«Ο στόχος της Ενωμένης Ευρώπης που θα οικοδομείται με όρους δημοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης, συνοχής και σύγκλισης, ειρήνης και ασφάλειας, απαντά στις αδήριτες ανάγκες της εποχής μας (...) Η ΕΕ αντανακλά κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς που δεν είναι αμετάβλητοι (...) Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ανάδειξη της ΕΕ σε βασικό θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο, που είναι απαραίτητο για την επιδίωξη της σύγκλισης του επιπέδου ανάπτυξης και διαβίωσης των λαών (...) Χρέος των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων να θεωρήσουν δική τους υπόθεση την πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση»...

Πρόκειται για απόσπασμα απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ, τον Ιούνη του 1995, που περιελάμβανε τις προτάσεις τους για τη Διακυβερνητική Διάσκεψη του 1996. Παρά τα όσα μεσολάβησαν έκτοτε, αποδεικνύοντας και στον πλέον ανυποψίαστο το ρόλο και την αποστολή της λυκοσυμμαχίας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να την υπερασπίζεται με την ίδια ζέση. Ισως ακόμα μεγαλύτερη σήμερα που προετοιμάζεται για τη θέση του διαχειριστή της αστικής εξουσίας, στρατηγική επιλογή της οποίας υπήρξε η ένταξη στην ΕΕ και παραμένει - παρά τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και τις δεύτερες σκέψεις που αναπτύσσονται στους κόλπους της.

Συγκεκριμένα, με τη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» ο Αλ. Τσίπρας διατείνεται πως είναι δυνατή μια «βαθιά και ριζική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική».

«Πώς;», τον ρωτάνε, αφού «οι Βρυξέλλες διαμηνύουν τώρα επιπλέον ότι, με δέσμευση των κρατών - μελών, όταν μια χώρα δεν επιτυγχάνει τους στόχους που έχει θέσει η ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, θα παγώνουν οι κοινοτικές επιδοτήσεις». Κολλημένη η κασέτα: «Περιθώρια διαφορετικής πολιτικής υπάρχουν». Και επιμένει: «Η κυβέρνηση δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί ούτε και να συγκροτήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή ακόμα και να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις που έχουν ξεσπάσει για την πορεία του ελληνικού προγράμματος». Ο ΣΥΡΙΖΑ - ισχυρίζεται - θα μπορέσει, υπολογίζοντας «μπροστά στα αδιέξοδα που διαμορφώνονται να συγκροτηθούν και νέα μέτωπα και να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί που θα αλλάξουν την εικόνα».

Δεν ασκεί την κριτική αυτή στην κυβέρνηση απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων ο Αλ. Τσίπρας. Τη μέμφεται πως δεν βρήκε συμμάχους και δεν αξιοποίησε ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για να προωθήσει καλύτερα τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Την κατηγορεί ότι δεν εκμεταλλεύτηκε τα όποια περιθώρια διαφορετικής για τους καπιταλιστές πολιτικής, αφού σε ό,τι αφορά στους λαούς και την επίθεση στα δικαιώματά τους, δεν υπήρξε καμία «παραφωνία» στην ΕΕ.

Ενα απαραίτητο βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση είναι να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα του κεφαλαίου και του «ευρωμονόδρομου». Τέτοιο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το στρατηγικό πλαίσιο που μοιράζεται με τα άλλα ο λαός μπορεί να το σπάσει με τη δύναμη της οργάνωσής του, της συμμαχίας του, της αντικαπιταλιστικής του πάλης.

Οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν έκρυψαν τη χαρά τους για τις δημόσιες τοποθετήσεις των δύο στελεχών της κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα του συνεδρίου, ιστότοπος που ειδικεύεται σε ζητήματα ιδιωτικής ασφάλισης έγραφε: «Στηρίζει η πολιτεία τις ιδιωτικές συντάξεις. Η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και ο διοικητής του ΙΚΑ τοποθετήθηκαν υπέρ της συμμετοχής των ασφαλιστικών εταιρειών. Σε ουσιαστικό διάλογο περνά η κυβέρνηση και η ασφαλιστική αγορά για την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας.

