέος θεατής με πλευρές της σύγχρονης Ιστορίας μας.

Παίζουν οι: Ξένια Αλεξίου, Λάζαρος Βαρτάνης, Στέφανος Παπατρέχας, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης.

Κάθε Κυριακή στις 8 το βράδυ και την Τετάρτη 29/12 στο θέατρο «Βαφείο - Λάκης Καραλής» (Αγίου Ορους 16 και λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως 116).

«Συνέντευξη με τον Μαρξ», της Ελένης Ζαφειρίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Σταματόπουλου.

Η συγγραφέας δραματοποιεί το βιβλίο «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» του Καρλ Μαρξ, ένα βιβλίο που γράφτηκε με βάση την πείρα από την Κομμούνα του Παρισιού το 1871, όπου η εργατική τάξη για πρώτη φορά στην Ιστορία καταλαμβάνει την εξουσία. Τα λόγια του Μαρξ γίνονται παράσταση, που με τα εκφραστικά μέσα του θεάτρου επιχειρεί να κατανοήσει και να μεταγγίσει τον ιστορικό χαρακτήρα και τη σημασία της Κομμούνας, αλλά και να κωδικοποιήσει τα σημαντικά ερωτήματα που γεννήθηκαν από αυτήν.

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 το βράδυ στο θέατρο OLVIO (Φαλαισίας 7, Γκάζι).

«Εργατα και δουλείας», σε σκηνοθεσία Ελένης Γερασιμίδου.

Τρία μονόπρακτα, «Ενας καλός μάρτυρας», «Αγάπη», του Γιώργου Λαμψίδη, και «Η κουτσή», της Αννας Μαυροπούλου - Βαφειάδου, με τον γενικό τίτλο «Εργατα και δουλείας». Τρεις μικρές περιεκτικές κωμωδίες με θέματα της καθημερινότητας των πρώτων Ποντίων από την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα. Τρία θεατρικά μονόπρακτα διανθισμένα με παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου, που τραγουδιούνται ζωντανά επί σκηνής με τη συνοδεία της ποντιακής λύρας.

Παίζουν οι: Ελένη Γερασιμίδου, Στέφανος Καλλιανίδης, Δαμιανός Νικολαΐδης, Αντώνης Ξένος, Αγγελική Ξένου, Γιάννης Σιδηρόπουλος. Λύρα: Στέφανος Καλλιανίδης.

Τελευταίες παραστάσεις το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Δεκέμβρη στις 9 το βράδυ στο θέατρο «Από Κοινού» (Ευπατριδών 4, Γκάζι).

«Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», του Λουίς Σεπούλβεδα, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.

Η παράσταση μας μεταφέρει στη φυλή των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής, που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας. Μεγάλο μέρος της συγγραφικής του κλίσης ο Σεπούλβεδα το οφείλει στις ιστορίες που του αφηγούνταν οι δικοί του από τον μακρινό Νότο. Εγραψε αυτό το βιβλίο εκπληρώνοντας την υπόσχεση που είχε δώσει σε έναν 8χρονο ιθαγενή πιτσιρικά, που τον είχε δει να κλαίει, επειδή η αστυνομία πήρε το σκυλί του, κατηγορώντας την οικογένειά του πως το έκλεψε, επειδή ήταν σκύλος ράτσας και ήταν αδύνατο να είναι δικός τους...

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 το βράδυ στο θέατρο «Αλφα / Ληναίος - Φωτίου» (Πατησίων 37 και Στουρνάρη 51, Πολυτεχνείο).

«Κοινή Ησυχία», σε σκηνοθεσία Ελένης Ράντου.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Οδυσσέας Ιωάννου συναντιούνται ξανά επί σκηνής. Συνοδοιπόροι τους είναι οι ηθοποιοί Σοφία Πανάγου και Δημήτρης Καπετανάκος. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει σπουδαία τραγούδια, κάποια από το προσωπικό του ρεπερτόριο και άλλα από την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού, ενώ το κείμενο του Οδυσσέα Ιωάννου αναζητά τα χαμένα μας όνειρα. «Αν η πραγματικότητα έχει το μισό δίκιο, το όνειρο έχει το άλλο μισό...».

Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» (Ιπποκράτους 7).

«Πώς να σωπάσω», της Τζένης Κόλλια.

Ο Κώστας Καζάκος και μαζί του τέσσερις εξαίρετοι τραγουδιστές επί σκηνής, ο Χρήστος Θηβαίος, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, η Βιολέτα Ικαρη και ο Κώστας Τριανταφυλλίδης, παρασύρουν τους θεατές σε ένα μαγευτικό ταξίδι στη Μνήμη και την Ιστορία. Συνταξιδιώτες τους σπουδαίοι μουσικοί. Η παράσταση, μέσα από διαχρονικά τραγούδια της παράδοσης και τραγούδια μεγάλων μας συνθετών, προερχόμενα από διαφορετικές εποχές και τόπους, αφηγείται τα πάθη των λαών στον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο.

«Τέλος του Παιχνιδιού», του Σάμιουελ Μπέκετ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα.

Βιώνοντας την απόγνωση της επίγνωσης, οι κωμικοτραγικοί, έγκλειστοι ήρωες του έργου επιστρατεύουν τη δύναμη της ρουτίνας, τον διάλογο, το χιούμορ, τις μνήμες και μια «μορφή απέραντου οίκτου» για να παρατείνουν την πορεία προς το αναπόφευκτο. Και όταν τα «ατού» τους εξανεμίζονται ένα ένα και αρχίζει να επικρατεί η ανεξέλεγκτη κόπωση μαζί με τη φυσική φθορά σχέσεων, σώματος και νου, ξεσκαρτάρουν και τα τελευταία άχρηστα φύλλα, για να παραδοθούν, με τρόμο και αξιοπρέπεια, στο «γνωστό τέλος ενός παιχνιδιού, χαμένου προ πολλού»...

Παίζουν: Δημήτρης Καταλειφός, Αρης Μπαλής, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιώργος Ζιόβας.

Κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στο «Σύγχρονο Θέατρο» (Ευμολπιδών 45, Γκάζι).

