«Το πρόβλημα είναι πολύ απλό. Συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι στρατιώτες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στο έδαφός σας. Μεταφέρονται εκατοντάδες, χιλιάδες μονάδες στρατιωτικού εξοπλισμού μέσω της Αλεξανδρούπολης και ούτω καθεξής. Ανοίγετε νέες εγκαταστάσεις του ΝΑΤΟ και την ίδια στιγμή το ΝΑΤΟ μάς κατονομάζει ως εχθρό και το ΝΑΤΟ προετοιμάζει τον βασικό σκοπό της συμμαχίας, που δεν είναι άλλος από το να αναχαιτίσει τη Ρωσία. Αυτό μας ανησυχεί, πρέπει να μας καταλάβετε». Με αυτόν τον ...κομψό τρόπο απάντησε ο εκπρόσωπος του Ρώσου Προέδρου Πεσκόφ, όταν ρωτήθηκε για την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, λίγα 24ωρα μετά τις συνομιλίες Μητσοτάκη - Πούτιν στο Σότσι. Τσάμπα το μελάνι, δηλαδή, για τα «χαριτωμένα» που γράφτηκαν τις προηγούμενες μέρες περί «διττής προσέγγισης» της κυβέρνησης με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ από τη μια και τη Ρωσία από την άλλη. Τσάμπα και οι «κατηγορηματικές» διαβεβαιώσεις του υπουργού Αμυνας ότι είναι «αστειότητες» όσα ακούγονται περί «επιθετικού προσανατολισμού» των σχεδιασμών κυβέρνησης - ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη. Οσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν τη βαθύτερη εμπλοκή στα «ντιλ» και στους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου ως δήθεν «ασπίδα προστασίας», ο λαός δεν έχει τίποτε να περιμένει, παρά νέους μεγάλους κινδύνους, από τη μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο. Αυτή είναι η πραγματική πηγή ανησυχίας, που πρέπει να γίνει οργανωμένη πάλη για απεμπλοκή από τα επικίνδυνα σχέδια.

Πριν από λίγες μέρες, σε ένα κατάστημα «Starbucks» στις ΗΠΑ, οι εργαζόμενοι ίδρυσαν το πρώτο σωματείο στην ιστορία της μεγάλης αυτής αλυσίδας. Το ότι μέχρι τώρα δεν υπήρχε συνδικαλιστική οργάνωση στον χώρο είχε να κάνει με τις αφόρητες πιέσεις, τις απειλές και τις άλλες μεθοδεύσεις της εργοδοσίας. Ολα αυτά όμως δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά τον κανόνα στην εργασιακή ζούγκλα των ΗΠΑ, όπως φανερώνει η κατάσταση και σε άλλους μεγάλους χώρους δουλειάς (βλ. «Amazon»). Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή την πολυδιαφημισμένη διαδικτυακή «σύνοδο κορυφής για την δημοκρατία», που έγινε τις προάλλες με πρωτοβουλία του Προέδρου Μπάιντεν. Η ελευθερία που απολαμβάνει το κεφάλαιο να ξεζουμίζει εκατομμύρια εργαζόμενους, να τους στερεί ακόμα και τα ελάχιστα δικαιώματα στη συλλογική οργάνωση και δράση, είναι ένα τυπικό παράδειγμα στη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, από τα πολλά που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Οπως φάνηκε άλλωστε και από το ίδιο το περιεχόμενο της συνόδου, στην οποία πήρε μέρος και ο Ελληνας πρωθυπουργός ως «πυλώνας» της ευρωατλαντικής πολιτικής στη ΝΑ Μεσόγειο, το διακύβευμα δεν ήταν άλλο από το πώς θα θωρακιστεί η γεωπολιτική ισχύς των ΑμερικανοΝΑΤΟικών απέναντι στους ανταγωνιστές τους: Χαράσσοντας κάλπικες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον «δημοκρατικό» και «μη δημοκρατικό κόσμο», ως πρόσχημα για την κλιμάκωση της σύγκρουσης και των πολεμικών απειλών, όπως δείχνουν και οι τελευταίες εξελίξεις στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία.

Η αντίθεση στη «βίαιη» απολιγνιτοποίηση είναι η «καραμέλα» που αναμασούν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, σπέρνοντας αυταπάτες ότι υπάρχει η «χρυσή τομή» στην «πράσινη μετάβαση», που μπορεί να συγκεράσει τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων με τις ανάγκες του λαού της Δυτ. Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης. Η κάλπικη αντιπαράθεση που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας «ομαλή» αντί για «γρήγορη» μετάβαση και «δίκαιη» αντί για «άδικη», καταρρέει σαν χάρτινος πύργος όταν η συζήτηση φτάνει στο «διά ταύτα» των επιχειρηματικών σχεδιασμών. Για παράδειγμα, η ΝΔ κατέθεσε στην αρμόδια επιτροπή της ΕΕ πρόταση που περιλαμβάνει και το κριτήριο της ταχύτητας στην «πράσινη μετάβαση» για την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ώστε κράτη - μέλη όπως η Ελλάδα, που «τρέχουν» την απολιγνιτοποίηση, να αποσπάσουν μεγαλύτερα ποσά για τα «πράσινα» μονοπώλια. Αντίστοιχη πρόταση όμως κατέθεσαν και οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κόκκαλης και Δ. Παπαδημούλης, την οποία υπερψήφισαν μάλιστα οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και ο Ν. Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ! Εν χορώ, λοιπόν, όλα τα αστικά κόμματα ψέλνουν το τροπάρι της απολιγνιτοποίησης και την ίδια ώρα προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού, ως «λάφυρο» στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, για το ποιος μπορεί να την φέρει εις πέρας πιο γρήγορα και με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για το κεφάλαιο.