Το γεγονός και μόνο ότι η πολιτική ηγεσία του καθ' ύλην αρμοδίου υπουργείου, του Εργασίας, καθώς και ο διοικητής του ΙΚΑ - ΤΕΑΜ δήλωσαν παρόν σε συνέδριο με θέμα τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις συντάξεις και την υγεία, και πολύ περισσότερο ότι τοποθετήθηκαν ανοικτά υπέρ της συμμετοχής των ασφαλιστικών εταιρειών στη λειτουργία των Επαγγελματικών Ταμείων και μέσω αυτών στη διασφάλιση των μελλοντικών συντάξεων, καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση έχει πλέον λάβει τις αποφάσεις της».

Καθόλου τυχαία, τα όσα είπε ο εκπρόσωπος του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου αποτέλεσαν τον πυρήνα της παρέμβασης Σπυρόπουλου στο ίδιο συνέδριο. Το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» κατέγραψε την επομένη του συνεδρίου:

«Μιλώντας χτες στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου, ο διοικητής του ΙΚΑ, Ρ. Σπυρόπουλος, αφού εξέφρασε την απογοήτευσή του γιατί στη χώρα μας δεν προχώρησε η δημιουργία των Επαγγελματικών Ταμείων που προέβλεπε ο νόμος 3029/2002, σκιαγράφησε τη μετεξέλιξη του δημόσιου συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης μέσα από μια "τολμηρή μεταρρυθμιστική αλλαγή" (...) Βασικό πυλώνα προβάλλει τη δημιουργία των Επαγγελματικών Ταμείων. Για το σκοπό αυτό, ζητά τον εκσυγχρονισμό του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου για τα Επαγγελματικά Ταμεία, και μάλιστα "με φορολογικά κίνητρα που θα ευνοούν την ίδρυσή τους".

(...) Ειδικότερα, προτείνει την ίδρυση ενός Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου, που μπορεί να θεσμοθετηθεί μέσα από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και θα καλύπτει το μισό περίπου εκατομμύριο μισθωτών οι οποίοι αμείβονται με βάση την ΕΓΣΣΕ».

Δηλαδή, και φορολογικά κίνητρα για τη σύσταση των Επαγγελματικών Ταμείων, και υποχρεωτική ένταξη σε αυτά όλων των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας, που θα αμείβονται με την ΕΓΣΣΕ, και μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο δημόσιο σύστημα της Ασφάλισης, με δεδομένο ότι οι εργοδοτικές εισφορές θα μειωθούν επίσης εκ νέου κατά 1,3 μονάδες μέσα στο επόμενο έτος και αθροιστικά κατά 5 μονάδες μέχρι το 2016.

Οσο για τις «μεταβατικές διατάξεις», που αφορούν όσους σήμερα είναι ασφαλισμένοι σε επικουρικά ταμεία ή παίρνουν επικουρική σύνταξη, αυτές θα αποβλέπουν μόνο και μόνο να απορροφήσουν τους κραδασμούς και τις αντιστάσεις από την εφαρμογή του νέου «μοντέλου» σε βάρος της δημόσιας Ασφάλισης. Και κυρίως να εξασφαλίσουν ότι οι εισφορές στα Επαγγελματικά Ταμεία, είτε σε εθελοντική, είτε σε υποχρεωτική βάση, θα κατευθυνθούν προς τους κατάλληλους «διαχειριστές», τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους χρηματο-ασφαλιστικούς ομίλους.

Σε κάθε περίπτωση οι σημερινές επικουρικές θα μετατραπούν σε φιλοδώρημα και θα απορροφηθούν έτσι από την κύρια σύνταξη, για να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος στα Επαγγελματικά Ταμεία και την ιδιωτική ασφάλιση.

Με άλλα λόγια, μία προς μία οι προτάσεις των εκπροσώπων της ασφαλιστικής «αγοράς» συμπεριλήφθηκαν στην ομιλία του διοικητή του ΙΚΑ, είτε ως απολογισμός του έργου της κυβέρνησης (της σημερινής και των προηγούμενων), είτε ως προγραμματικές θέσεις για το αμέσως επόμενο διάστημα στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης. Να για λογαριασμό ποιανού νομοθετεί η κυβέρνηση...