«Μάγισσες του Σάλεμ», του Αρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.

Ο Μίλερ ανέβασε το έργο το 1953. Στόχο είχε να καταγγείλει την αντικομμουνιστική υστερία που επικράτησε στις ΗΠΑ την εποχή του μακαρθισμού, διωκόμενος και ο ίδιος. Για δύο σχεδόν δεκαετίες εκατοντάδες άνθρωποι κατηγορήθηκαν για διείσδυση κομμουνιστικής προπαγάνδας στη βιομηχανία του θεάματος. Βρέθηκαν στη «μαύρη λίστα», ανακρίθηκαν, κατηγορήθηκαν χωρίς αποδείξεις, άλλοι φυλακίστηκαν και άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, χάνοντας τις δουλειές τους.

Ο Μίλερ έγραψε μια αλληγορία, με στόχο να καταγγείλει στον αμερικανικό λαό και αυτός με τη σειρά του να καταδικάσει στη συνείδησή του και να αντισταθεί στις δίκες και καταδίκες ανθρώπων από τον μακαρθισμό. Η υπόθεση του έργου βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία: Στη δίκη των μαγισσών που έγινε στο χωριό Σάλεμ της Μασαχουσέτης το 1692. Πρόκειται για ένα περιστατικό που οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση 20 κατοίκων με την κατηγορία της μαγείας...

Παίζουν οι: Νικήτας Τσακίρογλου, Ακης Σακελλαρίου, Ρένια Λουιζίδου, Ιωάννα Παππά, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μελίνα Βαμβακά.

Στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» (Αμερικής 10, Κολωνάκι) και το πρόγραμμα για τις γιορτές έχει ως εξής: 25, 26, 28, 29, 30/12, 1, 2, 4, 6, 7, 8, 9/1.

«Ο Γυάλινος Κόσμος», του Τένεσι Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη.

Ο «Γυάλινος Κόσμος» λειτουργεί για τους ήρωες κυριολεκτικά και μεταφορικά σαν μια διάφανη παγίδα απομόνωσης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα της κοινωνικής πραγματικότητας, παρασέρνοντας μαζί και τον ίδιο τον θεατή. Ο συγγραφέας, όμως, από απόσταση, στέκεται και παρακολουθεί με νηφαλιότητα και σαρκασμό τη συλλογή των γυάλινων ηρώων του και την πλασματική φυγή τους. Αργά ή γρήγορα αυτή η θολή διέξοδος θα σπάσει με σφοδρότητα, αναγκάζοντάς όλους - ήρωες και θεατές - να έρθουν αντιμέτωποι με τις μεγάλες, τις αληθινές αλλαγές που συντελούνται έξω από τον «μικρόκοσμό» τους.

Παίζουν οι Αννα Μάσχα, Λένα Παπαληγούρα, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Αναστάσης Ροϊλός.

Παραστάσεις κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή (εκτός από 24 και 31/12), Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο «Αλκυονίς» (Ιουλιανού 42 - 46).

«Ποντικοπαγίδα», της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή.

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται σε μια απομονωμένη πανσιόν μιας επαρχίας, την ώρα που το χιόνι πέφτει πυκνό. Οχτώ ήρωες, που όλοι τους κρύβουν ένα μυστικό, βρίσκονται αντιμέτωποι με σκληρές αλήθειες και επικίνδυνα ψέματα. Ο φόβος τούς κυκλώνει και ένας δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσά τους.

Στη νέα προσαρμογή του έργου, μια ομάδα οχτώ πρωταγωνιστών (Βαλέρια Κουρούπη, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Τζένη Μπότση, Ράνια Οικονομίδου, Νίκος Πολυδερόπουλος, Σήφης Πολυζωίδης, Στάθης Σταμουλακάτος, Χάρης Τζωρτζάκης) μεταφέρεται στις αρχές της δεκαετίας του '90, προτού μπουν τα κινητά τηλέφωνα στις ζωές μας, σε μια πανσιόν της ελληνικής επαρχίας.

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στον «Νέο Ακάδημο» (Ακαδημίας και Ιπποκράτους 17).

«Ο Πατέρας»

200 Μέτρα, του Αμίν Ναϊφέ:«Τα "200 Μέτρα" είναι η ιστορία μου και η ιστορία χιλιάδων Παλαιστινίων, και οι ιστορίες μπορούν σίγουρα να αλλάξουν ζωές. Πιστεύω στη δύναμη του κινηματογράφου και στο πώς αγγίζει τις ζωές μας με μαγικούς τρόπους. Εχω ανάγκη να πω αυτήν την ιστορία. Οι εικόνες του τείχους, των checkpoint και των στρατιωτών...», αναφέρει ο σκηνοθέτης. Ο Μουσταφά και η γυναίκα του ζουν 200 μέτρα μακριά, σε χωριά που τα χωρίζει το τείχος στη Λωρίδα της Γάζας. Μία μέρα ο Μουσταφά δέχεται το τηλεφώνημα που τρέμει κάθε γονιός: Ο γιος του έχει πάθει ένα ατύχημα... Μια απόσταση 200 μέτρων μετατρέπεται σε μια τεράστια οδύσσεια.

«Bacurau»

Μάρτιν Ιντεν, του Πιέτρο Μαρτσέλο: Ο Μάρτιν Ιντεν, ένας νέος εργάτης, ονειρεύεται να «ξεφύγει» από τη σκλαβιά της τάξης του, να μορφωθεί και να γίνει καταξιωμένος συγγραφέας... Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον, στο οποίο, έτσι κι αλλιώς, καθρεφτίζονται οι αντιφάσεις και συγχύσεις του μεγάλου αυτού Αμερικανού συγγραφέα. Χαρακτηριστικά, ενώ ο Ιντεν γράφει για τους κατατρεγμένους και αποτυπώνει την κοινωνική ανισότητα, ο ίδιος «πάσχει» από έναν ναρκισσιστικό ατομισμό, που τον οδηγεί σε τεράστια αδιέξοδα.

