Η αντίθεση στη «βίαιη» απολιγνιτοποίηση είναι η «καραμέλα» που αναμασούν ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις, σπέρνοντας αυταπάτες ότι υπάρχει η «χρυσή τομή» στην «πράσινη μετάβαση», που μπορεί να συγκεράσει τα συμφέροντα και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων με τις ανάγκες του λαού της Δυτ. Μακεδονίας και της Μεγαλόπολης. Η κάλπικη αντιπαράθεση που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας «ομαλή» αντί για «γρήγορη» μετάβαση και «δίκαιη» αντί για «άδικη», καταρρέει σαν χάρτινος πύργος όταν η συζήτηση φτάνει στο «διά ταύτα» των επιχειρηματικών σχεδιασμών. Για παράδειγμα, η ΝΔ κατέθεσε στην αρμόδια επιτροπή της ΕΕ πρόταση που περιλαμβάνει και το κριτήριο της ταχύτητας στην «πράσινη μετάβαση» για την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, ώστε κράτη - μέλη όπως η Ελλάδα, που «τρέχουν» την απολιγνιτοποίηση, να αποσπάσουν μεγαλύτερα ποσά για τα «πράσινα» μονοπώλια. Αντίστοιχη πρόταση όμως κατέθεσαν και οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Π. Κόκκαλης και Δ. Παπαδημούλης, την οποία υπερψήφισαν μάλιστα οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και ο Ν. Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ! Εν χορώ, λοιπόν, όλα τα αστικά κόμματα ψέλνουν το τροπάρι της απολιγνιτοποίησης και την ίδια ώρα προσπαθούν να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού, ως «λάφυρο» στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, για το ποιος μπορεί να την φέρει εις πέρας πιο γρήγορα και με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για το κεφάλαιο.