Στο ίδιο συνέδριο μίλησε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ο βουλευτής του Αλ. Μητρόπουλος, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: «Οι ιδιωτικές εταιρείες στο ασφαλιστικό σύστημα, πλην των λειτουργικών τους εξόδων και του αναμενόμενου κέρδους, φορτώνουν σ' αυτό και τις αστοχίες των δικών τους τοποθετήσεων και ζημιών». Τη συγκεκριμένη δήλωση την πρόβαλε η «Αυγή» ως τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις εξελίξεις στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Μια άλλη δήλωση, όμως, αυτή του επίσης βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκη, εξαφανίστηκε από τις σελίδες της «Αυγής» και γενικά τα ειδησεογραφικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Την έκανε λίγες μέρες πριν, σε ένα άλλο συνέδριο, των «Financial Times», με θέμα «Το μέλλον της ασφάλισης στην Ελλάδα».

Είπε επί λέξει ο Γ. Σταθάκης: «Το μεγάλο διακύβευμα αφορά το χαρακτήρα της δημόσιας ασφάλισης, του δημόσιου πυλώνα (...) Αυτόν τον πυλώνα ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον υπερασπιστεί, προστατεύοντάς τον και αναβαθμίζοντάς τον ως δημόσιο πυλώνα ασφάλισης. Δίπλα όμως σε αυτόν η ιδιωτική ασφάλιση έχει τεράστια περιθώρια ωρίμανσης, ανάπτυξης, και εμείς θα είμαστε παρόντες σε αυτή την προσπάθεια ανάπτυξης αυτού του τομέα... (...) Είμαστε έτοιμοι να γίνουν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που θα διατηρήσουν το δυναμικό χαρακτήρα αυτού του συστήματος».

Το δημόσιο πυλώνα ούτε η κυβέρνηση ούτε οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες τον αμφισβητούν. Αυτός, όμως, ο συρρικνούμενος δημόσιος τομέας θα αποδίδει όχι συντάξεις, αλλά επιδόματα, της τάξης των 360 ευρώ, για να μπορούν την ίδια ώρα να κάνουν χρυσές δουλειές τα επαγγελματικά ταμεία και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, με προγράμματα που δουλεύουν με την αρχή ότι «όποιος έχει δουλειά, έχει και σύνταξη, ανάλογα με τα χρήματα που καταβάλλει στο (ιδιωτικό) ταμείο».

Δηλαδή, στο εξής το σύστημα δε θα λειτουργεί με την αρχή της αλληλεγγύης (οι τωρινοί εργαζόμενοι πληρώνουν για τους τωρινούς συνταξιούχους), αλλά με ατομικούς λογαριασμούς (όσα πληρώσω ως εργαζόμενος, αυτά ενδέχεται να πάρω ως σύνταξη, αν στο μεταξύ δεν φαλιρίσει η ασφαλιστική ή δεν χάσω στο χρηματιστηριακό τζόγο την εισφορά που δίνω στο επαγγελματικό ταμείο).

Ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζονται τόσο ίδιοι και στο ζήτημα της διαχείρισης του συστήματος της Ασφάλισης, να ταυτίζονται επί της ουσίας με τις βασικές θέσεις των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών; Το γεγονός ότι, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, κινούνται μέσα στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο, το οποίο, μεταξύ άλλων, ορίζεται από τα όρια της στρατηγικής του κεφαλαίου, της εξουσίας των μονοπωλίων, του μονόδρομου της ΕΕ.

Οι θέσεις και των δύο διαμορφώνονται στη βάση των κειμένων στρατηγικής που έχει συμφωνήσει η ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου και στο ζήτημα της Ασφάλισης. Ενα από αυτά είναι η «Λευκή Βίβλος» για τις Συντάξεις, που παρουσιάστηκε το Φλεβάρη του 2012 και αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» τον περασμένο Μάη. Εκεί γράφεται, μεταξύ άλλων:

«Η βιωσιμότητα και η επάρκεια των συνταξιοδοτικών συστημάτων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο θα υποστηρίζονται από τις εισφορές, τους φόρους και την αποταμίευση εκ μέρους των ατόμων που βρίσκονται στην αγορά εργασίας (...) Οι ρυθμίσεις χρηματοδότησης (...) πρέπει να καθορίζονται κατά τρόπον ώστε να επιτυγχάνεται μια ισόρροπη σχέση μεταξύ των εισφορών και των δικαιωμάτων (...) Η συμπληρωματική αποταμίευση συνταξιοδότησης περιλαμβάνει επαγγελματικές και προσωπικές συντάξεις, ασφάλειες ζωής και άλλες μορφές συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου μετά τη συνταξιοδότηση. Επιπλέον, υπάρχουν μέσα (π.χ. αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια) που επιτρέπουν τη μετατροπή των περιουσιακών στοιχείων (γενικά, της κατοικίας) σε πρόσθετο εισόδημα συνταξιοδότησης (...) Η επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση πρέπει να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στη διασφάλιση της μελλοντικής επάρκειας των συντάξεων (...) Τα άτομα στο μέλλον θα πρέπει να εξαρτώνται περισσότερο από την επικουρική συνταξιοδοτική αποταμίευση».