Γιατί οι ιστορίες του Τζακ Λόντον είναι σπουδαίες και η μεταφορά του βιβλίου αφοπλιστική.

Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα, της Φερνάντα Βαλαντές: Η Μαγκνταλένα αναζητεί τον γιο της, ο οποίος εξαφανίστηκε, ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τα σύνορα του Μεξικού προς τις ΗΠΑ. Ο Μιγκέλ έχει μόλις απελαθεί από τις ΗΠΑ και επιστρέφει στο Μεξικό, λαχταρώντας να ξαναδεί τη μητέρα του. Οι δρόμοι των δύο ηρώων θα διασταυρωθούν, καθώς περιπλανώνται στις παραμεθόριες ερημιές, όπου βασιλεύουν η βία, η απόγνωση, το «δίκιο» των διακινητών.

Γιατί είναι κοινωνικός κινηματογράφος χωρίς φτιασιδώματα, που στοχεύει απευθείας στον νου.

«Γκαγκάριν»

Γιατί, όπως είπε και ο ίδιος ο Μπέκετ... Αυτή η ιστορία είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στο έργο μου αφότου το έγραψα...

Bacurau, των Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου και Ζουλιάνο Ντορνέλες: Στο ακαθόριστο μέλλον, το Μπακουράου, ένα μικρό «γαλατικό» χωριό στη φτωχή επαρχία της Βραζιλίας, θρηνεί τον χαμό της «αρχηγού» του, Καρμελίτα. Λίγες μέρες μετά, οι κάτοικοι συνειδητοποιούν ότι η κοινότητά τους έχει εξαφανιστεί από τους χάρτες, το σήμα χάνεται από τα κινητά τηλέφωνα, παράξενοι επισκέπτες κάνουν την εμφάνισή τους και ξεκινούν δολοφονίες με καταιγιστικό ρυθμό...

Γιατί περιγράφει τη σημερινή ζοφερή κατάσταση στη Βραζιλία «ανοίγοντας συζήτηση» με τη βραζιλιάνικη κουλτούρα και «μυθολογία».

Το Νησί των Ψεμάτων, της Πάουλα Κονς: 1921, το κύμα των Ευρωπαίων μεταναστών προς την αμερικανική ήπειρο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ενα πλοίο με 260 μετανάστες από την Ισπανία ναυαγεί στις απότομες ακτές του νησιού Σαλβόρα. Τρεις γυναίκες από το νησί θα σπεύσουν να βοηθήσουν τους ναυαγούς, κατορθώνοντας να σώσουν μερικούς, αλλά η έρευνα ενός δημοσιογράφου για το ναυάγιο θα εντείνει τις φήμες ότι υπάρχει δόλος πίσω από την τραγωδία...

«200 μέτρα»

Minamata, του Αντριου Λέβιτας: Ο διάσημος φωτογράφος Γιουτζίν Σμιθ καταγράφει και αποκαλύπτει μέσα από τον φακό του τις τραγικές συνέπειες της βιομηχανικής ρύπανσης που προκάλεσε το εργοστάσιο της «Chisso», στη θάλασσα της Μιναμάτα στην Ιαπωνία.

Γιατί ο Αντριου Λέβιτας αφηγείται τα γεγονότα με το αληθινό τους όνομα.

Παράλληλες Μητέρες, του Πέδρο Αλμοδόβαρ: Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μάς παρουσιάζει την πιο «πολιτική» ταινία του. Οι «Παράλληλες Μητέρες» περιστρέφονται γύρω από τη σχέση δύο γυναικών που συναντιούνται στο νοσοκομείο και γεννούν την ίδια στιγμή. Η μια εξ αυτών έχει έναν προπάππο που εκτελέστηκε από τους φαλαγγίτες στην εποχή του εμφυλίου πολέμου και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανοίξει ο ομαδικός τάφος όπου τον έθαψαν. Ο σκηνοθέτης, χωρίς να έχει ως κεντρικό άξονα της ταινίας του την ιστορική μνήμη σχετικά με τον Ισπανικό Εμφύλιο, βρίσκει έναν εύσχημο τρόπο να τη χωρέσει.

Γιατί ο Αλμοδόβαρ διαλέγει τη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Ο Πατέρας, του Φλοριάν Ζελέρ:«Νιώθω σαν να χάνω όλα τα φύλλα μου... Τα κλαδιά, ο άνεμος και η βροχή. Δεν ξέρω τι συμβαίνει πια...». Είναι τα λόγια του κεντρικού πρωταγωνιστή της ταινίας, σε μια από τις ελάχιστες εκλάμψεις του μυαλού του, το οποίο έχει παραδοθεί στον λαβύρινθο της άνοιας. Η ιστορία διαπραγματεύεται τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του όταν εκείνος χάνει σιγά σιγά τον εαυτό του...

«Πού κρύβεται η Αννα Φρανκ»

Το χέρι του Θεού, του Πάολο Σορεντίνο: Στη Νάπολη του '80, ενώ ο Φαμπιέτο ακολουθεί το πάθος του για το ποδόσφαιρο, μια οικογενειακή τραγωδία χαράζει το αβέβαιο αλλά πολλά υποσχόμενο μέλλον του στη σκηνοθεσία. Ισως η πιο προσωπική και αγαπημένη ταινία του σκηνοθέτη.

Γιατί είναι υπέροχος κινηματογράφος, φόρος τιμής στους μεγάλους Ιταλούς σκηνοθέτες.

Η Τελευταία Μονομαχία, του Ρίντλεϊ Σκοτ: Το 1386 έγινε η τελευταία επίσημη μονομαχία επί γαλλικού εδάφους ώστε να λυθεί η δικαστική διαφορά των αντίπαλων Ζαν ντε Καρούζ και Ζακ Λε Γκρις... Η υπόθεση αφορούσε την καταγγελία βιασμού της Μαργκερίτ, συζύγου του Ζαν ντε Καρούζ, από τον Ζακ Λε Γκρις.

Για την εξαιρετική ακτινογραφία μιας ολόκληρης εποχής υπό την μπαγκέτα ενός σπουδαίου σκηνοθέτη.

