Στο επίκεντρο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2022 βρίσκονται οι σχεδιασμοί της άρχουσας τάξης για γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, για την ενίσχυση των επενδυτικών σχεδιασμών, θωρακίζοντας την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Το κύριο βάρος των φορολογικών εσόδων πέφτει για μια ακόμη φορά στις πλάτες του λαϊκού εισοδήματος.

Αυξάνονται τα έσοδα από τους κατ' εξοχήν αντιλαϊκούς φόρους, τους έμμεσους, αποτελώντας το 57% των συνολικών φορολογικών εσόδων. Η δε συμμετοχή των επιχειρηματικών ομίλων παραμένει καθηλωμένη σε πολύ χαμηλά επίπεδα, γύρω στο 5%!

Διατηρείται ο αντιλαϊκός ΕΝΦΙΑ, ενώ και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, διατηρούν σε αναστολή τον ειδικό φόρο ακινήτων των νομικών προσώπων, ο οποίος μένει στα χαρτιά, παρότι τα έσοδα αυτών των φόρων υπολογίζεται ότι είναι μιάμιση φορά μεγαλύτερα από τον ΕΝΦΙΑ!

Παρά την αύξηση του ΑΕΠ, που η κυβέρνηση διαφημίζει «κάθε τρεις και λίγο», αλλά και των φορολογικών εσόδων, παρατηρούμε ότι παραμένουν παγωμένες οι δαπάνες για παροχές στους εργαζόμενους, για συντάξεις, για την Υγεία και την Παιδεία, παρά τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν. Αντίθετα, βλέπουμε να εκτοξεύονται οι δαπάνες που σχετίζονται με τις επενδύσεις και τις υποδομές για την «πράσινη» και «ψηφιακή» μετάβαση. Οπως αυξάνονται και οι δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία εξυπηρετούν τους αμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη γεωστρατηγική αναβάθμιση. Συνολικά οι ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες ξεπερνούν τα 7,5 δισ. ευρώ.

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι ο κρατικός προϋπολογισμός, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, αποτελεί ένα μέσο ταξικής αναδιανομής, δηλαδή πληρώνουν οι πολλοί για να ωφελούνται οι λίγοι, ενώ τα τελευταία χρόνια αξιοποιείται και για μια δευτερεύουσα αναδιανομή, στο πλαίσιο διαχείρισης της φτώχειας, όπου οι λιγότερο φτωχοί πληρώνουν τα διάφορα επιδόματα ανακούφισης των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων.

Η υλοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού, ακόμα και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, διευρύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτό επιβεβαιώνουν και οι κυβερνητικές εκτιμήσεις, σύμφωνα με τις οποίες το πραγματικό ΑΕΠ για το 2022 θα αυξηθεί κατά 4,5%, ενώ ο μέσος πραγματικός μισθός θα παρουσιάσει μια οριακή μεταβολή, μόλις κατά 0,2%!

Συμπερασματικά και η νέα περίοδος ανάπτυξης, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, χαρακτηρίζεται από τα τρία «Α»:

Αντεργατική, γιατί επιταχύνεται η λήψη μιας σειράς νέων αντεργατικών μέτρων, τα οποία ήρθαν να προστεθούν σ' αυτά των τριών προηγούμενων μνημονίων και διαμορφώνουν τους μηχανισμούς αναπαραγωγής μιας πολύ φθηνής εργατικής δύναμης, αναλώσιμης και χωρίς συγκροτημένα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Αδικη, γιατί θα οξύνει ακόμη περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες, συγκεντρώνοντας τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο σε όλο και λιγότερα χέρια, θα ανοίξει ακόμη περισσότερο την ψαλίδα ανάμεσα στις υπαρκτές δυνατότητες και στο επίπεδο ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Η, δε, «πράσινη μετάβαση» θα φέρει πανάκριβα εμπορεύματα και υπηρεσίες.

Αβέβαιη, γιατί μέσα στο πλαίσιο της ανάπτυξης διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση της νέας καπιταλιστικής κρίσης. Καμία μορφή διαχείρισης δεν μπορεί να αναιρέσει τον κυκλικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας.

Επιβεβαιώνεται ότι και το νέο μείγμα διαχείρισης (κεϊνσιανής κοπής) με την επεκτατική νομισματική πολιτική, που οδηγεί στον πληθωρισμό και την έντονη κρατική παρέμβαση, που αυξάνει τα κρατικά χρέη, είναι επί της ουσίας αναποτελεσματικό και αντιλαϊκό.

Εντός των τειχών του συστήματος και σε συνθήκες κυριαρχίας της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος προς όφελος των λαών. Οι λαοί πρέπει με την πάλη τους να σπάσουν τα καπιταλιστικά δεσμά, που όλο και περισσότερο τους αλυσοδένουν.

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «Παρόν»)