Αντίστοιχα, η κοινή «ευρωπαϊκή συνταγή» που έδινε η «Πράσινη Βίβλος» για τη δεκαετία 2010 - 2020 προέβλεπε μεταξύ άλλων: «Μείωση του μεριδίου των δημόσιων διανεμητικών συντάξεων στη συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη δίνοντας ενισχυμένο ρόλο σε συμπληρωματικά προχρηματοδοτούμενα ιδιωτικά συστήματα». Ηδη, από τον περασμένο Μάη η Τράπεζα της Ελλάδας σε έκθεσή της θεωρεί τουλάχιστον απαραίτητα τα ιδιωτικά ασφαλιστικά συστήματα, προεξοφλώντας τη μείωση των συντάξεων σε τέτοιο βαθμό (έως και 50%) που θα είναι αδύνατη η επιβίωση των συνταξιούχων.

Αυτά είναι τα κείμενα με τα οποία τόσο τα κόμματα της συγκυβέρνησης, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνουν τις προγραμματικές τους θέσεις. Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και αν κυβερνήσει, δεν πρόκειται να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και προθέσεις.

Γι' αυτό, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται στα λόγια να αμφισβητεί τάχα τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση των συστημάτων Ασφάλισης, σε χώρους όπως η πρώην «Τράπεζα Κύπρου», όπου οι συνδικαλιστές του έχουν την απόλυτη πλειοψηφία στο Σύλλογο των εργαζομένων, πρωτοστατούν στην ιδιωτικοποίηση του τομέα Υγείας στην ασφάλιση των υπαλλήλων της τράπεζας, καλώντας τους να συμμετάσχουν σε ομαδικό συμβόλαιο που συμφώνησαν με ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία...

Για στρεβλώσεις που κρατούν την ελληνική αγορά ακριβή, κάνει λόγο έκθεση του ΟΟΣΑ και αναφέρεται σε νομοθετικούς περιορισμούς που κρατάνε ψηλά τις τιμές. Σ' αυτήν την έκθεση θα βασιστεί σειρά κυβερνητικών νομοθετημάτων που εξασφαλίζουν νέα προνόμια στο μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να πείσουν ότι, όταν διαμορφώνονται «ελεύθερα» οι τιμές, υπάρχει πρόοδος γιατί υπάρχει ανταγωνισμός που με τη σειρά του έχει την τάση να ρίχνει τις τιμές. Η πράξη έχει διαψεύσει αυτούς τους ισχυρισμούς. Ο ανταγωνισμός έχει φτάσει πράγματι στα ύψη, αλλά μαζί του έχουν εκτιναχτεί στα ύψη και οι τιμές. Κι αν κάτι έχει μείνει σαν εμπειρία είναι πως όταν οι καπιταλιστές ανακοινώνουν μείωση στην τιμή ενός προϊόντος, ο καταναλωτής πρέπει να ψάχνει τις αυξήσεις που παράλληλα επιβλήθηκαν σε μια σειρά άλλα προϊόντα. Αυτό αναμένεται να συμβεί και τώρα.

Σύμφωνα με την τωρινή έκθεση του ΟΟΣΑ υπάρχουν 555 νομοθετικοί περιορισμοί που ευθύνονται για τις τιμές στο ψωμί, στο γάλα, στα απορρυπαντικά, στα φάρμακα, στα καύσιμα, στα βιβλία και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Από αυτά, η έκθεση επικεντρώνει σε 33 σημεία που, σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», θα είναι και το αντικείμενο νομοθετικής παρέμβασης από την κυβέρνηση. Η προβολή διάφορων ευτράπελων για να αιτιολογηθούν οι προωθούμενες αλλαγές προδίδει και τη σκοπιμότητα. Ετσι, παρουσιάζεται μια απαγόρευση για την εισαγωγή ελαφρού πιπεριού ως απόδειξη ότι πρέπει να καταργηθούν οι περιορισμοί στο φρέσκο γάλα. `Η, ο ορισμός χωρητικότητας στην εμπορία ξιδιού, ως απόδειξη ότι πρέπει το λάδι να διανέμεται σε συσκευασίες που απαιτούν οι μεγαλοβιομήχανοι του κλάδου για να μειώσουν κι άλλο το κόστος.