Πολλές ήταν και οι ελληνικές ταινίες που κυκλοφόρησαν αυτήν τη χρονιά και προσπάθησαν να «συναντηθούν» με το κοινό τους. Εμείς ξεχωρίζουμε τα ντοκιμαντέρ «Καινούργιος Ουρανός: Οι Γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος» των Γιάννη Ξύδα και Τάσου Κωνσταντόπουλου, «Νίκος Καρούζος: Ο Δρόμος για το Εαρ» του Γιάννη Καρπούζη και «Ο Γιώργος του Κέδρου» των Γιάννη και Γιώργου Κολόζη και την ταινία «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη.

Λούκα, του Ενρίκο Κασαρόζα: Είναι η ιστορία του Λούκα και του κολλητού του φίλου, που είναι θαλάσσια τέρατα, αλλά όταν βγαίνουν στη στεριά της Ιταλίας παίρνουν ανθρώπινη μορφή και ζουν ανάμεσα στους ανθρώπους, κρατώντας καλά κρυμμένη την αληθινή τους ταυτότητα, ενώ παράλληλα κάνουν και μια θαυμάσια καινούργια φίλη από τον κόσμο των ανθρώπων.

Για την τρυφερότητα και την αθωότητά της και τις αξίες που περνάει στα παιδιά.

Πού κρύβεται η Αννα Φρανκ, του Αρι Φόλμαν: Σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά από την πρώτη φορά που η Αννα Φρανκ έγραψε στο διάσημο ημερολόγιό της, η Κίτι, η φανταστική φίλη στην οποία η Αννα απηύθυνε τις αφηγήσεις και τις μύχιες σκέψεις της, ζωντανεύει ξαφνικά μέσα στο Μουσείο της Αννας Φρανκ όπου φυλάσσεται σήμερα το διασωθέν χειρόγραφο του ημερολογίου... Από τον δημιουργό του «Βαλς με τον Μπασίρ».

Για την πρωτότυπη δραματουργική αφήγηση μιας σπουδαίας ιστορίας που ενώνει το χτες με το σήμερα.

Γκαγκάριν, των Φανί Λιατάρ, Ζερεμί Τρουλ: Ο 16χρονος Γιούρι, που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να αποτρέψει την κατεδάφιση του σπιτιού του, το οποίο βρίσκεται μέσα σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών που έχει το όνομα του διάσημου Σοβιετικού κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Μια τρυφερή και ανθρώπινη ματιά μιας ζοφερής πραγματικότητας των παρισινών προαστίων.

Για τις κοινωνικές συνθήκες που αναδεικνύει, για τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, τη φαντασία ενός εφήβου στο χείλος του γκρεμού.

Daniel '16, του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου: Από τη δεκαετία του 1980 λειτουργούν σε απομονωμένα χωριά της Ελλάδας παραρτήματα γερμανικών ιδρυμάτων για ανηλίκους με παραβατική συμπεριφορά, οι οποίοι στέλνονται εκεί από υπηρεσίες πρόνοιας. Ο Ντάνιελ είναι ένας τέτοιος «παραβατικός» έφηβος, που φτάνοντας στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται τις βάναυσες συνθήκες που βιώνουν οι πρόσφυγες και τις «συμφωνίες» μεταξύ των κυβερνήσεων για όσους βαφτίζουν «απόκληρους» της ζωής, αν και είναι ακόμα παιδιά...

Για τη ρεαλιστική ματιά, την οικουμενικότητα και την αλληλεγγύη που αποπνέει.

Για το τι είναι και τι μας επιφυλάσσει ένα ταξίδι με «ωραία παρέα» στο ρεμπέτικο, ο Γ. Νταλάρας λέει: «Το ρεμπέτικο είναι το πιο επαναστατικό και το πιο ζωντανό είδος της μουσικής μας. Θεωρώ ότι ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει μουσειακό ή γραφικό. Θα συγκινεί και θα εμπνέει πάντα, τους πιο αξιόλογους, ταλαντούχους κι ευαίσθητους ανθρώπους κάθε γενιάς. Τους μουσικούς, συνθέτες και τραγουδιστές, που στην ουσία είναι η μεγάλη ελπίδα του ελληνικού τραγουδιού.

Κάθε φορά που καταπιάνομαι με αυτό το τραγούδι, όσο βαθιά κι αν είναι ριζωμένο μέσα μου μουσικά, ανακαλύπτω ακόμη άγνωστα πράγματα, στους μουσικούς δρόμους, στις ερμηνείες, στον δυναμισμό και στην ιδιαιτερότητα με την οποία οι στίχοι αποτυπώνουν συναισθήματα και γεγονότα, συμβάλλοντας αποφασιστικά σε αυτήν την τοιχογραφία της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης και του ήθους του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού».

-- Προσκαλώ φίλους από τον χώρο του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, ταλαντούχους τραγουδοποιούς, ερμηνευτές, μουσικούς που αγαπάω και θαυμάζω και μου αρέσει πολύ να τραγουδάω παρέα. Μαζί τους και με οδηγό τραγούδια, γνωστά και ανείπωτα, επιδιώκω να μεταμορφώσω το κοινό της κάθε βραδιάς στο «Christmas Theater» σε μια ωραία παρέα. Γιατί είναι ωραία να είμαστε παρέα. Γιατί όταν μοιραζόμαστε την κοινή μας αγάπη για τα ίδια τραγούδια, ανακαλύπτουμε τον κώδικα του «μαζί», της παρέας, της ομάδας, και πορευόμαστε με σεβασμό σε κοινές αξίες.

-- Ποιο γεγονός αυτής της χρονιάς - που τελειώνει σε λίγες μέρες - θεωρείς πως ήταν το χειρότερο που μας συνέβη και ποιο σε γέμισε αισιοδοξία;

-- Πολλά ήταν τα κακά δυστυχώς. Ελπίζαμε σε κάτι καλύτερο, αλλά και αυτή η χρονιά μάς γέμισε θλίψη και αγωνία για το αύριο. Είναι ο τρόμος και ο ζόφος της καθημερινής εκατόμβης των νεκρών της πανδημίας, είναι οι πυρκαγιές που έκαψαν τα δάση, τα σπίτια των ανθρώπων, τα ζώα τους, τις ψυχές τους, τα όνειρά τους, είναι η αγωνία των νέων για το αύριο.

