Το Κάλεσμα αγωνιστικής συμπόρευσης του ΚΚΕ αφορά και εμάς, τους αγρότες, όλους όσοι βλέπουμε τη ζωή μας να γίνεται δυσκολότερη.

Οπως σε όλη την ύπαιθρο, έτσι και στα αγροτοχώρια της Ανατολικής Θεσσαλονίκης, με τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου ψάχνουμε να βρούμε ποιανού συναδέλφου το χωράφι πλημμύρισε.

Κάθε φορά που φυσάει ο ''Κεραμιδάς'', τρέχουμε να δούμε ποιο από τα θερμοκήπιά μας καταστράφηκε.

Ερχεται καλοκαίρι, ανεβαίνει η θερμοκρασία και ενώ στην Ανατολική Θεσσαλονίκη υπάρχουν τεράστιες δασικές εκτάσεις, δεν υπάρχει Πυροσβεστικός Σταθμός.

Δουλεύουμε όλοι μέρα στο χωράφι κι όταν σκοτεινιάσει δεν ήμαστε σίγουροι πώς θα πάμε σπίτια μας από τους κατεστραμμένους και εγκαταλελειμμένους αγροτικούς δρόμους.

Αν πάθουμε τίποτα και χρειαστούμε γιατρό, στα χωριά μας δεν υπάρχει κανείς, και τα Κέντρα Υγείας ήταν που ήταν υποστελεχωμένα, τώρα με την πανδημία δεν προλαβαίνουν να εξυπηρετήσουν κανέναν.

Για μας, έναν νέο Αγροτικό Σύλλογο, η συμβολή του ΚΚΕ στο αγροτικό κίνημα στάθηκε καθοριστική.

Αν δεν χτυπούσαν τον κώδωνα του κινδύνου, αν δεν πρωτοστατούσαν για να ξαναζωντανέψουν οι αγροτικοί σύλλογοι, να συντονιστούν σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο, να βάλουν στο επίκεντρο του αγώνα τους τον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, την ΕΕ.

Να σκεφτούμε τι σημαίνει αλήθεια για τους βιοπαλαιστές αγρότες αν δεν ανοιγόταν ισχυρό μέτωπο στους ξεπουλημένους αγροτοσυνδικαλιστές, που τους ενδιαφέρει μόνο το προσωπικό τους όφελος, που είναι η φωνή των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των μεγαλοεπιχειρηματιών μέσα στο αγροτικό κίνημα.

Ας σκεφτούμε πόσο σημαντικοί ήταν οι αγώνες που γίνονταν πανελλαδικά και το ΚΚΕ βοήθησε για να εμπεδώνεται το σύνθημα "εργατιά - αγροτιά μια φωνή και μια γροθιά" που ακούστηκε από τα μεγάλα μπλόκα του 1996 μέχρι και στη μεγάλη κάθοδο των τρακτέρ στην Αθήνα το 2016. Και θέλουμε σαν αγρότες της Θεσσαλονίκης να ακουστεί και από δικά μας μπλόκα σε αγώνες που θα γίνουν σίγουρα στο μέλλον.

Παλεύουμε για το δίκιο μας.

Παλεύουμε να μην πουλάμε 10 λεπτά το κιλό την ντομάτα στον βιομήχανο το πρωί και το μεσημέρι να αγοράζουμε την σάλτσα 1,5 ευρώ το κιλό απ' το ράφι.

Παλεύουμε για κατώτατες εγγυημένες τιμές που θα ανταποκρίνονται στο κόστος παραγωγής και θα διασφαλίζουν εισόδημα επιβίωσης σε μας και την ίδια ώρα φτηνά προϊόντα για όλο τον λαό.

Παλεύουμε να μην πληρώνουμε 1,60 το πετρέλαιο και να μην πουλάμε την παραγωγή μας σε εξευτελιστικές τιμές.

Θέλουμε αφορολόγητο πετρέλαιο, άμεση μείωση της τιμής του αγροτικού ρεύματος κατά 50%, κατάργηση του ΦΠΑ σε αγροτικά μέσα και εφόδια, ζωοτροφές.

Οι συνέπειες της διαχείρισης της πανδημίας εξανέμισαν το εισόδημά μας, ενώ την ίδια στιγμή πρέπει να πληρώνουμε εξολοκλήρου τις υποχρεώσεις μας στα Ταμεία.

Παλεύουμε να μειωθούν άμεσα οι ασφαλιστικές εισφορές και να διαγραφούν οι προσαυξήσεις στον ΕΦΚΑ.

Επιβεβαιώνονται τα λόγια των Πατάκη και Μπούτα, που έλεγαν το 1997 ότι η αγροτιά από 30% θα φτάσει στα σημερινά επίπεδα του 12%, όπως κι έγινε. Και θα φτάσει κι άλλο κάτω με εντολή της ΕΕ. Οι ίδιοι με τις πράξεις τους μας έδειξαν τι σημαίνει οργανωμένο αγροτικό κίνημα, με ποιους πρέπει να συμμαχήσουμε για να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Μας έδειξαν τον δρόμο που μπορεί πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα, να φέρει τα πάνω κάτω, να δημιουργήσει ανατρεπτικές εξελίξεις. Είναι αυτό που λέει και το Κάλεσμα του ΚΚΕ. Μέσα απ' τους καθημερινούς αγώνες μπορούμε να διαμορφώσουμε ένα πανελλαδικά συντονισμένο κίνημα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ριζωμένο παντού, με πρωτοπόρες εστίες αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε περιοχή. Με ενιαία αιτήματα και στόχους που ανοίγουν τον δρόμο με κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Με το ΚΚΕ λοιπόν, γιατί είναι με τα συμφέροντα του μεροκαματιάρη, του εργαζόμενου λαού, του αγρότη».