Ονομάζομαι Μανώλης Μανώλης και είμαι μεταλλωρύχος. Εργάζομαι στα μεταλλεία της "Ελληνικός Χρυσός" στη Χαλκιδική. Εργάζομαι και κατάγομαι δηλαδή από μια περιοχή που την τελευταία 10ετία τουλάχιστον εμφανίζεται με τρεις διαφορετικές εικόνες.

Η πρώτη εικόνα, την οποία γνωρίζουν και οι περισσότεροι, είναι η εικόνα της σύγκρουσης. Της δημιουργίας αντίπαλων και αντιμαχόμενων πλευρών για να επιβεβαιωθεί για ακόμη μια φορά ο στίχος του ποιητή πως ''για τ' αφέντη το φαΐ, θα σκοτώνονται οι λαοί''.

Για πολύ μεγάλο διάστημα ζήσαμε εμφυλιακές καταστάσεις σ' αυτόν τον τόπο. Αδερφός με αδερφό, μάνα με γιο απέναντι, σε διαφορετικά στρατόπεδα. Και όπως γίνεται συνήθως, στη μέση να γλεντάνε αφεντικά και κομματικοί παράγοντες. Να χτίζονται καριέρες και αξιώματα και να υπογράφονται χρυσά συμβόλαια εκατομμυρίων.

Ο φόβος, η αβεβαιότητα αλλά κυρίως το μίσος και από τις δύο μεριές είχαν αρχίσει να γίνονται κύριο συστατικό της καθημερινότητάς μας. Και κάπου εκεί, ως λογικό επακόλουθο, άρχισε να γεννιέται και ο φασισμός. Και πώς να μη γεννηθεί άλλωστε όταν κόμματα της υποτιθέμενης αριστεράς για να παίξουν ψηφοθηρικά παιχνίδια, δεν δίστασαν να βάλουν εργάτες και αφεντικά στο ίδιο τσουβάλι, ένα τσουβάλιασμα που γνώριζαν πως στην πραγματικότητα δεν ισχύει (στην πλειοψηφία του τουλάχιστον). Αλλά τότε δεν βόλευε η εικόνα του καλού και περήφανου μεταλλωρύχου, γιατί έπρεπε να κερδηθούν ψήφοι.

Και πώς να μη σηκώσει κεφάλι άλλωστε ο φασισμός όταν ο εργάτης για πολύ μεγάλο διάστημα είχε χάσει την πραγματική του υπόσταση και από άνθρωπος που παράγει αξία και κέρδος για την οικογένειά του, μετατρέπεται από το ίδιο του το αφεντικό (με τη βοήθεια βέβαια και καλοθελητών), σε φρουρό, πολιορκητικό κριό και μοχλό πίεσης σε μια σκακιέρα πολιτικών και οικονομικών παιχνιδιών στα οποία δεν θα έπρεπε να λαμβάνει μέρος κανείς εργάτης ποτέ.

Και τα χρόνια πέρασαν. Οι συγκρούσεις σταμάτησαν. Οι ψήφοι δόθηκαν, οι άδειες πάρθηκαν. Οι πληγές; Οι πληγές ίσως και να επουλώθηκαν.

Η δεύτερη εικόνα, με την οποία μπορεί κάποιος να γνωρίζει την περιοχή είναι η εικόνα της χρυσής επένδυσης, της γενναιοδωρίας των εταιρειών, της δήθεν μηδενικής ανεργίας, των ιλουστρασιόν εντύπων, των πολύχρωμων μπάνερ που μας υπενθυμίζουν τους χρυσούς κανόνες της υγιεινής και ασφάλειας, ξεχνώντας όμως να μας πουν ότι στοχοποιείσαι αν τους τηρήσεις και κυρίως απολύεσαι, αν προτρέψεις να τους τηρήσουν και άλλοι.

Είναι η εικόνα των υψηλών μισθών, των εταιρικών παροχών και των χρυσών αποζημιώσεων εχεμύθειας που δίνονται στα μεγαλοστελέχη της εταιρείας. Είναι η εικόνα των χιλιάδων αιτήσεων πρόσληψης από ανέργους απ' όλη την Ελλάδα που θέλουν να ζήσουν... το όνειρο.

Κανείς όμως δεν τους μίλησε για το τίμημα. Το τίμημα που πληρώνουμε εμείς, οι εργάτες των υπογείων, οι άνθρωποι που καθημερινά κατεβαίνουμε 400 μέτρα κάτω από τη γη για να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Και το τίμημα αυτό δεν είναι άλλο από την ίδια μας τη ζωή. Τους δίνουμε χρόνια από τη ζωή μας από ανάγκη.

Η τρίτη εικόνα, και η πιο πρόσφατη, είναι η εικόνα του αγώνα, της αμφισβήτησης, των απολύσεων, των μηδενικών αυξήσεων, της περικοπής κεκτημένων δικαιωμάτων και της επιβεβαίωσης ότι τα συμφέροντα των εταιρειών δεν μπορούν να ταυτιστούν με το συμφέρον των μεταλλωρύχων. Αυτοί νοιάζονται μόνο για τα κέρδη τους. Κέρδη που δεν πρόκειται ποτέ να μπουν στα σπίτια αυτών που τα παράγουν.

Αυτήν την τρίτη εικόνα, όμως, μπορεί και να μην τη μαθαίνατε ποτέ αν το ΚΚΕ με τα στελέχη και τις δυνάμεις του δεν έμπαιναν μπροστά σε αυτήν την προσπάθεια, σε μια προσπάθεια για να βγουν οι ανάγκες των εργαζομένων στο προσκήνιο, να διεκδικήσουμε καλύτερους όρους και συνθήκες δουλειάς, να μην αποδεχτούμε μοιρολατρικά και με ηττοπάθεια τις συνεχόμενες μειώσεις.

Η επιλογή αγωνιστικής συμπόρευσης με το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για τους μεταλλωρύχους. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε φρένο στα σχέδια των εταιρειών και να διεκδικήσουμε σύγχρονα δικαιώματα με βάση τις ανάγκες μας. Η θέση του μεταλλωρύχου δεν μπορεί παρά να είναι δίπλα στο Κόμμα της εργατικής τάξης για να αγωνιστεί για το σήμερα, για το αύριο. Και για την αξιοπρέπειά του.

Γιατί όταν δουλεύεις 400 μέτρα κάτω από τη γη, τότε βαθιά μέσα σου το ξέρεις πως ''μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!''».