Η διακίνηση του μεγαλύτερου μέρους των ειδών πρώτης ανάγκης διεξάγεται από δύο - τρεις έως τέσσερις, το πολύ, επιχειρήσεις κατά κλάδο. Κλάδοι όπως το γάλα, τα γαλακτοκομικά, τα αναψυκτικά, οι μπίρες, τα αλκοολούχα, τα εμφιαλωμένα κρασιά, τα είδη καθαριότητας, οι παιδικές τροφές και τα παιδικά παιχνίδια, οι σοκολάτες, τα διάφορα σνακ, τα καύσιμα, μπορεί να μην ελέγχονται από έναν όμιλο, ελέγχονται όμως από δυο, τρεις, τέσσερις ομίλους. Και αυτή είναι μονοπώληση. Οι ανατιμήσεις δε σταματάνε ποτέ. Κατά περιόδους, έχουμε έξαρση και, σε συνδυασμό με τους χαμηλότατους μισθούς, συντάξεις, μεροκάματα, η ακρίβεια καλπάζει. Εγκαιρα το ΚΚΕ είχε επισημάνει ότι αποτελεί κοροϊδία η τακτική της κυβέρνησης και των επιχειρηματιών που μιλούν για πάγωμα και μείωση των τιμών. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις αποκαλύπτεται ότι οι όμιλοι που ανακοίνωσαν ότι μειώνουν τιμές σε κάποιο προϊόν, ανατίμησαν τις τιμές άλλων ειδών που προωθούν στην αγορά. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση πολυεθνικής στον κλάδο των αναψυκτικών να ανακοινώνει πρώτα ανατιμήσεις και μετά μείωση τιμών.

Από τις πρώτες ανατροπές είναι η κατάργηση του καθορισμένου μέγιστου χρόνου ζωής για το φρέσκο παστεριωμένο γάλα. Η μέγιστη διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος θα πρέπει να καθορίζεται ανάλογα με τη μέθοδο παστερίωσης που εφαρμόζει ο κάθε παραγωγός, εφόσον αυτή τηρεί τις προδιαγραφές που προβλέπονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή, κάθε παραγωγός ορίζει δική του ημερομηνία λήξης, επικαλούμενος τη μέθοδο παστερίωσης. Παράλληλα, ανοίγει ο δρόμος για τους μεγαλοπαραγωγούς της ΕΕ που έχουν ανάγκη αυτήν την απελευθέρωση λόγω χρόνου μεταφοράς από μεγάλη απόσταση.

Ανάλογου προσανατολισμού είναι και το μέτρο για κατάργηση των τελών και εισφορών υπέρ τρίτων. Ωφελημένοι θα βρεθούν αλευροβιομήχανοι, τσιμεντοβιομήχανοι, φαρμακοβιομήχανοι, ενώ θα χάσει σίγουρα ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκου.

Απελευθέρωση προβλέπεται επίσης για την τιμή στα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, τα συμπληρώματα διατροφής και τις βιταμίνες. Εδώ ο ισχυρισμός είναι ότι θα πέσουν οι τιμές και ο ίδιος ισχυρισμός διατυπώνεται για την απελευθέρωση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης, όταν οι ίδιοι οι καπιταλιστές σ' αυτούς τους τομείς έχουν ισχυριστεί σε άλλες εποχές ότι δεν είναι οι ίδιοι που καθορίζουν τις τιμές. Παράλληλα, ανεξέλεγκτη αφήνεται η αγορά ως προς την υποχρέωση των βιομηχανιών να υποβάλουν στο Χημείο του Κράτους διάφορα προϊόντα, στο όνομα του να πέσει το κόστος, μέτρο που αφορά ευθέως μερικές πολυεθνικές.