Και είναι κι αυτό που έλεγα, σε δική μας πάλι κουβέντα, ένα χρόνο νομίζω πριν, η μετατραυματική περίοδος που θα ζήσουμε όταν ο εφιάλτης του κορονοϊού περάσει. Πώς θα ξεπεράσουμε την απομόνωση που έχουμε όλοι υποστεί, πώς θα ξαναπλησιάσουμε τον διπλανό μας, πώς θα εξοικειωθούμε ξανά με την εξωστρέφεια, με τις ενέργειες που είναι απαραίτητες για να γίνουμε ενεργοί πολίτες, ν' αντιληφθούμε τη γλώσσα του «άλλου», αλλά και του ξένου, γιατί σ' αυτήν τη νοοτροπία οφείλει να βασίζεται η ηθική της κοινωνίας, αλλιώς...

Και τα καλά, τα αισιόδοξα; Ναι, υπήρχαν. Οι Ολυμπιονίκες μας που μας γέμισαν χαρά και μέσα από τη νίκη τους αντιληφθήκαμε για άλλη μια φορά τον αγώνα τους, τον άνισο και δύσκολο. Και οι μικρές καθημερινές ιστορίες που δεν προβάλλονται γιατί αρέσει περισσότερο, ή πουλάει περισσότερο, ο κόσμος της αγριότητας, του μαχαιρώματος, μεταφορικά και πραγματικά, της μισαλλοδοξίας.

Γι' αυτό θα δανειστώ δυο λόγια, που μου έκαναν εντύπωση, της αγαπημένης μου φίλης Ερης Ρίτσου, που νομίζω αξίζει ν' ακούγονται και πέρα από το περιβάλλον της κοινωνικής δικτύωσης. Λέει η Ερη: «Η κοινωνία της αγριότητας δε χρειάζεται συστάσεις. Εγώ θα γράψω για τους γονείς που κάνουν καλή δουλειά, για τους δασκάλους που κάνουν καλή δουλειά. Για τα δυο παιδάκια που πήγαν από πέντε ευρώ στη δασκάλα τους, κρυφά, για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο του συμμαθητή τους, που δεν είχε χρήματα να πληρώσει για να πάει εκδρομή και που, περήφανο παιδάκι το ίδιο, ισχυριζόταν πως ζαλίζεται στο λεωφορείο. Για τα παιδιά αυτά που μας κάνουν όλους περήφανους».

Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι γονείς, αυτοί οι δάσκαλοι μας γεμίζουν αισιοδοξία, είναι η παρηγοριά μας και το μέλλον μας.

-- Συναυλίες, στούντιο, ταξίδια, νέοι δίσκοι... Πώς τα καταφέρνεις κι είσαι πάντα τόσο δημιουργικός και ακούραστος; Πού βρίσκεις τη δύναμη, όχι μόνο να έχεις τον ακάθιστο, αλλά και να ρισκάρεις, μέσα σε τόση δυστοπία;

-- Α, το στούντιο βάλτο χωριστά σε παρακαλώ. Το στούντιο είναι η ζωή μου, δεν είναι μόνο η δουλειά μου. Δε θα σταματήσω ποτέ τη μουσική. Εχω ανοίξει μεγάλες παρτίδες μαζί της. Αλλά και οι δίσκοι, τα καινούργια τραγούδια εννοείς, φαντάζομαι. Να ήξερες πόσα παιδιά, πόσοι συνθέτες, πόσοι στιχουργοί, πόσοι τραγουδιστές μέσα σ' αυτήν τη δυστοπία κάνουν καταπληκτικά πράγματα. Γεμίζω δύναμη και αισιοδοξία όταν τ' ανακαλύπτω και όταν συμμετέχω όπως μπορώ.

Οσο για τις συναυλίες, θεωρώ πάντα σημαντική αυτήν την επαφή με τον κόσμο. Και το κάνω με αγάπη και χαρά, ειδικά τώρα και για έναν πρόσθετο λόγο. Οι μουσικοί μας, δυστυχώς, επιβιώνουν μόνο, μέσα σ' αυτές τις τρομακτικές συνθήκες, από αυτές τις συναυλίες. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, μετά το τέλος της βραδιάς, μετά το χειροκρότημα και τη χαρά, μένει μια μεγάλη πίκρα. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις μάσκες κάτω από τη σκηνή, την αγωνία στα πρόσωπα του κόσμου και το τραγούδι τους αχνό κάτω απ' τις μάσκες.

-- Θα 'θελες να περιγράψεις κάποια Χριστούγεννα της παιδικής σου ηλικίας στην Κοκκινιά, που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

-- Και στην Κοκκινιά και στη Δάφνη και στον Αγιο Δημήτριο και στα Εξάρχεια ως έφηβος. Είχαμε πολλούς προορισμούς χειμερινών διακοπών, όπως ξέρεις, με την μάνα μου και τον αδελφό μου, στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Δύσκολοι χειμώνες. Πολύ κρύο έξω, αλλά ζέστη, χαρά και αγάπη στην καρδιά μας. Ολα τα θυμάμαι.

Να σου πω ένα, που νομίζω ότι στο έχω ξαναπεί. Μετά τα κάλαντα, πήγαμε με τα παιδιά στο σπίτι μου, στη Δάφνη, για να κάνει η μάνα τη μοιρασιά. Ηταν και κάτι θεόφαλτσοι στην παρέα. Είχαμε κάνει γενναία είσπραξη. Ημουν πολύ χαρούμενος. Αδειάζει η μάνα μου τα λεφτά από το κουτί και αρχίζει να μοιράζει διά του έξι, όσοι ήμασταν. «Τι λες βρε μαμά;», της λέω, «εγώ θα πάρω τα ίδια με αυτούς τους φάλτσους που χαλάνε τα κάλαντα; Που έκανα και τόσες μέρες για να τους τα μάθω; Μόνο δυο τραγουδάμε σωστά». «Σοβαρά μιλάς;», μου απαντάει η μάνα μου. «Ομάδα δεν είσαστε; Ιδια θα πάρετε. Αλλιώς να πήγαινες μόνος σου». Μου κακοφάνηκε τότε, αλλά ήταν το πρώτο μάθημα Πολιτικής Οικονομίας στη ζωή μου.