Εμπόδια θεωρούνται διατάξεις για τα τουριστικά καταλύματα. Αυτό που τους καίει είναι να μειωθούν οι απαιτήσεις για αδειοδότηση επιχειρήσεων, ενώ ευθεία είναι η αναφορά στην απελευθέρωση για τη δημιουργία εμπορευματικών κέντρων. Ευθεία είναι, επίσης, η απαίτηση για πλήρη απελευθέρωση της κρουαζιέρας, ώστε, για παράδειγμα, ένα πλοίο που ξεκινά κρουαζιέρα από την Ισπανία, να συμπληρώνει επιβάτες ως ακτοπλοϊκό από τον Πειραιά ως τη Σάμο. Αποκαλυπτική είναι, τέλος, η αξίωση για κατάργηση της ανώτατης τιμής πώλησης σε διάφορα προϊόντα, ενώ ειδικές ρυθμίσεις αφορούν απαλλαγές των εταιρειών στον κατασκευαστικό κλάδο.

Το σχήμα που λέει «χαμηλοί μισθοί για φθηνά προϊόντα» δε βγαίνει... κρύβει την πραγματική λειτουργία του καπιταλισμού, το σκοπό του, την απόσπαση όσο το δυνατόν περισσότερης υπεραξίας.

Σε ανύποπτη στιγμή ο «Ριζοσπάστης» σημείωνε: Στα χρόνια της ανάπτυξης, όταν οι καπιταλιστές επιθυμούσαν να κρατήσουν καθηλωμένους τους πραγματικούς μισθούς για να πολλαπλασιάζουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα κέρδη τους, είχαν γανώσει το μυαλό του κόσμου με το παραμύθι ότι «φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό», δηλαδή για τις υψηλές τιμές των προϊόντων. Τώρα που οι μισθοί πέφτουν αλλά οι τιμές παραμένουν ακλόνητες λένε ότι δε φταίνε οι μισθοί αλλά άλλοι παράγοντες, όπως το υψηλό κόστος Ενέργειας, η φορολογία, το κόστος δανεισμού και διάφορα άλλα. Ο ίδιος ο ΣΕΒ, σε υπόμνημά τους προς την κυβέρνηση, ανέφερε: «Η συμπίεση του εργατικού κόστους δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα μείωσης των τιμών. Χαρακτηριστική περίπτωση οι ενεργοβόρες βιομηχανίες, όπου το κόστος Ενέργειας αποτελεί το 40% - 50% του κόστους παραγωγής». Και συμπληρώνει με κυνισμό: «Για να αντισταθμιστεί η αύξηση του κόστους Ενέργειας κατά 20%, που έχει επιβληθεί, απαιτείται να μειωθεί το εργατικό κόστος κατά 80%»..! Τα θέλουν μονά - ζυγά δικά τους. Τώρα που έχουν γκρεμίσει το μέσο μισθό στα Τάρταρα και έχουν διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, όχι μόνο δεν κάνουν «έκπτωση» στις τιμές, αλλά και επιδιώκουν να διατηρήσουν ανέπαφο το περιθώριο του κέρδους, ζητώντας παράλληλα νέες φοροαπαλλαγές και κίνητρα. Ο ίδιος ο ΣΕΒ αναφέρει ότι ο μόνος τρόπος για να μειωθούν οι τιμές, είναι ...«η μείωση των φόρων, η άρση των ρυθμιστικών και διοικητικών εμποδίων και η βελτίωση της αποτελεσματικότητας της λειτουργίας του κράτους».

Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε: Υπάρχει ένα εμπόρευμα που το κεφάλαιο θέλει διαρκώς να πέφτει η τιμή του. Είναι η εργατική δύναμη. Και παρότι αυτό το εμπόρευμα φθηναίνει υπερβολικά, οι καπιταλιστές δεν μπορούν να μειώσουν τις τιμές. Γιατί είναι ακριβώς ο ανταγωνισμός που τους αναγκάζει να αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων ή να τις κρατούν σε υψηλά επίπεδα, γιατί επιδιώκουν διαρκή αύξηση του ποσοστού κέρδους.

Το ΚΚΕ έχει αξιώσει επανειλημμένα συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος από την ακρίβεια, αλλά και έχει τονίσει επίσης πως η πραγματική λύση βρίσκεται σε μια άλλη οικονομία που μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, γεγονός που προϋποθέτει την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.