-- Ο παιδικός σου εαυτός θα ήταν ικανοποιημένος, λες, από την εξέλιξη του Γιώργου Νταλάρα;

-- Ε, τώρα αν δεν σου έλεγα αυτή την ιστορία, δεν θα το ρώταγες. Ναι, ναι. Ο μικρός είναι ευχαριστημένος και για τον Νταλάρα καλλιτεχνικά και για τον Γιώργο ανθρώπινα.

-- Ποιο ελάττωμα δεν θα του συγχωρούσε ο μικρός και για ποια επιλογή του θα ήταν περήφανος;

-- Δεν θα του συγχωρούσε ποτέ την έπαρση και τη φήμη. Αντίθετα, θα ήταν περήφανος για την επιλογή του να προσπαθεί να βελτιώνεται με κάθε τρόπο. Για τον εαυτό του, όχι για τη διάκριση. Η διάκριση έπεται.

-- Στη χαώδη εποχή μας η μουσική αντέχει; Η μελωδία και η ποίηση θα επιβιώσουν; Ισχύει αυτό που μου έλεγες σε παλαιότερη κουβέντα μας, ότι η Τέχνη, για άλλη μια φορά, θ' αποδειχθεί γιατρικό και παυσίλυπο, γιατί είναι σύμφυτη με τον άνθρωπο;

-- Αν αντέχει λέει; Την ημέρα που «έφυγε» ο Μίκης και τις επόμενες μέρες, ομόρφυνε η πόλη από τα τραγούδια που ακούγονταν στα ραδιόφωνα. Ημέρεψε ο κόσμος, καλοσύνεψε. Και σε λίγες μέρες άρχισε πάλι η θολούρα. Τι να κάνουμε, όμως, είναι νομοτέλεια φαίνεται. Πρέπει να ταρακουνηθούμε, να πνιγούμε, για ν' αναζητήσουμε το οξυγόνο. Και βέβαια η Τέχνη είναι παυσίλυπο. Ομορφαίνει την καθημερινότητά μας και μας δυναμώνει. Η Τέχνη είναι είδος πρώτης ανάγκης. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάνε οι ιθύνοντες. Ανήκει στον κόσμο, στον λαό. Η Τέχνη είναι ελευθερία. Και όπως έλεγε ο Μίκης, η διαφύλαξη αυτής της ελευθερίας είναι το χρέος μας.

-- Πώς πιστεύεις πως θα μας βρει η επόμενη μέρα της πανδημίας; Διαλυμένους ή καλύτερους και πιο δυνατούς;

-- Πέρσι ήμουν πιο αισιόδοξος. Δεν αντέχεται αυτό που ζούμε, αυτές οι καθημερινές απώλειες σκληρού πολέμου. Κακά τα ψέματα, αδύναμους θα μας βρει. Θα χρειαστούμε μεγάλες προσπάθειες για να ξεπεράσουμε το μετατραυματικό σοκ και σωματικά και ηθικά. Αλλά πρέπει να είμαστε παρόντες με κάθε τρόπο, έστω και μ' ένα τηλεφώνημα, μια καλή κουβέντα στους φίλους μας που δεν μπορούμε να δούμε. Από την πολιτική και την κοινωνική μέριμνα, που είναι υποχρέωση της πολιτείας, μέχρι τη δική μας. Ποτέ δεν θα αντικαταστήσουν την προσωπική επαφή τα γραπτά μηνύματα. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τη μετά εποχή, που θα είναι πολύ δύσκολη.

-- Πώς εξηγείς το γεγονός ότι παρότι είμαστε στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της «ψηφιακής οικονομίας», οι νέες γενιές ζουν χειρότερα από τις προηγούμενες, δουλεύοντας σαν σκλάβοι, με όλο και λιγότερα δικαιώματα;

-- Δεν διαφωνώ καθόλου με την ψηφιακή επανάσταση. Ισα ίσα. Θαυμάζω τις ευκαιρίες που προσφέρει στον πολίτη. Αν χρησιμοποιηθεί σωστά, καλλιεργεί και μια δικαιοσύνη αν θέλεις και ιδανικά μια «ψηφιακή οικονομία» ίσων ευκαιριών. Ισχύει όμως αυτό; Δεν νομίζω ότι ισχύει. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει χτυπήσει τις νέες γενιές. Νέοι, καθαροί άνθρωποι, με όνειρα, που θέλουν να ξεφύγουν από την παλιά νοοτροπία του πολιτικού βύσματος, βγαίνουν στον κόσμο μορφωμένοι, αγνοί και τρώνε τα μούτρα τους.

-- Αυτή η νέα πραγματικότητα πιστεύεις, ωστόσο, πως έφερε και κάποιες καινούργιες ευκαιρίες;

-- Βεβαίως και έφερε. Υπάρχουν παιδιά που επιμένουν. Σύγχρονοι άνθρωποι που θα συμβάλουν αποφασιστικά στην καινούργια τοιχογραφία της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης και του πολιτικού ήθους. Θα μείνουν εδώ, όμως, ή θα αναζητήσουν καλύτερη μοίρα σε άλλες χώρες με περισσότερη αξιοκρατία;

-- Θα καταφέρει να μας διασώσει η αλληλεγγύη, που μπορεί να μην έχουμε όλοι, αλλά είναι βασική και απαραίτητη για να πάμε παρακάτω;

-- Μόνο με αυτό θα επιβιώσουμε. Και με τη σωστή εκπαίδευση, με την Παιδεία, με τ' ανοιχτά μυαλά, με την απαγκίστρωση από προκαταλήψεις, αστερίσκους και στερεότυπα. Γι' αυτό πιστεύω στον δυναμισμό των νέων ανθρώπων. Ανήκω σε μια γενιά που, παρά τις δυσκολίες, πέρασε καλύτερα από τους γονείς της, αλλά δυστυχώς και καλύτερα από τα παιδιά της. Καθόλου δεν μ' αρέσει αυτό. Γι' αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία η αλληλεγγύη. Και η μόρφωση, η κατανόηση της Ιστορίας, για να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη.

-- Εξακολουθείς να θέλεις να διασκευάσεις Nirvana και να πιστεύεις πως οι πρόσφυγες θα γεννήσουν τις νέες μουσικές;

-- Βέβαια. Αναρωτιέσαι πώς θα ήταν η μουσική στην Ελλάδα χωρίς τους Μικρασιάτες; Ετσι γινόταν και έτσι θα γίνεται πάντα. Οι νέες μουσικές γεννιούνται από τις διαφορετικές ιδέες, τις διαφορετικές καταβολές και παραδόσεις, την πολυχρωμία, τη διαφορετικότητα.

-- Αν ετοίμαζες απόψε το γιορτινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι ποιους θα προσκαλούσες και πώς θα περνούσατε τη βραδιά;

-- Τον Μίκη φυσικά, τον αρχάγγελο, και τον Μάνο Ελευθερίου, που έτσι και αλλιώς ήταν πάντα παρών στα οικογενειακά γιορτινά τραπέζια. Με ωραίες μουσικές και ιστορίες. Μεταξύ πραγματικότητας και μύθου. Γιατί μην ξεχνάς, εμείς είμαστε πολύ τυχεροί άνθρωποι. Ζήσαμε μαζί με τον Μίκη!

Η συναυλία είναι αφιερωμένη στα 250+1 χρόνια από τη γέννηση του Μπετόβεν και τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και έχει σκοπό την ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης του Συλλόγου, ένα ταμείο που στήριξε και στηρίζει όσους μουσικούς έχουν ανάγκη σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνά ο κλάδος.

Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα της συναυλίας έχει ως εξής:

- Παύλος Καρρέρ (1829-1896): «Μάρκος Μπότσαρης» (αποσπάσματα). Λιμπρέτο: Τζοβάνι Κατσαλούπι, νέα ενορχήστρωση (2013): Βύρων Φιδετζής. «Κυρά Φροσύνη» ή «Η εκδίκηση του Αλή Πασά» (αποσπάσματα). Λιμπρέτο: Ελισσαβέτιος Μαρτινέγκος

- Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827), «Τα Ερείπια των Αθηνών», έργο 113 (αποσπάσματα). Μουσική πάνω στο θεατρικό έργο του Αυγούστου φον Κοτσεμπούε. Εισαγωγή, Τουρκικό Εμβατήριο, Μουσική πίσω από τη σκηνή, Εμβατήριο και χορωδιακό.

Παράλληλα, η συγκεκριμένη συναυλία αποτελεί σταθμό στην πολύμορφη δράση που αναπτύσσει ο ΠΜΣ για να αναδείξει τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μουσικοί στις κρατικές ορχήστρες, τα σύνολα της ΕΡΤ, της Λυρικής, τα μουσικά σύνολα των δήμων, αλλά και να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι διεκδικήσεις τους.

Ο ΠΜΣ απαιτεί σταθερές εργασιακές σχέσεις και αμοιβές που να καλύπτουν τις ανάγκες. Την κάλυψη όλων των κενών θέσεων, στα Ορχηστρικά Σύνολα, με βάση τα οργανογράμματα και τις διαπιστωμένες ανάγκες, με σταθερές εργασιακές σχέσεις. Τη διεκδίκηση αυξήσεων στις απολαβές των έκτακτων μουσικών. Την υπογραφή σύμβασης με όλους τους φορείς για αποζημίωση όλων των μουσικών σε περίπτωση βιντεοσκόπησης, ηχογράφησης και παραχώρησης συγγενικών δικαιωμάτων. Τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ. Τη γενναία, κρατική ή δημοτική, χρηματοδότηση όλων των φορέων. Παράλληλα, αναδεικνύει το μεγάλο πλήγμα που δέχεται η μουσική από το κλείσιμο μιας ορχήστρας, εν προκειμένω της Καμεράτα και παλιότερα της Ορχήστρας Χρωμάτων και της ΚΟΕΜ, αλλά και το κοινό που στερείται τη δυνατότητα να εκπαιδευτεί και να απολαύσει ένα από τα πιο σύνθετα και αφηρημένα είδη Τέχνης, τη συμφωνική μουσική.

Για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, μας μίλησε ο Δημήτρης Κουφαλάκος, μέλος του ΔΣ του ΠΜΣ, ο οποίος ανέφερε πως «η συναυλία δίνεται σε μια περίοδο που πάρα πολλοί συνάδελφοί μας απ' όλα τα είδη της μουσικής συνεχίζουν να είναι εκτός επαγγέλματος. Λιγότερα μαγαζιά ανοίγουν για λιγότερες μέρες, με πίεση για μικρότερα μεροκάματα για τους συναδέλφους. Αντίστοιχη είναι και η εικόνα στις συναυλίες που πολλές ακυρώνονται ή αναβάλλονται. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε. Γι' αυτό έχει και τη δική της ξεχωριστή σημασία αυτή η πρωτοβουλία για την ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης.

Μέσα από τη συγκεκριμένη συναυλία θέλουμε να ακουστούν δυνατά και οι διεκδικήσεις των μουσικών στις Ορχήστρες. Ακούγοντας την Κυριακή τους μουσικούς της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί δίνουν μια πολύχρονη μάχη για τα δικαιώματά τους. Υπάρχουν συμβασιούχοι που καλύπτουν βασικές ανάγκες για πάνω από 20 χρόνια. Ενώνουμε τη φωνή μας και απαιτούμε τώρα να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι και να καλυφθούν όλες οι κενές οργανικές θέσεις.

Απαιτούμε για όλους τους εργαζόμενους στις ορχήστρες σταθερές εργασιακές σχέσεις και αμοιβές που να καλύπτουν τις ανάγκες. Δεν θα επιτρέψουμε πίσω από τα μεγάλα κονδύλια και τα λαμπερά φώτα των παραγωγών, να συνεχιστούν η βαρβαρότητα και η κατάργηση των εργασιακών, των πνευματικών και συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων.

Ξεχωριστά, αναφέρουμε τη μάχη των μουσικών της Λυρικής Σκηνής και ιδίως των εκτάκτων που με τις κινητοποιήσεις μας κέρδισαν την αμοιβή που διεκδικήσαμε για την παραχώρηση του συγγενικού δικαιώματος. Απόδειξη πως οι αγώνες μας μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Και βέβαια, στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα των μουσικών της Καμεράτα προτάσσοντας το αίτημα της επαναλειτουργίας της με μόνιμες και σταθερές εργασιακές σχέσεις και την κάλυψη όλων των χρωστούμενων».

• Ο αριθμός λογαριασμού για την ενίσχυση του Ταμείου Αλληλεγγύης του ΠΜΣ είναι GR 080 1100 400 000 004 060 806264 (Εθνική Τράπεζα). Εχει ανοίξει η προπώληση (εισιτήριο με 5, 10, 15 ευρώ) στην πλατφόρμα soldout tickets (https://www.soldoutticketbox.com/panellinios-mousikos-sillogos/easyconsole.cfm).

Σε δήλωσή του στην εφημερίδα μας για το πρόγραμμα της συναυλίας ο αρχιμουσικός δρ Χρήστος Ηλ. Κολοβός, ο οποίος διευθύνει τη συναυλία, αναφέρει:

«Η Μεγάλη Συναυλία Αλληλεγγύης του ΠΜΣ ήρθε να καλύψει δύο ιστορικές επετείους και έναν σημαντικό στόχο. Τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και τα 250+1 από τη γέννηση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770 - 1827). Στόχος, η ενίσχυση του Ταμείου Αλληλοβοηθείας του ιστορικού μας Συλλόγου. Ενός υπερεκατονταετούς Συλλόγου, που από την ίδρυσή του είχε σκοπό να προσφέρει στις κατά ιστορικές περιόδους δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των μελών του οποιαδήποτε βοήθεια χρειάζονταν για την αξιοπρεπή ύπαρξή τους, στη ζωή και την Τέχνη τους. Στη συναυλία αυτή συμμετείχαν αφιλοκερδώς οι διαπρεπείς πρωταγωνίστριες του λυρικού μας θεάτρου, Βασιλική Καραγιάννη, Τζούλια Σουγλάκου και Σοφία Κυανίδου, η λαμπερή πρωταγωνίστρια του θεάτρου πρόζας, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, Μαρία Αλιφέρη, η πάντα πρόθυμη να βοηθήσει Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα (ΕΣΟ) της ΕΡΤ, ο γράφων το παρόν μαέστρος και πολλοί ακόμη που προσφέρθηκαν καθ' οιονδήποτε τρόπο για την πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης.

Οι καλλιτέχνες περνάμε μια τρομακτικά αβέβαιη εργασιακά περίοδο, τα τελευταία δύο χρόνια, κατά τα οποία οι μουσικοί κόντεψαν να εξαφανισθούν. Χωρίς μουσική, όμως, ο άνθρωπος δεν ζει και έτσι, περνώντας διά πυρός και σιδήρου, οι μουσικοί έμειναν ζωντανοί αγωνιζόμενοι από την πρώτη στιγμή για τα δικαιώματά τους στην εργασία, στη ζωή, στην κοινωνία, στην Τέχνη.

Μαζί με την ΕΣΟ της ΕΡΤ, δώσαμε μια συναυλία ερμηνεύοντας αποσπάσματα από τρία πολύ σημαντικά και ιστορικά έργα του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου, του Ζακυνθινού Παύλου Καρρέρ (1829 - 1896) και του Μπετόβεν. Δύο συνθετών επαναστατών, που ο καθένας έκανε τη δική του τομή στον αιώνα του. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά την επαναστατική πράξη του σκισίματος της αφιέρωσης από τον ίδιο τον Μπετόβεν, από την παρτιτούρα του της Ηρωικής, που αρχικά την αφιέρωνε στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη και τη συνεπή προσπάθεια του Καρρέρ να δημιουργήσει μια εθνική μουσική σχολή με τις εθνικές του όπερες. Ετσι, από τον τελευταίο ερμηνεύσαμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις όπερές του "Μάρκος Μπότσαρης" (1858) και "Κυρα - Φροσύνη" (1868), ενώ από τον Μπετόβεν διαλέξαμε κάποια ορχηστρικά μέρη από τη σκηνική του μουσική πάνω στο θεατρικό έργο του Αύγουστου φον Κοτσέμπουε, τα "Ερείπια των Αθηνών".

Από τις πρώτες νότες της εισαγωγής, ο Μπετόβεν βάζει τον ακροατή στο πνεύμα του έργου και του σκιαγραφεί με σκούρα χρώματα την όλη ατμόσφαιρα της ιστορίας και των όσων πρόκειται να αντικρίσει η θεά Αθηνά, ξυπνώντας από τον λήθαργο πολλών αιώνων και γυρνώντας ολούθε στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα. Ο Καρρέρ τονίζει με δραματικό τόνο από την αρχή του έργου τη ζωή των καταπονεμένων Ελλήνων αγωνιστών και τα ανδραγαθήματα του Μάρκου Μπότσαρη, ενός παγκόσμιου συμβόλου, ενώ στην εισαγωγή της Κυρα - Φροσύνης, στα ακριβή αρχιτεκτονικά πρότυπα ενός Ντονιτσέτι και την εκπληκτικής μαστοριάς άρια της πρωταγωνίστριας στην αρχή της Δεύτερης πράξης, ωσάν απαράμιλλος συνθέτης του ιταλικού "μπελ κάντο" ("ωραίο τραγούδι"), μας δίνει την ιστορική εθνική μας κληρονομιά με όλους τους κανόνες της δυτικής μουσικής».